کتابها
این فهرست شامل تمام کتابهایی میشه که خوندم. زیاد پیش میاد بخشهای خاصی رو از یه کتاب بخونم و بذارمش کنار٬ برای همین محتوای این فهرست فقط محدود به کتابهایی میشه که کامل خونده باشم.
پ.ن.: به کتابهای چندجلدی که هنوز تمام جلدهاش رو نخوندم٬ نمره ندادم.
Rating | Year of Publication | Original Language | Number of Pages | Genre | Author | Title | |
---|---|---|---|---|---|---|---|
۱۹۹۷-۲۰۰۷ | English | ۴۱۰۰ | Young Adult Fantasy Mystery Bildungsroman | J.K. Rowling | Harry Potter #1-7 The Philosopher's Stone The Chamber of Secrets The Prisoner of Azkaban The Goblet of Fire The Order of the Phoenix The Half-Blood Prince The Deathly Hallows | ||
۲۰۰۰-۲۰۰۴ | English | ۲۸۸۰ | Young Adult Fantasy Horror | Darren Shan | Saga of Darren Shan #1-12 Cirque du Freak The Vampire's Assistant Tunnels of Blood Vampire Mountain Trials of Death The Vampire Prince Hunters of the Dusk Allies of the Night Killers of the Dawn The Lake of Souls Lord of the Shadows Sons of Destiny | ||
۱۹۹۹-۲۰۰۴ | English | ۳۲۴۳ | Gothic Fiction Absurdist Fiction Mystery | Lemony Snicket | A Series of Unfortunate Events #1-13 The Bad Beginning The Reptile Room The Wide Window The Miserable Mill The Austere Academy The Ersatz Elevator The Vile Village The Hostile Hospital The Carnivorous Carnival The Slippery Slope The Grim Grotto The Penultimate Peril The End | ||
۱۹۹۶- | English | ۵۲۱۶ | Epic Fantasy Low Fantasy Political Fantasy | George R.R. Martin | A Song of Ice and Fire #1-7 A Game of Thrones A Clash of Kings A Storm of Swords A Feast for Crows A Dance with Dragons The Winds of Winter A Dream of Spring | ||
۱۹۵۰-۱۹۵۶ | English | ۷۶۷ | High Fantasy Allegorical Fantasy | C.S. Lewis | The Chronicles of Narnia #1-7 The Lion, the Witch and the Wardrobe Prince Caspian The Voyage of the Dawn Trader The Silver Chair The Horse and His Boy The Magician's Nephew The Last Battle | ||
۱۹۵۵-۲۰۰۰ | English | ۱۰۸۸ | High Fantasy Steampunk | Phillip Pullman | His Dark Materials #1-3 Northern Lights The Subtle Knife The Amber Spyglass | ||
۱۹۷۹-۲۰۰۹ | English | ۱۰۹۰ | Comic Science Fiction | Douglas Adams "And Another Thing..." is written by Eoin Colfer | The Hitchhiker's Guide to the Galaxy #1-6 The Hitchhiker's Guide to the Galaxy The Restaurant at the End of the Universe Life, the Universe and Everything So Long, and Thanks for All the Fish Mostly Harmless And Another Thing... | ||
۲۰۰۳-۲۰۰۵ | Persian | ۷۵۲ | Young Adult Fantasy Mythic Fantasy | Arman Arian | Persians and I #1-3 Azh dahak Fortress Mystery of the Bird Mountain Here comes the Resurrection Day | ||
۱۸۶۵-۱۸۷۱ | English | ۲۳۹ | Portal Fantasy | Lewis Caroll | Alice's Adventures in Wonderland #1-2 Alice's Adventures in Wonderland Through the Looking-Glass | ||
۱۹۴۳ | French | ۸۳ | Fable | Antoine de Saint-Exupéry | The Little Prince | ||
۱۹۳۷ | English | ۳۶۶ | High Fantasy | J. R. R. Tolkien | The Hobbit | ||
۱۹۵۴-۱۹۵۵ | English | ۱۲۱۶ | Epic Fantasy | J. R. R. Tolkien | The Lord of the Rings #1-3 The Fellowship of the Ring The Two Towers The Return of the King | ||
۲۰۰۵-۲۰۱۰ | English | ۲۳۸۳ | Young Adult Fantasy Horror | Darren Shan | The Demonata #1-10 Lord Loss Demon Thief Slawter Bec Blood Beast Demon Apocalypse Death's Shadow Wolf Island Dark Calling Hell's Heroes | ||
۱۶۰۹ | English | ۲۰۸ | Poetry | William Shakespeare | The Sonnets | ||
۱۵۸۹ | English | ۱۹۰ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | The Two Gentlemen of Verona | ||
۱۵۹۰ | English | ۲۴۸ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | The Taming of the Shrew | ||
۱۵۹۱ | English | ۲۵۶ | History Play | William Shakespeare | Henry VI, Part 1 | ||
۱۵۹۱ | English | ۳۳۶ | History Play | William Shakespeare | Henry VI, Part 2 | ||
۱۵۹۱ | English | ۳۹۲ | History Play | William Shakespeare | Henry VI, Part 3 | ||
۱۵۹۱ | English | ۲۴۰ | Revenge Tragedy | William Shakespeare | Titus Andronicus | ||
۱۵۹۲ | English | ۴۱۴ | History Play | William Shakespeare | Richard III | ||
۱۵۹۲ | English | ۱۲۸ | History Play | Thomas Kyd William Shakespeare | Edward III | ||
۱۵۹۴ | English | ۱۱۲ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | The Comedy of Errors | ||
۱۵۹۴ | English | ۲۶۳ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | Love's Labour's Lost | ||
۱۵۹۵ | English | ۱۶۸ | History Play | William Shakespeare | Richard II | ||
۱۵۹۵ | English | ۱۲۱ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Romeo and Juliet | ||
۱۵۹۵ | English | ۲۸۸ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | A Midsummer Night's Dream | ||
۱۵۹۶ | English | ۳۰۳ | History Play | William Shakespeare | King John | ||
۱۵۹۶ | English | ۲۴۱ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | The Merchant of Venice | ||
۱۵۹۶ | English | ۳۳۶ | History Play | William Shakespeare | Henry IV, Part 1 | ||
۱۵۹۷ | English | ۲۸۷ | History Play | William Shakespeare | Henry IV, Part 2 | ||
۱۵۹۷ | English | ۱۵۶ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | The Merry Wives of Windsor | ||
۱۵۹۸ | English | ۲۲۴ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | Much Ado About Nothing | ||
۱۵۹۹ | English | ۲۰۸ | History Play | William Shakespeare | Henry V | ||
۱۵۹۹ | English | ۲۴۵ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Julius Caesar | ||
۱۵۹۹ | English | ۲۵۶ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | As You Like It | ||
۱۵۹۹ | English | ۴۱۶ | Revenge Tragedy | William Shakespeare | Hamlet | ||
۱۶۰۱ | English | ۲۵۶ | Shakespearean comedy | William Shakespeare | Twelfth Night | ||
۱۶۰۱ | English | ۲۰۵ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Troilus and Cressida | ||
۱۶۰۳ | English | ۲۷۲ | Problem Play | William Shakespeare | Measure for Measure | ||
۱۶۰۳ | English | ۱۷۴ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Othello | ||
۱۶۰۴ | English | ۲۴۵ | Problem Play | William Shakespeare | All's Well That Ends Well | ||
۱۶۰۵ | English | ۲۲۴ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | King Lear | ||
۱۶۰۵ | English | ۳۸۴ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Timon of Athens | ||
۱۶۰۶ | English | ۲۳۶ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Macbeth | ||
۱۶۰۶ | English | ۴۰۰ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Antony and Cleopatra | ||
۱۶۰۷ | English | ۳۰۶ | Shakespearean romance | William Shakespeare | Pericles, Prince of Tyre | ||
۱۶۰۸ | English | ۲۰۸ | Shakespearean tragedy | William Shakespeare | Coriolanus | ||
۱۶۰۹ | English | ۲۹۵ | Shakespearean romance | William Shakespeare | The Winter's Tale | ||
۱۶۱۰ | English | ۲۸۷ | Shakespearean romance | William Shakespeare | Cymbeline | ||
۱۶۱۰ | English | ۲۴۸ | Shakespearean romance | William Shakespeare | The Tempest | ||
۱۶۱۲ | English | ۲۳۰ | History Play | William Shakespeare John Fletcher | Henry VIII | ||
۱۵۸۷ | English | ۱۲۸ | Tragic Play | Christopher Marlowe | Tamburlaine the Great | ||
۱۵۸۹ | English | ۶۴ | Comedic play | Christopher Marlowe | The Jew of Malta | ||
۱۵۸۹ | English | ۵۶ | Tragic Play | Christopher Marlowe | The Tragical History of Doctor Faustus | ||
۱۵۹۲ | English | ۹۶ | History Play | Christopher Marlowe | Edward II | ||
۱۵۸۴ | English | ۱۰۴ | Tragic Play | Thomas Kyd | The Spanish Tragedy | ||
۱۶۰۶ | English | ۱۵۶ | Revenge Tragedy | Thomas Middleton | The Revenger's Tragedy | ||
۱۶۱۲ | English | ۱۲۸ | Revenge Tragedy | John Webster | The White Devil | ||
۴۴۱-۴۰۱ BC | Ancient Greek | ۲۵۹ | Greek Tragedy | Sophocles | The Theban Plays #1-3 Oedipus Rex Oedipus at Colonus Antigone | ||
۷۶۰-۷۱۰ BC | Ancient Greek | ۶۸۳ | Epic Poem | Homer | The Iliad Translated by Alexander Pope | ||
۷۶۰-۷۱۰ BC | Ancient Greek | ۵۴۱ | Epic Poem | Homer | The Odyssey Translated by Alexander Pope | ||
۸۰۰ | Arabic | ۱۱۴۴ | Folk Tales | Anonymous | One Thousand and One Nights | ||
۱۰۲۵ | Old English | ۲۱۳ | Epic Poem | Anonymous | Beowulf | ||
۱۳۲۰ | Italian | ۷۹۸ | Epic Poem | Dante Alighieri | The Divine Comedy #1-3 Inferno Purgatorio Paradiso | ||
۱۵۱۰ | Middle English | ۵۲ | Morality Play | Anonymous | Everyman | ||
۱۵۱۶ | Latin | ۱۳۵ | Political Philosophy Satire | Thomas More | Utopia | ||
۱۵۳۲ | Italian | ۱۴۰ | Political Treatise | Niccolò Machiavelli | The Prince | ||
۱۷۱۱ | English | ۴۸ | Didactic Poetry | Alexander Pope | An Essay on Criticism | ||
۱۷۱۷ | English | ۵۳ | Mock-Heroic Epic | Alexander Pope | The Rape of the Lock | ||
۱۷۱۹ | English | ۳۲۰ | Adventure Fiction Historical Fiction | Daniel Defoe | Robinson Crusoe | ||
۱۷۲۶ | English | ۳۰۶ | Adventure Fiction Satire | Jonathan Swift | Gulliver's Travels | ||
۱۸۳۵ | Russian | ۴۳۵ | Satire | Nikolai Gogol | The Collected Tales of Nikolai Gogol | ||
۱۸۲۷-۱۸۴۹ | English | ۸۲۱ | Horror Humorous Tales Literary Hoax Poetry | Edgar Allan Poe | Complete Stories and Poems of Edgar Allan Poe | ||
۱۸۴۳ | English | ۱۰۴ | Ghost Story | Charles Dickens | A Christmas Carol | ||
۱۸۴۷ | English | ۴۶۴ | Gothic Romance | Emily Brontë | Wuthering Heights | ||
۱۸۸۶ | English | ۴۴۵ | Tragedy | Thomas Hardy | The Mayor of Casterbridge | ||
۱۸۸۶ | Russian | ۱۱۴ | Philosophical Fiction Realism | Leo Tolstoy | The Death of Ivan Ilych | ||
۱۸۸۶ | Russian | ۶۶ | Philosophical Fiction Realism | Leo Tolstoy | How Much Land Does A Man Need؟ | ||
۱۹۱۴ | English | ۱۵۲ | Modernist Short Story | James Joyce | Dubliners | ||
۱۹۱۶ | English | ۳۲۹ | Modernist Novel | James Joyce | A Portrait of the Artist as a Young Man | ||
۱۹۱۵ | German | ۹۸ | Absurdist Fiction | Franz Kafka | The Metamorphosis | ||
۱۹۲۹ | English | ۱۱۲ | Feminist Treatise | Virginia Woolf | A Room of One's Own | ||
۱۹۴۱ | German | ۱۱۲ | Epic Theater | Bertolt Brecht | Mother Courage and Her Children | ||
۱۹۴۲ | French | ۱۲۳ | Philosophical Fiction Absurdist Fiction | Albert Camus | The Stranger | ||
۱۹۴۵ | English | ۱۱۲ | Political Satire Fable | George Orwell | Animal Farm | ||
۱۹۴۹ | English | ۳۲۸ | Dystopian Science Fiction Social Science Fiction Political Fiction | George Orwell | ۱۹۸۴ | ||
۱۹۵۱ | French | ۲۷۴ | Existential Play | Jean-Paul Sartre | The Devil and the Good Lord | ||
۱۹۵۲ | French | ۱۰۹ | Tragicomedy | Samuel Beckett | Waiting for Godot | ||
۱۹۵۷ | English | ۶۰ | Tragicomedy | Samuel Beckett | Endgame | ||
۱۹۵۴ | English | ۱۸۲ | Allegorical Fiction | William Golding | Lord of the Flies | ||
۱۹۶۲ | English | ۱۷۶ | Dystopian Science Fiction Satire Black Comedy | Anthony Burgess | A Clockwork Orange | ||
۱۹۶۷ | English | ۲۲ | Post-Apocalyptic Science Fiction Horror | Harlan Ellison | I Have No Mouth And I Must Scream | ||
۱۹۷۲ | Russian | ۱۴۵ | First Contact Science Fiction | Arkady & Boris Strugatsky | Roadside Picnic | ||
۱۹۸۵ | English | ۳۰۴ | Autobiographical Fiction | E.L. Doctorow | World's Fair | ||
۱۹۸۵-۱۹۸۶ | English | ۳۰۸ | Postmodern Fiction Mystery | Paul Auster | The New York Trilogy #1-3 City of Glass Ghosts The Locked Room | ||
۱۹۸۸ | English | ۲۱۲ | Pop-Science | Stephen Hawking | A Brief History of Time | ||
۱۹۹۴ | Persian | ۸۵ | Short Story Collection | Bijan Najdi | The Leopards who have Run with Me | ||
۱۹۹۹ | English | ۱۹۲ | Non-Fiction Poetry | Herbert R. Kohl | A Grain of Poetry | ||
۲۰۰۱ | English | ۶۳۵ | Urban Fantasy Mythic Fantasy Magical Realism | Neil Gaiman | American Gods my-review | ||
۲۰۱۳ | English | ۱۸۱ | Dark Fantasy Surrealism Horror | Neil Gaiman | The Ocean at the End of the Lane | ||
۲۰۰۵-۲۰۱۵ | Russian | ۱۸۹۸ | Post-Apocalyptic Science Fiction Near Future Science Fiction | Dmitry Glukhovsky | Metro Trilogy #1-3 Metro 2033 Metro 2034 Metro 2035 | ||
۲۰۰۵ | English | ۱۱۴ | Drama | Sam Shepard | The God of Hell | ||
۲۰۰۹ | English | ۲۴۰ | Philosophical Essay | William Irwin Mark D. White Edited By | Watchmen and Philosophy: A Rorschach Test | ||
۲۰۱۱ | English | ۴۰۲ | Biography | Frank Brady | Endgame: Bobby Fischer's Remarkable Rise and Fall | ||
۲۰۱۲ | English | ۳۹۸ | Comic Science Fiction Post-Apocalyptic Science Fiction | Ben "Yahtzee" Croshaw | Jam | ||
۲۰۱۲-۲۰۱۵ | English | ۲۴۵۰ | Post-Apocalyptic Science Fiction Zombie Science Fiction | Darren Shan | Zom-B #1-13 Zom-B Underground City Angels Baby Gladiator Mission Circus Clans Family Bride Fugitive Goddes | ||
۱۹۵۰ | English | ۲۲۲ | Short Story Cycle Colonization Science Fiction Post-Apocalyptic Science Fiction Dystopian Science Fiction | Ray Bradbury | The Martian Chronicles my-review | ||
۱۹۲۴ | English | ۲۴۰ | Classical Fantasy Fairy Tale Fantasy | Lord Dunsany | The King of Elfland's Daughter my-review | ||
۱۹۸۴ | English | ۳۴۵ | Heroic Fantasy | David Gemmell | Legend my-review | ||
۱۹۲۶ | English | ۲۵۶ | Modernist Novel | Ernest Hemingway | The Sun Also Rises | ||
۲۰۱۰ | Persian | ۸۰ | Allegorical Fantasy | Arman Arian | The Dream of the White Garden | ||
۲۰۰۹ | Persian | ۸۲ | Short Story Cycle | Mostafa Mastoor | Bone of a Pig, Hands of a Leper | ||
۴۰۰-۵۰۰ BC | Classical Chinese | ۱۴۴ | Religious Text/Philosophy | Lao Tzu Translated by Stephen Mitchell | Tao Te Ching my-review | ||
۲۰۱۸ | Persian | ۱۸۰ | Surreal Horror | Behzad Ghadimi | Khadamate Dastgah Hayoolasaz Dameshghi my-review | ||
۱۹۷۵ | English | ۲۰۴ | Dystopian Thriller | J.G. Ballard | High-Rise my-review | ||
Rating | Year of Publication | Original Language | Number of Pages | Genre | Author | Title |
Rating | Year of Publication | Original Language | Number of Pages | Genre | Author | Title | |
---|---|---|---|---|---|---|---|
۲۰۰۱ | English | ۶۳۵ | Urban Fantasy Mythic Fantasy Magical Realism | Neil Gaiman | American Gods my-review | ||
۱۹۵۰ | English | ۲۲۲ | Short Story Cycle Colonization Science Fiction Post-Apocalyptic Science Fiction Dystopian Science Fiction | Ray Bradbury | The Martian Chronicles my-review | ||
۱۹۲۴ | English | ۲۴۰ | Classical Fantasy Fairy Tale Fantasy | Lord Dunsany | The King of Elfland's Daughter my-review | ||
۱۹۸۴ | English | ۳۴۵ | Heroic Fantasy | David Gemmell | Legend my-review | ||
۴۰۰-۵۰۰ BC | Classical Chinese | ۱۴۴ | Religious Text/Philosophy | Lao Tzu Translated by Stephen Mitchell | Tao Te Ching my-review | ||
۲۰۱۸ | Persian | ۱۸۰ | Surreal Horror | Behzad Ghadimi | Khadamate Dastgah Hayoolasaz Dameshghi my-review | ||
۱۹۷۵ | English | ۲۰۴ | Dystopian Thriller | J.G. Ballard | High-Rise my-review | ||
Rating | Year of Publication | Original Language | Number of Pages | Genre | Author | Title |
جناب فربد شما کتاب صومعه درخت پرتغال رو خوندین ؟
نظرات ضد و نقیض زیادی ازش شنیدم.خیلی ازش تعریف کردن،خیلی ها هم باهاش مشکل داشتن.خوشحال میشم نظر شمارو درباره این کتاب بودنم.
نه متاسفانه نخوندمش.
خب مدت زمان زیادیه که من اینجا عنوانی رو معرفی نکردم، پس امروز میخوام یه گرافیک ناول نسبتاً جدید رو معرفی کنم که یکی از خفنترین و بهترین تیمهای نویسنده/طراح روش کار کردن، داستانی که نقطهی قوت نداره!
نام گرافیک ناول: Batman: Damned
نویسنده: Brian Azzarello
طراح: Lee Bermejo
تعداد جلد: ۳
سال انتشار: ۲۰۱۸
*در ادامه قصد اسپویل این گرافیک ناول رو ندارم.*
همونطور که بالاتر اشاره کردم، تیم خفن و معروف آزارلو و برمهو اینبار به سراغ یکی از کشمکشهای جذاب دنیای کمیک رفتن که حقیقتاً یکی از جذابترین جنگ و دعواها رو در طول دنیای کمیک داشتن: بتمن و جوکر…
جوکر کُشته شده! جان کنستانتین به شهر گاتهام اومده! بتمن در حال افت کردنه و نفرینی مرموز، بالاخره گریبانش رو گرفته!
خب یکم قاراشمیش شده اوضاع، نه؟
باید بگم این یکی از خواص اصلی این GNه.
در حالیکه برایان آزارلو داره با همون قلم روون و جذاب و البته سختش، رابطهی پیچیده و این درهمتنیدگیِ جذاب بتمن و جوکر رو برامون پیچیدهتر میکنه، ما از لحاظ بصری شاهد اوجِ پختگی لی برمهو هستیم. بیننده شاهد طراحیای دارای جو و اتمسفر رئال با درونمایههای ترسناک هستش، منتها شدیدتر از هر موقع دیگری.این موضوع هنر طراح و پختگیِ اون رو در این حوزه میرسونه. در همین حین، همونطور که اشاره کردم، بتمنِ در حال سقوط، سعی در حل معمای کشته شدن جوکر داره، ولی داستان به این جاها خلاصه نمیشه. نفرینی گریبان بتمن رو گرفته که از کودکیِ اون بههمراش بوده و حالا خیلی بیشتر از قبل، داره بهش فشار میآره، چیزی مثل یک «شیطانِ درون». و همین نفرین، باعث میشه که پای یکی از یونیکترین و جذابترین کرکترهای دنیای دیسی به داستان باز بشه؛ راوی غیرقابل اعتماد ما، جان کنستانتین.
«Always the worst words could be spoke at me.
You need My help, you either are or will soon be… beyond redemption. Not my fault, I tell myself. But lying is a hobby to me… your original unreliable narrator… John Constantine.»
حقیقتاً وجود شخص جان کنستانتین به جذابیت این اثر نزد من افزود، چرا که به نظرم یکی از خاصترین و در عین حال قویترین شخصیتپردازیهای دنیای کمیکبوک رو دارا هستش. جنگیرِ غیرقابل اعتمادِ سیگاریِ همیشه مست که هیچوقت تو حال خودش نیست و در حال خل و چلبازی درآوردنه. یعنی یکجورایی میشه گفت که کنستانتین حتی نمیتونه به خودش هم اعتماد کنه، حالا میخواد به بتمن توی حل این معمای مرموز و سخت که ریشه در عقاید و افکار دورانِ کودکیِ بروس داره، کمک کنه.
همین الآن میخوام شما رو به ابتدای نقد پرتاب کنم، جایی که نوشتم «داستانی که نقطهی قوت نداره!» شاید با اینهمه تعریفی که بعد از این جمله از این ۳ جلدیِ خاص کردم، فکر کنید این جمله چرته یا مغز من نابود شده، ولی میخوام رازی رو باهاتون در میون بذارم، این داستان نقطهی قوت نداره، این داستان خودش نقطهی قوته!
