ادبیات

دیدگاه خود را ثبت کنید

1. amir گفته:

   مارس ۷, ۲۰۲۵ در ۵:۴۴ ب.ظ

   https://t.me/Ariyabooks (کتاب با قیمت باورنکردنی)
   سلام و درود
   وقت بخیر
   ممنون میشم اگر خاطر ملوکانه تان خواست عضو کانال کتابفروشی من در تلگرام بشید و به دوستانتون معرفی کنید.🙏

   پاسخ
2. Blind assassine گفته:

   سپتامبر ۱۴, ۲۰۲۱ در ۱۱:۰۲ ق.ظ

   جناب فربد شما کتاب صومعه درخت پرتغال رو خوندین ؟
   نظرات ضد و نقیض زیادی ازش شنیدم.خیلی ازش تعریف کردن،خیلی ها هم باهاش مشکل داشتن.خوشحال میشم نظر شمارو درباره این کتاب بودنم.

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     سپتامبر ۱۵, ۲۰۲۱ در ۴:۱۶ ب.ظ

     نه متاسفانه نخوندمش.

     پاسخ
3. امیرعلی گفته:

   سپتامبر ۱۲, ۲۰۲۱ در ۴:۴۸ ب.ظ

   خب مدت زمان زیادیه که من اینجا عنوانی رو معرفی نکردم، پس امروز می‌‌خوام یه گرافیک ناول نسبتاً جدید رو معرفی کنم که یکی از خفن‌ترین و بهترین تیم‌های نویسنده/طراح روش کار کردن، داستانی که نقطه‌ی قوت نداره!

   نام گرافیک ناول: Batman: Damned
   نویسنده: Brian Azzarello
   طراح: Lee Bermejo
   تعداد جلد: ۳
   سال انتشار: ۲۰۱۸

   *در ادامه قصد اسپویل این گرافیک ناول رو ندارم.*

   همون‌طور که بالاتر اشاره کردم، تیم خفن و معروف آزارلو و برمهو این‌بار به سراغ یکی از کشمکش‌های جذاب دنیای کمیک رفتن که حقیقتاً یکی از جذاب‌ترین جنگ و دعواها رو در طول دنیای کمیک داشتن: بتمن و جوکر…

   جوکر کُشته شده! جان کنستانتین به شهر گاتهام اومده! بتمن در حال افت کردنه و نفرینی مرموز، بالاخره گریبان‌ش رو گرفته!
   خب یکم قاراشمیش شده اوضاع، نه؟
   باید بگم این یکی از خواص اصلی این GNه.

   در حالی‌که برایان آزارلو داره با همون قلم روون و جذاب و البته سختش، رابطه‌ی پیچیده و این درهم‌تنیدگیِ جذاب بتمن و جوکر رو برامون پیچیده‌تر می‌کنه، ما از لحاظ بصری شاهد اوجِ پختگی لی برمهو هستیم. بیننده شاهد طراحی‌ای دارای جو و اتمسفر رئال با درون‌مایه‌های ترسناک هستش، منتها شدیدتر از هر موقع دیگری.این موضوع هنر طراح و پختگیِ اون رو در این حوزه می‌رسونه. در همین حین، همون‌طور که اشاره کردم، بتمنِ در حال سقوط، سعی در حل معمای کشته شدن جوکر داره، ولی داستان به این جاها خلاصه نمی‌شه. نفرینی گریبان بتمن رو گرفته که از کودکیِ اون به‌همراش بوده و حالا خیلی بیشتر از قبل، داره بهش فشار می‌آره، چیزی مثل یک «شیطانِ درون». و همین نفرین، باعث می‌شه که پای یکی از یونیک‌ترین و جذاب‌ترین کرکترهای دنیای دی‌سی به داستان باز بشه؛ راوی غیرقابل اعتماد ما، جان کنستانتین.

   «Always the worst words could be spoke at me.
   You need My help, you either are or will soon be… beyond redemption. Not my fault, I tell myself. But lying is a hobby to me… your original unreliable narrator… John Constantine.»

   حقیقتاً وجود شخص جان کنستانتین به جذابیت این اثر نزد من افزود، چرا که به نظرم یکی از خاص‌ترین و در عین حال قوی‌ترین شخصیت‌پردازی‌های دنیای کمیک‌بوک رو دارا هستش. جن‌گیرِ غیرقابل اعتمادِ سیگاریِ همیشه مست که هیچ‌وقت تو حال خودش نیست و در حال خل و چل‌بازی درآوردن‌ه. یعنی یک‌جورایی می‌شه گفت که کنستانتین حتی نمی‌تونه به خودش هم اعتماد کنه، حالا می‌خواد به بتمن توی حل این معمای مرموز و سخت که ریشه در عقاید و افکار دورانِ کودکیِ بروس داره، کمک کنه.

   همین الآن می‌خوام شما رو به ابتدای نقد پرتاب کنم، جایی که نوشتم «داستانی که نقطه‌ی قوت نداره!» شاید با این‌همه تعریفی که بعد از این جمله از این ۳ جلدیِ خاص کردم، فکر کنید این جمله چرته یا مغز من نابود شده، ولی می‌خوام رازی رو باهاتون در میون بذارم، این داستان نقطه‌ی قوت نداره، این داستان خودش نقطه‌ی قوته!
   در هر بخش عملکرد خالقین اثر رو با هم بررسی می‌کنیم؛

   ما با نویسنده‌ای با سابقه در این‌جور زمینه‌های مرموز و جادویی طرفیم. برایان آزارلو اسمی نیستش که با ۴ تا عنوان معروف و اسم‌درکُن معروف شده باشه. نویسنده‌ی آمریکاییِ ما که از سال ۱۹۹۳ کار خودش رو به‌عنوان نویسنده آغاز کرده، داستان های بسیار جذابی برای همین بتمن نوشته، اما برای مثال نزد طرفداران پروپاقرص دنیای واچمن شناخته شده و حتی تا حدودی ثابت‌شده‌ست، چرا که تنها عناوینی رو نوشته که نزد طرفداران واچمن بعد از شاهکار دوازده شماره‌ای آلن مور، «قابل تحمل» بودند، دو عنوانِ Before Watchmen: Comedian و Before Watchmen: Rorschach منظورم هستش. (که اتفاقاً یکی‌شون، یعنی عنوانِ ۴ شماره‌ای رورشاک با همکاری همین طراح، یعنی لی برمهو خلق شد.)
   یا برای مثال برای کنستانتین در رانِ افسانه‌ایِ ۳۰۰ شماره‌ای یعنی هل‌بلیزر، ۴ آرک و در نهایت ۲۶ شماره‌ی دوست‌داشتنی رو خلق می‌کنه که آرک اول‌ش یعنی “Hard Time” بسیار معروفه.
   {نکته‌ای که اینجا لازم به‌ذکره اینه که این نویسنده به همراه همین طراح (علت این‌که این دو نفر رو در ابتدای نقد «تیم» توصیف کردم همینه.) در سال ۲۰۰۸ گرافیک ناولی به اسم جوکر رو خلق می‌کنن که این اثر، یعنی Batman: Damned یک‌جورایی دنباله‌ی اون اثر به حساب می‌آد.}

   و عملکرد آزارلو در این کمیک هم دچار افتی نمی‌شه. نویسنده با خلق دیالوگ‌های سخت و جالب و ایجاد فضاها و در نهایت خلق دیالوگ‌های جذاب باعث می‌شه که این سری در بخش دیالوگ‌نویسی کم‌وکاستی‌ای نداشته باشه.
   Constantine: Welcome back to the world of the Livin’. Blanks to fill, I know. I’ll do my part. Telly can carry the rest.
   Batman: I know you…
   Constantine: ‘Course. An’ I know you, so let’s spare the formalities. There’s a Man Dead. An’ I Don’t mean you, *psst*, so SOD OFF.
   Batman: Excuse Me?

   برسبم به مقوله‌ی طراحی، اما ابتدا یک سوال؛ به نظر شما می‌تونه طراحیِ این اثر بد باشه؟
   طراحیِ رئال و با دقت و با رعایت جزییات ریز و جزیی که به‌قدر کافی با آزارلو کار مشترک داره که من بتونم چشم‌بسته بگم که کارش در زمینه‌ی مچ شدن با نویسنده بیسته.
   سبک خاصی که قبلاً بارها و بارها نظیرش رو در کمیک‌هایی مثل Batman: Noël، Luthor و… دیدیم.
   سبک طراحیِ برمهو این‌طوریه‌که اگه بخواد (و اکثراً هم می‌خواد.) می‌تونه تاریک‌ترین و وحشی‌ترین و وحشتناک‌ترین مکان‌های یک شهر شناخته شده رو به واقع‌گرایانه‌ترین شکل ممکن، طوری‌که با یک فیلم سینمایی تقریباً مو نزنه، طراحی کنه.
   این‌بار امّا به سراغ شهر گاتهام می‌ریم و از زاویه‌ی دید این تیمِ نویسنده/طراح دوست‌داشتنی، مکان‌هایی مثل دیسکو و بارهای زیرزمینی، کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر گاتهام، قبرستان، کلیسا، خانه‌ها و آدم‌های ارزونِ شهر گاتهام رو می‌بینیم.
   البته مثل همیشه رگه‌هایی از طراحی ترسناک و فراطبیعی در لابه‌لای صفحات اثر یافت می‌شه. (حضور شخصیتی روح‌مانند مثل Deadman به‌خوبی این گزاره رو تأیید می‌کنه.)

   در نهایت، تمام چیزهایی که گفتم قراره که برای ما به‌طور گُنگ و تیره‌وتار رابطه‌ی بتمن و جوکر رو شرح بده. تمام سیناپس‌های داستان مثل نفرینی که بروس وین از دوران بچگی دارتش، قراره که بالاخره در انتها کمک‌کننده‌ی ما باشن برای این‌که به ذات این کشمکش پی ببریم. این کاریه که آزارلو و برمهو سعی در انجام دادن‌ش دارن، اون‌ها می‌خوان به گذشته‌ها برگردن، به همون‌موقع‌هایی که بروس کوچولو از دیدن یک شیطان جیغ می‌کشه، به «ریشه‌ها».
   و به‌نظر من؟ اونا توی این کار موفقن.

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     سپتامبر ۱۲, ۲۰۲۱ در ۸:۰۵ ب.ظ

     مرسی امیرعلی. برای کسی که کمیک رو نخونده، خوب نشون دادی که با چه اثری طرفه، خصوصاً بدون اسپویل.

     اینقدر از طراحی‌هاش تعریف کردی که رفتم چک کردم و واقعاً خوشم اومد. گاتهام واقعاً پتانسیل زیادی داره برای این‌که به شکل فضای گوتیک به تصویر کشیده بشه و به‌شخصه برای کسایی که این پتانسیل رو درک کنن احترام زیادی قائلم. من‌جمله تیم برتون.

     پاسخ
     • امیرعلی گفته:

       سپتامبر ۱۳, ۲۰۲۱ در ۱۲:۲۶ ق.ظ

       یادمه که توی یکی از نقدهای قبلی‌ای که نوشته بودم گفته بودی «پیشرفتت در نقد همچنان قابل‌مشهوده». اون موقع خودم این حسو نداشتم، ولی الان با نوشتن این نقد تمام مدت اینطوری بودم که «واو پسر، چقدر با اون نقدای خشک د بویز فاصله گرفتی و بهتر شدی.» :))

       اگه نقدام بهتر شده، بی‌تعارف می‌گم که بخش زیادی‌ش به‌خاطر راهنما‌یی‌های خودت بوده و البته نقدهای زیادی که منتشر می‌کنی این اواخر. الان هم اگه مشکلی رو می‌بینی توی نقدها، بی‌زحمت گوشزدشون کن تا رفع شن.

       واقعاً زنده باد…

       پاسخ
       • فربد آذسن گفته:

         سپتامبر ۱۳, ۲۰۲۱ در ۵:۴۰ ب.ظ

         درسته. البته نقدات خیلی وقته که پیشرفت کرده و اتفاق جدید نیست. چیزی که توی این نقد جدید متوجه شدم، تمرکز بیشترت روی دادن اطلاعات بود (مثلاً این‌که نویسنده‌ها هرکدوم روی چه آثاری کار کردن و چه دستاوردهایی کسب کردن) که برای نقد کمیک کار خوبیه. چون توی دنیای کمیک این مسائل بیشتر اهمیت داره.

         لطف داری به من. اگه تو هم انتقادی از نقدهای من داشتی بگو.

         پاسخ
4. Blind assassine گفته:

   می ۲۰, ۲۰۲۱ در ۱۱:۴۷ ق.ظ

   راسته که کنتارو میورا،خالق برزرک فوت کرده یا شایعه است ؟

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۲۱, ۲۰۲۱ در ۵:۰۸ ب.ظ

     متاسفانه آره. وقتی خبر رو دیروز دیدم، جا خوردم. خیلی ضدحال بزرگی بود.

     پاسخ
5. امیرعلی گفته:

   می ۱۶, ۲۰۲۱ در ۹:۵۴ ب.ظ

   *خطر اسپویل*

   من چند روز پیش بالاخره این تصمیم بزرگ رو گرفتم که برم به جنگِ سندمن و تونستم آرکِ ۷ قسمتی The Doll’s House رو بعد از یک هفته، تموم کنم.

   اولین نکته‌ای که باید بگم اینه که من فرای سندمن، عاشق تموم نوشته‌های گیمنم! دلایلِ زیادی هم دارم واقعاً، ولی مهم‌ترین دلیلش اینه که (واقعیتش دقیقاً یادم نمیاد این جمله رو قبلا کی گفته (مثلا تو، یا حتی خودم)، ولی یادمه که تکراریه و من الان دارم نقل‌قولش می‌کنم.)
   «گیمن از نثر و نوعِ نوشتاریِ آسونی استفاده می‌کنه، حداقل به نسبتِ موریسون و مور، ولی تو نمی‌دونی که همین کلماتِ آسون و قلم سبُکش، در آخر می‌خوان سرنوشتِ شخصیت‌ها رو به کدوم سمت و سو سوق بدن.»

   و این برای من حداقل، یه پوینت شگفت‌انگیزه؛ این‌که با استفاده از کلماتِ ساده و نثر تقریبا آسون، بتونی یه داستان شگفت‌انگیز رو روایت کنی، خیلی نکته‌ی ظریف و مهمیه. (درست مثل جف لمیر) این از نوعِ نثر نیا گیمن، حالا بپردازم به خود داستانِ این آرک زیبا و پیچیده.

   این آرک، که می‌شه دومین آرک از سری Sandman، بعد از آرکِ ۸ قسمتیِ Preludes & Nocturnes روایت می‌شه. به داستان‌هایی که برای مورفئوس پیش میاد، می‌پردازه.
   ما اولِ این آرک، یعنی ابتدای شماره‌ی ۱۰ (شماره‌ی ۹ تک‌قسمتی بود و سرتاسر فلش‌بک. اگه اشتباه نکنم در مورد اون هم قبلا نوشته بودم) به دو تن از دیگر اعضای خانواده‌ی Endless می‌پردازیم، یعنی Desire و Despair.
   مکالمه‌ای بین این‌دو همزاد شکل می‌گیره که باعث کاشته شدن اولین سیناپس‌هاست در آرک. یعنی گیمن به زیبایی با همین مکالمه‌ی کوتاه و جمع‌و‌جورِ یک صفحه‌ای، اطلاعاتِ مهمی رو به خواننده می‌ده. (و این نشون می‌ده این کمیک هم دارای هیچ‌گونه فیلری نیست) موضوع از این قراره که چیزی به اسم Dream Vortex بعد از سالیانِ سال دوباره به‌وجود اومده، و Desire، در این مورد به همزادش می‌گه.
   طی مکالمه‌ای که این دو با هم می‌کنن، مخاطب به این نتیجه می‌رسه که اعضای Endless در این آرک نقش مهمی رو ایفا می‌کنن، ولی ما بلافاصله به داستانِ دیگری سوییچ می‌کنیم و درست همین‌جاهاست که گیمن در تصمیمی خلاقانه، باعث می‌شه که این مکالمه‌ی کوتاه ولی مهم، زیرِ آوار عظیم دیالوگ‌ها، مونولوگ‌ها، اتفاقات و حوادثی که در ادامه پیش میان، دفن بشه و خواننده دیگه اصلا از این مکالمه یادش نباشه.

   داستان می‌گذره، حوادث و اتفاقات پشت سر هم، به‌سان گلوله، به‌طور رگباری به سر و صورت خواننده پرتاب می‌شن. این وسط داستانک و حتی داستان‌های مختلفی روایت می‌شه. برای مثال در شماره‌ی ۱۳، به طور کامل از پلات داستان خارج می‌شیم و به قرن‌های مختلف می‌ریم و از یک قرنِ مشخص و ابتدایی (که کمیک دقیق مشخص نکرده چه قرنی) شروع می‌کنیم و داستان نامیراییِ یه انسان رو شاهدیم. حالا، مورفئوس تصمیم می‌گیره که هر قرن به دیدارِ اون مرد بیاد. ما در هر قرن شاهد بروز تغییراتی در ظاهر مورفئوس هستیم (که طراحِ کمیک، به خوبی تغییراتِ لباس پوشیدنِ ارباب رویاها رو نشونمون داده اینجا)، و البته که داستان و هدفی که کمیک داره هم بسیار جالبه، ولی نکته‌ی حیرت‌انگیزش برای من مسیری هستش که تا اون هدف طی می‌شه و دیالوگ‌ها و مونولوگ‌های جذابی که بین اون شخص و مورفئوس رد و بدل می‌شه.
   یا برای مثال یک شماره برخلاف شماره‌های پیشین که ۲۶ صفحه‌ای هستن، ۴۰ ‌صفحه‌ای می‌شه. این‌بار به نظرتون می‌رسه که در ابتدا از روند داستان خارج شدیم، ولی تقریبا در اواسطش به خودتون میاین و می‌بینین که خیر! دیگه خبری از «خروج از پلات» نیست.

   اما اتفاقی که شاید براتون جالب باشه اینه که در انتهای شماره‌ی آخر از این آرک، ما دوباره به سراغِ شخصیت Desire می‌ریم و این‌بار شاهد مکالمه‌ای بین اون و مورفئوس هستیم، و خواننده شروع به به‌یادآوردنِ دیالوگی می‌کنه که درست در ابتدای آرک، بین دو عضو از اعضای اندلس شکل گرفت! (چیزی که من بهش می‌گم «معجزه‌ی رجوع به سیناپسِ فراموش شده» که به وفور در کمیکی‌های گیمن و موریسون دیده می‌شه.) اینجا، و این ۴ صفحه، به‌نظرم نه‌تنها نقطه‌ی اوجِ این قسمت، بلکه نقطه‌ی اوجِ این آرک هستش.
   البته واقعا این آرک نقطه‌ی اوج زیاد داره. اینقدری که مورفئوس برای من یه شخصیت با شکوه‌ه، جاهایی که سر و کله‌ش پیدا می‌شه انگار دیالوگ‌ها رو به سریع‌ترین حد ممکن می‌خونم تا به انتهای اون تیکه برسم.
   برای مثال شماره‌ی ۱۲، جایی که به مبارزه با سندمنِ تقلبی می‌ره، برای پیدا کردنِ Brute و Glob، واقعا حیرت‌انگیزه. خصوصا جاییش که بعد از چند پنلِ زد و خورد و دوباره نشون دادنِ عظمت این شخصیت، مورفئوس با یه میمیک جالب و سرد، خطاب به بروت و گلوب می‌گه: Well? i am waiting for an explanation.

   به طور کلی، این آرک به خوبی عظمتِ مورفئوس رو نشون‌ـمون می‌ده و در عمق دادن به این شخصیت بهترین عملکرد رو داره، در کنارش داستان‌های متعددی رو پیش می‌بره.
   البته این نکته رو هم یادمون نره که دو عضو دیگه از Endless رو هم نشونمون می‌ده، پس با این حساب اعضایی که تا به اینجا دیدیمشون: رویا، مرگ، آرزو و نومیدی هستن.

   در نهایت اگه بخوام این آرک و این چند شماره رو در یک جمله خلاصه کنم، می‌گم:
   «گسترشِ آهسته آهسته‌ی این دنیای خیلی خیلی بزرگ.»
   یعنی نکته‌ی حائز اهمیت اینه که نویسنده، یک دنیای بسیار بزرگ رو خلق کرده، ولی در معرفیِ اون از سرعت و تمپوی مناسبی برخورداره و نمی‌آد که یک دفعه تمام سوراخ‌های (اگه درست یادم باسه اسمشو) DreamWorld رو نشون‌ـمون بده، یا بیوگرافیِ کاملِ اعضای اندلس رو برامون بنویسه، بلکه به قول معروف گاماس گاماس این کارو می‌کنه.

   در نهایت طبق معمول با یه نقل‌قول این نوشته رو به اتمام می‌رسونم:

   Remember this.
   We of the endless are the servants of the living– we are NOT their masters. WE exist because they know, deep in their hearts, that we exist.

   — Morpheus

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۱۸, ۲۰۲۱ در ۳:۳۹ ق.ظ

     وقتی داشتم نقدتو می‌خوندم، به این نتیجه رسیدم که چقدر حرف زدن از آرک‌های سندمن توی بستر نقد سخته، چون اینقدر اتفاق داره می‌افته توی هر جلد که بعضی وقتا راجع‌به چند صفحه شاید بشه یه مطلب بلند بالا نوشت. گیمن با سندمن یه جورایی نشون داده که هیچ ستینگی براش کافی نیست و بستری به بزرگی نه‌تنها کل تاریخ، بلکه کل دنیای تخیل نیاز داشته تا توش قصه بگه.

     برای من نقطه‌ی عطف The Doll’s House اون قسمتیه که کورینتین می‌ره توی کنفرانس قاتل‌های سریالی شرکت می‌کنه. ایده‌ش خیلی بکر بود. نقطه‌ی عطف این قسمت هم برای من اونجایی بود که مورفیوس به‌عنوان مجازات، اون قاتل سریالی پدوفیله رو وارد یه رویای ابدی می‌کنه که توش به دنیای بچه‌ها ملحق شده و اون‌ها هم پذیرفتنش و اون هم قول می‌ده دیگه هیچ‌وقت بهشون آسیب نزنه. خیلی لحظه‌ی احساسی عجیبی بود. همین الان که دارم درباره‌ش می‌نویسم Goosebumps گرفتم.

     پاسخ
6. امیرعلی گفته:

   می ۸, ۲۰۲۱ در ۳:۲۳ ب.ظ

   نام کمیک: آرکِ دوقسمتیِ Early Warning واقع در سری کمیکِ Hellblazer، در شماره‌های ۲۵ و ۲۶.
   نویسنده: Grant Morrison
   طراح: David Lloyd

   یه روز داشتم بر حسبِ عادت توی صفحه‌ی Grant Morrison bibliography در ویکی‌پدیا می‌گشتم که چشمم خورد به عنوانِ محبوب‌ترین سری کمیکِ خودم، یعنی Hellblazer. سری‌ای که در ۳۰۰ شماره، داستان‌های زیادی برای شخصیتِ جان کنستانتین خلق کرد. خالق‌شون هم نویسندگان و طراحان بسیار زیادی بودند مِن‌جمله نیل گیمن، برایان آزارلو، وارن الیس، گارث انیس (که سلطانِ نویسندگانِ این سری هستش از دید خیلی‌ها مثل خودم) و گرنت موریسون. همچنین طراحای بزرگی هم این ۳۰۰ ایشیو رو به تصویر کشیدن.
   تمام این ۳۰۰ شمارت هم حول و محورِ جن‌گیرِ انگلیسیِ سیگار به دستِ بددهنی به اسم جان کنستاتین می‌چرخه.
   اما موقعی که داشتم توی صفحه‌ی ویکی پدیا می‌چرخیدم و چشمم خورد به این دو شماره، نتونستم جلوی خودمو بگیرم و سریع دانلودش کردم. و وقتی کمیک رو باز کردم متوجه یه اسم آشنای دیگه هم شدم، دیوید لوید!
   راستش به جز وندتا، ندیده بودم که طراحیِ کمیک دیگه‌ای هم انجام بده و وقتی دیدم اسم اون به عنوان طراحِ اثره، هایپم دو چندان شد برای خوندنش.
   اولین نکته اینه که داستان با اینکه دو قسمتیه، ولی نویسنده از هر پنل‌ش به خوبی استفاده می‌کنه و Filler نداره. (حتی پنل‌هایی که خالی از حباب هستن هم فیلر نیستن.)

   خودِ داستان در مورد Thursdyke که محله‌ای واقع در انگلیسه، هستش. حالا جان به دلیلِ درخواستِ دوستش به اونجا اومده، برای دیدنِ کارناوالی در اون محله. ولی این کارناوال مرموز تر و تاریک‌تر از این حرفاست و جان برای کشفِ معمای این کارناوال دست به کار می‌شه.

   شماره‌ی دومِ این کمیک، چون از دیالوگ‌های طولانی و پیچیده‌ی کمتری نسبت به قسمت اول برخورداره، پس هنر طراح درِش نمایان می‌شه و در واقع پیش‌برد داستان از طریق طراح رو شاهدیم تا حدودی.
   داستان مثل اکثرِ داستان‌های خوبِ کنستانتین، با تیکه‌های مذهبی، سیاسی و اقتصادی همراه‌ـه.
   همچنین در قالبِ داستانی اکشن، هجوی به فرهنگ خرافه پرستی در انگلیسه.
   موریسون همونطور که گفتم از دیالوگ‌هاش به خوبی استفاده می‌کنه و در واقع طوری داستان رو نوشته که چیز اضافی‌ای نداشته باشه، پس برای خوندنش باید تمام حواستون رو به کمیک بدین تا به عمق فاجعه پی ببرین…!
   ولی نکته‌ی جالبش اینه که به جز تیکه‌های مذهبی‌ش، از نثر روون‌تری نسبت به باقیِ کمیک‌هاش استفاده کرده. یعنی در عین سخت بودنِ کانتکست، روون نوشته شده، که جای تقدیر داره این حرکتش.

   آرتِ لوید دقیقا مثل کمیکِ وی فور وندتاـه و خواننده‌ای که از قبل وندتا رو خونده باشه، این کمیک حالت نوستالژیک داره براش.
   استفاده از طراحی‌های مفهومی و سخت و ترسناک و قالب کردنِ یه اتمسفرِ سنگین و زمخت و در عین حال شاعرانه به کمیک، از خصوصیاتِ این طراحیه. با اینکه چهره‌ی یه شخصیتِ ثابت، بعضی جاها تفاوت زیادی با هم داره و توی چشم می‌زنه این موضوع، ولی قابل چشم پوشیه.
   همچنان طراحیِ نمای دورِ خوبی داره لوید، ولی توی جزییات کارش بد می‌شه.
   همونطور که اشاره‌ی ریزی کردم، کمیک ترسناکه تا حدودی. ولی طوری نیست که خواننده‌ای که از سبک ترسناک خوشش نمیاد تنونه کمیک رو بخونه، مثل کمیکِ Batman: Gothic که موریسون نوشتتش، ترسناکی‌ش در عمقشه و باید تو کمیک عمیق شد تا اون عنصرِ ترسناکیِ اصلی رو کشف کرد. (هر چند ناگفته نمونه که هم این و هم گوتیک، ترسناکی‌شون در طراحی‌شون هم هست.)

   تجربه‌ای که برای من سر خوندنِ کمیک‌های موریسون به دست اومده، اینه که تو اگه یه بار کمیک رو بخونی، موضوع میاد دستت، ولی برای درکِ هدف و مضمونش باید چندین و چند بار اونو بخونی.

   در نهایت می‌خوام با یه دیالوگِ زیبا این نوشته رو تموم می‌کنم:

   Doctor poole: Professor Horrobin? What have you done?
   Professor Horrobin: A giant sleeps in all of us. a buried king. The Bible asks, “Canst Thou loose the bands of orion?” This i have done. I have unchained Prometheus. Woken the god whitin…

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۹, ۲۰۲۱ در ۸:۰۸ ب.ظ

     این نقد چقدر کرم خوندن هل‌بلیزر رو به جونم انداخت. خیلی موضوع و حال‌وهواش (و حتی این دیالوگی که نقل‌قول کردی) چیزیه که خوراک منه. منتها من به خاطر وسواس کامل‌گراییم یکم واهمه دارم از این‌که وارد دنیای کمیکی بشم که ۳۰۰ شماره داره. البته احتمالاً یه روز این کارو بکنم، ولی این‌که اون روز کی باشه نمی‌دونم.

     دمت گرم. نقد خوبی بود.

     پاسخ
     • امیرعلی گفته:

       می ۹, ۲۰۲۱ در ۱۱:۱۸ ب.ظ

       البته فربد حتما لازم نیست که از اول بکوب بخونی تا آخرش، می‌تونی آرک‌های برترش رو بخونی. ​من خودم همینطوری از کنستانتین خوندم (و باید بگم شیفته‌ی این شخصیتم)، چون مطمئنا آدمی نیستم که هر ۳۰۰ شماره‌ی سریِ به اون سنگینی رو بخونه. به خودتم پیشنهاد می‌کنم همین کارو کنی.
       در ضمن حتما می‌دونی ولی جهت یادآوری، آرک‌های برترش به هم ربط خاصی ندارن که بگی رفرنس می‌دن به اون یکی و این چیزا، نه. با خیال راحت می‌تونی هر آرکی خواستی بخونی.

       مرسی شخیل، خوشحالم خوشت اومد، البته من خودم قبول ندارم که اینایی که این جدیداً می‌نویسم «نقد»ه، یه جور یادداشته که خودم دوست دارم یه جایی سیوشون کنم، و کجا بهتر از اینجا.

       پاسخ
       • فربد آذسن گفته:

         می ۱۰, ۲۰۲۱ در ۳:۱۳ ق.ظ

         آره می‌دونم. برای همین در توصیف این حس از لفظ وسواس استفاده کردم. شاید حتی بشه گفت OCD. یکی از دلایلی که خوانشم تو حوزه‌ی سوپرهیرویی کمه هم همینه.

         پاسخ
7. Blind assassine گفته:

   می ۸, ۲۰۲۱ در ۱:۰۷ ق.ظ

   فقط من اینطوری هستم یا شما هم فکر میکنید که زنان تا حالا تو ژانر فانتزی حماسی شاهکاری ننوشتن ؟
   به جز رابین هاب(که هنوز نخوندمشون)نویسنده مطرح دیگه ای رو تو این ژانر نمیشناسم.اگه شما میشناسین معرفی اش کنید ؟

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۸, ۲۰۲۱ در ۳:۲۸ ب.ظ

     از بین نویسنده‌های کلاسیک آره، ولی الان خیلی نویسنده‌های زن تو این حوزه بیشتر شده و استقبال از کارهاشون بیشتر. الان اگه بری تگ Epic Fantasy رو توی گودریدز سرچ کنی، کلی نویسنده‌ی زن بین کارهای مطرح پیدا می‌کنی.

     https://www.goodreads.com/genres/epic-fantasy

     مثلاً پرسروصدا ترین فانتزی حماسی که درباره‌ش شنیدم، Poppy War از R.F. Kuang هست که البته هنوز نخوندم، ولی طبق گفته‌ها و شنیده‌ها پتانسیل تبدیل شدن به یه شاهکار رو داره.

     پاسخ
   • Nobody گفته:

     جولای ۱۸, ۲۰۲۱ در ۹:۱۸ ب.ظ

     خفن‌ترینش دریای زمین ارسلا گویینه. نمیدونم چقدر میشه «حماسی» محسوبش کرد، ولی با اختلاف بهترین فانتزی بود که از نویسنده‌های مونث خوندم.

     پاسخ
8. Blind assassine گفته:

   می ۲, ۲۰۲۱ در ۱:۰۸ ق.ظ

   چرا به آثار شکسپیر نمره ندادی ؟
   مگه نخوندیشون ؟

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۲, ۲۰۲۱ در ۱۱:۰۱ ب.ظ

     کلاً بخش ادبیات و سینما رو فعلاً درست‌حسابی بهشون نمره ندادم. چون احساس می‌کنم باید بیشتر بخونم/ببینم تا بتونم نمره‌ای بدم که بعداً بابتش پشیمون نشم.

     پاسخ
9. امیرعلی گفته:

   می ۱, ۲۰۲۱ در ۶:۳۷ ب.ظ

   من یه چندتا نقل‌قول از یه سری از بزرگان آماده کردم که به نظر خودم جالبن، البته در کنار نقل‌قول، قسمت‌هایی* از یک سری اشعار هم آماده دارم، امیدوارم دوستانی که می‌بینن از این سری پست‌ها خوششون بیاد. توی هر پست هم یک الی دو نقل‌قول آماده می‌کنم، انگلیسی یا فارسی.

   * البته در بعضی جهات که یک شعری به نظرم پروفشنال اومد، ممکنه همه‌ی شعر رو هم بذارم.

   #نقل‌قول شماره‌ی ۱:

   به همـــان ضرورتـــی که سنگ بر زمین می‌افتــــــــــد؛ گــرگِ گرسنه، دندان‌هایش را در گوشت شکارش فرو می‌برد، غافل از این که خود او نیز به میزانِ نابودگری خودش به ورطه‌ی نابــــــــــودی کشیده خواهد شد.

   — شوپنهاور

   پاسخ
   • فربد آذسن گفته:

     می ۲, ۲۰۲۱ در ۱۰:۴۷ ب.ظ

     این جمله چقدر شبیه «وقتی به ورطه نگاه می‌کنی، ورطه هم بهت نگاه می‌کنه» نیچه‌ست. نقل‌قول نیچه نسخه‌ی شاعرانه‌تر همینه.

     پاسخ
10. امیرعلی گفته:

    آوریل ۲۹, ۲۰۲۱ در ۱۰:۲۵ ب.ظ

    خب فربد، امروز یکی از مثبت‌ترین حرکت‌های این چند وقت اخیرم رو انجام دادم. بالاخره کمیکِ بسیار بسیار زیبا و خفنِ Arkham Asylum: A Serious House On Serious Earth رو خوندم.

    کمیک ۱۲۰ صفحه‌ای که به زیباییِ هر چه تمام‌تر ذهنت رو درگیر می‌کنه.
    یکی از بهترین نقل‌قول‌هایی که خوندم، نقل‌قول اولِ این کمیک بود (نشون می‌ده گرنت موریسون، نویسنده‌ی کمیک، چقدر به دیتیل‌ها اهمیت می‌ده)
    اینجا این نقل‌قول رو می‌نویسم:

    ‘But i don’t want to go among mad people’ Alice remarked.
    ‘Oh, you can’t help that,’ said The Cat: ‘We’re all mad here. i’m mad, you’re mad.’
    ‘How do you know i’m mad?’ said Alice.
    ‘You must be,’ said The Cat, ‘Or you wouldn’t have come here.’

    — Lewis Carpoll.
    ‘Alice’s Adventures in the wonderworld.’

    این نقل‌قول به زیبایی روی داستان سوار می‌شه و به خوبی وضعیت عقلانیِ بتمن رو آنالیز می‌کنه!
    چونکه داستان از این قراره که بتمن تماسی داره، این‌بار از جوکر، و اون از پشت تلفن بهش می‌گه که بر و بچه‌ها توی تیمارستان منتظرشن و باید بره اونجا. و شما اگه در این نقل‌قول به جای آلیس، بتمن، و به حای گربه، جوکر رو قرار بدین، پوینت و حرفِ موریسون در مورد بتمن رو کشف کردی!

    و اما خود داستان:
    همونطور که از اسم کمیک هم پیداست، موضوع در مورد تیمارستان روانیِ آرخام، واقع در شهر گاتهام هستش.
    اینجا ما با یه داستان کلیشه‌ایِ بتمن و جوکری طرف نیستیم، بلکه این‌بار گرنت موریسون با هوشیاری، سمت و سوی داستان رو به طرفِ تیمارستان آرخام سوق می‌ده و ما رو وارد جزییاتِ دیوانه کننده و بسیار ریزِ این تیمارستانِ مرموز می‌کنه، در واقع موریسون می‌زنه به ریشه‌ی مشکلات.

    داستان با کلمات نوشته شده در ژورنال آمادئوس آرخام، موسس تیمارستان آرخام، شروع می‌شه.
    در طی داستان نشون داده می‌شه که چگونه مسیر خلق این تیمارستان، توسط آرخام طی می‌شه، اما این یک استوری از کمیک هستش، در کنار این مسیر، (همونطور که بالاتر هم گفتم) ما شاهد بتمنی هستیم که از سمت جوکر، به تیمارستان فراخوانده شده و اونجا با اکثر دشمنانِ خوبش روبه‌رو می‌شه. از جمله‌ی اونها می‌تونم به Two Face، کیلرکراک، مترسک و خود جوکر اشاره کنم.

    برداشت‌های زیادی از داستان، وضعیت روانیِ جوکر، وضعیتِ بتمن و جوکر، روح و روان خودِ بتمن، و البته، یکی از پای ثابت‌های داستان‌های بتمن، یعنی آرخام اسایلم می‌شه کرد.

    ولی نکته‌ی جالب این کمیک، اینجاست که یکی از آندرریتدترین داستان‌های بتمن و جوکر هستش! (البته در ایران) یعنی اونقدری که کیلینگ جوکِ آلن مور و عقیده و فلسفه‌ی مور شناخته شده هستش، این نیست. این همیشه برای منی که عاشق گرنت موریسونم مایه‌ی تعجب بودش، تا اینکه امروز با خودم گفتم باید این کمیکو بخونم تا ببینم چطوریاست.
    با اینکه موقعی خوندن بعضی از دیالوگاش به طور کامل توی دیکشنری بودم، و با اینکه موقعی خوندنِ دیالوگ‌های مخصوصِ جوکر باید صفحه‌ی گوشی رو در زوم‌ترین حالت ممکن می‌ذاشتم، ولی این رو با جرئت بهت می‌گم که صد در صد ارزشش رو داشت.

    گرنت موریسون برای نوشتن کمیک از چندتا از شورت‌استوری‌های لن وین در مورد آمادئوس آرخام استفاده می‌کنه. البته طبق گفته‌ی خودش ایده‌ی اصلیِ کمیک حین مکالمه‌ی اون و یکی از دوستانش به اسم جیم کلمنتس، بیرون میاد. و موریسون از شورت‌استوری‌های لن وین استفاده می‌کنه و اونارو بسط و گسترش می‌ده، و از طرفی مکالمه‌ش با دوستش هم پس ذهنش می‌مونه و اون رو روی پلات عملی می‌کنه تا بالاخره همچین داستان خفن، دارک و عمیقی رو به نگارش در میاره.
    هر چند که شهرتی که این کمیک در حال حاظر داره، مطمئناً به دلیل دارا بودنِ طراحِ صاحب سبک و متبحری‌ـه به اسم دیو مک‌کین.
    مک‌کین رو از طراحی کاورهای سری کمیک سندمن، نوشته‌ی نیل گیمن می‌شناسیش، ولی در این کمیک هنر و آرت خاص و دیدنیِ خودش در مسئله‌ی طراحیِ سورئالیسمی، مفهومی، دارک و ترسناک رو نشون می‌ده. پنل‌بندی‌های پیچیده و جذاب، و خب صحنات ترسناک و weird ای رو خلق می‌کنه.
    طراحی‌های ایشون از چهره‌ی جوکر، نشون می‌ده که یک طراح چطور می‌تونه با روح و روان خواننده‌ی خودش بازی کنه، و حتی موقعی که شما برای بار دهم صورت جوکر رو می‌بینی، امکان نداره یک دلقک ترسناک و آشفته و مریض و البته با هوش رو مشاهده نکنی و از نرس مو های تَنِت سیخ نشه.

    خب، دیگه سخن رو کوتاه می‌کنم. در کل، می‌خواستم اگه این داستان رو نخوندی، بهت پیشنهادش کنم که بری سمتش. الحق که ارزششو داره.

    پ.ن: نمی‌دونم چرا، ولی دلم می‌خواد یه نقل‌قول جالب رو از سمت موریسون بنویسم این پایین:
    I found out later that the script had been passed around a group of comics professionals who allegedly shit themselves laughing at my high-falutin’ pop psych panel descriptions. who’s laughing now, @$$hole?

    من اینجا کلمه‌ی «اسهول» رو دقیقا همونطوری که خودش نوشته بود، نوشتم.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۱, ۲۰۲۱ در ۲:۰۸ ق.ظ

      مرسی بابت بررسی کوتاه. از اون بررسی‌هاست که آدمو برای خوندن یه اثر هایپ می‌کنه، چون توش دست روی نکاتی گذاشتی که اثر رو برای کسی که نخوندتش هیجان‌انگیز جلوه می‌ده (مثل همون تشبیه نقل‌قول آلیس)

      متاسفانه این اثرو هنوز نخوندم. بعداً که یه روز مفصل به کمیک‌های بتمن بپردازم حتماً می‌رم سراغش. ولی خب طراحی‌های مک‌کین رو دیدم (معروفن) و به نظرم خیلی خلاقانه‌ن.

      پاسخ
      • امیرعلی گفته:

        می ۱, ۲۰۲۱ در ۲:۵۹ ب.ظ

        خواهش می‌کنم.

        یکی از چیزایی که در مورد این کمیک و کلا شخصِ گرنت موریسون دوست دارم اینه که هنوز توی نه‌تنها ایران، بلکه خود آمریکاش هم این نویسنده زیاد کشف نشده و یه جورایی داستاناش آندرریتده.

        دو تا مثال می‌زنم.
        آرخام اسایلم (یا به‌قول خیلیا آرکام اسایلم) و کیلینگ جوک رو مقایسه کن، هر دو کمیک در مورد بتمن و جوکر هستش، ولی خب جوکرهای هر دو کمیک بسیار متفاوت هستن از هم، و خب توی ایران آرخام اسایلم آندرریتده، خیلیا هنوز این کمیکو نخوندن، به دلیل جو سنیگنی که توی طراحی‌ها حاکمه و نثر پیچیده‌ی موریسون. (دست یه فرد با سوادی رو برای ترجمه و دست یه فرد هنرمندی رو برای گرافیک می‌بوسه)
        ولی کیلینگ جوک یه کمیک کامان‌تری هستش نسبت به آرخام، جوّش زیاد سنگین نیست و به جز دو سه تا صحنه‌ی جنسی، چیز دیگه‌ای نداره، و نثر مور هم نسبت به موریسون و همچنین ایده و فلسفه‌ی مور خیلی عمومی‌تره و قابل فهم‌تر.
        یا یه مثال دیگه، خیلیا بهترین کمیک سوپرمن رو Whatever Happened to the Man of Tomorrow نوشته‌ی مور می‌دونن، با اینکه یک مکسی‌سریزی رو چند سال پیش موریسون نوشت برای سوپرمن به اسم All-Star Superman، که واقعا کمیک زیباییه، من خودم الآن شماره‌ی سومشم و به‌نظرم به کمیک چه بر سر مرد فردا آمد؟ـه مور می‌رسه، حتی تا اینجا! این در حالیه که شاید تو تا حالا اسم آل استار سوپرمن رو هم نشنیده بودی.

        در کل این برای شخص من که عاشق نوشته‌های پیچیده و پر از رفرنس، ایده‌پردازی‌های دیوونه‌وار، شخصیت‌پردازیای صحیحِ موریسون هستم خبر بدیه، این‌که کاراش آندرریتده و شناخته شده نیست واقعا بده. یعنی اونقدری که آلن مور توی ایران خصوصاً، شناخته شده هستش، به همون مقدار دقیقاً موریسون آندرریتده.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          می ۲, ۲۰۲۱ در ۱۰:۴۲ ب.ظ

          البته به نظرم یکی از دلایل شناخته‌شده‌تر بودن آلن مور سه‌تا اثر معروف و کلاسیکش From Hell, V for Vendetta و The Watchmen هست که باعث شده شهرتش از دنیای کمیک فراتر بره. موریسون (و کلاً هیچ کمیک‌نویس دیگه‌ای) اثری نداره که در این سطح مشهور باشه.

          ولی در کل آثار آلن مور User-friendlyتر هست. مگه این‌که واقعاً سعی کنه یه چیز سخت بنویسه (مثل رمان Jerusalem).

          پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          می ۲, ۲۰۲۱ در ۱۰:۴۲ ب.ظ

          البته به نظرم یکی از دلایل شناخته‌شده‌تر بودن آلن مور سه‌تا اثر معروف و کلاسیکش From Hell, V for Vendetta و The Watchmen هست که باعث شده شهرتش از دنیای کمیک فراتر بره. موریسون (و کلاً هیچ کمیک‌نویس دیگه‌ای) اثری نداره که در این سطح مشهور باشه.

          ولی در کل آثار آلن مور User-friendlyتر هست. مگه این‌که واقعاً سعی کنه یه چیز سخت بنویسه (مثل رمان Jerusalem).

          پاسخ
    • امیرعلی گفته:

      می ۱۹, ۲۰۲۱ در ۶:۴۱ ب.ظ

      موریسون توی این کمیک در قالب شخصیتی به اسم Dr. Ruth یه حرف جالبی در توصیفِ جوکر می‌زنه که می‌خوام بازگوش کنم:

      “Ha can only cope with that chaotic barrage of input by going with the flow. That’s why some days he’s a mischievous clown, others a psychopathic killer. he has no real personality.”

      پاسخ
11. Nobody گفته:

    آوریل ۱۵, ۲۰۲۱ در ۸:۲۱ ب.ظ

    https://s18.picofile.com/file/8430908450/A_Man_With_A_Yellow_Face.pdf.html
    https://s18.picofile.com/file/8430908492/Killer_Camera.pdf.html
    https://s18.picofile.com/file/8430908576/Ghosts_Caught.pdf.html
    https://s19.picofile.com/file/8430908584/Kolbe_Nahs.pdf.html
    https://s19.picofile.com/file/8430908650/The_Hitchhiker.pdf.html
    یه زمانی بود که من آنتونی هوروویتس رو میزاشتم تو دسته بندی نویسنده‌هایی مثل دارن شان و آر ال استاین؛ حق هم داشم، جز گروشام گرینچ چیزی ازش نخونده بودم و گروشام گرینچ به زور بتونه اثر متوسط رو به ضعیف باشه. در یکی از روزهایی که داشتم یکی از کتابای آر ال استاین رو ورق میزدم (در واقع اسکرول میکردم) که شاید اثری از چیزی به نام هنر توش ببینم (و با اختلاف این بدترین کتابش بود (خودت با توجه به تعداد و کیفیت کاراش عمق فاجعه رو بسنج)) به این نتیجه رسیدم چند تا از داستان های کوتاه هوروویتس رو که قبلا دانلود کرده بودم (ردپای پایرسی در اعماق تک تک کلمات این کامنت حک (یا هک؟) شده) رو بخونم و با چند تا از بهترین داستان کوتاه‌های عمرم رو به رو شدم.

    وقتی آر ال استاین بخونی متوجه میشی. فکر کنم هوروویتس تنها کسیه که نوجوونا رو جدی میگیره. وقتی داستان هاشو میخونی آخرش حس نمیکنی یه کل ماجرا یه جوک بیمزه بزرگ باشه. اتمسفرشون رو بی اندازه دوست دارم. داستان های دارن شان و آر ال استاین (دن ناینان ادبیات وحشت، کسی که دارم از اول کامنت بهش فحش میدم و بیشتر هم قراره بهش فحش داده بشه) رسما اتمسفر ندارن. یعنی احساس خاصی رو تو آدم به وجود نمی آرن، اما هوروویتس مثل استفن کینگ میمونه. برخلاف داستان های نیل گیمن که معمولا من حس میکنم پاهام به زمین نچسبیده (خیلی اتمسفر پریانی قوی داره)، اما داستان های هوروویتس و متعاقبا کینگ داخل زمین میگذره، خیابون های لندن، جو روستایی دهکده های انگلستان، طبقات جامعه انگلستان و… کاملا تداعی کننده یه فضای واضح و ملموس‌ان. البته شاید متوجه منظورم نشی چون قضیه خیلی حسیه (هورا! منم بلدم شوآف عنتلکتی بدم!).

