متنی که در ادامه می‌بینید، بخشی از کتاب «خون، عرق و پیکسل‌ها: داستان‌های پیروزمندانه و پرتنش درباره‌ی چگونگی ساخته شدن بازی‌های ویدیویی» اثر جیسون شرایر (Blood, Sweat, and Pixels: The Triumphant, Turbulent Stories Behind How Video Games Are Made by Jason Schreier) است.

در تاریخ ۱۴ مارس ۲۰۱۳، گروهی از بازیسازان خسته در آپارتمانی تنگ و تاریک واقع در والنسیا، کالیفرنیا دور هم نشسته بودند. دور و بر آن‌ها پر شده بود از تابلوی اعلانات و میزهای کمپانی آیکیا (Ikea). شان ولاسکو (Sean Velasco)، رهبر باجذبه‌ی گروه که موهای به‌هم‌ریخته داشت، دوربینی برداشت و آن را دور اتاق، بین صورت‌های خسته‌ی دیگر چرخاند: نیک وازنیک (Nick Wozniak)، (پیکسل آرتیست)، یان فلاد (Ian Flood)، (برنامه‌نویس) و ارین پلون (Erin Pellon)، (کانسپت آرتیست). آن‌ها از شیکاگو تماسی داشتند: دیوید دی‌آنجلو (David D’Angelo) (برنامه‌نویس دوم‌شان) که به‌لطف گوگل هنگ‌اوت (Google Hangout)، سرش همیشه روی یک لپ‌تاپ بالای قفسه‌ی کتاب حاضر بود. ترکیبی از اضطراب و کمبود خواب تن و بدن همه‌یشان را به لرزه انداخته بود.

ولاسکو به دوربین گفت: «بچه‌ها، ما قراره الان یه کیک‌استارتر لعنتی لانچ کنیم… اوه خدای من. اوکی. برو که رفتیم. برای لانچ آماده‌ایم.»

نیک وازنیک دکمه را فشار داد.

ولاسکو گفت: «اوه خدای من، باید تاییدش کنی.»

وازنیک دوباره دکمه را فشار داد. او گفت: «لانچ شد.»

ولاسکو گفت: «اوه خدای من، اوکی. خیلی هم خوب. اوکی بچه‌ها. مشکلی نیست. مشکلی نیست. آماده‌اید؟ باید آماده‌ی کار بشیم.»

اکنون کیک‌استارتر شوالیه‌ی بیل‌به‌دست (Shovel Knight) به راه افتاده بود. آن‌ها از طرفداران درخواست ۷۵،۰۰۰ دلار داشتند تا بتوانند بازی رویایی‌شان را بسازند. اما برخلاف کیک‌استارتر ستون‌های ابدیت (Pillars of Eternity)، ساخته‌ی آبسیدین، این کارزار شروعی طوفانی نداشت. در واقع افراد کمی به کیک‌استارتر آن‌ها توجه نشان دادند.

بعدها دیوید دی‌آنجلو گفت: «واقعاً اعصاب‌خردکن بود. ما زمان زیادی را صرف فکر کردن و نقشه ریختن و سرمایه‌گذاری ذهنی درباره‌ی بازی گذاشتیم. اما بعد کیک‌استارتر را لانچ می‌کنید و کسی متوجه نمی‌شود. این بدیهی است، چون چه‌کسی به‌محض لانچ کیک‌استارتر متوجه آن می‌شود؟»

اگر قرار نبود کسی متوجه کیک‌استارتر آن‌ها شود، آن پنج نفر بدجوری توی دردسر می‌افتادند. آن‌ها برای راه‌اندازی این کیک‌استارتر از کارشان استعفا داده بودند و ثبات اقتصادی خود را به خطر انداخته بودند، به این امید که افرادی کافی بازی‌شان را ببینند و پیش خود فکر کنند: «من حاضرم پول بدهم تا این بازی ساخته شود.» با این حال، ولاسکو و هم‌تیمی‌هایش ایده‌هایی بلندپروازانه در ذهن داشتند و برای اجرایشان به بودجه‌ای به‌مراتب بیشتر از ۷۵،۰۰۰ دلار نیاز داشتند. آن‌ها می‌خواستند قهرمان زره‌آبی‌شان را به یک نماد تبدیل کنند. هدف آن‌ها از ساختن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست نه صرفاً ساخت یک بازی، بلکه ساختن ماریوی بعدی بود؛ حتی اگر تاوانی که قرار بود برای محقق کردن این رویا پرداخت کنند، ورشکسته شدن بود.

• ساخته شدن هر بازی‌ای معجزه است! (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت اول)
• کیک‌استارتر علیه ناشرها: داستان ساخت ستون‌های ابدیت (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت دوم)
• اگر کرانچ من را نکشد، قوی‌ترم می‌کند؛ داستان ساخت آنچارتد ۴ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت سوم)
• مصائب یک‌نفره بازی ساختن؛ داستان ساخت دره‌ی استاردو (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت چهارم)
• رستگاری پروژه‌ای شکست‌خورده؛ داستان ساخت دیابلو ۳ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت پنجم)
• نابودی یک استودیوی موفق به‌خاطر بازی‌های سیاسی؛ داستان ساخت هیلو وارز (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت ششم)
• با انجینی که نمی‌شناسید بازی نسازید!؛ داستان ساخت عصر اژدها: تفتیش عقاید (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت هفتم)

***

تا چند ماه پیش از راه‌اندازی کیک‌استارتر، ولاسکو و بقیه‌ی اعضای تیم در استودیوی مستقل وی‌فوروارد (WayForward) کار می‌کردند. این استودیو که همان نزدیکی‌ها واقع در والنسیا بود، به‌خاطر تعداد بازی‌های کنسولی بسیار زیادی که هر ساله منتشر می‌کرد معروف بود. برخی از این بازی‌ها لیسانس‌شده بودند؛ مثل بازی تور (Thor) که به‌عنوان مکمل فیلم‌های مارول ساخته شده بود و بتمن: شجاع وجسور (Batman: the Brave and the Bold) که بر اساس کارتونی به همین نام ساخته شده بود. برخی بازی‌های دیگر استودیو دنباله‌هایی مدرن برای بازی‌های کلاسیک میکرو بودند، مثل بازی اکشن کنترا ۴ (Contra 4) و بازی سکوبازی پسرک و لکه‌اش (A Boy and His Blob) که در آن پسرکی را بین موانع مختلف هدایت می‌کنید و با دادن پاستیل‌های رنگارنگ و جادویی به رفیق آمیب‌شکل پسرک، پازل حل می‌کنید.

همه‌ی این بازی‌ها یک وجه اشتراک داشتند: ساختن‌شان مدت زیادی طول نمی‌کشید. به‌عبارت دیگر، آن‌ها ارزان بودند. تخصص وی‌فوروارد ساختن بازی‌های ساید اسکرولر دوبعدی بود، چون برای ساخت این بازی‌ها تیم‌های بیست الی سی نفره لازم بود، نه دویست الی سیصد نفره. برنامه‌ی ساخت‌شان هم عمدتاً کمتر از یک سال طول می‌کشید (این مدت زمان برای یک بازی مدرن به‌طور قابل‌توجهی کوتاه است). با شروع ساخت هر بازی جدید، وی‌فوروارد کارکنانش را بین پروژه‌های مختلف جابجا می‌کرد و هرکس را روی پستی که بیشتر به او نیاز داشت می‌گماشت.

شان ولاسکو از این سیستم خوشش نمی‌آمد، چون در نظرش دینامیک ایجادشده بین اعضای تیم را به هم می‌ریخت. ولاسکو گفت: «فکر می‌کنم ما افرادی قوی بودیم و بازی‌هایی قوی ساختیم. بنابراین آن‌ها پیش خود فکر کردند: اگر این یارو را بگذاریم اینجا و آن یارو را بگذاریم آنجا، همچنان می‌توانند با همکاری با افراد دیگر اثری قوی خلق کنند.» پس از این‌که ولاسکو همراه با گروه دیگری از بازیسازها سایداسکرولرهای موفقی چون بلاد رین: خیانت (Blood Rayne: Betrayal) را ساخت، دلش می‌خواست پیش رفقایش بماند. ولاسکو گفت: «همیشه از قیاس R2 (ربات جنگ ستارگان) استفاده می‌کنم. در این سه‌گانه لوک حافظه‌ی R2 را پاک نمی‌کند، برای همین آن‌ها همکاری نزدیک و مفیدی با هم دارند. اما در وی‌فوروارد، آن‌ها هر دفعه حافظه‌ی R2 را پاک می‌کردند، برای همین هیچ‌گاه فرصت همکاری و هم‌فکری نزدیک پیش نمی‌آمد.»

وی‌فوروارد یک استودیوی «پروژه‌ای» بود، یعنی تنها راه دوام آوردنش این بود که در آن واحد روی تعداد زیادی پروژه‌ی سفارشی کار کند و بازی‌های لیسانس‌شده را در مدت زمان بسیار کم بسازد.

(پاورقی: یان فلاد با یادآوری پروسه‌ی خلاقانه‌یشان گفت: «به ما می‌گفتند: خیلی باحاله که فکر می‌کنی بتمن باید فلان کار رو انجام بده، ولی می‌دونی چه کاری هست که بتمن باید انجام بده؟ این‌که تا کریسمس منتشر بشه.»)

نگه داشتن تیم‌های بازیسازی در کنار هم جزو اولویت‌های استودیو نبود و در سال ۲۰۱۲، پس از این‌که ساخت بازی بزن‌بکش دابل دراگون نئون (Double Dragon Neon) به پایان رسید، تیم مدیریت وی‌فوروارد شان ولاسکو، یان فلاد، نیک وازنیک و دیوید دی‌آنجلو را از هم جدا کرد و هرکدام را به پروژه‌ای جدید فرستاد.

آن‌ها، ناراحت از این‌که دیگر در کنار هم نیستند، خارج از محیط کار با هم دیدار کردند. در شب‌ها و آخرهفته‌ها، آن‌ها به آپارتمان ولاسکو می‌رفتند و شانس خود را با پروژه‌های فرعی امتحان می‌کردند. یکی از آن‌ها یک بازی اسمارت‌فون بود که به نتیجه‌ی خاصی ختم نشد. هیچ‌کدام‌شان علاقه‌ی خاصی به صفحه‌ی لمسی نداشتند و لمس دکمه‌های برجسته را ترجیح می‌دادند. غیر از این، این بازی آن چیزی نبود که دوست داشتند بسازند. اثری که دوست داشتند بسازند یک سکوبازی درست‌حسابی بود، بازی‌ای که بتوانند روی کنسول‌های نینتندو مثل ۳DS و Wii U منتشر کنند. دی‌آنجلو گفت: «یادم می‌آید که گفتم: من به این دلیل وارد صنعت بازی شدم که بازی‌های نینتندویی بسازم. بیایید یک بازی نینتندویی بسازیم.»

ولاسکو گفت: «و همه‌یمان به هم نگاه کردیم و گفتیم: آره، این کاری‌ست که باید انجام بدهیم. ما دلمان می‌خواهد بازی‌ای بسازیم که گیم‌پلی عالی در اولویت ساخته شدنش قرار دارد. ما بلد نیستیم چطور با صفحه‌ی لمسی کار کنیم. ما می‌خواهیم بازی‌های گیم‌پلی‌محوری بسازیم که از دسته‌ی بازی استفاده می‌کنند.»

در دفتر کار، ولاسکو نزد مدیران وی‌فوروارد ایده‌ای رادیکال مطرح کرد: نظرشان چیست او و اعضای تیمش یک کار جدید انجام دهند؟ وی‌فوروارد دو ساختمان داشت و یکی از این ساختمان‌ها به دپارتمان کنترل کیفیت تعلق داشت. چه می‌شد اگر تیم ولاسکو در دفتر دوم ساکن می‌شدند و به گروهی نیمه‌مستقل تبدیل می‌شدند؟ مدیران وی‌فوروارد به راه‌اندازی یک کیک‌استارتر فکر می‌کردند؛ آیا امکانش بود مسئولیت این پروژه‌ی کیک‌استارتر به ولاسکو و تیمش سپرده شود؟ آن‌ها می‌توانستند یک بازی نینتندویی اصیل بسازند، بازی‌ای که همه‌یشان به آن افتخار کنند.

پس از انجام چند گفتگو، تیم مدیریت وی‌فوروارد جواب منفی داد. ساز و کار استاندارد استودیو اجازه‌ی گرفته شدن چنین تصمیمی نمی‌داد. جابجایی دائمی کارکنان به شرکت کمک می‌کرد بازی‌های بیشتری تولید کند. نیک وازنیک گفت: «وقتی در وی‌فوروارد کار می‌کنید، می‌دانید که در آنجا کار سفارشی حرف اول و آخر را می‌زند. آن‌ها باید به تعهدات خود به استودیو عمل کنند؛ حتی اگر به قیمت چیزهای دیگر تمام شود.»

در یکی از روزها، هنگام صرف نهار در دینکس دلی (Dink’s Deli)، رستورانی نزدیک دفترشان، ولاسکو با فلاد و وازنیک درباره‌ی ماهیت احتمالی بازی نینتندویی رویایی‌شان شروع به صحبت کرد. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که این بازی باید دوبعدی باشد. هم به‌خاطر این‌که ساختنش از یک بازی سه‌بعدی ارزان‌تر است، هم به‌خاطر این‌که همه‌یشان در زمینه‌ی ساخت چنین بازی‌ای تجربه داشتند. این بازی قرار بود از همه لحاظ شبیه به یک بازی میکرو باشد، منهای پرش‌های غیردقیق و ایرادات اعصاب‌خردکن که در بازی‌های دهه‌ی ۸۰ رایج بودند. اثری که ولاسکو و دوستانش می‌خواستند بسازند قرار بود یادآور آن تصور شیرین و نوستالژیکی باشد که مردم از بازی‌های میکرو داشتند.

بازی آن‌ها باید یک مکانیزم گیم‌پلی پایه می‌داشت و جذاب‌ترین گزینه قابلیت «ضربه‌ی فرودی» (Down-thrust) از زلدا ۲: ماجراجویی لینک (Zelda II: Adventure of Link) بود. با استفاده از این قابلیت، لینک می‌توانست به هوا بپرد و بعد شمشیرش را به سمت زمین فرود بیاورد و هر دشمن یا مانعی را که سر راهش بود نابود کند. ولاسکو گفت: «ضربه‌ی فرودی حرکتی بسیار مفرح و انعطاف‌پذیر به نظر می‌رسید. می‌توانید با استفاده از آن موانع را بشکنید، ورجه وورجه کنید یا دشمنان را واژگون کنید.»

یک نفر پیشنهاد داد اسلحه‌ی اصلی باید یک بیل باشد. یک نفر دیگر پرسید: اگر شخصیت اصلی یک شوالیه باشد چه؟ همه سعی کردند تصویر چنین شخصیتی را در ذهن مجسم کنند: یک شوالیه‌ی زره‌پوش که در طبیعت پرسه می‌زد و با بیلی بزرگ با دشمنان می‌جنگید. او می‌توانست با ضربه‌ای افقی به عنکبوت‌ها ضربه بزند یا روی بیلش بپرد و مثل پای فنردار با آن روی حباب‌ها، اشباح و توده‌های بزرگ خاک ورجه‌وورجه کند. این تصویر هرسه‌یشان را به خنده انداخت و طولی نکشید که هم سر شخصیت اصلی و هم ماهیت بازی به توافق رسیدند. اسم این شخصیت و این بازی قرار بود شوالیه‌ی بیل‌به‌دست باشد. این اسم به‌قدر کافی نمادین به نظر می‌رسید؛ طوری که می‌شد آن را روی تی‌شرت‌ها و ظرف‌های غذاخوری درج کرد.

همچنان که ولاسکو، فلاد و وازنیک در رستوران نشسته بودند و ایده‌های مختلف را بین هم رد و بدل می‌کردند، ساختاری کلی برای بازی‌شان ترسیم کردند. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست باید با هشت شوالیه‌ی دیگر مبارزه می‌کرد که هرکدام ویژگی برجسته‌ی خاص خود را داشتند، دقیقاً مثل بازی‌های قدیمی مگامن (Mega Man). در مگامن نیز شخصیتی به همین نام به جنگ باس‌های ربات‌شکلی می‌رفت که نام‌هایی چون مرد تصادفی (Crash Man) و مرد فلزی (Metal Man) داشتند. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست قرار نبود قدرت دشمنانش را به خود جذب کند (نمی‌خواستند در این حد از مگامن تقلید کنند)، ولی هر باس قرار بود مرحله‌ی مخصوص به خود را داشته باشد که متناسب با ویژگی‌اش بود. مثلاً شوالیه‌ی قطبی (Polar Knight) در کشتی‌ای یخ‌زده زندگی می‌کرد. شوالیه‌ی پادشاه (King Knight) در قصری باشکوه فرمان‌روایی می‌کرد. قهرمان ما، شوالیه‌ی بیل‌به‌دست، قرار بود به همه‌یشان غلبه کند. ولاسکو گفت: «ایده همین بود؛ این‌که شخصیت اصلی با این هشت نفر بجنگد و هرکدام‌شان هم باحال باشند. هرکدام قرار بود شمایل نیمرخی منحصربفرد داشته باشند و همچنین قرار بود در آخر با شروری بزرگ مبارزه کنید. ساخت بازی را با همین ایده شروع کردیم.»