در هر بخش عملکرد خالقین اثر رو با هم بررسی میکنیم؛
ما با نویسندهای با سابقه در اینجور زمینههای مرموز و جادویی طرفیم. برایان آزارلو اسمی نیستش که با ۴ تا عنوان معروف و اسمدرکُن معروف شده باشه. نویسندهی آمریکاییِ ما که از سال ۱۹۹۳ کار خودش رو بهعنوان نویسنده آغاز کرده، داستان های بسیار جذابی برای همین بتمن نوشته، اما برای مثال نزد طرفداران پروپاقرص دنیای واچمن شناخته شده و حتی تا حدودی ثابتشدهست، چرا که تنها عناوینی رو نوشته که نزد طرفداران واچمن بعد از شاهکار دوازده شمارهای آلن مور، «قابل تحمل» بودند، دو عنوانِ Before Watchmen: Comedian و Before Watchmen: Rorschach منظورم هستش. (که اتفاقاً یکیشون، یعنی عنوانِ ۴ شمارهای رورشاک با همکاری همین طراح، یعنی لی برمهو خلق شد.)
یا برای مثال برای کنستانتین در رانِ افسانهایِ ۳۰۰ شمارهای یعنی هلبلیزر، ۴ آرک و در نهایت ۲۶ شمارهی دوستداشتنی رو خلق میکنه که آرک اولش یعنی “Hard Time” بسیار معروفه.
{نکتهای که اینجا لازم بهذکره اینه که این نویسنده به همراه همین طراح (علت اینکه این دو نفر رو در ابتدای نقد «تیم» توصیف کردم همینه.) در سال ۲۰۰۸ گرافیک ناولی به اسم جوکر رو خلق میکنن که این اثر، یعنی Batman: Damned یکجورایی دنبالهی اون اثر به حساب میآد.}
و عملکرد آزارلو در این کمیک هم دچار افتی نمیشه. نویسنده با خلق دیالوگهای سخت و جالب و ایجاد فضاها و در نهایت خلق دیالوگهای جذاب باعث میشه که این سری در بخش دیالوگنویسی کموکاستیای نداشته باشه.
Constantine: Welcome back to the world of the Livin’. Blanks to fill, I know. I’ll do my part. Telly can carry the rest.
Batman: I know you…
Constantine: ‘Course. An’ I know you, so let’s spare the formalities. There’s a Man Dead. An’ I Don’t mean you, *psst*, so SOD OFF.
Batman: Excuse Me?
برسبم به مقولهی طراحی، اما ابتدا یک سوال؛ به نظر شما میتونه طراحیِ این اثر بد باشه؟
طراحیِ رئال و با دقت و با رعایت جزییات ریز و جزیی که بهقدر کافی با آزارلو کار مشترک داره که من بتونم چشمبسته بگم که کارش در زمینهی مچ شدن با نویسنده بیسته.
سبک خاصی که قبلاً بارها و بارها نظیرش رو در کمیکهایی مثل Batman: Noël، Luthor و… دیدیم.
سبک طراحیِ برمهو اینطوریهکه اگه بخواد (و اکثراً هم میخواد.) میتونه تاریکترین و وحشیترین و وحشتناکترین مکانهای یک شهر شناخته شده رو به واقعگرایانهترین شکل ممکن، طوریکه با یک فیلم سینمایی تقریباً مو نزنه، طراحی کنه.
اینبار امّا به سراغ شهر گاتهام میریم و از زاویهی دید این تیمِ نویسنده/طراح دوستداشتنی، مکانهایی مثل دیسکو و بارهای زیرزمینی، کوچهپسکوچههای شهر گاتهام، قبرستان، کلیسا، خانهها و آدمهای ارزونِ شهر گاتهام رو میبینیم.
البته مثل همیشه رگههایی از طراحی ترسناک و فراطبیعی در لابهلای صفحات اثر یافت میشه. (حضور شخصیتی روحمانند مثل Deadman بهخوبی این گزاره رو تأیید میکنه.)
در نهایت، تمام چیزهایی که گفتم قراره که برای ما بهطور گُنگ و تیرهوتار رابطهی بتمن و جوکر رو شرح بده. تمام سیناپسهای داستان مثل نفرینی که بروس وین از دوران بچگی دارتش، قراره که بالاخره در انتها کمککنندهی ما باشن برای اینکه به ذات این کشمکش پی ببریم. این کاریه که آزارلو و برمهو سعی در انجام دادنش دارن، اونها میخوان به گذشتهها برگردن، به همونموقعهایی که بروس کوچولو از دیدن یک شیطان جیغ میکشه، به «ریشهها».
و بهنظر من؟ اونا توی این کار موفقن.
مرسی امیرعلی. برای کسی که کمیک رو نخونده، خوب نشون دادی که با چه اثری طرفه، خصوصاً بدون اسپویل.
اینقدر از طراحیهاش تعریف کردی که رفتم چک کردم و واقعاً خوشم اومد. گاتهام واقعاً پتانسیل زیادی داره برای اینکه به شکل فضای گوتیک به تصویر کشیده بشه و بهشخصه برای کسایی که این پتانسیل رو درک کنن احترام زیادی قائلم. منجمله تیم برتون.
یادمه که توی یکی از نقدهای قبلیای که نوشته بودم گفته بودی «پیشرفتت در نقد همچنان قابلمشهوده». اون موقع خودم این حسو نداشتم، ولی الان با نوشتن این نقد تمام مدت اینطوری بودم که «واو پسر، چقدر با اون نقدای خشک د بویز فاصله گرفتی و بهتر شدی.» :))
اگه نقدام بهتر شده، بیتعارف میگم که بخش زیادیش بهخاطر راهنماییهای خودت بوده و البته نقدهای زیادی که منتشر میکنی این اواخر. الان هم اگه مشکلی رو میبینی توی نقدها، بیزحمت گوشزدشون کن تا رفع شن.
واقعاً زنده باد…
درسته. البته نقدات خیلی وقته که پیشرفت کرده و اتفاق جدید نیست. چیزی که توی این نقد جدید متوجه شدم، تمرکز بیشترت روی دادن اطلاعات بود (مثلاً اینکه نویسندهها هرکدوم روی چه آثاری کار کردن و چه دستاوردهایی کسب کردن) که برای نقد کمیک کار خوبیه. چون توی دنیای کمیک این مسائل بیشتر اهمیت داره.
لطف داری به من. اگه تو هم انتقادی از نقدهای من داشتی بگو.
راسته که کنتارو میورا،خالق برزرک فوت کرده یا شایعه است ؟
متاسفانه آره. وقتی خبر رو دیروز دیدم، جا خوردم. خیلی ضدحال بزرگی بود.
*خطر اسپویل*
من چند روز پیش بالاخره این تصمیم بزرگ رو گرفتم که برم به جنگِ سندمن و تونستم آرکِ ۷ قسمتی The Doll’s House رو بعد از یک هفته، تموم کنم.
اولین نکتهای که باید بگم اینه که من فرای سندمن، عاشق تموم نوشتههای گیمنم! دلایلِ زیادی هم دارم واقعاً، ولی مهمترین دلیلش اینه که (واقعیتش دقیقاً یادم نمیاد این جمله رو قبلا کی گفته (مثلا تو، یا حتی خودم)، ولی یادمه که تکراریه و من الان دارم نقلقولش میکنم.)
«گیمن از نثر و نوعِ نوشتاریِ آسونی استفاده میکنه، حداقل به نسبتِ موریسون و مور، ولی تو نمیدونی که همین کلماتِ آسون و قلم سبُکش، در آخر میخوان سرنوشتِ شخصیتها رو به کدوم سمت و سو سوق بدن.»
و این برای من حداقل، یه پوینت شگفتانگیزه؛ اینکه با استفاده از کلماتِ ساده و نثر تقریبا آسون، بتونی یه داستان شگفتانگیز رو روایت کنی، خیلی نکتهی ظریف و مهمیه. (درست مثل جف لمیر) این از نوعِ نثر نیا گیمن، حالا بپردازم به خود داستانِ این آرک زیبا و پیچیده.
این آرک، که میشه دومین آرک از سری Sandman، بعد از آرکِ ۸ قسمتیِ Preludes & Nocturnes روایت میشه. به داستانهایی که برای مورفئوس پیش میاد، میپردازه.
ما اولِ این آرک، یعنی ابتدای شمارهی ۱۰ (شمارهی ۹ تکقسمتی بود و سرتاسر فلشبک. اگه اشتباه نکنم در مورد اون هم قبلا نوشته بودم) به دو تن از دیگر اعضای خانوادهی Endless میپردازیم، یعنی Desire و Despair.
مکالمهای بین ایندو همزاد شکل میگیره که باعث کاشته شدن اولین سیناپسهاست در آرک. یعنی گیمن به زیبایی با همین مکالمهی کوتاه و جمعوجورِ یک صفحهای، اطلاعاتِ مهمی رو به خواننده میده. (و این نشون میده این کمیک هم دارای هیچگونه فیلری نیست) موضوع از این قراره که چیزی به اسم Dream Vortex بعد از سالیانِ سال دوباره بهوجود اومده، و Desire، در این مورد به همزادش میگه.
طی مکالمهای که این دو با هم میکنن، مخاطب به این نتیجه میرسه که اعضای Endless در این آرک نقش مهمی رو ایفا میکنن، ولی ما بلافاصله به داستانِ دیگری سوییچ میکنیم و درست همینجاهاست که گیمن در تصمیمی خلاقانه، باعث میشه که این مکالمهی کوتاه ولی مهم، زیرِ آوار عظیم دیالوگها، مونولوگها، اتفاقات و حوادثی که در ادامه پیش میان، دفن بشه و خواننده دیگه اصلا از این مکالمه یادش نباشه.
داستان میگذره، حوادث و اتفاقات پشت سر هم، بهسان گلوله، بهطور رگباری به سر و صورت خواننده پرتاب میشن. این وسط داستانک و حتی داستانهای مختلفی روایت میشه. برای مثال در شمارهی ۱۳، به طور کامل از پلات داستان خارج میشیم و به قرنهای مختلف میریم و از یک قرنِ مشخص و ابتدایی (که کمیک دقیق مشخص نکرده چه قرنی) شروع میکنیم و داستان نامیراییِ یه انسان رو شاهدیم. حالا، مورفئوس تصمیم میگیره که هر قرن به دیدارِ اون مرد بیاد. ما در هر قرن شاهد بروز تغییراتی در ظاهر مورفئوس هستیم (که طراحِ کمیک، به خوبی تغییراتِ لباس پوشیدنِ ارباب رویاها رو نشونمون داده اینجا)، و البته که داستان و هدفی که کمیک داره هم بسیار جالبه، ولی نکتهی حیرتانگیزش برای من مسیری هستش که تا اون هدف طی میشه و دیالوگها و مونولوگهای جذابی که بین اون شخص و مورفئوس رد و بدل میشه.
یا برای مثال یک شماره برخلاف شمارههای پیشین که ۲۶ صفحهای هستن، ۴۰ صفحهای میشه. اینبار به نظرتون میرسه که در ابتدا از روند داستان خارج شدیم، ولی تقریبا در اواسطش به خودتون میاین و میبینین که خیر! دیگه خبری از «خروج از پلات» نیست.
اما اتفاقی که شاید براتون جالب باشه اینه که در انتهای شمارهی آخر از این آرک، ما دوباره به سراغِ شخصیت Desire میریم و اینبار شاهد مکالمهای بین اون و مورفئوس هستیم، و خواننده شروع به بهیادآوردنِ دیالوگی میکنه که درست در ابتدای آرک، بین دو عضو از اعضای اندلس شکل گرفت! (چیزی که من بهش میگم «معجزهی رجوع به سیناپسِ فراموش شده» که به وفور در کمیکیهای گیمن و موریسون دیده میشه.) اینجا، و این ۴ صفحه، بهنظرم نهتنها نقطهی اوجِ این قسمت، بلکه نقطهی اوجِ این آرک هستش.
البته واقعا این آرک نقطهی اوج زیاد داره. اینقدری که مورفئوس برای من یه شخصیت با شکوهه، جاهایی که سر و کلهش پیدا میشه انگار دیالوگها رو به سریعترین حد ممکن میخونم تا به انتهای اون تیکه برسم.
برای مثال شمارهی ۱۲، جایی که به مبارزه با سندمنِ تقلبی میره، برای پیدا کردنِ Brute و Glob، واقعا حیرتانگیزه. خصوصا جاییش که بعد از چند پنلِ زد و خورد و دوباره نشون دادنِ عظمت این شخصیت، مورفئوس با یه میمیک جالب و سرد، خطاب به بروت و گلوب میگه: Well? i am waiting for an explanation.
به طور کلی، این آرک به خوبی عظمتِ مورفئوس رو نشونـمون میده و در عمق دادن به این شخصیت بهترین عملکرد رو داره، در کنارش داستانهای متعددی رو پیش میبره.
البته این نکته رو هم یادمون نره که دو عضو دیگه از Endless رو هم نشونمون میده، پس با این حساب اعضایی که تا به اینجا دیدیمشون: رویا، مرگ، آرزو و نومیدی هستن.
در نهایت اگه بخوام این آرک و این چند شماره رو در یک جمله خلاصه کنم، میگم:
«گسترشِ آهسته آهستهی این دنیای خیلی خیلی بزرگ.»
یعنی نکتهی حائز اهمیت اینه که نویسنده، یک دنیای بسیار بزرگ رو خلق کرده، ولی در معرفیِ اون از سرعت و تمپوی مناسبی برخورداره و نمیآد که یک دفعه تمام سوراخهای (اگه درست یادم باسه اسمشو) DreamWorld رو نشونـمون بده، یا بیوگرافیِ کاملِ اعضای اندلس رو برامون بنویسه، بلکه به قول معروف گاماس گاماس این کارو میکنه.
در نهایت طبق معمول با یه نقلقول این نوشته رو به اتمام میرسونم:
Remember this.
We of the endless are the servants of the living– we are NOT their masters. WE exist because they know, deep in their hearts, that we exist.
— Morpheus
وقتی داشتم نقدتو میخوندم، به این نتیجه رسیدم که چقدر حرف زدن از آرکهای سندمن توی بستر نقد سخته، چون اینقدر اتفاق داره میافته توی هر جلد که بعضی وقتا راجعبه چند صفحه شاید بشه یه مطلب بلند بالا نوشت. گیمن با سندمن یه جورایی نشون داده که هیچ ستینگی براش کافی نیست و بستری به بزرگی نهتنها کل تاریخ، بلکه کل دنیای تخیل نیاز داشته تا توش قصه بگه.
برای من نقطهی عطف The Doll’s House اون قسمتیه که کورینتین میره توی کنفرانس قاتلهای سریالی شرکت میکنه. ایدهش خیلی بکر بود. نقطهی عطف این قسمت هم برای من اونجایی بود که مورفیوس بهعنوان مجازات، اون قاتل سریالی پدوفیله رو وارد یه رویای ابدی میکنه که توش به دنیای بچهها ملحق شده و اونها هم پذیرفتنش و اون هم قول میده دیگه هیچوقت بهشون آسیب نزنه. خیلی لحظهی احساسی عجیبی بود. همین الان که دارم دربارهش مینویسم Goosebumps گرفتم.
نام کمیک: آرکِ دوقسمتیِ Early Warning واقع در سری کمیکِ Hellblazer، در شمارههای ۲۵ و ۲۶.
نویسنده: Grant Morrison
طراح: David Lloyd
یه روز داشتم بر حسبِ عادت توی صفحهی Grant Morrison bibliography در ویکیپدیا میگشتم که چشمم خورد به عنوانِ محبوبترین سری کمیکِ خودم، یعنی Hellblazer. سریای که در ۳۰۰ شماره، داستانهای زیادی برای شخصیتِ جان کنستانتین خلق کرد. خالقشون هم نویسندگان و طراحان بسیار زیادی بودند مِنجمله نیل گیمن، برایان آزارلو، وارن الیس، گارث انیس (که سلطانِ نویسندگانِ این سری هستش از دید خیلیها مثل خودم) و گرنت موریسون. همچنین طراحای بزرگی هم این ۳۰۰ ایشیو رو به تصویر کشیدن.
تمام این ۳۰۰ شمارت هم حول و محورِ جنگیرِ انگلیسیِ سیگار به دستِ بددهنی به اسم جان کنستاتین میچرخه.
اما موقعی که داشتم توی صفحهی ویکی پدیا میچرخیدم و چشمم خورد به این دو شماره، نتونستم جلوی خودمو بگیرم و سریع دانلودش کردم. و وقتی کمیک رو باز کردم متوجه یه اسم آشنای دیگه هم شدم، دیوید لوید!
راستش به جز وندتا، ندیده بودم که طراحیِ کمیک دیگهای هم انجام بده و وقتی دیدم اسم اون به عنوان طراحِ اثره، هایپم دو چندان شد برای خوندنش.
اولین نکته اینه که داستان با اینکه دو قسمتیه، ولی نویسنده از هر پنلش به خوبی استفاده میکنه و Filler نداره. (حتی پنلهایی که خالی از حباب هستن هم فیلر نیستن.)
خودِ داستان در مورد Thursdyke که محلهای واقع در انگلیسه، هستش. حالا جان به دلیلِ درخواستِ دوستش به اونجا اومده، برای دیدنِ کارناوالی در اون محله. ولی این کارناوال مرموز تر و تاریکتر از این حرفاست و جان برای کشفِ معمای این کارناوال دست به کار میشه.
شمارهی دومِ این کمیک، چون از دیالوگهای طولانی و پیچیدهی کمتری نسبت به قسمت اول برخورداره، پس هنر طراح درِش نمایان میشه و در واقع پیشبرد داستان از طریق طراح رو شاهدیم تا حدودی.
داستان مثل اکثرِ داستانهای خوبِ کنستانتین، با تیکههای مذهبی، سیاسی و اقتصادی همراهـه.
همچنین در قالبِ داستانی اکشن، هجوی به فرهنگ خرافه پرستی در انگلیسه.
موریسون همونطور که گفتم از دیالوگهاش به خوبی استفاده میکنه و در واقع طوری داستان رو نوشته که چیز اضافیای نداشته باشه، پس برای خوندنش باید تمام حواستون رو به کمیک بدین تا به عمق فاجعه پی ببرین…!
ولی نکتهی جالبش اینه که به جز تیکههای مذهبیش، از نثر روونتری نسبت به باقیِ کمیکهاش استفاده کرده. یعنی در عین سخت بودنِ کانتکست، روون نوشته شده، که جای تقدیر داره این حرکتش.
آرتِ لوید دقیقا مثل کمیکِ وی فور وندتاـه و خوانندهای که از قبل وندتا رو خونده باشه، این کمیک حالت نوستالژیک داره براش.
استفاده از طراحیهای مفهومی و سخت و ترسناک و قالب کردنِ یه اتمسفرِ سنگین و زمخت و در عین حال شاعرانه به کمیک، از خصوصیاتِ این طراحیه. با اینکه چهرهی یه شخصیتِ ثابت، بعضی جاها تفاوت زیادی با هم داره و توی چشم میزنه این موضوع، ولی قابل چشم پوشیه.
همچنان طراحیِ نمای دورِ خوبی داره لوید، ولی توی جزییات کارش بد میشه.
همونطور که اشارهی ریزی کردم، کمیک ترسناکه تا حدودی. ولی طوری نیست که خوانندهای که از سبک ترسناک خوشش نمیاد تنونه کمیک رو بخونه، مثل کمیکِ Batman: Gothic که موریسون نوشتتش، ترسناکیش در عمقشه و باید تو کمیک عمیق شد تا اون عنصرِ ترسناکیِ اصلی رو کشف کرد. (هر چند ناگفته نمونه که هم این و هم گوتیک، ترسناکیشون در طراحیشون هم هست.)
تجربهای که برای من سر خوندنِ کمیکهای موریسون به دست اومده، اینه که تو اگه یه بار کمیک رو بخونی، موضوع میاد دستت، ولی برای درکِ هدف و مضمونش باید چندین و چند بار اونو بخونی.
در نهایت میخوام با یه دیالوگِ زیبا این نوشته رو تموم میکنم:
Doctor poole: Professor Horrobin? What have you done?
Professor Horrobin: A giant sleeps in all of us. a buried king. The Bible asks, “Canst Thou loose the bands of orion?” This i have done. I have unchained Prometheus. Woken the god whitin…
این نقد چقدر کرم خوندن هلبلیزر رو به جونم انداخت. خیلی موضوع و حالوهواش (و حتی این دیالوگی که نقلقول کردی) چیزیه که خوراک منه. منتها من به خاطر وسواس کاملگراییم یکم واهمه دارم از اینکه وارد دنیای کمیکی بشم که ۳۰۰ شماره داره. البته احتمالاً یه روز این کارو بکنم، ولی اینکه اون روز کی باشه نمیدونم.
دمت گرم. نقد خوبی بود.
البته فربد حتما لازم نیست که از اول بکوب بخونی تا آخرش، میتونی آرکهای برترش رو بخونی. من خودم همینطوری از کنستانتین خوندم (و باید بگم شیفتهی این شخصیتم)، چون مطمئنا آدمی نیستم که هر ۳۰۰ شمارهی سریِ به اون سنگینی رو بخونه. به خودتم پیشنهاد میکنم همین کارو کنی.
در ضمن حتما میدونی ولی جهت یادآوری، آرکهای برترش به هم ربط خاصی ندارن که بگی رفرنس میدن به اون یکی و این چیزا، نه. با خیال راحت میتونی هر آرکی خواستی بخونی.
مرسی شخیل، خوشحالم خوشت اومد، البته من خودم قبول ندارم که اینایی که این جدیداً مینویسم «نقد»ه، یه جور یادداشته که خودم دوست دارم یه جایی سیوشون کنم، و کجا بهتر از اینجا.
آره میدونم. برای همین در توصیف این حس از لفظ وسواس استفاده کردم. شاید حتی بشه گفت OCD. یکی از دلایلی که خوانشم تو حوزهی سوپرهیرویی کمه هم همینه.
فقط من اینطوری هستم یا شما هم فکر میکنید که زنان تا حالا تو ژانر فانتزی حماسی شاهکاری ننوشتن ؟
به جز رابین هاب(که هنوز نخوندمشون)نویسنده مطرح دیگه ای رو تو این ژانر نمیشناسم.اگه شما میشناسین معرفی اش کنید ؟
از بین نویسندههای کلاسیک آره، ولی الان خیلی نویسندههای زن تو این حوزه بیشتر شده و استقبال از کارهاشون بیشتر. الان اگه بری تگ Epic Fantasy رو توی گودریدز سرچ کنی، کلی نویسندهی زن بین کارهای مطرح پیدا میکنی.
https://www.goodreads.com/genres/epic-fantasy
مثلاً پرسروصدا ترین فانتزی حماسی که دربارهش شنیدم، Poppy War از R.F. Kuang هست که البته هنوز نخوندم، ولی طبق گفتهها و شنیدهها پتانسیل تبدیل شدن به یه شاهکار رو داره.
خفنترینش دریای زمین ارسلا گویینه. نمیدونم چقدر میشه «حماسی» محسوبش کرد، ولی با اختلاف بهترین فانتزی بود که از نویسندههای مونث خوندم.
چرا به آثار شکسپیر نمره ندادی ؟
مگه نخوندیشون ؟
کلاً بخش ادبیات و سینما رو فعلاً درستحسابی بهشون نمره ندادم. چون احساس میکنم باید بیشتر بخونم/ببینم تا بتونم نمرهای بدم که بعداً بابتش پشیمون نشم.