    مرد زرد چهره، بدون توجه به اسم تخمیش، بهترین داستان این لیسته. یه فست فود خالص، کوتاه، جادار، مطمئن… یعنی منظورم چیز بود.. آممم… کوتاه، جذاب لذتبخش.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۱۷, ۲۰۲۱ در ۲:۳۹ ق.ظ

      منم خیلی وقت پیش از هوروویتس یه کتاب خوندم به اسم شیطان و پسرک که الان چیزی ازش یادم نیست،‌ولی حس مثبتی ازش تو وجودم رسوب کرده.

      داستان مرد زردچهره رو خوندم. اول این‌که این ترجمه‌هه چقدر ناجور بود. مجبور شدم برم سراغ نسخه‌ی انگلیسی.

      دوم این‌که از داستان خوشم اومد. هرچند در کل این داستان هم مثل داستان‌کوتاه‌های ترسناک دیگه از مشکل Gimmicky بودن عنصر وحشت رنج می‌برد. منظورم از گیمیکی عنصریه که عمق تماتیک نداره و با بطن داستان گره نخورده و صرفاً وقتی معلوم می‌شه چیه، باید از دور بهش نگاه کنی و زور بزنی تا بترسی.

      چون داستان کوتاه باید تو حجم کم کارش رو انجام بده، این مشکل خواه‌ناخواه توش پیش میاد و فرصت برای توسعه دادن عنصر وحشت نیست، ولی لااقل تو این داستان یه چیز احمقانه نیست. به نظرم ایده‌ی کلیش (این‌که یه سری عکس بگیری و یهو ببینی یه مرد زردچهره‌ی کریپی لای عکس‌ها پدیدار شده) پتانسیل خوبی داره و همون‌طور که گفتی، جوسازی هوروویتس هم قابل‌قبول بود.

      پاسخ
12. Nobody گفته:

    مارس ۲۵, ۲۰۲۱ در ۱:۰۲ ق.ظ

    https://spidey.ir/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%DA%A9%D9%85%DB%8C%DA%A9/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%DA%A9%D9%85%DB%8C%DA%A9-%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C/437-%D9%83%D9%85%DB%8C%D9%83-%D9%85%D8%B1%D8%AF-%D8%B9%D9%86%D9%83%D8%A8%D9%88%D8%AA%DB%8C-marvel-knights-%D8%AA%D8%B1%D8%AC%D9%85%D9%87-%D8%B4%D8%AF.html
    به نظرم این یه نمونه از مفهوم گیلتی پلژره. یه داستان که قطب احساسی درست حسابی نداره، روایت عجیب و غریب و خفنی هم نداره اما میخوای هی ورق بزنی بری ببینی صفحه بعدی چیه.

    و خب من خیلی آدم هول ایده های فانتزی هستم. یعنی اگه یه ایده خفن وجود داشته من بدون داستان درست و حسابی عاشقش میشم. و این ایده این خییییییییییلی خفنه. این ایده که« دولت با ابر شرورا قرارداد می بنده که شر ابرقهرمانا رو کم کنه و بتونه راحت به تجارت اسلحه، مواد مخدر، پولشویی و امثالش بپردازه و در نهایت کاخ سفید وقتی بزرگ شدن ابر شرورا رو می بینه تصمیم میگیره قرارداد ها رو فسق کنه» خیلی خوب و باحاله.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۳۱, ۲۰۲۱ در ۴:۰۴ ب.ظ

      امروز داشتم پوشه‌ی اسپم رو چک می‌کردم و این کامنت رو توش دیدم. الان تاییدش کردم.

      پاسخ
      • Nobody گفته:

        آوریل ۱۵, ۲۰۲۱ در ۷:۲۵ ب.ظ

        شت، خودمم یادم رفته بود این کامنتو دادم!

        پاسخ
13. امیرعلی گفته:

    فوریه ۲۱, ۲۰۲۱ در ۹:۰۷ ب.ظ

    فربد توی این چند روزِ اخیر انقدر کمیک سیاه ‌سفید خوندم که یه کمیک رنگی می‌بینم ذوق‌مرگ می‌شم. :دی
    بعد از خوندنه یه کمیک سنگین و لبریز از دیالوگ به اسم ماوس، رفتم سراغ ادامه‌ی خوندن کمیک Sin City: Vol 1: The Hard Goodbye.

    خب من اولش که دیدم حول و حوالی ۲۰۰ صفحه‌ست یکم خورد تو ذوقم که چقدر زیاده، ولی وقتی شروع کردم به خوندنش دیدم نمی‌تونم جلوی خودمو بگیرم و در نتیجه حدودا نصفشو خوندم. و نکته‌ی دیگه اینه که دیدم کمیک حداقل ۷۰ درصدش تصویر و آرت‌ـه و اون سی درصد مابقی می‌شه دیالوگ که اکثرا هم مونولوگ‌های مارو (شخصیت اصلی این Vol) هستش.
    بگذریم، آره نصفشو خوندم ولی بعدش خورد به بن‌بست روند خوندنم. حدودا دو سه ماه دست نخورده باقی موند تا اینکه همین دو سه شب پیش دوباره رفتم سراغش و این بار دخل‌شو آوردم.
    دیگه خاطره تعریف کردن بسه و بریم سراغ خود کمیک.
    در ضمن متن پیش‌رو نقد نیست و صرفا خطی بر سین سیتی هستش. و در ضمن فاقد اسپویله.

    خب از ویژگی‌های کمیک اگه بخوام بگم (همونطور که اشاره‌ای کردم) می‌تونم به سیاه و سفید بودنش اشاره کنم و این‌که کمیک مملو از صحنه‌های اکشن و بزن‌ بزن هستش با طراحی‌های به یاد ماندنی و کلاسیکه فرانک میلرِ افسانه‌ای. در واقع طراحی و آرت این کمیک دائما بین رنگ‌های سیاه و سفید بازی می‌کنه و از این ویژگیش من خوشم اومد.

    پلات هم جالب توجه بود و یه ایده‌ی کوچیک و ریز بود.
    در واقع داستان با عشق‌بازی‌های شخصیت اصلیِ داستان، یعنی مارو و یک خانم بسیار زیبا به اسم گلدی شروع می‌شه.
    طی اتفاقاتی که میوفته و دیالوگ‌های که رد و بدل می‌شه، ما پی می‌بریم که این ماروِ قصه‌ی ما از قضا زیاد هم خوش تیپ و خوش قیافه نیستش و این اولین باری بوده که یکی بهش پیشنهاد س.ک.س داده، و برای اولین بار، این خانم خوشگل… خب دروغ چرا؟ قضیه حتی برای من هم یکم عجیب به نظر می‌رسه ولی، ماجرا وقتی عجیب‌تر می‌شه که ما می‌فهمیم گلدی توسط یه شخصی کشته می‌شه و حالا مارو، که دارای یه شخصیت خشن و البته روحیه‌ای بچه‌گانه هستش در به در میوفته دنبال قاتل گلدی. چون گلدی خیلی براش ارزش داشته. و این شما و این هم سین سیتی: خداحافظیِ سخت!

    با گذشتِ داستان و ایجاد مونولوگ‌هایی از سمت مارو و در نتیجه آشناییِ بیشترِ ما با مارو، متوجه این قضیه می‌شیم که اون غیرت خاصی روی زن‌ها داره و دوست نداره حتی کوچیک‌ترین توهینی به زن‌ها بشه (دلیله همچین طرز فکری لااقل برای من، تا الان ناشناخته باقی مونده).
    حالا شما فرض کن که شخصی (یا اشخاصی) به عمد، اومده زنی که مارو رو (شاید) دوست داشته رو کشته! پس قیامت رو برای این شخص (یا اشخاص) باید تصور کرد از جانب این قلچماق دوست‌داشتنی.
    مارو هم یه قلچماقِ به تمام معناست و واقعا آدمِ گردن‌کلفتیه و خرابیه، حتی با خوندن کمیک می‌تونم این رو بگم که بعضی موقع‌ها فرانک میلر اغراق هم کرده درباره‌ی زوربازوی مارو.

    سین سیتی یه کمیک نئو نوآر با آرت فوق‌العاده جذاب و مفهومیه. (آرتی که گاها برای درک و فهم برخی از پنل‌هاش باید مدت‌ها به مانیتور چشم دوخت و دقت کرد)
    سین سیتی دارای دیالوگ‌های کمیه، ولی همون دیالوگ‌های کم هم به ندرت پیش میاد که موندگار و به یاد موندنی نشه.
    سین سیتی داستانِ سر راستی داره و برای فهمش حتما نباید مدت‌ها به فکر فرو رفت، ولی همون داستانِ سر راست مدت‌ها مغزتون رو قلقلک می‌ده و شما رو به چالش می‌کشه، چالشی که حرفش اینه:
    «آیا واقعا طرز تفکر مارو انقدر ساده و پچه‌گانه‌‌ست که به خاطرِ یک شخص که تا حالا نه اون رو می‌شناخت و {احتمالا} نه اون رو دیده بود، حتی جون خودش رو هم به خطر بندازه؟»
    این سوالی بود که فرانک میلر، این داستانِ ۲۰۰ صفحه‌ای رو به خاطرش به وجود میاره.
    حتی خود فرانک میلر گفته:
    «این یکی خودش راه افتاد! من قصد داشتم یه داستان ۴۸ صفحه‌ای بنویسم برای دارک هورس، ولی مارو زورم کرد و باعث شد که این‌همه بنویسم. همش تقصیر این قلچماقه!»

    در کلام آخر، سین سیتی یه کمیک ایده‌آل برای اشخاصی هستش که به داستان‌های اکشن، جنایی و دارای طراحی‌های فوق‌العاده، علاقه دارن.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۶:۱۵ ق.ظ

      با این‌که گفتی نقد نبود، ولی در کل به نظرم پیشرفت خوبی نسبت به نقدهای قبلیت داشت. توی نقدهای قبلی می‌تونستم حس کنم که داری تلاش می‌کنی نقد کنی، ولی اینجا اثری از اون تلاشه نبود و همه‌ی بیانات حالتی طبیعی داشتن.

      من به شخصه خیلی به سین‌سیتی ارادت دارم و یه شاعرانگی زمختی داره (مثل خیلی از آثار نوآر دیگه) که دقیقاً مطابق سلیقه‌ی خودمه.

      این‌که چرا مارو روی زن‌ها غیرت داره به نظرم زیاد چیز عجیبی نیست. مارو اساساً ورژن غربی تیپ شخصیتی «فردین»ه که ما ایرانی‌ها داریم. فردین‌ها دوست دارن از آدم‌های ضعیف و بی‌پناه دفاع کنن و زن‌ها براشون یه جورایی به نماد ضعف و بی‌پناهی تبدیل می‌شن. این دیدگاه همون‌قدر که شرافت‌مندانه‌ست، یه سکسیسم زیرپوستی و بی‌آزاری هم درش دخیله. یعنی فردین‌ها یه مرزبندی خیلی عمیقی بین زن و مرد توی ذهنشون وجود داره که تو یه جایی مثل سین‌سیتی خوب جواب می‌ده، ولی توی دنیای واقعی نه.

      پاسخ
      • امیرعلی گفته:

        فوریه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۴:۵۱ ب.ظ

        مرسی. خوشحالم خوشت اومد.

        این اصطلاح «فردین مانند» برام جالب بود و تا حالا بهش دقت نکرده بودم. مرسی بابت گفتنش.

        پاسخ
      • Nobody گفته:

        مارس ۲۵, ۲۰۲۱ در ۱۲:۴۰ ق.ظ

        یه سکسیسم زیر پوستی و بی آزاری؟ این اوج سکسیسمه.

        اینکه زنها رو به عنوان موجودات احساساتی و ضعیف که عرضه هیچ کاری رو ندارند، بیاری پایین، اوج تحقیر کردنه. این همون مسئله ترسناک و سنتی «غیرت» هست که ریده تو زندگیمون.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          مارس ۲۵, ۲۰۲۱ در ۷:۵۹ ب.ظ

          البته منظورم این بود که مارو چنین تصوری داره. وگرنه خود شخصیت‌های زن دنیای سین‌سیتی بی‌دفاع و احساساتی و ضعیف نیستن. مثلاً دخترهای اولد تاون همه‌شون بزن بهادرن واسه‌ی خودشون و یه شخصیت هم هست به اسم ایوا لرد که همه‌ی مردهای داستان رو روی یه انگشت می‌چرخونه. ولی کلیت حرفت درسته.

          پاسخ
          • Nobody گفته:

            مارس ۲۵, ۲۰۲۱ در ۱۱:۰۴ ب.ظ

            دقیقا منم منظورم همین بود. اینکه مارو خیلی ضد زنه.

          • فربد آذسن گفته:

            مارس ۲۶, ۲۰۲۱ در ۵:۲۸ ق.ظ

            به نظرم ضد زن واژه‌ی درستی برای توصیف مارو نیست، چون مارو هیچ‌وقت علیه زنی کاری انجام نداد و اصلاً به شخصیتش نمی‌خوره که مثلاً بخواد زنی رو محدود کنه یا اگه مطابق با انتظاراتش ظاهر نشد، توهین و تحقیر حواله‌ش کنه. شاید بشه گفت مارو دید محدودی نسبت به زن‌ها داره و اونم به خاطر این‌که با هیچ زنی تو رابطه نبوده و فقط با یه نفر بوده (گلدی).

            در کل مارو شاید نتونه زنی رو از لحاظ عاطفی و ذهنی ارضا کنه، ولی مسلماً مایه‌ی عذابشون هم نخواهد بود.

14. امیرعلی گفته:

    ژانویه ۲۸, ۲۰۲۱ در ۱۰:۰۰ ب.ظ

    کمیک gideon falls رو خوندی؟ خیلی گاده پسر!
    طراحیاش عالیه، از ایده‌شم خوشم اومد. البته فعلا دو ایشیوش رو خوندم.
    وقت کردی برو سراغش، تو می‌تونی در عرض یه ربع یه ایشیوش رو بخونی. (واسه اینکه لحنش خیلی آسونه و دیالوگ هم نسبتا کم داره. در ضمن جف لمیر نویسنده‌شه)

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۲۹, ۲۰۲۱ در ۴:۴۳ ب.ظ

      نه نخوندم.

      I’ll keep it in my radar

      پاسخ
15. nobody گفته:

    ژانویه ۲۳, ۲۰۲۱ در ۱۰:۱۰ ب.ظ

    http://www.silveraspen.net/1408.html
    هر ایده ای رو استفن کینگ سراغش بره، امکان نداره عمیق تر بهش پرداخت بشه.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۲۴, ۲۰۲۱ در ۶:۴۳ ب.ظ

      موافق نیستم. نقطه‌ی قوت کینگ روایت جذاب ساختن از ایده‌هاست، نه عمیق شدن توشون.

      توی همین داستان ۱۴۰۸ روایت بسیار جذابه (خصوصاً اونجا که متصدی هتل داره توضیح می‌ده که چرا نباید وارد اتاق ۱۴۰۸ شد)، ولی بعد خود اتاقه روایتی نسبتاً کلیشه‌ای از ایده‌های توهمی سبک وحشته که قبلاً خودش عمیق‌تر توی Shining بهش پرداخته بود و حتی اقتباس سینمایی داستان هم با ربط دادن توهم‌ها به زندگی خانوادگی شخصیت اصلی بیشتر تو عمق قضیه فرو می‌ره.

      در کل به نظرم نقطه‌ی قوت کینگ روایت جذابه، نه ایده‌های عمیق.

      پاسخ
16. H.Shar... گفته:

    ژانویه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۹:۴۱ ق.ظ

    آقای آذسن . باتوجه به اینکه رشته تحصیلیتون علوم انسانیه , تاحالا بجز رمان و داستانهای تاریخی و خلاصه اینجور ژانر ها مقالات یا کتابهای ترجمه شده از زیست یا فیزیک دارین یا در دست ترجمه هست ؟!

    پاسخ
    • H.Shar... گفته:

      ژانویه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۹:۴۲ ق.ظ

      و اینکه اصلا اینجور کتابهایی رو خوندین ؟

      پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۶:۱۰ ب.ظ

      نه جز کتاب‌های درسی کتابی در این زمینه نخوندم به جز A Brief History of Time هاوکینگ. هرچند مطالعات جسته‌گریخته توی صفحات اینترنت و یوتوب داشتم.

      ترجمه‌ش هم کار من نیست.

      پاسخ
17. nobody گفته:

    ژانویه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۱۲:۳۷ ق.ظ

    فربد چیزی از استفن کینگ نخوندی؟
    شرم بر تو!

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۲۲, ۲۰۲۱ در ۶:۰۸ ب.ظ

      خوندم. اضافه نکردم هنوز.

      هرچند از استیون کینگ بیشتر فیلم دیدم.

      پاسخ
18. adrien گفته:

    ژانویه ۱۹, ۲۰۲۱ در ۱۱:۵۷ ق.ظ

    فربد برنامه‌ای واسه ترجمه‌ی from hell نداری؟
    آخه من میگم حیف نیست واقعا؟‌
    وندتا و واچمن و کیلینگ جوک که بهترین‌های مور هستن ترجمه شدن، کسی سمت فرام هل نرفته. واقعا هم عجیبه هم نارحت‌کننده.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۱۹, ۲۰۲۱ در ۶:۰۱ ب.ظ

      نه فعلاً برنامه‌ای ندارم. ترجمه‌ی فرام هل خیلی وقت‌گیره و از طرف دیگه به‌خاطر محتواش شاید خیلی از سایت‌ها فکر کنن انتشارش ممکنه باعث فیلتر شدنشون بشه.

      پاسخ
19. Blind assassine گفته:

    ژانویه ۱۷, ۲۰۲۱ در ۱۱:۲۵ ق.ظ

    چندسوال،میدونید فرق بین دارک فانتزی و گریم دارک فانتزی چی هست ؟
    بهترین ترجمه کتاب های جنایات و مکافات و برادران کارامازوف مال کدوم نشر و مترجم هست ؟
    سایتی رو میشناسین برای مقایسه ترجمه ها ؟

    پاسخ
    • nobody گفته:

      ژانویه ۱۷, ۲۰۲۱ در ۲:۱۱ ب.ظ

      گریم دارک فاز سیاسی و دیستوپیایی بیشتری داره؛ در حالی که دارک فانتزی فاقد این عناصره.

      نمونه دارک فانتزی کورالاین و نمونه گریم دارک فانتزی مالازان و نغمه یخ و آتشه.

      پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۱۷, ۲۰۲۱ در ۵:۱۲ ب.ظ

      تعریف این دوتا زیرگونه از کتاب «راهنمای خوره‌های ژانر» که قراره نشر پریان منتشر کنه.

      فانتزی پوچ گرایانه (Grimdark Fantasy)
      ماهیت و ارزش فانتزی پوچ گرایانه بسیار موردبحث قرار می گیرد. طبق استدلال جو آبرکرومبی
      در وبگاهش، فانتزی پوچ گرایانه وا کنشی به فانتزی پرزرق وبرق، قهرمان محور و رمانتیک ماقبل
      خود است. به اعتقاد او گنجایش نگرشی پوچ گرایانه بسیار بیشتر از شوکه کردن و تحریک کردن
      مخاطب است و ارزش های زیادی در این زیرگونه نهفته است.
      همان طور که از اسم آن برمی آید، فانتزی پوچ گرایانه دنیایی پوچ را به تصویر می کشد. در
      واقع بهترین راه برای توصیف آن استفاده از صفات منفی است. فانتزی پوچ گرایانه داستانی
      شاد یا باشکوه تعریف نمی کند. در آن چیزی جذاب تر و لطیف تر از واقعیت جلوه داده نمی شود.
      در این زیرگونه، قهرمان داستان به دنبال شکست دادن نیروهای پلیدی و نجات دادن دنیا
      نیست. در دنیای آن هم هیچ مسیر مشخصی وجود ندارد و در آخر همه چیز به خوبی و خوشی
      تمام نمی شود. بدبختی، نومیدی، خشونت، خونریزی، تاریکی، شخصیت های خا کستری،
      ضدقهرمان ها، تصمیم گیری های فاجعه بار و طنز سیاه جزو ویژگی های بارز این زیرگونه هستند.
      همچنین تضاد وا کنش ها و رفتارهای واقع گرایانه از جانب شخصیت ها و موقعیت ها و حوادث
      حماسی و فانتزی یکی دیگر از شاخصه های این زیرگونه محسوب می شود.

      فانتزی تاریک (Dark Fantasy)
      ا گر بخواهید، می توانید واژه ی «وحشت » را جایگزین «فانتزی تاریک » نمایید، ولی احتمالاً
      طرفداران این زیرگونه می توانند به راحتی این دو را از هم متمایز کنند. همان طور که طرفداران
      سبک وحشت می توانند تفاوت های بین داستان های وحشت را تشخیص دهند )مثلاً داستانی
      که در آن حیوان به کمین انسان نشسته، انسان به کمین انسان نشسته، انسان به کمین حیوان
      نشسته(، آن ها همچنین می توانند داستان هایی را که عناصر ماوراءالطبیعه ی بیشتری دارند،
      متمایز کنند.
      بدین ترتیب وقتی شما در حال خواندن داستانی هستید که در آن گرگینه ها به دنبال انسان ها
      هستند، یا ماشین ها می خواهند انسان ها را زیر کنند، یا هرگونه فعالیت ماوراءالطبیعه ی دیگری
      که در یک جَو تاریک انجام می گیرد، در حال ورود به قلمرویی هستید که از آن به عنوان فانتزی
      تاریک یاد می شود.
      فانتزی تاریک به کلی روی جَو تمرکز دارد. اغلب یک سری عناصر گوتیک هم به آن اضافه
      می شوند و البته جنبه ی وحشت آور داستان هم وجود دارد؛ یک چیز ترسناک و تهدیدآمیز که
      شب هنگام به کمین نشسته است. آثار فانتزی که تمام این عناصر یا تعدادی از آن ها را در خود
      گنجانده باشند، تحت عنوان فانتزی تاریک شناخته می شوند.
      داستان های ترسنا کی که با جنبه ی «ترسناک » داستان همذات پندارانه برخورد می کنند،
      گاهی در حدی که داستان از دید هیولا یا خون آشام یا موجود ترسناک مربوطه تعریف شود، نیز
      می توانند در این زیرگونه جای بگیرند؛ به علاوه ی داستان های ترسنا کی که جنبه ی خیال پردازانه دارند.
      ا گر نویسنده ای که به عنوان نویسنده ی ژانر وحشت شناخته می شود، یک اثر فانتزی
      منتشر کند، می توانید مطمئن باشید اثر مربوطه فانتزی تاریک است.

      برای مقایسه‌ی ترجمه‌‌های جنایات و مکافات به لینک زیر مراجعه کن:

      https://kafebook.ir/%D8%A8%D9%87%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%B1%D8%AC%D9%85%D9%87-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D9%88-%D9%85%DA%A9%D8%A7%D9%81%D8%A7%D8%AA/

      پاسخ
20. Blind assassine گفته:

    دسامبر ۲۰, ۲۰۲۰ در ۹:۵۸ ق.ظ

    یه سوال جناب فربد آذسن،من تا حالا هیچ کتابی تو ژانر کارآگاهی و جنایی نخوندم.برای شروع چه کتاب هایی رو پیشنهاد میدین ؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      دسامبر ۲۰, ۲۰۲۰ در ۶:۰۵ ب.ظ

      صد در صد داستان‌های شرلوک هلمز.

      پاسخ
21. nobody گفته:

    دسامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۶:۱۰ ب.ظ

    «جوی که هاروکی موراکامی می‌خواد توی رماناش از ژاپن ارائه بده،‌ تقریباً چیزیه که من دوست دارم خودم به عنوان یه نویسنده از تهران ارائه بدم (یا حداقل دوست دارم یه نویسنده‌ی دیگه این کارو انجام بده)، چون به نظرم پتانسیلشو داره.»
    دقیقا هاروکی موراکامی چه جوی رو انتقال میده؟ من حدودا یک پنجم کتاب کافکا در کرانه (با سانسور زیاد) خوندم و چیز منحصر به فردی ندیدم. به نظرم دقیقا این عدم هویت که تو ایران داریم توی ژاپن هم وجود داره. منظورم اینه یه سری تصاویر نمادینه که واضحا می فهمی که اون تصویر متعلق به فلان کشوره. مثلا کاخ های عربی با شیخ های چاق که معلومه به کشور های خاورمیانه تعلق داره یا مثلا یه شهر کوچیک که توش موزیک جاز پخش میشه و خیابوناش آسفالت خرابی دارن و اطرافش پر از مزرعه‌س دقیقا تصویر یه شهر وسترن آمریکایی (احتمالا دهه ۷۰) رو تداعی میکنه. در صورتی که ایران مدرن همچین تصاویری رو نداره.
    خب، یه ذره در مورد این پتانسیل توضیح بده!

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      دسامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۶:۳۸ ب.ظ

      به نظرم چیزی که آثار موراکامی رو جذاب می‌کنه، اینه که یه فاز مرموز از مردم عادی شهر ارائه می‌ده. یعنی همه‌چی در عین عادی و پیش‌پاافتاده بودن سنگینی خاصی داره و احساسات عمیقی تو محیط شهری موج می‌زنن که انگار خود شهر سرکوب کرده.

      مثال می‌زنم. مثلاً اگه تو بخوای یه داستان موراکامی‌طور توی بستر تهران بنویسی، می‌تونی درباره‌ی یه پسر نوجوون/جوون بنویسی که داره می‌ره کلاس زبان/موسیقی/هرچی. بعد توی کلاسش با یه دختری آشنا می‌شه که روش کراش می‌زنه و دختره خیلی مرموز و زیبا به نظر می‌رسه. بعد تو سعی می‌کنی با استفاده از اشاره به عناصر محیطی (مثلاً پاساژها، خیابون‌های شلوغ، محیط کلاس، شب‌های دلگیر تهران و..) و بهره‌گیری از فرهنگ دختر/پسرونه تو ایران سنگینی حس پسره رو به طور زیرپوستی تشدید کنی و تصویر مرموزتر و آرمانی‌تر از دختره بسازی. بعد به یه بهانه‌ای این‌ها رو با هم آشنا کنی و عناصر سورئال یا ویرد بیشتری به داستان اضافه کنی.

      این سناریو (آشنایی دختر و پسر تو کلاس) شاید کلیشه‌ای به نظر برسه، ولی با نگرش موراکامی‌طور می‌شه داستان جادویی و عجیبی باهاش تعریف کرد که توش غرق بشی. اتفاقاً محیط مدرن و بی‌هویت شهری در این راستا بهت کمک می‌کنه. چون لازم نیست به کلیشه‌ها توسل بجویی و تنها چیزی که برات می‌مونه احساسات جهانی انسانیه.

      یکم انتقال منظورم سخت باشه شاید. چون قضیه خیلی حسیه.

      پاسخ
22. امیرعلی گفته:

    نوامبر ۲۷, ۲۰۲۰ در ۹:۲۰ ب.ظ

    شماره ۹ عه سندمن خیلی خوب بود، چسبیدا!
    این گیمنِ اعجوبه هنرش رو تو روایت هم ثابت کرد.
    نوشته ای بر سری کمیک سندمن، شماره ی ۹:
    هشدار اسپویل:
    توی شماره ۹ هر صفحه ای که جلو میرفتی، تو پنل آخر حالت و پوزیشنِ راوی رو میدیدی(البته از اونجایی که the tale شروع شد،یعنی از صفحه ی ۶ تا صفحه ی ۲۲)، همین خیلی تاثیر میذاشت تو فهم و درک داستان از طرف مخاطب. مثلا وقتی تو میخواستی یه بار دیگه کمیکو از اول تا اخر مرور کنی، هر صفحه ای که ورق میزدی، تو پنل آخر پوزیشنِ راوی رو میدیدی، و یه مروری می‌شد از داستانی که راوی تو اون صفحه روایت کرد.
    این دانش گیمن رو واسه نوشتن همچین اسکریپتی نشون میده.
    از نکته ی دیگه ی این شماره میتونم به the tale فوق العادش اشاره کنم.
    آخه هی این جمله ی “جنایت نادا” میومد تو ذهنم و من هم میزان هایپم واسه هر چه زودتر خوندن حبابا بیشتر می‌شد، خیلی دوست داشتم بدونم اون جنایتی که نادا در مقابل کای کول، master of dreams، مرتکب شده چی میتونه باشه. و هایپم هم بیهوده نبود؛ با یه داستان بس قوی، با پلات قوی و شخصیت پردازی های اعلا رو به رو بودیم، که ایده اش خیلی ناب و جالب بود.
    یه داستان رمانتیک رو شاهد بودیم، متوجه شدم مورفیوس ۱۰۰۰۰ سال پیش هم زنده بوده، بالاخره از جنایت نادا با خبر شدم، و نکته ی دیگه هم دیالوگای قوی از سمت گیمن بود که ناجوانمردانه عنصر tear jerker رو به کار برد، خصوصا تو صفحه ی ۲۲، اونجایی که راوی گفت: and, for the last time, he asked her to be his bride…
    واقعا تو این دیالوگ بود که به مصمم بودن دریم پی بردم و عاشق این شخصیت شدم و به جنایت نادا هم پی بردم، اونم عمیق!
    حباب های آخری که گیمن گفت هم اینقدر twisted بودن که منو عمیقا به فکر فرو بردن، و باعث شدن یه بار دیگه داستانو از اول تا اخر بخونم، این دفعه سریع تر البته.
    طراحیشم خوب بود، هر چند سبک دلخواه من نبود، و طراحی درینگنبرگ و مالکوم جونز برای این شماره با شماره های قبلی فرق میکرد و این فرق ملموس بود و من هم ازش ناراحت بودم که این تغییرو داده، نه اشتباه نکن! من از تغییر بدم نمیاد، ولی از این ناراحت شدم که این تغییر خوب نبود، و یه نقطه ضعف بزرگ بود تو این شماره.
    واقعا حیف که این قسمت، با این داستان ناب، با این دیالوگا و شخصیت پردازیای عمیق، گرفتار همچین طراحی و آرتی شده بود.
    در مجموع، این شماره ۹ یه سینگل ایشیو عه باحال بود، و لحنشم خیلی سبک بود. خیلی، یعنی انتظار همچین چیزی رو از سمت گیمن نداشتم. به طوری که من خیلی روون خوندم و در کل از کلمه های قلمبه سلمبه خیلی کمتر استفاده شده بود.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      نوامبر ۲۸, ۲۰۲۰ در ۴:۵۷ ب.ظ

      به نظرم این شماره بزرگ‌ترین نقطه‌قوتش اینه که نشون می‌ده سندمن چقدر منفصل و در عین حال به هم پیوسته‌ست. توی شماره‌ی ۴ شما چندتا پنل می‌بینی که سندمن توی جهنم یه زن به اسم نادا رو می‌بینه که بهش می‌گه هنوز عاشقشه، ولی هنوز نبخشیدش. و شما نمی‌دونی قضیه چیه و احتمالاً هم یادت می‌ره. بعد یهو تو شماره‌ی ۹ خارج از بستر اصلی قصه یه پدربزرگ رو می‌بینی که حکایت نادا رو برای نوه‌اش تعریف می‌کنه. من اولین بار که این شماره رو خوندم، بلافاصله متوجه نشدم که این نادا همون زنه‌ست که شماره‌ی ۴ توی جهنم دیده بودیم. قشنگی ماجرا هم پایان مثلاً باز قصه‌ست که با توجه به دانشی که از قبل داشتی می‌دونی به کجا ختم می‌شه.

      پاسخ
      • امیرعلی گفته:

        دسامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۷:۵۲ ب.ظ

        دقیقا.
        و همونطور که گفتی به‌هم‌پیوستگیِ دیوانه واری که سندمن داره رو نشون به مخاطب می‌ده. یعنی یارو اومده تو شماره ۴ در حد چندتا پنل، یه سیناپس تو دل داستان اصلی کاشته، ولی خب مخاطبی که با گیمن آشنایی نداشته باشه فکر می‌کنه این سیناپس نیست و تنها کاربدرش پر کردن پنل‌هاست. غافل از اینکه یک شماره ی تمام به این موضوع پرداخته میشه، اونم با داستانی متفاوت.
        نمی‌تونم بگم روایتی متفاوت، ولی قطعا روایت بی‌نظیر و درگیرکننده بود و تورو تا آخر همراه خودش می‌برد.
        یادمه به بار خودت تو یکی از کامنتا گفتی که کلمات آسون و نثر روونی داره آثار گیمن، ولی نمی‌دونی این کلماتِ آسون می‌خوان به کجا ختم بشن و چه عاقبتی در انتظار شخصیت‌هاست بعد از اتمام فلان دیالوگ.
        یکی از بدی هایی که کمیک داره اینه که تو اگه بری توی یه صفحه‌ای که برای مثال ۸ پنل داره و توی پنل چهارم یک اتفاق مهم بیوفته، امکان نداره اون حس سوپرایزی توی تو شروع به فوران کردن بکنه؛ میخوام بگم برعکس فیلم ها و سریال‌ها که تو از ثانیه‌ی بعدش بی‌خبری، ولی کمیک اینگونه نیست و تو وقتی ورق میزنی کمیک رو بالاخره خواه ناخواه چشمت به پنل‌ها میوفته و یه اسپویل ریزی میشی.
        این واسه من خیلی اتفاق افتاده، نه توی کتاب یا فیلم و سریال. فقط توی کمیک‌بوک.
        معمولا به‌خاطره همین موضوعه که توییست پایانی و یه جورایی نقطه ی اوجه کمیک ها رو یه‌جوری برنامه ریزی می‌کنن که بیوفته واسه صفحه ی آخر.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          دسامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۳:۱۳ ب.ظ

          این نکته‌ای که گفتی به‌جا بود و خودم هم موقع کمیک خوندن متوجه شدم. کلاً ساختار کمیک طوریه که خودش خودشو اسپویل می‌کنه. کاریش هم نمی‌شه کرد.

          سندمن هم واقعاً شاهکاره در زمینه‌ی نوشتن یه ابرروایت تودرتو و به‌هم‌مرتبط.

          پاسخ
23. امیرعلی قبادی گفته:

    نوامبر ۲۰, ۲۰۲۰ در ۷:۲۵ ب.ظ

    #فربد اذسن:
    اره درست میگی.
    جمله بندیم کلا غلطه توی این جمله.
    منظورم این بوده:
    با وجود اینکه طراح ها عوض می‌شدن ولی جالب اینه که آرت اولیه ی این آرک باقی مونده.
    مثلا یه قسمتی درینگنبرگ و کیث بودن، یه قسمت کیث و مالکوم جونز سوم،یه قسمت درینگنبرگ و مالکوم جونز سوم. ولی چیزی که بود این بود که آرت و اون جو اولیه باقی مونده بود. و این نشون از هماهنگ بودن این طراح ها داره.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      نوامبر ۲۱, ۲۰۲۰ در ۳:۲۳ ب.ظ

      آهان. آره، این نقطه مثبت بزرگیه. کلاً سندمن اینقدر خوبه که همه به طور منحصربفردی براش احترام قائل بودن. همین که هیچ نویسنده‌ای بعد از شماره‌ی ۷۵ کمیک رو ادامه نداد خیلی حرفه .

      پاسخ
      • nobody گفته:

        نوامبر ۲۱, ۲۰۲۰ در ۳:۵۴ ب.ظ

        فکر نمیکنی بخاطر این بود که دی سی توش پولی ندید؟
        آخه همین که ازش اقتباسی انجام نشده خیلی عجیبه.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          نوامبر ۲۱, ۲۰۲۰ در ۴:۰۶ ب.ظ

          نه سندمن فروشش خوب بود. حتی وارنر می‌خواست اوایل دهه‌ی نود ازش فیلم بسازه، ولی گیمن درخواست کرد تا موقعی که کمیک تموم نشده ازش فیلم نسازن و اون‌ها هم قبول کردن.

          الان داره ازش اقتباسی انجام می‌شه، ولی خب سندمن قابل تبدیل شدن به فیلم نبود به اون صورت و اقتباس‌های سریالی هم چند ساله اومدن روی بورس. از همه مهم‌تر، اقتباس کردن سندمن کار سخت و پرهزینه‌ایه، چون به بازیگرهای زیاد و لوکشین‌های متنوع نیاز داره و خب سریال‌های تا این حد پرهزینه تو دهه‌ی نود و ۲۰۰۰ قابل تصور نبودن.

          پاسخ
          • nobody گفته:

            دسامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۵:۴۶ ب.ظ

            آخه از اون لحاظ میگم که دی سی داره همش تِر میزنه به واچمن و هی دنباله و اقتباس میده. اگه به خوب بودن اثر بود، الان این بلا سر واچمن نمیومد.

          • فربد آذسن گفته:

            دسامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۶:۳۰ ب.ظ

            البته گیمن کلاً آدم اجتماعی‌تریه نسبت به آلن مور و شاید حرفش بیشتر خریدار داشته باشه، ولی در کل حرف درستی می‌زنی. ولی تا جایی که می‌دونم، فروش سندمن پایین نبود و دلیلش نمی‌تونست این باشه.

      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۲۱, ۲۰۲۰ در ۴:۱۴ ب.ظ

        چند وقت پیش یه عکسی توی کروم دیدم از سم کیث و طراحیاش موقع طراحیه سندمن.
        دیدم واسه ی طراحی دث یه مدل آورده بود!
        و این خیلی برای من عجیب بود، یعنی فکر کن برای طراحی یک کاراکتر خیالی از یک انسان واقعی کمک بگیری، اتفاقی که فکر می‌کنم هیچوقت در طول تاریخ کمیک اتفاق نیوفتاده و نمیوفته!
        و این بزرگی و عظمت این سری رو نشون میده، بعد پنل بندی های سندمنم خیلی خوبه،کلا به نظرم طراحی های سندمن نقطه ی قوت بزرگیه برای این کمیک.
        ترجمه ی خانم حاتم و ادیت و گرافیک اقای اسلامی هم واقعا عالی بودش، لازم میدونم یه بار دیگه از تیم کمیک اسکواد تشکر کنم که سراغ این سری خاص و خیلی سخت رفتن.
        شما اون لغت نامه ی انتهای هر شماره رو ببینی به عمق دلسوزی و از طرفی دیگه، دانش این بچه ها پی میبری.

        پاسخ
24. امیرعلی قبادی گفته:

    نوامبر ۱۷, ۲۰۲۰ در ۷:۳۷ ب.ظ

    با سلام و وقت به خیر خدمت عزیزان.
    نگاهی به ۸ قسمت اول کمیک سندمن تحت یک ولیوم با نام Preludes And Nocturnes.
    هشدار اسپویل:
    وقتی اسم برترین کمیک های تاریخ دنیا به میان میایند قطعا چند اسم درخشش خاصی پیدا میکنند.
    اما یکی از کمیک هایی که حتی با وجود چندین و چند شماره ای بودنش همچنان در این لیست میدرخشد و به قولی کیفیت خودش را توانسته تا انتها حفظ کند، قطعا اثرِ سندمن است.
    نیل گیمن، نویسنده ی کمیک، با نگه داشتن همان شخصیت کلاسیک و قدیمیِ دی سی یعنی سندمن، اما با اضافه کردن تم های اساطیری(که منبع اکثرشان هم اروپاست) و کاراکتر های فولکور اروپایی مانند مورفیوس یا ایده ی اندلس به داستان باعث ادبی شدن اثر، و زیباتر جلوه دادن آن و همچنین اضافه کردن ایده های جدید برای نوشتن داستان های جذاب تر کرد.
    8 قسمت اول این سری زیبا که سر جمع می‌شوند یک ولیوم، این پیرنگ را دنبال میکند که یکی از زمینیان به اشتباه رویا را فرا خواند، با اینکه میخواست خواهر خطرناک و مرگبار او یعنی مرگ را به زمین بخواند، و به اشتباه چندین و چند سال رویا را در قفس نگه می‌دارد.
    اما با آزاد شدن سندمن در همان شماره ی اول بود که پیرنگ اصلی داستان شکل گرفت، و آن این ایده تنها چند کلمه بود!
    وسایل رویا کجاست؟
    داستان اینجا جالب‌تر می‌شود که گیمن برای پیدا کردن هر کدام از این وسایل تصمیم می‌گیرد که به هر کدام از دنیاهای بزرگ دی سی سری بزند! اینگونه می‌شود که ما شاهد کامئو و یا حضور های زیادی از قهرمانان دی سی هستیم.
    قهرمانان(و ضد قهرمانانی) مانند گروه جاستیس لیگ و جان کنستانتین!
    دنیاهایی مانند دنیای اصلیِ دی سی و جهنم!
    بلی، این داستانی ست که شما را از بهشت تا جهنم می‌برد.
    ابتدا سندمن با یاری شخصیت های داستان های فولکور اروپایی مانند هکاته، شخصی که در سه چهره ظاهر می‌شود، جا و مکان وسایلش را میابد.
    پس اینگونه درک می‌شود که گیمن برای این موضوع هم یک نظم خاصی می‌آفریند؛ سه چهره و سه وسیله ی گم شده!
    هر کدام از اونها قبول می‌کنند که جای سه وسیله ی گم شده ی رویا را به او بگویند،
    و اینگونه بود که سفر رویا به دنیاهای دی سی شروع شد.
    از رفتن پیشِ جان کنستانتین برای گرفتن کیسه ی شن بگیرید تا سفر به دوزخ و رو به رو شدن با اربابان جهنم مانند لوسیفر برای گرفتن کلاهخود مخصوصش.
    اما در مرحله ی آخر برای گرفتن سنگش به مشکلی بر میخورد، و همین موضوع باعث میشود اولین دشمنش شکل بگیرد، البته که با توجه به دیالوگ های پایانیِ لوسیفر در شماره ی چهارم انتظار رویارویی لردِ جهنم با لرد رویاجهان را می‌توان در ادامه داشت.
    اما این تازه نقشه ی راهی بود برای این ولیوم زیبا و پر از اشارات مختلف.
    اشارات مختلف. از اشاره های سیاسی و بلک کمدی در قالب شخصیت های مختلفی نظیر دکتر دستینی یا مرگ بگیرید تا استقاده ی مستقیم از برخی شحصیت های‌ قدیمی و کلاسیک، نظیر هابیل و قابیل.
    لایه های مختلف و متفاوتی رو سری به مخاطبین نشون میده، که به خودیِ خود بسیار زیباست و ماندگار.
    این ولیوم تا شماره ی ۶ روند صعودی ای رو طی می‌کرد، مخصوصا بعد از توییست دیوانه واری که گیمن در انتهای شماره ی ۵ به داستان گنجاند، اما خب در طی شماره ی ۶ ما یک داستان کسل کننده رو شاهد بودیم.
    هر چند در همین شماره هم پنل های جالب و همراه با چاشنیِ خلاقیت رو از سمت گیمن شاهد بودیم.
    لذا در طی دو شماره ی پایانی این ولیوم هستش که ما با عظمت رویا و مخصوصا مرگ بیشتر آشنا میشیم.
    شماره ی هفت از کشش خوبی برخورداره و همچنین دارای صحنات نفس گیر و اکشن هم هستش، اما شاهکار اصلی در شماره ی ۸ رخ می‌دهد، یعنی هنگامی که شخصیت مرگ، خواهِر بزرگترِ دریم و از اعضای اندلس وارد داستان می‌شود، و کنترل اوضاع رو به دست می‌گیرد، در ضمن تأثیر به سزایی هم روی خودِ شخصِ سندمن دارد.
    هدف از خلقت رویا رو باری دیگه به خودش گوشزد میکنه و یک جورایی دریم رو هدایت میکنه، اما به راه راست و درست؟ جواب این سوال را باید در شماره های بعدی یافت.
    اما گیمن با نوشتن همچین اثری در وحله ی اول تبحرش رو در زمینه ی نوشتن داستان های قهرمانی به رخ می‌کشد، در وحله ی دوم تسلطش بر داستان های فولکور اروپایی و اساطیری رو به رخ همگان میکشه، و در وحله ی سوم نشون میده که خوب بلده مخاطب رو در خماری محض قرار بده. اما بدون توییست های دیوانه وار، فقط مخاطب رو میخکوب کنه، بدون توییست سخت و غیر قابل درک و پیچش عظیم شخصیتی و غیره.
    همونطور که گفتم اشارات گیمن به مسائل مختلف هم زیبا بود و هم قابل احترام.
    برای مثال استفاده از شخص مرلین مونرو در همان شماره ی اول نشان از این حکایت دارد.
    سندمن، اثریست با لایه های عمیق و خواهان بصیرتی وصف نشدنی، برای درک عمق لایه هایش!
    اما از هنر طراحی کمی تعریف کنم؛
    با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است ولی جالب است بدونید که این سری در کل بسیار بسیار طراح داره.
    برای این ولیوم اما طراح اصلی سم کیث و مایک درینگنبرگ هستند.
    این دو تن در خلق پنل های ماندگار، پیچیده، سخت، هماهنگ با جو داستان، زیبا و البته سنت شکنانه استادند.
    به نظرم هنر این دو تن در کشیدن و طراحیِ موارد ریز مثل آناتومی در پنل های دایره ای مانند و پنل های بزرگ بهتر است از کشیدن همین موارد ریز در پنل های مربع یا مستطیلی.
    همچنین مورد مهمی مثل آرت مخصوص به خود رو در طی این آرک برای خود به ثبت رساندند.
    میمیک چهره ها و آناتومی رو به خوبی رعایت کردند، دیگر موارد فنی و استاندارد و ریز هم در داستان رعایت شده، مثل هنر هماهنگ بودن کاراکتر ها، میمیک شان و آناتومی شان با فضا، و همچنین رنگ بندی.
    و اما میرسیم به موارد ریز تر و فنی تر دیگر، مانند جوهر زنی، رنگ زنی، حروف چینی و ادیتوری.
    تمامی موارد بالا زیبا و با ظرافت کار شده بودند، مخصوصا هنر رنگ زنی و جوهر زنی به کار.
    اقای روبی باش با رنگ زنی های زیباش به اثر، باعث شده که فضای خوبی برای همچین اثری خلق بشه، فصا و اتمسفر خوب و هماهنگ و دلخواه نیل گیمن.
    همچنین کاور ها هم عالی بود، دیو مک کین با آرت مخصوص به خودش و با درکی که از هر ایشیو داره، بسیار خوب کاور مخصوص به ایشیو رو در میاره، در واقعا بارها گفتم و باز هم میگم، کاور هر اثر خیلی مهم و تاثیر گذار است، هماهنطور که یک کاور می‌تواند گول زننده باشد می‌تواند هایپ کننده هم باشد ولی می‌تواند عین حقیقت هم باشد، و این به آرت مخصوص و امتحان شده ی طراح کاور بر میگردد که در کدام مورد تبحر دارد، ولی قطعا تبحر دیو مک کین در گفتن حقیقت هاست، در مبحث کاور کشیدن.
    میرسیم به ترجمه و ادیت کار که توسط تیم کمیک اسکواد انجام شده.
    مترجمِ اثر یعنی خانم حاتم خوب با شخصیت های داستان هماهنگه، مواردی مثل لحن و گویش شخصیت ها رو درک کرده و به زیبایی ترجمه ای ارائه داده که در عین روون بودن، بسیار هم با لحن ادبیه گیمن هماهنگه، همچنین سوییچ لحن ها هم به خوبی رعایت شده.
    گرافیک هم بسیار زیباست، ادیت کاور، کلین حباب ها، جایگذاری تکست در حباب، کلین حباب های سخت و طاقت فرسا همه و همه نشان دهنده ی اینه که ادیتور کار یعنی اقای اسلامی با ظرافت و دقت مثال زدنی ای این اثر رو برای ما آماده کرده است.
    ویراستاری هم که بخش مربوط به اقای بشیری بود نقصی درش دیده نشد.
    نمره دهی:
    داستان و نویسندگی: ۸.۹ از ۱۰.
    طراحی: ۹.۷ از ۱۰.
    ترجمه: ۹.۸ از ۱۰.
    ادیت: ۱۰ از ۱۰.
    ویرایش: ۱۰ از ۱۰.
    خب دلایل کم کردن هم برای بخش نویسندگی که گفتم، شماره ی ۶ خیلی خوب نبود و در خواننده حس ادامه دادن رو رقم نمیزد.
    طراحی چهره و بدن هم برای بعضی شخصیت ها یکم زمخت و بد بود. (برای مثال به شخصه از طراحیِ ژآن یا همون شکارچی مریخی خوشم نیومد.)
    0.۲ نمره ای هم که از ترجمه کم کردم به این دلیل بود که برای بعضی کلمات می‌شد معادل معنایی بهتری پیدا کرد. ولی مشکل آن‌قدر حاد نبود که بیشتر از ۰.۲ نمره را بطلبد.
    ادیت و ویرایش هم ایراد خاصی نداشتن.
    در نهایت، سپاسگزارم بابت خوندن این نقد.
    منتظر هر گونه نقد، انتقاد و یا پیشنهاداتتون هستم.
    خسته نباشید.