آن‌ها می‌دانستند که وی‌فوروارد هیچ‌گاه به آن‌ها اجازه نخواهد داد شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را بسازند، برای همین همه‌یشان تصمیم گرفتند استعفا دهند و سرمایه‌یشان را روی بازی‌ای قمار کنند که می‌دانستند باید بسازند. شان ولاسکو و یان فلاد نامه‌ی استعفای خود را تحویل دادند.

(پاورقی: با این‌که جدایی از وی‌فوروارد برای بعضی‌هایشان خیلی دوستانه نبود، ولی در طی سال‌ها آن‌ها رابطه‌ی مثبتی با این استودیو حفظ کردند. شان ولاسکو گفت: «وی‌فوروارد خیلی با ما خوب بود. آن‌ها تکنولوژی‌شان را به ما قرض دادند، از ما تعریف کردند و ما همیشه در نمایشگاه‌ها و مراسم مربوط به صنعت گیم آن‌ها را ملاقات می‌کنیم. من به‌مدت هفت سال با آن‌ها کار کردم. آن‌ها دوستانی عالی و انسان‌هایی خوب هستند و اگر به‌خاطر چیزهایی که در آنجا یاد گرفتم نبود، نه استودیوی یات‌کلاب (Yacht Club) به وجود می‌آمد، نه من می‌توانستم به‌عنوان طراح بازی فعالیت کنم.»)

نامزد دیوید دی‌آنجلو مشغول تحصیلات تکمیلی‌اش بود و در این بین او به شیکاگو رفته بود. او همچنان داشت به‌صورت دورکار در وی‌فوروارد کار می‌کرد، ولی قصد داشت در اوقات‌فراغتش روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کار کند و در نهایت به‌صورت تمام‌وقت به تیم شوالیه‌ی بیل‌به‌دست ملحق شود.

نیک وازنیک می‌خواست در وی‌فوروارد بماند و قبل از ملحق شدن به پروژه‌ی جدید کمی پول ذخیره کند، ولی وقتی مدیران وی‌فوروارد فهمیدند که او قصد ترک استودیو را دارد، او را اخراج کردند. وازنیک به یاد آورد: «[آن‌ها گفتند]: می‌خواهی اینجا را ترک کنی، درست است؟ من گفتم: خب، در نهایت آره. آن‌ها گفتند: خب نظرت چیست امروز روز آخرت باشد؟» رسم بر این بود که هرکدام از کارکنان وی‌فوروارد که در حال ترک استودیو بودند، در نزدیک‌ترین رستوران رد رابین (Red Robin) جمع شوند (وازنیک گفت: «البته به‌خاطر این نبود که عاشق رد رابین بودیم؛ صرفاً کار خَزی بود که انجام می‌دادیم). وقتی وازنیک فهمید کارش را از دست داده، افراد زیادی، من‌جمله همسرش را به آن رستوران دعوت کرد. نکته‌ای که کسی نمی‌دانست این بود که همسر وازنیک هشت هفته باردار بود و دلیل این‌که او می‌خواست در وی‌فوروارد بماند این بود که برای فرزندی که در راه داشت پول ذخیره کند. وازنیک گفت: «[همسرم] حسابی به‌هم ریخته بود و اضطراب داشت.»

ژانویه‌ی ۲۰۱۳ که رسید، همه‌یشان خود را به‌طور کامل وقف شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کرده بودند. این مسئله هم هیجان‌انگیز بود، هم وحشتناک. همه‌یشان از این‌که مشغول کار روی بازی رویایی خود بودند در آسما‌ن‌ها سیر می‌کردند، ولی می‌دانستند قبل از این‌که رنگ پول را ببینند، حداقل باید یک سال روی آن کار کنند. پول گرفتن از سرمایه‌دارها یا ناشرها ایده‌ی بدی به نظر می‌رسید. ناشر از آن‌ها انتظار داشت روی روند خلاقانه‌ی ساخت بازی کنترل داشته باشد و از آن بدتر، انتظار داشت روی بازاریابی بازی نظارت داشته باشد. ولاسکو و هم‌تیمی‌هایش چشم‌اندازی دقیق از شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به‌عنوان یک برند داشتند و حاضر نبودند اختیار آن را دست ناشری بزرگ بسپارند که برایش تنها چیزی که واقعاً اهمیت داشت سود بود. تنها گزینه‌ی موجود سرمایه‌گذاری جمعی بود. هدف از این کار نه فقط جمع کردن بودجه‌ی ساخت بازی، بلکه جمع کردن هواداران وفادار بود. دیوید دی‌آنجلو گفت: «به نظرمان رسید که کیک‌استارتر احتمالاً بهترین راه برای رشد جامعه‌ی هواداری‌ای است که از اول تا آخر راه پشت بازی هستند.» بنابراین، بچه‌های تیم شوالیه‌ی بیل‌به‌دست نیز مثل آبسیدین و بسیاری از شرکت‌های مستقل دیگر به کیک‌استارتر روی آوردند.

آن‌ها دو ماه آتی را صرف آماده‌سازی برای راه‌اندازی کیک‌استارتر کردند و تمام این مدت، در حالی‌که داشتند باس‌ها و مراحل بازی را طراحی می‌کردند و سعی داشتند ظاهر نهایی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را تعیین کنند، از سرمایه‌ی شخصی خودشان خرج می‌کردند. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست از لحاظ ظاهری باید هم منحصربفرد می‌بود، هم به محض دیده شدن شناسایی می‌شد. همه‌ی اعضای تیم در دهه‌ی ۸۰ و ۹۰ بزرگ شده بودند؛ در این دو دهه به‌لطف تبلیغات بی‌وقفه‌ی نینتندو، یک لوله‌کش سیبیلو با پیراهن قرمز و شلوار کارگری آبی آمریکای شمالی را تسخیر کرده بود و اعضای یات‌کلاب نیز می‌خواستند موفقیت او را تکرار کنند. آن‌ها می‌خواستند پولیوور و عروسک و مجله‌ی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست بفروشند. ولاسکو گفت: «من می‌خواستم یک برند دهه‌هشتادی بسازم که از دل آن یک شخصیت بیرون می‌آمد و اسم بازی اسم خود آن شخصیت بود. این اتفاقی بود که دیگر زیاد اتفاق نمی‌افتاد.»

وقتی کار طراحی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به پایان رسید، زره‌ای به رنگ آبی روشن داشت که بی‌شباهت به رنگ لباس مگامن نبود. او همیشه در یک دست یک بیل حمل می‌کرد. صورت او همیشه پشت کلاهخودی که شکافی T شکل وسط آن بود، پنهان بود. دو شاخ مرواریدی از دو سمت کلاهخود بیرون زده بودند. نه‌تنها شناختن او از روی تصویر، بلکه کشیدن او نیز آسان بود: کافی بود یک کلاهخود T و یک جفت شاخ کشید و یک بیل در دست او گذاشت؛ به همین راحتی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست خلق می‌شد. او از خود شخصیتی نداشت و این مورد هم عمداً بخشی از طراحی او بود. ولاسکو گفت: «شوالیه‌ی بیل‌به‌دست می‌تواند برای هرکسی هر چیزی باشد. در نظر برخی او شوالیه‌ای بانمک مشغول گشت‌وگذار است. در نظر برخی دیگر او شوالیه‌ای بسیار خفن است که انگار از دنیای دارک سولز بیرون آمده است.»

در طی دو ماه آتی، آن‌ها هر روز به خانه‌ی ولاسکو می‌رفتند تا روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کار کنند. این وسط کله‌ی دی‌آنجلو نیز روزانه از پشت صفحه‌ی نمایش مانیتور آن‌ها را تماشا می‌کرد. (با این‌که روی کاغذ‌، دی‌آنجلو هنوز در وی‌فوروارد مشغول‌به‌کار بود، فکر و ذکرش عمدتاً روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست بود.) آن‌ها زیاد نمی‌خوابیدند. آن‌ها تصمیم گرفته بودند مرحله‌ی شوالیه‌ی پادشاه، با نام پرایدمور (Pridemoor)، را بسازند، تا به‌عنوان دمویی اولیه و چشمه‌ای از اصل بازی در اختیار طرفداران قرار دهند. این یعنی یک عالمه کار داشتند: طراحی مرحله، طراحی موجودات دشمن، کشیدن اسپرایت‌ها، پویانمایی همه‌چیز، برنامه‌نویسی فیزیک و البته خیلی چیزهای دیگر.

عاملی که به ولاسکو و هم‌تیمی‌هایش انگیزه می‌داد این بود که آن‌ها داشتند برای خودشان کار می‌کردند، نه برای شرکتی که با آن قرارداد بسته بودند. هیچ‌کس از کرانچ کردن لذت نمی‌برد، ولی صرف کردن ساعات طولانی روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست از بی‌خوابی کشیدن بابت ساختن بازی‌های لیسانس‌شده‌ی وی‌فوروارد بسیار ارزشمندتر به نظر می‌رسید. یان فلاد گفت: «قبلاً ما [شب‌ها و آخرهفته‌ها] صرفاً درباره‌ی بازی صحبت می‌کردیم؛ حال که می‌توانستیم تمام‌وقت روی آن کار کنیم حس دلچسبی داشت. یادم می‌آید به پدرم زنگ زدم و گفتم: «هی، من پیشنهاد افزایش حقوق رو رد کردم و از کارم استعفا دادم.» او پرسید: «چرا؟» و من گفتم: «اوه، قراره با هم رو یه پروژه کار کنیم و قراره خیلی عالی باشه و قراره روی پلتفرمی به اسم کیک‌استارتر بذاریم و بعد از مردم درخواست کنیم ازش حمایت مالی کنن.» جواب او این بود: «هروقت بساط گدایی‌تون راه افتاد خبرم کن.»»

آن‌ها اسم شرکت‌شان را یات‌کلاب گیمز (Yacht Club Games) (به معنای باشگاه قایق تفریحی) گذاشتند. احتمالاً دلیلش این بود که برای گروهی از بازیسازان فقیر، خسته و بی‌خواب که در آپارتمانی تک‌خوابه نشسته بودند و روی لوازم منزل آیکیا کار می‌کردند، این اسم به‌شکل شومی آیرونیک (Ironic) یا کنایه‌آمیز بود.

در ۱۴ مارس ۲۰۱۳، آن‌ها کیک‌استارتر را به راه انداختند. در آنجا تریلری کوتاه نمایش داده شد که جیک کافمن (Jake Kaufman)، موسیقی‌ساز سرشناس موسیقی آن را ساخته بود (و در ادامه کل قطعات موسیقی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را خودش ساخت) و تمام آرت‌ها و مراحلی که تاکنون ساخته بودند نمایش داده شد. در مجموعه‌ای از کلیپ‌های کوتاه، شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به دشمنان ضربه می‌زد و روی بیلش به این طرف و آن طرف ورجه وورجه می‌کرد. در توصیف کیک‌استارتر آمده بود: «ما به شوالیه‌ی بیل‌به‌دست باور داریم. ما می‌دانیم که بازی نهایی قرار است عالی باشد. اینقدر از این مسئله مطمئنیم که شغل تمام‌وقت‌مان را رها کردیم تا روی آن کار کنیم. ما وقت، پول و زحمت زیادی را صرف ساخت این پروژه کرده‌ایم، ولی سرمایه‌ای که از روی عشق و علاقه روی آن گذاشته‌ایم، برای تمام کردنش کافی نیست. برای به واقعیت تبدیل کردن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست، ما به شما نیاز داریم!»

ولی به نظر نمی‌رسید اثری از «شما»ی اشاره‌شده پیدا شود. تا آخر هفته، آن‌ها فقط ۴۰،۰۰۰ دلار از ۷۵۰۰۰ دلار درخواستی را دریافت کرده بودند که آن هم به‌لطف چندتا مقاله‌، که یکی‌شان در سایت IGN منتشر شده بود، ممکن شده بود، ولی آن‌ها در هر روز فقط چند هزار دلار دریافت می‌کردند.

(پاورقی: پیش از راه‌اندازی کیک‌استارتر، آن‌ها با نویسنده‌ای در IGN به نام کالین موریارتی (Colin Moriarty) تماس گرفته بودند تا از بازی حمایت کند. آن‌ها به این نتیجه رسیده بودند که او طرفدار شوالیه‌ی بیل‌به‌دست خواهد شد، چون کار خود را با نوشتن راهنماهای GameFAQ برای بازی‌هایی چون مگامن و کسل‌وانیا شروع کرده بود. موریارتی هم طبق انتظار به طرفدار بازی تبدیل شد و طی گذر سال‌ها یکی از حامیان بزرگ آن باقی ماند.)

همچنان که اعضای یات‌کلاب گیمز در حال انجام وظایف روزافزون‌شان بودند، به این نتیجه رسیدند که شاید شوالیه‌ی بیل‌به‌دست پول کافی به دست نیاورد؛ یا از آن بدتر، فقط کمترین هدف مالی تعیین‌شده را رد کند. نیک وازنیک گفت: «در حال انجام هر کاری باشید، کیک‌استارتر در پس‌زمینه یا مانیتور دوم باز است. دائماً در حال نگاه کردن به ارقام هستید، سعی دارید در ذهن‌تان محاسبات انجام دهید و تخمین‌های احتمالی بزنید.» با این‌که آن‌ها درخواست ۷۵،۰۰۰ دلار کرده بودند، ولی امیدوار بودند به مبلغی به‌مراتب بیشتر دست پیدا کنند، چون فکر می‌کردند برای کامل کردن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به مبلغی نزدیک به ۱۵۰،۰۰۰ دلار نیاز دارند.» شان ولاسکو گفت: «اگر هزینه‌ی ساخت بازی درنمی‌آمد، هیچ نقشه‌ی دیگری نداشتیم. فکر کنم می‌توانستیم به‌عنوان یک تیم باقی بمانیم و پیشنهاد ساخت شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به ناشران عرضه کنیم، ولی بعید می‌دانم قبول می‌کردند. ما واقعاً هیچ راهی جز موفقیت در کاری که شروع کرده بودیم نداشتیم.»

با این حال، آن‌ها نقشه‌ای برای کسب توجه بیشتر داشتند. آن‌ها قرار بود به نمایشگاه پنی آرکید شرقی (PAX East) بروند. در اوایل آن سال، یات‌کلاب غرفه‌ای را در نمایشگاه سالانه‌ی پنی آرکید در بوستون رزرو کرده بود. آن‌ها می‌توانستند در آنجا شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به ده‌ها هزار طرفدار، روزنامه‌نگار و همکاران بازی‌سازشان نشان دهند. ولی هنوز کار دمو را تمام نکرده بودند. در طی هفته‌های پیش‌رو، اعضای یات‌کلاب روزانه شانزده ساعت کار کردند تا شاید بتوانند مرحله‌ی شوالیه‌ی پادشاه را برای نمایشگاه پنی آرکید تمام کنند؛ تنها وقت استراحت‌شان موقعی بود که روی صفحه‌ی کیک‌استارتر دکمه‌ی F5 فشار می‌دادند.

یک بار، مضطرب از این‌که شاید به ضرب‌الاجل نرسند، اعضای تیم از روی استیصال نقشه‌ای دیگر کشیدند. آن‌ها قرار گذاشتند چندتا صندلی کیسه‌ای و چندتا بازی قدیمی نینتندو ۶۴ در غرفه‌یشان بگذارند و به شرکت‌کنندگان بگویند که بروند خانه و به شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کمک مالی کنند. ولاسکو گفت:‌‌ «[می‌خواستیم بگوییم] می‌توانید بیایید و با هم وقت بگذرانیم و ما هم درباره‌ی پروژه‌ی کیک‌استارترمان حرف بزنیم. تا یکی دو هفته قبل از مراسم پنی آرکید چنین فکری داشتیم. واقعاً دیوانه‌وار بود.»