من یه چندتا نقلقول از یه سری از بزرگان آماده کردم که به نظر خودم جالبن، البته در کنار نقلقول، قسمتهایی* از یک سری اشعار هم آماده دارم، امیدوارم دوستانی که میبینن از این سری پستها خوششون بیاد. توی هر پست هم یک الی دو نقلقول آماده میکنم، انگلیسی یا فارسی.
* البته در بعضی جهات که یک شعری به نظرم پروفشنال اومد، ممکنه همهی شعر رو هم بذارم.
#نقلقول شمارهی ۱:
به همـــان ضرورتـــی که سنگ بر زمین میافتــــــــــد؛ گــرگِ گرسنه، دندانهایش را در گوشت شکارش فرو میبرد، غافل از این که خود او نیز به میزانِ نابودگری خودش به ورطهی نابــــــــــودی کشیده خواهد شد.
— شوپنهاور
این جمله چقدر شبیه «وقتی به ورطه نگاه میکنی، ورطه هم بهت نگاه میکنه» نیچهست. نقلقول نیچه نسخهی شاعرانهتر همینه.
خب فربد، امروز یکی از مثبتترین حرکتهای این چند وقت اخیرم رو انجام دادم. بالاخره کمیکِ بسیار بسیار زیبا و خفنِ Arkham Asylum: A Serious House On Serious Earth رو خوندم.
کمیک ۱۲۰ صفحهای که به زیباییِ هر چه تمامتر ذهنت رو درگیر میکنه.
یکی از بهترین نقلقولهایی که خوندم، نقلقول اولِ این کمیک بود (نشون میده گرنت موریسون، نویسندهی کمیک، چقدر به دیتیلها اهمیت میده)
اینجا این نقلقول رو مینویسم:
‘But i don’t want to go among mad people’ Alice remarked.
‘Oh, you can’t help that,’ said The Cat: ‘We’re all mad here. i’m mad, you’re mad.’
‘How do you know i’m mad?’ said Alice.
‘You must be,’ said The Cat, ‘Or you wouldn’t have come here.’
— Lewis Carpoll.
‘Alice’s Adventures in the wonderworld.’
این نقلقول به زیبایی روی داستان سوار میشه و به خوبی وضعیت عقلانیِ بتمن رو آنالیز میکنه!
چونکه داستان از این قراره که بتمن تماسی داره، اینبار از جوکر، و اون از پشت تلفن بهش میگه که بر و بچهها توی تیمارستان منتظرشن و باید بره اونجا. و شما اگه در این نقلقول به جای آلیس، بتمن، و به حای گربه، جوکر رو قرار بدین، پوینت و حرفِ موریسون در مورد بتمن رو کشف کردی!
و اما خود داستان:
همونطور که از اسم کمیک هم پیداست، موضوع در مورد تیمارستان روانیِ آرخام، واقع در شهر گاتهام هستش.
اینجا ما با یه داستان کلیشهایِ بتمن و جوکری طرف نیستیم، بلکه اینبار گرنت موریسون با هوشیاری، سمت و سوی داستان رو به طرفِ تیمارستان آرخام سوق میده و ما رو وارد جزییاتِ دیوانه کننده و بسیار ریزِ این تیمارستانِ مرموز میکنه، در واقع موریسون میزنه به ریشهی مشکلات.
داستان با کلمات نوشته شده در ژورنال آمادئوس آرخام، موسس تیمارستان آرخام، شروع میشه.
در طی داستان نشون داده میشه که چگونه مسیر خلق این تیمارستان، توسط آرخام طی میشه، اما این یک استوری از کمیک هستش، در کنار این مسیر، (همونطور که بالاتر هم گفتم) ما شاهد بتمنی هستیم که از سمت جوکر، به تیمارستان فراخوانده شده و اونجا با اکثر دشمنانِ خوبش روبهرو میشه. از جملهی اونها میتونم به Two Face، کیلرکراک، مترسک و خود جوکر اشاره کنم.
برداشتهای زیادی از داستان، وضعیت روانیِ جوکر، وضعیتِ بتمن و جوکر، روح و روان خودِ بتمن، و البته، یکی از پای ثابتهای داستانهای بتمن، یعنی آرخام اسایلم میشه کرد.
ولی نکتهی جالب این کمیک، اینجاست که یکی از آندرریتدترین داستانهای بتمن و جوکر هستش! (البته در ایران) یعنی اونقدری که کیلینگ جوکِ آلن مور و عقیده و فلسفهی مور شناخته شده هستش، این نیست. این همیشه برای منی که عاشق گرنت موریسونم مایهی تعجب بودش، تا اینکه امروز با خودم گفتم باید این کمیکو بخونم تا ببینم چطوریاست.
با اینکه موقعی خوندن بعضی از دیالوگاش به طور کامل توی دیکشنری بودم، و با اینکه موقعی خوندنِ دیالوگهای مخصوصِ جوکر باید صفحهی گوشی رو در زومترین حالت ممکن میذاشتم، ولی این رو با جرئت بهت میگم که صد در صد ارزشش رو داشت.
گرنت موریسون برای نوشتن کمیک از چندتا از شورتاستوریهای لن وین در مورد آمادئوس آرخام استفاده میکنه. البته طبق گفتهی خودش ایدهی اصلیِ کمیک حین مکالمهی اون و یکی از دوستانش به اسم جیم کلمنتس، بیرون میاد. و موریسون از شورتاستوریهای لن وین استفاده میکنه و اونارو بسط و گسترش میده، و از طرفی مکالمهش با دوستش هم پس ذهنش میمونه و اون رو روی پلات عملی میکنه تا بالاخره همچین داستان خفن، دارک و عمیقی رو به نگارش در میاره.
هر چند که شهرتی که این کمیک در حال حاظر داره، مطمئناً به دلیل دارا بودنِ طراحِ صاحب سبک و متبحریـه به اسم دیو مککین.
مککین رو از طراحی کاورهای سری کمیک سندمن، نوشتهی نیل گیمن میشناسیش، ولی در این کمیک هنر و آرت خاص و دیدنیِ خودش در مسئلهی طراحیِ سورئالیسمی، مفهومی، دارک و ترسناک رو نشون میده. پنلبندیهای پیچیده و جذاب، و خب صحنات ترسناک و weird ای رو خلق میکنه.
طراحیهای ایشون از چهرهی جوکر، نشون میده که یک طراح چطور میتونه با روح و روان خوانندهی خودش بازی کنه، و حتی موقعی که شما برای بار دهم صورت جوکر رو میبینی، امکان نداره یک دلقک ترسناک و آشفته و مریض و البته با هوش رو مشاهده نکنی و از نرس مو های تَنِت سیخ نشه.
خب، دیگه سخن رو کوتاه میکنم. در کل، میخواستم اگه این داستان رو نخوندی، بهت پیشنهادش کنم که بری سمتش. الحق که ارزششو داره.
پ.ن: نمیدونم چرا، ولی دلم میخواد یه نقلقول جالب رو از سمت موریسون بنویسم این پایین:
I found out later that the script had been passed around a group of comics professionals who allegedly shit themselves laughing at my high-falutin’ pop psych panel descriptions. who’s laughing now, @$$hole?
من اینجا کلمهی «اسهول» رو دقیقا همونطوری که خودش نوشته بود، نوشتم.
مرسی بابت بررسی کوتاه. از اون بررسیهاست که آدمو برای خوندن یه اثر هایپ میکنه، چون توش دست روی نکاتی گذاشتی که اثر رو برای کسی که نخوندتش هیجانانگیز جلوه میده (مثل همون تشبیه نقلقول آلیس)
متاسفانه این اثرو هنوز نخوندم. بعداً که یه روز مفصل به کمیکهای بتمن بپردازم حتماً میرم سراغش. ولی خب طراحیهای مککین رو دیدم (معروفن) و به نظرم خیلی خلاقانهن.
خواهش میکنم.
یکی از چیزایی که در مورد این کمیک و کلا شخصِ گرنت موریسون دوست دارم اینه که هنوز توی نهتنها ایران، بلکه خود آمریکاش هم این نویسنده زیاد کشف نشده و یه جورایی داستاناش آندرریتده.
دو تا مثال میزنم.
آرخام اسایلم (یا بهقول خیلیا آرکام اسایلم) و کیلینگ جوک رو مقایسه کن، هر دو کمیک در مورد بتمن و جوکر هستش، ولی خب جوکرهای هر دو کمیک بسیار متفاوت هستن از هم، و خب توی ایران آرخام اسایلم آندرریتده، خیلیا هنوز این کمیکو نخوندن، به دلیل جو سنیگنی که توی طراحیها حاکمه و نثر پیچیدهی موریسون. (دست یه فرد با سوادی رو برای ترجمه و دست یه فرد هنرمندی رو برای گرافیک میبوسه)
ولی کیلینگ جوک یه کمیک کامانتری هستش نسبت به آرخام، جوّش زیاد سنگین نیست و به جز دو سه تا صحنهی جنسی، چیز دیگهای نداره، و نثر مور هم نسبت به موریسون و همچنین ایده و فلسفهی مور خیلی عمومیتره و قابل فهمتر.
یا یه مثال دیگه، خیلیا بهترین کمیک سوپرمن رو Whatever Happened to the Man of Tomorrow نوشتهی مور میدونن، با اینکه یک مکسیسریزی رو چند سال پیش موریسون نوشت برای سوپرمن به اسم All-Star Superman، که واقعا کمیک زیباییه، من خودم الآن شمارهی سومشم و بهنظرم به کمیک چه بر سر مرد فردا آمد؟ـه مور میرسه، حتی تا اینجا! این در حالیه که شاید تو تا حالا اسم آل استار سوپرمن رو هم نشنیده بودی.
در کل این برای شخص من که عاشق نوشتههای پیچیده و پر از رفرنس، ایدهپردازیهای دیوونهوار، شخصیتپردازیای صحیحِ موریسون هستم خبر بدیه، اینکه کاراش آندرریتده و شناخته شده نیست واقعا بده. یعنی اونقدری که آلن مور توی ایران خصوصاً، شناخته شده هستش، به همون مقدار دقیقاً موریسون آندرریتده.
البته به نظرم یکی از دلایل شناختهشدهتر بودن آلن مور سهتا اثر معروف و کلاسیکش From Hell, V for Vendetta و The Watchmen هست که باعث شده شهرتش از دنیای کمیک فراتر بره. موریسون (و کلاً هیچ کمیکنویس دیگهای) اثری نداره که در این سطح مشهور باشه.
ولی در کل آثار آلن مور User-friendlyتر هست. مگه اینکه واقعاً سعی کنه یه چیز سخت بنویسه (مثل رمان Jerusalem).
البته به نظرم یکی از دلایل شناختهشدهتر بودن آلن مور سهتا اثر معروف و کلاسیکش From Hell, V for Vendetta و The Watchmen هست که باعث شده شهرتش از دنیای کمیک فراتر بره. موریسون (و کلاً هیچ کمیکنویس دیگهای) اثری نداره که در این سطح مشهور باشه.
ولی در کل آثار آلن مور User-friendlyتر هست. مگه اینکه واقعاً سعی کنه یه چیز سخت بنویسه (مثل رمان Jerusalem).
موریسون توی این کمیک در قالب شخصیتی به اسم Dr. Ruth یه حرف جالبی در توصیفِ جوکر میزنه که میخوام بازگوش کنم:
“Ha can only cope with that chaotic barrage of input by going with the flow. That’s why some days he’s a mischievous clown, others a psychopathic killer. he has no real personality.”
https://s18.picofile.com/file/8430908450/A_Man_With_A_Yellow_Face.pdf.html
https://s18.picofile.com/file/8430908492/Killer_Camera.pdf.html
https://s18.picofile.com/file/8430908576/Ghosts_Caught.pdf.html
https://s19.picofile.com/file/8430908584/Kolbe_Nahs.pdf.html
https://s19.picofile.com/file/8430908650/The_Hitchhiker.pdf.html
یه زمانی بود که من آنتونی هوروویتس رو میزاشتم تو دسته بندی نویسندههایی مثل دارن شان و آر ال استاین؛ حق هم داشم، جز گروشام گرینچ چیزی ازش نخونده بودم و گروشام گرینچ به زور بتونه اثر متوسط رو به ضعیف باشه. در یکی از روزهایی که داشتم یکی از کتابای آر ال استاین رو ورق میزدم (در واقع اسکرول میکردم) که شاید اثری از چیزی به نام هنر توش ببینم (و با اختلاف این بدترین کتابش بود (خودت با توجه به تعداد و کیفیت کاراش عمق فاجعه رو بسنج)) به این نتیجه رسیدم چند تا از داستان های کوتاه هوروویتس رو که قبلا دانلود کرده بودم (ردپای پایرسی در اعماق تک تک کلمات این کامنت حک (یا هک؟) شده) رو بخونم و با چند تا از بهترین داستان کوتاههای عمرم رو به رو شدم.
وقتی آر ال استاین بخونی متوجه میشی. فکر کنم هوروویتس تنها کسیه که نوجوونا رو جدی میگیره. وقتی داستان هاشو میخونی آخرش حس نمیکنی یه کل ماجرا یه جوک بیمزه بزرگ باشه. اتمسفرشون رو بی اندازه دوست دارم. داستان های دارن شان و آر ال استاین (دن ناینان ادبیات وحشت، کسی که دارم از اول کامنت بهش فحش میدم و بیشتر هم قراره بهش فحش داده بشه) رسما اتمسفر ندارن. یعنی احساس خاصی رو تو آدم به وجود نمی آرن، اما هوروویتس مثل استفن کینگ میمونه. برخلاف داستان های نیل گیمن که معمولا من حس میکنم پاهام به زمین نچسبیده (خیلی اتمسفر پریانی قوی داره)، اما داستان های هوروویتس و متعاقبا کینگ داخل زمین میگذره، خیابون های لندن، جو روستایی دهکده های انگلستان، طبقات جامعه انگلستان و… کاملا تداعی کننده یه فضای واضح و ملموسان. البته شاید متوجه منظورم نشی چون قضیه خیلی حسیه (هورا! منم بلدم شوآف عنتلکتی بدم!).
مرد زرد چهره، بدون توجه به اسم تخمیش، بهترین داستان این لیسته. یه فست فود خالص، کوتاه، جادار، مطمئن… یعنی منظورم چیز بود.. آممم… کوتاه، جذاب لذتبخش.
منم خیلی وقت پیش از هوروویتس یه کتاب خوندم به اسم شیطان و پسرک که الان چیزی ازش یادم نیست،ولی حس مثبتی ازش تو وجودم رسوب کرده.
داستان مرد زردچهره رو خوندم. اول اینکه این ترجمههه چقدر ناجور بود. مجبور شدم برم سراغ نسخهی انگلیسی.
دوم اینکه از داستان خوشم اومد. هرچند در کل این داستان هم مثل داستانکوتاههای ترسناک دیگه از مشکل Gimmicky بودن عنصر وحشت رنج میبرد. منظورم از گیمیکی عنصریه که عمق تماتیک نداره و با بطن داستان گره نخورده و صرفاً وقتی معلوم میشه چیه، باید از دور بهش نگاه کنی و زور بزنی تا بترسی.
چون داستان کوتاه باید تو حجم کم کارش رو انجام بده، این مشکل خواهناخواه توش پیش میاد و فرصت برای توسعه دادن عنصر وحشت نیست، ولی لااقل تو این داستان یه چیز احمقانه نیست. به نظرم ایدهی کلیش (اینکه یه سری عکس بگیری و یهو ببینی یه مرد زردچهرهی کریپی لای عکسها پدیدار شده) پتانسیل خوبی داره و همونطور که گفتی، جوسازی هوروویتس هم قابلقبول بود.
https://spidey.ir/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%DA%A9%D9%85%DB%8C%DA%A9/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%DA%A9%D9%85%DB%8C%DA%A9-%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C/437-%D9%83%D9%85%DB%8C%D9%83-%D9%85%D8%B1%D8%AF-%D8%B9%D9%86%D9%83%D8%A8%D9%88%D8%AA%DB%8C-marvel-knights-%D8%AA%D8%B1%D8%AC%D9%85%D9%87-%D8%B4%D8%AF.html
به نظرم این یه نمونه از مفهوم گیلتی پلژره. یه داستان که قطب احساسی درست حسابی نداره، روایت عجیب و غریب و خفنی هم نداره اما میخوای هی ورق بزنی بری ببینی صفحه بعدی چیه.
و خب من خیلی آدم هول ایده های فانتزی هستم. یعنی اگه یه ایده خفن وجود داشته من بدون داستان درست و حسابی عاشقش میشم. و این ایده این خییییییییییلی خفنه. این ایده که« دولت با ابر شرورا قرارداد می بنده که شر ابرقهرمانا رو کم کنه و بتونه راحت به تجارت اسلحه، مواد مخدر، پولشویی و امثالش بپردازه و در نهایت کاخ سفید وقتی بزرگ شدن ابر شرورا رو می بینه تصمیم میگیره قرارداد ها رو فسق کنه» خیلی خوب و باحاله.
امروز داشتم پوشهی اسپم رو چک میکردم و این کامنت رو توش دیدم. الان تاییدش کردم.
شت، خودمم یادم رفته بود این کامنتو دادم!
فربد توی این چند روزِ اخیر انقدر کمیک سیاه سفید خوندم که یه کمیک رنگی میبینم ذوقمرگ میشم. :دی
بعد از خوندنه یه کمیک سنگین و لبریز از دیالوگ به اسم ماوس، رفتم سراغ ادامهی خوندن کمیک Sin City: Vol 1: The Hard Goodbye.
خب من اولش که دیدم حول و حوالی ۲۰۰ صفحهست یکم خورد تو ذوقم که چقدر زیاده، ولی وقتی شروع کردم به خوندنش دیدم نمیتونم جلوی خودمو بگیرم و در نتیجه حدودا نصفشو خوندم. و نکتهی دیگه اینه که دیدم کمیک حداقل ۷۰ درصدش تصویر و آرتـه و اون سی درصد مابقی میشه دیالوگ که اکثرا هم مونولوگهای مارو (شخصیت اصلی این Vol) هستش.
بگذریم، آره نصفشو خوندم ولی بعدش خورد به بنبست روند خوندنم. حدودا دو سه ماه دست نخورده باقی موند تا اینکه همین دو سه شب پیش دوباره رفتم سراغش و این بار دخلشو آوردم.
دیگه خاطره تعریف کردن بسه و بریم سراغ خود کمیک.
در ضمن متن پیشرو نقد نیست و صرفا خطی بر سین سیتی هستش. و در ضمن فاقد اسپویله.
خب از ویژگیهای کمیک اگه بخوام بگم (همونطور که اشارهای کردم) میتونم به سیاه و سفید بودنش اشاره کنم و اینکه کمیک مملو از صحنههای اکشن و بزن بزن هستش با طراحیهای به یاد ماندنی و کلاسیکه فرانک میلرِ افسانهای. در واقع طراحی و آرت این کمیک دائما بین رنگهای سیاه و سفید بازی میکنه و از این ویژگیش من خوشم اومد.
پلات هم جالب توجه بود و یه ایدهی کوچیک و ریز بود.
در واقع داستان با عشقبازیهای شخصیت اصلیِ داستان، یعنی مارو و یک خانم بسیار زیبا به اسم گلدی شروع میشه.
طی اتفاقاتی که میوفته و دیالوگهای که رد و بدل میشه، ما پی میبریم که این ماروِ قصهی ما از قضا زیاد هم خوش تیپ و خوش قیافه نیستش و این اولین باری بوده که یکی بهش پیشنهاد س.ک.س داده، و برای اولین بار، این خانم خوشگل… خب دروغ چرا؟ قضیه حتی برای من هم یکم عجیب به نظر میرسه ولی، ماجرا وقتی عجیبتر میشه که ما میفهمیم گلدی توسط یه شخصی کشته میشه و حالا مارو، که دارای یه شخصیت خشن و البته روحیهای بچهگانه هستش در به در میوفته دنبال قاتل گلدی. چون گلدی خیلی براش ارزش داشته. و این شما و این هم سین سیتی: خداحافظیِ سخت!
با گذشتِ داستان و ایجاد مونولوگهایی از سمت مارو و در نتیجه آشناییِ بیشترِ ما با مارو، متوجه این قضیه میشیم که اون غیرت خاصی روی زنها داره و دوست نداره حتی کوچیکترین توهینی به زنها بشه (دلیله همچین طرز فکری لااقل برای من، تا الان ناشناخته باقی مونده).
حالا شما فرض کن که شخصی (یا اشخاصی) به عمد، اومده زنی که مارو رو (شاید) دوست داشته رو کشته! پس قیامت رو برای این شخص (یا اشخاص) باید تصور کرد از جانب این قلچماق دوستداشتنی.
مارو هم یه قلچماقِ به تمام معناست و واقعا آدمِ گردنکلفتیه و خرابیه، حتی با خوندن کمیک میتونم این رو بگم که بعضی موقعها فرانک میلر اغراق هم کرده دربارهی زوربازوی مارو.
سین سیتی یه کمیک نئو نوآر با آرت فوقالعاده جذاب و مفهومیه. (آرتی که گاها برای درک و فهم برخی از پنلهاش باید مدتها به مانیتور چشم دوخت و دقت کرد)
سین سیتی دارای دیالوگهای کمیه، ولی همون دیالوگهای کم هم به ندرت پیش میاد که موندگار و به یاد موندنی نشه.
سین سیتی داستانِ سر راستی داره و برای فهمش حتما نباید مدتها به فکر فرو رفت، ولی همون داستانِ سر راست مدتها مغزتون رو قلقلک میده و شما رو به چالش میکشه، چالشی که حرفش اینه:
«آیا واقعا طرز تفکر مارو انقدر ساده و پچهگانهست که به خاطرِ یک شخص که تا حالا نه اون رو میشناخت و {احتمالا} نه اون رو دیده بود، حتی جون خودش رو هم به خطر بندازه؟»
این سوالی بود که فرانک میلر، این داستانِ ۲۰۰ صفحهای رو به خاطرش به وجود میاره.
حتی خود فرانک میلر گفته:
«این یکی خودش راه افتاد! من قصد داشتم یه داستان ۴۸ صفحهای بنویسم برای دارک هورس، ولی مارو زورم کرد و باعث شد که اینهمه بنویسم. همش تقصیر این قلچماقه!»
در کلام آخر، سین سیتی یه کمیک ایدهآل برای اشخاصی هستش که به داستانهای اکشن، جنایی و دارای طراحیهای فوقالعاده، علاقه دارن.
با اینکه گفتی نقد نبود، ولی در کل به نظرم پیشرفت خوبی نسبت به نقدهای قبلیت داشت. توی نقدهای قبلی میتونستم حس کنم که داری تلاش میکنی نقد کنی، ولی اینجا اثری از اون تلاشه نبود و همهی بیانات حالتی طبیعی داشتن.
من به شخصه خیلی به سینسیتی ارادت دارم و یه شاعرانگی زمختی داره (مثل خیلی از آثار نوآر دیگه) که دقیقاً مطابق سلیقهی خودمه.