    پاسخ
    • nobody گفته:

      نوامبر ۱۷, ۲۰۲۰ در ۸:۳۰ ب.ظ

      این راسته:«British writer Neil Gaiman met with Martin in 1987 and pitched a Wild Cards story about a character who lives in a world of dreams. Martin declined due to Gaiman’s lack of prior credits at the time. Gaiman went on to publish his story as The Sandman.[4]»؟
      تو صفحه ویکی پدیای وایلد کارتس نوشته بود.
      اگه اینجوری باشه که خیلی آیرونیکه.

      پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۷:۰۷ ب.ظ

        عجب. من نمیدونستم واقعا.
        برام عجیب بود و جالب، نمیدونم درسته یا نه ولی اگه منبعش منبعِ درستی باشه درسته دیگه.

        پاسخ
        • nobody گفته:

          نوامبر ۱۸, ۲۰۲۰ در ۸:۵۸ ب.ظ

          ویکی پدیا خیلی هم منبع درستی نیست.

          پاسخ
      • فربد آذسن گفته:

        نوامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۵:۳۹ ق.ظ

        چه جالب. نمی‌دونستم.

        گیمن توی توییترش قضیه رو تقریباً تایید کرده. گفته که ایده‌ای که مطرح کرده ایده‌ی «شخصیتی بوده که تو دنیای رویاها زندگی می‌کنه.» مارتین هم با این‌که ایده رو ریجکت کرده، ولی از یکی از کارهاش که همون هفته منتشر شده تعریف کرده.

        https://twitter.com/neilhimself/status/1068417892331544576

        پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      نوامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۵:۳۴ ق.ظ

      سلام عادل.

      مرسی از نقدت.

      چیزی که برام جالب بود این بود که از شماره‌ی شیش خوشت نیومد و در نظرت کسل‌کننده بود، در حالی‌که نزد طرفدارا جزو بهترین شماره‌های والیوم ۱ به حساب میاد. شاید به خاطر محتوای زننده‌ش ازش خوشت نیومد؟ یه دونه فیلم کوتاه ازش ساختن که به نظرم با فاصله‌ی زیاد بهترین فیلم کوتاه مجانی‌ایه که ساخته شده. شاید کمک کنه بهتر فاز این شماره و اتفاقاتی رو که توش می‌افته درک کنی.

      https://www.youtube.com/watch?v=5kIP70LAIBI&ab_channel=MorpheusDream

      با این حرفت هم خیلی موافقم:

      در وحله ی سوم نشون میده که خوب بلده مخاطب رو در خماری محض قرار بده. اما بدون توییست های دیوانه وار، فقط مخاطب رو میخکوب کنه، بدون توییست سخت و غیر قابل درک و پیچش عظیم شخصیتی و غیره.

      توی نقدی که از خدایان آمریکایی نوشته بودم هم به این نکته اشاره کردم که نثر گیمن یه جادوی خاص و غیرقابل‌توضیحی داره که حتی کپک زدن نون رو هم یه فرآیند هیپنوتیزم‌کننده جلوه می‌ده. در عین این‌که نثرش ساده‌ست، ولی یه جورایی نمی‌تونی تشخیص بدی کلمات قراره به کجا ختم بشن. ولی وقتی به یه چیزی ختم می‌شن، یه تصویر قابل‌درک توی ذهنت ایجاد می‌کنن. کلاً گیمن عجیب بودن رو به یه چیز خیلی نزدیک و ملموس تو ذهن آدم تبدیل می‌کنه (یا شاید هم این دوتا عنصر رو با هم ترکیب می‌کنه) و توی سندمن این موضوع خیلی مشهوده.

      برای شخص من بهترین شماره‌ی این والیوم شماره‌ی اوله. یکی از بهترین نقاط شروع قابل‌تصور برای یک داستان. به‌نظرم حتی اگه سندمن فقط همین یک شماره بود بازم یه شاهکار به حساب می‌اومد.

      در کل تنها مشکلی که با والیوم اول دارم، اشارات به DC Universeه. شبیه یه عنصر وصله‌پینه‌شده به داستان به نظر می‌رسن. خصوصاً قسمت‌های مربوط به جاستیس لیگ.

      پ.ن.: دم بچه‌های کمیک اسکواد گرم که این کمیک رو با این کیفیت ترجمه کردن. واقعاً باعث افتخار بود با این تیم کار کردم.

      نقد خودت هم خوب بود و من راضی بودم. ساختار منسجم‌تری داشت نسبت به نقدهای قبلی، ولی همچنان آثار کلی‌گویی و تیک زدن توش مشاهده می‌شه. این قسمت هم که گفتی «با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است» اشتباه لپی بود فکر کنم، چون این هشت شماره چهارتا آرتیست داشتن (دوتا آرتیست اصلی) که خودت هم در ادامه بهش اشاره کردی.

      پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۹:۵۴ ق.ظ

        سلام فربد.
        من امیرعلی ام!
        عادل نیستم.
        خوشحالم از نقد خوشت اومد.
        دلیل اینکه میگم شماره ی ۶ زیاد خوب نبود اینه که یکم واسه ی من کسل کننده، بود، محتوای زننده؟
        نه به هیچ وجه.
        یکم بهتر میتونست به دکتر دی بپردازه، نمیدونم، نسبت به شماره های قبلی و مخصوصا شماره ی ۷ که مقایسه می‌کنم می‌بینم یکم میتونست بهتر باشه.
        و آره، اونی که گفتم آرتیستش یکیه بیشتر منظورم آرتِ طراحی بود، وگرنه ارتیستا متفاوت بودن.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          نوامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۱:۵۰ ب.ظ

          شرمنده‌م امیرعلی. واقعاً هیچ ایده‌ای ندارم چرا گفتم عادل. شاید چون دیروقت بود. امیدوارم به حساب کم‌لطفی من نسبت به خودت نذاشته باشی.

          از چه لحاظ می‌تونست بهتر به دکتر دی بپردازه؟ مثلاً شخصیتش به‌عنوان یه آدم عقده‌ای سادیست تشنه‌ی قدرت چه عمقی باید می‌داشت که تو اون بستر بهش پرداخته نشده بود؟

          منظورت از آرت طراحی چیه؟ عنوان انگلیسیش رو می‌تونی بگی؟‌

          پاسخ
          • امیرعلی قبادی گفته:

            نوامبر ۱۹, ۲۰۲۰ در ۷:۵۱ ب.ظ

            نه بابا چه حرفیه، حتما خسته بودی اون موقع.

            والا در مورد شماره ی ۶ هم یکم واسه من کسل کننده بود، انتظارم این بود که منو خیلی بیشتر هایپ کنه، با توجه به پیچش بزرگی که آخر شماره ی ۵ به وجود اومد. ولی این شماره ی ۶ منو هایپ نکرد متاسفانه. به اون شدت.

            در مورد آرت، اولا که منظورم از آرت art هستش. دوما توی بحث طراحی کمیک یکم پیچیدست ولی اگه بخوام ساده توضیحش بدم:
            شیوه و سبک خاص یک طراح رو میگن آرت مخصوص به اون طراح.
            مثلا طراحی های استیو دیلون رو ببین، بعد برو با طراحی های دیو مک کین مقایسش کن، بعد مثلا با طراحی ها و نقاشی های الکس راس، هیچگونه شباهتی بین این طراحی ها نمیبینی، و به این میگن آرت مخصوص به یک طراح. یعنی شیوه ی مجزایه اونها در رنگ بندی ها، رنگ زنی ها، طراحی چهره ها و اناتومی و اینا.
            امیداورم منظورو رسونده باشم.

          • فربد آذسن گفته:

            نوامبر ۲۰, ۲۰۲۰ در ۵:۴۷ ب.ظ

            خب اینو می‌دونستم. منظورم این بود که چرا این جمله رو گفتی:

            «با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است ولی جالب است بدونید که این سری در کل بسیار بسیار طراح داره.»

            آرتیست این ۸ شماره یک نفر نیست. سم کیث و مایک درینگنبرگ جفت‌شون توی طراحی هشت شماره نقش داشتن.

25. Blind assassine گفته:

    نوامبر ۱۷, ۲۰۲۰ در ۴:۱۸ ب.ظ

    نظرت درباره کتاب های برندون سندرسون(مثل مه زاد،الانتریس،طوفانتاب)چیه؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      نوامبر ۱۷, ۲۰۲۰ در ۷:۰۹ ب.ظ

      هنوز آثار سندرسون رو اونطور که باید و شاید اکتشاف نکردم (می‌گم آثارشو، چون سخنرانی ازش زیاد دیدم تو یوتوب. خیلی خوب حرف می‌زنه و آدم جالبیه)، ولی در کل نسبت بهش حس مثبتی دارم. فانتزی جوندار و عمیقی می‌نویسه (عمیق نه لزوماً از لحاظ تماتیک، از لحاظ این‌که جنبه‌ی فانتزی آثارشو، مثل سیستم‌های جادویی، جدی می‌گیره). کلاً سندرسون موفق شده یک‌تنه سبک فانتزی خاص خودشو پیش ببره که در تضاد با فانتزی گریم‌دارک جورج آر آر مارتین و جو آبرکرومبی قرار داره و اینقدر پرکاره که تقریباً می‌شه یک نفره پیش‌برنده‌ی یک جریان برجسته توی فانتزی معاصر به حساب میاد.

      پاسخ
26. ناشناس گفته:

    نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۱۱:۳۶ ق.ظ

    فربد میدونستی مخفف lgbt این میشه:
    liberty, guns, Beer, Trump 🙂

    پاسخ
    • I گفته:

      نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۱۱:۴۷ ق.ظ

      به نظرت کی میبره فربد و دوست داری کی ببره. فرقی برات میکنه.
      من دوست دارم ترامپ ببره ولی احتمال برد بایدن رو بیشتر میدونم.

      پاسخ
      • فربد آذسن گفته:

        نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۶:۱۴ ب.ظ

        من هم از بین این دوتا ترامپ رو ترجیح می‌دم. ولی به نظرم بهترین نامزد با فاصله‌ی زیاد Andrew Yang بود.

        پیش‌بینی خاصی هم ندارم. دیگه امروز فردا جواب‌ها میاد معلوم می‌شه.

        پاسخ
27. امیرعلی قبادی گفته:

    اکتبر ۳۱, ۲۰۲۰ در ۵:۴۹ ب.ظ

    با عرض سلام و وقت به خیر.
    نقد و نگاهی بر ۱۲ شماره ی واچمن، به علاوه ی یک شماره ی اکسترا به عنوان شماره ی ۱۳:
    نقد بدون اسپویل نوشته شده:
    شماره ی ۱۳ از کمیک واچمن را هم خواندم؛ به عنوان دقیقه ها، که مربوط به الن مور بود، و ثانیه ها، که مربوط به دیو گیبونز بود.
    اولین نکته، اینکه چقدر طرح اولیه سیلک اسپکتر بد بود، نه ایده ی خوب و درست درمونی برایش داشته مور، نه گیبونز خوب کشیده بودتش. کلا ایده ای برای این شخصیت نداشتند، در حالی که به نظرم هم شخصیت پردازیش در داستان عالی بود و هم طراحیش ظریف و قابل احترام.
    توضیحات الن مور در مورد شخصیت ها خوب بود، البته به جز توصیف کمدین، که به عقیده ی خودش مهمترین کاراکتر داستانه، که در همون پنل های اول هم اونو میکشه، دیگه کاراکتری رو از لحاظ ظاهری توصیف نکرد.
    ولی شماره ی ۱۳ جالب بود، مور ابتدا در مورد جهانِ واچمن توضیحاتی میدهد، و بیشترین اشاره اش هم به این است که اگه قهرمانان در دنیای واقعی وجود داشته باشند اوضاع از چه قرار بود.
    (می توانم با توجه به سالی که واچمن عرضه شد، حدس بزنم که منبع الهام گارث انیس برای خلق د بویز چه بوده.)
    سپس در مورد کاراکتر های اصلی توضیحی میده، در حد پانزده صفحه.
    بعد، به استقبال گروه اماده ها(قهرمانان نسل اول نظیر کمدین، سیلک اسپکتر اول یا نایت ال اول) میرویم.
    بعدشم سراغ اسکریپت مفصل بعضی از پنل های این سری میرویم.
    به شخصه از صحبت های گیبونز و مور خوشم امد.
    خب، توضیح در مورد اپیزود ۱۳ بس است، بگذارید به توصیفِ ۱۲ شماره ی اصلی برویم.
    داستان در جو و اتمسفر مریض و نفس گیر جنگ سرد رخ میدهد، این که میگویم این کمیک فراتر از کمیکه همینه، این‌که مسائل تاریخی، فلسفی، سیاسی، اجتماعی، تاریخی و ادبی را با هم وارد یک “کمیک” میکنه، و این فوق العادست.
    اگر کسی بهتون گفت کمیک که مختص به
    بچه هاست، شما میتوانید به او واچمن را پیشنهاد کنید.
    “چه کسی محافظ صلح را کشت؟”
    مور با این عنوان طرح اولیه اش را به سردبیر دی سی تحویل میدهد، و میگوید که میخواهد از شخصیت های چارلتون استفاده کند، ولی با مخالفت سران دی سی رو به رو شد.
    چرا که سران دی سی می‌دانستند که مور در انتها کشت و کشتاری بزرگ راه می اندازد، و به هیچ وجه نمی خواستند شخصیت های تازه خریداری شده و در نتیجه پر پتانسیلشان نظیر بلو بیتل یا کاپیتان اتم را از دست بدهند.
    بدین سبب مور با نهایت دقت و ظرافت به کمک تصویر گری های فوق العاده ی گیبونز و رنگ امیزی های جادویی هیگینز، بهترین “اقتباس” را از روی شخصیت های چارلتون داشت.
    داستان از پیرنگ به شدت قوی و گیرایی برخوردار است، این کمیک در عین سادگی ای که دارد، چه در پنل ها، چه در دنبال کردن داستان، اشارات زیادی به بسیاری حوزه های دیگر دارد.
    این کمیک با معرفی دنیایی مریض و پهلوانانی واقعی سعی در این دارد که دنیایِ ملموس تری را نسبت به دنیای سوپرمن یا اسپایدرمن تحویل مخاطب دهد.
    تصویر گری های گیبونز بسیار زیباست، تقارن پنل بندی ها نشان دهنده ی دانش غنی این بشر هستن، و در انتقال آن حس ترس از جنگ، و فساد بسیار موفق است.
    رنگ امیزی ها بسیار زیباست، با طرح داستان هماهنگ، منطبق و افتاده روی فضای داستان هستش، و ظرافت وصف نکردنی ای را از خودش نشان میدهد، که مسبب تمامی این ها اقای هیگینز است.
    نحوه ی ارتِ این اثر متفاوته، و ما این تفاوت ها را در صفحات اخر هر سیزن، در چگونگیِ انتخابِ نامِ سیزن ها، در پنل بندی ها، در خشونت خالص و بی رحمانه ی کمیک و عوامل بسیار زیادی که در حوزه ی دانش بنده نیست، میبینیم.
    مور با ترفند های جالب داستان و نویسندگی (به خصوص در داستانک مرتبط با داستان اصلی، که بسیار جمله های کنایه امیز و تشبیه و ارایه های ادبی به کار رفته بود و این نشان میداد مور دانش غنی ای در حوزه ی ادبیات دارد ) به علاوه، بهره‌ از لحن های متفاوت، برای مثال لحن دفترچه خاطرات رورشاک و داستانک مذکور، و لحن کمدین و دکتر منهتن را با هم مقایسه کنید، ایجاد توییست های دیوانه وار، توجه زیاد و به جا به جزییات، و استفاده از عناصر دیگر داستان نویسی مانند موتیف های مختلف، بر جذابیت این مینی سری می افزاید.
    برای مثال صورت یا ماسکِ رورشاک در این اثر یک نمونه ی مشهود از موتیفه، چون هم ماندگاره و هم به یادماندنی و جاودان، و هم در داستان به طور فراوان به این مورد اشاره می شود. (مانندِ نقابِ شخصیتِ وی، که متعلق به گای فاوکس است، در اثر وی فور وندتا، یا نمونه ی ملموس تر استفاده ی زیاد نویسندگان کمیک های گرین لنترن از رنگ ها است.)
    ما در داستان با راوی مشخصی رو به رو نیستیم، اما در پنل هایی که رورشاک راوی داستان بود، جو سنگینی بر پنل ها، سایه انداخته بود.
    دیگر مسائل ریز در حوزه ی نویسندگی در کمیک واچمن به درستی رعایت شده بودند.
    نظیرِ کاشتنِ سیناپس های بی نظیر در شماره ی پایانی، برای بهره ی نویسندگان دیگر از این مکسی سریز شاهکار.(که البته تا بدین لحظه هیچگونه اقتباسی از این سری، به صورت شاهکار و در حد خودِ منبع، صورت نگرفته، بیایید صادق باشیم، حتی سریال واچمن، ساخته ی دیمون لیندلوفِ سرشناس!)
    استفاده ی هوشمندانه ی مور از داکیومنت های اطراف، نظیر روزنامه و تلویزیون(خصوصاً روزنامه) ستودنی است.
    البته که همه ی اینها به طراحی های زیبای گیبونز منتهی می شوند.
    طراحی که شاید، یکی از متفاوت ترین ارت هاش را در این کمیک دارد.
    همه چیز در امر طراحی زیبا بود.
    مواردی مانند میمیک چهره ها، اناتومی دقیق و درست و ایجاد پنل های ماندگار در داستان به چشم میخورد. خصوصا مورد اخری.
    همامطور که اشاره داشتم مور در این داستان چیزهایی از دنیای کمیک رو کرد که بسیاری از خوانندگانِ ان زمانِ کمیک را شوکه کرد، ترفند های زیبا و به یاد ماندنی، ایجاد داستان و پیرنگی زیبا، و در بطن ان پرداختن به مسائل روز، مسائلِ سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، تاریخی و شاید یکی از عمیق ترین مسائلی که مور میخواست با این اثر دانشش را به رخ دیگران بکشد، استفاده ی او از فلسفه است.
    طوری که مور از فلسفه ی اخلاق بهره میگیرد ستودنی است. و ما نمونه هایش را در شخصیت هایی نظیر نایت ال دوم و شاخص ترینشان، ازیماندیاس میبینیم.
    استفاده از علوم تاریخی برای تکمیل کردنِ شخصیت پردازیِ ادرین وایت یا همان ازیماندیاس به طور خوبی میسر میشود.
    خب دیگر تعریف در خصوص نویسندگی را تمام میکنم.
    از دیگر مسائل کمیک نظیر رنگ زنی، جوهر زنی، ادیتوری و دیگر مسائل ایراد خاصی ندارم.
    در نهایت نمره ی من به:
    نویسندگی: ۹.۸ از ۱۰.
    طراحی:۱۰ از ۱۰.
    الن مور بارها ثابت کرده با طراح های بزرگ و سرشناسی کار میکنه.افرادی مثل برایان بالند، دیوید لوید و همین شخص، یعنی دیو گیبونز، دیگر در دنیای کمیک تکرار نمیشوند.
    در نهایت تشکر بابت خواندن نقد و بررسی. خواهش مندم اگر ایرادی، پیشنهادی و یا انتقادی از نقد بنده دارید با من در میان بگذارید.
    سپاس.

    پاسخ
    • nobody گفته:

      نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۲۷ ق.ظ

      https://comicsquad.ir/%d9%85%d8%b5%d8%a7%d8%ad%d8%a8%d9%87-%d8%a2%d9%84%d9%86-%d9%85%d9%88%d8%b1-%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%d9%81%db%8c%d9%84%d9%85-%d8%a7%d8%a8%d8%b1%d9%82%d9%87%d8%b1%d9%85%d8%a7%d9%86%db%8c/
      هر چه بگندد نمکش میزنند/وای به روزی که بگندد نمک
      هر کی بگه کمیک ها برای بچه هان، از آلن مور مثال میزنیم، حالا خودش اومده میگه کمیک ها بچگونه ن.
      خودتون بخونید به عمق فاجعه پی ببرید.

      پاسخ
      • فربد آذسن گفته:

        نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۴:۵۴ ب.ظ

        به‌نظرم حرف‌هاش اونقدرها هم فاجعه نبود. چون درباره‌ی همه‌ی کمیک‌ها حرف نمی‌زد، فقط کمیک‌های ابرقهرمانی؛ و آخرش هم گفت که امیدواره انتشارات مستقل و کوچیک به صداهای رادیکال و خلاق میدون بدن (حرفی که من باهاش موافقم). ولی خب آره، یکم از حرف‌هاش بوی out of touch بودن به مشام می‌رسه. خصوصاً اون قسمتی که فروش فیلم‌های ابرقهرمانی رو به برکسیت و رای آوردن ترامپ ربط می‌ده یا می‌گه کمیک‌ها و فیلم‌های ابرقهرمانی برای بچه‌هاست و از این شاکیه که دارن برای بزرگ‌سال‌ها می‌سازنشون، در حالی‌که خودش چندتا کمیک ابرقهرمانی نوشته که مشخصاً برای بزرگ‌سال‌ها نوشته شدن و از همه لحاظ موفق هم بودن.

        پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۶:۰۷ ب.ظ

        اره امیر، تز مور درباره ی کمیک چرته الان.
        البته خب بخش کوچکی از حرفاش رو به این امر پرداخت، با اون حرفی که گفت روح جک کربی کاملا موافقم، روح خیلی مهمه، و متاسفانه الان توی اثار ابرقهرمانی تو سینما دیگه اونو نمیبینم.
        توی سه گانه ی سم ریمی دیدیم، یا سه گانه ی نولان به ترتیب برای اسپایدرمن و بتمن، ولی دیگه نه.
        با بخش اخر حرفاشم موافقم.
        ولی در کل اینو گوشه ذهنت نگه دار، ادمی که پیر بشه دیگه قابل کنترل نیست، حتی الن مور.

        پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۴:۴۷ ب.ظ

      مرسی امیرعلی بابت نوشتن این ریویوی مفصل که توش به همه‌ی جنبه‌های کمیک اشاره می‌کنی.

      اگه بخوام انتقاد کنم اینه که هنوز اون غریزه‌ی نقادانه رو پرورش ندادی و صرفاً به یک سری نکات کلی که به اصطلاح نظر عموم درباره‌ی کمیکه اشاره می‌کنی. به‌اصطلاح checklist review می‌نویسی. یعنی انگار توی ذهنت نکاتی رو که درباره‌ی کمیک باید اشاره کرد فهرست‌وار نوشتی و دونه‌دونه می‌نویسی‌شون و توی ذهنت تیک می‌زنی. به‌نظرم به جای اشاره‌ی کلی به چیزها، سعی کن نقدهاتو Personalize یا شخصی‌سازی کنی. یعنی به چیزهایی اشاره کنی که فقط امیرعلی قبادی درباره‌ی کمیک فهمیده. نکات ریز. تعاریف ذکاوت‌مندانه و witty از چیزهایی که درباره‌ی کمیک می‌دونیم. کلاً پرورش یه صدای خاص.

      حالا غیر از این، من شماره‌ی ۱۳ رو نخوندم هنوز (فقط یکم اولشو). یعنی توی نسخه‌ی Absolute Watchmen دیدمش، ولی نرفتم سراغش. ظاهراً چیز زیادی از دست دادم.

      اگه آلن مور گفته کمدین مهم‌ترین شخصیت داستانه برام یکم غیرمنتظره‌ست. چون به‌نظرم مهم‌ترین شخصیت داستان یا ازیمندیاسه، یا رورشارک، یا دکتر منهتن. کلاً این سه نفر بیشترین تاثیر رو روی پیرنگ و پرورش درون‌مایه‌های داستان رو دارن. کمدین از این لحاظ مهمه که به این درک عمقی رسیده که همه‌ی این کشمکش‌ها بی‌فایده‌ست.

      باهات موافقم که استفاده‌ی مور از آرایه‌های ادبی در کمیک به‌نوبه‌ی خودش بی‌نظیره و بیخود نیست که واچمن تنها کمیکیه که در فهرست ۱۰۰ رمان برتر تایمز گنجونده شده. چون عملاً یه رمان ادبیه.

      درون‌مایه‌های فلسفی داستان برای شخص من اینقدر جالب بودن که رفتم کتاب Watchmen and Philosophy رو کامل خوندم و بسیار ازش لذت بردم. توصیه می‌کنم تو هم بخونیش. خیلی خوب به درون‌مایه‌های فلسفی داستان می‌پردازه. برای من جالب‌ترین مقاله‌ش اونی بود که فایده‌گرایی ازیمندیاس و مطلق‌گرایی اخلاقی رورشارک رو با هم مقایسه می‌کرد.

      باز هم ممنون از نقدت و درود بر تو به‌خاطر این‌که کار طراح دیو گیبونز رو هم به رسمیت شناختی و فقط از مور تعریف نکردی.

      پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۵:۴۵ ب.ظ

        اولین نکته این که مرسی نقد رو خوندی.
        خب بله، واقعا باید روی نظر شخصیم توی نقدام کار کنم، و اینکه گفتی چک لیست میکنی و توی مغزت خط میزنی درسته دقیقا، دقیقا یه سری نکاتو گلچین میکنم و برای نقد اماده میکنم، توی نقدای بعدیم حتما به این مورد رسیدگی میکنم.
        نطر شخصی مهمه.
        و در مورد بند اخر نظرت هم بگم که به نظرم هر چقدر که مور در خلق این اثر موثر بود گیبونز هم بود…
        در مورد اون کتاب هم حتما میخونمش، اتفاقا واسه خودمم جالبه.
        حالا فلسفه ی پشت ازیماندیاس یا رورشاک رو میدونم، ولی همیشه واسم جالب بود که
        فلسفه ی پشت خلق منهتن چی بود؟
        چی شد که الن مور تصمیم گرفت در میون ۵ تا ادم معمولی که حالا به لطف هنر های رزمی شدن قهرمان، یک موجود خدا مانند رو قرار بده؟
        خب نظر شخصی خود من این هست که مور با همچین تصمیمی و خلق همچین شخصیتی خواست اینو برسونه که اون یه خداست!
        و یه خداییه که فقط نظاره گره، از اینده خبر داره، به تقدیرم باور داره. یعن به این باور داره که همه چی از قبل نوشته شده هست، و اون نمیتونه اونو تغییر بده. کاری که خدا (یا هر چیز کیهانی ای که بهش باور داری) انجام میده، دردا و رنجامونو میبینه و نظاره میکنه ، ولی کاری انجام نمیده، دقیقا مثل منهتن. بهتره برای اثبات حرفم به خود واچمن رجوع کنم، سیزن ۹، ص ۶، پنل ۴، جایی که منهتن به لوری میگه:
        “ما همه عروسک های خیمه شب بازی هستیم، لوری، من فقط میتونم نخ هارو ببینم.”
        نظر تو چیه، با توجه به این که کتاب Watchmen and Philosophy رو هم خوندی؟

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۵:۴۳ ب.ظ

          ببین من منظورم این نبود که فهرست کردن توی ذهنت لزوماً کار اشتباهیه (هرچند معمولاً نقد رو یکم مکانیکی می‌کنه). منظورم این بود که چیزهایی رو فهرست می‌کنی که شاید نکته‌ی منحصربفرد یا جالبی نداری که درباره‌ش بگی. صرفاً یه چیز کلیه که می‌خوای از سراه بزنی کنار.

          مقاله‌ای که درباره‌ی منهتن نوشته بود به مفهوم زمان ارتباط داشت، و این‌که منهتن می‌تونه گذشته و حال و آینده رو همزمان تجربه کنه. این مقاله‌هه نسبتاً سخت‌تر از بقیه‌ی مقاله‌ها بود و چیز زیادی ازش یادم نیست.

          من کاملاً با حرفت موافقم و دقیقاً ایمپرشنیه که خودم از مفهوم خدا دارم. یعنی به نظرم اگه خدایی وجود داشته باشه، صرفاً یه نظاره‌گر خنثی‌ست. اگه خالق کائنات واقعاً شخصیت داشته باشه، احتمالاً بیشترین شباهت رو به شخصیت دکتر منهتن داره. به‌نظرم مور دکتر منهتن رو خیلی خوب درآورده بود و جزو شخیصت‌هاییه که زیاد بهش فکر می‌کنم.

          پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۶:۱۴ ب.ظ

        در مورد بند اخر حرفت،
        خودش بود که اولین بار توی کمیک هایی مثل رانش واسه سوامپ ثینگ یا واچمن و در ادامه وندتا و اینا، اومد بزرگسالان رو هم وارد دنیای کمیک کرد، و حالا از همین شاکیه!
        وگرنه قبل از ۱۹۸۳ کمتر اثری رو تحت لیبل کمیک میدیدی که بزرگسالانه باشه، اکثرش ختم میشه به داستانای ابرقهرمانی مثل شزم (کاپیتان ماورل) یا سوپرمن.:)))
        بعد از وندتا هم اومد با جمعی از مغز های بریتانیایی مثل گیمن یا موریسون ایمپرینت ورتیگو رو تاسیس کردن، تو سال ۱۹۹۳،و شروع کردن به نوشتن داستان های وحشتانک بزرگسالانه و سنگین، مثل سندمن یا پریچر.
        یعنی میخوام بگم خودش بود که اومد این فرهنگ رو مد کرد، و حالا خودش از کاری که خودش کرده شاکیه.

        پاسخ
        • امیرعلی قبادی گفته:

          نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۶:۳۷ ب.ظ

          این نظر اخری که نوشتم در ادامه ی پاسخم به امیر و کامنت دوم خودت بود، نه این کامنتی که روش ریپلی کردم.

          پاسخ
      • nobody گفته:

        نوامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۰۶ ب.ظ

        ۱- خودت بیشتر با کدوم همذات پنداری میکنی؟ منظورم اینه که پیرو مطلق گرایی {مضخرف} رورشاک هستی یا فایده گرایی {نایس} اوزیماندیاس؟

        ۲- به نظر من طراحی های گیبونز نکته خاصی ندارن. نه اینکه بد باشن اما زیبایی بصری عجیب غریبی که بشینی به تنهایی تماشا کنی (من دارم وی فور وندتا رو میخونم و برای تک تک پانل هاش چند دقیقه زمان میزارم تا به این رنگ بندی زیبا نگاه کنم) رو ندارن و بیشتر بخاطر اینکه تونسته مفاهیم آلن مور رو تو تصویر بیاره قابل تحسینه؛ هرچند این هم دست آورد کمی نیست.

        پاسخ
        • I گفته:

          نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۱:۲۷ ق.ظ

          بهترین و منطقی ترین از نظر من مال کمدین هست. سریال Watchmen رو بهت توصیه میکنم حتما ببینی به نظر من خیلی خوب تونسته بود نشون بده اگه اوزیماندیاس به هدفاش برسه اونوقت چه سر انجامی پیدا میکنه. روش رورشاک بیشتر نابودی میاره و در جامعه ی ما موعثر بخش نخواهد بود.

          پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۶:۰۲ ب.ظ

          ۱. من جز در چند زمینه‌ی خاص اصلاً مطلق‌گرا نیستم و می‌شه گفت به سمت فایده‌گرایی متمایل هستم. هرچند توی کمیک از رورشارک بیشتر از ازیمندیاس خوشم میاد.

          ۲. با حرفت تا حدی موافقم. واچمن از اون کمیک‌ها نیست که طراحی‌هاش انگشت به دهنت بذاره (جز صفحات مربوط به فرود موجود فضایی قلابیه)، ولی ایده‌های مور رو خیلی خوب انتقال می‌ده و از لحاظ داستانی کار می‌کنه.

          پاسخ
      • امیرعلی قبادی گفته:

        نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۹:۲۰ ق.ظ

        یادم رفت بگم، در مورد اون ایرادی که ازم گرفتی یعنی کمبود نظر شخصی توی نقدام و اینکه هنوز اون روحیه ی انتقادی درم رشدی نکرده:
        یک) این ایرادو توی یادداشت هام واسه د بویز هم دیدی؟
        در ضمن از نوشته ام واسه قسمت اول فصل اول د بویز فاکتور بگیر.
        دو) این چنین نوشته هایی که الان من نوشتم با عنوان نقد واچمن، چه نام دارن؟ چون ریویو که نیست، پس چیه؟ بیان نکات مهم از زبان امیرعلی قبادی؟
        سه) میشه دو سه تا نقد خوب بهم معرفی کنی تا من بخونمشون و ازشون یاد بگیرم؟
        چهار) ایراد دیگه ای توی نقد ندیدی از من؟
        لحن و گویشم خوب و هماهنگ بود؟ چون سعی کردم یکم گویشم رو و لحنم رو همچنین، ادبی تر کنم. مشکلی نبود؟
        در کل اگه ایراد دیگه ای دیدی به شدت میخوام بشنومشون.
        سپاس.

        پاسخ
        • nobody گفته:

          نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۲:۴۲ ب.ظ

          زومجی بخون.
          مخصوصا نقد های رضا حاج محمدی. یه جوری انگار درمورد رابطه شخصی خودش با فیلم ها مینیویسه.

          پاسخ
          • امیرعلی قبادی گفته:

            نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۴:۳۳ ب.ظ

            دستت درد نکنه، یه تقد ازش خوندم کلی ویو و دید گرفتم🙂

          • فربد آذسن گفته:

            نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۶:۱۶ ب.ظ

            آره حاج‌محمدی خوب نقد می‌کنه، ولی مشکل اینجاست که نقدهاش خیلی طولانین و زیاد حاشیه می‌ره. یعنی قشنگ انگار می‌خواد تا می‌تونه طولانی بنویسه تا حقوق بیشتر برای مطلب بگیره.

            اگه نقدهاش رو مختصر و مفید می‌کرد، منتقد ایده‌آلی می‌شد تو بستر وب فارسی.

        • فربد آذسن گفته:

          نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۶:۱۱ ب.ظ

          ۱. نه اتفاقاً می‌خواستم بگم توی بویز کمتر بود. چون اونجا داشتی اپیزودی بررسی می‌کردی، کلی‌گراییه به‌مراتب کمتر بود. ولی در هر حال بازم اون حالت checklist review رو داشت.

          ۲. آره، یه همچین چیزی. بیشتر شبیه overviewه تا review.

          ۳. سری کتاب‌های The Great Movies ایبرت رو بخون:‌

          https://en.wikipedia.org/wiki/The_Great_Movies

          ایبرت همه‌ی نقدهاش خوب نیست و حتی بعضاً اشتباهاتی هم توشون پیدا می‌شه، ولی درباره‌ی فیلم‌هایی که بهشون علاقه داره خوب می‌نویسه.

          ۴. لحن و گویشت اوکیه. ولی خب یکی از ترجیح‌های شخصی من اینه که نقدی که می‌خونم دُز بالایی از هوش و ذکاوت و طنازی (اصطلاحاً Wit) داشته باشه. مثلاً نقدهای ویدئوگیم Yahtzee Croshaw (با عنوان Zero Punctuation) برای من خیلی جذابن، چون سرشار از تیکه‌های جذاب و شوخی‌های بامزه‌ن. ولی خب قبول دارم که نوشتن چنین نقدهایی به فارسی شاید یکم سخت باشه. چون نقدهای یاتزی تا حد زیادی به طنز بریتانیایی وابسته‌ن. اگه بتونی عنصر شوخی و بذله‌گویی (طوری که لوس نباشه) رو به نقدهات اضافه کنی خیلی باحال می‌شه. ولی می‌گم؛ این صرفاً ترجیح شخصی منه.

          پاسخ
          • امیرعلی قبادی گفته:

            نوامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۷:۵۶ ب.ظ

            خیلی ممنون بابت توضیحات مفیدت.
            راستی،
            https://comicsquad.ir/میزگرد-اسکواد-قسمت-۲/
            یه نگاهی به این مقاله بنداز، مخصوصا این قسمت میزگرد:
            “یادداشتی بر قسمت اول سری جدید مرد آهنی”
            که توسط اقای بشیری عزیز نوشته شده، نظرت در مورد این جور نقد کردن چیه؟
            خوبه که من اینجوری نقد کنم؟

          • فربد آذسن گفته:

            نوامبر ۴, ۲۰۲۰ در ۷:۲۸ ب.ظ

            این نقده رو خوندم و جور خاصی از نقد کردن به نظرم نرسید. یه نقد استاندارد بود که کار می‌کرد، ولی مثلاً ایده‌آل و الگوی نقد به حساب نمی‌اومد.

            من بیشتر روی پیدا کردن صدای خاص تاکید دارم. یعنی یه نقدی بنویسی که شبیه نقد هیچ‌کس دیگه‌ای نباشه.

            مثلاً دو نفر توی گودریدز مثال خوبی‌ان از منتقدی که صدای خاص خودشون رو دارن: J.G. Keely و Roy Lotz:

            https://www.goodreads.com/user/show/14046996-roy-lotz

            https://www.goodreads.com/user/show/84023-j-g-keely

            چندتا از نقدهاشون رو رندوم بخون.

28. nobody گفته:

    اکتبر ۱۱, ۲۰۲۰ در ۹:۳۴ ب.ظ

    http://s17.picofile.com/file/8410591834/Books_of_Blood_www_fantasy_library_ir_.pdf.html
    جقدر خفنه. از خودم خجالت میکشم که تا حالا نخونده بودمش. اگه نخوندی حتما یه وقتی رو براش خالی کن (داستان یاترینگ و جک یکی خنده دار ترین داستان هایی که من خوندم) و اگه خوندی بگو بهترین داستان از نظر تو کدومه (تو جلد اول).

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۱۴, ۲۰۲۰ در ۳:۵۳ ب.ظ

      نه هنوز Books of Blood رو نخوندم. ولی خیلی دوست دارم این کارو بکنم. از اون کتاباست که راست کار خودمه.

      پاسخ
29. amir soprano گفته:

    اکتبر ۱, ۲۰۲۰ در ۱:۱۸ ق.ظ

    جنگ و صلح رو خوندی؟
    ارزش خوندن داره؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۱, ۲۰۲۰ در ۷:۰۳ ب.ظ

      کامل نه.

      ارزش خوندن داره، ولی خب وقت و حوصله‌ی زیاد می‌خواد.

      پاسخ
30. amir soprano گفته:

    آگوست ۲۸, ۲۰۲۰ در ۹:۱۰ ب.ظ

    تو خودت یه رمان مینیمال که شخصیت کمی داشته باشه و دنیاسازی رقیق تری داشته باشه رو ترجیح میدی یا یه چیزی مثل استند استفن کینگ (که انقدر شخصیت داره که شمارشون از توان من خارجه) و نغمه یخ و آتش (خودت از افق داستان و تعداد خاندان ها اطلاع داری)؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۳۲ ب.ظ

      واقعاً جفتشو دوست دارم. به‌شدت بستگی به خود اثر داره.

      ولی اگه فرض رو بر این بگیریم که یه اثر مینیمال و مکسیمال داریم که سطح کیفی‌شون برابره، به تجربه‌ی اثر مینیمال تمایل بیشتری دارم.

      پاسخ
31. amir soprano گفته:

    آگوست ۲۸, ۲۰۲۰ در ۷:۴۶ ب.ظ

    بحثی من باب هنر و سرگرمی
    آنچه که مرا ترغیب کرد این مطلب را بنویسم، سخنی بود که راجر ایبرت فقید گفته:«بازی های ویدئویی هنر نیستند.» و به عبارت دیگر بازی های ویدئویی شایستگی نام «هنر هشتم» را ندارند. بیایید بی خیال این مطلب شویم که هنوز هم خیلی ها «بازی سینمایی» و «بازی ادبی» را به عنوان نکته مثبت تلقی می کنند و حتی ژانری به نام «داستان تعاملی» بوجود آمده که کلی طرفدار دارد و عملا فیلم سینمایی است، و به خود این مطلب بپردازیم که:«اصلا هنر یعنی چه؟»
    از ابتدای تاریخ، هر هنگام که فرمی جدید بوجود آمده، ناخواسته گاردی از طرف طرفدارن فرم قدیمی تشکیل شده با این مضمون:«این هنر نیست». هنگامی که عکاسی آمده گفتند که قدرت خلق تصاویر نقاشی را ندارد، سینما آمد گفتند نمی تواند به خوبی ادبیات داستان تعریف کند؛ بعد ها همه دیدیم که فرم های جدید (عکاسی، سینما) به مراتب بهتر از فرم های پیشین خود شدند. شاید در ابتدا این تصور پیش بی آید که سخن راجر ایبرت به دلیل همان جنگ نسل قدیم و نسل جدید باشد، اما این مسئله تنها شاید ۳۰ الی ۵۰ درصد خصومت و یا کم ارزش شمردن بازی های ویدئویی باشد.
    در نظر این حقیر نظر راجر ایبرت من باب بازی های ویدئویی درباره سرگرمی باشد. چیزی که از بودن در کنار جامعه ادبی (یا سینمایی) آموخته ام، آن است که هرچه با این عنوان خطاب شود:«فقط برای سرگرمیه» نشان از ضعیف بودن و کم ارزش بودن اثر (داستانی) شناخته میشود. این موضوع مختض ایران نیست (نمونه واضحش همین راجر ایبرت)، اما بیش از باقی کشور ها در ایران وجود دارد. این مسئله که بازی های ویدئویی فقط برای سرگرم کردن مخاطب ساخته شده اند (شده بودند) موجب همین دید بالا به پایین از طرف عموم مردم و صاحب نظران است. حال بیایید برگردیم به سوالی که قبلا پرسیدم:«هنر یعنی چه؟» و «هنر چه ارتباطی با سرگرمی دارد».
    آنچه که همه میدانیم، آن است که برای واژه هنر تعریف واضحی وجود ندارد. یکی میگوید هنر وسیله ای برای پروراندن روح انسان است، دیگری میگوید هنر بازتاب شرایط جامع خود، آن یکی میگوید که هنر انعکاس خالق اثر است و ویکیپدیای فارسی نیز نوشته:«هنر مجموعه ای از آثار است که برای انتقال یک معنا یا مفهوم ساخته میشود.»، اما هنگامی که به برخی از بزرگترین آثار هنری (همانند مونالیزا یا شب پرستاره) و یا برخی از انواع هنر (همانند رقص و معماری) می نگریم، می بینیم که عموم این تعاریف (یا شاید بهتر است بگویم همه) غلط جلوه میکند. آنچه که تا کنون فهمیدیم آن است که حتی در مفهوم این کلمه کذایی (هنر)، بین علما (!) اختلاف افتاده و نامیدن یک اثر به عنوان هنر نمی تواند باعث ارزش آن و دسته بندی اثر در کنار جنگ و صلح و مونالیزا شود.
    اما اگر بخواهم در مغز خودم چیزی را به عنوان هنر تعیین کنم و تفسیری از آن ارائه دهم (این همه صغری و کبری چیدم تا به اینجا برسم)، هنر یعنی زیبایی و کمال. هنر یعنی بهترین حالتی که برای یک اثر میتواند اتفاق بی افتد. یعنی بهترین و جذاب ترین حالت یک اثر (یک بنا، یک فیلم، یک بازی، یک نقاشی، یک رمان و …). اگر طبق این تفسیر جلو برویم (که به نظر من درست ترین تفسیر است)، برادران سوپر ماریو و بیل را بکش هم اندازه بایوشاک و ۲۰۰۱ ادیسه فضایی اثر هنری محسوب میشوند (ولو بیشتر). عالی بودن، نقض کننده سرگرمی نیست و حتی سرگرم کردن هم نوعی هنر محسوب میشود.
    حرف آخری که میخواستم بزنم (و مطمئن نیستم که در این کامنت توانسته باشم) این است که چرا با سرگرمی دشمنی داریم و سرگرمی را نشانه ضعف می پنداریم؟

    پ. ن: آنچه که در کامنت بالا می بینید را، نه به عنوان یک مقاله ی تحقیقی، بلکه به عنوان نظر شخصی یک نوجوان ایرانی بخوانید.
    پ.ن۲: کاش میتوانستم این کامنت را مقاله و جایی منتشر کنم.
    پ.ن۳: اصلا پیج ادبیات جای مناسبیست برای انتشار این متن؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۳۱ ب.ظ

      به‌عنوان یه نوجوون متن تحلیلی خوبی بود. من خودم سن تو بودم، نمی‌تونستم اینجوری بنویسم. و اینقدر هم با محتوای کلی حرفت موافق بودم که چند بار حس کردم این متنو قبلاً خودم نوشتم و تو داری نقل‌قولش می‌کنی و خودم یادم نیست!

      توی ذهن منم مفهوم «تعالی» با «هنر» عمیقاً گره خورده و برای همین با این‌که به نظرم خاستگاه هنر هر جایی می‌تونه باشه، ولی هر چیزی نمی‌تونه «هنر» باشه. یا حداقل هنر قوی. این ایده رو هم قبلاً تو بستر کلاس درس مطرح کرده بودم، ولی ازم سوال شد که اوکی، منظورت از «بهترین» و «متعالی‌ترین» چیه و معیارت برای اندازه‌گیری اینا چیه. و اینجا بود که به بن‌بست خوردم و به این نتیجه رسیدم که این ایده‌ها رو من به‌راحتی تو ذهن خودم می‌تونم تشخیص بدم، ولی بیان کردنش به‌عنوان یه حقیقت غیرقابل‌انکار کار سختیه. در نهایت به این نتیجه رسیدم که بهتره به هرکس اجازه بدی هنر رو برای خودش تعریف کنه.

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        سپتامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۱۲:۵۲ ق.ظ

        منظورم بیشتر از اینکه مفهوم هنر چیست، این بود که سرگرمی ها هم هنر محسوب میشه. دقیقا منظورم از جمله «سوپر ماریو برادرز از بایوشاک بیشتر هنر محسوب میشه» همین بود.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          سپتامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۲:۳۴ ق.ظ

          آره،‌ منم منظورم همین بود. رسیدن به تعالی در کاری که اثر می‌خواد انجام بده. چه برانگیختن احساسات باشه، چه سرگرمی صرف.