حتی در روزی که در اواخر مارس به بوستون پرواز کردند، اعضای تیم یات‌کلاب مشغول اعمال اصلاحات آخر روی دمویشان بودند. ساعت‌ها قبل از پرواز، همه‌یشان در آپارتمان ولاسکو ملاقات کردند تا یک سری تغییرات نهایی انجام دهند، مثل اضافه کردن جدول امتیازاتی به سبک بازی‌های آرکید تا شرکت‌کنندگان پنی آرکید بتوانند سر امتیاز با هم رقابت کنند. آن‌ها چند هزار آگهی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست پرینت کرده بودند، ولی پول انتقال جداگانه‌یشان به بوستون را نداشتند، برای همین مجبور شدند توده‌های بزرگی از کاغذ را به چمدان‌هایشان بچسبانند و بعد همه‌یشان را وزن کنند تا مطمئن شوند لازم نیست در فرودگاه هزینه‌ی اضافه پرداخت کنند.

اوضاع کمی بی‌ریخت شد. یان فلاد گفت: «حدود بیست دقیقه قبل از ترک خانه، سعی کردم قهوه درست کنم و از سینک [ولاسکو] یک عالمه قهوه بیرون زد. من گفتم: «هی، سینکت مشکل پیدا کرده.» او گفت: «الان وقتش نیست. باید بریم بوستون.» من [گفتم]: «بسیار خب، عالی.» برای همین سینک را در همان وضعیت خراب رها کردیم.»

این پنج نفر – شان ولاسکو، یان فلاد، دیوید دی‌آنجلو، نیک وازنیک و ارین پلون – حدود ۱۰،۰۰۰ دلار را صرف سفر به نمایشگاه پنی آرکید کردند. امیدشان این بود که پس از تامین بودجه‌ی کیک‌استارتر این پول به آن‌ها برمی‌گشت. همه‌یشان شب در یک اتاق خوابیدند – دی‌آنجلو در توصیف موقعیت گفت: «افتضاح بود» – و روزهنگام در غرفه‌ی پنی آرکید کار کردند و به هرکس که از فاصله‌ی چند متری‌شان رد می‌شد، شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را تبلیغ کردند.

دموی آن‌ها پرزرق‌وبرق بود و جلب‌توجه می‌کرد؛ گرافیک دوبعدی آن طوری بود که بلافاصله چشم‌ها را به خود جذب می‌کرد. حتی از آن سوی نمایشگاه نیز معلوم بود که در بازی چه اتفاقی می‌افتاد: یک شخصیت کوچک آبی‌رنگ که بیل در دست داشت، در حال پریدن و ضربه زدن به دشمنان بود. این بازی شبیه به برداشتی مدرن از بازی‌های میکرو بود و این جنبه از بازی برای شرکت‌کنندگان پنی آرکید که نسبت به این بازی‌ها حس نوستالژی داشتند، بسیار جذاب بود. یکی از گزارش‌نویسان وبسایت Destructoid در جریان نمایشگاه نوشت: «در عرض چند روز کوتاه، شوالیه‌ی بیل‌به‌دست از نقطه‌ای ریز روی رادار من به یکی از موردانتظارترین بازی‌های سال تبدیل شد.»

با این‌که نمایش بازی در پنی آرکید به واریز شدن ناگهانی حجم زیادی از پول منجر نشد، به یات‌کلاب گیمز در زمینه‌ی تبلیغ بازی کمک کرد. در ۲۹ مارس ۲۰۱۳، در حالی‌که دو هفته به پایان کارزار کیک‌استارتر باقی مانده بود، آن‌ها موفق شدند هدف مالی اولیه‌یشان، یعنی ۷۵،۰۰۰ دلار را جمع‌آوری کنند. آن‌ها همچنان می‌توانستند تا پایان کارزار در اواسط آوریل پول جمع‌آوری کنند، ولی اکنون پول موردنیازشان به‌طور رسمی جمع‌آوری شده بود. دی‌آنجلو گفت: «موقعیت ما ترسناک بود، چون حالا باید بازی را می‌ساختیم، ولی ساختن آن با ۷۵،۰۰۰ دلار سخت بود. ما می‌خواستیم بازی حسابی سر و صدا کند. در این‌که ما تمایل به ساختن بازی داشتیم شکی نبود، ولی نمی‌خواستیم ساختن آن تجربه‌ای عذاب‌آور باشد. نمی‌خواستیم در کل مدتی که مشغول ساختنش بودیم، حتی نتوانیم درست‌حسابی غذا بخوریم.»

در پنی آرکید، دیوید دی‌آنجلو با بازیسازان دیگری که به‌شکلی موفقیت‌آمیز از کیک‌استارتر استفاده کرده بودند صحبت کرد و دو توصیه‌ی مهم دریافت کرد. توصیه‌ی اول این بود که بهتر است آن‌ها هر روز در صفحه‌ی کیک‌استارتر به‌روزرسانی منتشر کنند تا حمایت‌کنندگان بتوانند فعالانه در پروسه‌ی سخت بازی شرکت کنند و اخبار آن را پخش کنند، نه این‌که صرفاً منتظر بمانند تا بازی منتشر شود. پس از پایان نمایش پنی آرکید، یات‌کلاب روند انتشار به‌روزرسانی‌های روزانه را در پیش گرفت. مسابقات نقاشی کشیدن، رونمایی از شخصیت‌ها و تعیین اهداف مالی دیگر همه جزو آیتم‌های به‌روزرسانی‌ها بودند. اگر بودجه‌یشان به ۱۱۵،۰۰۰ دلار می‌رسید، یکی از شوالیه‌های باس را قابل‌بازی می‌کردند. اگر بودجه‌یشان به ۱۴۵،۰۰۰ دلار می‌رسید، شوالیه‌ی دوم را اضافه می‌کردند. اگر به ۲۰۰،۰۰۰ دلار می‌رسیدند، حالت مبارزه‌ی چندنفره را به بازی اضافه می‌کردند. اگر به‌شکلی معجزه‌وار بودجه‌یشان به ۲۵۰،۰۰۰ دلار می‌رسید، کمپین سومی با محوریت یکی از باس‌های قابل‌بازی اضافه می‌کردند.

توصیه‌ی دوم این بود که یات‌کلاب باید دموی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به یوتوبرها و استریمرهای پرطرفدار در توییچ می‌فرستاد. مقالات اینترنتی خوب بودند، ولی اگر طرفداران احتمالی می‌توانستند گیم‌پلی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را در عمل ببینند، تاثیرش چند برابر بود. در ادامه وقتی کانال‌های بزرگ یوتوب چون Game Grumps دمو را بازی کردند، بازی در معرض دید صدها هزار نفر قرار گرفت. طی چند روز آخر کیک‌استارتر شوالیه‌ی بیل‌به‌دست، حمایت مالی سر به فلک گذاشت و از چند هزار در روز به ۳۰،۰۰۰ تا ۴۰،۰۰۰ دلار در روز رسید. این افزایش آنقدر شدید بود که یات‌کلاب آرزو کرد که ای‌کاش می‌شد کارزار کیک‌استارتر را یک هفته‌ی دیگر افزایش دهند، ولی قوانین سایت این اجازه را به آن‌ها نمی‌داد.

وقتی کیک‌استارتر در ۱۳ آوریل ۲۰۱۳ به پایان رسید، شوالیه‌ی بیل‌به‌دست ۳۱۱،۵۰۲ دلار جمع کرده بود. این رقم چهار برابر بیشتر از حدی بود که مدنظر داشتند، ولی برای تیمی متشکل از پنج نفر در لس‌آنجلس پول زیادی نبود. نرخ استاندارد خرج ماهانه‌ی آن‌ها ۱۰،۰۰۰ دلار در ماه به ازای هر شخص بود (و این رقم علاوه بر حقوق خودشان، شامل تجهیزات، مخارج حقوقی و مخارج دفتر کوچک و جدیدی که تصمیم داشتند اجاره بگیرند می‌شد) و برای همین این پول تا شش ماه برایشان باقی می‌ماند. (اگر هرکدام پول کمتری برمی‌داشتند، شاید مدتی بیشتر). پس از این‌که هرکدام پی بردند که برای پرداخت قبوض و تهیه‌ی غذا و مایحتاج روزانه به چه مقدار پول نیاز داشتند، حقوق‌شان را بر حسب نیاز بین هم تقسیم کردند. دی‌آنجلو گفت: «با هم توافق کردیم که پس از پایان پروژه تفاوت پول تقسیم‌شده را جبران کنیم. واقعاً لازم بود از هر دلار نهایت استفاده را ببریم.» آن‌ها می‌دانستند که باید هشت مرحله بسازند و ساختن مرحله‌ی شوالیه‌ی پادشاه نیز حدود یک ماه وقت گرفته بود، برای همین آن‌ها به این نتیجه رسیدند که می‌توانند شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را در عرض یک سال به پایان برسانند. از آوریل تا دسامبر ۲۰۱۳ طول می‌کشید تا همه‌ی مراحل را تمام کنند و سه ماه هم برای رسیدگی به کارهای جانبی و جبران عقب‌افتادگی‌ها وقت داشتند. آن‌ها باید ساخت بازی را تا مارس ۲۰۱۴ تمام می‌کردند، وگرنه پول‌شان تمام می‌شد.

همچنین آن‌ها باید یاد می‌گرفتند که چگونه یک تجارت را مدیریت کنند. این پروسه‌ای وقت‌گیر بود و شامل کارهایی چون ثبت‌نام برای بیمه‌ی سلامت، رسیدگی به مالیات و پیدا کردن وکیل حوزه‌ی کپی‌رایت – که باید به آن‌ها در حفظ IP شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کمک می‌کرد – می‌شد. در نهایت آن‌ها تصمیم گرفتند سه‌شنبه را به‌عنوان «روز تجارت» تعیین کنند و بقیه‌ی روزهای هفته را صرف ساختن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کنند، ولی کارهای مربوطه به تجارت بسیار وقت‌گیرتر از آن شد که انتظار داشتند.

اعضای یات‌کلاب، با توجه به منابع محدودی که داشتند، حتی سعی نکردند وانمود کنند که می‌خواهند بین کار و زندگی توازن برقرار کنند. آن‌ها می‌دانستند که اگر سر ساخت شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کرانچ نکنند، پول‌شان تمام خواهد شد. ضرب‌الاجل مارس ۲۰۱۴ از آن چیزی که به نظر می‌رسید بسیار نزدیک‌تر بود. نیک وازنیک گفت: «اگر ما خودمان را سر این بازی می‌کشتیم، از شکست خوردن بهتر بود. چیزی که برای ساختن بازی قربانی کردیم خودمان بودیم. می‌دانستیم که باید آخر هفته‌ها کار کنیم. می‌دانستیم که باید هر روز اضافه‌کار بایستیم. زمان چیزی است که باید سخاوت‌مندانه در اختیار بازیسازی گذاشت.»

برای نیک وازنیک، معنی این حرف این بود که باید اسپرایت‌های پرپیکسل بازی را می‌کشید و پویانمایی می‌کرد؛ عموماً با تکیه بر کانسپت‌آرتی که ارین پلون کشیده بود. برای شان ولاسکو، معنی این حرف طراحی مراحل، دشمنان و مکانیزم‌های گیم‌پلی بود. برای دیوید دی‌آنجلو و یان فلاد، معنی این حرف نوشتن کدی بود که شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را اجرا کند و اصلاح کدی بود که درست کار نمی‌کرد. برای همه‌ی آن‌ها، معنی این حرف این بود که پی ببرند چگونه یک بازی مفرح بسازند. برای رسیدن به این هدف لازم بود کارهای زیادی انجام دهند: آزمون‌وخطا، اعمال تغییرات ریز در راستای بهبود بازی، صیقل دادن و برگزاری جلسات روزانه درباره‌ی تصمیمات مهم در راستای بهبود بازی و استودیوی بازی‌سازی‌شان.

از ابتدا، یات‌کلاب تصمیمی عجیب گرفته بود: این‌که هیچ‌کس نباید رییس باشد. از لحاظ تکنیکی شان ولاسکو کارگردان شوالیه‌ی بیل‌به‌دست بود و او رهبری بیشتر جلسات را بر عهده داشت، ولی او رییس محسوب نمی‌شد. آن‌ها قانونی ساده، ولی رادیکال را دنبال کردند. اگر کسی بین آن‌ها می‌گفت که از انجام کاری دست بردارند، همه‌یشان باید از انجام آن دست برمی‌داشتند. تا موقعی‌که همه‌ی اعضای تیم روی انجام کاری توافق‌نظر پیدا نمی‌کردند، آن‌ها اجازه نداشتند آن کار را انجام دهند. این راهکار جدید تلاشی برای دموکراسی‌سازی گیم‌دیزاین بود. وازنیک گفت: «ما از ابتدا می‌دانستیم که همه می‌خواهیم با هم برابر باشیم. ما خود را به چشم پنج شریک می‌دیدیم؛ چه روی کاغذ، چه در عمل.»

(پاورقی: لی مک‌دول (Lee McDole)، شریک ششم گروه نسبت‌به ساختار مدیریتی صاف (Flat Structure) استودیو مخالف بود و سر همین از گروه جدا شد. ساختار مدیریتی صاف به ساختاری گفته می‌شود که در آن بین کارکنان شرکت و روسای آن هیچ واسطه‌ای وجود ندارد). مک‌دول، با استناد بر گفتگوها و کارهایی که در طی ماه‌ها و سال‌های گذشته انجام داده بود، به این اعتقاد داشت که او و شان ولاسکو قرار است شرکای تجاری ۵۰/۵۰ باشند. مک‌دول گفت: «چند روز با خودم کلنجار رفتم که آیا این توافق جدید را ادامه بدهم یا نه، ولی در نهایت ادامه دادن همکاری با این توافق جدید درست به نظر نرسید.»)

در عمل، این توافق بدین معنی بود که زمان زیادی را صرف بحث کردن درباره‌ی جزئیات ریز می‌کردند. اگر یکی از اعضای تیم از طرز حرکت بازوی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به هنگام ضربه زدن به سمت بالا خوشش نمی‌آمد، همه‌یشان جمع می‌شدند و درباره‌ی موضوع با هم صحبت می‌کردند. اگر کسی در یات‌کلاب پیشنهاد می‌داد که بازیکن بعد از تمام کردن هر مرحله باید بتواند دوباره آن را تکرار کند، این مسئله به بحثی یک‌هفته‌ای در شرکت منجر می‌شد. اگر شان ولاسکو از ظاهر شوالیه‌ی بیل‌به‌دست در حالی‌که چوب ماهی‌گیری به دست گرفته بود خوشش می‌آمد، در نتیجه آنقدر با هم‌تیمی‌هایش می‌جنگید تا قابلیت گرفتن ماهی به بازی اضافه شود. (ولاسکو گفت: «دائماً به این قضیه اشاره می‌کردم؛ اغلب در قالب شوخی: «هی، بیایید ماهی‌گیری را به بازی اضافه کنیم. درست است که احمقانه است، ولی در عین حال مفرح خواهد بود.» همه می‌گفتند: «نه، احمقانه‌ست، احمقانه‌ست، احمقانه‌ست.» فکر می‌کنم در نهایت تسلیم‌شان کردم.»)

این چندجانبه‌گرایی آشوب‌ناک شاید در هیچ استودیوی دیگری جواب نمی‌داد، ولی برای یات‌کلاب، انگار راه درست همین بود. یکی از دلایل جواب دادن این سیستم اندازه‌ی کوچک استودیو بود که آن‌ها را چابک نگه می‌داشت. اگر آن‌ها به جای پنج نفر پنجاه نفر بودند، جنگ و جدل سر تمام تصمیمات گیم‌دیزاین به این آسانی نمی‌بود. دلیل دیگر دینامیکی بود که طی سال‌ها بازیسازی در کنار یکدیگر در وی‌فوروارد بین‌شان ایجاد شده بود. ولاسکو گفت: «وقتی من ایده‌های اولیه‌ی خود را به بقیه نشان می‌دهم و آن‌ها نیز اجرای عملی این ایده‌ها را به من تحویل می‌دهند، چیزهای زیادی هست که حتی لازم نیست به زبان آورد یا توضیح داد؛ ما به سطح خاصی از دانش و اعتماد رسیده‌ایم. انگار که در یک گروه موسیقی هستیم.»