اینکه چرا مارو روی زنها غیرت داره به نظرم زیاد چیز عجیبی نیست. مارو اساساً ورژن غربی تیپ شخصیتی «فردین»ه که ما ایرانیها داریم. فردینها دوست دارن از آدمهای ضعیف و بیپناه دفاع کنن و زنها براشون یه جورایی به نماد ضعف و بیپناهی تبدیل میشن. این دیدگاه همونقدر که شرافتمندانهست، یه سکسیسم زیرپوستی و بیآزاری هم درش دخیله. یعنی فردینها یه مرزبندی خیلی عمیقی بین زن و مرد توی ذهنشون وجود داره که تو یه جایی مثل سینسیتی خوب جواب میده، ولی توی دنیای واقعی نه.
مرسی. خوشحالم خوشت اومد.
این اصطلاح «فردین مانند» برام جالب بود و تا حالا بهش دقت نکرده بودم. مرسی بابت گفتنش.
یه سکسیسم زیر پوستی و بی آزاری؟ این اوج سکسیسمه.
اینکه زنها رو به عنوان موجودات احساساتی و ضعیف که عرضه هیچ کاری رو ندارند، بیاری پایین، اوج تحقیر کردنه. این همون مسئله ترسناک و سنتی «غیرت» هست که ریده تو زندگیمون.
البته منظورم این بود که مارو چنین تصوری داره. وگرنه خود شخصیتهای زن دنیای سینسیتی بیدفاع و احساساتی و ضعیف نیستن. مثلاً دخترهای اولد تاون همهشون بزن بهادرن واسهی خودشون و یه شخصیت هم هست به اسم ایوا لرد که همهی مردهای داستان رو روی یه انگشت میچرخونه. ولی کلیت حرفت درسته.
دقیقا منم منظورم همین بود. اینکه مارو خیلی ضد زنه.
به نظرم ضد زن واژهی درستی برای توصیف مارو نیست، چون مارو هیچوقت علیه زنی کاری انجام نداد و اصلاً به شخصیتش نمیخوره که مثلاً بخواد زنی رو محدود کنه یا اگه مطابق با انتظاراتش ظاهر نشد، توهین و تحقیر حوالهش کنه. شاید بشه گفت مارو دید محدودی نسبت به زنها داره و اونم به خاطر اینکه با هیچ زنی تو رابطه نبوده و فقط با یه نفر بوده (گلدی).
در کل مارو شاید نتونه زنی رو از لحاظ عاطفی و ذهنی ارضا کنه، ولی مسلماً مایهی عذابشون هم نخواهد بود.
کمیک gideon falls رو خوندی؟ خیلی گاده پسر!
طراحیاش عالیه، از ایدهشم خوشم اومد. البته فعلا دو ایشیوش رو خوندم.
وقت کردی برو سراغش، تو میتونی در عرض یه ربع یه ایشیوش رو بخونی. (واسه اینکه لحنش خیلی آسونه و دیالوگ هم نسبتا کم داره. در ضمن جف لمیر نویسندهشه)
نه نخوندم.
I’ll keep it in my radar
http://www.silveraspen.net/1408.html
هر ایده ای رو استفن کینگ سراغش بره، امکان نداره عمیق تر بهش پرداخت بشه.
موافق نیستم. نقطهی قوت کینگ روایت جذاب ساختن از ایدههاست، نه عمیق شدن توشون.
توی همین داستان ۱۴۰۸ روایت بسیار جذابه (خصوصاً اونجا که متصدی هتل داره توضیح میده که چرا نباید وارد اتاق ۱۴۰۸ شد)، ولی بعد خود اتاقه روایتی نسبتاً کلیشهای از ایدههای توهمی سبک وحشته که قبلاً خودش عمیقتر توی Shining بهش پرداخته بود و حتی اقتباس سینمایی داستان هم با ربط دادن توهمها به زندگی خانوادگی شخصیت اصلی بیشتر تو عمق قضیه فرو میره.
در کل به نظرم نقطهی قوت کینگ روایت جذابه، نه ایدههای عمیق.
آقای آذسن . باتوجه به اینکه رشته تحصیلیتون علوم انسانیه , تاحالا بجز رمان و داستانهای تاریخی و خلاصه اینجور ژانر ها مقالات یا کتابهای ترجمه شده از زیست یا فیزیک دارین یا در دست ترجمه هست ؟!
و اینکه اصلا اینجور کتابهایی رو خوندین ؟
نه جز کتابهای درسی کتابی در این زمینه نخوندم به جز A Brief History of Time هاوکینگ. هرچند مطالعات جستهگریخته توی صفحات اینترنت و یوتوب داشتم.
ترجمهش هم کار من نیست.
فربد چیزی از استفن کینگ نخوندی؟
شرم بر تو!
خوندم. اضافه نکردم هنوز.
هرچند از استیون کینگ بیشتر فیلم دیدم.
فربد برنامهای واسه ترجمهی from hell نداری؟
آخه من میگم حیف نیست واقعا؟
وندتا و واچمن و کیلینگ جوک که بهترینهای مور هستن ترجمه شدن، کسی سمت فرام هل نرفته. واقعا هم عجیبه هم نارحتکننده.
نه فعلاً برنامهای ندارم. ترجمهی فرام هل خیلی وقتگیره و از طرف دیگه بهخاطر محتواش شاید خیلی از سایتها فکر کنن انتشارش ممکنه باعث فیلتر شدنشون بشه.
چندسوال،میدونید فرق بین دارک فانتزی و گریم دارک فانتزی چی هست ؟
بهترین ترجمه کتاب های جنایات و مکافات و برادران کارامازوف مال کدوم نشر و مترجم هست ؟
سایتی رو میشناسین برای مقایسه ترجمه ها ؟
گریم دارک فاز سیاسی و دیستوپیایی بیشتری داره؛ در حالی که دارک فانتزی فاقد این عناصره.
نمونه دارک فانتزی کورالاین و نمونه گریم دارک فانتزی مالازان و نغمه یخ و آتشه.
تعریف این دوتا زیرگونه از کتاب «راهنمای خورههای ژانر» که قراره نشر پریان منتشر کنه.
برای مقایسهی ترجمههای جنایات و مکافات به لینک زیر مراجعه کن:
https://kafebook.ir/%D8%A8%D9%87%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%B1%D8%AC%D9%85%D9%87-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D9%88-%D9%85%DA%A9%D8%A7%D9%81%D8%A7%D8%AA/
یه سوال جناب فربد آذسن،من تا حالا هیچ کتابی تو ژانر کارآگاهی و جنایی نخوندم.برای شروع چه کتاب هایی رو پیشنهاد میدین ؟
صد در صد داستانهای شرلوک هلمز.
«جوی که هاروکی موراکامی میخواد توی رماناش از ژاپن ارائه بده، تقریباً چیزیه که من دوست دارم خودم به عنوان یه نویسنده از تهران ارائه بدم (یا حداقل دوست دارم یه نویسندهی دیگه این کارو انجام بده)، چون به نظرم پتانسیلشو داره.»
دقیقا هاروکی موراکامی چه جوی رو انتقال میده؟ من حدودا یک پنجم کتاب کافکا در کرانه (با سانسور زیاد) خوندم و چیز منحصر به فردی ندیدم. به نظرم دقیقا این عدم هویت که تو ایران داریم توی ژاپن هم وجود داره. منظورم اینه یه سری تصاویر نمادینه که واضحا می فهمی که اون تصویر متعلق به فلان کشوره. مثلا کاخ های عربی با شیخ های چاق که معلومه به کشور های خاورمیانه تعلق داره یا مثلا یه شهر کوچیک که توش موزیک جاز پخش میشه و خیابوناش آسفالت خرابی دارن و اطرافش پر از مزرعهس دقیقا تصویر یه شهر وسترن آمریکایی (احتمالا دهه ۷۰) رو تداعی میکنه. در صورتی که ایران مدرن همچین تصاویری رو نداره.
خب، یه ذره در مورد این پتانسیل توضیح بده!
به نظرم چیزی که آثار موراکامی رو جذاب میکنه، اینه که یه فاز مرموز از مردم عادی شهر ارائه میده. یعنی همهچی در عین عادی و پیشپاافتاده بودن سنگینی خاصی داره و احساسات عمیقی تو محیط شهری موج میزنن که انگار خود شهر سرکوب کرده.
مثال میزنم. مثلاً اگه تو بخوای یه داستان موراکامیطور توی بستر تهران بنویسی، میتونی دربارهی یه پسر نوجوون/جوون بنویسی که داره میره کلاس زبان/موسیقی/هرچی. بعد توی کلاسش با یه دختری آشنا میشه که روش کراش میزنه و دختره خیلی مرموز و زیبا به نظر میرسه. بعد تو سعی میکنی با استفاده از اشاره به عناصر محیطی (مثلاً پاساژها، خیابونهای شلوغ، محیط کلاس، شبهای دلگیر تهران و..) و بهرهگیری از فرهنگ دختر/پسرونه تو ایران سنگینی حس پسره رو به طور زیرپوستی تشدید کنی و تصویر مرموزتر و آرمانیتر از دختره بسازی. بعد به یه بهانهای اینها رو با هم آشنا کنی و عناصر سورئال یا ویرد بیشتری به داستان اضافه کنی.
این سناریو (آشنایی دختر و پسر تو کلاس) شاید کلیشهای به نظر برسه، ولی با نگرش موراکامیطور میشه داستان جادویی و عجیبی باهاش تعریف کرد که توش غرق بشی. اتفاقاً محیط مدرن و بیهویت شهری در این راستا بهت کمک میکنه. چون لازم نیست به کلیشهها توسل بجویی و تنها چیزی که برات میمونه احساسات جهانی انسانیه.
یکم انتقال منظورم سخت باشه شاید. چون قضیه خیلی حسیه.
شماره ۹ عه سندمن خیلی خوب بود، چسبیدا!
این گیمنِ اعجوبه هنرش رو تو روایت هم ثابت کرد.
نوشته ای بر سری کمیک سندمن، شماره ی ۹:
هشدار اسپویل:
توی شماره ۹ هر صفحه ای که جلو میرفتی، تو پنل آخر حالت و پوزیشنِ راوی رو میدیدی(البته از اونجایی که the tale شروع شد،یعنی از صفحه ی ۶ تا صفحه ی ۲۲)، همین خیلی تاثیر میذاشت تو فهم و درک داستان از طرف مخاطب. مثلا وقتی تو میخواستی یه بار دیگه کمیکو از اول تا اخر مرور کنی، هر صفحه ای که ورق میزدی، تو پنل آخر پوزیشنِ راوی رو میدیدی، و یه مروری میشد از داستانی که راوی تو اون صفحه روایت کرد.
این دانش گیمن رو واسه نوشتن همچین اسکریپتی نشون میده.
از نکته ی دیگه ی این شماره میتونم به the tale فوق العادش اشاره کنم.
آخه هی این جمله ی “جنایت نادا” میومد تو ذهنم و من هم میزان هایپم واسه هر چه زودتر خوندن حبابا بیشتر میشد، خیلی دوست داشتم بدونم اون جنایتی که نادا در مقابل کای کول، master of dreams، مرتکب شده چی میتونه باشه. و هایپم هم بیهوده نبود؛ با یه داستان بس قوی، با پلات قوی و شخصیت پردازی های اعلا رو به رو بودیم، که ایده اش خیلی ناب و جالب بود.
یه داستان رمانتیک رو شاهد بودیم، متوجه شدم مورفیوس ۱۰۰۰۰ سال پیش هم زنده بوده، بالاخره از جنایت نادا با خبر شدم، و نکته ی دیگه هم دیالوگای قوی از سمت گیمن بود که ناجوانمردانه عنصر tear jerker رو به کار برد، خصوصا تو صفحه ی ۲۲، اونجایی که راوی گفت: and, for the last time, he asked her to be his bride…
واقعا تو این دیالوگ بود که به مصمم بودن دریم پی بردم و عاشق این شخصیت شدم و به جنایت نادا هم پی بردم، اونم عمیق!
حباب های آخری که گیمن گفت هم اینقدر twisted بودن که منو عمیقا به فکر فرو بردن، و باعث شدن یه بار دیگه داستانو از اول تا اخر بخونم، این دفعه سریع تر البته.
طراحیشم خوب بود، هر چند سبک دلخواه من نبود، و طراحی درینگنبرگ و مالکوم جونز برای این شماره با شماره های قبلی فرق میکرد و این فرق ملموس بود و من هم ازش ناراحت بودم که این تغییرو داده، نه اشتباه نکن! من از تغییر بدم نمیاد، ولی از این ناراحت شدم که این تغییر خوب نبود، و یه نقطه ضعف بزرگ بود تو این شماره.
واقعا حیف که این قسمت، با این داستان ناب، با این دیالوگا و شخصیت پردازیای عمیق، گرفتار همچین طراحی و آرتی شده بود.
در مجموع، این شماره ۹ یه سینگل ایشیو عه باحال بود، و لحنشم خیلی سبک بود. خیلی، یعنی انتظار همچین چیزی رو از سمت گیمن نداشتم. به طوری که من خیلی روون خوندم و در کل از کلمه های قلمبه سلمبه خیلی کمتر استفاده شده بود.
به نظرم این شماره بزرگترین نقطهقوتش اینه که نشون میده سندمن چقدر منفصل و در عین حال به هم پیوستهست. توی شمارهی ۴ شما چندتا پنل میبینی که سندمن توی جهنم یه زن به اسم نادا رو میبینه که بهش میگه هنوز عاشقشه، ولی هنوز نبخشیدش. و شما نمیدونی قضیه چیه و احتمالاً هم یادت میره. بعد یهو تو شمارهی ۹ خارج از بستر اصلی قصه یه پدربزرگ رو میبینی که حکایت نادا رو برای نوهاش تعریف میکنه. من اولین بار که این شماره رو خوندم، بلافاصله متوجه نشدم که این نادا همون زنهست که شمارهی ۴ توی جهنم دیده بودیم. قشنگی ماجرا هم پایان مثلاً باز قصهست که با توجه به دانشی که از قبل داشتی میدونی به کجا ختم میشه.
دقیقا.
و همونطور که گفتی بههمپیوستگیِ دیوانه واری که سندمن داره رو نشون به مخاطب میده. یعنی یارو اومده تو شماره ۴ در حد چندتا پنل، یه سیناپس تو دل داستان اصلی کاشته، ولی خب مخاطبی که با گیمن آشنایی نداشته باشه فکر میکنه این سیناپس نیست و تنها کاربدرش پر کردن پنلهاست. غافل از اینکه یک شماره ی تمام به این موضوع پرداخته میشه، اونم با داستانی متفاوت.
نمیتونم بگم روایتی متفاوت، ولی قطعا روایت بینظیر و درگیرکننده بود و تورو تا آخر همراه خودش میبرد.
یادمه به بار خودت تو یکی از کامنتا گفتی که کلمات آسون و نثر روونی داره آثار گیمن، ولی نمیدونی این کلماتِ آسون میخوان به کجا ختم بشن و چه عاقبتی در انتظار شخصیتهاست بعد از اتمام فلان دیالوگ.
یکی از بدی هایی که کمیک داره اینه که تو اگه بری توی یه صفحهای که برای مثال ۸ پنل داره و توی پنل چهارم یک اتفاق مهم بیوفته، امکان نداره اون حس سوپرایزی توی تو شروع به فوران کردن بکنه؛ میخوام بگم برعکس فیلم ها و سریالها که تو از ثانیهی بعدش بیخبری، ولی کمیک اینگونه نیست و تو وقتی ورق میزنی کمیک رو بالاخره خواه ناخواه چشمت به پنلها میوفته و یه اسپویل ریزی میشی.
این واسه من خیلی اتفاق افتاده، نه توی کتاب یا فیلم و سریال. فقط توی کمیکبوک.
معمولا بهخاطره همین موضوعه که توییست پایانی و یه جورایی نقطه ی اوجه کمیک ها رو یهجوری برنامه ریزی میکنن که بیوفته واسه صفحه ی آخر.
این نکتهای که گفتی بهجا بود و خودم هم موقع کمیک خوندن متوجه شدم. کلاً ساختار کمیک طوریه که خودش خودشو اسپویل میکنه. کاریش هم نمیشه کرد.
سندمن هم واقعاً شاهکاره در زمینهی نوشتن یه ابرروایت تودرتو و بههممرتبط.
#فربد اذسن:
اره درست میگی.
جمله بندیم کلا غلطه توی این جمله.
منظورم این بوده:
با وجود اینکه طراح ها عوض میشدن ولی جالب اینه که آرت اولیه ی این آرک باقی مونده.
مثلا یه قسمتی درینگنبرگ و کیث بودن، یه قسمت کیث و مالکوم جونز سوم،یه قسمت درینگنبرگ و مالکوم جونز سوم. ولی چیزی که بود این بود که آرت و اون جو اولیه باقی مونده بود. و این نشون از هماهنگ بودن این طراح ها داره.
آهان. آره، این نقطه مثبت بزرگیه. کلاً سندمن اینقدر خوبه که همه به طور منحصربفردی براش احترام قائل بودن. همین که هیچ نویسندهای بعد از شمارهی ۷۵ کمیک رو ادامه نداد خیلی حرفه .
فکر نمیکنی بخاطر این بود که دی سی توش پولی ندید؟
آخه همین که ازش اقتباسی انجام نشده خیلی عجیبه.
نه سندمن فروشش خوب بود. حتی وارنر میخواست اوایل دههی نود ازش فیلم بسازه، ولی گیمن درخواست کرد تا موقعی که کمیک تموم نشده ازش فیلم نسازن و اونها هم قبول کردن.
الان داره ازش اقتباسی انجام میشه، ولی خب سندمن قابل تبدیل شدن به فیلم نبود به اون صورت و اقتباسهای سریالی هم چند ساله اومدن روی بورس. از همه مهمتر، اقتباس کردن سندمن کار سخت و پرهزینهایه، چون به بازیگرهای زیاد و لوکشینهای متنوع نیاز داره و خب سریالهای تا این حد پرهزینه تو دههی نود و ۲۰۰۰ قابل تصور نبودن.
آخه از اون لحاظ میگم که دی سی داره همش تِر میزنه به واچمن و هی دنباله و اقتباس میده. اگه به خوب بودن اثر بود، الان این بلا سر واچمن نمیومد.
البته گیمن کلاً آدم اجتماعیتریه نسبت به آلن مور و شاید حرفش بیشتر خریدار داشته باشه، ولی در کل حرف درستی میزنی. ولی تا جایی که میدونم، فروش سندمن پایین نبود و دلیلش نمیتونست این باشه.
چند وقت پیش یه عکسی توی کروم دیدم از سم کیث و طراحیاش موقع طراحیه سندمن.
دیدم واسه ی طراحی دث یه مدل آورده بود!
و این خیلی برای من عجیب بود، یعنی فکر کن برای طراحی یک کاراکتر خیالی از یک انسان واقعی کمک بگیری، اتفاقی که فکر میکنم هیچوقت در طول تاریخ کمیک اتفاق نیوفتاده و نمیوفته!
و این بزرگی و عظمت این سری رو نشون میده، بعد پنل بندی های سندمنم خیلی خوبه،کلا به نظرم طراحی های سندمن نقطه ی قوت بزرگیه برای این کمیک.
ترجمه ی خانم حاتم و ادیت و گرافیک اقای اسلامی هم واقعا عالی بودش، لازم میدونم یه بار دیگه از تیم کمیک اسکواد تشکر کنم که سراغ این سری خاص و خیلی سخت رفتن.
شما اون لغت نامه ی انتهای هر شماره رو ببینی به عمق دلسوزی و از طرفی دیگه، دانش این بچه ها پی میبری.
با سلام و وقت به خیر خدمت عزیزان.
نگاهی به ۸ قسمت اول کمیک سندمن تحت یک ولیوم با نام Preludes And Nocturnes.
هشدار اسپویل:
وقتی اسم برترین کمیک های تاریخ دنیا به میان میایند قطعا چند اسم درخشش خاصی پیدا میکنند.
اما یکی از کمیک هایی که حتی با وجود چندین و چند شماره ای بودنش همچنان در این لیست میدرخشد و به قولی کیفیت خودش را توانسته تا انتها حفظ کند، قطعا اثرِ سندمن است.
نیل گیمن، نویسنده ی کمیک، با نگه داشتن همان شخصیت کلاسیک و قدیمیِ دی سی یعنی سندمن، اما با اضافه کردن تم های اساطیری(که منبع اکثرشان هم اروپاست) و کاراکتر های فولکور اروپایی مانند مورفیوس یا ایده ی اندلس به داستان باعث ادبی شدن اثر، و زیباتر جلوه دادن آن و همچنین اضافه کردن ایده های جدید برای نوشتن داستان های جذاب تر کرد.
8 قسمت اول این سری زیبا که سر جمع میشوند یک ولیوم، این پیرنگ را دنبال میکند که یکی از زمینیان به اشتباه رویا را فرا خواند، با اینکه میخواست خواهر خطرناک و مرگبار او یعنی مرگ را به زمین بخواند، و به اشتباه چندین و چند سال رویا را در قفس نگه میدارد.
اما با آزاد شدن سندمن در همان شماره ی اول بود که پیرنگ اصلی داستان شکل گرفت، و آن این ایده تنها چند کلمه بود!
وسایل رویا کجاست؟
داستان اینجا جالبتر میشود که گیمن برای پیدا کردن هر کدام از این وسایل تصمیم میگیرد که به هر کدام از دنیاهای بزرگ دی سی سری بزند! اینگونه میشود که ما شاهد کامئو و یا حضور های زیادی از قهرمانان دی سی هستیم.
قهرمانان(و ضد قهرمانانی) مانند گروه جاستیس لیگ و جان کنستانتین!
دنیاهایی مانند دنیای اصلیِ دی سی و جهنم!
بلی، این داستانی ست که شما را از بهشت تا جهنم میبرد.
ابتدا سندمن با یاری شخصیت های داستان های فولکور اروپایی مانند هکاته، شخصی که در سه چهره ظاهر میشود، جا و مکان وسایلش را میابد.
پس اینگونه درک میشود که گیمن برای این موضوع هم یک نظم خاصی میآفریند؛ سه چهره و سه وسیله ی گم شده!
هر کدام از اونها قبول میکنند که جای سه وسیله ی گم شده ی رویا را به او بگویند،
و اینگونه بود که سفر رویا به دنیاهای دی سی شروع شد.
از رفتن پیشِ جان کنستانتین برای گرفتن کیسه ی شن بگیرید تا سفر به دوزخ و رو به رو شدن با اربابان جهنم مانند لوسیفر برای گرفتن کلاهخود مخصوصش.
اما در مرحله ی آخر برای گرفتن سنگش به مشکلی بر میخورد، و همین موضوع باعث میشود اولین دشمنش شکل بگیرد، البته که با توجه به دیالوگ های پایانیِ لوسیفر در شماره ی چهارم انتظار رویارویی لردِ جهنم با لرد رویاجهان را میتوان در ادامه داشت.
اما این تازه نقشه ی راهی بود برای این ولیوم زیبا و پر از اشارات مختلف.