          پاسخ
32. amir soprano گفته:

    آگوست ۲۸, ۲۰۲۰ در ۷:۰۱ ب.ظ

    (http://s11.picofile.com/file/8407028184/Murder_Mysteries.pdf.html)
    اینو خوندی؟
    من این داستان کوتاه رو دیروز خوندم و تا حدودی باهاش حال کردم. من نمیخوام الان واسش ریویو بنویسم (چون داستان کوتاهه و داستان های کوتاه (مثل سرداب شیخ) پتانسیل نوشتن ریویو و تحلیل کردن رو ندارن)، اما چون این اولین و تنها داستانیه که از گیمن خوندم، میخوام بگم که نظر کلی م چیه.
    جملات اول داستان اصلا مبهم نیستن و ما رو به خوبی در جریان مکان و زمان قرار می ده، اما به مرور فضای داستان ویرد تر و عجیب تر میشه (راستی اصلا معنی ویرد یعنی چی؟ منظورم اینه که چه فضای داستانی رو به عنوان ویرد میشناسن؟) تا جایی که انتهای داستان کاملا مخ پیچه. اون ایده ظلمت و صدایی که تو گوش فرشته ها میپیچه و کلا ایده شهر نقره ای خیلی خلاقانه بود.
    من انتهای داستان هم درست نفهمیدم؛ کلا چی شد؟!
    من قبل این نمی فهمیدم منظور فربد از جَو پریانی چیه، اما الان موقعی که این داستان رو میخوندم حس میکردم نشستم و نیل گیمن در مقام همون مرد داره واسم داستان تعریف میکنه.
    من عاشق ترکیب ژانر هستم و این داستان هم نهایت ترکیب دو تا ژانرِ (فانتزی-مذهبی با جنایی). جو جنایی داستان هم جذاب در اومده بود.

    پاسخ
    • ناشناس گفته:

      آگوست ۲۹, ۲۰۲۰ در ۳:۰۳ ب.ظ

      اگه درست یادم باشه خدا فرشته مقتول رو کشته بود . درسته .؟

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        آگوست ۲۹, ۲۰۲۰ در ۸:۳۶ ب.ظ

        خدا به نوعی برنامه ریزی کرده بود تا یکی از فرشته ها، اون فرشته هه رو بکشه (!).

        پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۲۲ ب.ظ

      آره خوندم.

      Murder Mysteries یکی از پیش‌درآمدهای خدایان آمریکاییه (حدوداً ۸-۹ سال قبل نوشته شده بود) و از لحاظ جو و درون‌مایه خیلی با این کار شباهت داره. برای تویی که گفتی خدایان آمریکایی رو نمی‌خوای بخونی، خوندن این داستان چشمه‌ای از تجربه‌ی کلی خوندن اون رمانه بنا بر دو دلیل:

      ۱. تلفیق شدن اساطیر کهن با جو شهری
      ۲. تعریف روایت داستان از دید یک پروتاگونیست سردمزاج و افسرده تو یه جو آمریکایی سرد و افسرده‌کننده

      منظور از ویرد غریبه. داستان غریب داستانیه که توش یه اتفاق/عنصر غریب و فراتر از درک به‌آرومی خودشو به واقعیت آشنا یا حتی ملال‌آوری که اول داستان زمینه‌سازی شده تحمیل می‌کنه، طوری که آخر داستان این حس بهت منتقل می‌شه که نکنه دنیای واقعی هم از این اتفاقات غریب ممکنه بیفته و همه‌چیز خیلی شسته‌رفته نیست؟‌

      آخر داستان راگول می‌فهمه که خدا عمداً یه کاری کرد که راگول جلوی لوسیفر ساراگول رو بکشه تا لوسیفر شاهد این بی‌عدالتی باشه و انگیزه‌ی قیام علیه خدا رو پیدا کنه. بعد از این‌که راگول داستانشو برای پروتاگونیست داستان تعریف می‌کنه، پروتاگونیست به این نتیجه می‌رسه که عشق و مرگ با هم پیوند عمیقی دارن و یه قسمت که خبر میاد دوتا زن و یه کودک به قتل رسیدن، این تصور رو تو ذهن من ایجاد کرد که پروتاگونیست تینک و دوستش و بچه‌اش رو کشته بود (شاید از روی عشق؟)، ولی مطمئن نیستم.

      پاسخ
33. amir soprano گفته:

    آگوست ۲۳, ۲۰۲۰ در ۹:۳۱ ق.ظ

    رمان زام-بی (جلد اول)
    نویسنده: دارن شان
    مترجم: فربد آذسن
    انتشارات: عمو گوگل!
    به شخصه هیچ گاه نتوانستم درک کنم که چرا دارن شان تا این حد هوادار دارد و حتی با نویسندگان بزرگی همانند استفن کینگ مقایسه میشود (زبونتو گاز بگیر!)؛ در دیدگاه من آثار دارن شان و به خصوص حماسه دارن شان، با چیزی همانند رمان های آر ال استاین قابل مقایسه هستند و به غایت ضعیف به نظر میرسند. در ابتدا گمان می بردم که این ضعیف بودن ناشی از کم سوادی من است (مثل نظرم درمورد پالپ فیکشن که به نظرم از ابتدا تا انتها مزخرف محض بود)، اما رمان زام بی مهر تاییدی بود بر ادعای من که:«دارن شان نویسنده خوبی نیست.» یا بهتر بگویم، نویسنده افتضاحی است.
    وارد جزییات شویم.
    چیزی که دارن شان متوجه نشده و به عقیده من بزرگ ترین ضعفش است، مسئله داستان گویی است. یا بهتر بگویم فرق بین داستان و داستان گویی. داستان درباره پلات پوینت است (این اتفاق افتاد، بعدش اون اتفاق، بعد اون یکی اتفاق)، داستان گویی درمورد جزییات است. داستانگویی درمورد حسی که آن اتفاق به وجود می آورد، شخصیت پردازی و صحنه پردازی است (در حقیقت حس آن اتفاق هم میتواند به عنوان صحنه پردازی شناخته شود)؛ مخصوصا این آخری. صحنه پردازی تفاوت بین استفن کینگ و رمان نویسان دیگر است (به صحنه صحبت رندال فلگ با لوید دقت کن). همه ی نویسندگان از صحنه پردازی استفاده میکنند؛ همه به جز دارن شان. داستان های دارن شان همانند اسکریپت یک رمان میمانند. دارن شان به جای داستان گویی، داستان خام را به خورد خواننده میدهد.
    این مشکلی بود که در حماسه دارن شان به شدت وجود داشت، اما در نبرد با شیاطین کمتر شد، چرا که همان داستان خام به شدت خلاقانه و جذاب بود و من حداقل توانستم از یک بی بوک (بر وزن بی مووی) بد لذت ببرم. اما همین داستان در زام بی افتضاح بود و عملا چیزی نداشت. بله، حتی افتضاح تر از حماسه دارن شان (خودم فکر نمیکردم از حماسه دارن شان بدتر هم وجود داشته باشد).
    چیز دیگری که توجهم را جلب کرد، این بود که جلد اول عملا شبیه یک سوم ابتدای یک رمان کامل به نظر می آمد. حمله زامبی ها عملا شبیه آغازگر اتفاقات رمان بود. داستان به واقع ناقص است. اگر دارن شان سه جلد اول را یکجا منتشر میکرد، شاید انقدر حس ناتمامی وجود نداشت.
    من با زاویه دید این رمان (و کلا رمانهای دارن شان) مشکل دارم. زاویه دید اول شخص برای رمان های پر ماجرا و هیجان انگیز که شخصیت اصلی در خطر مرگ قرار دارد، بد است. اگر از فعل گذشته استفاده شده باشد، خطر از بین میرود و اگر زمان حال باشد، مضحک است. جمله «من می میرم!» دراماتیک نیست، مسخره است!
    در مورد ترجمه نمیتوانم سخن خواصی بگویم، اما مشکلات نگارشی و املایی زیاد است و فونت و سایز کتاب آزار دهنده به نظر میرسد.
    این مسئله نژاد پرستی هم دیگر شورش را در آورده اند. کارکتر پدر بی و کلا نژاد پرست های رمان کارتونی، کاریکاتوری و تک بعدی هستند و تمام مسلمانان، سیاهپوست ها و مهاجر ها قدیس.
    درمورد شخصیت پردازی صحبت نکنیم بهتر است. مسئله ای که من باب نژاد پرستی وجود داشت، در مورد شخصیت پردازی نیز صدق میکند. شخصیت های رمان جمعی از تیپ های داستانی مختلف و تکراری هستند. قلدر، مظلوم، نژاد پرست و …
    نمره به پلات: ۴ از ۱۰
    نمره به ترجمه و ویراستاری: ۵ از ۱۰ (جرئت ندارم کمتر بدم وگرنه بن میشم)
    نمره به نویسندگی: ۰.۵ از ۱۰ (این هم از سرش زیاده)
    نمره کلی: ۱ از ۱۰
    پ.ن: با اینکه من هیتر نیستم، اما انصافا کوبیده خوبی شده! نیشخند!
    پ.ن ۲: اینکه من انقدر از استفن کینگ مثال آوردم بخاطر حرفی بود که فربد تو مصاحبه اش با شهرستان ادب گفته بود.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۲۳, ۲۰۲۰ در ۴:۵۱ ب.ظ

      اوف، چقدر از زام-بی بدت اومد!‌

      با یه سری از پوینت‌هات موافقم،ِ مثلاً این‌که رمان‌های دارن شان شبیه طرح خام داستان به نظر می‌رسن تا خود داستان، چون توشون به جزئیات پرداخت نمی‌شه. به طور کلی توی داستان‌های دارن شان پلات روی هنر قصه‌گویی سایه می‌اندازه و این یکی از ضعفاشه.

      ولی خب به نظرم داری بعضی از ویژگی‌های باحال کارو نادیده می‌گیری. مثلاً همین شخصیت اصلی بی واقعاً استریوتایپ نبود و اگه مجموعه رو تا آخر خونده باشی، می‌بینی که یه قوس رشد شخصیت کاملو طی می‌کنه و از یه نوجوون پرخاشگر و سطحی به یه آدم اخلاق‌گرا و دغدغه‌مند می‌رسه. و این هم اتفاقی نیست که یهویی بیفته. بلکه تک‌تک تجربیاتش زنجیره‌وار توی این رشد موثرن.

      مثلاً همین پیچش داستانی دختر بودن بی کاملاً منو غافلگیر کرد و از بازخوردی که دریافت می‌کردم هم می‌دونم که خیلیا اینطوری بودن. طوری که بعضیا میومدن می‌گفتن اون قسمتی که پدر بی می‌گه «دخترم» اشتباه ترجمه شده و باید درستش کنم.

      کسی که می‌تونه از طریق روایت اول شخص یه شخصیت دخترو پسر جا بزنه، داره با پیش‌فرض‌های خواننده بازی می‌کنه و این در واقع یکی از درون‌مایه‌های رمانه. این بازی کردن با پیش‌فرض‌ها کلاً بر پایه‌ی این استواره که یه سری از شخصیت‌ها در نگاه اول استریوتایپ به نظر می‌رسن، ولی بعداً می‌فهمی که از این استریوتایپ فراترن. دقیقاً مثل دنیای واقعی. مثلاً قلدرا حمایت‌گر می‌شن (پدر بی)، مظلوما ظالم می‌شن (یه سری از فرشته‌ها، نژادپرستا اصلاح می‌شن (خود بی). کلاً قضیه به اون سادگیا که فکر می‌کنی نیست.

      در زمینه‌ی بن شدن هم جای نگرانی نیست. :)) زام-بی اولین کتابی بود که ترجمه کردم (تو ۱۸ سالگی)، بنابراین کاملاً به این واقفم که ممکنه اشتباهات زیادی داشته باشه.

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        آگوست ۲۳, ۲۰۲۰ در ۴:۵۹ ب.ظ

        جلد اولش رو نقد کردم و این چیزهایی که میگی در جلد های آینده اتفاق می افته. ببینیم چی میشه.

        پاسخ
      • amir soprano گفته:

        آگوست ۲۳, ۲۰۲۰ در ۵:۱۴ ب.ظ

        اسپم:
        این دارن شان تو بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ دوازده تا کتاب منتشر کرد، اون وقت این پیر خرفت (همین مارتینه) تو چهل سال پنج تا کتاب!

        نظرت راجع به اقیانوس انتهای جاده چیه؟ ارزش خوندن داره؟ ترجمه انتشارات پریان چطوره؟

        پاسخ
        • امیرعلی قبادی گفته:

          آگوست ۲۳, ۲۰۲۰ در ۱۱:۰۹ ب.ظ

          اقیانوس انتهای جاده رو حدِمَن بخون. (اقا هر جا صحبت از نیل گیمن باشه منم اونجام😅. البته این کامنتو شانسی دیدم)

          پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          آگوست ۲۴, ۲۰۲۰ در ۷:۵۶ ب.ظ

          نظرم به اقیانوس انتهای جاده بسیار مثبته. طبق نظر خیلیا بهترین رمان گیمنه، ولی من همچنان نظرم روی خدایان آمریکاییه.

          ترجمه‌ی انتشارات پریان رو نخوندم، ولی می‌تونم بهت چشم‌بسته بگم که کار فرزاد فربد درسته و حتماً بخونش.

          پاسخ
    • شنبلیله گفته:

      اکتبر ۲۴, ۲۰۲۰ در ۹:۱۵ ب.ظ

      من یه چیزی رو متوجه نمیشم، چی باعث شده که فاخر نوشتن و زیاد توضیح دادن و توصیف کردن “قوی” طلقی بشه و برعکسش “ضعیف”؟
      الان یعنی ۲۰۰ صفحه اول ارباب حلقه ها که نزدیک ۲۰ صفحه اش صرفا داره سربالایی ها و سرازیری های راه رو توصیف میکنه و padding محض حساب میشه یعنی “قدرت” نویسندگی تالکین مثلا؟!
      بعد دارن شان که از همون صفحه اول میندازتت وسط داستان میشه “ضعف” نویسندگی؟!

      پاسخ
      • nobody گفته:

        اکتبر ۲۴, ۲۰۲۰ در ۱۰:۳۴ ب.ظ

        من که ارباب حلقه ها رو نخوندم بخاطر همین اعصاب خرد کن و حوصله سر بر بودنش؛ برام جای تعجب بود که چرا انقدر محبوب شده. بهتره برای مقایسه استفن کینگ رو بخونی که قلمش طوریه که اگر لیست خرید بنویسه بازم جذابه.
        دارن شان رو کلا فراموش کن. انقدر از مرحله پرته که صحبت کردن در موردش هم اشتباهه. بزار از the stand مثال بزنم اونم فقط فصل اولش که از کل کتاب اول زامبی داستان بهتریه. (هرچند به نظر کار اشتباهیه چون مثال ها افراطی هستند). داستان واقعی مقدمه داره ، دنیاسازی داره (پمپ بنزین هپزکوم کجا واقع شده، وضعیت اقتصادی مردم آرنت چطوریه و…)، شخصیت پردازی داره (تو همین فصل اول اریجین استوارت ردمن رو روایت میکنه و حتی شخصیت های دیگه که کلا شاید فقط تو همین فصل حضور داشته باشن پرداخت میشه)، لحن داره (ما دقیقا احساس میکنیم یه سری آدم بی پول و افسرده نشستن دارن با هم صحبت میکنن (از همون صحبت های همیشگی که تو ایرانم هست!)، وقتی ماشین حمله میکنه ما احساس وحشت زدگی رو که ممکنه کل پمپ بنزین بره رو هوا) و فضاسازی داره (شاید مشکل از من باشه ولی تو the stand من دقیقا می تونستم اتمسفر رو درک کنم). تازه این فقط برای فصل اول بود، اگه بخوام کل ۱۲۰۰ صفحه رو باز کنم و ساختارش رو نشون بدم، خیلی طولانی میشه. حالا مقایسه کن با زام-بی. یهو زارت داستان شروع میشه و اصلا معلوم نیست کجا تموم میشه. اصلا معلوم نیست ساختار اجتماعی انگلستان چجوریه؛ آیا ما چیزی جز اینکه اینا یه سری نژاد پرستن که به اقلیت ها زور میگن می فهمیم؟ وقتی دنیای داستان که شخصیت ها داخلش زندگی میکنن باور پذیر در نیاد فاتحه داستان خوندس. شخصیت ها… فک نکنم لازم باشه راجبه استریوتایپ بودن شخصیت ها صحبت کنم، نه؟ لحن داستان هم که خشکه و بی احساسه و من عملا فرقی بین بی و گروبز گریدی و دارن شان نفهمیدم. همه یه جور فکر میکنن (حالا مقایسه کن با نغمه. ببین چقدر لحن هر شخصیت تو افکارش فرق میکنه).
        اینا فرق یه اسکریپت خالی (زام-بی) و یه داستان واقعیه. بهتره این طرز فکر رو که داستان طولانی پر از روده درازیه از بین ببریم. مثلا یکی از طرفدارای ارباب حلقه ها می گفت مارتین داره نغمه رو کش میده!
        پ.ن: اینو یادم رفت بگم که چقدر فصل اول (پیش گفتار) زام-بی باحال بود. یعنی دارن شان ثابت کرد که پتانسیل نوشتن یه داستان خوب رو داره و اینو تو جلاد لاغر و مجموعه شهر هم می بینیم (این لعنتی شاهکاره).

        پاسخ
        • شنبلیله گفته:

          اکتبر ۲۵, ۲۰۲۰ در ۲:۴۱ ب.ظ

          من نه زامبی رو خوندم نه اون کتابی که میگی، ولی سر حماسه و دیموناتا میتونم صحبت کنم.
          منم نگفتم طولانی بودن الزاما پدینگه، و خب نغمه که اصلا حرفی سرش نیست.
          دارم میگم توضیحات و توصیفات کم الزاما نمیتونه کل یک اثر رو ضعیف کنه، و من خودم به شخصه خیلی از این مدل نوشتار دارن شان که زارت وارد داستان میشه خوشم میاد.
          به قول خودت تو جلاد لاغر هم این مدل داستان پردازی که تو میگی رو نشون داده، ولی خب تیپش جور دیگه ایه، دلیل نمیشه ضعیف باشه، تو خوشت نمیاد.
          اون اوایل ازش ایراد میگرفتن چرا داستان هات اینقدر خشنه و خب میاد “کویاسان” رو مینویسه که مناسب سنین پایین تره و واقعا به نظرم داستان کوتاه خوبیه. یعنی میخوام بگم تنوع هم میده تو آثار مختلف به سبک نوشتنش، ولی خب مدل اصلیش این جوریه… زارتی طور… 😀

          پاسخ
          • nobody گفته:

            اکتبر ۲۵, ۲۰۲۰ در ۳:۱۰ ب.ظ

            من نگفتم از جلاد لاغر بدم میاد.
            من سر دیموناتا بحث دارم. یه جایی تو کتاب دوم هست که توش داره یه هیولایی رو توصیف میکنه که اندازه ستاره ست. من شدت پتانسیلی که تو اون صحنه و کلا توصیف دنیای دیموناتا هدر رفت میخواستم سرم رو بکوبم به دیوار!
            بحث سر کم یا زیاد بودن نیست، سر اینه که چقدر هویت سازه.

34. ۱۲۳ گفته:

    آگوست ۱۹, ۲۰۲۰ در ۱۰:۰۷ ب.ظ

    پارسیان و من رو بی نهایت دوست دارم، چونکه محوریت کتاب خوانی من رو اصلاح کرد. خوش حالم بین این همه کتاب غربی، کتاب پارسیان و من رو می بینم.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۲۲, ۲۰۲۰ در ۲:۲۸ ق.ظ

      منم پارسیان و من رو دوران نوجوونی خیلی دوست داشتم و در حد هری پاتر هوکم کرده بود. ولی خب به نظرم کتابی بود مخصوص دوران نوجوانی.

      پاسخ
35. amir soprano گفته:

    آگوست ۱۶, ۲۰۲۰ در ۱۱:۲۰ ب.ظ

    فربد نظرت چیه من بیام اینجا یه چندتا نقد کتاب بزارم؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۱۷, ۲۰۲۰ در ۱:۰۶ ق.ظ

      به‌شدت استقبال می‌شه. اتفاقاً یکی از دوستام (با نام ناشناس) قبلاً اینجا نقد کتاب می‌ذاشت هر هفته. اگه بری پایین‌تر، نقداشو پیدا می‌کنی. خیلی خوب بودن.

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        سپتامبر ۹, ۲۰۲۰ در ۱۱:۳۴ ب.ظ

        واقعا فکر کردی این ایده خودم بود؟

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          سپتامبر ۱۰, ۲۰۲۰ در ۱۲:۴۰ ق.ظ

          آه. پس این دوستمون سنتی تاسیس کرد واسه خودش. : -)

          پاسخ
36. amir soprano گفته:

    آگوست ۱۱, ۲۰۲۰ در ۶:۰۶ ق.ظ

    بابا یه چندتا فیکشن بخون، این کتاب ها/فیلم های فلسفی/استعاری (اَی! اسمشم چندشه!) چیه میخونی/می بینی؟ کلا نمیدونم چرا با اینجور چیزا حال نمیکنم و به همین علت هم داستان های کلاسیک رو نمیخونم. برام خیلی غیرقابل درکه که کسی از اینجور چیزای خوشش بیاد.
    ولی این نغمه رو بخون، نمیدونی چقدر این مارتین (سلطان!) چقدر خفنه! من تا قبل نغمه نمیدونستم که امکان داره انقدر پیرنگ و سیر اتفاقات توی شخصیت پردازی و روانشناسی ذوب بشه.
    ایستادگی هم خیلی باحال بود، اونم به شدت توصیه میکنم.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۱۱, ۲۰۲۰ در ۱:۴۸ ب.ظ

      این فهرسته خیلی ناقصه. فعلاً نادیده بگیرش تا آپدیتش کنم.

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        آگوست ۱۱, ۲۰۲۰ در ۹:۳۵ ب.ظ

        منظورت اینه که ایستادگی رو خوندی؟

        پاسخ
        • ناشناس گفته:

          آگوست ۱۲, ۲۰۲۰ در ۳:۳۰ ق.ظ

          منظورت استند استفن کینگه ؟

          پاسخ
          • amir soprano گفته:

            آگوست ۱۲, ۲۰۲۰ در ۳:۵۸ ق.ظ

            yes

        • فربد آذسن گفته:

          آگوست ۱۳, ۲۰۲۰ در ۲:۴۲ ق.ظ

          نه، ولی فیکشن بیشتر از اینا خوندم.

          پاسخ
    • سدان گفته:

      آگوست ۱۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۵۵ ق.ظ

      آقا امیر اینکه شما با این کتابا حال نمیکنی دلیل بر این نمیشه که بقیه هم باهاش حال نکنن. یسری از این کتابا جزو canon اصلی ادبیات هستن و از نظر نوشتار (زبان و لحن بیان) و تم فوق العاده ان. خود من شخصا ترجیح میدم هر ژانری رو بخونم (‌به شرط اینکه اثر ادبی قوی باشه ). هرکسی به هرحال یه سلیقه ای داره.

      پاسخ
      • amir soprano گفته:

        آگوست ۱۲, ۲۰۲۰ در ۱۰:۵۰ ب.ظ

        خود من هم با این جمله که هر کسی سلیقه ای داره موافقم، اما دوست دارم بدونم علت اینکه ملت اینجور داستان ها رو دوست دارن چیه؟
        مشکل اصلی من با اینجور داستانا اینه که از نظر همه اینا canon ادبیات هستند. منظور من اینه که کسی داستانی رو که فلسفی/اجتماعی نباشه رو قابل قبول حساب نمیکنن. الان سری به محافل ادبی بزنید، جمله تخیلی به عنوان فحش محسوب میشه. مثلا یه نفر گفته بود چون نغمه یخ و آتش (واکنش فربد: بسه دیگه چقدر درمورد نغمه زر میزنی!) فلسفی نیست، نمیشه شاهکار حسابش کرد.

        پاسخ
        • amir soprano گفته:

          آگوست ۱۲, ۲۰۲۰ در ۱۰:۵۱ ب.ظ

          چرا دوبار فرستادم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

          پاسخ
          • فربد آذسن گفته:

            آگوست ۱۳, ۲۰۲۰ در ۳:۰۱ ق.ظ

            اولی رو حذف ردم.

        • فربد آذسن گفته:

          آگوست ۱۳, ۲۰۲۰ در ۳:۰۱ ق.ظ

          متوجهم. ولی من از اون تیپ افرادی نیستم که نسبت به آثار فیکشن دید بالا به پایین داشته باشن یا به طور اتوماتیک آثار داستانی فلسفی/اجتماعی رو دست‌بالا در نظر بگیرن. من هر اثرو به صورت مستقل ارزش‌بندی می‌کنم.

          پاسخ
        • سدان گفته:

          آگوست ۱۵, ۲۰۲۰ در ۸:۵۳ ب.ظ

          من با این جمله ی فربد که “هر اثر رو بهتره به صورت مستقل ارزش گذاری کنیم” موافقم چون خودم دوست دارم سمت هر ژانری برم. من نوجوون که بودم و هری پاتر میخوندم فک میکردم از هیچ ژانر دیگه ای غیر از فانتزی قرار نیس خوشم بیاد. بعد که شروع کردم کتابای جین آستن رو خوندم و شکم به یقین تبدیل شد. (آستن واقعا برا من نبود اما الان که فاصله گرفتم میتونم درک کنم چرا زمان خودش بست سلر بوده). بعدش از یسری نویسنده های دیگه خوندم و فهمیدم که کتابای جالب تو هر سبکی میشه پیدا بشه. جنایت و مکافات تا حد زیادی نظرمو عوض کرد. کتابی که زبان نوشتارش و توصیفاتش فوق العاده اس و یه حالت روانی رو به بهترین شکل ممکن به تصویر می کشه. من منظورتونو از کتاب فلسفی متوجه نمیشم. یعنی کتاب ادبی که سبک فلسفی داشته باشه؟

          با این حرفتون موافقم که متاسفانه خیلیا (مخصوصا تو فضای اکادمیک)‌ نگاه از بالا به پایین دارن به کتابایی که تخیلی باشه ولی خب این داره به نظرم یواش یواش تغییر می کنه. حتی تو ایران هم از دانشجوها کسایی هستن که برای پایان نامه اشون روی هری پاتر یا نغمه یخ و آتش کار می کنن. شاید دلیلش این باشه که این ژانر ” نسبتا” جدید هست و فعلا تو canon جایی پیدا نکرده. اصولا همیشه یه مقاومتی وجود داره نسبت به سبکایی که جدید باشن. یه زمانی بوده که رمان(نثر) حتی ادبیات محسوب نمیشده چون که بیان به اصطلاح ادبی رو نداشته. به نظرم این دید نسبت به رمانای تخیلی هم وجود داره اما در طی زمان کمرنگ تر میشه. (هوپفولی)

          پاسخ
          • amir soprano گفته:

            آگوست ۱۵, ۲۰۲۰ در ۱۰:۲۵ ب.ظ

            https://azsan.ir/blog/a-good-book-doesnt-have-to-be-hard/
            اینو بخون تا بفهمی منظورم از رمان فلسفی چیه.
            من جنایات و مکافات رو کمتر از یک سومش رو خونده بودم و موضوع تشریح حالات روانی شخصیت اصلی (اسمش سخته!) رو دوست داشتم، اما چون شنیده بودم (یه بنده خدایی داشت با آب و تاب میگفت:«این رمان درس عبرت می گیری، می فهمی قاتل ها برای چی آدم میکشن.» تا منو تشویق کنه به خوندنش) زیادی مفهوم اخلاق رو باز میکنه سراغش نرفتم (بله من اینجوریم! به خاطر حرف مردم سراغ یکی از شاهکار های ادبی نرفتم). البته اگه قبلا میخواستم به حرف مردم گوش بدم شاید سراغ ۱۹۸۴ هم نمی رفتم (این رمان آگاهیتو زیاد میکنه و متوجه وضع الان میشی و از این خزعبلات) در حالی که برای من شخصیت پردازی وینستون اسمیت رو به شدت دوست داشتم و ۱۹۸۴ تنها داستان عاشقانه (بهتر بگیم ضد عاشقانه!) ای هست که خوندم و یکی از بهترین رمان های زندگی ام محسوب میشه. خدا رو چه دیدی شاید جنایات و مکافات هم مثل ۱۹۸۴ بشه.
            من هم جدیدا فهمیدم به جز فانتزی، وحشت، علمی تخیلی، جنایی و تا حدودی روانشناسی (فک کنم اگه یه روز روانی آمریکایی ترجمه من بخونمش)، دیگه ژانر دیگه ای به درد من نمیخوره.

          • فربد آذسن گفته:

            آگوست ۱۵, ۲۰۲۰ در ۱۰:۳۴ ب.ظ

            آره، این روند پایان‌نامه نوشتن درباره‌ی آثار گمانه‌زن اتفاق خجسته‌ایه. به امید این‌که ادامه پیدا کنه.

            و کلاً این مقاومت‌های بیهوده نسبت به آثار جدید رو باید شکست. به قول تو همیشه همین بوده. پس چرا بیخودی به یه مقاومت تکراری بها بدیم که یه روز برخلاف میل ما شکسته می‌شه؟‌

        • سدان گفته:

          آگوست ۱۹, ۲۰۲۰ در ۱۱:۵۴ ق.ظ

          https://azsan.ir/blog/a-good-book-doesnt-have-to-be-hard
          لینکی که تو کامنت گذاشته بودید رو خوندم. متوجه شدم. منظورتون همون رمانای high modernism هستن. خب من موافقم با اینکه داستانای خوب لزوما سخت نیستن ولی برعکسش هم صادقه یعنی یه کتاب هم ممکنه سخت باشه هم داستان خوبی داشته باشه. من فقط با این جمله شما مخالفم که میگین داستانای کلاسیک چندشن :))‌ (why? )

          پی نوشت: حالا من نمیخوام اینترپرتیشن اون دوستتونو از جنایت و مکافات بی اعتبار کنم ولی به نظرم اتفاقا این کتاب خیلی از اخلاقیاتو زیر سوال می بره یا حداقل از ما دعوت میکنه که یه بار دیگه بهشون فکر کنیم. (البته نمیگم مفهوم اخلاق رو به کلی زیر سوال می بره اما به چالش می کشه و خب برای زمان خودش ایمپرسیوه)‌ مثلا اون قسمتایی که راسکلنیکوفو با پیغمبرا مقایسه می کنه یا راجب این صحبت می کنه که ادمی که راسکلنیکوف کشت یه ادم ناجور بود که فقط ضرر می رسوند و یجورایی با مردنش مردم راحت شدن. البته خب کتابای داستایوفسکی معروفن به چند صدایی (heteroglossia), بخاطر همین نمیشه گفت که خود داستایوفسکی چه نظری داشته. صرفا به عقاید مختلف امکان اکسپرشن داده پس شاید بشه گفت یجورایی درک دوستتون از کتاب هم میتونه درست باشه.

          پاسخ
          • amir soprano گفته:

            آگوست ۲۰, ۲۰۲۰ در ۱:۴۰ ق.ظ

            من دوست دارم اون درک و به چالش کشیدنه وجود نداشته باشه. من پلات و شخصیت پردازی خوب میخوام. منظور من از چندش یه چیزی مثل بینوایان بود که اصلا پلات و شخصیتش کو؟ یا مثلا یه چیزی مثل رمان ایرانی (و مدرن) چه کسی از دیوانه ها نمیترسد. این رمان ایرانی به شما ثابت میکنه که ایرانیها چقدر در مفهوم ادبیات داستانی اشتباه میکنند و چه زباله هایی رو به عنوان آثار فاخر میشناسن. تو این رمان شخصیت اصلی تو هر فصل با یکی از مشکلات ایران (فقر، فحشا و …) روبرو میشه. (!!!!!!!!no)
            من مشکلم رو بالا هم گفتم، منظور من این دیده که اگر جنایات و مکافات اخلاقیات رو به چالش نمیکشید و مثلا پایه گذار فلسفه فلان نبود و فقط یه داستان جنایی رو مینوشت که توی اون یه قاتل با روانش دست و پنجه نرم میکرد، آیا یک شاهکار ادبی (تو فضای آکادمیک) محسوب میشد؟ این مسئله وجود داره که تو ایران حداقل وقتی مردمی که طرفدار رمان ها گمانه زن نیستن، مثلا هری پاتر رو میخونن میگن حالا که چی؟ اصلا هدفش جی بود؟ آقا اصلا چرا اصلا باید دنبال یه هدف باشیم؟

37. پارسا گفته:

    جولای ۸, ۲۰۲۰ در ۲:۲۳ ق.ظ

    سلام آقای آذسن.
    راستش شک داشتم این موضوع رو اینجا مطرح کنم یا نکنم ولی خب تصمیم گرفتم بگم.
    داشتم کتابهاتون رو میدیدم که یک هو موضوعی که خیلی وقت پیش به ذهنم خطور کرده بود باز هم سراغم آمد و این بود که این کتابهای زبان اصلی که ما میخوانیم و یا حتی کتابهای ترجمه‌ای که مترجمان بدون توجه به کپی‌رایت چاپ می‌کنند، آیا واقعا حقوق مولف را زیر پا می‌گذارد و این که چطوری می‌تونیم خودمونو توجیه کنیم. از طرفی حتی اگر بخواهیم پولی هم بابت اینها بپردازیم با تحریم‌هایشان خودشان راه رو بر ما بسته‌اند.
    بعضی‌ها میگن خب نخون مجبور که نیستی ولی شما خودتون خوب میدونید که یه کتابخون معتاد به کتابه و واقعا مجبوره.
    میخواستم نظر شما و بقیه دوستان رو بدونم.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۸, ۲۰۲۰ در ۲:۲۵ ب.ظ

      سلام پارسا.

      اتفاقاً این موضوع خیلی منو اذیت می‌کنه. یعنی از این‌که دارم با ترجمه کردن حاصل دسترنج افرادی مثل مارک براون (مولف جعبه‌ابزار بازی‌سازان) و بو بنت (مولف مغلطه به زبان آدمیزاد) پول درمیارم احساس دزد بودن می‌کنم راستش. تنها راهی که برای خودم توجیهش می‌کنم اینه که یه روز تمام این محدودیت‌ها برداشته می‌شه، ایران به کپی‌رایت بین‌الملل ملحق می‌شه و من هم توی شرایط جدید تمام کارهای ترجمه‌م رو رسماً و با اجازه‌ی نویسنده‌ی اصلی بازنشر می‌کنم. چون در حالت فعلی با توجه به ارزش پایین ریال سود زیادی هم به نویسنده‌های اصلی کارهایی که تو ایران منتشر می‌شن نمی‌رسه.

      در کل، من به‌عنوان مترجم، از کاری که انجام می‌دم (انتشار ترجمه‌ی آثار بدون رعایت قانون کپی‌رایت) راضی نیستم و سعی ندارم توجیهش کنم. از روی اجباره.

      پاسخ
      • پارسا گفته:

        جولای ۸, ۲۰۲۰ در ۸:۱۲ ب.ظ

        البته من بیشتر منظورم کتاب‌ها، مقالات و فیلم‌هایی بود که خودمون دانلود می‌کنیم. وگرنه افرادی مثل مارک براون و بو بنت حتی فکر کنم خوشحال هم بشن که کارشون ترجمه بشه. من خودم یوتیوب مارک براون رو پس از معرفی شما سابسکرایب کردم. در واقع حتی اگه راضی هم نباشن باز هم به سودشونه.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          جولای ۸, ۲۰۲۰ در ۸:۲۴ ب.ظ

          آره، شاید به قول تو خوشحال هم بشن، ولی من حس خوبی نسبت به این کار ندارم.

          خب دانلود فیلم و کتاب یکم قضیه‌ش پیچیده‌تره.

          دانلود فیلم که از نظر من اشکالی نداره. چون ما چه فیلمو دانلود کنیم، چه نکنیم، سودی از طرف ایران به شرکت‌های فیلمسازی نمی‌رسه. کلاً قضیه بزرگ‌تر از تصمیمات فردی ماست.

          درباره‌ی کتاب و مقاله هم به نظرم با این‌که فرهنگ دانلود مجانی کتاب به مترجم‌ها و نویسنده‌ها آسیب می‌زنه (یکیش خودم)، ولی واقعاً نمی‌شه انتظار داشت که خواننده‌ی ایرانی برای خریدن کتاب‌های خارجی به دلار پول بپردازه، خصوصاً با توجه به این‌که خیلی از این جاها خودشون برای خرید درو به ایران بستن.

          در کل به نظرم مقوله‌ی Piracy (توی مقیاس فردی) توی ایران جنبه‌ی اخلاقی نداره، چون درها از همه طرف به روی ما ایرانی‌ها بسته شدن. البته من خودم تا جایی که در توانم باشه بازی‌هام رو تو استیم می‌خرم (حتی بازی‌هایی که قبلاً به صورت Pirate شده بازی کردم)، چون دوست دارم از صنعت ویدئوگیم و سازنده‌های مورد علاقه‌م حمایت کنم. اگه توان مالیم بیشتر بشه، سعی می‌کنم مثلاً اکانت نت‌فلیکس بگیرم، فیلم‌ها رو از یوتوب کرایه کنم یا کتاب‌های الکترونیکی رو از آمازون بخرم و تا حد امکان از Piracy پرهیز کنم.

          من به‌شخصه از اصلاً از فرهنگ Piracy خوشم نمیاد و تا اینجاش هم از روی اجبار توش شرکت کردم. اگه قدرتی داشتم، تا حد امکان سعی می‌کردم محدودش کنم.

          پاسخ
          • پارسا گفته:

            جولای ۹, ۲۰۲۰ در ۱۲:۳۵ ق.ظ

            درسته امیدوارم یه روزی این وضع درست بشه. من خودم سعی کردم از آمازون استفاده کنم ولی خب واقعا دردسر داره و حتی اگه بخوام از گیفت کارت استفاده کنم برای خرید کتاب با این قیمتا اصلا معقولانه نیست.

38. X گفته:

    فوریه ۹, ۲۰۲۰ در ۲:۳۸ ب.ظ

    از جان کرستوفر کتابی خوندی فربد? من کتاباش رو فوق العاده دوست دارم مخصوصا سه گانه سه پایه ها رو ولی به یه دلیلی که برام معلوم نیست هیچ محبوبیت کتابای فانتزی یا علمی تخیلی دیگه مثل کتابای دارن شان و غیره رو پیدا نکرد با وجود اینکه دست کمی ازشون نداره. من تمام سه گانه هاش رو خوندم و دوسشون داشتم.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۱۲, ۲۰۲۰ در ۱:۳۱ ب.ظ

      نه، ازش چیزی نخوندم. ولی همین سه‌گانه‌ی سه‌پایه‌ها محبوبیت بالایی داره، خصوصاً توی همین ایران.

      پاسخ
39. اشکان گفته:

    ژانویه ۱۵, ۲۰۲۰ در ۲:۰۵ ب.ظ

    کتاب اطلس شورید آین رند رو خوندی؟ شنیدم خیلی خوبه

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۱۵, ۲۰۲۰ در ۳:۴۷ ب.ظ

      کامل نه. مطمئن نیستم کتاب «خوبی» باشه، ولی مطمئنا کتابیه که حرفی برای گفتن داره.

      پاسخ
40. P گفته:

    دسامبر ۷, ۲۰۱۸ در ۳:۴۲ ب.ظ

    نظرت فربد در مورد جان کریستوفر و کتابا چیست؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      دسامبر ۷, ۲۰۱۸ در ۴:۵۹ ب.ظ

      هنوز ازش چیزی نخوندم.

      پاسخ
41. ناشناس گفته:

    اکتبر ۱۹, ۲۰۱۸ در ۳:۲۰ ب.ظ

    ۱.دریانورد جبل الطارق
    2.سرزمین سلاطین
    3.از کوچه رندان
    4.چنین گفت بودا
    5.اسلام و دموکراسی
    6.کشتی مرده
    7.کتابخانه بابل
    8.زروان معمای آیین زرتشت
    9.ساعت ده و نیم شب در تابستان
    10.تاریخ فلسفه
    11.گفتار بودا
    12.عین القضات و استادان او
    13.کارگاه اهریمنی
    14.مدراتوکانتابیله
    15.تاریخ فلسفه چین
    16.دل تاریکی
    17.شناخت اساطیر ایران
    18.دفتر چهارم آثار شاملو
    19.گردابی چنین هایل
    20.اساطیر مصر
    21.آخرین امپراطور
    22.حقیقت و افسانه سیری در آثارواحوال دوراس
    23.اما من شما را دوست می داشتم
    24.نیرنگستان
    25.ایام محبس
    26.داستان های رمی
    27.هیروهیتو در ورای اسطوره
    28.علویه خانم
    29.هشت کتاب
    30.اینک آخرالزمان
    31.آلنده
    32.تاریخ جنگ های صلیبی
    33.گتسبی بزرگ
    34.نبرد من
    35.رفیق،زندگی و مرگ ارنستو چه گوارا
    36.فرقه اسماعیلیه
    37.توپ مرواری
    38.تصویر دوریان گری
    39.سردار جنگل
    40.سدی بر اقیانوس آرام
    41.آئین میترا
    42.خاطرات یک مترجم
    43.بخش سرطان
    44.چه کسی دورونتین را بازآورد ؟
    45.از ریشه تا همیشه
    46.فرانی و زویی
    47.تاریخ ایوبیان
    48.کتاب موجودات خیالی
    49.جنگل
    50.در انتظار گودو
    51. دیوانگی دوم
    52.باران تابستان

    پاسخ
42. ناشناس گفته:

    اکتبر ۱۹, ۲۰۱۸ در ۳:۱۶ ب.ظ

    دوستان عزیز
    به مدت یک سال هر هفته یک کتاب رو به شما معرفی کردم که امیدوارم برای شما مفید بوده باشه، با این حال این آخرین کتابیه که تحت عنوان کتاب هفته به شما معرفی می کنم چرا که تصمیم گرفتم فرم کارم رو عوض کنم.
    پس معرفی کتاب دیگر به صورت هفتگی نخواهد بود در عوض سعی خواهم کرد که معرفی کتاب ها به صورت مفصل تر و با جزئیات بیشتری باشه ،در هر صورت معرفی کتاب متوقف نخواهد شد. اما دیگه به صورت هفتگی هم نخواهد بود.
    جا داره که دوباره از فربد عزیز تشکر کنم که اجازه داد از سایتش برای این کار استفاده کنم.
    و همینطور از وب مستر خوب سایت Mosy عزیز که آشفتگی رو که به خاطر اشتباه من پیش اومده بود رو درست کرد.
    در کامنت بعدی لیست کتاب هایی رو که در این یک سال معرفی کردم رو خواهم گذاشت تا یک نمای کلی به وجود بیاد.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۲۰, ۲۰۱۸ در ۱:۴۵ ب.ظ

      ممنون شخیل.

      معرفی‌نامه‌هات از کتاب‌ها یکی از نقاط عطف سایته. تا جایی که می‌تونی ادامه بده. اگه خودت اوکی بودی، شاید بعداً جمعشون کنیم و در قالب PDF منتشرشون کنیم.

      پاسخ
43. ناشناس گفته:

    اکتبر ۱۹, ۲۰۱۸ در ۳:۱۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    باران تابستان
    نویسنده : مارگریت دوراس
    مترجم : قاسم روبین
    انتشارات نیلوفر
    دسته بندی : داستان
    تعداد صفحات : ۱۴۷

    این کتاب در روایتی عجیب و پیچیده داستان یک خانواده مهاجر با اصلیت احتمالا اروپای شرقی رو روایت می‌کند که در حومه پاریس زندگی می کنند.
    شخصیت اصلی داستان فرزند اول عجیب و غریب و احتمالا نابغه خانواده است که ارنستو نام دارد.

    دیدگاه من : قبلا هم اشاره کردم که حرف زدن از محتوای کتاب های دوراس کار مشکلیست اما در این کتاب دوراس تقریبا از هر چیزی که به نظرش مهم بوده صحبت کرده ، از بچه‌ها،عشق،مهاجرت،رابطه مادروفرزند،آموزش و پرورش،هولوکاست،کتابخوانی،درد،و حتی خدا،خدایی که منشاء ترس هاست.
    فکر می کنم قبلا هم اشاره کردم که تقریبا در تمام آثار دوراس المان زن نقش محوری دارد ، زن آشفته، زن سرگشته،زن دردمند ، زن عاشق ، و زن در مقام معشوق . در این کتاب هم ما با همین موضوع روبه رو هستیم ، شخصیت های زن اصلی کتاب تمام موارد اشاره شده در بالا را هم زمان باهم نشان می دهند ، بسیار غلیظ و پر رنگ.

    پ.ن : فکر میکنم که فقط خوندن کتاب مهم نباشه ، بلکه حالت روحی کسی که داره کتاب رو میخونه و برهه زمانیش هم مهمه ، این کتاب رو اول بار ، زمانی خوندم که واقعا آشفته بودم و ماجرای ارنستو و
    Brothers et sisters منو آشفته تر هم کرد .

    امتیاز : ۸.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۲۰, ۲۰۱۸ در ۱:۴۴ ب.ظ

      اتفاقاً چند وقت پیش برام سوال بود که اگه آدم بخواد کتابی بخونه که توش با یه شخصیت زن عمیق و پرداخت‌شده طرف باشه چه کتابی خوبه. طبق توضیحاتت کتابای دوراس از این ویژگی برخورداره.

      می‌دونم قبلاً قول دادم یکی از کتاب‌هاش رو بخونم و نظرمو بهت بگم. وقتی پایان‌نامه تموم شه، حتماً این کارو می‌کنم. فکر کنم با همین هم شروع کنم.

      پاسخ
44. ناشناس گفته:

    اکتبر ۱۲, ۲۰۱۸ در ۸:۱۲ ب.ظ

    کتاب هفته

    دیوانگی دوم
    نویسنده : پیام رفیقی
    مترجم : –
    انتشارات نارنج
    دسته بندی : ؟؟؟
    تعداد صفحات : ۱۱۵

    این کتاب شامل مجموعه نوشته های نویسنده است ، که نمی توان آن را در دسته بندی خاصی قرار داد.

    دیدگاه من : حقیقتش نمیدونم چه اسمی روی محتوای این کتاب بزارم داستان کوتاه نیست یادداشت نیست طرح و پیش طرح هم نیست ، اما یه جور فضای سوررئال به فضای کتاب حاکمه هر چند نه در کلش ،تمام این چیزهایی که گفتم به معنای این نیست که کتاب خوبی نیست خودم این کتاب خیلی برام جالب بود به لحاظ فرمت وشکلی که داشت. در کل ازش خوشم اومد.

    امتیاز : ۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۱۳, ۲۰۱۸ در ۱۲:۴۰ ق.ظ

      من خیلی از کتابای این مدلی که ژانرشون مشخص نیست یا چندتا ژانر رو با هم تلفیق می‌کنن (مثل آثار بورخس)‌ خیلی خوشم میاد. اینو مدنظر قرار می‌دم.

      پاسخ
45. ناشناس گفته:

    اکتبر ۵, ۲۰۱۸ در ۶:۱۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    در انتظار گودو
    نویسنده : ساموئل بکت
    مترجم : علی اکبر علیزاد
    انتشارات بیدگل
    دسته بندی : نمایشنامه
    تعداد صفحات : ۱۸۸

    این نمایشنامه داستان دو مرد ظاهرا آسمان جل به نام ولادیمیر و استراگون را روایت می‌کند که در یک ناکجا آباد منتظر کسی هستند به نام گودو که نه او را می شناسند نه می دانند چه قیافه ای دارد نه مطمئن هستند که خواهد آمد و یا این که حتی وجود دارد یا نه ؟ .