اگر یک چشم‌انداز واحد نداشتند، هیچ‌کدام از این دستاوردها ممکن نمی‌بود. همه‌ی اعضای تیم می‌دانستند شوالیه‌ی بیل‌به‌دست قرار است یک سکوبازی دوبعدی به سبک بازی‌های میکرو باشد که هشت مرحله دارد. بازی قرار نبود از این بزرگ‌تر شود. اصل گیم‌پلی قرار نبود تغییر کند. هیچ‌کس قرار نبود استدلال کند که بهتر است شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به یک نقش‌آفرینی کلان آنلاین تبدیل کنند یا بیل را با مسلسل جایگزین کنند. هیچ ناشر یا سرمایه‌گذاری وجود نداشت تا یک روز بیاید دم دفتر و اصرار کند که اگر شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کلاهخودش را بردارد، ظاهر بهتری پیدا می‌کند. حتی در شرایطی که اعضای تیم سر تصمیمات بخش خلاقیت با هم بحث و جدال داشتند، همه‌یشان سر ایده‌های پایه پیرامون این‌که بازی باید به چه سمت‌وسویی برود، توافق داشتند.

اگر قرار بود شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به مجموعه‌ای بزرگ تبدیل کنند – اگر قرار بود ماریوی بعدی باشد – بازی اول‌شان باید بی‌نقص می‌بود. در طی سال ۲۰۱۳، یات‌کلاب گیمز سرگرم طراحی و بحث و کرانچ کردن بود و هریک از هشت مرحله‌ی بازی به‌تدریج و با دقت در حال توسعه یافتن بودند. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست در مقایسه با دمویی که در پنی آرکید نشان داده بودند، به‌طور چشم‌گیری پیشرفت کرده بود و یک عالمه افکت گرافیکی باحال به بازی اضافه شده بود. یکی از تکنیک‌های گرافیکی‌ای که به‌طور خاصی به آن علاقه‌مند شده بودند Parallax Scrolling بود، تکنیکی که در آن زمینه‌ی پشتی یک مرحله می‌توانست جدا از زمینه‌ی جلویی حرکت کند و بدین ترتیب تصور عمق را در ذهن مخاطب ایجاد کند. اکنون، وقتی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست روی نوک برج‌های طلایی پرایدمور راه می‌رفت، ابرهای صورتی در پس‌زمینه نیز همراه با او حرکت می‌کردند.

شان ولاسکو یک سری حکم‌های سکوبازی تعیین کرده و برای تعیین کردنشان از دو منبع الهام گرفته بود: یکی تجاربی که در وی‌فوروارد کسب کرده بود و دیگری اطلاعاتی که از مطالعه‌ی بازی‌های کلاسیک نینتندو کسب کرده بود. او با استفاده از این حکم‌ها چشم‌اندازی از همه‌ی مراحل شوالیه‌ی بیل‌به‌دست ترسیم کرد. مثلاً یکی از این حکم‌ها این بود که بازی باید به بازیکن یاد بدهد چطور به‌شکلی منصفانه هر درگیری را پشت‌سر بگذارد؛ یعنی نه از راه آموزش خشک، بلکه از راه خود گیم‌پلی. مثلاً بیایید فرض را بر این بگیریم که ولاسکو می‌خواست بازیکن را به دشمنی جدید معرفی کند: موش طاعون (Plague Rat) که پس از دریافت ضربه منفجر می‌شود. اگر شما نزدیک یک موش طاعون شوید، به آن ضربه بزنید و بعد به‌خاطر این‌که نمی‌دانستید منفجر می‌شود بمیرید، از دست بازی شاکی می‌شوید. رویکرد بهتر این است که ابتدا بازی قوانین را به شما یاد دهد. مثلاً یک راه برای این کار این است که موش طاعون روبروی یک توده خاک در حال رفت و آمد باشد. ولاسکو گفت: «بدین صورت، اگر به توده‌ی خاک ضربه بزنید، احتمال بالایی وجود دارد که موش نیز مورد اصابت قرار گیرد. پس از اصابت منفجر شدنش را به چشم‌های خودتان خواهید دید.»

یکی از سوال‌هایی که اعضای یات‌کلاب در طول تجربه‌ی ساخت بازی مجبور بودند درباره‌اش بحث کنند این بود که بازی را تا چه‌حد چالش‌برانگیز کنند. حامیان مالی و طرفداران بازی درخواست‌های متفاوتی نزد اعضای تیم مطرح می‌کردند. برخی به آن‌ها التماس می‌کردند شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را خیلی سخت نکنند و برخی دیگر درخواست می‌کردند بازی زیادی آسان نباشد. دیوید دی‌آنجلو گفت: «نصف کسانی که این بازی را بازی می‌کنند، انتظار یک بازی میکروی بسیار سخت را دارند و این سختی شدید یکی از دلایل جذابیت این بازی‌ها بود. نصف دیگر کسانی که این بازی را بازی می‌کنند انتظار دارند که بازی حس همان بازی‌های میکروی قدیمی را داشته باشد، ولی به‌اندازه‌ی آن‌ها سخت نباشد. سوال اینجاست که چگونه می‌توان بین این دو انتظار موازنه برقرار کرد؟»

یکی از راه‌حل‌ها اضافه کردن تعدادی آیتم کارآمد بود، مثل خنجر پروانه‌ای که به شوالیه‌ی بیل‌به‌دست اجازه می‌داد بر فراز شکاف‌ها اوج بگیرد یا گردن‌بند فازی که با استفاده از آن می‌توانستید مصونیت مقطعی پیدا کنید. راه‌حل دیگر – و یکی از بهترین ایده‌های شوالیه‌ی بیل‌به‌دست – اختیاری کردن چک‌پوینت‌ها بود. هرگاه که در یک مرحله به چک‌پوینتی برخورد می‌کردید، یا می‌توانستید آن را فعال کنید (در صورت مردن از همان نقطه برمی‌گشتید و پیشرفت زیادی را از دست نمی‌دادید) یا آن را نابود کنید و به یک سری گنج باارزش دست پیدا کنید و بدین ترتیب ریسک بازی را برای خود بالا ببرید.

در اواخر سال ۲۰۱۳، هر پنج‌تا عضو استودیو به این نتیجه رسیدند که در حال ساختن بازی فوق‌العاده‌ای هستند. فقط نمی‌دانستند که ساخت بازی تا کی طول می‌کشد. آن ۳۱۱،۵۰۲ دلار، که پس از پرداخت مالیات و خرج‌های اضافه در عمل ۲۵۰،۰۰۰ دلار بود، خیلی زود ته کشید. (همچنین آن‌ها از پی‌پل ۱۷،۱۸۰ دلار پول اضافه دریافت کردند، ولی این پول کمک زیادی بهشان نکرد). با این حال، تمام کردن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست در سال ۲۰۱۴ غیرممکن به نظر می‌رسید. شان ولاسکو گفت: «من همیشه سر همه‌ی بازی‌هایی که رویشان کار کرده‌ام با مشکل کمبود وقت مواجه شدم، چون همیشه می‌خواهم کارم را بازبینی کنم و آن را از اول انجام دهم یا بهترش کنم یا بیشتر آن را صیقل بدهم.» آن‌ها چند ماهی می‌شد که مشغول کرانچ کردن بودند، ولی هنوز کار زیادی برای انجام دادن وجود داشت. نیمه‌ی دوم شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به‌قدر کافی روان نبود و آن‌ها یک سری تغییرات اساسی روی پایان بازی اعمال کرده بودند و باید وقت خود را صرف متناسب‌سازی  و صیقل دادن آن می‌کردند. دیوید دی‌آنجلو گفت: «اگر ما در وی‌فوروارد بودیم، احتمالاً بازی را در ماه مارس منتشر می‌کردیم. احتمالاً این زمان اضافه صرفاً فرق بین خوب و عالی از آب درآمدن بازی را تعیین می‌کرد. ما عملاً تمام پیکسل‌های بازی را بررسی کردیم تا مطمئن شویم دقیقاً همان چیزی است که می‌خواهیم.»

دی‌آنجلو گفت در وی‌فوروارد، تیمش همیشه بازی‌ها را موقعی منتشر می‌کردند که ۹۰ درصد آماده بودند. آن‌ها می‌خواستند شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به هنگام انتشار به ۱۰۰ درصد آمادگی برسد و مطمئن باشند که بازی‌شان به‌قدر کافی خوب است. ولی صرف زمان اضافی به معنای این بود که باید بدون حقوق کار کنند. در تاریخ ۱ مارس ۲۰۱۴، پول آن‌ها تمام می‌شد.

با این حال، آن‌ها بازی را به تاخیر انداختند. شان ولاسکو گفت: «ما چاره‌ای نداشتیم. تازه قضیه مال بعد از موقعی بود که از صبح تا شب داشتیم روی بازی کار می‌کردیم و به‌مدت شانزده ماه نور خورشید را ندیدیم. همه‌ی دوستان‌مان برایمان غریبه شدند… مردم از من می‌پرسیدند اوضاع چطور است و من جواب می‌دادم: همه‌چیز در حال بدتر شدن است به‌جز شوالیه‌ی بیل‌به‌دست. این یک مورد در حال بهتر شدن است.» همه‌ی آن‌ها در حال کار کردن و استفاده از سرمایه‌ی شخصی بودند تا قبض‌ها و هزینه‌های مربوط به یات‌کلاب را پرداخت کنند.

نیک وازنیک، که اکنون فرزندی تازه‌متولدشده داشت، مجبور شد از پدر و مادرش پول قرض بگیرد. (طبق گفته‌ی خودش: «این گفتگوی بسیار سختی بود.») شب‌ها او حتی برای شام خوردن هم وقت نمی‌گذاشت و فقط کار می‌کرد. تازه وقتی صبح‌ها نزدیک‌های طلوع آفتاب در حال بازگشت به خانه بود، شکمش به او یادآوری می‌کرد که دارد از گرسنگی می‌میرد. تنها رستوران باز، یک رستوران جک‌این‌د‌باکس (Jack in the Box) بود که بیست‌وچهارساعته باز بود و او هرشب به آنجا سر می‌زد. وازنیک گفت: «بعد از مدتی اسم کارکنان رستوران را یاد می‌گیرید. من از روی صدای کارکنان می‌توانستم تشخیص دهم چه‌کسی قرار است سفارش من را خراب کند، برای همین بعضی چیزها را سفارش نمی‌دادم. مسخره بود. هروقت که کارگر جدیدی می‌آمد، وسوسه می‌شدم بگویم: هی، تو تازه‌واردی…»

«مردم از من می‌پرسیدند اوضاع چطور است و من جواب می‌دادم: همه‌چیز در حال بدتر شدن است به‌جز شوالیه‌ی بیل‌به‌دست.»

یکی از بدترین خاطرات ولاسکو متعلق به یکی از روزهای پایانی ساخت بازی بود که در آن به فروشگاه پمپ بنزین رفت تا خامه‌ی قهوه بخرد. او گفت: «کارت اعتباری‌ام را به متصدی دادم و او کارت را کشید و… زاقارت! تراکنش انجام نشد. دوباره دستم را داخل جیبم بردم و یکی دیگر از کارت‌هایم را بیرون کشیدم و به او دادم. او دوباره کارت را کشید و گفت: «ببخشید، ولی این کارت هم موجودی نداره.» برای همین مجبور شدم در کمال شرمندگی و بدون خامه‌ی قهوه مغازه را ترک کنم. این دیگر اوج درماندگی بود.»

چند ماه آخر بسیار طاقت‌فرسا و ناامیدکننده شده بودند، ولی یک عاملی که همچنان برای آن‌ها انگیزه‌ی ادامه دادن فراهم می‌کرد بازخوردی بود که از دوستان و اعضای خانواده که در حال تست کردن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست بودند دریافت می‌کردند. ولاسکو گفت: «ما پیام‌های انگیزه‌بخش زیادی دریافت کردیم.» یکی از دوستان دوران دانشگاهش پس از بازی کردن یکی از نسخه‌های اولیه‌ی بازی یادداشتی محبت‌آمیز برای او به جا گذاشت و گفت او گل کاشته است، یات‌کلاب به موفقیت رسیده است و شوالیه‌ی بیل‌به‌دست قرار است عالی باشد. ولاسکو با هیجان به خواندن یادداشت ادامه داد، تا این‌که به فهرست بلندبالای مشکلاتی رسید که دوستش با بازی داشت. ولاسکو گفت: «باید دوباره برمی‌گشتیم سر بازی و با آن کلنجار می‌رفتیم و مشکلات را حل می‌کردیم.»

در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۴، حدوداً پس از ۴ ماه بی‌حقوق بودن، یات‌کلاب شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را منتشر کرد. در نظر آن‌ها بازی خوب بود، ولی واقعاً هیچ راهی وجود نداشت تا فهمید آیا کسی به آن اهمیت خواهد داد یا مثل هزاران عنوانی که هر ساله در استیم منتشر می‌شوند و به دست فراموشی سپرده می‌شوند، محکوم به نابودی است. در نظر آن‌ها به‌قدر کافی بازاریابی و تبلیغ انجام داده بودند تا توجه مردم را جلب کنند، ولی هیچ‌وقت نمی‌شد روی این چیزها حساب کرد. آن‌ها صحبت از کالاهای تبلیغاتی و ظرف غذاخوری با آرم شوالیه‌ی بیل‌به‌دست می‌کردند، ولی اگر کسی بازی‌شان را نمی‌خرید چه؟ در دفتر کار دائماً شوخی‌ای مطرح می‌شد: اگر همه‌ی نقشه‌ها شکست بخورند، می‌توانند بروند و نانوایی باز کنند.

اما بعد نقدها منتشر شدند. مردم عاشق شوالیه‌ی بیل‌به‌دست شده بودند. این بازی هوشمندانه، چالش‌برانگیز (ولی نه غیرمنصفانه) و به‌شکلی بی‌نقص صیقل‌یافته بود. چند روز طول کشید تا اعضای استودیو بفهمند چند نسخه از بازی را فروخته‌اند (البته به جز حامیان کیک‌استارتر که از قبل بازی را خریده بودند)، ولی وقتی ارقام را دریافت کردند، هوش از سرشان رفت. در هفته‌ی اول، آن‌ها ۷۵،۰۰۰ نسخه فروخته بودند. تا آخر ماه اول، این رقم به ۱۸۰،۰۰۰ نسخه رسید. این رقم بسیار بالاتر از رقم فروش تمام بازی‌هایی بود که در وی‌فوروارد رویشان کار کرده بودند.

شوالیه‌ی بیل‌به‌دست هم فروش خوبی داشت، هم نقدهای درخشانی دریافت کرد. با این حال، برای شان ولاسکو، لذت بردن از این موفقیت کار سختی بود. او گفت: «واقعاً دوران تاریکی بود.» پس از خلاص شدن از کرانچ جهنمی برای ساخته شدن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست، ولاسکو دوباره وارد دنیای واقعی شده بود و احساس می‌کرد حالش خوب نیست؛ او حس زندانی‌ای را داشت که پس از حکم زندان طولانی آزاد شده است. ولاسکو گفت: «اثر همه‌ی احساسات ده برابر بیشتر از حالت عادی شده بود. حس شعف ناشی از انتشار بازی‌ای که مردم نسبت به آن هیجان‌زده بودند. حس رضایت ناشی از به پایان رساندن ساخت آن. حس هیجان رفتن به تمام جاهای مختلف و صحبت کردن درباره‌ی بازی و دریافت واکنش‌های عالی. ولی بدی قضیه این بود که پروسه‌ی ساخت بازی کل انرژی ذهنی و فیزیکی من را تخلیه کرده بود.»

ولاسکو نیز مثل بسیاری از بازیسازان دیگر به افسردگی پس از پایان پروژه و سندرم دغل‌کار (Imposter Syndrome) دچار شده بود. او گفت: «پیش خودم فکر کردم: اوه، اصلاً چه‌کسی اهمیت می‌دهد؟ ما صرفاً از مگامن تقلید کردیم. ما مردم را گول زدیم تا از این بازی خوششان بیاید. من حتی در انجام کارم خوب نیستم.»

مدتی طول کشید تا ولاسکو دوباره به توازن فکری برسد، ولی حداقل کارشان تمام شده بود. کرانچ به پایان رسیده بود. به‌زودی قرار بود حقوق چرب‌وچیل دریافت کنند – با توجه به ساختار مدیریتی صاف شرکت، هرکدام از موسسین پولی یکسان دریافت می‌کرد – و می‌توانستند دوباره توازن بین کار و زندگی را برقرار کنند. البته همچنان یک سری باگ برای رفع کردن وجود داشتند و همچنان باید روی باس‌های قابل‌بازی که قولش را داده بودند کار می‌کردند، ولی حداقل کارشان تمام شده بود. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست تمام شده بود. مگر نه؟

***

یکی از اولین چیزهایی که می‌توانید از پنجره‌های بزرگ دفتر شیک یات‌کلاب گیمز، واقع در طبقه‌ی دوازدهم ساختمانی در مارینا دل ری،‌ کالیفرنیا ببینید، بندری پر از قایق‌های تفریحی است. این منظره باعث می‌شود از شدت کنایه‌آمیز بودن اسم استودیو تا حد زیادی کاسته شود. من در اکتبر ۲۰۱۶، حدود دو و نیم سال پس از انتشار شوالیه‌ی بیل‌به‌دست، به استودیو سر زدم. آن‌ها با روزهای سینک گرفته‌ی ظرف‌شویی و اسباب‌اثاثیه‌ی آیکیا فاصله‌ی زیادی داشتند.