اشارات مختلف. از اشاره های سیاسی و بلک کمدی در قالب شخصیت های مختلفی نظیر دکتر دستینی یا مرگ بگیرید تا استقاده ی مستقیم از برخی شحصیت های قدیمی و کلاسیک، نظیر هابیل و قابیل.
لایه های مختلف و متفاوتی رو سری به مخاطبین نشون میده، که به خودیِ خود بسیار زیباست و ماندگار.
این ولیوم تا شماره ی ۶ روند صعودی ای رو طی میکرد، مخصوصا بعد از توییست دیوانه واری که گیمن در انتهای شماره ی ۵ به داستان گنجاند، اما خب در طی شماره ی ۶ ما یک داستان کسل کننده رو شاهد بودیم.
هر چند در همین شماره هم پنل های جالب و همراه با چاشنیِ خلاقیت رو از سمت گیمن شاهد بودیم.
لذا در طی دو شماره ی پایانی این ولیوم هستش که ما با عظمت رویا و مخصوصا مرگ بیشتر آشنا میشیم.
شماره ی هفت از کشش خوبی برخورداره و همچنین دارای صحنات نفس گیر و اکشن هم هستش، اما شاهکار اصلی در شماره ی ۸ رخ میدهد، یعنی هنگامی که شخصیت مرگ، خواهِر بزرگترِ دریم و از اعضای اندلس وارد داستان میشود، و کنترل اوضاع رو به دست میگیرد، در ضمن تأثیر به سزایی هم روی خودِ شخصِ سندمن دارد.
هدف از خلقت رویا رو باری دیگه به خودش گوشزد میکنه و یک جورایی دریم رو هدایت میکنه، اما به راه راست و درست؟ جواب این سوال را باید در شماره های بعدی یافت.
اما گیمن با نوشتن همچین اثری در وحله ی اول تبحرش رو در زمینه ی نوشتن داستان های قهرمانی به رخ میکشد، در وحله ی دوم تسلطش بر داستان های فولکور اروپایی و اساطیری رو به رخ همگان میکشه، و در وحله ی سوم نشون میده که خوب بلده مخاطب رو در خماری محض قرار بده. اما بدون توییست های دیوانه وار، فقط مخاطب رو میخکوب کنه، بدون توییست سخت و غیر قابل درک و پیچش عظیم شخصیتی و غیره.
همونطور که گفتم اشارات گیمن به مسائل مختلف هم زیبا بود و هم قابل احترام.
برای مثال استفاده از شخص مرلین مونرو در همان شماره ی اول نشان از این حکایت دارد.
سندمن، اثریست با لایه های عمیق و خواهان بصیرتی وصف نشدنی، برای درک عمق لایه هایش!
اما از هنر طراحی کمی تعریف کنم؛
با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است ولی جالب است بدونید که این سری در کل بسیار بسیار طراح داره.
برای این ولیوم اما طراح اصلی سم کیث و مایک درینگنبرگ هستند.
این دو تن در خلق پنل های ماندگار، پیچیده، سخت، هماهنگ با جو داستان، زیبا و البته سنت شکنانه استادند.
به نظرم هنر این دو تن در کشیدن و طراحیِ موارد ریز مثل آناتومی در پنل های دایره ای مانند و پنل های بزرگ بهتر است از کشیدن همین موارد ریز در پنل های مربع یا مستطیلی.
همچنین مورد مهمی مثل آرت مخصوص به خود رو در طی این آرک برای خود به ثبت رساندند.
میمیک چهره ها و آناتومی رو به خوبی رعایت کردند، دیگر موارد فنی و استاندارد و ریز هم در داستان رعایت شده، مثل هنر هماهنگ بودن کاراکتر ها، میمیک شان و آناتومی شان با فضا، و همچنین رنگ بندی.
و اما میرسیم به موارد ریز تر و فنی تر دیگر، مانند جوهر زنی، رنگ زنی، حروف چینی و ادیتوری.
تمامی موارد بالا زیبا و با ظرافت کار شده بودند، مخصوصا هنر رنگ زنی و جوهر زنی به کار.
اقای روبی باش با رنگ زنی های زیباش به اثر، باعث شده که فضای خوبی برای همچین اثری خلق بشه، فصا و اتمسفر خوب و هماهنگ و دلخواه نیل گیمن.
همچنین کاور ها هم عالی بود، دیو مک کین با آرت مخصوص به خودش و با درکی که از هر ایشیو داره، بسیار خوب کاور مخصوص به ایشیو رو در میاره، در واقعا بارها گفتم و باز هم میگم، کاور هر اثر خیلی مهم و تاثیر گذار است، هماهنطور که یک کاور میتواند گول زننده باشد میتواند هایپ کننده هم باشد ولی میتواند عین حقیقت هم باشد، و این به آرت مخصوص و امتحان شده ی طراح کاور بر میگردد که در کدام مورد تبحر دارد، ولی قطعا تبحر دیو مک کین در گفتن حقیقت هاست، در مبحث کاور کشیدن.
میرسیم به ترجمه و ادیت کار که توسط تیم کمیک اسکواد انجام شده.
مترجمِ اثر یعنی خانم حاتم خوب با شخصیت های داستان هماهنگه، مواردی مثل لحن و گویش شخصیت ها رو درک کرده و به زیبایی ترجمه ای ارائه داده که در عین روون بودن، بسیار هم با لحن ادبیه گیمن هماهنگه، همچنین سوییچ لحن ها هم به خوبی رعایت شده.
گرافیک هم بسیار زیباست، ادیت کاور، کلین حباب ها، جایگذاری تکست در حباب، کلین حباب های سخت و طاقت فرسا همه و همه نشان دهنده ی اینه که ادیتور کار یعنی اقای اسلامی با ظرافت و دقت مثال زدنی ای این اثر رو برای ما آماده کرده است.
ویراستاری هم که بخش مربوط به اقای بشیری بود نقصی درش دیده نشد.
نمره دهی:
داستان و نویسندگی: ۸.۹ از ۱۰.
طراحی: ۹.۷ از ۱۰.
ترجمه: ۹.۸ از ۱۰.
ادیت: ۱۰ از ۱۰.
ویرایش: ۱۰ از ۱۰.
خب دلایل کم کردن هم برای بخش نویسندگی که گفتم، شماره ی ۶ خیلی خوب نبود و در خواننده حس ادامه دادن رو رقم نمیزد.
طراحی چهره و بدن هم برای بعضی شخصیت ها یکم زمخت و بد بود. (برای مثال به شخصه از طراحیِ ژآن یا همون شکارچی مریخی خوشم نیومد.)
0.۲ نمره ای هم که از ترجمه کم کردم به این دلیل بود که برای بعضی کلمات میشد معادل معنایی بهتری پیدا کرد. ولی مشکل آنقدر حاد نبود که بیشتر از ۰.۲ نمره را بطلبد.
ادیت و ویرایش هم ایراد خاصی نداشتن.
در نهایت، سپاسگزارم بابت خوندن این نقد.
منتظر هر گونه نقد، انتقاد و یا پیشنهاداتتون هستم.
خسته نباشید.
این راسته:«British writer Neil Gaiman met with Martin in 1987 and pitched a Wild Cards story about a character who lives in a world of dreams. Martin declined due to Gaiman’s lack of prior credits at the time. Gaiman went on to publish his story as The Sandman.[4]»؟
تو صفحه ویکی پدیای وایلد کارتس نوشته بود.
اگه اینجوری باشه که خیلی آیرونیکه.
عجب. من نمیدونستم واقعا.
برام عجیب بود و جالب، نمیدونم درسته یا نه ولی اگه منبعش منبعِ درستی باشه درسته دیگه.
ویکی پدیا خیلی هم منبع درستی نیست.
چه جالب. نمیدونستم.
گیمن توی توییترش قضیه رو تقریباً تایید کرده. گفته که ایدهای که مطرح کرده ایدهی «شخصیتی بوده که تو دنیای رویاها زندگی میکنه.» مارتین هم با اینکه ایده رو ریجکت کرده، ولی از یکی از کارهاش که همون هفته منتشر شده تعریف کرده.
https://twitter.com/neilhimself/status/1068417892331544576
سلام عادل.
مرسی از نقدت.
چیزی که برام جالب بود این بود که از شمارهی شیش خوشت نیومد و در نظرت کسلکننده بود، در حالیکه نزد طرفدارا جزو بهترین شمارههای والیوم ۱ به حساب میاد. شاید به خاطر محتوای زنندهش ازش خوشت نیومد؟ یه دونه فیلم کوتاه ازش ساختن که به نظرم با فاصلهی زیاد بهترین فیلم کوتاه مجانیایه که ساخته شده. شاید کمک کنه بهتر فاز این شماره و اتفاقاتی رو که توش میافته درک کنی.
https://www.youtube.com/watch?v=5kIP70LAIBI&ab_channel=MorpheusDream
با این حرفت هم خیلی موافقم:
توی نقدی که از خدایان آمریکایی نوشته بودم هم به این نکته اشاره کردم که نثر گیمن یه جادوی خاص و غیرقابلتوضیحی داره که حتی کپک زدن نون رو هم یه فرآیند هیپنوتیزمکننده جلوه میده. در عین اینکه نثرش سادهست، ولی یه جورایی نمیتونی تشخیص بدی کلمات قراره به کجا ختم بشن. ولی وقتی به یه چیزی ختم میشن، یه تصویر قابلدرک توی ذهنت ایجاد میکنن. کلاً گیمن عجیب بودن رو به یه چیز خیلی نزدیک و ملموس تو ذهن آدم تبدیل میکنه (یا شاید هم این دوتا عنصر رو با هم ترکیب میکنه) و توی سندمن این موضوع خیلی مشهوده.
برای شخص من بهترین شمارهی این والیوم شمارهی اوله. یکی از بهترین نقاط شروع قابلتصور برای یک داستان. بهنظرم حتی اگه سندمن فقط همین یک شماره بود بازم یه شاهکار به حساب میاومد.
در کل تنها مشکلی که با والیوم اول دارم، اشارات به DC Universeه. شبیه یه عنصر وصلهپینهشده به داستان به نظر میرسن. خصوصاً قسمتهای مربوط به جاستیس لیگ.
پ.ن.: دم بچههای کمیک اسکواد گرم که این کمیک رو با این کیفیت ترجمه کردن. واقعاً باعث افتخار بود با این تیم کار کردم.
نقد خودت هم خوب بود و من راضی بودم. ساختار منسجمتری داشت نسبت به نقدهای قبلی، ولی همچنان آثار کلیگویی و تیک زدن توش مشاهده میشه. این قسمت هم که گفتی «با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است» اشتباه لپی بود فکر کنم، چون این هشت شماره چهارتا آرتیست داشتن (دوتا آرتیست اصلی) که خودت هم در ادامه بهش اشاره کردی.
سلام فربد.
من امیرعلی ام!
عادل نیستم.
خوشحالم از نقد خوشت اومد.
دلیل اینکه میگم شماره ی ۶ زیاد خوب نبود اینه که یکم واسه ی من کسل کننده، بود، محتوای زننده؟
نه به هیچ وجه.
یکم بهتر میتونست به دکتر دی بپردازه، نمیدونم، نسبت به شماره های قبلی و مخصوصا شماره ی ۷ که مقایسه میکنم میبینم یکم میتونست بهتر باشه.
و آره، اونی که گفتم آرتیستش یکیه بیشتر منظورم آرتِ طراحی بود، وگرنه ارتیستا متفاوت بودن.
شرمندهم امیرعلی. واقعاً هیچ ایدهای ندارم چرا گفتم عادل. شاید چون دیروقت بود. امیدوارم به حساب کملطفی من نسبت به خودت نذاشته باشی.
از چه لحاظ میتونست بهتر به دکتر دی بپردازه؟ مثلاً شخصیتش بهعنوان یه آدم عقدهای سادیست تشنهی قدرت چه عمقی باید میداشت که تو اون بستر بهش پرداخته نشده بود؟
منظورت از آرت طراحی چیه؟ عنوان انگلیسیش رو میتونی بگی؟
نه بابا چه حرفیه، حتما خسته بودی اون موقع.
والا در مورد شماره ی ۶ هم یکم واسه من کسل کننده بود، انتظارم این بود که منو خیلی بیشتر هایپ کنه، با توجه به پیچش بزرگی که آخر شماره ی ۵ به وجود اومد. ولی این شماره ی ۶ منو هایپ نکرد متاسفانه. به اون شدت.
در مورد آرت، اولا که منظورم از آرت art هستش. دوما توی بحث طراحی کمیک یکم پیچیدست ولی اگه بخوام ساده توضیحش بدم:
شیوه و سبک خاص یک طراح رو میگن آرت مخصوص به اون طراح.
مثلا طراحی های استیو دیلون رو ببین، بعد برو با طراحی های دیو مک کین مقایسش کن، بعد مثلا با طراحی ها و نقاشی های الکس راس، هیچگونه شباهتی بین این طراحی ها نمیبینی، و به این میگن آرت مخصوص به یک طراح. یعنی شیوه ی مجزایه اونها در رنگ بندی ها، رنگ زنی ها، طراحی چهره ها و اناتومی و اینا.
امیداورم منظورو رسونده باشم.
خب اینو میدونستم. منظورم این بود که چرا این جمله رو گفتی:
«با وجود اینکه آرتیست این ۸ شماره یکی است ولی جالب است بدونید که این سری در کل بسیار بسیار طراح داره.»
آرتیست این ۸ شماره یک نفر نیست. سم کیث و مایک درینگنبرگ جفتشون توی طراحی هشت شماره نقش داشتن.
نظرت درباره کتاب های برندون سندرسون(مثل مه زاد،الانتریس،طوفانتاب)چیه؟
هنوز آثار سندرسون رو اونطور که باید و شاید اکتشاف نکردم (میگم آثارشو، چون سخنرانی ازش زیاد دیدم تو یوتوب. خیلی خوب حرف میزنه و آدم جالبیه)، ولی در کل نسبت بهش حس مثبتی دارم. فانتزی جوندار و عمیقی مینویسه (عمیق نه لزوماً از لحاظ تماتیک، از لحاظ اینکه جنبهی فانتزی آثارشو، مثل سیستمهای جادویی، جدی میگیره). کلاً سندرسون موفق شده یکتنه سبک فانتزی خاص خودشو پیش ببره که در تضاد با فانتزی گریمدارک جورج آر آر مارتین و جو آبرکرومبی قرار داره و اینقدر پرکاره که تقریباً میشه یک نفره پیشبرندهی یک جریان برجسته توی فانتزی معاصر به حساب میاد.
فربد میدونستی مخفف lgbt این میشه:
liberty, guns, Beer, Trump 🙂
به نظرت کی میبره فربد و دوست داری کی ببره. فرقی برات میکنه.
من دوست دارم ترامپ ببره ولی احتمال برد بایدن رو بیشتر میدونم.
من هم از بین این دوتا ترامپ رو ترجیح میدم. ولی به نظرم بهترین نامزد با فاصلهی زیاد Andrew Yang بود.
پیشبینی خاصی هم ندارم. دیگه امروز فردا جوابها میاد معلوم میشه.
با عرض سلام و وقت به خیر.
نقد و نگاهی بر ۱۲ شماره ی واچمن، به علاوه ی یک شماره ی اکسترا به عنوان شماره ی ۱۳:
نقد بدون اسپویل نوشته شده:
شماره ی ۱۳ از کمیک واچمن را هم خواندم؛ به عنوان دقیقه ها، که مربوط به الن مور بود، و ثانیه ها، که مربوط به دیو گیبونز بود.
اولین نکته، اینکه چقدر طرح اولیه سیلک اسپکتر بد بود، نه ایده ی خوب و درست درمونی برایش داشته مور، نه گیبونز خوب کشیده بودتش. کلا ایده ای برای این شخصیت نداشتند، در حالی که به نظرم هم شخصیت پردازیش در داستان عالی بود و هم طراحیش ظریف و قابل احترام.
توضیحات الن مور در مورد شخصیت ها خوب بود، البته به جز توصیف کمدین، که به عقیده ی خودش مهمترین کاراکتر داستانه، که در همون پنل های اول هم اونو میکشه، دیگه کاراکتری رو از لحاظ ظاهری توصیف نکرد.
ولی شماره ی ۱۳ جالب بود، مور ابتدا در مورد جهانِ واچمن توضیحاتی میدهد، و بیشترین اشاره اش هم به این است که اگه قهرمانان در دنیای واقعی وجود داشته باشند اوضاع از چه قرار بود.
(می توانم با توجه به سالی که واچمن عرضه شد، حدس بزنم که منبع الهام گارث انیس برای خلق د بویز چه بوده.)
سپس در مورد کاراکتر های اصلی توضیحی میده، در حد پانزده صفحه.
بعد، به استقبال گروه اماده ها(قهرمانان نسل اول نظیر کمدین، سیلک اسپکتر اول یا نایت ال اول) میرویم.
بعدشم سراغ اسکریپت مفصل بعضی از پنل های این سری میرویم.
به شخصه از صحبت های گیبونز و مور خوشم امد.
خب، توضیح در مورد اپیزود ۱۳ بس است، بگذارید به توصیفِ ۱۲ شماره ی اصلی برویم.
داستان در جو و اتمسفر مریض و نفس گیر جنگ سرد رخ میدهد، این که میگویم این کمیک فراتر از کمیکه همینه، اینکه مسائل تاریخی، فلسفی، سیاسی، اجتماعی، تاریخی و ادبی را با هم وارد یک “کمیک” میکنه، و این فوق العادست.
اگر کسی بهتون گفت کمیک که مختص به
بچه هاست، شما میتوانید به او واچمن را پیشنهاد کنید.
“چه کسی محافظ صلح را کشت؟”
مور با این عنوان طرح اولیه اش را به سردبیر دی سی تحویل میدهد، و میگوید که میخواهد از شخصیت های چارلتون استفاده کند، ولی با مخالفت سران دی سی رو به رو شد.
چرا که سران دی سی میدانستند که مور در انتها کشت و کشتاری بزرگ راه می اندازد، و به هیچ وجه نمی خواستند شخصیت های تازه خریداری شده و در نتیجه پر پتانسیلشان نظیر بلو بیتل یا کاپیتان اتم را از دست بدهند.
بدین سبب مور با نهایت دقت و ظرافت به کمک تصویر گری های فوق العاده ی گیبونز و رنگ امیزی های جادویی هیگینز، بهترین “اقتباس” را از روی شخصیت های چارلتون داشت.
داستان از پیرنگ به شدت قوی و گیرایی برخوردار است، این کمیک در عین سادگی ای که دارد، چه در پنل ها، چه در دنبال کردن داستان، اشارات زیادی به بسیاری حوزه های دیگر دارد.
این کمیک با معرفی دنیایی مریض و پهلوانانی واقعی سعی در این دارد که دنیایِ ملموس تری را نسبت به دنیای سوپرمن یا اسپایدرمن تحویل مخاطب دهد.
تصویر گری های گیبونز بسیار زیباست، تقارن پنل بندی ها نشان دهنده ی دانش غنی این بشر هستن، و در انتقال آن حس ترس از جنگ، و فساد بسیار موفق است.
رنگ امیزی ها بسیار زیباست، با طرح داستان هماهنگ، منطبق و افتاده روی فضای داستان هستش، و ظرافت وصف نکردنی ای را از خودش نشان میدهد، که مسبب تمامی این ها اقای هیگینز است.
نحوه ی ارتِ این اثر متفاوته، و ما این تفاوت ها را در صفحات اخر هر سیزن، در چگونگیِ انتخابِ نامِ سیزن ها، در پنل بندی ها، در خشونت خالص و بی رحمانه ی کمیک و عوامل بسیار زیادی که در حوزه ی دانش بنده نیست، میبینیم.
مور با ترفند های جالب داستان و نویسندگی (به خصوص در داستانک مرتبط با داستان اصلی، که بسیار جمله های کنایه امیز و تشبیه و ارایه های ادبی به کار رفته بود و این نشان میداد مور دانش غنی ای در حوزه ی ادبیات دارد ) به علاوه، بهره از لحن های متفاوت، برای مثال لحن دفترچه خاطرات رورشاک و داستانک مذکور، و لحن کمدین و دکتر منهتن را با هم مقایسه کنید، ایجاد توییست های دیوانه وار، توجه زیاد و به جا به جزییات، و استفاده از عناصر دیگر داستان نویسی مانند موتیف های مختلف، بر جذابیت این مینی سری می افزاید.
برای مثال صورت یا ماسکِ رورشاک در این اثر یک نمونه ی مشهود از موتیفه، چون هم ماندگاره و هم به یادماندنی و جاودان، و هم در داستان به طور فراوان به این مورد اشاره می شود. (مانندِ نقابِ شخصیتِ وی، که متعلق به گای فاوکس است، در اثر وی فور وندتا، یا نمونه ی ملموس تر استفاده ی زیاد نویسندگان کمیک های گرین لنترن از رنگ ها است.)
ما در داستان با راوی مشخصی رو به رو نیستیم، اما در پنل هایی که رورشاک راوی داستان بود، جو سنگینی بر پنل ها، سایه انداخته بود.
دیگر مسائل ریز در حوزه ی نویسندگی در کمیک واچمن به درستی رعایت شده بودند.
نظیرِ کاشتنِ سیناپس های بی نظیر در شماره ی پایانی، برای بهره ی نویسندگان دیگر از این مکسی سریز شاهکار.(که البته تا بدین لحظه هیچگونه اقتباسی از این سری، به صورت شاهکار و در حد خودِ منبع، صورت نگرفته، بیایید صادق باشیم، حتی سریال واچمن، ساخته ی دیمون لیندلوفِ سرشناس!)
استفاده ی هوشمندانه ی مور از داکیومنت های اطراف، نظیر روزنامه و تلویزیون(خصوصاً روزنامه) ستودنی است.
البته که همه ی اینها به طراحی های زیبای گیبونز منتهی می شوند.
طراحی که شاید، یکی از متفاوت ترین ارت هاش را در این کمیک دارد.
همه چیز در امر طراحی زیبا بود.
مواردی مانند میمیک چهره ها، اناتومی دقیق و درست و ایجاد پنل های ماندگار در داستان به چشم میخورد. خصوصا مورد اخری.
همامطور که اشاره داشتم مور در این داستان چیزهایی از دنیای کمیک رو کرد که بسیاری از خوانندگانِ ان زمانِ کمیک را شوکه کرد، ترفند های زیبا و به یاد ماندنی، ایجاد داستان و پیرنگی زیبا، و در بطن ان پرداختن به مسائل روز، مسائلِ سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، تاریخی و شاید یکی از عمیق ترین مسائلی که مور میخواست با این اثر دانشش را به رخ دیگران بکشد، استفاده ی او از فلسفه است.
طوری که مور از فلسفه ی اخلاق بهره میگیرد ستودنی است. و ما نمونه هایش را در شخصیت هایی نظیر نایت ال دوم و شاخص ترینشان، ازیماندیاس میبینیم.
استفاده از علوم تاریخی برای تکمیل کردنِ شخصیت پردازیِ ادرین وایت یا همان ازیماندیاس به طور خوبی میسر میشود.
خب دیگر تعریف در خصوص نویسندگی را تمام میکنم.
از دیگر مسائل کمیک نظیر رنگ زنی، جوهر زنی، ادیتوری و دیگر مسائل ایراد خاصی ندارم.