    دیدگاه من : این نمایشنامه یک نمایشنامه ابزورد (پوچ انگار ) است. ریشه های ابزوردیسم رو باید در شوک روحی و روانی و اجتماعی بعد از جنگ جهانی اول جستجو کرد هر چند که این کامو بود که برای اولین بار از کلمه ابزورد استفاده کرد و این مکتب رو معرفی و نظام مند کرد.
    این اثر به گونه‌ای شاخص و تمام و کمال فلسفه ابزورد رو بیان میکنه و نشون میده ، یعنی شخصیت ها که نویسنده هیچ اطلاعات مفیدی در موردشون ارائه نمیکنه ( مثل دنیا ) با این که می بینند که پوچی و بیهودگی کل زندگیشون رو فرا گرفته بازهم ادامه میدهند.
    این کتاب به لحاظ ادبی هم نقاط قوت زیادی داره ، از دیالوگ های جالب و درخشان تا فضاپردازی عجیب .

    پ.ن : من گاهی کتاب هایی رو که مدت ها پیش خوندم رو دوباره ورق میزنم ، و این کتاب رو هم همینطور . و دیدم که چقدر زندگی امروز و الان ما شبیه قصه این کتابه .

    امتیاز : ۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      اکتبر ۵, ۲۰۱۸ در ۷:۴۴ ب.ظ

      یادم نمیاد اینو کجا خوندم یا شنیدم، ولی یادم میاد یکی گفته بود که یکی از جذابیت‌های اصلی در انتظار گودو اینه که برخلاف کامو که می‌خواد ابزوردیسم رو در قالب یه مکتب فلسفی و ایدئولوژی به دنیا عرضه کنه، بکت به ابزوردیسم به چشم یه عنصر و حس زیباشناسانه نگاه می‌کنه و این خیلی براش برازنده‌تره، چون ابزوردیسم یه جورایی نشونه‌ی مرگ و بی‌فایدگی فلسفه و ایدئولوژیه، چون منطقی درش نهفته نیست. ابزوردیسم یعنی این‌که زندگی معنا نداره، زندگی ما اهمیت نداره، ولی آدم‌ها، در عین این‌که در پوچی و معناباختگی دست‌وپا می‌زنن، به زندگی‌شون ادامه می‌دن. به نظر خودم در انتظار گودو در زمینه‌ی انتقال این حس‌وحال موفقه، چون حسی که به آدم بعد از خوندن/دیدنش دست می‌ده، مسلماً حس خوب و اطمینان‌بخشی نیست.

      پاسخ
46. ناشناس گفته:

    سپتامبر ۲۸, ۲۰۱۸ در ۳:۲۰ ب.ظ

    کتاب هفته

    جنگل
    نویسنده : آپتون سینکلر
    مترجم : ابوتراب باقرزاده
    انتشارات روزبهان
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۴۱۷

    کتاب داستان زندگی یورگیس رودکوس کارگر مهاجر لیتوانیایی را روایت می کند که مانند بسیاری دیگر برای ساختن یک زندگی بهتر به آمریکا مهاجرت کرده اما ……

    دیدگاه من : به گفته علما!!! و آگاهان فن!! جنگل یکی از مهم‌ترین آثار ادبی ایالات متحده آمریکاست. در مورد این کتاب بسیار گفته و نوشته اند اما من در اینجا سعی می کنم که به مهم ترین نکات اشاره کنم.
    اولین نکته جالب توجه آن است که گویا کتاب حاصل بازدید های مخفیانه نویسنده از کشتارگاه های صنعتی شیکاگو است و سینکلر با اتکا به مشاهدات خود دست به توصیف صحنه های واقعا مشمئزکننده کشتارگاه زده است .
    این کتاب تصویری بی پرده و دقیق از سرمایه داری کلاسیک اوسط قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم ارائه می کند. تصویری با ریزترین جزئیات از چگونگی استثمار کارگران با سوءاستفاده از نداستن زبان انگلیسی به فحشا کشیدن زنان آنان کلاهبرداری های در پوشش قانون توسط شرکت ها تقلب در ساخت مواد گوشتی فرآوری شده تهیه لیست سیاه از کارگران مبارز زد و بندهای سیاسی رشوه گیری سیاستمداران و عمال قانون و خرید و فروش آراء و…… و در نهایت فلسفه حقیقی تشکیل آمریکا که هر چه می توانی بکن تا غنی و دولتمند شوی .
    این کتاب به ما می گوید که آمریکای بی نقاب چه بود و چگونه قدرتمند ترین کشور جهان شد.
    اثر گذاری این کتاب به حدی بود که اندکی پس از انتشار آن تئودور روزولت رئیس جمهور آمریکا دستور بازرسی های دقیق از کشتارگاه های صنعتی شیکاگو را صادر و نظارت سخت تری را بر تراست گوشت آمریکا اعمال داشت و همچنین اقداماتی را آغاز کرد که در نهایت منجر به تشکیل سازمان غذا و داروی آمریکا (F.D.A) شد.
    بند آخر کتاب حتی اکنون در روزگار ما هم می تواند سر مشقی برای مبارزین و فعالان سیاسی باشد .

    از دیدگاه ادبی هم کتاب به شدت احساس برانگیز و دارای توصیفات به شدت زنده و به اصطلاح جانداریست که به شدت همدردی خواننده نسبت به کارگران محروم داستان و نفرت او را نسبت به قدرتمندان بر می انگیزد. و می توان گفت که نویسنده به هدف خود از نگارش این کتاب دست یافته ، چرا که سینکلر از اعضای جدی و به شدت فعال حزب سوسیالیست آمریکا بود .

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۲۸, ۲۰۱۸ در ۱۰:۱۲ ب.ظ

      بی‌نام عالی بود. این نقدها و معرفی‌نامه‌هایی که داری می‌نویسی هر دفعه داره بهتر می‌شه.

      پاسخ
    • شنبلیله گفته:

      سپتامبر ۲۹, ۲۰۱۸ در ۱۲:۱۸ ق.ظ

      تو واقعا چرا گودریدز نمی‌سازی؟ اینجا دفن می‌شه دیدگاه هات.

      پاسخ
47. ناشناس گفته:

    سپتامبر ۲۱, ۲۰۱۸ در ۳:۲۱ ب.ظ

    کتاب هفته

    کتاب موجودات خیالی
    نویسنده : خورخه لوئیس بورخس
    مترجم : احمد اخوت
    انتشارات آرست
    دسته بندی : ؟
    تعداد صفحات : ۲۲۸

    در این کتاب ما در صد و بیست مدخل با موجودات خیالی فرهنگ ها و اقوام مختلف از اژدها گرفته تا جانوران خیالی ایالات متحده آمریکا،شیلی،چین و تعدادی از موجودات خلق شده توسط نویسندگان مختلف ، از زبان بورخس آشنا می شویم.

    دیدگاه من : مهم ترین نکته ای که در مورد این کتاب به ذهنم میرسه اینه که کتاب دائره المعارف یا راهنمای مفصل جانوران خیالی نیست ، یه جورایی انگار بورخس برای استفاده خودش یه سری یادداشت مختصر و مفید تهیه کرده ، و بعد به خودش گفته که حالا هرچی !!! چاپش می‌کنم. البته چیزی که بهش اشاره کردم به این معنی نیست که کتاب مفید و قابل استفاده نباشه فقط نباید به چشم یه راهنمای تمام عیار بهش نگاه بشه. به همین دلیلی که گفتم نتونستم دسته بندی مناسب رو برای کتاب پیدا کنم. اسطوره شناسی به معنای متعارف نیست،راهنمای فانتزی هم نیست. ( دوستانی که کتاب رو خوندن خوشحال میشم که نظر بدن ) . باید بدونید که الگو و یکی از مهم‌ترین منابع خانم رولینگ درنوشتن کتاب جانوران شگفت انگیز و زیستگاه آنها که یکی از کتاب‌های زیرمجموعه هری پاتر به حساب میاد همین کتاب بورخس بوده .

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱۱:۰۳ ب.ظ

      «مهم ترین نکته ای که در مورد این کتاب به ذهنم میرسه اینه که کتاب دائره المعارف یا راهنمای مفصل جانوران خیالی نیست ، یه جورایی انگار بورخس برای استفاده خودش یه سری یادداشت مختصر و مفید تهیه کرده ، و بعد به خودش گفته که حالا هرچی !!! چاپش می‌کنم.»‌

      این تعریف دقیقی از خیلی از کتاب‌هاییه که نویسنده‌ها و اندیشمندای سلبریتی چاپ می‌کنن. 😀

      خود بورخس این کتاب رو به یه زیبابین تشبیه کرده. یعنی چیزی که به شما چشم‌انداز رندومی از یه سری چیزهای جالب می‌ده (توی این مورد موجودات خیالی) که هدفشون بیشتر از دایره‌المعارفی بودن، آشنا کردن خواننده با دیدگاه و نگرش نویسنده‌ست. اتفاقاً به نظرم کتابای اینجوری خیلی می‌تونن مفید باشن. مثلاً برای من که فیزیک‌دان نیستم، جالبه یه فیزیک‌دان بیاد ۱۲۰ تا کانسپت فیزیکی رو به صورت رندوم و بنا بر علایق شخصیش توصیف کنه. چون کتابای جامع و به قول خودت «مفصل» جنبه‌ی فان ندارن و بیشتر به درد تحقیق می‌خورن.

      پاسخ
48. ناشناس گفته:

    سپتامبر ۱۴, ۲۰۱۸ در ۸:۲۰ ب.ظ

    کتاب هفته

    تاریخ ایوبیان
    نویسنده : جمال الدین محمد بن سالم بن واصل
    مترجم : پرویز اتابکی
    انتشارات علمی و فرهنگی
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۲۳۳۶ ( پنج جلد )

    این کتاب که با اسم اصلی “مفرج الکروب فی اخبار بنى ایوب” تألیف شده به شرح حال و اخبار خاندان معروف کُردریشه و ایرانى‌تبار ایوبیان از آغاز تا پایان حکمرانى آن سلسله مى‌پردازد.

    جلد اول مشتمل هفده فصل است در جلد نخست این کتاب مؤلف به ذکر نسب خاندان ایوبى پرداخته و سپس به صورت خلاصه به تاریخ تهاجم صلیبیان و اتابکان شام و چگونگی شکل گیری خاندان زنگی پرداخته و بعد از آن به بررسی تلاش های عمو ، پدر،و شخص صلاح الدین ایوبی برای دستیابی به قدرت می پردازد .جلد اول کتاب وقایع بین سال های ۴۷۶ تا ۵۶۹ را در بر می گیرد.
    جلد دوم نیز شامل بیست و یک فصل است که شامل وقایع دوران زمامداری شخص صلاح الدین بر قلمرو وسیعی شامل مصر،شام،جزیره،عربستان،یمن و سودان جنگ سوم صلیبی ،بازپس گیری شهر قدس و رابطه او با همسایگان او یعنی دولت شهرهای اتابکی،سلجوقیان روم، دولت موحدی مغرب،اسماعیلیه شام و دولت بیزانس می باشد.این جلد وقایع بین سال های ۵۶۹ تا ۵۸۹ را دربرمی گیرد.
    جلد سوم حاوی بیست و هفت فصل است که وقایع پس از مرگ صلاح الدین و درگیری طولانی و خونین بین سه فرزند بزرگتر او و عمویشان را پوشش داده و تصویری نسبتا کامل از روابط بازماندگان صلاح الدین و باقی مانده قوای صلیبی در شام وروابط حکومت های مسلمان منطقه با یکدیگر به دست می دهد .این جلد وقایع بین سال های ۵۸۹ تا ۶۱۵ را دربر می گیرد .
    جلد چهارم شامل چهارده فصل است که کماکان به شرح درگیری های فرزندان وبرادران صلاح الدین بایکدیکر می پردازد ود رشرح وقایع از دیده های خود نیز استفاده می کند واین نکته را یادآوری می کند که وقایع این جلد معاصربا زندگانی مولف بوده است. این جلد وقایع بین سال های ۶۱۵ تا ۶۲۸ را در بر میگیرد.
    جلد پنجم شامل هفده فصل بوده وبیشتر حاوی گزارش درگیری های امرای مسلمان – ایوبی وغیر ایوبی – در خطه شام و بالاخص درگیری ها بر سر کنترل شهردمشق می باشد.این جلد وقایع بین سال های ۶۲۹ تا ۶۴۵ را در برمی گیرد.

    دیدگاه من : در مورد این کتاب باید از صلاح الدین شروع کنم. صلاح الدین و خانوادش بدون شک کرد و ایرانی بودند ، و از یکی از شهرهای غربی ایران – شهر کوچکی به نام دوین – برخواسته بودند ، خانواده صلاح الدین – پدر و عمویش – ابتدا به شمال عراق و بعد به شهر تکریت – که صلاح الدین در این شهر متولد شد – و بعد به شام و سرانجام به مصر رفتند .و صلاح الدین با منقرض کردن خلافت فاطمی حکومتی را پایه گذاشت که شامل مصر،سودان،شام،یمن،عربستان و بخش هایی از شمال عراق و جنوب ترکیه امروزی تا مرز های ایران بود. وتمام تاریخ نگاران معاصر او وی را با صفاتی چون عدالت ،مروت و جوانمردی و مدارا ستوده اند .

    این کتاب شرح جنگ های صلیبی نیست بلکه تاریخ خاندان ایوبیست ، اما اطلاعات دست اول و بسیار مفیدی از جنگ های صلیبی در آن ثبت شده است به خصوص در مورد جنگ های صلیبی اول،دوم و سوم – که صلاح الدین نقشی بسیار مهم در آن داشت – و همچنین وقایع بعد از جنگ سوم تا زمانی که ایوبیان در صحنه سیاسی منطقه حضور داشتند.

    از نکات عجیب و دردناک و غم انگیز کتاب رابطه امرای مسلمان با یکدیگر است در زمانی که صلیبی ها تا عمق سرزمین هایی که به هر حال قلمرو اسلام محسوب می شد نفوذ کرده بودند و سرگرم محکم کردن جای پای خود در منطقه بودند امرای مسلمان نه تنها گامی در جهت اتحاد برنداشتند بلکه حتی حضور صلیبی ها را به حضور رقبایشان ترجیح داده و حتی با آنها متحد می شدند. و حتی می بینیم که بعد از مرگ شخصیتی چون صلاح الدین این مسئله تشدید هم می شود و فرزندان صلاح الدین وارد جنگ های خونین و فرساینده با یکدیگر و عمو ها و عموزادگان خود شده و در این راه از اتحاد و استفاده از نیروهای باقی مانده صلیبی که همچنان در منطقه حضور داشتند نیز ابایی نداشتند.

    نکته جالب دیگری که توجهم را جلب کرد تعداد زیاد و قابل توجهی از کلمات فارسی منتقل شده به زبان عربی آن دوران است که در زمینه های نظامی ، اداری و حتی آشپزی و خوراکی از زبان فارسی به عربی منتقل شده بودند. از باقی ماندن این کلمات در زبان عربی تا کنون بی اطلاعم .

    و نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد تشابه القاب امرای مسلمان است چندین ملک الفاضل ، چندین ملک العادل ، چندین ملک الافضل و چندین ملک الفلان که دومی پسر،نوه،برادرزاده یا عموزاده اولی بوده،ویا حتی در یک زمان دو یا چند امیر و حاکم به طور همزمان از یک لقب استفاده می کرده اند ممکن است کار را کمی بر خواننده سخت کند که البته با کمی دقت و حواس جمع این مشکل نیز حل خواهد شد.

    پ.ن : این کتاب در اصل شش جلد بوده که به گفته مترجم هنگام ترجمه کتاب جلد ششم هنوز تصحیح و چاپ نشده بوده . ( امیدوارم که جلد ششم هم ترجمه و چاپ بشود . )

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۱۵, ۲۰۱۸ در ۱:۴۷ ق.ظ

      تو چطور به یکی از مورخای مطرح تاریخ ایران بعد از اسلام و به طور خاص دوره‌ی جنگ‌های صلیبی تبدیل نشدی؟ تا حالا نزدیک به سه‌هزار و خورده‌ای صفحه کتاب تاریخی راجع‌به این دوره‌ی زمانی خاص معرفی کردی. فکر کنم مطالعه‌ت از خیلی از کسایی که دارن دکترای قضیه رو می‌گیرن بیشتر بوده.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        سپتامبر ۱۵, ۲۰۱۸ در ۲:۲۰ ق.ظ

        آه
        فربد
        همه که اعتماد به نفس و پشتکار تو رو ندارن؟، دارن ؟
        #نیشخند

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          سپتامبر ۱۵, ۲۰۱۸ در ۲:۵۷ ق.ظ

          شخیل تو نشستی یه سری از گولاخ‌ترین متون تاریخی چند هزار صحفه‌ای رو تا آخر خوندی. ای‌کاش من پشت کار تو رو داشتم.

          پاسخ
    • amir soprano گفته:

      سپتامبر ۱۰, ۲۰۲۰ در ۱۲:۲۲ ب.ظ

      وقتی تعداد صفحاتش رو دیدم برگام ریخت!
      2336؟
      اونم نه یه اثر فانتزی راحت خوان تو مایه های نغمه، بلکه یک متن تاریخی سخت و حوصله سربر (این نظر شخصیه ولی دلیل اینکه من متون تاریخی رو نمیخونم، همین حوصله سربر بودن و خشک بودنشونه).

      پاسخ
49. Arshia گفته:

    سپتامبر ۸, ۲۰۱۸ در ۶:۰۸ ب.ظ

    آقا کدوم ترجمه ۱۹۸۴ بهتره؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۹, ۲۰۱۸ در ۱:۲۲ ق.ظ

      توی وبلاگ ترجمه‌ی صالح حسینی و حمیدرضا بلوچ رو با هم مقایسه کردیم و به این نتیجه رسیدیم که ترجمه‌ی بلوچ خواناتر و بهتره. صالح حسینی خیلی سعی کرده متنو ادبی ترجمه کنه و یه جورایی تلاشش نتیجه‌ی عکس داده.

      پاسخ
50. ناشناس گفته:

    سپتامبر ۷, ۲۰۱۸ در ۳:۴۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    فرانی و زویی
    نویسنده : جروم دیوید سالینجر
    مترجم : میلاد زکریا
    انتشارات مرکز
    دسته بندی : رمان کوتاه
    تعداد صفحات : ۱۸۵

    فرانی کوچک ترین فرزند خانواده روشنفکری گلس در پی یک بحران روحی،اعتقادی،معنوی دانشگاه را ترک کرده و به خانه پناه برده است . واکنون برادر بزرگ تر او زویی می کوشد با صحبت کردن با او حال و هوای او را بهتر کند.

    دیدگاه من : حوادث کتاب در دهه پنجاه میلادی اتفاق می‌افتد یا دقیق تر در سال ۱۹۵۵ در یک خانواده متوسط روشنفکری نسبتا مرفه و کتاب به خوبی حال و هوای این دوره را به خواننده منتقل می کند . متن کتاب (یا شاید ترجمه ؟ ) ساده روان و دلنشین است.

    پ.ن : عرض شود که از بین مخلوقات جناب سالینجر یعنی خاندان های کالفیلد و گلس و بقیه ، همیشه از خانواده گلس بیشتر خوشم اومده ( کالفیلدها یه جوری اند ) در کل از این کتاب خیلی خوشم اومد چون که خودم مدتی درگیر چنین مسائلی بودم و هم اینکه با فرانی های زیادی سر و کار داشتم. و نکته دیگه اینه که به خوبی جو واقعی یه خانواده رو به خواننده منتقل می کنه . و این قضیه که نویسنده شخصا میپره وسط قصه و شخصا با خواننده در مورد شخصیت های قصه صحبت میکنه . باری به هر جهت ، این کتاب رو به همه توصیه می کنم.

    پ.ن ۲ : کارگردان بنام کشورمون جناب مهرجویی فیلم ( پری ) رو بر اساس این کتاب ساختن که منجر شد به شکایت سالینجر از ایشون که البته به جایی نرسید.

    امتیاز : ۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      سپتامبر ۸, ۲۰۱۸ در ۳:۴۶ ق.ظ

      «کالفیلدها یه جوری اند»

      That’s the point dude. 😀 کالفیدها قراره یه جوری باشن. کلاً سالینجر یکی از اهدافش به تصویر کشیدن Dysfuntional familyهای آمریکاییه.

      پاسخ
51. ناشناس گفته:

    آگوست ۳۱, ۲۰۱۸ در ۳:۵۲ ب.ظ

    کتاب هفته

    از ریشه تا همیشه
    نویسنده : اردلان سرفراز
    مترجم : –
    انتشارات ورجاوند
    دسته بندی : شعر ( ترانه )
    تعداد صفحات : ۲۱۴

    این کتاب شامل منتخبی از ترانه های اردلان سرفراز ترانه سرای نامدار و محبوب ایرانی است .

    دیدگاه من : اردلان سرفراز -۱۳۲۹ از دهه پنجاه تا کنون به همراه ایرج جنتی عطایی و شهیار قنبری مثلث طلایی ترانه فارسی را شکل داده اند . همکاری او با خوانندگان محبوبی چون داریوش،ابی،سیاوش قمیشی،گوگوش،هایده،مهستی،ستار،معین،هنگامه،هلن، و…. با ترانه هایی چون سال دو هزار،شقایق،مستی،ساقی،دو پنجره،شب،عروسک،هم پیاله،پریچه،ستاره دنباله دار،سهم من و دهها ترانه دیگر خاطرات بسیاری را برای چند نسل به ارمغان آورده است. ترانه های او نشانگر تسلط او بر زبان فارسی و تبحرش در ادبیات و همچنین تعهد او به مردم و جامعه ایران و آگاهی او و ظلم ستیزی اوست .

    پ.ن : به نظر شخص من او برترین ترانه سرای ایران است.

    امتیاز : ۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۳۱, ۲۰۱۸ در ۹:۲۷ ب.ظ

      من تا حالا نتونستم با ترانه‌های قبل از انقلاب ارتباط برقرار کنم. می‌شه چندتا از بهتریناشو از نظر خودت معرفی کنی؟

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        سپتامبر ۱, ۲۰۱۸ در ۱:۲۰ ق.ظ

        تو مگه ترانه فارسی هم گوش میکنی ؟ #نیشخند

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          سپتامبر ۲, ۲۰۱۸ در ۱۲:۵۲ ق.ظ

          آره، بعضی از آهنگای ابی و داریوش و اینا رو گوش دادم، ولی لیریکشون همیشه سبک به نظر میومد، یعنی تو این مایه‌ها که فاز غم و افسردگیه، بدون عمق و پیچیدگی خاصی.

          پاسخ
          • ناشناس گفته:

            سپتامبر ۵, ۲۰۱۸ در ۳:۳۸ ب.ظ

            فربد
            فکر میکنم که این احساس تو دو تا علت عمده داره یکی اینکه متولد دهه هفتاد هستی و دوم این که یه زبان خارجی رو حرفه ای بلدی . و نمیفهمم منظورت از پیچیدگی چیه . شما جوون ترها هیچوقت ظرف زمان رو در نظر نمی گیرید اگه ترانه فارسی فاخر غمگینه برای اینه که جو واقعی دهه پنجاه همینه وگرنه کم نداریم شیش و هشتای دامبولی و بعدش هم که همه این بیچاره ها دچار تبعید و غربت شدن . و صد البته زبان بلد بودن تو افق های بیشتری رو برای مقایسه در اختیارت گذاشته که به نظرم کار درستی نیست چون خاستگاه موسیقی هایی مثل پاپ و جاز و راک با تمام زیر شاخه هاشون اونجاست و تنها شاخه ای که تونستیم تا حدی بله اونم تاحدی بومیش کنیم پاپ بوده و بس.

            وای باز چقدر ور زدم #نیشخند

          • مهراد گفته:

            سپتامبر ۵, ۲۰۱۸ در ۴:۲۸ ب.ظ

            آم… من اجازه هست بپرم وسط؟ :دی
            چیزی که فربد گفته اینه که لیریکس پیچیدگی خاصی نداره. یعنی هیچ مشکلی با غمگین و فلان بودن نیست. بیشتر آهنگای خارجی خیلی پسیمیستیکن اصلاً. چون فلسفه یاروها خیلی بر اساس نیهیلیسم و اینه که همه چیز داغونه و فلانه هیچ چیز اهمیت نداره و اینا. منتها مسئله اینه که این احساسات چجوری نوشته بشه. یعنی من تا الآن هر چی داریوش و ابی گوش دادم (راستشم می‌گم، زیاد گوش ندادم) یاروها خیلی صاف و پوست کنده می‌گن ناراحتیم بدون هیچ پیچیدگی احساسی خاصی. و خب این به این معنی نیست که موزیک ایرانی نمی‌تونه لیریکس خوب داشته باشه مثلاً من از افسردگی لیریکس نامجو خوشم میاد یا مثلاً بین رپرا از جوری که رض لیریکسشو می‌نویسه و حالت اینو داره که: برام مهم نیست اگه نفهمی ولی اگه یکم دقت کنی تو لیریکس از زندگی خیلیم راضی نیستم :دی
            و خب اینکه خواستگاه یه سری سبک‌ها اونجا بوده من نمی‌دونم واقعاً چه ربطی داره. موزیک سنتی ایران زمان خودش خیلی قوی بوده و هنوزم به نظر من خوب جا افتاده. مشکل اینه که انتظارات از موزیک فارسی جدید مخصوصاً پاپ پایینه. نمی‌دونم چرا دقیقاً ولی مردم اونقدرا به خود موزیک اهمیت نمی‌دن. ازش به عنوان مخدر استفاده می‌کنن انگار. برای اینکه حالشونو بهتر کنه :دی
            و خب اینم اشکالی نداره ولی بلآخره باید چند نفر باشن که موزیک رو به جلو حرکت بدن. نمی‌شه همه با این دید به موزیک نگاه کنن که. موزیک سیگار نیست که بکشیش بندازیش دور. مردم باید یاد بگیر به موزیک و فرهنگ احترام بیشتری بذارن تا اینکه انقدر دید ابزاری بهش داشته باشن.

          • فربد آذسن گفته:

            سپتامبر ۵, ۲۰۱۸ در ۵:۳۶ ب.ظ

            با تک‌تک چیزایی که گفتی موافقم و دقیقاً حرف دل خودم بود. آفرین.

          • مهراد گفته:

            سپتامبر ۵, ۲۰۱۸ در ۶:۰۱ ب.ظ

            shucks 😅

          • amir soprano گفته:

            سپتامبر ۹, ۲۰۲۰ در ۱۱:۳۱ ب.ظ

            http://s15.picofile.com/file/8407813850/Faramarz_Aslani_Age_Ye_Rooz.mp3.html
            نظرت راجع بهش چیه (تمام انسان های زنده (و بعضا مرده) ایرانی اینو گوش کردن دیگه)؟ فک کنم ازش متنفر بشی چون واقعا همین بدون عمق و پیچیدگی خاصیه اما من به شخصه باهاش حال کردم (من با آهنگ های ساسی هم حال میکنم، زیاد رو نظر من حساب نکن!)

          • فربد آذسن گفته:

            سپتامبر ۱۰, ۲۰۲۰ در ۱۲:۴۰ ق.ظ

            من اینو گوش دادم و اتفاقاً دوستش دارم. موسیقی و خوانندگیش حس خوبی داره.

            من لزوماً دنبال عمق و پیچیدگی نیستم. باحال بودن هم کفایت می‌کنه. این باحاله.

      • امیرعلی قبادی گفته:

        آگوست ۲۸, ۲۰۲۰ در ۱۱:۰۵ ب.ظ

        واو. من چرا تازه این کامنتای ارزشمنده دوستمون، ناشناس رو پیدا کردم؟!
        ببینین اقای اذسن فاز اکثر اهنگای ایرانی قدیمی و کمی قدیمی درباره ی عشق و عاشقیه. حالا این وسط داریوش اومده دو تا اهنگ(تا اونجایی که من اهنگای داریوش رو گوش دادم. چون زیاد نباید تو اهنگای داریوش غرق بشی) دارک و خفن و متفاوت به نام های علی کنکوری و سال ۲۰۰۰ داده بیرون. اگه میخواین پاپِ ایرانیِ متفاوت گوش بدین این دوتا اهنگ رو پیشنهاد میکنم. و گل بیتا هم قشنگه.
        سعی کردم کامنتِ طولانی ننویسم. واسه همین مختصر توضیح دادم. اگه مفید نبود بگین قضیه رو بازش کنم😉
        پ.ن:الان که دارم به تاریخ کامنتتون نگاه میکنم با خودم میگم حتما این اهنگارو گوش دادین. ولی به طور کلی اهنگ خوب ما کم نداریم تو موسیقیه پاپه قدیمیه ایرانی.
        پ.ن۲:بازم کامنتم طولانی شد.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          سپتامبر ۲, ۲۰۲۰ در ۱۱:۵۶ ب.ظ

          برای من جذابیت داریوش قابل‌درکه. یه هنرمند احساس‌گراست (و طبق شواهد موجود احساساتش واقعی بوده) که درباره‌ی عناصر افسوس‌برانگیز زندگی جوونا (خصوصاً جوونای دهه ۵۰) صحبت می‌کرده. مثلاً همین آهنگ سال ۲۰۰۰ یه ترانه‌ی خیلی واضحه که درباره‌ی از بین رفتن معنویت صحبت می‌کنه و این‌که در آینده مردم حتی نسبت به مرگ هم واکنش نشون می‌دن و هیچ‌کس به داد هم‌نوعش نمی‌رسه و… منتها مشکل اینجاست که من با این احساسات نمی‌تونم ارتباط برقرار کنم و کلاً این فاز غم و غصه و افسوس محض با خلق‌وخوی من جور نیست. من با داریوش به‌عنوان یه هنرمند مشکلی ندارم، ولی خب اون جنبه از فرهنگ ایران که داریوش داره ازش هنر می‌سازه برای من کسل‌کننده‌ست.

          پاسخ
          • امیرعلی قبادی گفته:

            سپتامبر ۳, ۲۰۲۰ در ۹:۳۲ ق.ظ

            اره. لامصب این فازه غمی که توی اهنگای داریوش هست خیلی بده. همونطور که توی کامنتمم گفتم نباید زیاد توی اهنگاش غرق شی.به هر حال سبکها متفاوته.

52. ناشناس گفته:

    آگوست ۲۴, ۲۰۱۸ در ۱:۲۹ ب.ظ

    کتاب هفته

    چه کسی دورونتین را بازآورد ؟
    نویسنده : اسماعیل کاداره
    مترجم : قاسم صنعوی
    انتشارات مرکز
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۱۷۵

    جایی در آلبانی دوردست خانواده ای که دخترشان برای ازدواج به منطقه ای دور رفته ، تمامی مردانش را بر اثر جنگ و طاعون از دست داده است ، مادر پیر خانواده کوچک ترین فرزند مرده اش را به خاطر اصرار بر این ازدواج و رعایت نکردن قولش نفرین می کند ، چند روز پس از این نفرین دختر به ناگاه بر درگاه خانه پدری ظاهر می شود و سه روز بعد مادر و دختر هر دو بر اثر شوک روحی می میرند . و اکنون نه تنها مسئولین امنیت منطقه بلکه کل اهالی می پرسند که : چه کسی دورونتین را بازآورد ؟

    دیدگاه من : اگه بخوام در مورد این کتاب بگم باید به شروع جالبش اشاره کنم کتاب با ماجرای خیلی جالبی شروع میشه یک سوم اول کتاب رگه هایی از فانتزی ، رئالیسم جادویی ، و داستان های پلیسی در خودش داره ، اما بعد از این قسمت کتاب برمیگرده به دغدغه ظاهرا همیشگی کاداره ، این که سنت هایی که ما مردم آلبانی داریم خوبه یا نه ؟ یا اینکه باید بازیابی و نگهداریشون کنیم یا اینکه بزنیم پودرشون کنیم ؟. سوالی که در ظاهر خودش هم جواب درستی براش نداره.

    پ.ن : از این نویسنده غیر از این کتاب ، کتاب های آوریل شکسته ، ژنرال ارتش مرده و یک کتاب دیگه که اسمش به خاطرم نیست رو خوندم و درون مایه تمامشون تقریبا همون چیزیه که در بالا بهش اشاره کردم درگیری درونی نویسنده با سنت های جامعه آلبانی . در بخش بزرگی از اوقاتی که این کتاب ها رو میخوندم بدجوری احساس یکی به نعل یکی به میخ بهم دست میداد ، انگار واقعا طرف تکلیفش با خودش مشخص نیست.

    امتیاز : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۲۵, ۲۰۱۸ در ۱:۱۹ ق.ظ

      «اما بعد از این قسمت کتاب برمیگرده به دغدغه ظاهرا همیشگی کاداره ، این که سنت هایی که ما مردم آلبانی داریم خوبه یا نه ؟»

      من از روی تجربه می‌گم: اگه سنت یه فرهنگ طوری باشه که باعث بشه از خودت بپرسی «این سنت به درد می‌خوره یا باید بزنیم پودرش کنیم؟» احتمالاً جواب اینه که باید بزنیم پودرش کنیم.

      راستی یه سوال: معیار خاصی برای معرفی کتابایی که اینجا می‌‌ذاری داری؟

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        آگوست ۲۶, ۲۰۱۸ در ۴:۱۶ ب.ظ

        فربد
        بحث سنت خیلی خیلی به شرایط جامعه و افراد مربوطه . نمونش همین یارو سولژنیتسین ، اواخر عمرش با دیدن اوضاع و نابسامانی روسیه تبدیل شده بود به هوادار سنت های ارتدوکس و زمان تزار ها و شخص پوتین .یه راسیست لعنتی .#نیشخند .

        در مورد انتخاب کتاب ها هم ، نه معیار خاصی ندارم میرم دم کتابخونم یه کتاب رو انتخاب میکنم فقط به لحاظ دسته بندی مراقبم که زیاد تکرار نشه .

        پاسخ
        • ناشناس گفته:

          آگوست ۲۶, ۲۰۱۸ در ۶:۱۰ ب.ظ

          اینو هم یادم رفت بگم که کتابش باید خوب باشه. کتابی رو که از نظر من به درد نخور باشه طبیعتا نمیام معرفی کنم.

          پاسخ
53. ناشناس گفته:

    آگوست ۱۷, ۲۰۱۸ در ۳:۲۲ ب.ظ

    کتاب هفته

    بخش سرطان
    نویسنده : الکساندر سولژنیتسین
    مترجم : سعدالله علیزاده
    انتشارات امیرکبیر
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۵۴۵

    بخش سرطان یک بیمارستان در قزاقستان ، یک دیوان سالار و یک تبعیدی ، دو سال پس از مرگ دیکتاتور ، یک داستان تأمل برانگیز ….

    دیدگاه من : راستش برای معرفی این کتاب دو دل بودم ، چرا که فکر میکنم تا حدی تاریخ گذشتس . اما داستان جالبی داره و اینکه کل ماجرا در محیط محدود یک بیمارستان میگذره میتونه به لحاظ آموزش نوشتن مفید باشه.
    اگه بخوام به نکاتی که توجهم رو جلب کرده اشاره کنم باید بگم که یک بخش کوتاه کتاب درمورد سالگرد مرگ استالینه چیزی که باید بهش توجه بشه اینه که در سیستم های اینچنینی چقدر راحت شخص فراموش میشه و کنارش میگذارن یا حتی از تاریخ حذفش میکنن حتی اگه قبلا بالاترین مقام رو داشته . و نکته دیگه پایان کتابه که در ظاهر خوب و خوشه اما از دید من شامل این نکته غم انگیز و در عین حال هولناکه که همیشه به همه چیز عادت میکنیم و این ترسناکه خیلی ترسناکه .

    پ.ن : گویا نویسنده کتاب در دوران زندان و تبعیدش به بیماری قهرمان همین کتاب مبتلا میشه – سرطان معده – و این داستان در واقع با استفاده از تجربیات شخصی خود نویسنده نوشته شده .

    امتیاز : ۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۱۷, ۲۰۱۸ در ۱۱:۲۲ ب.ظ

      این سولژینتسین بیچاره انواع و اقسام بلاها توی شوروی سرش اومد و از همه‌شونم یه کتاب درآورد. واقعاً الگوییه واسه‌ی خودش.

      پاسخ
54. ناشناس گفته:

    آگوست ۱۰, ۲۰۱۸ در ۳:۲۳ ب.ظ

    کتاب هفته

    خاطرات یک مترجم
    نویسنده : محمد قاضی
    مترجم : –
    انتشارات زنده رود
    دسته بندی : خاطره نویسی ؟
    تعداد صفحات : ۴۵۰

    این کتاب شامل خاطرات محمد قاضی (۱۳۷۶-۱۲۹۲ ) مترجم نامدار ، نویسنده و شاعر معاصر کشورمان است که با نثری شیرین و دل پسند نگاشته شده و در آن نویسنده خاطراتی از برهه های مختلف زندگی خویش را ذکر کرده است .

    دیدگاه من : در مورد نویسنده کتاب باید گفت که خاندان قاضی از خانواده های مهم و نامدار کرد بوده است ، و معروف ترین فرد این خانواده قاضی محمد رهبر جمهوری مهاباد است که از قضا در این کتاب چندین بار از او سخن به میان آمده است.

    به نظر شخص من خاطره نویسی با زندگینامه و زندگینامه خود نگاشت تفاوت زیادی دارد زندگینامه ها مفصل تر منسجم تر دقیق تر و دارای جزئیات بیشتری هستند ، در حالی که در خاطره نویسی نگارنده به انتخاب خود از اینجا و آنجا اتفاقات جالب یا مهم زندگی خود را بازگو می کند. و کتاب حاضر هم این گونه است .

    پ.ن: وقتی خاطره میخونید باید زرنگ باشید و نکته های ریزی رو که توی خاطرات هست رو بگیرید. خود من از همین کتاب کلی مطلب جالب دستگیرم شد.

    ( فربد تو کی خاطراتت رو منتشر می کنی . #نیشخند )

    امتیاز :۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۱۰, ۲۰۱۸ در ۴:۳۰ ب.ظ

      اتفاقاً قصد داشتم این کتابه رو در اولین فرصت بخونم، چون با توجه به اسمش به نظرم رسید توش راجع‌به تجربیاتش به‌عنوان مترجم (سر و کله زدن با ناشر، انتخاب کتاب و…) و ترجمه‌ی کتاب‌ها (ایده‌هاش راجع‌به ترجمه‌ی درست) صحبت می‌کنه، ولی مثل این‌که بیشتر راجع‌به خودش و خانواده‌ش و زندگیش حرف می‌زنه. Slightly disappointed

      راستش من خاطره‌‌ی خاصی ندارم. کل زندگیم و شخصیتم توی چیزایی که توی سایت گذاشتم خلاصه می‌شه. ولی اگه یه روز زندگیم توی یه مسیر خاطره‌ساز افتاد، حتماً‌ این کارو می‌کنم.

      پاسخ
55. ناشناس گفته:

    آگوست ۳, ۲۰۱۸ در ۳:۳۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    آئین میترا
    نویسنده : مارتین ورمازرن
    مترجم : بزرگ نادرزاد
    انتشارات چشمه
    دسته بندی : اسطوره شناسی
    تعداد صفحات : ۲۵۶

    در این کتاب ما در بیست و یک فصل با آئین میترای رومی آشنا می شویم به این صورت که ابتدا به صورت مختصرسابقه بغ میترا در هند و ایران بررسی شده و سپس در مورد چگونگی راه یافتن آئین به اروپا و پیروان آن چگونگی تبلیغ برای آئین ، شکل معابد ، مکان مهمترین معابد میترایی می آموزیم . و بعد با شخصیت میترا ، افسانه هایی در مورد میترا و یاران و دوستان میترا در اساطیر پرداخته و سپس با آداب،مناسک و اسرار تشرف و درجات هفت گانه پیروان آشنا می شویم. بخش انتهایی کتاب شامل بحث هایی چون نقش ستارگان و عناصر چهار گانه در آئین،حضور یا عدم حضور زنان،اتهام قربانی انسان، ورود خدایان غربی به آئین میترا ، سرود های مقدس میترایی ، هنر میترایی ، و در نهایت سال های پایانی این آئین در تقابل با مسیحیت می شود .

    دیدگاه من : کشور ما ایران مهد و محل شکل گیری دو آئین جهان گیر بوده است ، در دوره ساسانی آئین مانی از مغولستان و مرز های غربی چین تا انگلستان و سراسر شمال آفریقا گسترش یافت و تبدیل به رقیبی جدی برای مسیحیت گشت . اما چند قرن پیش از مانی آئین میترا یا مهر از نواحی غربی امپراتوری ایران آن روز و کل امپراتوری روم گسترش یافت و تأثیری غیر قابل انکار در فرهنگ رومی و بعد از آن در دین مانوی و مسیحیت بر جای نهاد.
    کتاب حاضر نه چندان مفصل و ریز نگر است که حوصله خواننده نا آشنا را سر برده و او را دل زده کند و نه آن قدر مختصر است که نکته مبهمی برای خواننده برجای بگذارد. و در کل برای آشنایی در حد متوسط با آئین میترا این کتاب بهترین نقطه شروع است . ضمن اینکه کتاب شامل تعداد زیادی عکس و طرح مرتبط با بحث است که به خواننده کمک بسیاری در درک مطالب کتاب می کنند.

    پ.ن : باید توجه داشت که وقتی از آئین میترا صحبت می کنیم در واقع از آئین میترای غربی یا رومی حرف می زنیم ، چرا که متاسفانه از شاخه شرقی این آئین چیزی جز یک نیایش نسبتا بلند در اوستا به نام مهر یَشت و تعدادی روایت پراکنده در باره میترا در کتاب های زرتشتی چیزی در دست نیست. اما چیزی که نباید فراموش شود ریشه های ایرانی این کیش کهن است . میترا یک ایزد بسیار کهن آریایی ست که در هند هم مورد پرستش و احترام بوده و هست .

    پ.ن :جالب است که بدانیم بر خلاف رواج امروزه نام میترا به عنوان یک نام دخترانه در ایران او یک شخصیت مذکر است .

    امتیاز : ۸.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آگوست ۴, ۲۰۱۸ در ۱۲:۲۶ ق.ظ

      آقا این متنایی که می‌نویسی و کتابایی که معرفی می‌کنی عالین. اگه اینقدر محافظه‌کار نبودی می‌گفتم بری جاهای دیگه هم کپی پیستشون کنی. به کار ملت میان.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        آگوست ۴, ۲۰۱۸ در ۲:۰۷ ق.ظ

        اختصاصی برای :
        https://www.azsan.ir
        😀

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          آگوست ۴, ۲۰۱۸ در ۲:۱۸ ق.ظ

          قربونت.

          پاسخ
56. payam گفته:

    جولای ۲۸, ۲۰۱۸ در ۳:۳۹ ق.ظ

    http://kafebook.ir/کتاب-جستارهایی-در-باب-عشق/
    تو فیدیبو هم هست تو حسابم نگاه کرده باشی تو کتابایی که خریدم ولی متاسفانه هنوز وقت خوندنش رو بیدا نکردم.

    از اروین یالوم کتابی خوندی?

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۸, ۲۰۱۸ در ۲:۱۸ ب.ظ

      نه، از یالوم کتابی نخوندم.

      راجع‌به عشق و مسائل عاطفی هم من به این نتیجه رسیدم که هرکس باید بنا بر شخصیت خودش و طرفش و دینامیک رابطه‌شون عشق رو تعریف کنه. تعریف بقیه زیاد به درد نمی‌خوره.

      پاسخ
57. ناشناس گفته:

    جولای ۲۷, ۲۰۱۸ در ۳:۵۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    سدی بر اقیانوس آرام
    نویسنده : مارگریت دوراس
    مترجم : پرویز شهدی
    انتشارات ققنوس
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۳۸۲

    هندوچینِ مستعمره فرانسه اوایل قرن بیستم ، خانواده ای درمانده و فریب داده شده توسط سیستم اداری ، مادری خسته و مستأصل به دام افتاده میان آفتاب و نمک ، و فرزندانی سرکش و تشنه زندگی اما اسیر شرایط ، داستانی از ناامیدی و بن بست و حرمان .

    دیدگاه من : این کتاب رو مدت ها پیش خوندم در اون زمان برداشتم ازش چیز دیگه ای بود .اما کتاب پر از شخصیت هاییه که توی شرایط گیر کردند ، میخوان جای دیگه ای باشن ولی نمیتونن ، و بااینکه میدونند که اتفاقی نمیافته هنوز هم امیدوارند . به چی یا کی ،؟ بعید میدونم خودشون هم بدونند. اوضاع اکثر مردم دنیا .
    قبلا چند باری گفتم که آثار دوراس اکثرا درون مایه ثابتی دارند شخصیت هایی که کاملا توی شرایط گیر کردند و میخوان که زندگی کنند در عین اینکه نمیخوان .واین هنر دوراسه .

    پ.ن : کلا دوراس تو کاراش از خاطراتش و اتفاقاتی که براش پیش اومده خیلی استفاده میکنه اما این مسئله در این کتاب در حد اوج خودشه ، و بخش بزرگی از چیزی که میخونیم در واقع خاطرات خود دوراسه.

    امتیاز : ۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۷, ۲۰۱۸ در ۴:۳۷ ب.ظ

      «قبلا چند باری گفتم که آثار دوراس اکثرا درون مایه ثابتی دارند شخصیت هایی که کاملا توی شرایط گیر کردند و میخوان که زندگی کنند در عین اینکه نمیخوان .واین هنر دوراسه.»

      دقیقاً داستان زندگی ماست (یعنی حداقل من و خودت).

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        جولای ۳۰, ۲۰۱۸ در ۴:۲۲ ب.ظ

        متاسفانه بله .

        فربد
        من خیلی دلم میخواد که تو هر چه زودتر یکی دو تا از کتاب های دوراس رو بخونی . میخوام بدونم که نظر تو راجع به کاراش چیه ؟

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          جولای ۳۰, ۲۰۱۸ در ۴:۲۴ ب.ظ

          چشم شخیل. وقتم باز شه می‌خونم نظرمو می‌گم.

          پاسخ
    • مهراد گفته:

      جولای ۲۷, ۲۰۱۸ در ۶:۰۵ ب.ظ

      با اینکه پیدا کردنشون خیلی سخت نیست ولی برای اینکه اشتباه نشه اگه از این به بعد اسم انگلیسی آثار ترجمه‌ای رو هم بذاری ممنون می‌شم.

      پاسخ
58. payam گفته:

    جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۳:۰۳ ب.ظ

    نطرت در مورد شهریار و خود نیکولو ماکیاولی خیه? به نظر میاد بر عکس نوشته هاش خودش ادمی نبوده که به این شدت بهش منفی نگاه میشده و الانم میشه.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۳:۱۱ ب.ظ

      ماکیاولی یکی از شخصیت‌های موردعلاقمه و شهریار هم یکی از کتابای مورد علاقه‌م. کلاً فلسفه‌ی زندگیم در زمینه‌ی سیاست و کارهای اجرایی خیلی به ماکیاولی شبیهه.

      و کلاً نظریه‌ی پرطرفداری که راجع‌به ماکیاولی وجود داره (و خودم هم باهاش موافقم) اینه که خودش لزوماً بازی‌های قدرتمندان رو تایید نمی‌کنه. صرفاً داره به ملاءعام لوشون می‌ده تا حقه‌هاشون اینقدر موثر نباشه. چون خود ماکیاولی هم قربانی چنین افرادی بوده و حتی مورد شکنجه واقع شده و بعیده بیاد طرفداریشونو بکنه. ولی خب به نظرم ماکیاولی توی شهریار حرف غیراخلاقی یا غیرمنطقی نمی‌زنه. مثلاً‌ اگه می‌گه اگه خواستی به کسی آسیب بزنی، طوری آسیب بزن که نتونه ازت انتقام بگیره، یه حرف منطقیه. لزوماً تاییدکننده یا مشوق عمل آسیب زدن نیست.