در این مقطع تعداد کارکنان شرکت از ۵ به ۱۰ نفر افزایش پیدا کرده بود و آن‌ها سعی داشتند افراد بیشتری را استخدام کنند. به‌لطف ساختار منحصربفرد یات‌کلاب این کار نسبتاً سختی بود.

(پاورقی: ارین پلون، کانسپت‌آرتیست شرکت، پس از مشاجره با بقیه‌ی موسسین، یات‌کلاب را در سال ۲۰۱۵  ترک کرد.)

آن‌ها سعی داشتند تست‌کننده‌ی کنترل کیفیت توانا پیدا کنند، ولی هیچ‌کس نتوانست از مرحله‌ی مصاحبه فراتر رود. نیک وازنیک گفت: «مصاحبه کردن با ما تهدیدآمیز است. شما عملاً در حال مصاحبه کردن با ده نفر هستید.» با توجه به این‌که همه‌ی افراد شرکت باید با همه‌ی تصمیمات موافقت می‌کردند، تصمیم گرفتند هرکس که برای استخدام مدنظر دارند، باید از همه‌ی اعضای شرکت سوال دریافت کند و آن را جواب دهد. هربار که تست‌کننده‌ی کنترل کیفیت به شرکت می‌آوردند، او باید در آن واحد و در یک اتاق کنفرانس با همه‌یشان مصاحبه‌ی کاری انجام می‌داد.

این رویکرد مصاحبه‌ی عجیب حتی جالب‌توجه‌ترین نکته درباره‌ی یات‌کلاب در اکتبر ۲۰۱۶ نبود. جالب‌توجه‌ترین نکته این بود که هنوز داشتند روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست کار می‌کردند. پس از گذر دو و نیم سال، هنوز یک سری وعده‌ی کیک‌استارتری بود که باید بهشان عمل می‌کردند.

ساختن کمپین مبتنی بر سه‌تا از باس‌های بازی که در کیک‌استارتر قولش داده شده بود، طولانی‌تر از چیزی که بقیه فکرش را می‌کردند طول کشیده بود. پس از انتشار شوالیه‌ی بیل‌به‌دست و صرف چند هفته برای استراحت، رفع کردن باگ‌ها و پورت کردن بازی برای چند کنسول، یات‌کلاب مشغول توسعه‌ی اولین کمپین بازی باس‌محور شد. ستاره‌ی این کمپین شوالیه‌ی طاعون بود. از همان اوایل، آن‌ها به این نتیجه رسیدند که قرار نیست صرفاً اسپرایت‌های شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را با شخصیت دیگری جایگزین کنند و بعد بی‌خیال شوند. آن‌ها می‌خواستند شوالیه‌ی طاعون قابلیت‌های خاص خود را داشته باشد؛ مثل پرتاب بمب و جهش‌های انفجاری. اگر قرار بود او قابلیت‌های خاص خود را داشته باشد، آن‌ها باید همه‌ی مراحل را از اول طراحی می‌کردند تا متناسب با این قابلیت‌های جدید باشند. پروسه‌ای که فکر می‌کردند شاید چند ماه طول بکشد، به چرخه‌ی تولید یک‌ساله تبدیل شد. پس از انتشار کمپین شوالیه‌ی طاعون در سپتامبر ۲۰۱۵، باید دو کمپین دیگر منتشر می‌کردند: شوالیه‌ی شبح (Specter Knight) و شوالیه‌ی پادشاه. وقتی به یات‌کلاب سر زدم، هردو برای انتشار در سال ۲۰۱۷ تدارک دیده شده بودند. شان ولاسکو گفت: «اگر [در سال ۲۰۱۴] به من می‌گفتید که در سال ۲۰۱۶ همچنان مشغول کار کردن روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست هستم و کمپین‌های دیگر طراحی می‌کنم، احتمالاً می‌گفتم شوخی‌تان گرفته. ولی خب این اتفاقی بود که افتاد.»

سال‌ها پس از انتشار بازی، ولاسکو حس بهتری داشت. او زمان کمتری را سر کار سپری می‌کرد. او به ساحل می‌رفت تا پوستش را برنزه کند. پس از پشت‌سر گذاشتن یک دوره کرانچ سهمگین دیگر قبل از انتشار کمپین شوالیه‌ی طاعون، موسسان یات‌کلاب نزد یکدیگر سوگند یاد کردند تا دیگر هیچ‌وقت این کار را انجام ندهند. دیوید دی‌آنجلو گفت: «کرانچ کردن بسیار طاقت‌فرساست. برای ما به‌طور خاصی سخت بود، چون در وی‌فوروارد هم یک عالمه کرانچ می‌کردیم، برای همین می‌شود گفت سختی زیادی کشیده‌ایم؛ شاید بیشتر از یک استودیوی بازیسازی استاندارد.»

هنگام صرف نهار در ساندویچ‌فروشی‌ای نزدیک به دفترشان، وقتی دی‌آنجلو اشاره کرد که دیگر حاضر نیست کرانچ کند، یان فلاد آه کشید. او پیش خود گفت: «گفتنش آسونه. فقط صبر کن تا موعد انتشار شوالیه‌ی شبح برسه.» فلاد بعداً به من گفت: «هیچ‌گاه نمی‌خواهم قبول کنم که کرانچ اجتناب‌ناپذیر است. این حرف را بیشتر با پیش‌فرضی عمل‌گرایانه می‌زنم، نه با این پیش‌فرض که کرانچ کردن اجتناب‌ناپذیر است؛ منظورم از چنین پیش‌فرضی این است که بگوییم: بله، باید کرانچ کنیم، پس خود را برایش آماده کنید. همه‌ی برنامه‌های خود را لغو کنید.»

نمی‌توان با اطمینان گفت که آیا بدون هفته‌های زیادی که برنامه‌ی کاری صدساعته داشتند، یات‌کلاب می‌توانست به موفقیت برسد یا نه، ولی این موفقیت بسیار بزرگ بود. تا سال ۲۰۱۶، آن‌ها بیش از یک میلیون نسخه از بازی را فروختند. آن‌ها شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را به همه‌ی کنسول‌های بازی پورت کردند، نسخه‌ای فیزیکی از بازی را روانه‌ی مغازه‌های خرده‌فروشی کردند (اتفاقی که برای بازی‌های مستقل نادر است) و حتی با نینتندو همکاری کردند تا یک اسباب‌بازی آمیبو (Amiibo) قابل جمع‌آوری بر اساس شوالیه‌ی بیل‌به‌دست بی‌باک‌شان طراحی کنند.

(پاورقی: نکته‌ی قابل‌توجه‌تر این است که شوالیه‌ی بیل‌به‌دست اولین آمیبو از شرکت بازیسازی‌ای بود که به نینتندو تعلق نداشت. همه‌ی اسباب‌بازی‌های آمیبوی پیشین نینتندو بر پایه‌ی مجموعه‌های تحت مالکیت خود نینتندو ساخته شده بودند. دیوید دی‌آنجلو گفت برای این‌که این رویا را به واقعیت تبدیل کند، هر ماه مزاحم نمایندگان نینتندو شد تا در آخر به درخواستش جواب مثبت دهند.)

ناشران برای گرفتن حق توزیع بازی از هر طرف با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کردند و حتی گاهی پیشنهاد خریدن استودیو را می‌دادند (و ولاسکو و هم‌تیمی‌هایش مودبانه این پیشنهادها را رد می‌کردند.) حتی می‌شد شوالیه‌ی بیل‌به‌دست را در بازی‌های مستقل دیگر نیز پیدا کرد: او در بازی مسابقه‌ای رانبو (Runbow) و سکوبازی یوکا-لیلی (Yooka-Laylee) و چند بازی دیگر حضور افتخاری پیدا کرد. شوالیه‌ی بیل‌به‌دست نتوانست به‌اندازه‌ی ماریو در دهه‌ی ۹۰ حضوری همه‌جانبه پیدا کند، ولی به شخصیتی نمادین بین بازی‌های مستقل تبدیل شد.

با وجود کسب چنین موفقیتی، هیچ‌کدام از اعضای یات‌کلاب فکر نمی‌کردند همچنان مشغول کار کردن روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست باشند. حتی هاردکورترین طرفداران شرکت نیز برای یات‌کلاب ایمیل و نظر می‌فرستادند و از آن‌ها درخواست می‌کردند از به‌روزرسانی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست دست بردارند و یک بازی جدید بسازند. ولی تیم سازنده‌ی بازی به قول‌هایی که داده بود پایبند بود. آن‌ها باید هرطور شده، سه کمپین با محوریت باس‌های بازی و حالت چندنفره را به بازی اضافه می‌کردند. دیوید دی‌آنجلو گفت: «چه خوب، چه بد، این بزرگ‌ترین اشتباه ما بود. ما چیزهای زیادی وعده دادیم. وقتی ما وعده‌ی چیزی را می‌دهیم، می‌خواهیم خیلی فراتر از وعده‌یمان ظاهر شویم. بنابراین هرگاه ما قول چیزی را بدهیم بد است، چون بعدش خیلی به خودمان سخت می‌گیریم.»

مشکل بعدی این بود که ساختن کمپین مبتنی بر باس‌های بازی برای آن‌ها پولی به ارمغان نمی‌آورد. آن‌ها داشتند پولی را – که طبق تخمین‌شان ۲ میلیون دلار بود – صرف ساختن کمپین‌هایی می‌کردند که به قیمت صفر دلار ناقابل می‌فروختند. به‌هرحال، یات‌کلاب در کیک‌استارتر قول داده بود که شوالیه‌ی طاعون، شوالیه‌ی شبح و شوالیه‌ی پادشاه همه به‌صورت رایگان عرضه خواهند شد. زدن زیر این قول اصلاً وجهه‌ی خوبی نداشت.

دیدگاه خوش‌بینانه این بود که آن‌ها داشتند یک بازی را به‌مرور زمان توسعه می‌دادند و تعهد داشتند تا در درازمدت آن را به‌روزرسانی کنند، مثل کاری که بلیزارد برای دیابلو ۳ انجام داده بود. دی‌آنجلو گفت: «در حال حاضر راه ساختن یک عنوان پرطرفدار همین است. باید یک اثر بسازید و دائماً به آن چیزمیز اضافه کنید. دیگر فروش بازی در روز اول ملاک نیست؛ ملاک این است که با گذر زمان افراد بیشتری را به بازی جذب کنید.»

دیدگاه بدبینانه این بود که آن‌ها میلیون‌ها دلار پول – و سال‌ها از زندگی‌شان را – صرف بازی‌ای کرده بودند که کارش باید سال‌ها قبل تمام می‌شد. حتی راهی نبود تا بتوان تشخیص داد آیا مردم متوجه تمام محتواهای اضافه شده‌اند یا نه. دی‌آنجلو گفت: «نمی‌توان پی برد که آیا [راهکار] جواب می‌دهد یا نه. بازی ما هرماه دارد خوب فروش می‌رود، ولی آیا دلیل فروشش صرفاً این است که شوالیه‌ی بیل‌به‌دست است، یا این‌که فروش می‌رود چون داریم دائماً به آن محتوا اضافه می‌کنیم؟»

در ابتدا آن‌ها قصد داشتند هر سه کمپین با محوریت باس‌ها را تا آخر ۲۰۱۵ تمام کنند. اما این تاریخ به ۲۰۱۶ و بعد ۲۰۱۷ تبدیل شد. در ژانویه‌ی ۲۰۱۷، وقتی که پایان کار روی بازی بالاخره نزدیک به نظر می‌رسید، یات‌کلاب حرکتی جسورانه زد: آن‌ها اعلام کردند که قصد دارند الف) هر چهار کمپین را جداگانه بفروشند و ب) قیمت کلی فروش بازی را بالا ببرند، چون خریداران عملاً داشتند چهار بازی را در قالب یک بازی دریافت می‌کردند. پس از تمام کردن کار روی شوالیه‌ی شبح و شوالیه‌ی پادشاه، کار یات‌کلاب بالاخره تمام می‌شد، و این بسیار دلچسب بود، چون دیگر حالشان داشت از نگاه کردن به شوالیه‌ی بیل‌به‌دست به هم می‌خورد. نیک وازنیک گفت: «دپارتمان کنترل کیفیت استودیو خودمان بودیم، برای همین مجبور بودیم بازی را صدها بار بازی کنیم. برخی از دوستان‌مان را استخدام کردیم تا به ما کمک کنند، ولی عمدتاً خودمان داشتیم به‌طور دائم بازی را بازی می‌کردیم.»

همه‌یشان دوست داشتند درباره‌ی کاری که قرار بود بعد از کار روی شوالیه‌ی بیل‌به‌دست انجام دهند خیال‌پردازی کنند. ساده‌ترین قدمی که می‌توانستند بردارند ساختن شوالیه‌ی بیل‌به‌دست ۲ بود، ولی پس از صرف کردن چهار سال با این قهرمان شاخ‌دار، موسسین استودیو هوس انجام کار جدیدی کرده بودند. آن‌ها درباره‌ی تقلید از نینتندو زیاد حرف می‌زدند. ولاسکو گفت: «من دوست داشتم سه‌تا برند خیلی بزرگ و معروف داشته باشیم و بعد با تکیه بر آن‌ها ایده‌های مختلف امتحان کنیم.» شوالیه‌ی بیل‌به‌دست می‌توانست ماریوی آن‌ها باشد، ولی کافی نبود. ولاسکو می‌خواست آن‌ها مجموعه‌ی دیگری بسازند که به‌اندازه‌ی افسانه‌ی زلدا نمادین باشد. و مجموعه‌ی سومی که به‌اندازه‌ی متروید محبوب باشد.

اگر بازیساز دیگری این حرف‌ها را می‌زد، شاید به نظر می‌رسید که توهم زده است؛ مثل دانشجوی دانشگاه سینما که صبح تا شب علف می‌کشد و درباره‌ی ساختن «جنگ ستارگان» بعدی خیال‌پردازی می‌کند. اگر این حرف‌ها را به شخصی از همه‌جا بی‌خبر می‌زدند، شاید طرف می‌گفت: «که اینطور. پس می‌خواید نینتندوی بعدی بشید. به همین خیال باشید.» ولی وقتی داشتم از دفتر زیبای یات‌کلاب بیرون می‌آمدم و از کنار تی‌شرت‌ها و عروسک‌های شوالیه‌ی بیل‌به‌دست و مجسمه‌ی بزرگ و باشکوهی از یک شوالیه‌ی آبی با بیلی بزرگ در یک دست عبور می‌کردم، این تصور چندان مضحک به نظر نمی‌رسید.

ادامه دارد

منبع: Blood, Sweat, and Pixels

انتشار یافته در:

مجله‌ی اینترنتی دیجی‌کالا

آرنولد شوارتزنگر (Arnold Schwarzenegger) معرف حضور همه است؛ قهرمان اکشن فیلم‌های دهه‌ی هشتاد و نود که با هیکل پرورش‌اندامی، لهجه‌ی اتریشی غلیظ و سبک بازیگری خشک، ولی به‌طور توضیح‌ناپذیری جذابش به یکی از نمادهای سینما تبدیل شده است. او هیچ‌گاه موفق نشد از لحاظ سینمایی اعتبار کسب کند، ولی از معدود بازیگرهایی بود که صرفاً با اتکا بر جذبه و بلندپروازی شخصی موفق شد برای خودش به قطب سینمایی‌ای تبدیل شود که برای اثرگذار بودن نیاز به نظر مساعد منتقدان و جوایز سینمایی و حتی فروش گیشه‌ی فوق‌العاده نداشته است.

محبوبیت بین‌المللی فیلم‌های آرنولد تا حد زیادی به ایران هم سرایت کرده و او به‌قدری معروف است که از قدیم‌الایام اسم «آرنولد» – بدون نام خانوادگی – با او عجین شده است. با این حال، نخستین نقشی که باعث شد آرنولد به ستاره تبدیل شود، جزو معدود نقش‌های اوست که زیاد در ایران شناخته‌شده نیست. این نقش کونان بربر (Conan the Barbarian) است که در فیلمی به همین نام در سال ۱۹۸۲ معرفی شد.