در نهایت نمره ی من به:
نویسندگی: ۹.۸ از ۱۰.
طراحی:۱۰ از ۱۰.
الن مور بارها ثابت کرده با طراح های بزرگ و سرشناسی کار میکنه.افرادی مثل برایان بالند، دیوید لوید و همین شخص، یعنی دیو گیبونز، دیگر در دنیای کمیک تکرار نمیشوند.
در نهایت تشکر بابت خواندن نقد و بررسی. خواهش مندم اگر ایرادی، پیشنهادی و یا انتقادی از نقد بنده دارید با من در میان بگذارید.
سپاس.
https://comicsquad.ir/%d9%85%d8%b5%d8%a7%d8%ad%d8%a8%d9%87-%d8%a2%d9%84%d9%86-%d9%85%d9%88%d8%b1-%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%d9%81%db%8c%d9%84%d9%85-%d8%a7%d8%a8%d8%b1%d9%82%d9%87%d8%b1%d9%85%d8%a7%d9%86%db%8c/
هر چه بگندد نمکش میزنند/وای به روزی که بگندد نمک
هر کی بگه کمیک ها برای بچه هان، از آلن مور مثال میزنیم، حالا خودش اومده میگه کمیک ها بچگونه ن.
خودتون بخونید به عمق فاجعه پی ببرید.
بهنظرم حرفهاش اونقدرها هم فاجعه نبود. چون دربارهی همهی کمیکها حرف نمیزد، فقط کمیکهای ابرقهرمانی؛ و آخرش هم گفت که امیدواره انتشارات مستقل و کوچیک به صداهای رادیکال و خلاق میدون بدن (حرفی که من باهاش موافقم). ولی خب آره، یکم از حرفهاش بوی out of touch بودن به مشام میرسه. خصوصاً اون قسمتی که فروش فیلمهای ابرقهرمانی رو به برکسیت و رای آوردن ترامپ ربط میده یا میگه کمیکها و فیلمهای ابرقهرمانی برای بچههاست و از این شاکیه که دارن برای بزرگسالها میسازنشون، در حالیکه خودش چندتا کمیک ابرقهرمانی نوشته که مشخصاً برای بزرگسالها نوشته شدن و از همه لحاظ موفق هم بودن.
اره امیر، تز مور درباره ی کمیک چرته الان.
البته خب بخش کوچکی از حرفاش رو به این امر پرداخت، با اون حرفی که گفت روح جک کربی کاملا موافقم، روح خیلی مهمه، و متاسفانه الان توی اثار ابرقهرمانی تو سینما دیگه اونو نمیبینم.
توی سه گانه ی سم ریمی دیدیم، یا سه گانه ی نولان به ترتیب برای اسپایدرمن و بتمن، ولی دیگه نه.
با بخش اخر حرفاشم موافقم.
ولی در کل اینو گوشه ذهنت نگه دار، ادمی که پیر بشه دیگه قابل کنترل نیست، حتی الن مور.
مرسی امیرعلی بابت نوشتن این ریویوی مفصل که توش به همهی جنبههای کمیک اشاره میکنی.
اگه بخوام انتقاد کنم اینه که هنوز اون غریزهی نقادانه رو پرورش ندادی و صرفاً به یک سری نکات کلی که به اصطلاح نظر عموم دربارهی کمیکه اشاره میکنی. بهاصطلاح checklist review مینویسی. یعنی انگار توی ذهنت نکاتی رو که دربارهی کمیک باید اشاره کرد فهرستوار نوشتی و دونهدونه مینویسیشون و توی ذهنت تیک میزنی. بهنظرم به جای اشارهی کلی به چیزها، سعی کن نقدهاتو Personalize یا شخصیسازی کنی. یعنی به چیزهایی اشاره کنی که فقط امیرعلی قبادی دربارهی کمیک فهمیده. نکات ریز. تعاریف ذکاوتمندانه و witty از چیزهایی که دربارهی کمیک میدونیم. کلاً پرورش یه صدای خاص.
حالا غیر از این، من شمارهی ۱۳ رو نخوندم هنوز (فقط یکم اولشو). یعنی توی نسخهی Absolute Watchmen دیدمش، ولی نرفتم سراغش. ظاهراً چیز زیادی از دست دادم.
اگه آلن مور گفته کمدین مهمترین شخصیت داستانه برام یکم غیرمنتظرهست. چون بهنظرم مهمترین شخصیت داستان یا ازیمندیاسه، یا رورشارک، یا دکتر منهتن. کلاً این سه نفر بیشترین تاثیر رو روی پیرنگ و پرورش درونمایههای داستان رو دارن. کمدین از این لحاظ مهمه که به این درک عمقی رسیده که همهی این کشمکشها بیفایدهست.
باهات موافقم که استفادهی مور از آرایههای ادبی در کمیک بهنوبهی خودش بینظیره و بیخود نیست که واچمن تنها کمیکیه که در فهرست ۱۰۰ رمان برتر تایمز گنجونده شده. چون عملاً یه رمان ادبیه.
درونمایههای فلسفی داستان برای شخص من اینقدر جالب بودن که رفتم کتاب Watchmen and Philosophy رو کامل خوندم و بسیار ازش لذت بردم. توصیه میکنم تو هم بخونیش. خیلی خوب به درونمایههای فلسفی داستان میپردازه. برای من جالبترین مقالهش اونی بود که فایدهگرایی ازیمندیاس و مطلقگرایی اخلاقی رورشارک رو با هم مقایسه میکرد.
باز هم ممنون از نقدت و درود بر تو بهخاطر اینکه کار طراح دیو گیبونز رو هم به رسمیت شناختی و فقط از مور تعریف نکردی.
اولین نکته این که مرسی نقد رو خوندی.
خب بله، واقعا باید روی نظر شخصیم توی نقدام کار کنم، و اینکه گفتی چک لیست میکنی و توی مغزت خط میزنی درسته دقیقا، دقیقا یه سری نکاتو گلچین میکنم و برای نقد اماده میکنم، توی نقدای بعدیم حتما به این مورد رسیدگی میکنم.
نطر شخصی مهمه.
و در مورد بند اخر نظرت هم بگم که به نظرم هر چقدر که مور در خلق این اثر موثر بود گیبونز هم بود…
در مورد اون کتاب هم حتما میخونمش، اتفاقا واسه خودمم جالبه.
حالا فلسفه ی پشت ازیماندیاس یا رورشاک رو میدونم، ولی همیشه واسم جالب بود که
فلسفه ی پشت خلق منهتن چی بود؟
چی شد که الن مور تصمیم گرفت در میون ۵ تا ادم معمولی که حالا به لطف هنر های رزمی شدن قهرمان، یک موجود خدا مانند رو قرار بده؟
خب نظر شخصی خود من این هست که مور با همچین تصمیمی و خلق همچین شخصیتی خواست اینو برسونه که اون یه خداست!
و یه خداییه که فقط نظاره گره، از اینده خبر داره، به تقدیرم باور داره. یعن به این باور داره که همه چی از قبل نوشته شده هست، و اون نمیتونه اونو تغییر بده. کاری که خدا (یا هر چیز کیهانی ای که بهش باور داری) انجام میده، دردا و رنجامونو میبینه و نظاره میکنه ، ولی کاری انجام نمیده، دقیقا مثل منهتن. بهتره برای اثبات حرفم به خود واچمن رجوع کنم، سیزن ۹، ص ۶، پنل ۴، جایی که منهتن به لوری میگه:
“ما همه عروسک های خیمه شب بازی هستیم، لوری، من فقط میتونم نخ هارو ببینم.”
نظر تو چیه، با توجه به این که کتاب Watchmen and Philosophy رو هم خوندی؟
ببین من منظورم این نبود که فهرست کردن توی ذهنت لزوماً کار اشتباهیه (هرچند معمولاً نقد رو یکم مکانیکی میکنه). منظورم این بود که چیزهایی رو فهرست میکنی که شاید نکتهی منحصربفرد یا جالبی نداری که دربارهش بگی. صرفاً یه چیز کلیه که میخوای از سراه بزنی کنار.
مقالهای که دربارهی منهتن نوشته بود به مفهوم زمان ارتباط داشت، و اینکه منهتن میتونه گذشته و حال و آینده رو همزمان تجربه کنه. این مقالههه نسبتاً سختتر از بقیهی مقالهها بود و چیز زیادی ازش یادم نیست.
من کاملاً با حرفت موافقم و دقیقاً ایمپرشنیه که خودم از مفهوم خدا دارم. یعنی به نظرم اگه خدایی وجود داشته باشه، صرفاً یه نظارهگر خنثیست. اگه خالق کائنات واقعاً شخصیت داشته باشه، احتمالاً بیشترین شباهت رو به شخصیت دکتر منهتن داره. بهنظرم مور دکتر منهتن رو خیلی خوب درآورده بود و جزو شخیصتهاییه که زیاد بهش فکر میکنم.
در مورد بند اخر حرفت،
خودش بود که اولین بار توی کمیک هایی مثل رانش واسه سوامپ ثینگ یا واچمن و در ادامه وندتا و اینا، اومد بزرگسالان رو هم وارد دنیای کمیک کرد، و حالا از همین شاکیه!
وگرنه قبل از ۱۹۸۳ کمتر اثری رو تحت لیبل کمیک میدیدی که بزرگسالانه باشه، اکثرش ختم میشه به داستانای ابرقهرمانی مثل شزم (کاپیتان ماورل) یا سوپرمن.:)))
بعد از وندتا هم اومد با جمعی از مغز های بریتانیایی مثل گیمن یا موریسون ایمپرینت ورتیگو رو تاسیس کردن، تو سال ۱۹۹۳،و شروع کردن به نوشتن داستان های وحشتانک بزرگسالانه و سنگین، مثل سندمن یا پریچر.
یعنی میخوام بگم خودش بود که اومد این فرهنگ رو مد کرد، و حالا خودش از کاری که خودش کرده شاکیه.
این نظر اخری که نوشتم در ادامه ی پاسخم به امیر و کامنت دوم خودت بود، نه این کامنتی که روش ریپلی کردم.
۱- خودت بیشتر با کدوم همذات پنداری میکنی؟ منظورم اینه که پیرو مطلق گرایی {مضخرف} رورشاک هستی یا فایده گرایی {نایس} اوزیماندیاس؟
۲- به نظر من طراحی های گیبونز نکته خاصی ندارن. نه اینکه بد باشن اما زیبایی بصری عجیب غریبی که بشینی به تنهایی تماشا کنی (من دارم وی فور وندتا رو میخونم و برای تک تک پانل هاش چند دقیقه زمان میزارم تا به این رنگ بندی زیبا نگاه کنم) رو ندارن و بیشتر بخاطر اینکه تونسته مفاهیم آلن مور رو تو تصویر بیاره قابل تحسینه؛ هرچند این هم دست آورد کمی نیست.
بهترین و منطقی ترین از نظر من مال کمدین هست. سریال Watchmen رو بهت توصیه میکنم حتما ببینی به نظر من خیلی خوب تونسته بود نشون بده اگه اوزیماندیاس به هدفاش برسه اونوقت چه سر انجامی پیدا میکنه. روش رورشاک بیشتر نابودی میاره و در جامعه ی ما موعثر بخش نخواهد بود.
۱. من جز در چند زمینهی خاص اصلاً مطلقگرا نیستم و میشه گفت به سمت فایدهگرایی متمایل هستم. هرچند توی کمیک از رورشارک بیشتر از ازیمندیاس خوشم میاد.
۲. با حرفت تا حدی موافقم. واچمن از اون کمیکها نیست که طراحیهاش انگشت به دهنت بذاره (جز صفحات مربوط به فرود موجود فضایی قلابیه)، ولی ایدههای مور رو خیلی خوب انتقال میده و از لحاظ داستانی کار میکنه.
یادم رفت بگم، در مورد اون ایرادی که ازم گرفتی یعنی کمبود نظر شخصی توی نقدام و اینکه هنوز اون روحیه ی انتقادی درم رشدی نکرده:
یک) این ایرادو توی یادداشت هام واسه د بویز هم دیدی؟
در ضمن از نوشته ام واسه قسمت اول فصل اول د بویز فاکتور بگیر.
دو) این چنین نوشته هایی که الان من نوشتم با عنوان نقد واچمن، چه نام دارن؟ چون ریویو که نیست، پس چیه؟ بیان نکات مهم از زبان امیرعلی قبادی؟
سه) میشه دو سه تا نقد خوب بهم معرفی کنی تا من بخونمشون و ازشون یاد بگیرم؟
چهار) ایراد دیگه ای توی نقد ندیدی از من؟
لحن و گویشم خوب و هماهنگ بود؟ چون سعی کردم یکم گویشم رو و لحنم رو همچنین، ادبی تر کنم. مشکلی نبود؟
در کل اگه ایراد دیگه ای دیدی به شدت میخوام بشنومشون.
سپاس.
زومجی بخون.
مخصوصا نقد های رضا حاج محمدی. یه جوری انگار درمورد رابطه شخصی خودش با فیلم ها مینیویسه.
دستت درد نکنه، یه تقد ازش خوندم کلی ویو و دید گرفتم🙂
آره حاجمحمدی خوب نقد میکنه، ولی مشکل اینجاست که نقدهاش خیلی طولانین و زیاد حاشیه میره. یعنی قشنگ انگار میخواد تا میتونه طولانی بنویسه تا حقوق بیشتر برای مطلب بگیره.
اگه نقدهاش رو مختصر و مفید میکرد، منتقد ایدهآلی میشد تو بستر وب فارسی.
۱. نه اتفاقاً میخواستم بگم توی بویز کمتر بود. چون اونجا داشتی اپیزودی بررسی میکردی، کلیگراییه بهمراتب کمتر بود. ولی در هر حال بازم اون حالت checklist review رو داشت.
۲. آره، یه همچین چیزی. بیشتر شبیه overviewه تا review.
۳. سری کتابهای The Great Movies ایبرت رو بخون:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Great_Movies
ایبرت همهی نقدهاش خوب نیست و حتی بعضاً اشتباهاتی هم توشون پیدا میشه، ولی دربارهی فیلمهایی که بهشون علاقه داره خوب مینویسه.
۴. لحن و گویشت اوکیه. ولی خب یکی از ترجیحهای شخصی من اینه که نقدی که میخونم دُز بالایی از هوش و ذکاوت و طنازی (اصطلاحاً Wit) داشته باشه. مثلاً نقدهای ویدئوگیم Yahtzee Croshaw (با عنوان Zero Punctuation) برای من خیلی جذابن، چون سرشار از تیکههای جذاب و شوخیهای بامزهن. ولی خب قبول دارم که نوشتن چنین نقدهایی به فارسی شاید یکم سخت باشه. چون نقدهای یاتزی تا حد زیادی به طنز بریتانیایی وابستهن. اگه بتونی عنصر شوخی و بذلهگویی (طوری که لوس نباشه) رو به نقدهات اضافه کنی خیلی باحال میشه. ولی میگم؛ این صرفاً ترجیح شخصی منه.
خیلی ممنون بابت توضیحات مفیدت.
راستی،
https://comicsquad.ir/میزگرد-اسکواد-قسمت-۲/
یه نگاهی به این مقاله بنداز، مخصوصا این قسمت میزگرد:
“یادداشتی بر قسمت اول سری جدید مرد آهنی”
که توسط اقای بشیری عزیز نوشته شده، نظرت در مورد این جور نقد کردن چیه؟
خوبه که من اینجوری نقد کنم؟
این نقده رو خوندم و جور خاصی از نقد کردن به نظرم نرسید. یه نقد استاندارد بود که کار میکرد، ولی مثلاً ایدهآل و الگوی نقد به حساب نمیاومد.
من بیشتر روی پیدا کردن صدای خاص تاکید دارم. یعنی یه نقدی بنویسی که شبیه نقد هیچکس دیگهای نباشه.
مثلاً دو نفر توی گودریدز مثال خوبیان از منتقدی که صدای خاص خودشون رو دارن: J.G. Keely و Roy Lotz:
https://www.goodreads.com/user/show/14046996-roy-lotz
https://www.goodreads.com/user/show/84023-j-g-keely
چندتا از نقدهاشون رو رندوم بخون.
http://s17.picofile.com/file/8410591834/Books_of_Blood_www_fantasy_library_ir_.pdf.html
جقدر خفنه. از خودم خجالت میکشم که تا حالا نخونده بودمش. اگه نخوندی حتما یه وقتی رو براش خالی کن (داستان یاترینگ و جک یکی خنده دار ترین داستان هایی که من خوندم) و اگه خوندی بگو بهترین داستان از نظر تو کدومه (تو جلد اول).
نه هنوز Books of Blood رو نخوندم. ولی خیلی دوست دارم این کارو بکنم. از اون کتاباست که راست کار خودمه.
جنگ و صلح رو خوندی؟
ارزش خوندن داره؟
کامل نه.
ارزش خوندن داره، ولی خب وقت و حوصلهی زیاد میخواد.
تو خودت یه رمان مینیمال که شخصیت کمی داشته باشه و دنیاسازی رقیق تری داشته باشه رو ترجیح میدی یا یه چیزی مثل استند استفن کینگ (که انقدر شخصیت داره که شمارشون از توان من خارجه) و نغمه یخ و آتش (خودت از افق داستان و تعداد خاندان ها اطلاع داری)؟
واقعاً جفتشو دوست دارم. بهشدت بستگی به خود اثر داره.
ولی اگه فرض رو بر این بگیریم که یه اثر مینیمال و مکسیمال داریم که سطح کیفیشون برابره، به تجربهی اثر مینیمال تمایل بیشتری دارم.
بحثی من باب هنر و سرگرمی
آنچه که مرا ترغیب کرد این مطلب را بنویسم، سخنی بود که راجر ایبرت فقید گفته:«بازی های ویدئویی هنر نیستند.» و به عبارت دیگر بازی های ویدئویی شایستگی نام «هنر هشتم» را ندارند. بیایید بی خیال این مطلب شویم که هنوز هم خیلی ها «بازی سینمایی» و «بازی ادبی» را به عنوان نکته مثبت تلقی می کنند و حتی ژانری به نام «داستان تعاملی» بوجود آمده که کلی طرفدار دارد و عملا فیلم سینمایی است، و به خود این مطلب بپردازیم که:«اصلا هنر یعنی چه؟»
از ابتدای تاریخ، هر هنگام که فرمی جدید بوجود آمده، ناخواسته گاردی از طرف طرفدارن فرم قدیمی تشکیل شده با این مضمون:«این هنر نیست». هنگامی که عکاسی آمده گفتند که قدرت خلق تصاویر نقاشی را ندارد، سینما آمد گفتند نمی تواند به خوبی ادبیات داستان تعریف کند؛ بعد ها همه دیدیم که فرم های جدید (عکاسی، سینما) به مراتب بهتر از فرم های پیشین خود شدند. شاید در ابتدا این تصور پیش بی آید که سخن راجر ایبرت به دلیل همان جنگ نسل قدیم و نسل جدید باشد، اما این مسئله تنها شاید ۳۰ الی ۵۰ درصد خصومت و یا کم ارزش شمردن بازی های ویدئویی باشد.
در نظر این حقیر نظر راجر ایبرت من باب بازی های ویدئویی درباره سرگرمی باشد. چیزی که از بودن در کنار جامعه ادبی (یا سینمایی) آموخته ام، آن است که هرچه با این عنوان خطاب شود:«فقط برای سرگرمیه» نشان از ضعیف بودن و کم ارزش بودن اثر (داستانی) شناخته میشود. این موضوع مختض ایران نیست (نمونه واضحش همین راجر ایبرت)، اما بیش از باقی کشور ها در ایران وجود دارد. این مسئله که بازی های ویدئویی فقط برای سرگرم کردن مخاطب ساخته شده اند (شده بودند) موجب همین دید بالا به پایین از طرف عموم مردم و صاحب نظران است. حال بیایید برگردیم به سوالی که قبلا پرسیدم:«هنر یعنی چه؟» و «هنر چه ارتباطی با سرگرمی دارد».
آنچه که همه میدانیم، آن است که برای واژه هنر تعریف واضحی وجود ندارد. یکی میگوید هنر وسیله ای برای پروراندن روح انسان است، دیگری میگوید هنر بازتاب شرایط جامع خود، آن یکی میگوید که هنر انعکاس خالق اثر است و ویکیپدیای فارسی نیز نوشته:«هنر مجموعه ای از آثار است که برای انتقال یک معنا یا مفهوم ساخته میشود.»، اما هنگامی که به برخی از بزرگترین آثار هنری (همانند مونالیزا یا شب پرستاره) و یا برخی از انواع هنر (همانند رقص و معماری) می نگریم، می بینیم که عموم این تعاریف (یا شاید بهتر است بگویم همه) غلط جلوه میکند. آنچه که تا کنون فهمیدیم آن است که حتی در مفهوم این کلمه کذایی (هنر)، بین علما (!) اختلاف افتاده و نامیدن یک اثر به عنوان هنر نمی تواند باعث ارزش آن و دسته بندی اثر در کنار جنگ و صلح و مونالیزا شود.
اما اگر بخواهم در مغز خودم چیزی را به عنوان هنر تعیین کنم و تفسیری از آن ارائه دهم (این همه صغری و کبری چیدم تا به اینجا برسم)، هنر یعنی زیبایی و کمال. هنر یعنی بهترین حالتی که برای یک اثر میتواند اتفاق بی افتد. یعنی بهترین و جذاب ترین حالت یک اثر (یک بنا، یک فیلم، یک بازی، یک نقاشی، یک رمان و …). اگر طبق این تفسیر جلو برویم (که به نظر من درست ترین تفسیر است)، برادران سوپر ماریو و بیل را بکش هم اندازه بایوشاک و ۲۰۰۱ ادیسه فضایی اثر هنری محسوب میشوند (ولو بیشتر). عالی بودن، نقض کننده سرگرمی نیست و حتی سرگرم کردن هم نوعی هنر محسوب میشود.
حرف آخری که میخواستم بزنم (و مطمئن نیستم که در این کامنت توانسته باشم) این است که چرا با سرگرمی دشمنی داریم و سرگرمی را نشانه ضعف می پنداریم؟
پ. ن: آنچه که در کامنت بالا می بینید را، نه به عنوان یک مقاله ی تحقیقی، بلکه به عنوان نظر شخصی یک نوجوان ایرانی بخوانید.
پ.ن۲: کاش میتوانستم این کامنت را مقاله و جایی منتشر کنم.
پ.ن۳: اصلا پیج ادبیات جای مناسبیست برای انتشار این متن؟
بهعنوان یه نوجوون متن تحلیلی خوبی بود. من خودم سن تو بودم، نمیتونستم اینجوری بنویسم. و اینقدر هم با محتوای کلی حرفت موافق بودم که چند بار حس کردم این متنو قبلاً خودم نوشتم و تو داری نقلقولش میکنی و خودم یادم نیست!