      پاسخ
59. پویا گفته:

    جولای ۲۵, ۲۰۱۸ در ۱۱:۵۷ ق.ظ

    نام کتاب: چوب نروژى
    نویسنده: هاروکى موراکامى
    مترجم: مهدى غبرایى
    نشر: کتاب نشر نیکا

    ‏https://www.goodreads.com/review/show/2467464432

    ۱. چند وقتى بود که خیلى کم کتاب مى خواندم و همین موضوع باعث مى شد مدام ناراحت باشم… نمى دانم چرا اما همیشه کتاب نخواندن حس بدى به من مى دهد…

    ۲. ماجراى من با چوب نروژى از این قرار بود که حدود ساعت ۷ بعد از ظهر از فرط عصبانیت از موضوعى تصمیم گرفتم به رمانى پناه ببرم تا شاید شعله ى خشمم خاموش شود… نگاه به کتاب خانه ام کردم و یاور تر از موراکامى و کتابش نیافتم، پس شروع کردم به بلعیدن و تا صبح آنقدر خواندم تا تمام شد و آرام گرفتم.

    ۳. همیشه از تِم داستان هاى موراکامى، شخصیت پرورى هایش، مونولوگ ها و دیالوگ هاى شخصیت ها، درونمایه ى داستان ها و نوع متفاوت روابط افراد و نگاه به عشق که به نظرم مختص به موراکامى و فرهنگ موراکامى است، لذت برده ام و این کتاب هم مستثنا از این مسئله نیست.

    ۴. درونمایه ى این اثر مانند بسیارى از آثار او مسئله ایست که مى توانیم فقدان بنامیمش امّا سبکـ و سیاق موراکامى در این اثر نسبت به باقى آثارش متفاوت است. موراکامى این بار داستانى رئالیستى با حال و هواى دهه ى ۱۹۶۰ ژاپن نوشته است و مى توان حال و هواى آن روزهاى سرزمین نویسنده که درگیر مسائلى چون جنبش هاى دانشجویى چپ و گسترش هیپیسم است را در کتاب حس کرد. خیلى ها با این تغییر رویه ى موراکامى در این اثر مخالف بودند و آن را خیانت به آثار موراکامى مى دانستند اما براى نویسنده این مسئله مطرح نیست و مى گوید که:

    ‏ ” این یکـ ماجراجویى و چالش بود. هرگز داستانى چنین ساده و سرراست ننوشته بودم و مى خواستم خودم را محکـ بزنم… ”

    ۵. شخصیت موراکامى مانند هر انسانى از آثارى تاثیر پذیرفته است و ما مى توانیم این تاثیرپذیرى او را از اشارات مکررش به «گتسبى بزرگ» فیتز جرالد ( در ریویوى گتسبى از اثر این اشارات مکرر بر من براى مطالعه ى هر چه سریعتر گتسبى نوشتم.) و آثار توماس مان و هرمان هسه یاد کنیم. ردپاى «ناتور دشت» سلینجر که رمان محبوب موراکامى است را در سرتاسر کتاب مى بینیم.

    ۶. موراکامى بدتر از من خیلى موسیقى باز است و در آثارش مدام از موسیقى هاى دلخواهش نام مى برد. عشق بى حد و حصرش به گروه «بیتلز» افسانه اى را حقیقتاً مى ستایم و کارى که حین مطالعه ى چوب نروژى مى کردم این بود که آن دسته از آثارى که موراکامى نام مى برد و نشنیده بودم را سریع دانلود مى کردم و همزمان با خوانش متن مى نیوشیدمشان و جداً لذت مى بردم. پیشنهاد مى کنم امتحان کنید.

    ۷. انتظار پایان بندى قدرتمند ترى را از موراکامى داشتم امّا در کل کتاب را خیلى دوست داشتم و امیدوارم موراکامى روز به روز کتاب هاى بهترى بنویسد تا من عیش مدام داشته باشم.:))

    ۸. ترجمه ى مهدى غبرایى هم قابل قبول بود و این که امان از سانسور… امّا خوب غبرایى سعى کرده منظور را برساند.

    ۹. و در پایان گوش دل بسپاریم به موسیقى زیباى چوب نروژى از بیتلز:

    ‏‎‏ ” I once had a girl
    ‏Or should I say she once had me
    ‏She showed me her room
    ‏Isn’t it good Norwegian wood?

    ‏She asked me to stay
    ‏And she told me to sit anywhere
    ‏So I looked around
    ‏And I noticed there wasn’t a chair.

    ‏I sat on a rug biding my time
    ‏Drinking her wine
    ‏We talked until two and then she said
    ‏”It’s time for bed”

    ‏She told me she worked
    ‏In the morning and started to laugh
    ‏I told her I didn’t
    ‏And crawled off to sleep in the bath.

    ‏And when I awoke I was alone
    ‏This bird had flown
    ‏So I lit a fire
    ‏Isn’t it good Norwegian wood? ”

    ‏https://m.youtube.com/watch?v=ybrxCqbfVvQ

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۵, ۲۰۱۸ در ۵:۲۳ ب.ظ

      آقا سایت رو منور کردی با ریویوهات. خیلی هم ممنون.

      جوی که هاروکی موراکامی می‌خواد توی رماناش از ژاپن ارائه بده،‌ تقریباً چیزیه که من دوست دارم خودم به عنوان یه نویسنده از تهران ارائه بدم (یا حداقل دوست دارم یه نویسنده‌ی دیگه این کارو انجام بده)، چون به نظرم پتانسیلشو داره.

      پاسخ
      • پویا گفته:

        جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۱۲:۵۷ ق.ظ

        فدات…
        فربد نظر ﺗو راجع به ترجمه ى Norwegian Wood به چوب نروژى چیه؟ استدلالاى غبرایى به نظرم جالب بود.

        واقعا خیلى بده که یه نویسنده ى در حد و اندازه هاى موراکامى نداریم… این همه فضاى بکر توو این مملکت مونده روو زمین …

        پاسخ
        • payam گفته:

          جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۱:۱۷ ق.ظ

          http://amirtaghavi.com/رهش-،-داستان-تهران-امروز-خودبس/
          چیزی که گفتی فربد تو کتاب رهش نیست? من کتاب رو نخوندم ولی به نظر میاد که خوب توصیف کرده تهران رو تو کتاب رهش.

          پاسخ
          • فربد آذسن گفته:

            جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۲:۰۹ ق.ظ

            اولین باره اسم کتابشو می‌شنوم.

            I have to check it out.

        • فربد آذسن گفته:

          جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۲:۰۸ ق.ظ

          من معادل‌سازی «چوب نروژی» رو قبلاً دیده بودم و به نظرم غلط اومد. غبرایی در دفاع ازش چی گفته؟ پیدا نکردم صحبتاشو.

          پاسخ
          • پویا گفته:

            جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۷:۳۲ ب.ظ

            چون توو اینستاگرام بود و صفحه ش بسته ست اسکرین شات گرفتم:

            http://yon.ir/smhSj

            http://yon.ir/qvhIr

            http://yon.ir/Zi9Zw

            http://yon.ir/1SWrd

            http://yon.ir/AgnxK

          • فربد آذسن گفته:

            جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۸:۱۳ ب.ظ

            توضیحش قانع‌کننده بود. غبرائی اومده مفهوم «چوب نروژی»‌ ترانه‌ی بیتلز رو مدنظر قرار داده،‌ نه «جنگل نروژی» که اسم اصلی کتاب به زبون ژاپنیه و احتمالاً ایهام داره.

            ولی باید این نکته رو در نظر داشت که غبرائی در زمینه‌ی ترجمه‌‌ی تحت‌اللفظی چیزایی که نباید تحت‌اللفظی ترجمه بشن، سابقه داره. مثلاً همون‌طور که اینجا ذکر شده:‌

            کافه‌بوک

            اومده On Sundays, I didn’t wind my spring رو ترجمه کرده «روزهای یکشنبه فنرم را نمی‌پیچانم.»

            به نقل یکی از کامنت‌ها:‌

            I didn’t wind my spring
            این عبارت اشاره به عمل کوک کردن داره.
            مثل عروسک‌های کوکی که با کوک کردنشون باعث می‌شیم که اون یک حرکت ماشینی و تکراری رو دنبال کنه تا کوکش تموم بشه.
            یا منظور کوک کردن ساعتیه که نیاز به کوک کردن دستی داره و باتری‌خور نیست و تمام اتوماتیکه و وقتی کوکش می‌کنی و شاه‌فنرش رو جمع می‌کنی، تا مدت مشخصی کار می‌کنه.
            و در کل منظور شخصیت کتاب اینه که کار مشخصی نداشته که انجام بده و به خودش سخت نمی‌گرفته و استراحت می‌کرده.
            اینکه فقط بگی فنرم رو نپیچوندم که پیام رو نمی‌رسونه.
            انگیزه‌ی زندگی نداشتم هم تفسیر و نتیجه‌گیری مترجم از نوشته‌ی نویسنده‌ست نه منظور واقعیش.

          • پویا گفته:

            جولای ۲۶, ۲۰۱۸ در ۱۰:۰۳ ب.ظ

            به نظرم نکته ى اصلى هم این بود که اگه به خود غبرایى بود همونطورى تحت اللفظى ترجمه مى کرد و همونطور که اشاره کرده بود توو کامنتا تحت تاثیر دوستش چوب نروژى ترجمه کرده. در کل به نظرم غبرایى خیلى مترجم خوبى نیست امّا توى این آشفته بازار ترجمه کسیه که مى شه تقریبا بهش اعتماد کرد.

60. پویا گفته:

    جولای ۲۵, ۲۰۱۸ در ۱۱:۱۰ ق.ظ

    نام کتاب: گتسبى بزرگ
    نویسنده: اسکات فیتز جرالد
    مترجم: رضا رضایى
    انتشارات: ماهى
    نمره: ۴

    ۱. موراکامى در «چوب نروژى» این قدر از گتسبى تعریف کرد که امشب تصمیم گرفتم کار نیمه تمامم را تمام کنم و گتسبى را که در صفحات اولیه (فکر مى کنم در شهریور پارسال) رها کرده بودم، دوباره در دست بگیرم و لاجرعه بخوانمش.

    ۲. اوایل کتاب داستان یکـ مقدار کند است اما با گذر صفحات جذابیت چاشنى نوشته ى فیتز جرالد مى شود.

    ۳. نمى دانم چرا امّا انتظار اتفاقات پایان کتاب را نداشتم و مقدارى غم زده ام کرد.

    ۴. ترجمه ى رضا رضایى خیلى خوب بود و توصیه اش مى کنم.

    ۵. پس گفتارِ اسکات دانلدسن را هم اگر وقت کردید بخوانید که براى فهم عمیق تر گتسبى راهگشاست.

    https://www.goodreads.com/review/show/2081963469

    پاسخ
    • ناشناس گفته:

      جولای ۲۵, ۲۰۱۸ در ۴:۳۴ ب.ظ

      ایول حاجی از این کارا بیشتر بکن. تنها نباشیم.

      پاسخ
61. payam گفته:

    جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱:۵۴ ب.ظ

    دوستان این مجموعه داستان رو که هنوز کامل نوشته نشده رو توصیه میکنم برای خوندن. http://www.shabanali.com/upload/satanandangel.pdf
    مجموعه داستان جالبیه.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱۰:۲۸ ب.ظ

      این زیاد با سلیقه‌ی من جور نبود. عین داستانایی می‌مونه که انتظار می‌ره توی کتاب دین‌وزندگی چاپ بشه.

      پاسخ
62. pouya گفته:

    جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۵:۵۹ ق.ظ

    آقا در کمال احترام و با همه ی عشقم به موسیقی، توو سایت داره به کتاب و معرفی کتاب کم لطفی می شه…

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱۰:۲۷ ب.ظ

      لحاظش می‌کنم. من اگه پایان‌نامه‌م تموم شه، کلی برنامه برای معرفی چیزای مختلف دارم. تو هم اگه کتاب باحالی خوندی و براش نقد نوشتی، استقبال می‌کنم از این‌که نقدتو اینجا کپی پیست کنی.

      پاسخ
      • پویا گفته:

        جولای ۲۵, ۲۰۱۸ در ۱۱:۱۰ ق.ظ

        خیلى هم عالى… اوکیه

        پاسخ
63. ناشناس گفته:

    جولای ۲۰, ۲۰۱۸ در ۳:۱۱ ب.ظ

    کتاب هفته

    سردار جنگل
    نویسنده : ابراهیم فخرایی
    مترجم : –
    انتشارات جاویدان
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۵۶۰

    در سال ۱۲۹۳ شمسی در واکنش به اوضاع نابسامان کشور و منطقه گیلان و ظلم و خودسری نیروهای امپراتوری روسیه جنبشی مسلحانه شکل گرفت که تقریبا از همان ابتدا جنبش جنگل نام گرفت.
    کتاب حاضر به بررسی این جنبش هفت ساله که یکی از برهه های پر مناقشه تاریخ کشورمان است از بدو پیدایش تا مرگ غم انگیز میرزا و آنچه پس از میرزا اتفاق افتاد می پردازد.
    نویسنده کتاب خود از اعضای رده بالای جنبش بوده و در ابتدای کار به عنوان منشی شخص میرزا کوچک خان و سپس وزیر آموزش دولت جنگل خدمت کرد، و با بسیاری از رؤسای جنبش و افراد مهم آن دوره آشنایی نزدیک و چهره به چهره داشت.

    دیدگاه من : حقیقت آنست که در مورد ماهیت جنبش جنگل و همچنین رهبر آن میرزا کوچک خان مناقشه بسیاری وجود داشته و دارد ، و به جرات می توان گفت که تمام مطالبی که در این باره نگاشته شده است به گونه ای یک طرفه و جانبدارانه است. بنابراین خواندن کتابی که نویسنده اش از اعضای مهم جنبش بوده و آشنایی نزدیک با شخص میرزا داشته می تواند در شناخت میرزاکوچک خان و جنبشی که او رهبری می کرد بسیار مفید باشد.

    پ.ن : خلاصه بخوام بگم حق میرزا همیشه پایمال شده ، چپ ها میگفتند کمونیست بود ، هواداران سلطنت میگفتند تجزیه طلب بود ، و اسلامگرا ها هم سعی کردند میرزا و جنبش جنگل رو به عنوان جنبش اسلامی مصادره کنند. و البته به نظر من هیچکدوم درست نبوده و نیست .

    امتیاز : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۲۰, ۲۰۱۸ در ۳:۲۸ ب.ظ

      می‌شه یه تحلیل از شخصیت میرزا کوچک‌خان ارائه بدی؟ اگه هیچ‌کدوم از اینا نبوده، پس چی بوده؟

      پاسخ
64. ناشناس گفته:

    جولای ۱۳, ۲۰۱۸ در ۱:۰۷ ب.ظ

    کتاب هفته

    تصویر دوریان گری
    نویسنده : اسکار وایلد
    مترجم : رضا مشایخی
    انتشارات جامی – کمانگیر
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۳۰۳

    در یک روز آفتابی دوریان جوان که مدل نقاشی دوست خود شده آرزو می کند که جوانی و زیبایی که روی بوم همیشگی شده به خود او انتقال پیدا کند و در عوض گذر زمان بر روی تصویرش اثر کند ، که ناگاه نسیمی لطیف و ملایم در اتاق وزیدن گرفت و جادو انجام شد ، و بعد ……

    دیدگاه من : به گفته علما؟سبک این کتاب گوتیک فلسفی است ، و در زبان فارسی نه اثری معروف در این سبک نوشته شده-گمان نمی کنم جایی در فرهنگ ما داشته باشد ؟ – و نه آثار چندان مهمی ترجمه شده است.
    باری ، اولین مطلبی که پس از مطالعه کتاب به ذهنم رسید این سوال قدیمی بود که ما با جاودانگی چه خواهیم کرد ؟ .
    در نهایت پیام اخلاقی که کتاب در پی القای آن است اینست که در نهایت نمی توان از نتیجه اعمال و رفتار و ندای وجدان خویش گریخت ، اما آیا واقعا این گونه است ؟ .

    امتیاز : ۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۱۴, ۲۰۱۸ در ۱۲:۰۸ ق.ظ

      گوتیک فلسفی اونقدرا هم که فکر می‌کنی سبک گمنامی نیست. مثلاً دوتا اثر معروف فرانکشتاین و دکتر جکیل و مستر هاید جفتشون رو می‌شه گوتیک فلسفی به حساب آورد. و کلاً اون مود و استیل زیباشناسانه‌ی گوتیک رو به‌سختی می‌شه توی فارسی پیاده کرد، چون تا حد زیادی با قلعه‌های قرون‌وسطایی و خونه‌های اروپایی و فولکور غربی گره خورده. البته گوتیک رو هم می‌شه تو فارسی پیاده کرد، ولی با وصله‌پینه.

      تصویر دوریان گری رو هم به‌شخصه دوست دارم. بپیرنگش برای یه اثر گوتیک بی‌نظیره و خوندن بذله‌گویی‌های ذکاوتمندانه‌ی لرد هنری هیچ‌وقت خسته‌کننده نمی‌شه.

      «تنها راه خلاص شدن از وسوسه تسلیم شدن در برابر آن است.»

      یه جمله‌ی اسکار وایلدی بی‌نظیر 😀

      پاسخ
65. ناشناس گفته:

    جولای ۶, ۲۰۱۸ در ۲:۰۱ ب.ظ

    کتاب هفته

    توپ مرواری
    نویسنده : صادق هدایت
    مترجم : –
    انتشارات جاویدان
    دسته بندی : داستان
    تعداد صفحات : ۱۲۷

    سال ها پیش در دور قاجار در میدان ارگ تهران توپ جنگی سر پری قرار داشت-معروف به توپ مروارید-که داستان ها و خرافات زیادی پیرامون آن ساخته شده بود و این توپ نقش نسبتا مهمی در اعتقادات خرافی عوام آن دوره داشت.
    صادق هدایت با دست مایه قرار دادن این نکات داستان طنز انتقادی توپ مرواری را در سال ۱۳۲۶ به نگارش درآورد .

    دیدگاه من : به نظر من مهم ترین وجه این اثر آنست که این کتاب بی شک انتقادی ترین اثر هدایت است و در آن شخص ، عقیده ، یا موضوعی نیست که از آن انتقاد نشده باشد و به خوبی نشان گر اوضاع روحی نویسنده و ناامیدی عمیق او از اوضاع اجتماعی زمانه خویش است.
    علاوه بر این نکته باید گفت که اسم صادق هدایت چنان با کتاب بوف کور عجین شده که باعث شده که سایر آثار او به چشم نیاید ، اما از نظر بسیاری از علمای ادبیات توپ مرواری کتابیست که اوج هنر هدایت را نشان داده و اثباتیست بر تسلط او بر زبان عربی و ادبیات کهن فارسی و نمایانگر عمق مطالعات و دانش اوست.

    پ.ن : فکر نمی کنم لازم باشه بگم که مشخصه بارز کتاب طنز غلیظ و گزنده اونه .

    پ.ن ۲ : این کتاب رو بخونید ، بخندید ، و بعد از خندیدن فکر کنید.

    امتیاز : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      جولای ۶, ۲۰۱۸ در ۱۰:۴۲ ب.ظ

      با این نوشته از هدایت آشنا نبودم. و خب هدایت به عنوان یکی از متخصصین فولکلور ایران بیشتر از هرکسی این شایستگی رو داره تا عقاید خرافی مردم ایران رو دستمایه‌ی طنز و هجو قرار بده.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        جولای ۷, ۲۰۱۸ در ۱۲:۰۳ ق.ظ

        ریلی فربد !!!!!!!!!
        واقعا اسم توپ مرواری رو نشنیده بودی ؟
        واعجبا ، وااسفا . 😀

        پاسخ
    • pouya گفته:

      جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۵:۵۸ ق.ظ

      بی نام تو این نسخه ای از توپ مروار که باهتمام استاد محمد جعفر محبوبه رو دیدی؟ چاپ سوئده ولی افستش رو من شنیدم توو انقلاب هست.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        جولای ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱۲:۴۱ ب.ظ

        نه متاسفانه ندیدمش. من همون نسخه افست انتشارات جاویدان رو دارم که تقریبا همه جا پیدا میشه

        پاسخ
66. ناشناس گفته:

    ژوئن ۲۹, ۲۰۱۸ در ۴:۱۹ ب.ظ

    کتاب هفته

    فرقه اسماعیلیه
    نویسنده : گودوین سیمز هاجسن
    مترجم : فریدون بدره ای
    انتشارات علمی و فرهنگی
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۴۶۱

    این کتاب در چند بخش که هر بخش شامل چند فصل است به بررسی تاریخ فرقه اسماعیلی می پردازد، بدین ترتیب که در بخش اول ابتدا چگونگی به وجود آمدن این فرقه مبارزات آغازین و استقرار در مصر و تشکیل خلافت فاطمیون و انشعاب در مسلک اسماعیلی و تشکیل فرقه های مستعلوی و نزاری ، استقرار نزاریون در ایران و شام و احوال سلسله حاکمان الموت تا زمان حمله مغول بررسی شده و پس از آن در بخش دوم با اصول عقاید اسماعیلی از بدو پیدایش تا انتها آشنا می شویم و نکاتی در مورد دعوت قدیم و جدید می آموزیم.
    و در پایان در چند پیوست با چند متن اسماعیلی آشنا شده و پس از آوردن خود متن با شرح و توضیحات آنها کتاب به پایان می رسد .

    دیدگاه من : به نظر من چنانچه خواننده علاقه ای به ریز تاریخ ها وقایع و عقاید نداشته باشد ، این کتاب یکی از بهترین منابع برای آشنایی و آموختن در مورد کیش اسماعیلی است .

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۲۹, ۲۰۱۸ در ۱۰:۰۵ ب.ظ

      یه سوال برام پیش اومده: این مطالعات گسترده‌ای که راجع‌به تاریخ قرون وسطای خاورمیانه و جهان اسلام داشتی، از علاقه‌ی شخصی نشات می‌گیره یا دلیل عملی داره (مثلاً قبلاً پروژه‌ای راجع بهش داشتی یا به کارت مربوط بوده و…؟)

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        ژوئن ۳۰, ۲۰۱۸ در ۱۲:۲۱ ب.ظ

        خلاصه بخوام جواب بدم ، علاقه شخصی و بینشم نسبت به دنیا ، البته خیلی وقت پیش یکی دو تا مقاله توی نشریات محلی هم کار کردم

        پاسخ
67. payam گفته:

    ژوئن ۲۶, ۲۰۱۸ در ۲:۱۷ ب.ظ

    جنایات و مکافات رو خوندی?

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۲۶, ۲۰۱۸ در ۴:۵۲ ب.ظ

      آره. هنوز به فهرست اضافه‌ش نکردم.

      پاسخ
      • payam گفته:

        ژوئن ۳۰, ۲۰۱۸ در ۱:۵۲ ق.ظ

        نظرت چیه?http://tarjomaan.com/neveshtar/9022/
        سوال رو چطوری جواب میدی? من خودم یه خلاصه جنایات و مکافات رو خوندم ولی من رو یاد death note انداخت سوال و موضوع. وقت کردی حتما انیمش رو ببین.

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          ژوئن ۳۰, ۲۰۱۸ در ۲:۴۱ ق.ظ

          مقاله داشت یه سری اطلاعات کلی و شناخته‌شده راجع‌به رمان می‌داد و عمق و نگرش منحصربفرد نداشت، ولی خب کارشو انجام می‌داد.

          آره، اتفاقاً Death Note و جنایات و مکافات از لحاظ درون‌مایه کاملاً با هم قابل‌مقایسه‌ن (Death Note رو دیدم).

          و در جواب این سؤال که «آیا می‌توان انسانی ستمگر و خبیث را برای رسیدن به جامعه‌ای بهتر کُشت؟» نظر من اینه که کشتن هر انسانی به جز موارد استثنایی (مثل جنایتکارای جنگی) باید قدغن باشه. دلیلم هم اخلاقی نیست و کاملاً عملگرایانه‌ست. هیچ شخص حقیقی یا حقوقی نباید این قدرتو داشته باشه تا راجع‌به یه مبحث قطعی و غیرقابل‌برگشت مثل مرگ انسان تعیین تکلیف کنه. چون هیچ تضمینی وجود نداره پس فردا نبان به من یا یکی از نزدیکان من انگ خبیث بودن بچسبونن و ما رو هم بکشن. دلیل این‌که اعدام تقریباً توی همه‌ی کشورها داره منسوخ می‌شه هم اینه که هیچ دولتی حق این کارو نداشته تا بعداً‌ ازش سوءاستفاده کنه.

          من کلاً‌ طرفدار بهبود تدریجی‌ام. اگه می‌بینی تو یه جامعه افرد ستمگر و خبیث قدرتو به دست گرفتن، به خاطر جو و جریان جاکم بر جامعه‌ست. کشتن فردیت‌ها به جلوگیری از گسترش جریان فاسد کمک چندانی نمی‌کنه، چون یه فردیت دیگه میاد جاشونو می‌گیره. تازه با توجه به این‌که خشونت خشونت به دنبال داره، حالا باید از انتقام نزدیکان و عزیزان کسی که کشتی هم بترسی.

          کلاً‌ خشونت توی عصر فعلی جواب نمی‌ده. توی همین جنایت و مکافات هم می‌بینیم که کشتن پیرزن پولداره بیشتر مشکل ایجاد می‌کنه تا بخواد مشکلی حل کنه.

          پاسخ
          • payam گفته:

            جولای ۱, ۲۰۱۸ در ۳:۱۴ ق.ظ

            ولی فربد تو death note با همین خشونت لایت موفق میشه امار خشونت رو به طور خیلی زیادی کاهش بده تا حدی که هدفش رو ساختن یه بهشت میدونه بدون هیچ قاتل, تجاوزکار و یا مجرم دیگری. میدونم انیمست ولی فکر نمیکنی اگر کسی همچین قدرتی میداشت با اعدام این افراد و ایجاد رعب و وحشت میتونست بر اساس منطق صلح ایجاد بکنه? اگر کسی که عزیزش رو از دست داده به نظر خودت این دو دلیل که ۱ ممکنه دولت سواستفاده بکنه و ۲ ممکنه انگ خبیث بودن بهشون زده بشه قانع بشه و از اعدام که حق طبیعیش هست تو ایران بگذره? در مورد فردی صحبت میکنه که با اینکه احساس وجودش رو فرا گرفته ولی هنوز حاضره از این حقش بگذره اگه دلیلی بتونه قانعش بکنه. این دو تا دلیلی که عنوان کردی به نظرت تا این حد قانع کننده هستن?

          • فربد آذسن گفته:

            جولای ۱, ۲۰۱۸ در ۴:۱۴ ب.ظ

            خودت داری می‌گی تو Death Note این اتفاق افتاد. مطمئناً‌ اگه همچین دفترچه‌ای یا به طور کلی‌تر همچین قدرتی توی دنیای واقعی دست یه آدم عادل و کاردان بود، راحت می‌شد آمار جرم و جنایت رو کاهش داد. ولی مسأله اینجاست که هیچ‌کس همچین قدرتی نداره و برای همین هرگونه تلاش برای اعمال قدرت و همگون‌سازی جمعیت یا از بین بردن جرم و جنایت به صورت آنی و ضربتی با خشونت و هرج‌ومرج و خطر زیاد اتفاق می‌افته و کلاً تاثیر معکوس به دنبال داره.

            اگه یه روز یه انسان خدامانند تو مایه‌های دکتر منهتن یا بیگانه‌های خدامانند مثل بیگانه‌های رمان پایان طفولیت ظهور کردن، شاید بشه به برقراری صلح جهانی امیدوار بود، اما تا موقعی که انسان‌ها مجبور باشن خودشون به خودشون حکومت کنن، صلح جهانی هیچ‌وقت به طور تمام و کمال اجرا نمی‌شه. به عبارت دیگه،‌ ما به تجلی فیزیکی و قابل دیدن کهن‌الگوی قادر مطلق نیازمندیم.

            راجع‌به سوال دومت هم باید بگم که آره، باید از این حق بگذرن، چون تقریباً تمام کشورهای درست‌حسابی دیگه از حق اعدام خودشون گذشتن. وقتی بحث تعیین قانون پیش میاد، احساسات فردیت‌ها چندان مطرح نیست. حالا این‌که استدلالات من قانع‌کننده هست یا نه، یه بحث دیگه‌ست. بحثشم اینه که ذهنیت ایرانی (یعنی توده‌ی مردم) با منطق ارضا نمی‌شه و یکی از مشکلات ما هم همینه. در مقطع فعلی اگه بخوای نظر مردم ایرانو نسبت به اعدام عوض کنی، باید از سخنرانی‌های پرشور و احساسی تو مایه‌های مارتین لوتر استفاده کنی که خب از توان من و امثال من خارجه.

          • payam گفته:

            جولای ۱, ۲۰۱۸ در ۳:۱۵ ق.ظ

            جالبه که فربد با وجود نگاه منفیت به انیمه death note رو نگاه کردی فکر نمیکردم.

68. ناشناس گفته:

    ژوئن ۲۲, ۲۰۱۸ در ۲:۱۲ ب.ظ

    کتاب هفته

    رفیق،زندگی ومرگ ارنستو چه گوارا
    نویسنده : خورخه کاستاندا
    مترجم : بیژن اشتری
    انتشارات ثالث
    دسته بندی : زندگینامه
    تعداد صفحات : ۶۸۸

    این کتاب شامل زندگی نامه مبارز چپگرای آرژانتینی ارنستو چه گوارا می باشد.

    دیدگاه من : در مورد ال چه -(طبق معمول)- بسیار گفته و نوشته شده ، از قهرمان محرومان تا یک جلاد کمونیست . اما به راستی ارنستو کدام یک بود .
    کتاب حاضر براساس مصاحبه های شخص نویسنده- که گویا مدتی وزیر خارجه مکزیک هم بوده-و اسناد به جای مانده از آن دوران نگاشته شده .
    اگر بخواهیم کتاب را به داوری بگذاریم میتوان گفت که کتاب به گونه ای ظریف و نه آنچنان آشکار جانبدارانه است و نویسنده نخواسته که به صورت عمیق و مفصل نقاط تاریک زندگی چه گوارا را واکاوی کند.
    ترجمه کتاب بسیار روان و قابل قبول است و خواننده در مطالعه کتاب دچار مشکل نخواهد شد.
    از نقاط قوت کتاب می توان به عکس های جالب و با کیفیت آن اشاره کرد.

    پ.ن: بعد از خوندن این کتاب و با توجه به اطلاعاتی که از منابع دیگه داشتم سرنوشت جسد چه گوارا کماکان برام مبهم موند که این میتونه یکی از نقاط ضعف کتاب باشه.

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۲۲, ۲۰۱۸ در ۹:۵۴ ب.ظ

      چه‌گوارا به نظرم یکی از بهترین case studyها برای بررسی بیانیه‌ی اخلاقی «خوبی و بدی عمل به نیت انجامش بستگی داره»‌ هست.

      من شکی ندارم که چه‌گوارا تو ذهن خودش یه جلاد کمونیست شیفته‌ی قدرت سیاستمدار مثل استالین و مائو نبوده و اهداف خیر داشته. یعنی به قولی آدم genuineی به نظر می‌رسیده و فکر کنم به خاطر همینم هست که اینقدر طرفدار داره. ولی حقیقت امر اینه که توی کشته شدن انسان‌های بی‌گناه دخیل بوده و این حقیقتو نمی‌شه نادیده گرفت. در نظر من هرکسی که توی کشتن انسان دخیل باشه، حداقل حداقلش نباید یه قهرمان پنداشته بشه. جون اینجوری داریم این پیامو انتقال می‌دیم که کشتن انسان‌های دیگه اوکیه، به شرط این‌که کاریزماتیک باشی.

      پاسخ
69. ناشناس گفته:

    ژوئن ۱۵, ۲۰۱۸ در ۴:۱۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    نبرد من
    نویسنده : آدولف هیتلر
    مترجم : عنایت الله شکیباپور
    انتشارات دنیای کتاب
    دسته بندی : سیاسی
    تعداد صفحات : ۵۰۶

    این کتاب انعکاس دهنده نظریات آدولف هیتلر و ایدئولوژی حزب ناسیونال سوسیالیست آلمان (نازی ) می باشد.

    دیدگاه من : این کتاب به نوعی از مهم‌ترین کتاب های سیاسی قرن بیستم محسوب می‌شود که آدولف هیتلر آن را پس از شکست در کودتای موسوم به آبجو فروشی در زندان کوتاه مدت خود به رشته تحریر درآورد .
    کتاب به دو بخش تقسیم می شود،بخش اول شامل زندگی هیتلر از کودکی تا رسیدن به ریاست حزب از زبان خود او و بخش دوم شامل تشریح نظریات و ایدئولوژی حزب نازی می باشد.
    بسیاری از روشن فکران و محققین پس از جنگ جهانی دوم گفتند که اگر این کتاب با دقت بیشتری مطالعه می شد شاید جلوی بسیاری از امتیازاتی که در طول دهه سی میلادی به رژیم نازی داده شد گرفته می شد و بالطبع از بسیاری از فجایع جنگ جلوگیری می شد .
    این کتاب حقیقتا انجیل حزب نازی به شمار می رفت و در سطحی وسیع در جامعه آلمان پخش می شد مثلا در مراسم ازدواج پس از ثبت رسمی ازدواج نسخه ای از کتاب به زوج جوان و خوشبخت !!! اهدا می شد.

    امتیاز : ۵.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۱۵, ۲۰۱۸ در ۸:۴۷ ب.ظ

      دلیل اصلی این‌که کتاب با دقت کافی مطالعه نشد این بود که کتاب با سانسور ترجمه شد. اولین مترجم انگلیسی اون قسمت‌هایی رو که هیتلر از یهودی‌ها بد می‌گه سانسور کرده بود و اولین مترجم فرانسوی هم اون قسمت‌هایی رو که از فرانسه بد می‌گه. برای همین هیچ‌کدوم از خواننده‌های خارجی کتاب به اون بخش‌هایی که قراره زنگ‌خطری براشون به صدا دربیاره، دسترسی نداشتن. این هم یکی از عوارض سانسور.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        ژوئن ۱۵, ۲۰۱۸ در ۹:۰۷ ب.ظ

        این رو نمیدونستم شخیل ، و بله این هم از عوارض سانسور.
        راستی خودت خوندیش ؟

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          ژوئن ۱۵, ۲۰۱۸ در ۱۱:۳۸ ب.ظ

          خودشو کامل نخوندم. ولی راجع بهش به صورت پراکنده زیاد خوندم.

          پاسخ
70. ناشناس گفته:

    ژوئن ۸, ۲۰۱۸ در ۹:۴۰ ب.ظ

    کتاب هفته

    گتسبی بزرگ
    نویسنده : اسکات فیتزجرالد
    مترجم : کریم امامی
    انتشارات نیلوفر
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۲۸۸

    آقای گتسبی مردی ثروتمند و مرموز با مهمانی های باشکوه . ولی او به دنبال چیست؟ داستانی جذاب از عشق و خیانت ….

    دیدگاه من : در مورد این کتاب ، اهمیتش و تاثیرش در ادبیات آمریکا بسیار گفته و نوشته شده اماسوای تم و لایه عشقی زیبای کتاب شخصا پس از مطالعه کتاب به این نکته فکر می کردم که آمریکا به دست اشخاصی مثل گتسبی و بیوکنان ساخته شد و این دو نفر در حقیقت دو روی یک سکه اند یکی نماینده ثروت موروثی و دیگری نماینده قشر ثروتمند تازه به میدان آمده دهه جادویی ۱۹۲۸-۱۹۱۸ .
    کافیست در عالم خیال داستانی دیگر را تصور کنیم و آیا در این داستان پسر یا نواده گتسبی خود تام بیوکنان دیگری بار نمی آمد.؟

    پ.ن پ : دوستان کتاب اونقدر معروفه که من نخواستم زیاد راجع بهش صحبت کنم گفتنی ها رو گفتن .من به مهم ترین چیزی که بعداز خوندن کتاب به نظرم رسید اشاره کردم .

    امتیاز :۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۱:۳۴ ق.ظ

      تحلیل جالی از گتسبی و بیوکنان کردی. گتسبی بزرگ به عنوان یکی از آثار فرهنگی تعریف‌کننده‌ی دهه‌ی ۲۰ شناخته می‌شه. و از خیلی لحاظ می‌شه ادعا کرد آمریکای امروزی و کاپیتالیسم مدرن توی دهه‌ی ۲۰ به وجود اومد. برای همین طبیعیه که خیلی از شخصیت‌های کتاب نماینده‌ی اشخاصی باشن که آمریکای امروزی رو به وجود آوردن.

      پاسخ
    • پویا گفته:

      ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۶:۵۵ ق.ظ

      با ترجمه ى امامى راحت بودى؟

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۳:۲۳ ب.ظ

        یه کم زبانش قدیمیه ولی متاسفانه تنها ترجمه موجوده .

        پاسخ
        • پویا گفته:

          ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۵:۳۲ ب.ظ

          نه بابا چند تا ترجمه ى دیگه هم اومده…
          من خودم ترجمه ى رضا رضایى نشر ماهى رو دارم.

          پاسخ
          • ناشناس گفته:

            ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۷:۴۸ ب.ظ

            چه عالی ترجمش چطوره ؟ تکیه کلام گتسبی رو چی ترجمه کرده ؟

          • ناشناس گفته:

            ژوئن ۹, ۲۰۱۸ در ۸:۰۶ ب.ظ

            پویا بی اطلاعی منو ببخش غیر از ترجمه تو دوتای دیگه هم تو بازار هست سر جمع میشه چهار تا

          • پویا گفته:

            ژوئن ۱۰, ۲۰۱۸ در ۶:۱۳ ق.ظ

            بى نام
            حقیقتش اینه که من این کتاب روهنوز نخوندم…
            من کى باشم که بخوام ببخشم
            گتسبى باید ببخشتت:)

71. ناشناس گفته:

    ژوئن ۱, ۲۰۱۸ در ۶:۴۳ ب.ظ

    کتاب هفته

    تاریخ جنگ های صلیبی
    نویسنده : استیون رانسیمان
    مترجم : منوچهر کاشف
    انتشارات علمی و فرهنگی
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۱۷۶۰ (سه جلد )

    کتاب به دوره پر ماجرا و جذاب دویست و اندی ساله جنگ های صلیبی می پردازد

    دیدگاه من : بی شک یکی از مهم‌ترین برخورد های شرق و غرب دوران حدودا دویست ساله موسوم به جنگ های صلیبی می باشد -که البته تمامش جنگ نبود- این دوره تاثیرات عمیقی از تمامی جهات- اقتصاد،فرهنگ،سیاست،ادبیات و حتی آشپزی – بر جامعه غرب گذاشت.
    اما این که چرا و چطور چنین اتفاقاتی افتاد و آغاز و پایان آن چه بود را می توان در حجم باور نکردنی از کتاب هایی که در این مورد نگاشته شده دنبال کرد.
    اما طبق معمول متاسفانه برای خواننده فارسی زبان متون قابل توجه برای مطالعه به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد از این جهت ترجمه و انتشار این کتاب یکی از مهم‌ترین خدمات فرهنگی ممکن بوده است .
    این کتاب که با استفاده از حجم بسیار بسیار بالا و غیر قابل باوری از اسناد نگاشته شده – دیدن کتابنامه و فهرست منابع و مآخذ کتاب من را به شدت شگفت زده و مبهوت کرد- وقایع این برهه مهم تاریخ را از تمامی جهات ممکن تحلیل و بررسی می کند و بی هیچ شکی این کتاب یکی از بهترین بهترین ها برای آموختن در مورد این برهه واقعا مهم تاریخی است.

    امتیاز : ۸.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژوئن ۱, ۲۰۱۸ در ۸:۲۲ ب.ظ

      واو، تو هر سه جلدشو خوندی؟‌ دست مریزاد. من خودم تا حالا کتاب تاریخی کم خوندم، چون برای یادگیری تاریخ معمولاً از منابع صوتی/تصویری استفاده می‌کنم. ولی بعداً برنامه دارم کتب تاریخی‌ای رو که نثر یا روایت شاخصی داشته باشن بخونم.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        ژوئن ۲, ۲۰۱۸ در ۹:۲۹ ب.ظ

        فکر میکنم که تو که انگلیسیت در حد عالیه فرصت ها و منابع بیشتر و بهتری داری پس اگه فکر میکنی به موضوعی علاقه داری کوتاهی نکن

        پاسخ
72. ناشناس گفته:

    می ۲۵, ۲۰۱۸ در ۳:۵۸ ب.ظ

    کتاب هفته

    آلنده
    نویسنده : فرناندو آلگریا
    مترجم : محسن اشرفی
    انتشارات موسسه اطلاعات
    دسته بندی : تاریخی-زندگینامه
    تعداد صفحات : ۳۸۸

    این کتاب شرح زندگی و مبارزات سیاسی سالوادور آلنده رئیس جمهور سابق شیلی از ابتدای زندگی تا لحظاتی پیش از مرگ اوست.

    دیدگاه من : در مورد آلنده بسیار گفته و نوشته شده است اما در مورد این کتاب باید گفت که نویسنده آن از دوستان نزدیک آلنده بود و یکی از کسانی که تا پایان کار همراه آلنده در کاخ ریاست جمهوری باقی ماند. برای داشتن تصویری درست از این برهه مشهور از تاریخ شیلی این کتاب یکی از متونیست که باید خوانده شود.

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۲۵, ۲۰۱۸ در ۸:۴۸ ب.ظ

      نظر خودت راجع‌به آلنده و کودتای ۱۹۷۳ چیه‌؟‌ به نظرت باید به عنوان یه چهره‌ی مثبت ازش یاد کرد یا منفی؟‌

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        می ۲۵, ۲۰۱۸ در ۹:۲۱ ب.ظ

        نه مثبت نه منفی مثل مصدق خودمون.
        در بررسی تاریخ دهه پنجاه تا هشتاد میلادی معمولا نوعی چپ روی وجود داره . به احتمال قوی اگه چپ های متحد آلنده به قدرت میرسیدن همون اتفاقی می افتادکه افتاد یعنی تا دهه نود احتمالا خبری از انتخابات و دموکراسی نبود

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          می ۲۵, ۲۰۱۸ در ۱۰:۱۴ ب.ظ

          از چه لحاظ از مصدق خوشت نمیاد؟‌

          پاسخ
          • ناشناس گفته:

            می ۲۶, ۲۰۱۸ در ۱۲:۴۲ ب.ظ

            من از مصدق بدم نمیاد – باید بدم بیاد ؟؟؟؟-خدماتی کرد و نقاط ضعفی هم داشت من با بت سازی و اینکه نگید بالای چشمش ابرو مخالفم مشکلات اقتصادی شیلی قبل از کودتا تمامش تقصیر آمریکا نبود. و اصلا گیریم که بود امثال پینوشه و سرلشکر زاهدی چرا به منافع ملی کشور های خودشون پشت کردن . تا وقتی جهان سوم قبول نکنه که مسئول عمده مشکلاتش خودشه همین بساط که هست برقراره.

73. ناشناس گفته:

    می ۱۸, ۲۰۱۸ در ۵:۵۹ ب.ظ

    کتاب هفته

    اینک آخرالزمان
    نویسنده : جان میلیوس-فرانسیس فوردکاپولا
    مترجم : علی فارسی نژاد-میلاد زکریا
    انتشارات ساقی
    دسته بندی : فیلمنامه
    تعداد صفحات : ۱۵۲

    این کتاب متن اصلی فیلمنامه اینک آخرالزمان فیلم مشهور کاپولا با هنرمندی مارلون براندو و مارتین شین است که با فیلم به نمایش درآمده بسیار متفاوت است .

    دیدگاه من : به احتمال خیلی زیاد ماجرا های سرهنگ کورتز و سروان ویلارد رو دیدین و باز هم احتمالا لازم نیست بگم که فیلم و فیلمنامه برداشت مدرن شده از داستان جالب دل تاریکی اثر جوزف کنراده

    اما…..

    شخصا سعادت اینو داشتم که اول این کتاب رو بخونم و سالها بعد فیلمش رو ببینم وبعد از پایان فیلم آه از نهادم بلند شد. بله فیلمنامه اصلی خیلی بهتر و جدی تر و سیاه تر از فیلمی بود که همه دیدند و خیلی هم تحسین کردند. پس توصیه میکنم که این کتاب رو پیدا و مطالعه کنید.
    در ضمن کتاب حاوی تعدادی عکس از فیلم و پشت صحنه هم هست

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۱۸, ۲۰۱۸ در ۷:۴۵ ب.ظ

      فکر کنم دلیل اصلی تفاوت فیلمنامه و فیلم این باشه که کاپولا سر صحنه‌ی ساخت فیلم به کلی مشکل تدارکاتی برخورد. براندو هم حاضر نشد دیالوگ‌هاش رو بگه و از خودش حرف می‌زد.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        می ۱۸, ۲۰۱۸ در ۹:۱۸ ب.ظ

        در کل فیلمنامه هم به داستان کنراد وفادارتره و همین طور اگه فیلم طبق فیلمنامه ساخته شده بود به مراتب زیباتر و تأثیر گذارتر بود

        پاسخ
74. ناشناس گفته:

    می ۱۱, ۲۰۱۸ در ۸:۰۹ ب.ظ

    کتاب هفته

    هشت کتاب
    نویسنده : (شاعر) سهراب سپهری
    انتشارات کتابخانه طهوری
    دسته بندی : شعر-شعرنو
    تعداد صفحات : ۴۵۷

    این کتاب شامل اشعار شاعر نامدار معاصر سهراب سپهری به انتخاب خود وی می باشد. تعدادی از اشعاری که سهراب در نشریات زمان خود منتشر کرده بود در این کتاب موجود نیست یا در صورت وجود تغییر و تصحیح بسیاری روی آن انجام شده است. در واقع این مجموعه متن نهایی آثار سپهریست.

    دیدگاه من : علت اصلی معرفی این کتاب سوای علاقه بی حد خودم به سپهری این بود که احساس می کنم که همیشه در حق سهراب کم لطفی شده است. در سالهای تاریک دهه شصت با وجود شاعران دردسر سازی و البته زنده ای چون اخوان و شاملو ، چه چیز بهتر از شاعری ظاهرا بی دردسر و صد البته مرده برای تبلیغ از جانب حاکمیت.(والبته که در این مورد بحث های زیادی انجام شده).
    و البته سبک اشعار او که به واقع سهل ممتنع است باعث شد که مقلدان بیشماری-بی مایه یا پر مایه-شروع به تقلید از او کنند که این خود باعث کم لطفی بیشتر اهل ادب به سهراب شد.

    امتیاز : ۹/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۱۱, ۲۰۱۸ در ۱۱:۰۱ ب.ظ

      باهات موافقم. میون تمام شاعرای نو سهراب سپهری تنها کسی بوده که از شعراش واقعاً خوشم اومده. و اتفاقاً‌ سیاسی نبودن شخصیت سپهری (حداقل به صورت علنی و واضح) اشعار و افکارش رو صادقانه‌تر و زیباتر جلوه می‌ده.

      پاسخ
75. Arshia گفته:

    می ۸, ۲۰۱۸ در ۷:۰۴ ق.ظ

    فربد از کامو فقط بیگانه رو خوندی؟ نظرت راجب کامو چیه؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۸, ۲۰۱۸ در ۲:۲۱ ب.ظ

      آره، فعلاً فقط بیگانه رو ازش خوندم. هرچند از استدلال‌های «افسانه‌ی سیزیف» از طریق منابع دست دوم خبر دارم.