منبع الهام کونان بربر، داستان‌های عامه‌پسند رابرت ای. هاوارد (Robert E. Howard)، نویسنده‌ی تگزاسی داستان‌های عامه‌پسند در اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ است. کونان جنگجویی بربر متعلق به دوره‌ای خیالی از تاریخ زمین است که در آن جادو هنوز از بین نرفته است.

دنیای کونان از تمدن‌ها و امپراتوری‌های زیادی تشکیل شده که همه‌یشان معادل تاریخی دارند. به‌عنوان مثال، خود کونان اهل سیمریا (Cimmeria) است، نقطه‌ای روی زمین که معادل ایرلند/اسکاتلند امروزی است و مشخص است که مردمان او اجداد سلت‌ها (Celts) بوده‌اند. کونان در طول داستان‌هایش به اقصی‌نقاط جهان سر می‌زند و با انواع فرهنگ‌ها و ملیت‌ها آشنا می‌شود و به حرفه‌های مختلف مثل دزدی و دریانوردی و مزدوری برای ارتش‌های درگیر جنگ روی می‌آورد. در آخر کونان خودش به پادشاه ثروتمندترین و باشکوه‌ترین امپراتوری زمانه، آکوئولونیا (Aquilonia) – که معادل رم باستان است – تبدیل می‌شود.

یکی از درون‌مایه‌های اصلی داستان‌های کونان تقابل بین بربریت و تمدن است. رابرت ای. هاوارد خودش نظر چندان مساعدی به تمدن نداشت و در نظرش تمدن باعث می‌شد که انسان‌ها فاسد و ریاکار شوند. کونان با وجود خوی بربر و خشونت ذاتی‌اش، شرافت خاصی دارد که بیشتر انسان‌های متمدنی که با آن‌ها برخورد می‌کند، از آن بی‌بهره‌اند. جذابیت اصلی شخصیت کونان در این نهفته است که می‌دانیم فرهنگ، مذهب، ایدئولوژی و بازی‌های سیاسی ذهن او را آلوده نکرده‌اند. او می‌داند کار درست (البته درست از منظری بقاجویانه) چیست و همیشه همان را انجام می‌دهد. درست است که او انسان‌های زیادی را کشته، ولی هیچ‌کدام‌شان فردی ضعیف و بی‌دفاع نیستند. او دوز و کلک سرش نمی‌شود و به هیچ قدرتی جز نیروی بازوی خودش متکی نیست. این مسئله به یکی دیگر از درون‌مایه‌های دیگر داستان‌های کونان نیز مربوط می‌شود: تقابل شمشیر و جادو. در داستان‌های کونان جادوگران عموماً نقشی منفی و شرارت‌بار دارند و به جادو به چشمی منفی نگاه می‌شود. چون استفاده از جادو مصداق حیله و نیرنگ است و با ایده‌آل «جنگجوی زورمند» در تضاد است.

کونان قهرمانی اخلاق‌مدار نیست؛ او هر کاری لازم باشد برای بقای خودش انجام می‌دهد، من‌جمله دزدی و مزدوری؛ ولی هیچ مظلوم و ستم‌دیده‌ای قربانی او نمی‌شود. از این لحاظ، او شخصیتی ستودنی است.

تاکنون دو فیلم رسمی و یک فیلم غیررسمی با حضور آرنولد در نقش کونان ساخته شده‌اند. این فیلم‌ها به شرح زیر هستند:

• کونان بربر (Conan the Barbarian) (۱۹۸۲)
• کونان نابودگر (Conan the Destroyer) (۱۹۸۴)
• سونیای سرخ (Red Sonja) (۱۹۸۵)

کونان بربر بلندپروازانه‌ترین فیلم بین این سه مورد است. این فیلم درباره‌ی درگیری کونان با جادوگری حیله‌گر به نام تولسا دوم (Thulsa Doom) است و با این‌که اقتباس مستقیم از هیچ‌کدام از داستان‌های کونان نیست، ولی بسیاری از عناصر نمادین داستان‌های کونان در آن حضور دارند، عناصری از قبیل:

• نشان دادن فساد تمدن در قالب یک فرقه (Cult) با اشانتیون فساد جنسی
• شرور جادوگر
• همراهانی که هرکدام تخصص و ملیت خاص خود را دارند
• صحنه‌های معروف مربوط به داستان‌ها (مثل صحنه‌ی به صلیب کشیده شدن کونان)

احتمالاً جالب‌توجه‌ترین جنبه‌ی فیلم سبک بصری و فیلمبرداری چشم‌نواز آن است که کاملاً تصور «تمدن‌های ماقبل‌تاریخ» را در ذهن ایجاد می‌کند.

انتخاب آرنولد برای ایفای نقش کونان تا حدی بحث‌برانگیز است. مسلماً فیزیک بدنی او برای این نقش ایده‌آل است، ولی از لحاظ ظاهری او زیادی شبیه به یک ابرمرد آلمانی/آریایی است. بسیاری از منتقدان به این شباهت‌ها اذعان داشته‌اند و حتی یکی از منتقدان به نام آدام رابرتس (Adam Roberts) به این اشاره کرده که سبک زیباشناسانه‌‌ی فیلم‌های کونان تا حدی یادآور سبک زیباشناسانه‌ی فاشیست‌پسند فیلم‌های لنی ریفشنتال (Leni Riefenstahl) برای آلمان نازی است. فارغ از این‌که این تفاسیر درست باشند یا نه، شخصیت کونان قرار نبوده قهرمانی آریایی و بلوند باشد و از لحاظ ظاهری جیسون موموا (Jason Momoa)، که در ریبوت کونان در سال ۲۰۱۱ ایفای نقش کرده، به‌مراتب به کونان اصلی نزدیک‌تر است تا آرنولد. با توجه به نقش پررنگ نژاد و قومیت در داستان‌های کونان این مسئله – حداقل در حد اشاره شدن – حائز اهمیت است.

فیلم کونان بربر فیلم بلندپروازانه و حماسی‌ای بود. کاملاً مشخص بود که سازندگان آن امیدوارند این فیلم به جایگاه اثری کلاسیک در ژانر خودش برسد. ولی دنباله‌ی آن، کونان نابودگر، رویکردی متفاوت را دنبال کرد.

گفته می‌شود که پس از موفقیت چشم‌گیر ای‌تی (ET) در سال ۱۹۸۲، استودیوهای فیلمسازی تمایل شدیدی پیدا کردند به این‌که فیلم‌ها را با درجه‌سنی PG (مناسب کودکان) منتشر کنند. متاسفانه کونان هم قربانی این ترند شد و با وجود شکایت آرنولد پیرامون خیانت به ذات شخصیت کونان، فیلم با درجه‌سنی PG منتشر شد (در آن دوران هنوز درجه‌سنی PG-13 ابداع نشده بود).

کونان نابودگر از بسیاری لحاظ یادآور کمیک‌های کونان مارول است که در دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ بسیار پرطرفدار بودند، چون خود نویسندگان آن کمیک‌ها فیلمنامه‌اش را نوشتند؛ این فیلم پیرنگ کاملاً ماجراجویانه و بدون عمق درون‌مایه‌ای خاص دارد و جو آن سبک‌سرانه‌تر است و دز به‌مراتب بیشتری از عناصر فانتزی دارد. کونان نابودگر همچنان رگه‌هایی از جذابیت فیلم قبلی را دارد، ولی به‌خاطر جو کودکانه‌اش باعث شد که آرنولد علاقه‌اش را به سبک فانتزی و کونان از دست بدهد و راه خودش را از این مجموعه سوا کند.

با این حال، این پایان کار کونان نبود. یک سال بعد، فیلم سونیای سرخ روی پرده رفت که اساساً اسپین‌آفی برای کونان به حساب می‌آید و شخصیت اصلی آن سونیا، معادل مونث کونان است. در این فیلم آرنولد در نقش شخصیتی به نام کالیمدور (Calimdor) حضور دارد و هر از گاهی به سونیا یاری می‌رساند و همان‌طور که از شخصیت کونان انتظار می‌رود، رابطه‌ای رمانتیک نیز بین‌شان شکل می‌گیرد. درست است که اسم این شخصیت کالیمدور است، ولی از لحاظ کاربردی عملاً خود کونان است و دلیل تغییر این اسم یک سری مشکلات حقوقی بوده است. توضیح طرفداران این است که کونان در طول سفرهایش از اسامی مستعار استفاده می‌کرده و کالیمدور هم یکی از این اسامی است.

در ابتدا قرار بود آرنولد صرفاً نقشی کوتاه و افتخاری در فیلم داشته باشد، اما برخلاف انتظارش حضورش روی صحنه‌ی فیلم از یک هفته به یک ماه افزایش پیدا کرد و در آخر وقتی دید که برخلاف قولی که به او داده شده، عملاً یکی از نقش‌های اصلی فیلم به او اختصاص داده شده، رابطه‌اش را برای همیشه با تهیه‌کننده‌ی مجموعه قطع کرد و دیگر هیچ‌گاه حاضر نشد دوباره در نقش کونان ظاهر شود. بسیاری از طرفداران امیدوارند که او فیلمی با سوژه‌ی پادشاه کونان – که از قضا در دوران پیری کونان می‌گذرد و در دو فیلم اول وعده‌ی تعریف شدن قصه‌اش داده شده بود – دوباره به این نقش برگردد، ولی فعلاً هیچ خبری در این زمینه قطعی نیست.

آرنولد بازیگری بود که به‌لطف شم اقتصادی قوی‌اش موفق شد خود را به یک برند تبدیل کند. اسم او، هیکل او، صورت او همه از جاذبه‌ی کاپیتالیستی شدید برخوردارند و از دنیای سینمای اکشن گرفته تا صنعت اکشن فیگور را تسخیر کرده‌اند. این برند پولساز و پرنفوذ از شخصیت کونان بربر شروع شد، شخصیتی که تجلی آرمان‌های تمدن‌ستیزانه‌ی نویسنده‌اش است. به‌عنوان حسن‌ختام جا دارد پاراگراف نمادینی را که در آن کونان معرفی می‌شود نقل‌قول کنیم:

ای شاهزاده‌ی جوان، بدان و آگاه باش: پس از آن‌که اقیانوس‌ها آتلانتیس و شهرهای درخشان را بلعیدند، و پیش از آن‌که که فرزندان آریاس ظهور کنند، عصری بود که حتی در رویا هم نمی‌گنجید. عصری که در آن قلمروهای پادشاهی چون رداهایی آبی‌رنگ در زیر ستارگان، سرتاسر زمین گسترانیده شده بودند. اما رفیع‌ترین قلمروی پادشاهی آکوئولونیا بود که در کمال قدرت بر مغرب رویاگون حکمفرمایی می‌کرد. بدین سان کونان سیمریایی از راه رسید:‌ با گیسوان سیاه، چشم‌های غم‌ناک، شمشیری در دست: یک سارق، یک غارتگر، یک جلاد. از راه رسید تا سریرهای سرتاسر جواهر زمین را زیر پاهای صندل‌پوشش درنوردد.

انتشار یافته در:

محله‌ی اینترنتی دیجی‌کالا

متنی که در ادامه می‌بینید، بخشی از کتاب «خون، عرق و پیکسل‌ها: داستان‌های پیروزمندانه و پرتنش درباره‌ی چگونگی ساخته شدن بازی‌های ویدیویی» اثر جیسون شرایر (Blood, Sweat, and Pixels: The Triumphant, Turbulent Stories Behind How Video Games Are Made by Jason Schreier) است.

وبسایت The Consumerist هر ساله نظرسنجی‌ای با عنوان «بدترین شرکت آمریکا» برگزار می‌کرد و در یک سری مسابقات حذفی به سبک March Madness در لیگ بسکتبال آمریکا از مخاطبان درخواست می‌کرد منفورترین شرکت آمریکا را انتخاب کنند. در سال ۲۰۰۸ اقتصاد آمریکا دچار فروپاشی شد و فروشندگان بیمه در شرکت AIG به این افتخار بزرگ نائل گشتند. در سال ۲۰۱۱ این مقام به BP تعلق یافت، شرکتی که از راه دکل‌های نفتی‌اش ۲۱۰ میلیون گالون نفت خام به ساحل خلیجی آمریکا نشت کرد. ولی در سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳، شرکتی متفاوت این افتخار را کسب کرد، شرکتی که توانست امثال کامکست (Comcast) و بانک آمریکا را شکست دهد، چون دویست‌وپنجاه هزار رای‌دهنده بسیج شدند تا اعلام کنند بدترین شرکت ایالات متحده در واقع ناشر ویدئوگیم الکترونیک آرتز (EA) است.

برای این پیروزی شوم دلایل زیادی وجود داشت، مثل: ظهور پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای (Microtransactions) داخل بازی‌های EA و فاجعه‌ی چشم‌گیری که سر ریبوت سیم‌سیتی (Sim City) که فقط می‌شد به صورت آنلاین بازی کرد به وجود آمد. با این حال شاید تاثیرگذارترین عامل بلایی بود که بنا بر باور گیمرها، EA سر بایوویر (Bioware) آورده بود.

(پاورقی ۱: پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای، که به‌لطف EA و امثالهم در اواسط دهه‌ی ۲۰۰۰ به محبوبیت رسیدند، آیتم‌های داخل بازی هستند (مثل اسلحه‌ها و لباس‌ها) که بازیکن‌ها می‌توانند با پول واقعی بخرند. کمتر چیزی می‌تواند به‌اندازه‌ی پرداخت‌های درون‌برنامه‌ای خشم طرفداران بازی‌های ویدئویی را بربیانگیزد.)

(پاورقی ۲: به‌خاطر مشکلات اتصال، سیم‌سیتی تا چند روز پس از انتشار در مارچ ۲۰۱۳ عملاً غیرقابل‌بازی بود. حتی وقتی سرورها به ثبات رسیدند و بازی راه افتاد، بازیکنان متوجه ایراداتی در شبیه‌سازی بازی شدند: مثلاً خودروها همیشه کوتاه‌ترین مسیرها بین مبدا و مقصد را برمی‌گزیدند، حتی اگر در آن مسیر ترافیک بیداد می‌کرد. پلیس‌ها از تقاطع‌ها عبور نمی‌کردند. بخش داد و ستد درست کار نمی‌کرد. ما در کوتاکو تگ ویژه‌ای برای این مناسبت تدارک دیدیم: «دیده‌بان فاجعه‌ی سیم‌سیتی (SimCity Disaster Watch).»)

• ساخته شدن هر بازی‌ای معجزه است! (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت اول)
• کیک‌استارتر علیه ناشرها: داستان ساخت ستون‌های ابدیت (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت دوم)
• اگر کرانچ من را نکشد، قوی‌ترم می‌کند؛ داستان ساخت آنچارتد ۴ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت سوم)
• مصائب یک‌نفره بازی ساختن؛ داستان ساخت دره‌ی استاردو (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت چهارم)
• رستگاری پروژه‌ای شکست‌خورده؛ داستان ساخت دیابلو ۳ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت پنجم)
• نابودی یک استودیوی موفق به‌خاطر بازی‌های سیاسی؛ داستان ساخت هیلو وارز (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت ششم)

بایوویر شرکتی بود که در سال ۱۹۹۵ تاسیس شد. موسسین آن سه پزشک بودند که در نظرشان بازی ساختن سرگرمی باحالی به نظر می‌رسید. این شرکت با انتشار دروازه‌ی بالدور (Baldur’s Gate)، بازی نقش‌آفرینی مبتنی بر سیاه‌چاله‌ها و اژدهایان در سال ۱۹۹۸ به شهرت رسید (این بازی آنقدر تاثیرگذار است که نقشی اساسی در داستان ساخت دو تا از بازی‌های داخل این کتاب دارد: ستون‌های ابدیت (Pillars of Eternity) و ویچر ۳ (The Witcher 3)). در طی سال‌های آتی، بایوویر به‌خاطر ساختن یک سری نقش‌آفرینی سرشناس مشهور شد: شب‌های نوروینتر (Neverwinter Nights)، جنگ ستارگان: شوالیه‌های جمهوری قدیم (Star Wars: Knights of the Old Republic) و اپرای فضایی‌ای به نام اثر جرمی (Mass Effect) که علاوه بر کسانی که دوست داشتند به بیگانگان شلیک کنند، برای کسانی که دوست داشتند بیگانگان را ببوسند نیز جذاب بود.