توی ذهن منم مفهوم «تعالی» با «هنر» عمیقاً گره خورده و برای همین با اینکه به نظرم خاستگاه هنر هر جایی میتونه باشه، ولی هر چیزی نمیتونه «هنر» باشه. یا حداقل هنر قوی. این ایده رو هم قبلاً تو بستر کلاس درس مطرح کرده بودم، ولی ازم سوال شد که اوکی، منظورت از «بهترین» و «متعالیترین» چیه و معیارت برای اندازهگیری اینا چیه. و اینجا بود که به بنبست خوردم و به این نتیجه رسیدم که این ایدهها رو من بهراحتی تو ذهن خودم میتونم تشخیص بدم، ولی بیان کردنش بهعنوان یه حقیقت غیرقابلانکار کار سختیه. در نهایت به این نتیجه رسیدم که بهتره به هرکس اجازه بدی هنر رو برای خودش تعریف کنه.
منظورم بیشتر از اینکه مفهوم هنر چیست، این بود که سرگرمی ها هم هنر محسوب میشه. دقیقا منظورم از جمله «سوپر ماریو برادرز از بایوشاک بیشتر هنر محسوب میشه» همین بود.
آره، منم منظورم همین بود. رسیدن به تعالی در کاری که اثر میخواد انجام بده. چه برانگیختن احساسات باشه، چه سرگرمی صرف.
(http://s11.picofile.com/file/8407028184/Murder_Mysteries.pdf.html)
اینو خوندی؟
من این داستان کوتاه رو دیروز خوندم و تا حدودی باهاش حال کردم. من نمیخوام الان واسش ریویو بنویسم (چون داستان کوتاهه و داستان های کوتاه (مثل سرداب شیخ) پتانسیل نوشتن ریویو و تحلیل کردن رو ندارن)، اما چون این اولین و تنها داستانیه که از گیمن خوندم، میخوام بگم که نظر کلی م چیه.
جملات اول داستان اصلا مبهم نیستن و ما رو به خوبی در جریان مکان و زمان قرار می ده، اما به مرور فضای داستان ویرد تر و عجیب تر میشه (راستی اصلا معنی ویرد یعنی چی؟ منظورم اینه که چه فضای داستانی رو به عنوان ویرد میشناسن؟) تا جایی که انتهای داستان کاملا مخ پیچه. اون ایده ظلمت و صدایی که تو گوش فرشته ها میپیچه و کلا ایده شهر نقره ای خیلی خلاقانه بود.
من انتهای داستان هم درست نفهمیدم؛ کلا چی شد؟!
من قبل این نمی فهمیدم منظور فربد از جَو پریانی چیه، اما الان موقعی که این داستان رو میخوندم حس میکردم نشستم و نیل گیمن در مقام همون مرد داره واسم داستان تعریف میکنه.
من عاشق ترکیب ژانر هستم و این داستان هم نهایت ترکیب دو تا ژانرِ (فانتزی-مذهبی با جنایی). جو جنایی داستان هم جذاب در اومده بود.
اگه درست یادم باشه خدا فرشته مقتول رو کشته بود . درسته .؟
خدا به نوعی برنامه ریزی کرده بود تا یکی از فرشته ها، اون فرشته هه رو بکشه (!).
آره خوندم.
Murder Mysteries یکی از پیشدرآمدهای خدایان آمریکاییه (حدوداً ۸-۹ سال قبل نوشته شده بود) و از لحاظ جو و درونمایه خیلی با این کار شباهت داره. برای تویی که گفتی خدایان آمریکایی رو نمیخوای بخونی، خوندن این داستان چشمهای از تجربهی کلی خوندن اون رمانه بنا بر دو دلیل:
۱. تلفیق شدن اساطیر کهن با جو شهری
۲. تعریف روایت داستان از دید یک پروتاگونیست سردمزاج و افسرده تو یه جو آمریکایی سرد و افسردهکننده
منظور از ویرد غریبه. داستان غریب داستانیه که توش یه اتفاق/عنصر غریب و فراتر از درک بهآرومی خودشو به واقعیت آشنا یا حتی ملالآوری که اول داستان زمینهسازی شده تحمیل میکنه، طوری که آخر داستان این حس بهت منتقل میشه که نکنه دنیای واقعی هم از این اتفاقات غریب ممکنه بیفته و همهچیز خیلی شستهرفته نیست؟
آخر داستان راگول میفهمه که خدا عمداً یه کاری کرد که راگول جلوی لوسیفر ساراگول رو بکشه تا لوسیفر شاهد این بیعدالتی باشه و انگیزهی قیام علیه خدا رو پیدا کنه. بعد از اینکه راگول داستانشو برای پروتاگونیست داستان تعریف میکنه، پروتاگونیست به این نتیجه میرسه که عشق و مرگ با هم پیوند عمیقی دارن و یه قسمت که خبر میاد دوتا زن و یه کودک به قتل رسیدن، این تصور رو تو ذهن من ایجاد کرد که پروتاگونیست تینک و دوستش و بچهاش رو کشته بود (شاید از روی عشق؟)، ولی مطمئن نیستم.
رمان زام-بی (جلد اول)
نویسنده: دارن شان
مترجم: فربد آذسن
انتشارات: عمو گوگل!
به شخصه هیچ گاه نتوانستم درک کنم که چرا دارن شان تا این حد هوادار دارد و حتی با نویسندگان بزرگی همانند استفن کینگ مقایسه میشود (زبونتو گاز بگیر!)؛ در دیدگاه من آثار دارن شان و به خصوص حماسه دارن شان، با چیزی همانند رمان های آر ال استاین قابل مقایسه هستند و به غایت ضعیف به نظر میرسند. در ابتدا گمان می بردم که این ضعیف بودن ناشی از کم سوادی من است (مثل نظرم درمورد پالپ فیکشن که به نظرم از ابتدا تا انتها مزخرف محض بود)، اما رمان زام بی مهر تاییدی بود بر ادعای من که:«دارن شان نویسنده خوبی نیست.» یا بهتر بگویم، نویسنده افتضاحی است.
وارد جزییات شویم.
چیزی که دارن شان متوجه نشده و به عقیده من بزرگ ترین ضعفش است، مسئله داستان گویی است. یا بهتر بگویم فرق بین داستان و داستان گویی. داستان درباره پلات پوینت است (این اتفاق افتاد، بعدش اون اتفاق، بعد اون یکی اتفاق)، داستان گویی درمورد جزییات است. داستانگویی درمورد حسی که آن اتفاق به وجود می آورد، شخصیت پردازی و صحنه پردازی است (در حقیقت حس آن اتفاق هم میتواند به عنوان صحنه پردازی شناخته شود)؛ مخصوصا این آخری. صحنه پردازی تفاوت بین استفن کینگ و رمان نویسان دیگر است (به صحنه صحبت رندال فلگ با لوید دقت کن). همه ی نویسندگان از صحنه پردازی استفاده میکنند؛ همه به جز دارن شان. داستان های دارن شان همانند اسکریپت یک رمان میمانند. دارن شان به جای داستان گویی، داستان خام را به خورد خواننده میدهد.
این مشکلی بود که در حماسه دارن شان به شدت وجود داشت، اما در نبرد با شیاطین کمتر شد، چرا که همان داستان خام به شدت خلاقانه و جذاب بود و من حداقل توانستم از یک بی بوک (بر وزن بی مووی) بد لذت ببرم. اما همین داستان در زام بی افتضاح بود و عملا چیزی نداشت. بله، حتی افتضاح تر از حماسه دارن شان (خودم فکر نمیکردم از حماسه دارن شان بدتر هم وجود داشته باشد).
چیز دیگری که توجهم را جلب کرد، این بود که جلد اول عملا شبیه یک سوم ابتدای یک رمان کامل به نظر می آمد. حمله زامبی ها عملا شبیه آغازگر اتفاقات رمان بود. داستان به واقع ناقص است. اگر دارن شان سه جلد اول را یکجا منتشر میکرد، شاید انقدر حس ناتمامی وجود نداشت.
من با زاویه دید این رمان (و کلا رمانهای دارن شان) مشکل دارم. زاویه دید اول شخص برای رمان های پر ماجرا و هیجان انگیز که شخصیت اصلی در خطر مرگ قرار دارد، بد است. اگر از فعل گذشته استفاده شده باشد، خطر از بین میرود و اگر زمان حال باشد، مضحک است. جمله «من می میرم!» دراماتیک نیست، مسخره است!
در مورد ترجمه نمیتوانم سخن خواصی بگویم، اما مشکلات نگارشی و املایی زیاد است و فونت و سایز کتاب آزار دهنده به نظر میرسد.
این مسئله نژاد پرستی هم دیگر شورش را در آورده اند. کارکتر پدر بی و کلا نژاد پرست های رمان کارتونی، کاریکاتوری و تک بعدی هستند و تمام مسلمانان، سیاهپوست ها و مهاجر ها قدیس.
درمورد شخصیت پردازی صحبت نکنیم بهتر است. مسئله ای که من باب نژاد پرستی وجود داشت، در مورد شخصیت پردازی نیز صدق میکند. شخصیت های رمان جمعی از تیپ های داستانی مختلف و تکراری هستند. قلدر، مظلوم، نژاد پرست و …
نمره به پلات: ۴ از ۱۰
نمره به ترجمه و ویراستاری: ۵ از ۱۰ (جرئت ندارم کمتر بدم وگرنه بن میشم)
نمره به نویسندگی: ۰.۵ از ۱۰ (این هم از سرش زیاده)
نمره کلی: ۱ از ۱۰
پ.ن: با اینکه من هیتر نیستم، اما انصافا کوبیده خوبی شده! نیشخند!
پ.ن ۲: اینکه من انقدر از استفن کینگ مثال آوردم بخاطر حرفی بود که فربد تو مصاحبه اش با شهرستان ادب گفته بود.
اوف، چقدر از زام-بی بدت اومد!
با یه سری از پوینتهات موافقم،ِ مثلاً اینکه رمانهای دارن شان شبیه طرح خام داستان به نظر میرسن تا خود داستان، چون توشون به جزئیات پرداخت نمیشه. به طور کلی توی داستانهای دارن شان پلات روی هنر قصهگویی سایه میاندازه و این یکی از ضعفاشه.
ولی خب به نظرم داری بعضی از ویژگیهای باحال کارو نادیده میگیری. مثلاً همین شخصیت اصلی بی واقعاً استریوتایپ نبود و اگه مجموعه رو تا آخر خونده باشی، میبینی که یه قوس رشد شخصیت کاملو طی میکنه و از یه نوجوون پرخاشگر و سطحی به یه آدم اخلاقگرا و دغدغهمند میرسه. و این هم اتفاقی نیست که یهویی بیفته. بلکه تکتک تجربیاتش زنجیرهوار توی این رشد موثرن.
مثلاً همین پیچش داستانی دختر بودن بی کاملاً منو غافلگیر کرد و از بازخوردی که دریافت میکردم هم میدونم که خیلیا اینطوری بودن. طوری که بعضیا میومدن میگفتن اون قسمتی که پدر بی میگه «دخترم» اشتباه ترجمه شده و باید درستش کنم.
کسی که میتونه از طریق روایت اول شخص یه شخصیت دخترو پسر جا بزنه، داره با پیشفرضهای خواننده بازی میکنه و این در واقع یکی از درونمایههای رمانه. این بازی کردن با پیشفرضها کلاً بر پایهی این استواره که یه سری از شخصیتها در نگاه اول استریوتایپ به نظر میرسن، ولی بعداً میفهمی که از این استریوتایپ فراترن. دقیقاً مثل دنیای واقعی. مثلاً قلدرا حمایتگر میشن (پدر بی)، مظلوما ظالم میشن (یه سری از فرشتهها، نژادپرستا اصلاح میشن (خود بی). کلاً قضیه به اون سادگیا که فکر میکنی نیست.
در زمینهی بن شدن هم جای نگرانی نیست. :)) زام-بی اولین کتابی بود که ترجمه کردم (تو ۱۸ سالگی)، بنابراین کاملاً به این واقفم که ممکنه اشتباهات زیادی داشته باشه.
جلد اولش رو نقد کردم و این چیزهایی که میگی در جلد های آینده اتفاق می افته. ببینیم چی میشه.
اسپم:
این دارن شان تو بازه زمانی ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ دوازده تا کتاب منتشر کرد، اون وقت این پیر خرفت (همین مارتینه) تو چهل سال پنج تا کتاب!
نظرت راجع به اقیانوس انتهای جاده چیه؟ ارزش خوندن داره؟ ترجمه انتشارات پریان چطوره؟
اقیانوس انتهای جاده رو حدِمَن بخون. (اقا هر جا صحبت از نیل گیمن باشه منم اونجام😅. البته این کامنتو شانسی دیدم)
نظرم به اقیانوس انتهای جاده بسیار مثبته. طبق نظر خیلیا بهترین رمان گیمنه، ولی من همچنان نظرم روی خدایان آمریکاییه.
ترجمهی انتشارات پریان رو نخوندم، ولی میتونم بهت چشمبسته بگم که کار فرزاد فربد درسته و حتماً بخونش.
من یه چیزی رو متوجه نمیشم، چی باعث شده که فاخر نوشتن و زیاد توضیح دادن و توصیف کردن “قوی” طلقی بشه و برعکسش “ضعیف”؟
الان یعنی ۲۰۰ صفحه اول ارباب حلقه ها که نزدیک ۲۰ صفحه اش صرفا داره سربالایی ها و سرازیری های راه رو توصیف میکنه و padding محض حساب میشه یعنی “قدرت” نویسندگی تالکین مثلا؟!
بعد دارن شان که از همون صفحه اول میندازتت وسط داستان میشه “ضعف” نویسندگی؟!
من که ارباب حلقه ها رو نخوندم بخاطر همین اعصاب خرد کن و حوصله سر بر بودنش؛ برام جای تعجب بود که چرا انقدر محبوب شده. بهتره برای مقایسه استفن کینگ رو بخونی که قلمش طوریه که اگر لیست خرید بنویسه بازم جذابه.
دارن شان رو کلا فراموش کن. انقدر از مرحله پرته که صحبت کردن در موردش هم اشتباهه. بزار از the stand مثال بزنم اونم فقط فصل اولش که از کل کتاب اول زامبی داستان بهتریه. (هرچند به نظر کار اشتباهیه چون مثال ها افراطی هستند). داستان واقعی مقدمه داره ، دنیاسازی داره (پمپ بنزین هپزکوم کجا واقع شده، وضعیت اقتصادی مردم آرنت چطوریه و…)، شخصیت پردازی داره (تو همین فصل اول اریجین استوارت ردمن رو روایت میکنه و حتی شخصیت های دیگه که کلا شاید فقط تو همین فصل حضور داشته باشن پرداخت میشه)، لحن داره (ما دقیقا احساس میکنیم یه سری آدم بی پول و افسرده نشستن دارن با هم صحبت میکنن (از همون صحبت های همیشگی که تو ایرانم هست!)، وقتی ماشین حمله میکنه ما احساس وحشت زدگی رو که ممکنه کل پمپ بنزین بره رو هوا) و فضاسازی داره (شاید مشکل از من باشه ولی تو the stand من دقیقا می تونستم اتمسفر رو درک کنم). تازه این فقط برای فصل اول بود، اگه بخوام کل ۱۲۰۰ صفحه رو باز کنم و ساختارش رو نشون بدم، خیلی طولانی میشه. حالا مقایسه کن با زام-بی. یهو زارت داستان شروع میشه و اصلا معلوم نیست کجا تموم میشه. اصلا معلوم نیست ساختار اجتماعی انگلستان چجوریه؛ آیا ما چیزی جز اینکه اینا یه سری نژاد پرستن که به اقلیت ها زور میگن می فهمیم؟ وقتی دنیای داستان که شخصیت ها داخلش زندگی میکنن باور پذیر در نیاد فاتحه داستان خوندس. شخصیت ها… فک نکنم لازم باشه راجبه استریوتایپ بودن شخصیت ها صحبت کنم، نه؟ لحن داستان هم که خشکه و بی احساسه و من عملا فرقی بین بی و گروبز گریدی و دارن شان نفهمیدم. همه یه جور فکر میکنن (حالا مقایسه کن با نغمه. ببین چقدر لحن هر شخصیت تو افکارش فرق میکنه).
اینا فرق یه اسکریپت خالی (زام-بی) و یه داستان واقعیه. بهتره این طرز فکر رو که داستان طولانی پر از روده درازیه از بین ببریم. مثلا یکی از طرفدارای ارباب حلقه ها می گفت مارتین داره نغمه رو کش میده!
پ.ن: اینو یادم رفت بگم که چقدر فصل اول (پیش گفتار) زام-بی باحال بود. یعنی دارن شان ثابت کرد که پتانسیل نوشتن یه داستان خوب رو داره و اینو تو جلاد لاغر و مجموعه شهر هم می بینیم (این لعنتی شاهکاره).
من نه زامبی رو خوندم نه اون کتابی که میگی، ولی سر حماسه و دیموناتا میتونم صحبت کنم.
منم نگفتم طولانی بودن الزاما پدینگه، و خب نغمه که اصلا حرفی سرش نیست.
دارم میگم توضیحات و توصیفات کم الزاما نمیتونه کل یک اثر رو ضعیف کنه، و من خودم به شخصه خیلی از این مدل نوشتار دارن شان که زارت وارد داستان میشه خوشم میاد.
به قول خودت تو جلاد لاغر هم این مدل داستان پردازی که تو میگی رو نشون داده، ولی خب تیپش جور دیگه ایه، دلیل نمیشه ضعیف باشه، تو خوشت نمیاد.
اون اوایل ازش ایراد میگرفتن چرا داستان هات اینقدر خشنه و خب میاد “کویاسان” رو مینویسه که مناسب سنین پایین تره و واقعا به نظرم داستان کوتاه خوبیه. یعنی میخوام بگم تنوع هم میده تو آثار مختلف به سبک نوشتنش، ولی خب مدل اصلیش این جوریه… زارتی طور… 😀
من نگفتم از جلاد لاغر بدم میاد.
من سر دیموناتا بحث دارم. یه جایی تو کتاب دوم هست که توش داره یه هیولایی رو توصیف میکنه که اندازه ستاره ست. من شدت پتانسیلی که تو اون صحنه و کلا توصیف دنیای دیموناتا هدر رفت میخواستم سرم رو بکوبم به دیوار!
بحث سر کم یا زیاد بودن نیست، سر اینه که چقدر هویت سازه.
پارسیان و من رو بی نهایت دوست دارم، چونکه محوریت کتاب خوانی من رو اصلاح کرد. خوش حالم بین این همه کتاب غربی، کتاب پارسیان و من رو می بینم.
منم پارسیان و من رو دوران نوجوونی خیلی دوست داشتم و در حد هری پاتر هوکم کرده بود. ولی خب به نظرم کتابی بود مخصوص دوران نوجوانی.
فربد نظرت چیه من بیام اینجا یه چندتا نقد کتاب بزارم؟
بهشدت استقبال میشه. اتفاقاً یکی از دوستام (با نام ناشناس) قبلاً اینجا نقد کتاب میذاشت هر هفته. اگه بری پایینتر، نقداشو پیدا میکنی. خیلی خوب بودن.
واقعا فکر کردی این ایده خودم بود؟
آه. پس این دوستمون سنتی تاسیس کرد واسه خودش. : -)
بابا یه چندتا فیکشن بخون، این کتاب ها/فیلم های فلسفی/استعاری (اَی! اسمشم چندشه!) چیه میخونی/می بینی؟ کلا نمیدونم چرا با اینجور چیزا حال نمیکنم و به همین علت هم داستان های کلاسیک رو نمیخونم. برام خیلی غیرقابل درکه که کسی از اینجور چیزای خوشش بیاد.
ولی این نغمه رو بخون، نمیدونی چقدر این مارتین (سلطان!) چقدر خفنه! من تا قبل نغمه نمیدونستم که امکان داره انقدر پیرنگ و سیر اتفاقات توی شخصیت پردازی و روانشناسی ذوب بشه.
ایستادگی هم خیلی باحال بود، اونم به شدت توصیه میکنم.
این فهرسته خیلی ناقصه. فعلاً نادیده بگیرش تا آپدیتش کنم.
منظورت اینه که ایستادگی رو خوندی؟
منظورت استند استفن کینگه ؟
yes
نه، ولی فیکشن بیشتر از اینا خوندم.
آقا امیر اینکه شما با این کتابا حال نمیکنی دلیل بر این نمیشه که بقیه هم باهاش حال نکنن. یسری از این کتابا جزو canon اصلی ادبیات هستن و از نظر نوشتار (زبان و لحن بیان) و تم فوق العاده ان. خود من شخصا ترجیح میدم هر ژانری رو بخونم (به شرط اینکه اثر ادبی قوی باشه ). هرکسی به هرحال یه سلیقه ای داره.
خود من هم با این جمله که هر کسی سلیقه ای داره موافقم، اما دوست دارم بدونم علت اینکه ملت اینجور داستان ها رو دوست دارن چیه؟
مشکل اصلی من با اینجور داستانا اینه که از نظر همه اینا canon ادبیات هستند. منظور من اینه که کسی داستانی رو که فلسفی/اجتماعی نباشه رو قابل قبول حساب نمیکنن. الان سری به محافل ادبی بزنید، جمله تخیلی به عنوان فحش محسوب میشه. مثلا یه نفر گفته بود چون نغمه یخ و آتش (واکنش فربد: بسه دیگه چقدر درمورد نغمه زر میزنی!) فلسفی نیست، نمیشه شاهکار حسابش کرد.
چرا دوبار فرستادم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اولی رو حذف ردم.
متوجهم. ولی من از اون تیپ افرادی نیستم که نسبت به آثار فیکشن دید بالا به پایین داشته باشن یا به طور اتوماتیک آثار داستانی فلسفی/اجتماعی رو دستبالا در نظر بگیرن. من هر اثرو به صورت مستقل ارزشبندی میکنم.
من با این جمله ی فربد که “هر اثر رو بهتره به صورت مستقل ارزش گذاری کنیم” موافقم چون خودم دوست دارم سمت هر ژانری برم. من نوجوون که بودم و هری پاتر میخوندم فک میکردم از هیچ ژانر دیگه ای غیر از فانتزی قرار نیس خوشم بیاد. بعد که شروع کردم کتابای جین آستن رو خوندم و شکم به یقین تبدیل شد. (آستن واقعا برا من نبود اما الان که فاصله گرفتم میتونم درک کنم چرا زمان خودش بست سلر بوده). بعدش از یسری نویسنده های دیگه خوندم و فهمیدم که کتابای جالب تو هر سبکی میشه پیدا بشه. جنایت و مکافات تا حد زیادی نظرمو عوض کرد. کتابی که زبان نوشتارش و توصیفاتش فوق العاده اس و یه حالت روانی رو به بهترین شکل ممکن به تصویر می کشه. من منظورتونو از کتاب فلسفی متوجه نمیشم. یعنی کتاب ادبی که سبک فلسفی داشته باشه؟
با این حرفتون موافقم که متاسفانه خیلیا (مخصوصا تو فضای اکادمیک) نگاه از بالا به پایین دارن به کتابایی که تخیلی باشه ولی خب این داره به نظرم یواش یواش تغییر می کنه. حتی تو ایران هم از دانشجوها کسایی هستن که برای پایان نامه اشون روی هری پاتر یا نغمه یخ و آتش کار می کنن. شاید دلیلش این باشه که این ژانر ” نسبتا” جدید هست و فعلا تو canon جایی پیدا نکرده. اصولا همیشه یه مقاومتی وجود داره نسبت به سبکایی که جدید باشن. یه زمانی بوده که رمان(نثر) حتی ادبیات محسوب نمیشده چون که بیان به اصطلاح ادبی رو نداشته. به نظرم این دید نسبت به رمانای تخیلی هم وجود داره اما در طی زمان کمرنگ تر میشه. (هوپفولی)
https://azsan.ir/blog/a-good-book-doesnt-have-to-be-hard/
اینو بخون تا بفهمی منظورم از رمان فلسفی چیه.