      به نظرم نظریه‌ی کامو راجع‌به ابزورد قابل‌تامله: این‌که دلیل پوچ به نظر رسیدن زندگی اینه که ما توش دنبال معنا می‌گردیم، در حالی که همچین معنایی وجود نداره. اگه از همون اول نیاز به معنا وجود نداشت، ما خیلی راحت‌تر می‌تونستیم از زندگی لذت ببریم. این نظریه باعث شد من کسایی رو که بی‌خیالی طی می‌کنن و به عبارتی «سطحی» به نظر می‌رسن بهتر درک کنم.

      پاسخ
76. ناشناس گفته:

    می ۴, ۲۰۱۸ در ۴:۵۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    علویه خانم
    نویسنده : صادق هدایت
    انتشارات جاویدان
    دسته بندی : داستان کوتاه
    تعداد صفحات :۱۳۸

    این کتاب شامل هفت داستان کوتاه از صادق هدایت می باشد که به ترتیب عبارتند از ۱.علویه خانم ۲.قضیه مرغ روح ۳.قضیه زیر بوته ۴.فرهنگ فرهنگستان ۵.قضیه دست برقضا ۶.قضیه خر دجال ۷.قضیه نمک ترکی .
    گویا داستان علویه خانم در ابتدا مستقل از شش داستان بعدی به چاپ رسیده و بعدها به صلاحدید هدایت به صورت یک کتاب منتشر شده است.

    دیدگاه من : در مورد داستان های این کتاب بسیار گفته و نوشته شده اما دلیل من برای معرفی این کتاب دو داستان ابتدایی و انتهایی این کتاب یعنی علویه خانم و قضیه نمک ترکی بود.
    در داستان علویه خانم ما با زندگی دردناک و غم انگیز زنان طبقه پایین ایران در آن دوره آشنا میشویم زندگی ای که علیرغم تغییرات ظاهری گویا تا هم اکنون هیچ تغییر محتوایی نکرده است. این داستان همچنین گنجینه ای از لغات مردم طبقه محروم است.
    و داستان قضیه نمک ترکی روایتیست طنز آمیز از داستان پیدایش و تکامل بشر از دوران میمونی تا دوران نویسنده و من به شخصه این داستان را یکی از قوی ترین نوشته های هدایت به لحاظ طنز گزنده و انتقاد از کاستی ها و عیوب جامعه میدانم .

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      می ۵, ۲۰۱۸ در ۴:۱۳ ق.ظ

      خیلی دوست دارم قضیه‌ی نمک ترکی رو بخونم، ولی جایی تو نت پیداش نکردم.

      پاسخ
77. payam گفته:

    آوریل ۲۸, ۲۰۱۸ در ۳:۰۲ ب.ظ

    فربد کتاب جمهور رو خوندی یا آپولوژی?

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۲۸, ۲۰۱۸ در ۸:۱۹ ب.ظ

      نه کامل. ولی اگه سوالی ازشون داری بپرس.

      پاسخ
      • بینام گفته:

        آوریل ۲۹, ۲۰۱۸ در ۴:۱۲ ق.ظ

        عدالت چیست؟

        پاسخ
        • Payam گفته:

          آوریل ۲۹, ۲۰۱۸ در ۴:۱۳ ق.ظ

          بینام منم اینجا نمیدونم چرا با بینام ثبت کرد حواسم‌نبود تغیرش بدم اسم رو

          پاسخ
          • فربد آذسن گفته:

            آوریل ۲۹, ۲۰۱۸ در ۱۱:۲۳ ق.ظ

            افلاطون بخش زیادی از جمهوری رو به تعریف کردن عدالت اختصاص می‌ده. واقعاً نمی‌شه توی چند خط خلاصه‌ش کرد. پیشنهاد می‌کنم این مقاله رو بخونی:

            لینک

78. ناشناس گفته:

    آوریل ۲۷, ۲۰۱۸ در ۶:۴۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    هیروهیتو در ورای اسطوره
    نویسنده : ادوارد بر
    مترجم : ارسطو آذری
    انتشارات علمی و فرهنگی
    دسته بندی : تاریخ
    تعداد صفحات : ۵۶۵

    موضوع این کتاب بررسی زندگی،اعمال و هیروهیتو امپراتور ژاپن (۱۹۸۹-۱۹۰۱) از خردسالی تا زمان مرگ می باشد.

    دیدگاه من : پیش از گفتن دلیل انتخاب این کتاب فکر می کنم باید چند نکته را بازگو کنم.
    تا پیش از شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم اعتقاد به منشا الهی خاندان امپراتوری در ژاپن رواج داشت و مردم ژاپن به صورت جدی به این مسئله معتقد بودند .
    در دوران قبل و بعد از جنگ افکار عمومی جهان به مشروطه بودن نظام حکومتی ژاپن باور داشت و تصور بر این بود که امپراتور تنها ماشین امضای احکام دولت مردان جنگ طلب ژاپنی بوده است. و در نتیجه در دادگاه نظامی بین المللی شرق آسیا ( معادل آسیایی دادگاه نورنبرگ ) به هیچ یک از اتهامات مطرح شده علیه امپراتور رسیدگی نکرد – که دلیل اصلی این امر کمونیسم هراسی مقامات غربی بود – و بدین ترتیب هیروهیتو از نفرت و بد نامی که گریبان گیر آدولف هیتلر شد رهایی یافت.
    در این کتاب که به کمک حجم بی نظیری از اسناد و مدارک نگاشته شده – و این بی شک یکی از نقاط قوت کتاب است – در میابیم که هیروهیتو نه تنها یک ماشین امضای صرف نبود بلکه از تمامی اعمال و رفتار ارتش ژاپن چه در میدان جنگ و چه در موسساتی چون واحد ۷۳۱ و واحد ۱۰۰
    اطلاع کامل داشت . و کاری برای متوقف کردن آنها -حتی در حد مخالفت کلامی – انجام نداد.
    و بالاخره دلیل اصلی معرفی این کتاب این بود که متوجه شدم که قشر کتابخوان ما اطلاعات کلی و جزئی بسیاری از مسائل تاریخی و فرهنگی جوامع غربی دارد اما در مورد کشور های آسیایی این اطلاعات نادر و محدود است. این کتاب کمک بزرگی در مورد شناخت تاریخ کشوریست که در جامعه ما نگاه اکثرا تحسین آمیزی نسبت به آن وجود دارد.

    امتیاز : ۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۲۷, ۲۰۱۸ در ۸:۴۲ ب.ظ

      اونطور که من شنیدم، آمریکا در ازای دریافت یه سری اطلاعات (مثلاً همون نتایج پزشکی که از آزمایش‌های واحد ۷۳۱ به دست اومد) خیلی به ژاپنی‌ها سخت نگرفت و با شرطشون مبنی بر حقظ مقام امپراتوری ژاپن موافقت کرد.

      و خب تا قبل از جنگ احترامی که ژاپنی‌ها برای امپراتوریشون قائل بودن، دیوانه‌وار بود. وقتی پای تعصب پیش بیاد، ژاپن توی بیشتر زمینه‌ها مقام اول رو کسب می‌کنه.

      پاسخ
79. ناشناس گفته:

    آوریل ۲۰, ۲۰۱۸ در ۸:۵۹ ب.ظ

    کتاب هفته

    داستان های رُمی
    نویسنده : آلبرتو موراویا
    مترجم : رضا قیصریه
    انتشارات شالوده
    دسته بندی : داستان کوتاه
    تعداد صفحات : ۲۸۶

    این کتاب شامل بیست و هفت داستان کوتاه از آلبرتو موراویا نویسنده معروف ایتالیایی می باشد . و نقطه اشتراک این داستان ها محل وقوع آنها یعنی شهر مورد علاقه موراویا رُم است.

    دیدگاه من : این کتاب رو به واسطه فضای رئال و آشناش انتخاب کردم فضایی که آدم به راحتی با شخصیت های توش همزادپنداری می کنه آدم های کاملا معمولی که هر روز با اون ها سر و کار داریم . چند تا از داستان ها تاریخ مشخص داره و ممکنه به نظر قدیمی بیاد اما باقی داستان ها هر جایی و هر زمان دیگه ای ممکنه اتفاق بیافتند . و البته نگذریم از پایان های طنز و غافلگیرکننده خیلی از داستان ها که بی شک یکی از مهم‌ترین نقاط قوت کتابه .

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۲۱, ۲۰۱۸ در ۱۲:۰۰ ب.ظ

      ایول. من از این مجموعه داستان‌کوتاه‌هایی که وجه اشتراکشون اینه که توی یه شهر اتفاق می‌افتن خوشم میاذ. معمولاً تصویر خوبی از اون شهر و مردمش توی یه دوره‌ی زمانی خاص ارائه می‌دن.

      البته به لطف فلینی و پازولینی رم اواسط قرن بیستم بازتاب تصویری قابل‌قبولی توی سینما هم داره.

      پاسخ
80. payam گفته:

    آوریل ۱۹, ۲۰۱۸ در ۳:۱۷ ب.ظ

    فربد میتونی یه نقد خلاصه یا نظر از بچه های بدشانس بنویسی. این مجموعه خاطره انگیز یکی از جذاب ترین مجموعه کتابایی هست که تو کودکیم خوندم.

    پاسخ
    • payam گفته:

      آوریل ۱۹, ۲۰۱۸ در ۳:۱۸ ب.ظ

      نظرت در مورد سریالش که تو نتفلیکس پخش میشه چیه

      پاسخ
      • فربد آذسن گفته:

        آوریل ۱۹, ۲۰۱۸ در ۵:۱۷ ب.ظ

        پیام راستش بچه‌های بدشانس اینقدر طولانیه و اینقدر گفتنی ازش زیاده که بعید می‌دونم بتونم توی یه نقد خلاصه حق مطلبو ادا کنم. شاید روزی یه نقد مفصل ازش نوشتم. ولی خب شکی درش نیست که مجموعه رو خیلی دوست دارم.

        به نظرم سریالش به کتاب وفاداره، ولی طراحی هنریش می‌تونست بهتر باشه (من طراحی هنری نسخه‌ی سینمایی رو خیلی دوست داشتم). در کمال تعجب از «نیل پاتریک هریس» توی نقش اولاف هم زیاد خوشم نیومد. البته نه به خاطر این‌که نقشو خوب بازی نکرده؛ به خاطر این‌که «نیل پاتریک هریس» بودنش زیادی توی چشمه.

        پاسخ
81. ناشناس گفته:

    آوریل ۱۳, ۲۰۱۸ در ۶:۲۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    ایام محبس
    نویسنده : علی دشتی
    انتشارات اساطیر
    دسته بندی : تاریخی-زندگینامه خودنگاشت
    تعداد صفحات : ۲۹۴

    این کتاب شامل یادداشت هایی از سه برهه از زندانی شدن های علی دشتی سیاستمدار ، روزنامه‌نگار،نویسنده،عالم دینی،ادیب و محقق بنام ایرانی می باشد که در سه بخش تنظیم شده است .
    بخش اول پس از کودتای ۱۲۹۹ ، به دستور سید ضیاالدین طباطبایی گروه بزرگی از هر قشر و طبقه بازداشت شدند که علی دشتی روزنامه‌نگار جوان مخالف کودتا نیز در بین بازداشت شدگان بود.
    بخش دوم شامل دوره پس از افشای قرارداد ۱۹۱۹ است که گروه های بزرگی از اقشار مختلف جامعه به مخالفت با آن برخاستند و به دستور وثوق الدوله طیف وسیعی از مخالفان بازداشت و زندانی شدند.
    بخش سوم مربوط به سال ۱۳۱۴ می باشد که گروهی از نمایندگان مجلس و سیاستمداران به دستور رضا شاه پهلوی بازداشت و زندانی شدند که البته حکم زندان علی دشتی به حصر خانگی تبدیل گشت.
    در مجموع کتاب شامل یادداشت های آقای دشتی در این سه دوره حبس می باشد.

    دیدگاه من : جامعه کتابخوان اکثرا علی دشتی را با کتاب بیست و سه سال می شناسند کتابی که در نهایت باعث مرگش شد . اما او بیشتر محقق ادبی بود و تالیفاتی در باره ناصر خسرو،خاقانی،صائب تبریزی و چندین شاعر دیگر از او در دست است.
    علت انتخاب این کتاب این بود که اوضاع و احوال میهن مان را از دید یکی از بازیگران در صحنه بازگو می کند و نه با نگاه از بالای مورخان ، واین خود یکی از مهم ترین فواید خاطرات و زندگی نامه های خود نگاشت است .

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۱۳, ۲۰۱۸ در ۸:۳۶ ب.ظ

      ممنون بابت معرفی کتاب. من تا حالا اسم ایشون رو نشنیده بودم و با این‌گفته‌ت:

      «علت انتخاب این کتاب این بود که اوضاع و احوال میهن مان را از دید یکی از بازیگران در صحنه بازگو می کند و نه با نگاه از بالای مورخان ، واین خود یکی از مهم ترین فواید خاطرات و زندگی نامه های خود نگاشت است.»

      هم موافقم، منتها به شرطی که خاطرات و زندگی‌نامه‌ها صادقانه باشن.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        آوریل ۱۳, ۲۰۱۸ در ۹:۰۷ ب.ظ

        حتی اگر صادقانه هم نباشند باز هم دید در صحنه را به ما می دهند.

        پاسخ
82. ناشناس گفته:

    آوریل ۶, ۲۰۱۸ در ۱۲:۱۷ ب.ظ

    کتاب هفته

    نیرنگستان
    نویسنده : صادق هدایت
    انتشارات جاویدان
    دسته بندی : فرهنگ عامه
    تعداد صفحات : ۱۴۰

    صادق هدایت نویسنده و محقق بنام ایرانی در این کتاب بخش هایی از عقاید و افکار و باورها و خرافات طبقات عامه ایران را گرد آوری کرده است. دراین مجموعه ما با افکار عقایدی آشنا می شویم که بسیاری از آنها به گفته خود هدایت در زمان نگارش کتاب (۱۳۱۲) متروک و منسوخ بوده‌اند پس این اثر به لحاظ تاریخی دارای ارزش بسیاری می باشد.
    این کتاب در چندین فصل طبقه‌بندی شده است که شامل : آداب و تشریفات زناشویی- تاریخچه- زن آبستن- اعتقادات و تشریفات گوناگون- آداب ناخوشیها- برای برآمدن حاجت ها- خواب- مرگ- تفأل ناشی از اعضای بدن- تفأل، نفوس، مروا، مرغوا- ساعات، وقت، روز- احکام عمومی- دستورها و احکام عملی- چند اصطلاح و مثل- چیزها و خاصیت آن- گیاه‌ها و دانه ها- خزندگان و گزندگان- پرندگان و ماکیان- داو ودد- بعضی از جشن‌های باستان- جاها و چیزهای معروف- افسانه‌های عامیانه- گوناگون می باشد.
    گویا نام کتاب برگرفته از کتابی به همین نام است که از کتاب های باز مانده از دوره ساسانی می باشد.
    نمونه هایی از متن کتاب :
    سینه مرد که زیاد پشم داشته باشد مهر علی است.
    تفاله چای که در استکان راست بایستد مهمان می آید.
    عروس را شب جمعه ببرند مادر شوهرش می میرد.
    و……

    دیدگاه من : علت معرفی این کتاب این بود که می بینیم که در بسیاری از کشورها محققین در خصوص جزئی ترین مسائل تاریخی و فرهنگی خود تحقیقات مفصلی انجام داده و منتشر میکنند که فرهنگ عامه یکی از مهمترین این عرصه هاست. درحالی که در کشور ما به جز دو یا سه کتاب هیچ کار ارزشمندی ارائه نشده است ( در مورد مقالات حرفی ندارم ) و گویا متاسفانه محققین پرداختن به این مقوله را کسر شأن خویش دانسته اند در حالی که یکی از مهم‌ترین راه های شناخت یک جامعه درک فرهنگ عامه است.

    امتیاز :۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      آوریل ۶, ۲۰۱۸ در ۴:۴۹ ب.ظ

      باهات موافقم. به نظرم به صادق هدایت به عنوان یه محقق به اندازه‌ی کافی توجه نمی‌شه.

      پاسخ
83. ناشناس گفته:

    مارس ۳۰, ۲۰۱۸ در ۱۲:۰۷ ب.ظ

    کتاب هفته

    اما من شما را دوست می داشتم
    نویسنده : ژیلبر سسبرون
    مترجم : دکتر غلامحسین یوسفی-دکترمحمدحسن مهدوی اردبیلی
    انتشارات توس
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۳۹۳

    یان پسری دچار کم توانی ذهنی که طی حوادثی تلخ خانواده اش را از دست داده ، در پی اتفاقاتی در از خانه دور می شود . او که علی رغم رشد جسمی به لحاظ ذهنی یک کودک هفت ساله است در جامعه بی رحم و درنده مدرن چه خواهد کرد ؟

    دیدگاه من : علت اصلی این که من به این کتاب علاقه مند شدم مضمون و روایت بسیار انسانی و زیبای این کتاب بود .
    این کتاب که گویا در سال ۱۹۷۷ منتشر شده به نحوی عجیب و باور نکردنی امروزی به نظر می رسد. ودر آن از تمامی مشکلاتی که اجتماع اکنون با آن دست به گریبان است – مانند،سردرگمی جوانان ، اعتیاد،مشکلات سالخوردگان ، درد های طبقات محروم ، و مهاجرت سخن به میان آمده است.

    این کتاب زیبا و انسانی را به تمام کتاب دوستان توصیه می کنم .

    شاید لازم نباشه اشاره کنم که مترجمین کتاب از شخصیت های صاحب نام زبان و ادبیات فارسی هستند.

    امتیاز : ۸.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۳۰, ۲۰۱۸ در ۳:۴۶ ب.ظ

      جالبه. داستانش منو یاد The Curious Incident of the Dog in the Night-Time انداخت.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        آوریل ۶, ۲۰۱۸ در ۶:۳۳ ب.ظ

        فربد
        اممم آه
        من این کتاب رو پیدا کردم و خوندمش گزینه خوبی بود برای آشنایی با درک افراد مبتلا به اوتیسم . اما اوتیسم و ناتوانی ذهنی خیلی باهم فرق دارن و اینکه فکر میکنم که فضای این کتاب کمی تلطیف شده بود. ولی کتاب امامن شمارا….مثل یک سیلی ناگهانی توی صورت آدمه .

        پاسخ
84. ناشناس گفته:

    مارس ۲۳, ۲۰۱۸ در ۱۲:۳۱ ب.ظ

    کتاب هفته

    حقیقت و افسانه : سیری در آثار و احوال مارگریت دوراس
    نویسنده : آلن ویرکندله
    مترجم : قاسم روبین
    انتشارات نیلوفر
    دسته بندی : زندگینامه
    تعداد صفحات : ۱۹۲

    کتاب حاضر خط سیر زندگی مارگریت دوراس را از دورۀ کودکی و سرکشی ایام نونهالی تا حرمان انزوای آخرین سالهای حیات این نویسندۀ متعهد قرن ترسیم می کند

    دیدگاه من : احتمالا تا حالا باید فهمیده باشید که مارگریت دوراس نویسنده،نمایشنامه نویس،فیلمنامه نویس و کارگردان فرانسوی یکی از نویسنده های مورد علاقه منه. و این کتاب راه خوبی بود برای معرفی این نویسنده به شما دوستان عزیز . طبق تحقیقات مختصری که کردم نویسنده این کتاب در نوشتن زندگینامه تخصص داره . هر چند که فکر نمیکنم هیچ زندگینامه نویسی بتونه علت سرگشتگی عمیق و خواستن در عین نخواستن و زندگی کردن و در عین مرگ جویی شخصیت های دوراس رو – که بی شک تجسمی از خودش هستند رو به ما نشون بده.

    کتاب شامل تعداد زیادی عکسهای عالی از دوراسه عکسهایی که توسط ژان ماسکولو پسر دوراس دست چین شدن و قرار بوده که با نوشته هایی از دوراس چاپ بشن که ظاهرا دوراس بعدها بی خیالش شد .
    بدون شک یکی از نقاط قوت این کتاب همین عکسها هستند .

    امتیاز :۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۲۳, ۲۰۱۸ در ۹:۵۰ ب.ظ

      من تا حالا از دوراس چیزی نخوندم، ولی الان که می‌بینم اینقدر بهش علاقه داری، ترغیب شدم سرم که خلوت‌تر شد، برم سراغش.

      پاسخ
85. ناشناس گفته:

    مارس ۱۶, ۲۰۱۸ در ۱:۲۵ ب.ظ

    کتاب هفته

    آخرین امپراطور
    نویسنده : ادوارد بِر
    مترجم : حسن کامشاد
    انتشارات علمی و فرهنگی
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۳۴۸

    این کتاب بازگو کننده زندگی پرماجرای پوئی آخرین امپراطور خاندان منچو و آخرین امپراطور سرزمین چین است.

    دیدگاه من : در قسمتی از کتاب از قول نویسنده می خوانیم :من یک بار او را دیدم در ۱۹۶۴ در چین فیلم مستندی برای تلویزیون می ساختم. نخستین نمایشگاه بازرگانی-صنعتی فرانسه در پکن تازه افتتاح شده بود،ودولت چین ضیافتی بدین مناسبت می داد. تنها چند ماه پیش دوگل با مائو روابط سیاسی برقرار کرده بود. در میان جمعیت مجلس میهمانی هیکلی لاغر و خمیده لیوانش را بالا برد وبه سوی من لبخند زد، لبخندی خسته و کم رنگ، و گفت کانپی – به سلامتی – . سایر میهمانان با کنجکاوی محبت آمیزی او را می نگریستند . از دوست دیپلماتم پرسیدم او کیست ؟ گفت : آدمی که به درد فیلم تو می خورد ، پوئی، آخرین امپراطور چین.

    و در جایی دیگر : آخرین امپراطور چین ، بیشتر ریشخند برمی انگیخت تا نفرت.لندوک،نزدیک بین،بزدل،وبی نهایت فراموش کار؛میان این مرد و نیاکان منچویش،که در۱۶۴۴ در پیش سواران منچو و مغول خود دودمان مینگ را بر انداختند،تفاوتی فاحش بود. آخرین امپراطور چین بارها خود اقرار کرد که نه تنها به گرد پای اجدادش نمی رسد ، بلکه می داند که مایه تمسخر و استهزای دیگران است.

    ودر جایی دیگر : او تنها حاشیه ای بر تاریخ بود .

    و این مساله همیشه بزرگ ترین مشکل من با تاریخ بوده و هست این که واقعا شخصیت حاشیه ای وجود دارد یا نه. تا جایی که عقل من قضاوت می کند هیچ فاتحی به تنهایی جایی را فتح نکرد و هیچ سرسلسله ای به تنهایی پادشاهی اش را بنیان گذاری نکرده است .

    فیلم آخرین امپراطور به کارگردانی برناردو برتولوچی بر اساس زندگی همین شخص-پوئی-ساخته شده است.

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۱۶, ۲۰۱۸ در ۴:۴۰ ب.ظ

      ممنون بابت معرفی کتاب.

      راجع‌به سوالی که پرسیدی، به نظرم واقعاْ‌ شخصیت حاشیه‌ای داریم. تمام این شاه‌ها و شاهزاده‌هایی که توی سلسله‌های تاریخ کار خاصی نکردن و صرفاً وجود داشتن، شخصیت حاشیه‌این. مثلاً به نظرم امیرکبیر در مقایسه با ناصرالدین‌شاه شخصیت محوری‌تری بوده. چون اولاً ۱. با توانایی‌های خودش خودشو کشید بالا. ۲. صرفاً ادامه‌دهنده‌ی سنت‌های قبلی نبود و واقعاً‌ تغییر ایجاد کرد.

      طبق این استدلال، آخرین امپراتور چین هم شخصیت حاشیه‌ای بوده، چون واقعاً از خودش چیزی برای ارائه نداشت. فقط شرایط تولدشه که اونو به عنوان یه شخصیت قابل‌توجه تاریخی مطرح می‌کنه، نه شخصیت و اعمال خودش.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        مارس ۲۳, ۲۰۱۸ در ۱۲:۴۰ ب.ظ

        فربد
        بحث فقط این نیست
        دغدغه من مشکل من با تاریخ اینه که همه مثلا جوری از کورش یا چنگیز حرف میزنن که انگار خودشون تمام کارهای بزرگ رو انجام دادن در حالی که هزاران مرد تحت فرماندهی اونها بودن که کار اصلی رو انجام دادن مردایی که خانواده داشتن مردایی که خیلی هاشون نمیخواستن بجنگن ، و در طرف مقابل کسایی که حتی نمیدونستن یه همچین جونورهایی وجود دارن تا اینکه حضرات با سپاهشون به عنوان فاتح پشت دروازه هاشون سبز شدن. تاریخ در مورد این آدما خیلی بیرحمه خیلی

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          مارس ۲۳, ۲۰۱۸ در ۱۱:۳۵ ب.ظ

          ما انسان‌ها کلاً برای دورنماها و ایدئال‌های ذهنی اهمیت خاصی قائلیم، چون افراد خیلی کمی قادرن دورنماها و ایدئال‌هاشون رو به مرحله‌ی انجام برسونن. برای همینه که مهندس ساختمون از کارگر ساختمون حقوق بیشتری می‌گیره و منزلت اجتماعی بالاتری داره.

          اینجوری به قضیه نگاه کن:‌ تا قبل از چنگیز مغول‌ها داشتن زندگیشونو می‌کردن؛ اسب‌سواریشون سرجاش بود، جنگیدنشون سرجاش بود، قتل و غارت هم سرجاش بود، ولی چنگیز بود که به کارهاشون جهت داد. چنگیز بود که بهشون کمک کرد بزرگ‌تر فکر کنن. برای همینه که از میون مغول‌ها چنگیز از همه‌شون معروف‌تره. به خاطر دورنمایی که داشته.

          پاسخ
86. ناشناس گفته:

    مارس ۹, ۲۰۱۸ در ۱۲:۰۰ ب.ظ

    کتاب هفته

    اساطیر مصر
    نویسنده : ژ-ویو
    مترجم : دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور
    انتشارات قطره
    دسته بندی : تاریخی -اسطوره شناسی
    تعداد صفحات : ۱۵۰

    در این کتاب ما در هفت فصل که به ترتیب عبارتند از ۱-ایزدان نه گانه هیلو پولیس ۲-خانواده ازیریس ۳-ایزدان نگاهبان فراعنه و سلطنت ۴-ایزدان رود و بیابان ۵-ایزدان زایش و مرگ ۶-انسان های ایزد گونه و فرعون-ایزد ۷-جانوران مقدس ، به گونه ای مختصر و کاملا مفید با خدایان و اساطیر کشور کهن مصر آشنا می شویم .

    دیدگاه من : به نظر من برای آشنایی با یک موضوع دو راه وجود دارد یکی این که عمیقا در موردش مطالعه کنیم و تمام زیر و بم آن را مورد بررسی قرار دهیم و دوم آن که به صورت مختصر در باره آن موضوع بیاموزیم تا هنگامی که در مورد آن موضوع در جایی سخنی رفت بدانیم که در مورد چه سخن گفته می شود . برای آموختن نوع دوم در مورد اساطیر مصر این کتاب عالی ترین انتخاب است.
    در مورد نام بسیاری از اساطیر ما فارسی زبانان با تلفظ های یونانی-فرانسوی آنها آشنا و مانوس هستیم از محاسن این کتاب آوردن تلفظ مصری نام بسیاری از خدایان مصر است .

    امتیاز : ۶/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۹, ۲۰۱۸ در ۳:۲۳ ب.ظ

      با اون دسته بندی‌ای که راجع به یادگیری به شدت موافقم. من همیشه مایلم از روش اول برای یادگیری استفاده کنم (یعنی ته‌توی یه چیزیو دربیارم) ،‌ولی خیلی جاها در نهایت به روش دوم بسنده می‌کنم، چون وقت آدم محدوده و مطلب برای یادگیری هم در عمل بی‌نهایت.

      پاسخ
87. ناشناس گفته:

    مارس ۲, ۲۰۱۸ در ۱۲:۱۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    گردابی چنین هایل
    نویسنده : جین ریس
    مترجم : گلی امامی
    انتشارات اسپرک
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۱۹۳

    دختری از کارائیب،خانواده ای در هم شکسته،درعصری پر تلاطم و تنش،یک عشق؟یک زندگی مشترک کوتاه و پرتنش . ودر انتها پایانی شگفت انگیز و غافلگیرکننده برای خواننده آشنا با ادبیات .

    دیدگاه من : جین ریس که درواقع اسمش الا گویندولن ریس ویلیامز بود یکی از عجیب ترین نویسندگانی است که تا کنون در باره شان شنیده و خوانده ام چه به لحاظ زندگی شخصی و چه به لحاظ سبک نگارش . کتاب حاضر که با نام اصلی دریای پهناور سارگاسو (Wide Sargasso Sea) منتشر شده آخرین کتاب نویسنده و تنها اثر ترجمه شده او به فارسی است .

    (دوستان،من اگه بخوام کوچکترین اشاره ای به محتوای کتاب بکنم پایان غافلگیرکنندش لو میره ولی شاید جالب باشه که بدونید این روزها به کتاب هایی از این نوع میگن فن فیکشن . البته این کتاب در سال ۱۹۶۶ منتشر شده .

    امتیاز : ۸/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      مارس ۲, ۲۰۱۸ در ۱:۴۱ ب.ظ

      این Wild Sargasso Sea به خاطر همون موردی که نخواستی لو بدی، توی حلقه‌های آکادمیک هم کتاب معروفیه، ولی نمی‌شه فن‌فیکشن به حسابش آورد. توی مدخل «فن‌فیکشن» عناصر داستانی راجع به این قضیه توضیح داده شده:

      امروزه تفاوت و مرز اصلی بین فن‌فیک و داستان اصلی، به‌طور عمده توسط قانون کپی‌رایت ایجاد شده است، چون بسیاری از نوشته‌های کلاسیک در اصل فن‌فیک‌هایی هستند که بنا بر منابع قدیمی‌تر ایجاد شده‌اند. تفاوت اصلی بین فن‌فیک و داستانی که با الهام از داستانی دیگر نوشته شده، این است که داستانی که فن‌فیک بر اساس آن خلق شده، یک یا چندین نسخه‌ی رسمی دارد که از لحاظ قانونی به یک شرکت، خالق یا هر دو تعلق دارد. بنابراین آثاری مثل The Infancy Gospel of Thomas که یکی از کتب کاذبه (کتاب‌های مشکوکی که راجع به زندگی حضرت عیسی نوشته شده و در انجیل آورده نشده) است، یا بسیاری از دگرگونی‌های افسانه‌های آرتوری که در آن‌ها جام مقدس وجود ندارد یا رابطه‌ی بین لنسلات و گونیویر هیچ‌وقت اتفاق نیفتاده، طبق این تعریف فن‌فیکشن محسوب ‌نمی‌‌شوند. همچنین در مواردی که پس از مرگ یک نویسنده، عده‌ای (ترجیحاً نویسنده‌های حرفه‌ای که قبلاً کار چاپ کرده‌اند) دنیای خلق‌شده توسط او را با حفظ قوانین کپی‌رایت و کسب رضایت بازماندن یا بستگانش، به صورت رسمی بسط می‌دهند، با پدیده‌ی فن‌فیکشن روبرو نیستیم؛ هرچقدر هم این کار سطح پایین باشد و طرفداران آن را خیانت به کار نویسنده‌ی اصلی خطاب کنند و سعی کنند نادیده‌اش بگیرند. آگوست درلت که خود یکی از مهم‌ترین افراد در شناساندن و بسط دادن آثار لاوکرفت و اساطیر کثلهو بود، این کار را «مشارکت پس از مرگ » خطاب کرده است.

      پاسخ
88. ناشناس گفته:

    فوریه ۲۵, ۲۰۱۸ در ۴:۵۱ ب.ظ

    فربد
    این سوال رو برای این پرسیدم که من یه کتاب از مجموعه اشعار لورکا دارم که گویا از متن اسپانیایی ترجمه شده ( انتشارات نگاه – ترجمه زهرا رهبانی ) و وقتی که شعر هایی که شاملو از لورکا ترجمه کرده رو با این کتاب مقایسه میکنم کار شاملو رو بهتر و زیبا تر میبینم . سوال اصلیم اینه که وفاداری به متن اصلی ؟ یا زیبایی شناسی ؟

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۲۵, ۲۰۱۸ در ۸:۲۲ ب.ظ

      نظر من اینه که توی ترجمه‌ی شعر زیبایی به وفاداری ارجحیت داره، ولی نه در حدی که از شعر اصلی چیزی باقی نمونه.

      اگه به نظرت ترجمه‌ی شاملو زیباتر میاد، همونو بخون.

      پاسخ
89. سید محمد گفته:

    فوریه ۲۴, ۲۰۱۸ در ۱۱:۰۶ ب.ظ

    سلام فربد عزیز.
    کتاب پوپولیسم چیست از جناب یان ورنر مولر هست که پرداختن به مفهوم سیاسی و البته مبهم پوپولیسم و یا همان عوام گرایی را در دستور کار خودش قرار داده و واقعا جناب بابک واحدی ترجمه روان و قابل فهمی بر آن وارد کردند. جناب مولر که خود ایشان از اساتید سیاسی دان دانشگاه پرینستون می باشند با تمرکز بر این مفهوم پرکاربرد آن را بسیار زیبا تشریح فرمودند . به عنوان مثال آیا پوپولیسم همان ندای اصیل دموکراسی(مردم سالاری) یا تنها فریبی با لعابی زیباست که برای قدرت علم می شود . از طرف انتشارات بیدگل منتشر شد برادر.

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۲۵, ۲۰۱۸ در ۲:۲۹ ق.ظ

      سلام.

      من کتاب رو تا سر قسمت «منطق پوپولیسم» خوندم. از نگرش نویسنده خوشم اومد؛ تا حد امکان کلی‌نگر و بی‌طرفانه بود. وقتم که یکم آزادتر بشه، باقیش رو می‌خونم. ممنون بابت معرفی کتاب.

      پاسخ
90. ناشناس گفته:

    فوریه ۲۳, ۲۰۱۸ در ۶:۲۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    مجموعه آثار احمدشاملو-دفتر چهارم-ترجمه نمایشنامه ها
    نویسنده : فدریکو گارسیا لورکا و دیگر نویسندگان
    مترجم : احمد شاملو
    انتشارات نگاه
    دسته بندی : ادبیات نمایشی
    تعداد صفحات : ۷۱۷

    در این کتاب ما نمایشنامه های مفتخورها اثرگرگه ئی چیکی،درخت سیزدهم اثر آندره ژید،سیزیف و مرگ اثر روبر مرل،نصف شب است دیگر دکتر شوایتزر اثر ژیلبر سسبرون و سه نمایشنامه عروسی خون،یرما،وخانه برناردا آلبا اثر فدریکو گارسیا لورکا را با ترجمه احمد شاملو خواهیم خواند.

    دیدگاه من :درمورد ترجمه های شاملو بحث های زیادی انجام شده و هواداران و منتقدین نظرات مختلفی ابراز کرده اند که تایید یا رد آنها در توان و تخصص من نیست(شایدفربد بتونه:-) ) و علیرغم تحسین ها و تفاسیری که از آثار لورکا شده، شخصا از خواندن نمایشنامه های مفتخور ها و سیزیف به خاطر درون مایه طنزشان و نصف شب است…..به واسطه مضمون انسانی آن لذت بردم.

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۲۴, ۲۰۱۸ در ۳:۰۴ ق.ظ

      من خودم از شاملو ترجمه‌ای نخوندم، ولی چیزی که ازش شنیدم اینه که ترجمه‌های مترجمای دیگه و شاگردای خودشو بازنویسی می‌کرد. توی این مقاله (لینک) از این کارش دفاع کرده، ولی من نمی‌دونم بازنویسی ترجمه‌ی بقیه از چه لحاظ می‌تونه قابل توجیه باشه. چون دستبرد فکری (Plagiarism) محسوب می‌شه.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        فوریه ۲۴, ۲۰۱۸ در ۱۲:۳۹ ب.ظ

        فربد
        مقاله جالبی بود .
        حالا به نظر تو ترجمه شعر با ترجمه نثر با هم فرق دارند ؟ یا اصلا باید فرق داشته باشن ؟

        پاسخ
        • فربد آذسن گفته:

          فوریه ۲۴, ۲۰۱۸ در ۸:۲۷ ب.ظ

          من نظرم اینه که ترجمه‌ی وفادارانه‌ی شعر (از لحاظ انتقال معنا و به‌کارگیری صناعات ادبی) به مراتب از ترجمه‌ی وفادارانه‌ی نثر سخت‌تره. در واقع ترجمه‌‌ی وفادارانه‌ی شعر توی بیشتر موارد اصلاً چیز زیبایی درنمیاد، چون وزن و قافیه و جناس و… همه از دست می‌رن. برای همین نظر من اینه که شما وقتی می‌خوای شعر رو ترجمه کنی، باید به ترجمه‌ت به چشم خلق یه اثر ادبی جدید نگاه کنی، نه صرفاً یه ترجمه. مثلاً من ترجمه‌ی انگلیسی الکساندر پوپ از ایلیاد و اودیسه رو بسیار می‌پسندم، چون پوپ عملاً داره داستان جنگ تروا و سرگردانی اودیسیوس رو با سبک مخصوص به خودش بازنویسی می‌کنه. خودمم همیشه با همین دیدگاه شعر ترجمه کردم: خلق یه شعر زیبا به زبان فارسی که سعی داره تا حد امکان معانی و زیبایی‌های شعر اصلی رو انتقال بده. کار سختیه، ولی ارزشش رو داره.

          پاسخ
91. ناشناس گفته:

    فوریه ۱۶, ۲۰۱۸ در ۴:۱۲ ب.ظ

    کتاب هفته

    شناخت اساطیر ایران
    نویسنده : جان هیلنز
    مترجم : ژاله آموزگار – احمد تفضلی
    انتشارات نشر چشمه – نشر آویشن
    دسته بندی : اسطوره شناسی
    تعداد صفحات : ۲۱۴

    با این کتاب ما به صورت مختصر با طیف گسترده ای از اسطوره های ایرانی آشنا می شویم .
    در فصول کتاب ما با خدایانی چون وای،تیشتر،آناهیتا،ورثرغنه،رپیثوین،آتروهوما، قهرمانانی ایزدی مانند یمه،هوشنگ،تخمورو،ثریته،و گرشاسپ.امشاسپندان و فرشتگانی مثل سروش و رشن، جبهه تاریکی و موجوداتی چون انگره مینو،ایشمه،واژی دهاک آشنا شده و سپس در مورد اسطوره های آفرینش،زندگی پس از مرگ و آخرالزمان و می آموزیم ، و در پایان نگاهی به آیین های زروانی و میترائیسم می افکنیم . و بعد در فصول پایانی کتاب در مورد موضوعاتی مفهومی چون اسطوره و پیامبر اسطوره و شاه، اسطوره و تاریخ و آداب و مناسک کهن و مفهوم نمادین آنها مطالبی می خوانیم.

    دیدگاه من : از نظر من این کتاب بهترین گزینه برای آشنایی خلاصه و تیتری با مهم ترین شخصیت های اسطوره ایست.

    امتیاز : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۱۷, ۲۰۱۸ در ۳:۲۱ ق.ظ

      ممنون بابت معرفی این کتاب ارزشمند.

      بدون شک یکی از بهترین منابع برای کساییه که می‌خوان با اساطیر ایران باستان آشنا بشن. یه امتیازی که کتاب برای خواننده‌ی فارسی‌زبان به همراه داره، فارسی‌سازی درست و نشانه‌گذاری اسامی خاص و استفاده از پاورقی‌های کارآمده، ولی همون‌طور که توی مقدمه ذکر شده، عکس‌های رنگی و متعدد نسخه‌ی انگلیسی به چندتا عکس سیاه‌وسفید تقلیل پیدا کردن.

      پاسخ
92. ناشناس گفته:

    فوریه ۱۰, ۲۰۱۸ در ۲:۰۸ ق.ظ

    فربد
    باید ازت تشکر کنم . گویا فقط تو به این صفحه سر می زنی .

    حرف من اینه که از امثال بیل گیتس ها بگیر تا امثال ژان پل سارتر ها ، و کلا غربی ها ، تمامشون از نتیجه کارهای کورتزها و کاستر ها و اون اوباشی که الجزایری ها رو لت و پار می کردن و پوست سر سرخ پوست ها رو می کندن ، سود بردن و استفاده کردن .

    واقعا فکر می کنی وضیعت معادن آفریقا و چین مناسبه .

    ببین ، نمی تونی این غلط املایی ها رو درست کنی. کلی دقت کردم ولی بازم اشتباه تایپ شدش .(توی معرفی کتاب)

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۱۰, ۲۰۱۸ در ۴:۴۲ ب.ظ

      بقیه هم سر می‌زنن. منتها کامنت نمی‌ذارن.

      خب آره. ما همه داریم از تاثیرات مثبت و منفی کارهایی که اجدامون کردن و تصمیماتی که گرفتن بهره می‌بریم/ضرر می‌کنیم. ولی به نظرم هیچ شخصی به خاطر کاری که خودش توش دخیل نبوده و توی گذشته انجام شده، نباید شماتت بشه، حتی اگه داره از تاثیراتش سود می‌بره.

      بی‌خیال غلط‌های املایی. به زحمت می‌شه متوجهشون شد. : – )

      پاسخ
93. ناشناس گفته:

    فوریه ۹, ۲۰۱۸ در ۳:۰۸ ب.ظ

    کتاب هفته

    دل تاریکی
    نویسنده : جوزف کنراد
    مترجم : صالح حسینی
    انتشارات نیلوفر
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۱۹۰

    جوانی جویای نام و جاه از شهر سفید مقبره ای عازم سفری به اعماق آفریقا می شود. سفری برای دیدار با شخصیتی عجیب که تبدیل به افسانه شده است،آقای کورتز. ولی این آقای کورتز کیست؟

    دیدگاه من : علی رغم تمام تعابیر و تفاسیری که از این داستان شده است شخصا پس از پایان کتاب به این فکر کردم که اشخاصی مثل کورتز که راوی در اولین برخورد اورا چنین توصیف می‌کند : -بیابان بر سر او دست کشیده بود وآنک، سرش مانند گوی شده بود،گوی عاج. بیابان نوازشش کرده بود وآنک، پژمرده شده بود. اوراپذیرفته بود،به او مهرورزیده بود،درآغوشش کشیده بود،واردرگهایش شده بود،گوشت تنش را خورده بود و طی مناسک به فهم درنیامده ای اورا به آیینی شیطانی مشرف کرده بود و مهر روحش را بر روح او گذاشته بود.او بچه عزیز دردانه اش شده بود-مغرب زمین را مغرب زمینی که امروز می شناسیم کردند. واما امروز صاحبان شرکتی که کورتز درخدمتش بود ، چون بیل گیتس و زاکربزگ و استیو جابز، ضمن بهره برداری از میراثی که کورتز های پیشین برایشان به جای نهاده اند ماسک خیرخواهی و بشردوستی به چهره زده اند و استخراج طلا ، لیتیوم ونقره لازم برای تولید سخت افزارهای خود را به کورتز های محلی در کنگو، چین و آنگولا سپرده اند.
    (البته خودم هم فراموش نکرده ام که به وسیله همین ابزارها عبارات بالا را نوشته ام.)

    درکل کتاب خوبیه بخونیدش

    پاسخ
    • ناشناس گفته:

      فوریه ۹, ۲۰۱۸ در ۳:۰۹ ب.ظ

      امتیاز : ۷/۱۰

      پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۹, ۲۰۱۸ در ۶:۲۰ ب.ظ

      هممم… جالبه. دل تاریکی رو عموماً نقدی از اسعمارگرایی در نظر می‌گیرن. ولی تو پا رو یه قدم فراتر گذاشتی و نقدی از کاپیتالیسم در نظر گرفتیش.

      به نظرم دیدگاه قابل‌تاملیه و مسلماً می‌شه یه سری شباهت بین یه کارگر توی نظام کاپیتالیست و شهروند کشور استمعارشده توی نظام استعماری پیدا کرد، ولی با این وجود، به نظرم کاپیتالیسم (خصوصاً نئوکاپیتالیسم که الان داره پیاده می‌شه و به مراتب از کاپیتالیسم کلاسیک قرن نوزدهمی رئوف‌تره) با استعمارگرایی قابل‌مقایسه نیست. افرادی مثل گیتس، زوکربرگ و جابز، با وجود تمام معایبشون، هیچ‌وقت کسیو مجبور به انجام کاری نکردن و اگرم کردن، حقوق و مزایای قابل‌قبولی در ازاش پرداخت کردن. آدم هرچقدر هم توی نظام سرمایه‌داری جون بکنه، وضعش به بدی وضعیت برده‌های سیاهپوست رمان نزدیک هم نمی‌شه.

      پاسخ
94. ناشناس گفته:

    فوریه ۲, ۲۰۱۸ در ۳:۲۱ ب.ظ

    کتاب هفته

    تاریخ فلسفه چین
    نویسنده : چو جای – وینبرگ چای
    مترجم : ع پاشایی
    انتشارات نشر نگاه معاصر
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۳۰۴

    این کتاب به معرفی مکاتب فلسفی چین باستان و شخصیت های مهم هر مکتب می پردازد. فصول کتاب عبارتند از مکتب کنفوسیوس -شخص کنفوسیوس و منسیوس ، مکتب تائو لائوتزه و چوانگ تزو و یانگ چو، مکتب مو و بنیانگذارش. استاد مو دی، و مکتب قانون و نظریه پردازان آن سیوآن تزو و هان فی تزو .

    دیدگاه من : فرهنگ و فلسفه شرق دور همیشه برای شخص من جالب بوده و همیشه نوعی کنجکاوی توأم با رمز و راز را در من برانگیخته است. این کتاب کوچک و مختصر شروع بسیار مناسب برای آشنایی با دنیای پر رمز و راز چین است.

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      فوریه ۲, ۲۰۱۸ در ۱۱:۲۵ ب.ظ

      برای دوستانی که به یوتوب دسترسی دارن، مشاهده‌ی این rap battle بین فلاسفه‌ی غرب و شرق توصیه می‌شه:

      https://www.youtube.com/watch?v=0N_RO-jL-90

      سقراط، ولتر و نیچه نماینده‌ی فلسفه‌ی غرب و کنفوسیوس، لائوتزه و سوآن تزو نماینده‌ی فلسفه‌ی شرقن.

      پاسخ
95. ناشناس گفته:

    ژانویه ۱۹, ۲۰۱۸ در ۵:۲۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    مدراتوکانتابیله
    نویسنده : مارگریت دوراس
    مترجم : قاسم روبین
    انتشارات نیلوفر
    دسته بندی : رمان
    تعداد صفحات : ۱۴۴

    زنی ثروتمند و متشخص ، یک مادر . مردی که تقریبا هیچ از او نمیدانیم . جوانه زدن یک عشق ؟ چه پیش خواهد آمد ؟

    دیدگاه من :

    امتیاز : ۶.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۱۹, ۲۰۱۸ در ۹:۵۵ ب.ظ

      همم… کتاب دوم از دوراس. فکر کنم جزو نویسنده‌های موردعلاقه‌ت باشه.

      آقا یادت رفت دیدگاهت رو بنویسی.

      پاسخ
      • ناشناس گفته:

        ژانویه ۲۰, ۲۰۱۸ در ۲:۰۵ ب.ظ

        اسباب کشی * و ما ادرک اسباب کشی* انه عذاب الالیم والعظیم و الشدید*

        تازه شاید هفته بعد هم نتونم کتاب معرفی گنم .