در سال ۲۰۰۷، الکترونیک آرتز بایوویر را خرید و در طی سال‌های اخیر، در نظر طرفداران استودیو وارد دوره‌ی رکود شده بود. دو مجموعه‌ی جدید و برجسته‌ی بایوویر یعنی اثر جرمی و عصر اژدها (Dragon Age)، نقش‌آفرینی فانتزی تالکینی، هردو محبوب بودند، ولی با دوران اوج خود فاصله داشتند. عصر اژدها ۲ که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، به‌خاطر ناکامل بودن مورد انتقاد قرار گرفت. اثر جرمی ۳ که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و آخرین اثر سه‌گانه‌ی اثر جرمی محسوب می‌شد، خشم طرفداران پر و پا قرص مجموعه را برانگیخت، چون پایانی جنجالی داشت که از قرار معلوم انتخاب‌های بازیکن در شکل‌گیری آن تاثیری نداشتند.

(پاورقی: بایوویر بعداً دی‌ال‌سی رایگانی برای بازی منتشر کرد که پایان اثر جرمی ۳ را گسترش داد و انتخاب‌های بیشتری را به آن اضافه کرد. فرانک گیبو (Frank Gibeau)، رییس لیبل‌های EA از این تصمیم حمایت کرد. آرین فلین (Aaryn Flynn)، از روسای بایوویر با یادآوری گذشته گفت: «فرانک یک بار به من و کیسی [هادسن] (Casey Hudson)، [مدیر پروژه‌ی اثر جرمی ۳] گفت: «آیا مطمئنید که اصلاً می‌خواهید این کار را انجام دهید یا نه؟ آیا می‌خواهید خوراک ترول‌ها را فراهم کنید؟» ما هم گفتیم: «نه، از صمیم قلب می‌خواهیم این کار را انجام دهیم. واقعاً می‌خواهیم پایان بازی را دست کنیم.» او گفت: «بسیار خب، اگر خودتان می‌خواهید، پس درستش کنید.»»)

طرفداران فکر کردند این اشتباهات تقصیر EA بودند. به‌هرحال همه‌ی مشکلات از موقعی شروع شد که EA این استودیو را خرید، نه؟ کافی بود به فهرست بلندبالای استودیوهای محبوبی نگاه کنید که EA آن‌ها را خرید و بعد تعطیل کرد. در این فهرست اسامی‌ای چون بول‌فراگ (Bullfrog)، سازنده‌ی نگهبان سیاه‌چاله (Dungeon Keeper)، وست‌وود (Westwood)، سازنده‌ی فرمان بده و تصرف کن (Command & Conquer) و اوریجین (Origin)، سازنده‌ی آلتیما (Ultima) به چشم می‌خورد. طرفداران می‌ترسیدند بایوویر اسم بعدی در فهرست باشد. طرفداران به وبسایت The Consumerist رجوع کردند تا پیامی بفرستند، حتی اگر در این راستا مجبور شدند اعلام کنند که یک ناشر بازی‌های ویدئویی از یک شرکت فاسد وام مسکن پلیدتر است.

وسط این نمایش، آرین فلین، رییس بایوویر، در حال دست‌وپنجه نرم کردن با چالشی به‌مراتب اضطراری‌تر بود: عصر اژدها: محفل تفتیش عقاید (Dragon Age Inquistion)، سومین عنوان از مجموعه‌ی فانتزی عصر اژدها. این عنوان – که برای راحتی به اختصار اینکوییزیشن صدایش می‌کنیم – قرار بود بلندپروازانه‌ترین بازی‌ای باشد که بایوویر تاکنون ساخته بود. این بازی چیزهای زیادی برای ثابت کردن داشت. این بازی باید ثابت می‌کرد بایوویر دوباره روی فرم آمده است، باید ثابت می‌کرد EA استودیو را فلج نکرده است، باید ثابت می‌کرد بایوویر می‌تواند بازی نقش‌آفرینی جهان‌بازی بسازد که در آن بازیکن می‌تواند آزادانه در محیط‌های وسیع گشت‌وگذار کند. ولی همان‌طور که فلین می‌دانست، اینکوییزیشن به‌خاطر تکنولوژی جدید و ناآشنا از برنامه عقب بود. فراست‌بایت (Frostbite)، موتور بازی جدید آن‌ها، بیشتر از انتظارات تمام اعضای استودیو نیازمند زحمت و کار بود.

فلین در وبلاگ بایوویر در سپتامبر ۲۰۱۲، کمی بعد از این‌که خبر ساعت اینکوییزیشن اعلام شد، نوشت: «اکتشاف تمام کارهایی که در موتوری جدید امکان‌پذیر است، هم ما را هیجان‌زده می‌کند، هم فروتن.» اگر آن‌ها از قبل چند لیوان وودکا نوشیده بودند – یا اگر نگران واکنش احتمالی مسئولان بخش تبلیغات EA نبودند – شاید فلین آن جمله‌ای را که در دل همه‌ی کارکنان بایوویر بود به پست وبلاگ اضافه می‌کرد: دلیل فروتنی ما این است که این موتور جدید یک فاجعه‌ی تکنیکی است.

***

مقر اصلی بایوویر در مجتمع اداری کوچکی نزدیک به مرکز ادمونتون واقع شده است.  این شهر به‌خاطر پاساژهای بزرگ و آب‌وهوایش که گاهی‌اوقات به‌‌شکل توهین‌آمیزی سرد می‌شود شناخته شده است. جای تعجب ندارد که ایده‌ی ساختن عصر اژدها به ذهن این استودیو رسید. اگر می‌خواهید درباره‌ی جهانی فانتزی خیال‌پردازی کنید که موجودات افسانه‌ای با نفس آتشین در آن ساکن هستند، کمتر شهری به‌اندازه‌ی ادمونتون برای خیال‌پردازی‌تان مناسب است.

عصر اژدها – که بایوویر امیدوار بود به ارباب حلقه‌های دنیای گیم تبدیل شود – برای اولین بار در سال ۲۰۰۲ در دست تولید قرار گرفت. پس از هفت سال آزگار و جهنمی، بایوویر اولین بازی مجموعه به نام عصر اژدها: ریشه‌ها (Dragon Age: Origins) را در نوامبر ۲۰۰۹ منتشر کرد. این بازی برای همه‌ی سلیقه‌ها جذاب بود. طرفداران پر و پا قرص بازی‌های نقش‌آفرینی از مبارزه‌ی استراتژیک و انتخاب‌های تاثیرگذار بازی خوششان آمد. افراد رمانتیک با این‌که می‌توانستند از هم‌گروهی‌های جذاب‌شان – مثل الیستر (Alistair)، شوالیه‌ی طعنه‌زن و موریگان (Morrigan)، جادوگر اغواگر – دلربایی کنند، حال کردند. عصر اژدها به موفقیتی بزرگ تبدیل شد، میلیون‌ها نسخه فروخت و از همه مهم‌تر، الهام‌بخش نوشته شدن صدها هزار خط فن‌فیکشن شد.

رهبر تیم توسعه‌ی عصر اژدها مارک دارا (Mark Darrah) بود، یکی از کارکشته‌های محبوب بایوویر که از اواخر دهه‌ی ۹۰ در شرکت کار می‌کرد. دارا حس طنز خشک و ریش پرپشتی داشت که در سال ۲۰۱۳، وقتی او را برای اولین بار ملاقات کردم، حنایی‌رنگ بود، ولی ۳ سال بعد به رنگ جوگندمی درآمده بود. کامرون لی (Cameron Lee)، یکی از تهیه‌کننده‌های بایوویر گفت: «مارک استعداد بالایی در حوزه‌ی بازیسازی دارد. در استودیو ما عصر اژدها را «کشتی دزدان دریایی» صدا می‌کنیم، چون به هر مقصدی که لازم باشد می‌رود، ولی در این مسیر از همه‌جا رد می‌شود. مثل یک کشتی دزدان دریایی، گاهی به سمت فلان‌جا دریانوردی می‌کنیم. گاهی در فلان پاتوق آبجو می‌نوشیم. گاهی به جای دیگری می‌رویم و کار دیگری انجام می‌دهیم. این شیوه‌ی مدیریتی موردعلاقه‌ی مارک است.» (طبق توصیف یکی دیگر از کسانی که روی بازی کار کرده بود: «دلیل این‌که عصر اژدها کشتی دزدان دریایی مورد خطاب قرار می‌گرفت این بود که فرآیند ساخت آن بسیار پرآشوب بود و معمولاً کسی که صدایش از همه بلندتر بود گام بعدی را تعیین می‌کرد. فکر می‌کنم آن‌ها به‌شکلی هوشمندانه این لقب را مصادره و از آن معنای بهتری استخراج کردند.»)

پس از انتشار عصر اژدها: ریشه‌ها در سال ۲۰۰۹، دارا و اعضای تیم دزدان دریایی‌اش، ایده‌هایی برای ساخت بازی بزرگ بعدی‌شان داشتند. در ریشه‌ها شما نقش یک نگهبان خاکستری (Grey Warden) متعصب را بازی می‌کردید که زندگی‌اش را به مبارزه با شیاطین اختصاص داده بود، ولی عصر اژدهای بعدی قرار بود درباره‌ی درگیری سیاسی در مقیاس وسیع‌تر باشد. دارا می‌خواست بازی‌ای درباره‌ی محفل تفتیش عقاید بسازد؛ طبق جهان‌سازی عصر اژدها، محفل تفتیش عقاید یک تشکیلات مستقل بود که درگیری‌های سرتاسر دنیا را حل می‌کرد. بازیکن قرار بود نقش رهبر این تشکیلات را بازی کند.

اما نقشه عوض شد. روند پیشرفت برای یکی دیگر از بازی‌های بایوویر – نقش‌آفرینی کلان آنلاینی به نام جنگ ستارگان: جمهوری قدیم (Star Wars: The Old Republic) – دچار اخلال شده بود. جمهوری قدیم، که در استودیوی بایوویر واقع در آستین، تگزاس در حال ساخته شدن بود، دائماً به تاخیر می‌افتاد و زمان انتشار آن از ۲۰۰۹ به ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ تغییر کرد. مدیران اجرایی EA که از این مسئله ناراضی بودند، خواستار محصول جدیدی از بایوویر بودند تا به اهداف فروش فصلی‌شان برسند و به این نتیجه رسیدند که کار، کارِ تیم سازنده‌ی عصر اژدها است. پس از بحث‌های طولانی، مارک دارا و آرین فلین موافقت کردند عصر اژدها ۲ را در مارس ۲۰۱۱ تحویل دهند، یعنی شانزده ماه پس از انتشار عصر اژدها: ریشه‌ها.

دارا گفت: «انتشار جمهوری قدیم به تعویق افتاد و شکافی پشت سر خود به جا گذاشت. اساساً دلیل وجود عصر اژدها ۲ این بود که این شکاف را پر کند. هدف همیشه این بود که عصر اژدها ۲ این جای خالی را پر کند.» دارا می‌خواست اسم آن عصر اژدها: خروج (Dragon Age: Exodus) باشد (عنوانی که طبق گفته‌ی خودش «ای‌کاش نگه داشته بودیم»)، ولی تهیه‌کننده‌های اجرایی EA اصرار کردند اسم بازی عصر اژدها ۲ باشد و برایشان مهم نبود بار معنایی پشت این اسم چیست.

ساخت عصر اژدها ۱ هفت سال طول کشیده بود. حال بایوویر یک‌سال و خورده‌ای وقت داشت تا دنباله‌ای برای آن بسازد. برای هر بازی بزرگی، ساختن بازی در این بازه‌ی زمانی سخت و برای بازی‌های نقش‌آفرینی، عملاً غیرممکن بود. تعداد متغیرها خیلی زیاد بود. عصر اژدها: ریشه‌ها شامل چهار ناحیه‌ی بزرگ بود که هرکدام گروه‌ها، هیولاها و کوئست‌های مخصوص به خود را داشتند. تصمیماتی که بازیکن در ابتدای ریشه‌ها گرفت – مثل این‌که داستان «خاستگاه» هر شخصیت چگونه دنبال می‌شود – تاثیر قابل‌توجهی روی باقی بازی داشت و این یعنی نویسندگان و طراحان بایوویر باید صحنه‌های مختلفی طراحی می‌کردند تا همه‌ی احتمالات را لحاظ کنند. اگر نقش یک اشراف‌زاده‌ی دورف را بازی می‌کردید که به‌تازگی از شهر هزارتومانند اورزامار (Orzammar) تبعید شده بود، بقیه‌ی دورف‌ها باید واکنشی متناسب با بازگشت شما نشان می‌دادند. اگر شما انسان بودید، به‌طور خاصی به بازگشت‌تان اهمیت نمی‌دادند.

امکان رسیدن به هیچ‌یک از این دستاوردها در یک سال وجود نداشت. حتی اگر بایوویر همه را مجبور می‌کرد بی‌وقفه و با اضافه‌کار ایستادن روی عصر اژدها ۲ کار کنند، باز هم نمی‌توانستند دنباله‌ای بسازند که به‌اندازه‌ی سطح انتظار طرفداران بلندپروازانه باشد. برای حل این مشکل، مارک دارا و اعضای تیمش ایده‌ی قدیمی محفل تفتیش عقاید را کنار گذاشتند و انتخابی پرریسک انجام دادند. به‌جای این‌که در عصر اژدها ۲ چند قسمت مختلف از جهان فانتزی عصر اژدها قابل‌اکتشاف باشد، بازی به‌کل داخل یک شهر – کرک‌وال (Kirkwall) – و در عرض ده سال اتفاق می‌افتاد. بدین ترتیب، تیم سازنده می‌توانست برای بسیاری از قسمت‌های بازی از نواحی یکسان استفاده کند و زمان تولید بازی را تا چند ماه کاهش دهد. همچنین آن‌ها یک سری از قابلیت‌هایی را که در عصر اژدها: ریشه‌ها وجود داشتند حذف کردند، مثل قابلیت شخصی‌سازی آیتم‌های اعضای گروه. مایک لیدلا (Mike Laidlaw)، کارگردان خلاقیت عصر اژدها گفت: «این تصمیم نتیجه‌ی عالی‌ای به جا نگذاشت، ولی اگر چنین تصمیمی نمی‌گرفتیم، روند ساخت بازی به‌مراتب مشکل‌دارتر می‌شد. برای همین در بازه‌ی زمانی کوتاه بهترین تصمیم‌هایی را که می‌توانستیم گرفتیم.»

(پاورقی: در بیشتر استودیوهای بازیسازی، عبارت «کارگردان خلاقیت» (Creative Director) به مدیر یک پروژه اطلاق می‌شود، ولی EA از اصطلاحات متفاوتی استفاده می‌کرد.)

وقتی عصر اژدها ۲ در مارس ۲۰۱۱ منتشر شد، از بازیکنان واکنش خوبی دریافت نکرد. آن‌ها خشم‌شان را با صدای بلند اعلام کردند و بازی را بابت ماموریت‌های فرعی حوصله‌سربرش و محیط‌های بازیافت‌شده‌اش کوبیدند.

(پاورقی: با گذر زمان، برخی از طرفداران نسبت به عصر اژدها ۲ حس بهتری پیدا کردند و بسیاری از کارکنان بایوویر می‌گویند که به بازی افتخار می‌کنند. جان اپلر (John Epler)، طراح میان‌پرده‌های سینمایی گفت: «عصر اژدها ۲ پروژه‌ای است که به نظرم تمام کسانی که روی آن کار کردند، واقعاً کنار هم بودند و به هم نزدیک‌تر شدند.»)

یکی از وبلاگ‌نویس‌ها نوشت: «افت کیفی بازی نسبت به عنوان پیشین مدهوش‌کننده است و من تحت هیچ شرایطی به هیچ‌کس توصیه نمی‌کنم این بازی را بخرد.» دارا گفت: «بازی به‌اندازه‌ی عصر اژدها: ریشه‌ها نفروخت، هرچند در برخی از گل‌وگوشه‌های تاریک واحد حسابداری EA یک موفقیت محسوب می‌شد. در تابستان ۲۰۱۱ بایوویر تصمیم گرفت بسته‌الحاقی عصر اژدها ۲ با نام Exalted March را لغو کند تا بتواند یک بازی جدید بسازد. آن‌ها می‌خواستند از آبروریزی‌ای که عصر اژدها ۲ برایشان به بار آورده بود فاصله بگیرند.