من جنایات و مکافات رو کمتر از یک سومش رو خونده بودم و موضوع تشریح حالات روانی شخصیت اصلی (اسمش سخته!) رو دوست داشتم، اما چون شنیده بودم (یه بنده خدایی داشت با آب و تاب میگفت:«این رمان درس عبرت می گیری، می فهمی قاتل ها برای چی آدم میکشن.» تا منو تشویق کنه به خوندنش) زیادی مفهوم اخلاق رو باز میکنه سراغش نرفتم (بله من اینجوریم! به خاطر حرف مردم سراغ یکی از شاهکار های ادبی نرفتم). البته اگه قبلا میخواستم به حرف مردم گوش بدم شاید سراغ ۱۹۸۴ هم نمی رفتم (این رمان آگاهیتو زیاد میکنه و متوجه وضع الان میشی و از این خزعبلات) در حالی که برای من شخصیت پردازی وینستون اسمیت رو به شدت دوست داشتم و ۱۹۸۴ تنها داستان عاشقانه (بهتر بگیم ضد عاشقانه!) ای هست که خوندم و یکی از بهترین رمان های زندگی ام محسوب میشه. خدا رو چه دیدی شاید جنایات و مکافات هم مثل ۱۹۸۴ بشه.
من هم جدیدا فهمیدم به جز فانتزی، وحشت، علمی تخیلی، جنایی و تا حدودی روانشناسی (فک کنم اگه یه روز روانی آمریکایی ترجمه من بخونمش)، دیگه ژانر دیگه ای به درد من نمیخوره.
آره، این روند پایاننامه نوشتن دربارهی آثار گمانهزن اتفاق خجستهایه. به امید اینکه ادامه پیدا کنه.
و کلاً این مقاومتهای بیهوده نسبت به آثار جدید رو باید شکست. به قول تو همیشه همین بوده. پس چرا بیخودی به یه مقاومت تکراری بها بدیم که یه روز برخلاف میل ما شکسته میشه؟
https://azsan.ir/blog/a-good-book-doesnt-have-to-be-hard
لینکی که تو کامنت گذاشته بودید رو خوندم. متوجه شدم. منظورتون همون رمانای high modernism هستن. خب من موافقم با اینکه داستانای خوب لزوما سخت نیستن ولی برعکسش هم صادقه یعنی یه کتاب هم ممکنه سخت باشه هم داستان خوبی داشته باشه. من فقط با این جمله شما مخالفم که میگین داستانای کلاسیک چندشن :)) (why? )
پی نوشت: حالا من نمیخوام اینترپرتیشن اون دوستتونو از جنایت و مکافات بی اعتبار کنم ولی به نظرم اتفاقا این کتاب خیلی از اخلاقیاتو زیر سوال می بره یا حداقل از ما دعوت میکنه که یه بار دیگه بهشون فکر کنیم. (البته نمیگم مفهوم اخلاق رو به کلی زیر سوال می بره اما به چالش می کشه و خب برای زمان خودش ایمپرسیوه) مثلا اون قسمتایی که راسکلنیکوفو با پیغمبرا مقایسه می کنه یا راجب این صحبت می کنه که ادمی که راسکلنیکوف کشت یه ادم ناجور بود که فقط ضرر می رسوند و یجورایی با مردنش مردم راحت شدن. البته خب کتابای داستایوفسکی معروفن به چند صدایی (heteroglossia), بخاطر همین نمیشه گفت که خود داستایوفسکی چه نظری داشته. صرفا به عقاید مختلف امکان اکسپرشن داده پس شاید بشه گفت یجورایی درک دوستتون از کتاب هم میتونه درست باشه.
من دوست دارم اون درک و به چالش کشیدنه وجود نداشته باشه. من پلات و شخصیت پردازی خوب میخوام. منظور من از چندش یه چیزی مثل بینوایان بود که اصلا پلات و شخصیتش کو؟ یا مثلا یه چیزی مثل رمان ایرانی (و مدرن) چه کسی از دیوانه ها نمیترسد. این رمان ایرانی به شما ثابت میکنه که ایرانیها چقدر در مفهوم ادبیات داستانی اشتباه میکنند و چه زباله هایی رو به عنوان آثار فاخر میشناسن. تو این رمان شخصیت اصلی تو هر فصل با یکی از مشکلات ایران (فقر، فحشا و …) روبرو میشه. (!!!!!!!!no)
من مشکلم رو بالا هم گفتم، منظور من این دیده که اگر جنایات و مکافات اخلاقیات رو به چالش نمیکشید و مثلا پایه گذار فلسفه فلان نبود و فقط یه داستان جنایی رو مینوشت که توی اون یه قاتل با روانش دست و پنجه نرم میکرد، آیا یک شاهکار ادبی (تو فضای آکادمیک) محسوب میشد؟ این مسئله وجود داره که تو ایران حداقل وقتی مردمی که طرفدار رمان ها گمانه زن نیستن، مثلا هری پاتر رو میخونن میگن حالا که چی؟ اصلا هدفش جی بود؟ آقا اصلا چرا اصلا باید دنبال یه هدف باشیم؟
سلام آقای آذسن.
راستش شک داشتم این موضوع رو اینجا مطرح کنم یا نکنم ولی خب تصمیم گرفتم بگم.
داشتم کتابهاتون رو میدیدم که یک هو موضوعی که خیلی وقت پیش به ذهنم خطور کرده بود باز هم سراغم آمد و این بود که این کتابهای زبان اصلی که ما میخوانیم و یا حتی کتابهای ترجمهای که مترجمان بدون توجه به کپیرایت چاپ میکنند، آیا واقعا حقوق مولف را زیر پا میگذارد و این که چطوری میتونیم خودمونو توجیه کنیم. از طرفی حتی اگر بخواهیم پولی هم بابت اینها بپردازیم با تحریمهایشان خودشان راه رو بر ما بستهاند.
بعضیها میگن خب نخون مجبور که نیستی ولی شما خودتون خوب میدونید که یه کتابخون معتاد به کتابه و واقعا مجبوره.
میخواستم نظر شما و بقیه دوستان رو بدونم.
سلام پارسا.
اتفاقاً این موضوع خیلی منو اذیت میکنه. یعنی از اینکه دارم با ترجمه کردن حاصل دسترنج افرادی مثل مارک براون (مولف جعبهابزار بازیسازان) و بو بنت (مولف مغلطه به زبان آدمیزاد) پول درمیارم احساس دزد بودن میکنم راستش. تنها راهی که برای خودم توجیهش میکنم اینه که یه روز تمام این محدودیتها برداشته میشه، ایران به کپیرایت بینالملل ملحق میشه و من هم توی شرایط جدید تمام کارهای ترجمهم رو رسماً و با اجازهی نویسندهی اصلی بازنشر میکنم. چون در حالت فعلی با توجه به ارزش پایین ریال سود زیادی هم به نویسندههای اصلی کارهایی که تو ایران منتشر میشن نمیرسه.
در کل، من بهعنوان مترجم، از کاری که انجام میدم (انتشار ترجمهی آثار بدون رعایت قانون کپیرایت) راضی نیستم و سعی ندارم توجیهش کنم. از روی اجباره.
البته من بیشتر منظورم کتابها، مقالات و فیلمهایی بود که خودمون دانلود میکنیم. وگرنه افرادی مثل مارک براون و بو بنت حتی فکر کنم خوشحال هم بشن که کارشون ترجمه بشه. من خودم یوتیوب مارک براون رو پس از معرفی شما سابسکرایب کردم. در واقع حتی اگه راضی هم نباشن باز هم به سودشونه.
آره، شاید به قول تو خوشحال هم بشن، ولی من حس خوبی نسبت به این کار ندارم.
خب دانلود فیلم و کتاب یکم قضیهش پیچیدهتره.
دانلود فیلم که از نظر من اشکالی نداره. چون ما چه فیلمو دانلود کنیم، چه نکنیم، سودی از طرف ایران به شرکتهای فیلمسازی نمیرسه. کلاً قضیه بزرگتر از تصمیمات فردی ماست.
دربارهی کتاب و مقاله هم به نظرم با اینکه فرهنگ دانلود مجانی کتاب به مترجمها و نویسندهها آسیب میزنه (یکیش خودم)، ولی واقعاً نمیشه انتظار داشت که خوانندهی ایرانی برای خریدن کتابهای خارجی به دلار پول بپردازه، خصوصاً با توجه به اینکه خیلی از این جاها خودشون برای خرید درو به ایران بستن.
در کل به نظرم مقولهی Piracy (توی مقیاس فردی) توی ایران جنبهی اخلاقی نداره، چون درها از همه طرف به روی ما ایرانیها بسته شدن. البته من خودم تا جایی که در توانم باشه بازیهام رو تو استیم میخرم (حتی بازیهایی که قبلاً به صورت Pirate شده بازی کردم)، چون دوست دارم از صنعت ویدئوگیم و سازندههای مورد علاقهم حمایت کنم. اگه توان مالیم بیشتر بشه، سعی میکنم مثلاً اکانت نتفلیکس بگیرم، فیلمها رو از یوتوب کرایه کنم یا کتابهای الکترونیکی رو از آمازون بخرم و تا حد امکان از Piracy پرهیز کنم.
من بهشخصه از اصلاً از فرهنگ Piracy خوشم نمیاد و تا اینجاش هم از روی اجبار توش شرکت کردم. اگه قدرتی داشتم، تا حد امکان سعی میکردم محدودش کنم.
درسته امیدوارم یه روزی این وضع درست بشه. من خودم سعی کردم از آمازون استفاده کنم ولی خب واقعا دردسر داره و حتی اگه بخوام از گیفت کارت استفاده کنم برای خرید کتاب با این قیمتا اصلا معقولانه نیست.
از جان کرستوفر کتابی خوندی فربد? من کتاباش رو فوق العاده دوست دارم مخصوصا سه گانه سه پایه ها رو ولی به یه دلیلی که برام معلوم نیست هیچ محبوبیت کتابای فانتزی یا علمی تخیلی دیگه مثل کتابای دارن شان و غیره رو پیدا نکرد با وجود اینکه دست کمی ازشون نداره. من تمام سه گانه هاش رو خوندم و دوسشون داشتم.
نه، ازش چیزی نخوندم. ولی همین سهگانهی سهپایهها محبوبیت بالایی داره، خصوصاً توی همین ایران.
کتاب اطلس شورید آین رند رو خوندی؟ شنیدم خیلی خوبه
کامل نه. مطمئن نیستم کتاب «خوبی» باشه، ولی مطمئنا کتابیه که حرفی برای گفتن داره.
نظرت فربد در مورد جان کریستوفر و کتابا چیست؟
هنوز ازش چیزی نخوندم.
۱.دریانورد جبل الطارق
2.سرزمین سلاطین
3.از کوچه رندان
4.چنین گفت بودا
5.اسلام و دموکراسی
6.کشتی مرده
7.کتابخانه بابل
8.زروان معمای آیین زرتشت
9.ساعت ده و نیم شب در تابستان
10.تاریخ فلسفه
11.گفتار بودا
12.عین القضات و استادان او
13.کارگاه اهریمنی
14.مدراتوکانتابیله
15.تاریخ فلسفه چین
16.دل تاریکی
17.شناخت اساطیر ایران
18.دفتر چهارم آثار شاملو
19.گردابی چنین هایل
20.اساطیر مصر
21.آخرین امپراطور
22.حقیقت و افسانه سیری در آثارواحوال دوراس
23.اما من شما را دوست می داشتم
24.نیرنگستان
25.ایام محبس
26.داستان های رمی
27.هیروهیتو در ورای اسطوره
28.علویه خانم
29.هشت کتاب
30.اینک آخرالزمان
31.آلنده
32.تاریخ جنگ های صلیبی
33.گتسبی بزرگ
34.نبرد من
35.رفیق،زندگی و مرگ ارنستو چه گوارا
36.فرقه اسماعیلیه
37.توپ مرواری
38.تصویر دوریان گری
39.سردار جنگل
40.سدی بر اقیانوس آرام
41.آئین میترا
42.خاطرات یک مترجم
43.بخش سرطان
44.چه کسی دورونتین را بازآورد ؟
45.از ریشه تا همیشه
46.فرانی و زویی
47.تاریخ ایوبیان
48.کتاب موجودات خیالی
49.جنگل
50.در انتظار گودو
51. دیوانگی دوم
52.باران تابستان
دوستان عزیز
به مدت یک سال هر هفته یک کتاب رو به شما معرفی کردم که امیدوارم برای شما مفید بوده باشه، با این حال این آخرین کتابیه که تحت عنوان کتاب هفته به شما معرفی می کنم چرا که تصمیم گرفتم فرم کارم رو عوض کنم.
پس معرفی کتاب دیگر به صورت هفتگی نخواهد بود در عوض سعی خواهم کرد که معرفی کتاب ها به صورت مفصل تر و با جزئیات بیشتری باشه ،در هر صورت معرفی کتاب متوقف نخواهد شد. اما دیگه به صورت هفتگی هم نخواهد بود.
جا داره که دوباره از فربد عزیز تشکر کنم که اجازه داد از سایتش برای این کار استفاده کنم.
و همینطور از وب مستر خوب سایت Mosy عزیز که آشفتگی رو که به خاطر اشتباه من پیش اومده بود رو درست کرد.
در کامنت بعدی لیست کتاب هایی رو که در این یک سال معرفی کردم رو خواهم گذاشت تا یک نمای کلی به وجود بیاد.
ممنون شخیل.
معرفینامههات از کتابها یکی از نقاط عطف سایته. تا جایی که میتونی ادامه بده. اگه خودت اوکی بودی، شاید بعداً جمعشون کنیم و در قالب PDF منتشرشون کنیم.
کتاب هفته
باران تابستان
نویسنده : مارگریت دوراس
مترجم : قاسم روبین
انتشارات نیلوفر
دسته بندی : داستان
تعداد صفحات : ۱۴۷
این کتاب در روایتی عجیب و پیچیده داستان یک خانواده مهاجر با اصلیت احتمالا اروپای شرقی رو روایت میکند که در حومه پاریس زندگی می کنند.
شخصیت اصلی داستان فرزند اول عجیب و غریب و احتمالا نابغه خانواده است که ارنستو نام دارد.
دیدگاه من : قبلا هم اشاره کردم که حرف زدن از محتوای کتاب های دوراس کار مشکلیست اما در این کتاب دوراس تقریبا از هر چیزی که به نظرش مهم بوده صحبت کرده ، از بچهها،عشق،مهاجرت،رابطه مادروفرزند،آموزش و پرورش،هولوکاست،کتابخوانی،درد،و حتی خدا،خدایی که منشاء ترس هاست.
فکر می کنم قبلا هم اشاره کردم که تقریبا در تمام آثار دوراس المان زن نقش محوری دارد ، زن آشفته، زن سرگشته،زن دردمند ، زن عاشق ، و زن در مقام معشوق . در این کتاب هم ما با همین موضوع روبه رو هستیم ، شخصیت های زن اصلی کتاب تمام موارد اشاره شده در بالا را هم زمان باهم نشان می دهند ، بسیار غلیظ و پر رنگ.
پ.ن : فکر میکنم که فقط خوندن کتاب مهم نباشه ، بلکه حالت روحی کسی که داره کتاب رو میخونه و برهه زمانیش هم مهمه ، این کتاب رو اول بار ، زمانی خوندم که واقعا آشفته بودم و ماجرای ارنستو و
Brothers et sisters منو آشفته تر هم کرد .
امتیاز : ۸.۵/۱۰
اتفاقاً چند وقت پیش برام سوال بود که اگه آدم بخواد کتابی بخونه که توش با یه شخصیت زن عمیق و پرداختشده طرف باشه چه کتابی خوبه. طبق توضیحاتت کتابای دوراس از این ویژگی برخورداره.
میدونم قبلاً قول دادم یکی از کتابهاش رو بخونم و نظرمو بهت بگم. وقتی پایاننامه تموم شه، حتماً این کارو میکنم. فکر کنم با همین هم شروع کنم.
کتاب هفته
دیوانگی دوم
نویسنده : پیام رفیقی
مترجم : –
انتشارات نارنج
دسته بندی : ؟؟؟
تعداد صفحات : ۱۱۵
این کتاب شامل مجموعه نوشته های نویسنده است ، که نمی توان آن را در دسته بندی خاصی قرار داد.
دیدگاه من : حقیقتش نمیدونم چه اسمی روی محتوای این کتاب بزارم داستان کوتاه نیست یادداشت نیست طرح و پیش طرح هم نیست ، اما یه جور فضای سوررئال به فضای کتاب حاکمه هر چند نه در کلش ،تمام این چیزهایی که گفتم به معنای این نیست که کتاب خوبی نیست خودم این کتاب خیلی برام جالب بود به لحاظ فرمت وشکلی که داشت. در کل ازش خوشم اومد.
امتیاز : ۶/۱۰
من خیلی از کتابای این مدلی که ژانرشون مشخص نیست یا چندتا ژانر رو با هم تلفیق میکنن (مثل آثار بورخس) خیلی خوشم میاد. اینو مدنظر قرار میدم.
کتاب هفته
در انتظار گودو
نویسنده : ساموئل بکت
مترجم : علی اکبر علیزاد
انتشارات بیدگل
دسته بندی : نمایشنامه
تعداد صفحات : ۱۸۸
این نمایشنامه داستان دو مرد ظاهرا آسمان جل به نام ولادیمیر و استراگون را روایت میکند که در یک ناکجا آباد منتظر کسی هستند به نام گودو که نه او را می شناسند نه می دانند چه قیافه ای دارد نه مطمئن هستند که خواهد آمد و یا این که حتی وجود دارد یا نه ؟ .
دیدگاه من : این نمایشنامه یک نمایشنامه ابزورد (پوچ انگار ) است. ریشه های ابزوردیسم رو باید در شوک روحی و روانی و اجتماعی بعد از جنگ جهانی اول جستجو کرد هر چند که این کامو بود که برای اولین بار از کلمه ابزورد استفاده کرد و این مکتب رو معرفی و نظام مند کرد.
این اثر به گونهای شاخص و تمام و کمال فلسفه ابزورد رو بیان میکنه و نشون میده ، یعنی شخصیت ها که نویسنده هیچ اطلاعات مفیدی در موردشون ارائه نمیکنه ( مثل دنیا ) با این که می بینند که پوچی و بیهودگی کل زندگیشون رو فرا گرفته بازهم ادامه میدهند.
این کتاب به لحاظ ادبی هم نقاط قوت زیادی داره ، از دیالوگ های جالب و درخشان تا فضاپردازی عجیب .
پ.ن : من گاهی کتاب هایی رو که مدت ها پیش خوندم رو دوباره ورق میزنم ، و این کتاب رو هم همینطور . و دیدم که چقدر زندگی امروز و الان ما شبیه قصه این کتابه .
امتیاز : ۶/۱۰
یادم نمیاد اینو کجا خوندم یا شنیدم، ولی یادم میاد یکی گفته بود که یکی از جذابیتهای اصلی در انتظار گودو اینه که برخلاف کامو که میخواد ابزوردیسم رو در قالب یه مکتب فلسفی و ایدئولوژی به دنیا عرضه کنه، بکت به ابزوردیسم به چشم یه عنصر و حس زیباشناسانه نگاه میکنه و این خیلی براش برازندهتره، چون ابزوردیسم یه جورایی نشونهی مرگ و بیفایدگی فلسفه و ایدئولوژیه، چون منطقی درش نهفته نیست. ابزوردیسم یعنی اینکه زندگی معنا نداره، زندگی ما اهمیت نداره، ولی آدمها، در عین اینکه در پوچی و معناباختگی دستوپا میزنن، به زندگیشون ادامه میدن. به نظر خودم در انتظار گودو در زمینهی انتقال این حسوحال موفقه، چون حسی که به آدم بعد از خوندن/دیدنش دست میده، مسلماً حس خوب و اطمینانبخشی نیست.
کتاب هفته
جنگل
نویسنده : آپتون سینکلر
مترجم : ابوتراب باقرزاده
انتشارات روزبهان
دسته بندی : رمان
تعداد صفحات : ۴۱۷
کتاب داستان زندگی یورگیس رودکوس کارگر مهاجر لیتوانیایی را روایت می کند که مانند بسیاری دیگر برای ساختن یک زندگی بهتر به آمریکا مهاجرت کرده اما ……
دیدگاه من : به گفته علما!!! و آگاهان فن!! جنگل یکی از مهمترین آثار ادبی ایالات متحده آمریکاست. در مورد این کتاب بسیار گفته و نوشته اند اما من در اینجا سعی می کنم که به مهم ترین نکات اشاره کنم.
اولین نکته جالب توجه آن است که گویا کتاب حاصل بازدید های مخفیانه نویسنده از کشتارگاه های صنعتی شیکاگو است و سینکلر با اتکا به مشاهدات خود دست به توصیف صحنه های واقعا مشمئزکننده کشتارگاه زده است .
این کتاب تصویری بی پرده و دقیق از سرمایه داری کلاسیک اوسط قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم ارائه می کند. تصویری با ریزترین جزئیات از چگونگی استثمار کارگران با سوءاستفاده از نداستن زبان انگلیسی به فحشا کشیدن زنان آنان کلاهبرداری های در پوشش قانون توسط شرکت ها تقلب در ساخت مواد گوشتی فرآوری شده تهیه لیست سیاه از کارگران مبارز زد و بندهای سیاسی رشوه گیری سیاستمداران و عمال قانون و خرید و فروش آراء و…… و در نهایت فلسفه حقیقی تشکیل آمریکا که هر چه می توانی بکن تا غنی و دولتمند شوی .
این کتاب به ما می گوید که آمریکای بی نقاب چه بود و چگونه قدرتمند ترین کشور جهان شد.
اثر گذاری این کتاب به حدی بود که اندکی پس از انتشار آن تئودور روزولت رئیس جمهور آمریکا دستور بازرسی های دقیق از کشتارگاه های صنعتی شیکاگو را صادر و نظارت سخت تری را بر تراست گوشت آمریکا اعمال داشت و همچنین اقداماتی را آغاز کرد که در نهایت منجر به تشکیل سازمان غذا و داروی آمریکا (F.D.A) شد.
بند آخر کتاب حتی اکنون در روزگار ما هم می تواند سر مشقی برای مبارزین و فعالان سیاسی باشد .
از دیدگاه ادبی هم کتاب به شدت احساس برانگیز و دارای توصیفات به شدت زنده و به اصطلاح جانداریست که به شدت همدردی خواننده نسبت به کارگران محروم داستان و نفرت او را نسبت به قدرتمندان بر می انگیزد. و می توان گفت که نویسنده به هدف خود از نگارش این کتاب دست یافته ، چرا که سینکل