        پاسخ
96. ناشناس گفته:

    ژانویه ۱۲, ۲۰۱۸ در ۱۱:۳۹ ق.ظ

    کتاب هفته

    کارگاه اهریمنی
    نویسنده : آدولف بورگر
    مترجم : محمود سیاح زاده
    انتشارات تهران
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۲۴۸

    در سال ۱۹۴۳ نیروهای آلمان نازی عملیات عجیب گسترده و در عین حال بدیع را آغاز کردند . جعل گسترده پول کشور های متفقین به منظور ضربه زدن به اقتصاد طرف مقابل . و طبق رویه معمول رژیم نازی افراد دخیل در این طرح از بین اسرای حاضر در اردوگاه های مرگ و کار اجباری برگزیده شدند. کتاب حاضر به قلم یکی از اسرای چک تباریست که در این طرح شرکت داشته است .

    دیدگاه من : این کتاب جالب یکی از گوشه های ناگفته و در عین حال بدیع و عجیب جنگ جهانی دوم را از زبان یک شاهد دست اول به ما می نمایاند

    امتیاز : ۷.۵/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۱۲, ۲۰۱۸ در ۷:۱۳ ب.ظ

      من همیشه برام سوال بوده که که آلمان نازی چطور تونست توی بازه‌ی زمانی کم حیاتش این همه کار انجام بده. به هر گوشه‌ی تاریخشون که نگاه می‌کنی، سلسله حوادث پیچیده‌ای رو می‌بینی که می‌شه از هرکدوم کتاب درآورد. مثلاً یکی از همین سلسله حوادث صنعت فیلمسازی آلمان نازیه که در صورت پیروز شدن آلمان توی جنگ می‌تونست با هالیوود رقابت کنه. حتی فیلمی که از حادثه‌ی تایتانیک ساختن پرهزینه‌ترین فیلم توی زمان ساخته شدنش بود. همه‌ی اون فیلم‌ها هم داشتن موقعی ساخته می‌شدن که آلمان بدون داشتن متحد درست و حسابی با تمام ابرقدرت‌های دنیا درگیر جنگ تمام‌عیار بود.

      پاسخ
97. payam گفته:

    ژانویه ۸, ۲۰۱۸ در ۴:۵۴ ق.ظ

    فربد کتابی از صادق هدایت خوندی?اگه خوندی نظر کلیت در مورد کتاباش مخصوصا بوف کور چیه?

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۸, ۲۰۱۸ در ۲:۵۸ ب.ظ

      آره خوندم.

      من صدای معترض، منتقد و منحصربفرد صادق هدایت رو خیلی دوست دارم (منحصربفرد از این لحاظ که هروقت یه نقل‌قول از صادق هدایت ببینی، می‌تونی تشخیص بدی مال اونه). به شخصه با بعضی از حرفایی که راجع‌به فرهنگ ایران می‌زنه خیلی احساس همذات‌پنداری می‌کنم و در عجبم که چطور خیلی چیزها از اون موقع تا حالا تغییر نکرده.

      به نظرم هدایت با این‌که از لحاظ فنی نویسنده یا متفکر خیلی خوبی نبود (این صدای معترض صرفاً معترضه، انقلابی نیست، راه‌حل ارائه نمی‌ده)، ولی درجه‌ی خلاقیت و تنوع بالایی داشت. اگه دنبال یه داستان احساسی/عاشقانه‌ی کلیشه‌ای هستی، می‌تونی داش آکل رو بخونی. اگه دنبال طنز و هجو بدیع هستی، می‌تونی وغ‌وغ صاحاب و افسانه‌ی آفرینش رو بخونی. اگه دنبال یه داستان سورئال پوچ‌گرایانه‌ی غم‌انگیز هستی، می‌تونی بوف کور رو بخونی. این تنوع و فراوانی ایده روی توی صادق هدایت خیلی دوست دارم. باعث می‌شه نتونی راحت راجع به شخصیتش قضاوت کنی. این یعنی پیچیدگی. برای همین ناراحتم از این‌که هدایت یه جورایی به نماد خودباختگی روشنفکرمابانه و نارضایتی منفعلانه توی ایران تبدیل شده، چون به نظرم بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت هدایت ذهن خلاقانه‌ش بود و باید با این ویژگیش شناخته بشه.

      پاسخ
      • پویا گفته:

        ژانویه ۱۲, ۲۰۱۸ در ۳:۴۷ ب.ظ

        من از هدایت چنگال و افسانه ى آفرینش رو خوندم
        یه مقدار که نقد ادبى مى خوندم توو کتاب داستان کوتاه در ایران درباره ى صادق هدایت زیاد صحبت کرده بود
        از اولین نویسنده هاى ایرانیه که صناعتمند مى نویسه داستان هاش رو
        داستان هاش از نظر روانکاوى اهمیت زیادى دارن

        پاسخ
98. ناشناس گفته:

    ژانویه ۵, ۲۰۱۸ در ۲:۲۴ ب.ظ

    کتاب هفته

    عین القضات و استادان او
    نویسنده : دکتر نصر الله پور جوادی
    انتشارات اساطیر
    دسته بندی : تاریخی
    تعداد صفحات : ۱۹۵

    این کتاب شامل پنج مقاله در مورد احوال و افکار و زمانه عین القضات همدانی عارف و اندیشمند قرن ششم است که به جرم دگراندیشی توسط علمای مذهبی به دار آویخته و سپس سوزانده شد.

    دیدگاه من : عین القضات شخصیتی بزرگ و ارزشمند در تاریخ تصوف ایران است علیرغم این اهمیت در مورد او کتاب های کمی نگاشته شده ، کتاب حاضر با زبانب ساده وروان و در عین حال حرفه ای گوشه هایی از زندگی و افکار این مرد بزرگ را به ما می‌نمایانددیدگاه من : عین القضات شخصیتی بزرگ و ارزشمند در تاریخ تصوف ایران است علیرغم این اهمیت در مورد او کتاب های کمی نگاشته شده ، کتاب حاضر با زبانب ساده وروان و در عین حال حرفه ای گوشه هایی از زندگی و افکار این مرد بزرگ را به ما می‌نمایاند

    امتیاز من : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      ژانویه ۵, ۲۰۱۸ در ۵:۱۱ ب.ظ

      با عین‌القضات آشنایی نداشتم، ولی داستان زندگیش منو یاد حسین منصور حلاج انداخت.

      پاسخ
99. ناشناس گفته:

    دسامبر ۲۹, ۲۰۱۷ در ۱:۳۶ ب.ظ

    کتاب هفته

    گفتار بودا
    نویسنده : (گردآورنده) رضا رامز
    انتشارات جیحون
    دسته بندی : تاریخ – کلمات قصار ؟
    تعداد صفحات : ۱۱۰

    منتخبی از سخنان و آموزه های بودا سیذارتا به صورت گفتار هایی کوتاه

    دیدگاه من : کتابی کوچک و دلنشین اگه دیدیش حتما بخرید و مطالعش کنید

    امتیاز : ۷/۱۰

    پاسخ
    • فربد آذسن گفته:

      دسامبر ۳۱, ۲۰۱۷ در ۶:۱۹ ب.ظ

      یکی از تفریحات خود من رفتن به Wikiquotes.com و خوندن جملات قصار از اشخاص برجسته‌ست. البته جای کتاب کامل خوندن رو نمی‌گیره، ولی با توجه به این‌که کتاب خوندن از تمام متفکرای بزرگ جهان عملاً غیرممکنه، به نظرم جملات قصار خوندن از بعضیاشون جایگزین مناسبیه.

      پاسخ
100. ناشناس گفته:

     دسامبر ۲۲, ۲۰۱۷ در ۱۲:۰۱ ب.ظ

     کتاب هفته

     تاریخ فلسفه
     نویسنده : ویل دورانت
     مترجم : عباس زریاب
     انتشارات علمی و فرهنگی
     دسته بندی : تاریخ علم
     تعداد صفحات : ۵۰۱

     این کتاب به بررسی مختصر زندگی و آراء و اندیشه های تنی چند از بزرگان فلسفه از زمان باستان تا رمان انتشار کتاب(۱۹۲۶)می پردازد
     کتاب شامل یازده فصل است، که به ترتیب به بررسی این فلاسفه می‌پردازد: ۱- افلاطون (به علاوه قسمتی در مورد سقراط) ۲- ارسطو ۳- بیکن ۴- اسپینوزا ۵- ولتر (به علاوه قسمتی در مورد روسو) ۶- کانت (به علاوه قسمتی در مورد هگل) ۷- شوپنهاور ۸- اسپنسر ۹- نیچه ۱۰- برگسون، کروچه و راسل ۱۱- سانتایانا، جیمز و دیویی

     دیدگاه من : من شخصا در طی مدتی که مطالعه می کنم کتاب های مشابه زیادی را دیده ام ولی این کتاب با توجه به تاریخ انتشار آن می تواند شروع نسبتا مناسبی برای آشنایی با فلسفه برای علاقه مندان به آن باشد

     امتیاز : ۶/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       دسامبر ۲۲, ۲۰۱۷ در ۴:۴۸ ب.ظ

       ویل دورانت کلاً راجع‌به هرچی کتاب می‌نوشت، تبدیل می‌شد به بهترین نقطه‌ی شروع برای یادگیریش. چون علاوه بر داشتن دانش زیاد، فصاحت و بلاغتش بی‌نظیره.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         دسامبر ۲۲, ۲۰۱۷ در ۹:۱۱ ب.ظ

         شاید کسایی مثل تو بتونن قضاوت کنند. اما امثال من کار مترجم رو میبینند چه خوب و چه بد .

         پاسخ
101. payam گفته:

     دسامبر ۱۵, ۲۰۱۷ در ۹:۳۳ ب.ظ

     فربد کتاب اخر الزمانی تو ما یه های مترو و نه مثل ابلیس کینگ نباشه و زامبی توش نباشه میتونی چند تا کتاب معرفی بکنی که جنبه های فلسفی و لاورکرفتی هم داشته باشه. ابلیس رو شروع کردم ولی خوشم نیومد. کتابایی که داستان از نگاه شخصیت های زیادی توصیف میشه رو خیلی خوشم نمیاد چون تعداد اسم زیاد میشه و یادم میره اسامی و شخصیت ها رو.

     ممنون

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       دسامبر ۱۵, ۲۰۱۷ در ۹:۴۵ ب.ظ

       بهت I Am Legend رو پیشنهاد می‌کنم.

       پاسخ
102. ناشناس گفته:

     دسامبر ۱۵, ۲۰۱۷ در ۷:۳۵ ب.ظ

     اگه درست فهمیده باشم وصف حال خوبی از خودشه دو تا ازدواج دو تا طلاق چند تا رابطه و همین . 😉

     پاسخ
103. ناشناس گفته:

     دسامبر ۱۵, ۲۰۱۷ در ۲:۰۰ ب.ظ

     کتاب هفته

     ساعت ده و نیم شب در تابستان
     نویسنده : مارگریت دوراس
     مترجم : پرویز شهدی
     انتشارات ققنوس
     دسته بندی : رمان
     تعداد صفحات : ۱۴۳

     خانواده ای مسافر در شهری کوچک در اسپانیا ، قاتل و مقتولی بسیار جوان ، و گرما ، گرمایی بسیار شدید ، عشق تنهایی و خیانت . و در انتها تولد دباره عشق ؟ .

     دیدگاه من : در این کتاب هم شاهد تکرار المان های دوراسی هستیم ، زن تنها و درمانده از عشق ، رابطه ای مبهم و مغشوش ، و درماندگی طرفین .
     به نظر من هنر دوراس در این است که این المان های به ظاهر تکراری را هر بار در قالب داستانی خواندنی و بدیع ارائه می کند .
     یکی از علل علاقه من به دوراس همین مطلب است .

     امتیاز : ۷.۵/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       دسامبر ۱۵, ۲۰۱۷ در ۳:۰۵ ب.ظ

       سخنی از مارگارت دوراس:

       You have to be very fond of men. Very, very fond. You have to be very fond of them to love them. Otherwise they’re simply unbearable.

       😆

       پاسخ
104. ناشناس گفته:

     دسامبر ۸, ۲۰۱۷ در ۴:۱۷ ب.ظ

     کتاب هفته

     زروان،معمای آیین زرتشت
     نویسنده : رابرت چارلز زینر
     مترجم : دکتر تیمور قادری
     انتشارات امیرکبیر
     دسته بندی : دین شناسی ؟ – اسطوره شناسی
     تعداد صفحات : ۴۱۶

     این کتاب با بررسی متون کهن بازمانده از آیین زرتشت و با نگاهی به نوشته های تاریخ نگاران مسلمان به بررسی زروانیسم و نقش آن در آیین زرتشت می پردازد.

     دیدگاه من : توضیح،- گویا گروهی از زرتشتیان به وجود شخصیتی به نام زروان اکرانه [ زمان بی کران] اعتقاد داشتند و او را (پدر یا آفریننده اهورامزدا و اهریمن می دانستند) ، گروهی از پژوهشگران ظهور این فرقه را در اواخر عهد ساسانی و گروهی دیگر قدمت آن را به قبل از تشکیل حکومت هخامنشی می‌رسانند.
     کتاب بیشتر در مورد خود زروان شخصیت او و روایاتی که در این باره در دست است می پردازد.

     امتیاز : ۷/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       دسامبر ۸, ۲۰۱۷ در ۷:۰۵ ب.ظ

       اخیراً من توی یه کنفرانسی که یکی از دوستان راجع‌به ایلیاد و اودیسه ترتیب داده بود شرکت کردم و توی بحثی که راجع‌به مقایسه‌ی گیلگمش و آثار هومر پیش اومد، به زروان به عنوان اولین دین رسمی تاریخ بشریت (که ما ازش خبر داریم) اشاره شد، گرچه اگه سوال First Religion Ever رو گوگل کنی، جواب اول هندوییسمه و توی صفحه‌ی Timeline of Religion ویکی‌پدیا هم به زروانیسم اشاره نشده. توی کتاب چیزی راجع‌به زروانیسم به عنوان اولین دین تاریخ بشریت اشاره شده؟

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         دسامبر ۸, ۲۰۱۷ در ۷:۳۷ ب.ظ

         فربد در طول تاریخ زروان شناسی ؟؟ همیشه از زروانیسم به عنوان فرقه فراموش شده و زیر مجموعه آیین زرتشت یاد شده تا به عنوان یک دین مستقل این کتاب هم همینطوره.

         پاسخ
105. ناشناس گفته:

     دسامبر ۱, ۲۰۱۷ در ۱۱:۴۷ ق.ظ

     کتاب هفته

     کتابخانه بابل
     نویسنده : خورخه لوئیس بورخس
     مترجم : کاوه سید حسینی
     انتشارات نیلوفر
     دسته بندی : داستان کوتاه
     تعداد صفحات : ۲۶۰

     این کتاب در برگیرنده بیست و چهار داستان کوتاه از خورخه لوئیس بورخس نویسنده نامدار آرژانتینی است .

     دیدگاه من : در مورد بورخس چی میتونم بگم بورخسه دیگه .:-D
     پی نوشت : امتیازی که به کتاب دادم بیشتر امتیاز به ترجمه است

     امتیاز : ۶.۵/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       دسامبر ۱, ۲۰۱۷ در ۱۱:۱۷ ب.ظ

       آقا یعنی چی «چی می‌تونم بگم؟» ما هر هفته منتظر می‌مونیم که شما یه چیزی راجع‌به کتاب‌هایی که معرفی می‌کنی بگی. 😀 گفتنی هم راجع‌به بورخس زیاده.

       مثلاً من یه جا خوندم کتاب‌خانه‌ی بابل یه جورایی اینترنت رو پیش‌بینی کرده، یه محیط منتظم نامتناهی که عملاً تمام ترکیب‌های حروف الفبا رو میشه توش پیدا کرد. برای همین حجم زیادیش پر از چرت و پرته، ولی این امکان همیشه وجود داره که وسطش یه چیز درخشان پیدا کنی.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         دسامبر ۲, ۲۰۱۷ در ۲:۳۲ ق.ظ

         فربد من،اگه میخواستم راجع به این بابا حرف بزنم باید یه مقاله ۶۰ صفحه ای مینوشتم که نه اینجا مکانش بود و نه صبح جمعه زمانش B-)

         پاسخ
106. ناشناس گفته:

     نوامبر ۲۵, ۲۰۱۷ در ۱۱:۲۴ ق.ظ

     فربد
     اینا

     http://s9.picofile.com/file/8312652034/IMG_20171125_110136.jpg

     http://s8.picofile.com/file/8312652550/IMG_20171125_110335.jpg

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۲۵, ۲۰۱۷ در ۲:۱۵ ب.ظ

       خب توی هیچ‌کدوم از این عکسا به اسم انگلیسی کتاب/نویسنده اشاره نکرده. نکنه اینم یکی از همون کتاباییه که یه ایرانی نوشته و به اسم نویسنده‌ی خارجی به ناشر ارائه کرده تا شانس انتشارش بره بالا؟

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         نوامبر ۲۵, ۲۰۱۷ در ۳:۴۸ ب.ظ

         بعید نیست فربد ولی کارش به نظر من خیلی عالی بود واقعا . یادم نبود که کامنت لینک دار باید تایید بشه دوبار فرستادم.

         پاسخ
         • 💤Artin گفته:

           دسامبر ۱, ۲۰۱۷ در ۲:۱۲ ب.ظ

           نه…نویسنده اش واقعیه..
           اینم لینک کتاب تو گودریدزه…
           نویسنده اشم یه ژرمن بوده.

           پاسخ
           • فربد آذسن گفته:

             دسامبر ۱, ۲۰۱۷ در ۱۱:۱۹ ب.ظ

             چرا The Death Ship رو ترجمه کردن کشتی مرده؟ باید ترجمه می‌شد کشتی مرگ. من همه‌ش The Dead Ship رو جستجو می‌کردم.

107. ناشناس گفته:

     نوامبر ۲۵, ۲۰۱۷ در ۱۱:۱۲ ق.ظ

     فربد
     این
     http://s9.picofile.com/file/8312652034/IMG_20171125_110136.jpg

     و این
     http://s9.picofile.com/file/8312652034/IMG_20171125_110136.jpg

     پاسخ
108. ناشناس گفته:

     نوامبر ۲۴, ۲۰۱۷ در ۱۱:۴۴ ق.ظ

     کتاب هفته

     کشتی مرده
     نویسنده : ج.ب.تراون
     مترجم : ضیاءالدین ضیائی
     انتشارات چاپار
     دسته بندی : رمان
     تعداد صفحات : ۳۶۴

     داستانی مهیب و مخوف و در عین حال خواندنی و جالب از زندگی غمبار مردم بدون سرزمین .
     ملوانی آمریکایی که با گم کردن اسناد شناسایی اش و گیر کردن در هزارتوی بی پایان بوروکراسی وارد ماجرایی مخوف و غمبار می شود . ماجرایی که ……

     دیدگاه من : این کتاب که گویا در سال ۱۹۳۱ منتشر شده به دلیل داشتن موضوعی انسانی گویا روایت گر داستان این روزهای دنیای ماست .

     امتیاز : ۶/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۲۵, ۲۰۱۷ در ۵:۱۳ ق.ظ

       آقا من هرچی جستجو کردم نسخه‌ی انگلیسی این رمان یا اثر و نشونی از نویسنده‌ش پیدا نکردم. توی خود کتاب معادل انگلیسی‌شو نوشته؟

       پاسخ
109. ناشناس گفته:

     نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۱۰:۴۳ ق.ظ

     کتاب هفته

     اسلام و دموکراسی
     نوگرایی دینی در ایران از بازرگان تا سروش
     نویسنده : فروغ جهانبخش
     مترجم : جلیل پروین
     انتشارات گام نو
     دسته بندی : علوم سیاسی ؟
     تعداد صفحات : ۳۰۲

     آیا اسلام و دموکراسی با هم سازگارند ؟
     این کتاب عهده دار بحث در باب این موضوع پیچیده است . نویسنده با تلاشی تحسین برانگیز آراء هفت شخصیت برجسته پیش و پس از انقلاب ، آیت الله خمینی آیت،الله طالقانی،مهندس بازرگان،علامه طباطبایی،دکتر شریعتی،آیت الله مطهری و دکتر سروش را بررسی و تبیین کرده و نقش ظهور مجدد دین را در طول دوره (۲۰۰۰-۱۹۵۳) را بررسی می کند .

     دیدگاه من : یک کتاب جالب توجه برای علاقه مندان عرصه علوم سیاسی .

     امتیاز : ۷.۵/۱۰

     پاسخ
     • ناشناس گفته:

       نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۱۰:۴۹ ق.ظ

       نویسنده کتاب از اساتید دانشگاه کویین کاناداست

       پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۳:۳۸ ب.ظ

       کلاً نتیجه‌گیری نویسنده چیه؟ رابطه‌ی اسلام و دموکراسی رو چجوری توصیف می‌کنه؟

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         نوامبر ۲۴, ۲۰۱۷ در ۱۰:۵۸ ق.ظ

         فربد
         نویسنده خودش ابراز نظری نمیکنه تنها عقاید و نظرات افراد رو بیان و بررسی میکنه ولی در نهایت خواننده با خوندن کتاب به گونه‌ای ناخودآگاه به طرف جواب نه کشیده میشه .
         نظر من اینه.

         پاسخ
110. 💤Artin گفته:

     نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۳:۵۳ ق.ظ

     The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
     چطوره؟

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۲:۱۵ ب.ظ

       همون‌طور که قبلاً‌ گفتم، من جزو بزرگ‌ترین طرفدارای داگلاس آدامز نیستم. ولی خب باید قبول کرد نشون دادن ابزورد بودن و پوچی ذاتی زندگی از طریق نوشتن یه داستان علمی‌تخیلی سراسر طنز ایده‌ی وسوسه‌برانگیزی به نظر می‌رسه و آدامز هم تو انجام این کار موفق بوده. جلد اولش ۱۰۰٪ ارزش خوندن داره.

       پاسخ
       • 💤Artin گفته:

         نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۶:۵۸ ب.ظ

         ممنون فربد. الان تمومش کردم.
         خوب بود ولی نمیدونم چرا فکر میکنم خیلی ارتباط نگرفتم؟؟
         شایدم گرفتم!
         خوب تو چرا هر ۶ جلد رو نخوندی؟

         پاسخ
         • فربد آذسن گفته:

           نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۷:۳۴ ب.ظ

           باو آرتین کتابخونی که مسابقه نیست. یکم کتاب‌ها رو آروم‌تر بخون فرصت داشته باشن روت تاثیر بذارن. کتابی که این همه ظرافت (طنزآمیز) توش به کار رفته، با سریع‌خونی حیف و میل می‌شه.

           من تصمیم دارم هر شیش جلدو بخونم. الان اواخر جلد دوئم.

           اگه تونستی یه نقد ازش بنویس.

           پاسخ
           • 💤Artin گفته:

             نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۷:۵۱ ب.ظ

             نه… دیشب دوسومش رو خوندم.
             باشه…یکم تو ذهنم ته نشین شه مینویسم.

       • 💤Artin گفته:

         نوامبر ۱۷, ۲۰۱۷ در ۷:۱۹ ب.ظ

         یعنی در واقع ۳۰ دقیقه است کتاب رو تموم کردم…فکر کنم هنوز تو ذهنم جا نیفتاده.

         پاسخ
     • 💤Artin گفته:

       نوامبر ۲۳, ۲۰۱۷ در ۵:۳۰ ق.ظ

       جلد دوم کتاب رو خوندم و باید بگم از جلد اول خیلی گیراتر و باحالتر بود!
       کلا قوانین فیزیک به هیچ نقطه ی جناب آدامز نیست…
       ترجمه فارسی کتاب عالیی بود فقط مترجم یه اشتباه وحشتناک کرده بود که نفهمیدم چرا
       نوشته بود ۶*۹=۴۲ تا…
       واقعا سوال بنیادی چی میتونه باشه؟

       پاسخ
       • فربد آذسن گفته:

         نوامبر ۲۳, ۲۰۱۷ در ۷:۲۴ ب.ظ

         اون اشتباه نیست. یکی از شوخی‌های میم‌طور آدامزه. اینجا راجع بهش توضیح داده:

         https://www.reddit.com/r/OutOfTheLoop/comments/2ifi0v/why_do_people_say_6_x_9_42/

         پاسخ
111. 💤Artin گفته:

     نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۶:۴۱ ق.ظ

     کتاب: روح گریان من یا tears of my soul
     نوشته: کیم هیون هی
     ترجمه: فرشاد رضایی
     انتشارات: ققنوس
     امتیاز من: ۶ / ۱۰
     طی چندسال اخیر، آزمایشات موشکی کره شمالی و به دنبال اون مناقشات و اختلافاتی که به دلیل این آزمایشها بین رهبران وقت این سرزمین با ابرقدرتهای جهان نظیر امریکا، ژاپن و کره جنوبی بوجود آمده،‌ توجه بسیاری از مردم کشورهای مختلف از جمله ایران رو به خودش جلب کرده. به طوری که از ابتدای سال جاری، شاهد چاپ چندین عنوان کتاب و همچنین مقاله فارسی در رابطه با کره شمالی هستیم. یکی از این کتابها « روح گریان من» هست که در مورد زندگی کیم هیون هی، جاسوسه کره شمالی است که در سال ۱۹۸۷ به منظور ایجاد شورش و جلوگیری از برگزاری بازی های المپیک در کره جنوبی با بمب گذاری در هواپیمای این کشور، ۱۱۵ نفر رو از بین برد.
     در مقایسه با دو کتاب دیگری که در رابطه با کره شمالی خواندم یعنی «افسوس نمیخوریم» و «فرار از اردوگاه شماره ۱۴» در این کتاب کمتر به مسائل اجتماعی، روابط احساسی و همچنین وضع معیشتی مردم کره شمالی پرداخته شده. به نظر من شاید دلیل این امر جایگاه اجتماعی و خانوادگی نویسنده ، به عنوان جاسوسی از یک خانواده متوسط رو به بالا، در کنار زمان حضوراو در کره شمالی باشه. چرا که وقایع کتاب در اواخر دهه ۸۰ میلادی اتفاق میفته که در اون سالها اولا اختلاف اقتصاد کره شمالی با دنیا کمتر از زمان حال بوده و دوما قحطی بزرگی که به موجب اون حدود دو میلیون نفر؟ از مردم از بین رفته بودند، رخ نداده بود.
     به جز این من انتظار داشتم وقتی یک جاسوس قراره یک کتاب بنویسه با توصیفات دقیقی از مناظر و ساختمان های اطراف روبه رو بشیم. در حالی که مناظر خیلی ساده توصیف شدند و توجه چندانی به جزئیات نشده. مثلا کل فرایند رسیدن از کره شمالی به هواپیمایی در ابوظبی که قرار بود در اون بمب گذاری صورت بگیره در ۴-۳ صفحه گفته شده به قسمی که شرح گذراندن مراحل قبول شدن در امتحانات جاسوسان کره شمالی از این بخش هیجان بیشتری داشت.
     با اینکه نویسنده در جای جای کتاب بیان میکنه که از کرده خودش پشیمانه و خودش رو لایق عفو نمیدونه اما به عقیده من در انتقال احساسات خودش به خواننده نتونسته خیلی قوی عمل کنه و پشیمانی خودش رو بیان کنه، تا جایی که من به عنوان یک خواننده نتونستم هیچ گونه احساس همدردی با شخصیت کتاب داشته باشم. در واقع موقع خوندن (به خصوص در یک سوم پایانی کتاب) به من این احساس دست داد که با یک اثر کاملا سفارشی برای بالا بردن فرهنگ کره جنوبی و کوباندن کره شمالی طرف هستیم. البته مسلما کتابی که از زبان یک پناهنده یا فراری کره شمالی نوشته میشه چنین ویژگی رو داره اما در مورد این کتاب چنین موردی بسیار قوی تر از کتابهای دیگه بود.
     برای مثال: هیچ یک از نیروهای امنینی سفارت ژاپن و کره جنوبی در ابوظبی، حتی رئیس پلیس ناحیه و حتی مردم کره جنوبی! در سال ۱۹۸۷ کوچکترین رفتار بدی با یک تروریست بمب گذار یا حداقل فرد مشکوک به بمب گذاری نداشتند. حتی زمانی که اون فرد صورت یکی از ماموران رو خرد میکنه یا همراه با چند محافظ در سطح خیابان های کره جنوبی تردد میکنه. این در حالیه که معمولا پناهندگان کره شمالی از درک رفتار مردم کره جنوبی عاجز هستند. همینطور نویسنده با اینکه قبلا به عنوان یک توریست از کشورهای مختلف اروپایی و حتی مناطق آزاد نظیر ماکائو بازدید کرده توصیفات اغراق آمیری در بازدید از کره جنوبی ارائه میده و از خودکفا بودن این کشور و کالای صادراتیش تعریف میکنه. علاوه براین یک جاسوس خبره کره شمالی، علنا از بازپرس های کره جنوبی، دانش و روش های روانیشون و رودستی که بهش زدن تعریف میکنه که به نظر من در همگی اینها اغراق شده.
     در کل اگر بخوام ۳ کتابی که در مورد کره شمالی خوندم رو تقسیم بندی کنم به صورت زیر خواهد بود:
     1- هرگز افسوس نمی خوریم.
     2- روح گریان من
     3- فرار از اردوگاه ۱۴
     هرچند هر سه کتاب چندان چنگی به دل نمی زنند.

     پاسخ
     • 💤Artin گفته:

       نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۶:۴۸ ق.ظ

       و در پاسخ به اینکه آیا کتاب ارزش خوندن داره یا نه؟
       فکر میکنم پاسخ بله برای کسی که به این موضوع بسیار علاقه مند هست باشه. وگرنه کتابهای بسیار جالب تر از این برای خوندن وجود داره.
       علاوه بر این گمان میکنم کمی بدبینانه در مورد کتاب صحبت کردم و ممکنه اگر فرد دیگری کتاب رو بخوانه به راحتی تمام اون رو بپذیره
       چون در هر حال در جایی هستیم که آدمهای «شستشوی مغزی شده» نه تنها کم یا نادر نیستند…. بلکه به وفور و فت و فراوان یافت میشن.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۹:۱۵ ق.ظ

         آرتین
         همش یه طرف ، این حرف آخرت یه طرف . راجع به اون دو تا کتاب دیگه هم بنویس.

         پاسخ
         • ِArtin گفته:

           نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۴:۰۳ ب.ظ

           حقیقت: از زمان خوندن اون دو کتاب بیش از یک ماه میگذره و دقیق به یادشون ندارم تا بنویسم.

           پاسخ
           • فربد آذسن گفته:

             نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۹:۲۲ ب.ظ

             آرتین ممنون بابت نقد کاملت. اگه یه کتاب دیگه راجع‌به کره‌ی شمالی بخونی، می‌تونی بری توی تلویزیون راجع بهش نظرات کارشناسی بدی. 😀

112. ناشناس گفته:

     نوامبر ۱۰, ۲۰۱۷ در ۱۲:۵۱ ب.ظ

     کتاب هفته

     چنین گفت بودا
     نویسنده : بر اساس متون کهن بودایی
     مترجم : دکتر هاشم رجب زاده
     انتشارات اساطیر
     دسته بندی : دین شناسی ؟
     تعداد صفحات : ۳۲۷

     این کتاب که توسط بنیاد ترویج آیین بودا گردآوری شده است به گونه‌ای مفصل و در عین حال خلاصه به معرفی بودا،آیین او، انجمن پیروان می پردازد

     دیدگاه من : این کتاب برای من بسیار بسیار مفید بود و مطالعه این کتاب را به همه دوستان توصیه می کنم .
     شاید جالب باشد که بدانید که اولین چاپ ترجمه فارسی این کتاب توسط بنیاد ترویج آیین بودا در ژاپن انجام شده است .

     امتیاز : ۸.۵/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۱۰, ۲۰۱۷ در ۱:۵۵ ب.ظ

       ممنون ناشناس.

       ممنون از این‌که جلوی «دین‌شناسی» علامت سوال گذاشتی، چون واقعاً سر این‌که بوداییسم رو می‌شه دین جساب کرد یا نه، بحث وجود داره.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         نوامبر ۱۰, ۲۰۱۷ در ۴:۴۵ ب.ظ

         علامت سؤال به خاطر خود کلمه دین شناسی بود. نمی دونم یه عنوانی برای همچین دسته بندی وجود داره یا نه ؟

         پاسخ
         • فربد آذسن گفته:

           نوامبر ۱۰, ۲۰۱۷ در ۵:۲۷ ب.ظ

           توی انگلیسی به کتاب‌هایی که حول محور ادیان می‌چرخن (خصوصاً ادیان ابراهیمی) می‌گن Theological. معادل Theology توی فارسی الهیات یا خداشناسیه. ولی اگه قیدش بکنیم (theological) فکر کنم بشه دین‌شناسی ترجمه‌ش کرد.

           خود واژه‌ی دین‌شناسی معادل religious studies هست که یه رشته‌ی دانشگاهیه.

           پاسخ
     • ِArtin گفته:

       نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۶:۵۳ ق.ظ

       بی نام
       عنوان و موضوع کتابهایی که میخونی من رو به یاد دهه ۶۰-۵۰ میندازه. 😀
       فکر کنم زدی کتابهای قدیمی یکی از اطرافیان رو به یغما بردی.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۱:۵۵ ب.ظ

         آرتین
         نه که خودت متولد دهه ۳۰ هستی یاد کتاب های دهه ۵۰-۶۰ افتادی :-D:-D:-D:-D

         سوای شوخی من بر اساس علاقم کتاب میخرم البته تعداد زیادیشون رو از دست فروش ها و دست دوم فروشی ها خریدم

         پاسخ
113. ناشناس گفته:

     نوامبر ۳, ۲۰۱۷ در ۱۰:۵۶ ق.ظ

     کتاب هفته

     از کوچه رندان
     نویسنده : عبدالحسین زرین کوب
     انتشارات سخن
     دسته بندی : ادبیات فارسی
     تعداد صفحات : ۲۸۰

     این کتاب به بررسی زندگی ، اوضاع زمانه ، شعر و اندیشه شاعر نامدار ایرانی شمس الدین محمد حافظ شیرازی میپردازد .

     دیدگاه من : به نظر من کتاب از مشکلاتی مانند کم بودن و کلی گویی در پانویس ها و ارجاعات رنج می برد اما از دید من به عنوان شروعی برای آشنایی با حافظ کتابی کامل و مناسب است.

     امتیاز : ۶.۵/۱۰

     پاسخ
     • Mosy گفته:

       نوامبر ۳, ۲۰۱۷ در ۱۱:۳۰ ق.ظ

       ایول. چه کتاب خوبی.

       پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       نوامبر ۳, ۲۰۱۷ در ۵:۴۱ ب.ظ

       ممنون ناشناس.

       کتاب «درس حافظ: نقد و شرح غزل‌های حافظ»‌ از محمد استعلامی هم کتاب کارآمدی راجع‌به حافظ و غزل‌هاشه.

       پاسخ
114. پارسا گفته:

     اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۸:۴۶ ب.ظ

     سلام
     دوستان میشه کل کتابای زام-بی زبان اصلی رو لینکشو بذارید؟
     آقا فربد دنبال کتابی میگردم درمورد آخرالزمان که فلسفه قوی داشته باشه. چیزی مدنظر دارید؟
     ممنون

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۹:۲۶ ب.ظ

       سلام.

       لینک هر دوازده جلد:‌

       http://s6.picofile.com/file/8247410984/Zom_B.rar.html

       قبل از معرفی کتاب به دوتا سوال پاسخ بده:

       ۱. جنبه‌ی مذهبی آخرالزمان رو مدنظر داری ای جنبه‌ی علمیشو؟
       ۲. دنبال رمان هستی یا نان‌فیکشن؟

       پاسخ
       • پارسا گفته:

         اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۹:۵۸ ب.ظ

         ممنون. راستی اسنوپیرسر و دیستریکت ۹ هم فیلمای قشنگی بودن؛ ولی به نظرم هیچی مثل children of men نمیشه خدایی!
         دنبال رمان هستم و اگه میشه هم علمی و هم مذهبی رو معرفی کنید.

         پاسخ
         • فربد آذسن گفته:

           اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۱۱:۴۱ ب.ظ

           رمان علمی‌تخیلی آخرالزمانی با جنبه‌ی مذهبی:

           Left Behind
           A Canticle for Leibowitz
           The Stand

           با جنبه‌ی علمی:

           Lucifer’s Hammer
           World War Z

           پاسخ
         • بوفچه گفته:

           اکتبر ۲۸, ۲۰۱۷ در ۸:۳۵ ق.ظ

           حرف فربد رو گوش نده.
           علمی تخیلی این سه مجموعه رو بخون:
           https://www.goodreads.com/series/56399-the-expanse
           https://www.goodreads.com/series/45935-dune
           https://www.goodreads.com/series/73758-the-hunger-games
           و این کتاب تک جلدی رو:
           https://www.goodreads.com/book/show/18007564-the-martian
           رمان مذهبی هم به نظر من چیز قشنگی نیست. نخون.

           پاسخ
           • فربد آذسن گفته:

             اکتبر ۲۸, ۲۰۱۷ در ۴:۰۰ ب.ظ

             فیلاگوند در جریان هستی که گفت علمی‌تخیلی راجع‌به آخرالزمان؟

           • بوفچه گفته:

             اکتبر ۲۸, ۲۰۱۷ در ۴:۱۳ ب.ظ

             اولا اگه در جریان بودم اول بندری می رقصیدم بعد می رفتم به جهان آخرت.
             دوم اینکه نه نخوندم چی گفت فقط جواب تو رو خوندم.
             سوما اینکه این کتاب هایی که معرفی کردم همین ویژگی رو دارن. حداقل هانگرگیمز داره، اگه قبول نکنی که بقیه شون دارن.

           • پارسا گفته:

             اکتبر ۲۸, ۲۰۱۷ در ۵:۳۹ ب.ظ

             ممنون از هر دوتون.
             world war z رو اوایلش رو خوندم. تم مصاحبه ای اش برام جالب نیومد ولی باید داستانای قشنگی داشته باشه.

115. ناشناس گفته:

     اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۱۱:۴۷ ق.ظ

     کتاب هفته

     سرزمین سلاطین
     نویسنده : رابرت لیسی
     مترجم : فیروزه خلعت بری
     انتشارات شباویز
     دسته بندی :تاریخی – تاریخ معاصر
     تعداد صفحات : دو جلد ۸۱۰

     این کتاب که با اسم اصلی The Kingdom منتشر شده به تاریخ عربستان جدید از شروع تلاش های عبدالعزیز بن عبدالرحمن آل سعود برای به دست گرفتن قدرت تا سال ۱۹۸۰ میپردازد. با توجه به آشنایی نویسنده با زبان عربی وی توانسته است علاوه بر استفاده از آرشیو های گسترده انگلیسی و آمریکایی
     با بسیاری از عناصر محلی و نقش آفرینان ماجرا نیز گفتگو کند.

     دیدگاه من : با توجه به نگاه تحقیرآمیز و تا حدی فاشیستی مردم ایران به اعراب مطالعه این کتاب را به همه توصیه میکنم تا بلکه بیاموزیم که چگونه باید کار ها را انجام دهیم

     امتیاز : ۷.۵/۱۰

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۳:۴۴ ب.ظ

       ممنون بابت معرفی کتاب. عربستان سعودی جزو کشورهاییه که خیلی دوست دارم بیشتر راجع بهش بدونم. مثلاً وقتی فیلم وجده (Wadjda) منتشر شد (جزو معدود فیلم‌های ساخته‌شده تو عربستان سعودی) من با اشتیاق نشستم دیدمش، چون واقعاً برام جالبه بدونم توی این کشور دقیقاً چی می‌گذره.

       پاسخ
       • ناشناس گفته:

         اکتبر ۲۷, ۲۰۱۷ در ۷:۱۸ ب.ظ

         تو هم که زبان بلدی، حتما میتونی زبان اصلی رو توی نت پیدا کنی. حتما بخونش خودم خیلی ازش چیز یاد گرفتم و لذت بردم

         پاسخ
     • سید محمد گفته:

       نوامبر ۱۱, ۲۰۱۷ در ۹:۴۸ ب.ظ

       سلام ، وقت عالی به خیر ، به نکته بسیار ظریف و در عین حال مهمی اشاره فرمودید . بله متاسفانه دید بخشی از مردم ایران نسبت به اعراب نظری است مطلق نگر و به تعبیر شما تا حدودی فاشیستی و رایسیستی است . این در حالی است که تمام بشریت از یک جنس خاک آفریده شده. از معرفی این کتاب کمال تشکر را دارم برادر.

       پاسخ
116. ناشناس گفته:

     اکتبر ۲۱, ۲۰۱۷ در ۷:۱۴ ب.ظ

     کتاب هفته
     دریانورد جبل الطارق
     نویسنده : مارگریت دوراس
     مترجم : پرویز شهدی
     انتشارات ققنوس
     دسته‌بندی : رمان
     تعداد صفحات : ۴۳۸

     زنی ثروتمند و نسبتا زیبا ، مردی خسته و ناراضی از زندگی روزمره. سرگشتگی زن و خواسته های مرد . رابطه ای که همه به بی نتیجه بودنش اذعان دارند ، و در این بین دریانورد مرموز جبل الطارق ، کسی که نمیخواهد یا نباید پیدا شود.

     دیدگاه من :(خطر لو رفتن محتوا)
     در این کتاب هم مانند اکثر کارهای دوراس با عشق،سرگشتگی،و قهرمان زن روبرو هستیم که بار داستان را به دوش می کشد .

     امتیاز : ۷/۱۰

     پاسخ
117. Mosy گفته:

     اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۱۱:۳۴ ق.ظ

     بوفچه
     خود جدول هم بالاش بخش سرچ داره. خب از اون استفاده کن.

     پاسخ
118. 😒Artin گفته:

     اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۱۰:۲۷ ب.ظ

     من عاشق Measure for Measure ام!
     یکی از نمایشنامه های محبوبه منه…
     تئاترش رو ۳ بار دیدم.

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۱۲:۱۳ ق.ظ

       واو٬ فکر کنم اولین باره می‌بینم در کمال صراحت به یه چیزی اظهار عشق کردی 😀

       تئاتر فارسیشو دیدی؟‌ اسم کارگردانش یادت هست؟

       پاسخ
       • 😒Artin گفته:

         اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۱۲:۴۸ ق.ظ

         من به هزاران مورد تا بحال اظهار عشق کردم…شما ندیدی!😜
         نه تئاتر خارجیش رو دیدم. و متاسفانه فایلش رو ندارم که اسم کارگردان رو بگم.

         پاسخ
         • 😒Artin گفته:

           اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۳:۰۶ ق.ظ

           البته فکر می کنم ژولیس سزار شکسپیر رو از این قیاس برای قیاس یا چشم در برابر چشم بیشتر دوست دارم!
           مخصوصا جمله Et tu, Brute? ش که اصلا قلب من رو بدرد میاره!😪😭🤧
           اصلا سر اون صحنه از نمایش بار که اول که خوندم تا دو هفته داغدار ژولیوس سزار بودم!

           پاسخ
119. بوفچه گفته:

     اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۹:۰۲ ب.ظ

     هومممم پارسیان و من …
     این رو انتظار نداشتم اصلا. به نظرم خیلی غرب زده بودی.
     رومئو و ژولیت …
     شاه لیر رو هم خوندی؟

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۱۱:۴۵ ب.ظ

       البته میزان مطالعه‌م از ادبیات فارسی در مقایسه با ادبیات غرب به طور خجالت‌آوری کمتره، ولی این بیشتر برمی‌گرده به این‌که رشته‌ی تحصیلیم ادبیات انگلیسی بوده و خب هنوز سنم کمتر از اونه که تونسته باشم مطالعه‌ی وسیع راجع‌به همه‌چی داشته باشم.

       شاه لیر رو هم خوندم که گذاشتم.

       پاسخ
       • بوفچه گفته:

         اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۶:۴۱ ق.ظ

         مطمئنی گذاشتی؟ چند بار لیست رو نگاه کردم ولی ندیدم.

         پاسخ
         • 😒Artin گفته:

           اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۷:۳۳ ق.ظ

           من جاتون بودم وبلاگ رو برای همیشه منفجر میکردم تا رباتم هیچ وقت نتونه پیدامون کنه!☹

           پاسخ
           • بوفچه گفته:

             اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۷:۴۹ ق.ظ

             آرتین اینکه بهم می گی ربات شدیدا رو اعصابمه. تکرار نکن خواهشا.

           • 😒Artin گفته:

             اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۸:۱۸ ق.ظ

             ای ول!
             من از پیام پرینت اسکرین گرفتم!!!
             باشه ربات دیگه نمیگم ربات…
             اممم نظرت راجع به بوفک ربات، یا تانوس ربات یا ربات فیلاگوند چیه؟😀

           • 😒Artin گفته:

             اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۸:۳۸ ق.ظ

             ولش کن!
             از اونجایی که دوست ندارم کسی اعصاب من رو خورد کنه…باشه!
             اصلا دیگه نمیگم! بوفک.
             حالا بهم بگو پرنده چجوری حرف میزنه؟

         • فربد آذسن گفته:

           اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۱۱:۳۰ ق.ظ

           از قابلیت سرچ مرورگرت استفاده کن (ctrl + F)

           پاسخ
           • بوفچه گفته:

             اکتبر ۶, ۲۰۱۷ در ۶:۱۴ ب.ظ

             آره دیدمش. مرسی

120. بوفچه گفته:

     اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۶:۱۳ ب.ظ

     سیلماریلیون خوندی فربد؟

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۸:۳۶ ب.ظ

       سیلماریلیون رو هنوز نخوندم. ولی یه سری موارد دیگه رو به فهرست اضافه کردم (هنوز تموم نشده).

       پاسخ
121. بوفچه گفته:

     اکتبر ۴, ۲۰۱۷ در ۷:۴۱ ب.ظ

     دیگه چی هست جز اینا؟
     نغمه رو کی خوندی؟ و چرا بعد جلد دو رو نخوندی؟

     پاسخ
     • Mosy گفته:

       اکتبر ۴, ۲۰۱۷ در ۸:۰۹ ب.ظ

       کسی که ترجمه سحر مشیری رو بخونه دیگه نمیتونه چیز دیگه ای بخونه. 🙂

       پاسخ
       • بوفچه گفته:

         اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۸:۲۱ ق.ظ

         کسی که انگلیسی بخونه دیگه نمی تونه ترجمه بخونه.

         پاسخ
         • مهراد گفته:

           اکتبر ۵, ۲۰۱۷ در ۴:۴۸ ب.ظ

           not necessarily

           پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۴, ۲۰۱۷ در ۱۰:۳۳ ب.ظ

       باقیشم به تدریج اضافه می‌کنم.

       نغمه رو سه چهار سال پیش خوندم. همزمان با خوندن کتابا داشتم سریال رو هم می‌دیدم و چون خیلی‌ها از تفاوت رو به رشد سریال نسبت به کتاب گله می‌کردن،‌ من تصمیم گرفتم جلدهای باقی‌مونده رو بعد از تموم شد سریال ببینم تا تجربه‌ی دیدن/خوندن هیچ‌کدوم خراب نشه.

       پاسخ
122. بوفچه گفته:

     اکتبر ۴, ۲۰۱۷ در ۷:۳۵ ب.ظ

     فقط همین؟ حماسی فقط نغمه و نارنیا رو خوندی؟ نه حتی سه گانه ارباب حلقه ها؟ یا چرخ زمان؟

     پاسخ
     • فربد آذسن گفته:

       اکتبر ۴, ۲۰۱۷ در ۷:۴۰ ب.ظ

       این لیست مونده تا کامل بشه. ولی چرخ زمان رو هنوز نخوندم.

       پاسخ