آن‌ها نیاز داشتند که مجموعه را ریبوت کنند. دارا گفت: «فکر کنم از تیم سازنده‌ی عصر اژدها انتظار می‌رفت که بتواند یک بازی در سطح کیفی بازی‌های تراز اول (AAA) بسازد. زمزمه‌هایی شنیده می‌شد – نه داخل استودیو، بلکه در کلیت صنعت بازی – که بایوویر عملاً از دو دسته تشکیل شده است: دسته‌ی اول تیم سازنده‌ی اثر جرمی بود و دسته‌ی دوم بقیه‌ی اعضا. فکر کنم انگیزه‌ی زیادی برای مبارزه با این پیش‌فرض وجود داشت. تیم سازنده‌ی عصر اژدها بسیار مصمم بودند.»

***

بعضی از عناصر بازی‌های نقش‌آفرینی هستند که در نظرمان بدیهی جلوه می‌کنند. کم پیش می‌آید بازیکنی آخرین عنوان مجموعه‌ی فاینال فانتزی را بخرد، دیسک آن را داخل دستگاه پلی‌استیشن خود قرار دهد و در فیس‌بوک درباره‌ی سیستم ذخیره‌ی زیبای بازی حرف بزند. نقدهای زیادی را پیدا نمی‌کنید که در آن‌ها قابلیت فال‌اوت جدید برای جابجایی گیم‌پلی بین بخش‌های مبارزه و غیرمبارزه مورد تحسین قرار گرفته باشد. دلیل این‌که اسکایریم میلیون‌ها نسخه فروخت این نبود که سازندگانش می‌دانستند چطور کوله‌پشتی بازیکن را به بهترین شکل مدیریت کنند. همه‌ی این سیستم‌ها و ویژگی‌ها ضروری‌اند، ولی شکوه خاصی ندارند و مسلماً ساختن‌شان مفرح نیست، برای همین است که بیشتر بازی‌های ویدئویی از موتور استفاده می‌کنند.

واژه‌ی «موتور» یادآور دل‌وروده‌ی ماشین است، ولی در عرصه‌ی بازیسازی، موتور بیشتر به کارخانه‌ی ماشین‌سازی شبیه است. هر بار که شما ماشین جدیدی بسازید، به بسیاری از تجهیزات یکسان نیاز پیدا می‌کنید: تایر، دنده، صندلی‌های چرمی و… تقریباً همه‌ی بازی‌های ویدئویی نیز به یک سری ویژگی و قابلیت اصلی نیاز دارند: سیستم فیزیک، رندرکننده‌ی گرافیک، منوی اصلی. کدنویسی برای هرکدام از این قسمت‌ها برای هر بازی مثل این می‌ماند که هرگاه بخواهید یک سِدان جدید بسازید، مجبور شوید برای آن چرخ‌های جدید طراحی کنید. موتورها، مثل کارخانه‌ها، به کاربران‌شان اجازه می‌دهند بعضی چیزها را بازیافت کنند تا مجبور نباشند کار اضافی و نالازم انجام دهند.

حتی پیش از تمام کردن عصر اژدها ۲، آرین فلین و مارک دارا برای ساختن مجموعه‌ی فانتزی‌شان دنبال موتور جدیدی می‌گشتند. اکلیپس (Eclipse)، موتور بازی داخل استودیو، برای بازی‌های چشم‌نواز و سطح‌بالایی که امیدوار بودند بسازند، زیادی قدیمی و منسوخ به نظر می‌رسید. اجرای افکت‌های سینمایی ساده، مثل شعله‌ی عدسی (Lens Flare)، برای اکلیپس غیرممکن بود. دارا گفت: «از لحاظ گرافیکی اکلیپس موتور قوی‌ای نبود و امکانات زیادی نداشت.»

از همه هم‌تر، مجموعه‌ی اثر جرمی از موتور آنریل (Unreal) استفاده می‌کرد که به اپیک گیمز تعلق داشت. این مسئله باعث شده بود همکاری بین دو تیم سخت‌تر شود. حتی کارهای ساده‌ای چون رندر کردن یک مدل سه‌بعدی در اکلیپس، در مقایسه با آنریل به پروسه‌ای کاملاً متفاوت نیاز داشت. فلین گفت: «استراتژی‌چینی ما در زمینه‌ی تکنولوژی بسیار شلخته بود. هر بار که ساخت بازی جدیدی را شروع می‌کردیم، ملت می‌گفتند: خب یک موتور جدید امتحان کنید…»

فلین و دارا با یکی از روسایشان به نام پاتریک سودرلوند (Patrick Söderlund) که مدیر اجرایی EA بود، بحث کردند و به راه‌حلی رسیدند: استفاده از موتور فراست‌بایت (Frostbite Engine) که شرکت سوئدی دایس (DICE)، که مالک آن هم EA بود، برای مجموعه بازی‌های بتل‌فیلد (Battlefield) توسعه بخشیده بود. با این‌که تاکنون کسی از فراست‌بایت برای ساختن بازی‌های نقش‌آفرینی استفاده نکرده بود، فلین و دارا بنا بر چند دلیل آن را انتخاب مناسبی برای خود دیدند. دلیل اول قدرت بالای موتور بود. دایس تیم مهندس‌هایی را داشت که تمام‌وقت روی قابلیت‌های گرافیکی موتور کار می‌کردند و افکت‌های بصری‌ای برای آن تدارک می‌دیدند که به‌عنوان مثال، باعث می‌شد درختان به‌هنگام وزش باد تکان بخورند. همچنین با توجه به این‌که داریم درباره‌ی صنعت بازی حرف می‌زنیم، آن‌ها اطمینان حاصل کردند هرگاه چیزی منفجر شود، زیبا به نظر برسد.

دومین امتیاز فراست‌بایت این بود که EA مالک آن بود. اگر بایوویر همه‌ی بازی‌هایش را روی فراست‌بایت می‌ساخت، می‌توانست با استودیوهای خواهرش تکنولوژی به اشتراک بگذارد و از بقیه‌ی استودیوهای تحت مالکیت EA مثل ویسرال (Visceral)، سازنده‌ی فضای مرده (Dead Space) و کریتریون (Criterion)، سازنده‌ی عطش سرعت (Need for Speed) ابزار بازیسازی قرض بگیرد. به‌عبارت دیگر، هرگاه که این استودیوها کلک‌های باحال جدیدی برای ارتقای موشن‌کپچر صورت یا چشم‌نوازتر کردن انفجار یاد می‌گرفتند، بایوویر هم می‌توانست از دانش‌شان استفاده کند.

در پاییز ۲۰۱۰، بیشتر اعضای تیم عصر اژدها مشغول تمام کردن ساخت عصر اژدها ۲ بودند، ولی در این میان مارک دارا گروه کوچکی را جمع کرد تا روی طرح‌اولیه‌ای به نام بلک‌فوت (Blackfoot) کار کنند. این طرح اولیه دو هدف اصلی داشت: آشنایی با موتور فراست‌بایت و ساختن یک بازی چندنفره‌ی رایگان که در جهان عصر اژدها واقع شده بود. ایده‌ی دوم هیچ‌گاه به مرحله‌ی اجرا نرسید و بعد از چند ماه بلک‌فوت به دست فراموشی سپرده شد. این نشانه‌ای از چالش‌های بزرگ‌تر پیش‌رو بود. دارا گفت: «ما به پیشرفت مطلوب دست پیدا نکردیم، چون تیم‌مان بیش‌ازحد کوچک بود. اگر تیم کوچکی داشته باشید، پیشروی با فراست‌بایت کار سختی است. فقط به چند نفر نیاز است تا فراست‌بایت را در حالت اجرا نگه دارند.»

تا اواخر ۲۰۱۱، با لغو شدن بلک‌فوت و بسته‌الحاقی عصر اژدها ۲، دارا به تیم قابل‌توجهی دسترسی داشت تا کار روی بازی بزرگ بعدی بایوویر را شروع کند. آن‌ها دوباره ایده‌ی محفل تفتیش عقاید را مطرح کردند و درباره‌ی این صحبت کردند که عصر اژدها ۳ روی فراست‌بایت چگونه به نظر خواهد رسید. تا سال ۲۰۱۲ آن‌ها نقشه‌ای در ذهن داشتند. عصر اژدها ۳: محفل تفتیش عقاید (که بعداً رقم «۳» از عنوانش حذف شد)، قرار بود یک نقش‌آفرینی جهان‌باز باشد که یکی از منابع الهام بزرگ آن بازی پرفروش بتسدا اسکایریم (Skyrim) بود. بازی قرار بود در نواحی جدیدی در جهان عصر اژدها واقع شود و اثری را روی مخاطب بگذارد که عصر اژدها ۲ از آن بی‌بهره بود. مت گلدمن (Matt Goldman)، کارگردان هنری گفت: «ماموریت مخفی من این بود که با مقدار زیادی محتوا بازیکنان را شوکه و شگفت‌زده کنم. یکی از انتقادات مردم این بود که عصر اژدها ۲ به قدر کافی محتوا نداشت. هدف ما این بود که دیگر کسی از این حرف‌ها درباره‌ی اینکوییزیشن نزند. در واقع به‌شخصه می‌خواهم مردم آخر بازی بگویند: آه، نه. باز هم یک مرحله‌ی دیگر.»

بایوویر می‌خواست اینکوییزیشن یکی از عناوین لانچ نسل بعدی کنسول‌ها – پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان – باشد. ولی کسانی که در EA کارشان پیش‌بینی تصمیمات سودآور بود، به‌شدت تحت‌تاثیر بازار بازی‌های iPad و iPhone بودند و می‌ترسیدند پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان فروش خوبی نداشته باشند. محض اطمینان، ناشر اصرار کرد که بازی برای پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ هم منتشر شود، دو کنسولی که در ده‌ها میلیون خانه وجود داشتند. (بیشتر بازی‌های اولیه‌ای که برای پلی‌استیشن ۴/ایکس‌باکس وان منتشر شدند، از این استراتژی پیروی کردند؛ به استثنای یک بازی نقش‌آفرینی لهستانی که در فصل ۹ به آن خواهیم پرداخت.) با در نظر گرفتن کامپیوترهای شخصی، بایوویر باید اینکوییزیشن را یک‌جا برای پنج پلتفرم می‌ساخت. این اولین تجربه‌ی بایوویر در این زمینه بود.

آتش بلندپروازی در حال برافروخته شدن بود. این اولین بازی جهان‌باز سه‌بعدی بایوویر و اولین بازی آن‌ها با موتور فراست‌بایت بود، موتوری که تاکنون برای ساختن بازی‌های نقش‌آفرینی مورد استفاده قرار نگرفته بود. این بازی باید در عرض دو سال ساخته می‌شد، روی پنج پلتفرم عرضه می‌شد و از همه مهم‌تر، باید اعتبار استودیویی را که حسابی به اعتبارش خدشه وارد شده بود، احیا می‌کرد. مت گولدمن گفت: «اساساً سر و کار ما کنسول‌های جدید، موتور جدید و سبک گیم‌پلی جدید بود، باید بزرگ‌ترین بازی سابقه‌ی کاری‌مان را می‌ساختیم، آن هم در بالاترین سطح استاندارد شرکت و همه‌ی این کارها را با ابزارهایی انجام می‌دادیم که وجود نداشتند.»

***

اگر موتور بازی را به کارخانه‌ی خودروسازی تشبیه کنیم، در سال ۲۰۱۲، وقتی اینکوییزیشن وارد فاز تولید شد، موتور فراست‌بایت مثل کارخانه‌ی خودروسازی‌ای بود که خط تولید درست‌حسابی نداشت. پیش از اینکوییزیشن، بازیسازان تحت‌نظارت EA از موتور فراست‌بایت عمدتاً برای ساختن بازی‌های اکشن اول شخص مثل بتل‌فیلد و مدال افتخار (Medal of Honor) استفاده کردند. مهندس‌های فراست‌بایت هیچ‌گاه ابزاری نساخته بودند که شخصیت اصلی را برای بازیکن قابل‌دیدن کنند. چه نیازی به این کار داشتند؟ در بازی‌های اکشن اول شخص، دوربین پشت چشمان شخصیت اصلی قرار دارد. بدن شما متشکل از دست‌های جدا از بدن، یک اسلحه و – اگر خیلی خوش‌شانس باشید – یک جفت پاست. بتل‌فیلد به عناصر نقش‌آفرینی، طلسم‌های جادویی یا حتی سیستم ذخیره نیاز نداشت. کمپین بازی به‌لطف چک‌پوینت‌های خودکار خودش پیشرفت‌تان را ذخیره می‌کرد. به‌همین خاطر، سازندگان فراست‌بایت نیازی نداشتند هیچ‌کدام از این قابلیت‌ها را در این موتور نهادینه کنند.

دارا گفت: «این موتوری بود که برای ساختن بازی‌های شوتر ساخته شده بود. خودمان باید هر چیزی را که لازم داشتیم، روی آن سوار کنیم.» در ابتدای کار، اعضای تیم عصر اژدها میزان کاری را که در این راستا لازم بود انجام دهند دست‌کم گرفتند. مایک لیدلا گفت: «شخصیت‌ها لازم است که حرکت کنند و راه بروند و حرف بزنند و شمشیر دربیاورند. وقتی این شمشیر را تکان می‌دهید، باید آسیب وارد کند. برای تکان دادنش هم باید دکمه‌ای فشار دهید.» لیدلا اضافه کرد فراست‌بایت می‌توانست بعضی از این کارها را انجام دهد، ولی نه همه‌یشان را.

دارا و اعضای تیمش می‌دانستند که آن‌ها برای موتور فراست‌بایت نقش موش آزمایشگاهی دارند – آن‌ها داشتند زحمت کوتاه‌مدت را با امتیازهای بلندمدت معامله می‌کردند – ولی در طی مراحل اولیه‌ی ساخت اینکوییزیشن، انجام حتی ساده‌ترین کارها نیز دردناک بود. فراست‌بایت هنوز ابزاری را که برای ساختن یک نقش‌آفرینی بهشان نیاز داشتند نداشت. بدون این ابزار، طراح بازی هیچ ایده‌ای نداشت که ساختن یک عنصر حیاتی مثل محیط داخل بازی چقدر طول می‌کشد. اینکوییزیشن قرار بود به بازیکن اجازه دهد گروهی متشکل از ۴ عضو را کنترل کند، ولی این سیستم هنوز داخل بازی وجود نداشت. یک طراح مرحله چطور می‌توانست پی ببرد که چگونه موانع را روی نقشه قرار دهد، وقتی نمی‌توانست این نقشه را با گروه کاملی از شخصیت‌ها تست کند؟

حتی وقتی ابزار فراست‌بایت جوابگو بودند، غیرقابل‌اطمینان بودند و استفاده ازشان سخت بود. جان اپلر، طراح میان‌پرده‌های سینمایی در اشاره به یکی از دموهای داخلی گفت که برای ساختن یکی از میان‌پرده‌ها مجبور شد یک عالمه زحمت بکشد. اپلر گفت: «باید وارد گفتگوی داخل بازی می‌شدم، در آن واحد بخش ابزار را باز می‌کردم و بعد وقتی به خط دیالوگ موردنظر می‌رسیدم، خیلی خیلی سریع دکمه‌ی توقف (Pause) را فشار می‌دادم. چون در غیر این صورت بازی خط دیالوگ بعدی را اجرا می‌کرد. بعد باید انیمیشن اضافه می‌کردم، بعد دو یا سه بار می‌توانستم ‌آن را بازبینی کنم، ولی بعدش برنامه کرش می‌کرد و باید این پروسه را دوباره از اول شروع می‌کردم. این با فاصله‌ی زیاد بدترین تجربه‌ای بود که از کار با ابزار بازیسازی داشتم.»

تیم فراست‌بایت در دایس در راستای حمایت از اپلر و بقیه‌ی طراحان وقت گذاشتند، به سوال‌هایشان جواب دادند و باگ‌ها را اصلاح کردند، ولی منابع آن‌ها محدود بود. مشکل بدتر این بود که سوئد هشت ساعت با ادمونتون فاصله‌ی زمانی داشت. اگر یکی از طراحان بایوویر بعد از ظهر از دایس سوال داشت، شاید یک روز کامل طول می‌کشید تا جوابی بشنود.

با توجه به این‌که ساختن محتوای جدید در فراست‌بایت بسیار سخت بود، تلاش برای ارزیابی کیفیت آن غیرممکن شد. پس از مدتی، پاتریک ویکس (Patrick Weekes)، یکی از نویسندگان، صحنه‌ای را بین چند شخصیت تمام کرد و آن را داخل بازی قرار داد. سپس آن را نزد برخی از روسای بایوویر برد تا یکی از بررسی‌های کیفی استانداردشان را روی آن انجام دهند. وقتی بازی را راه انداختند، دیدند که فقط شخصیت اصلی می‌تواند حرف بزند. ویکس گفت: «فراست‌بایت خطوط دیالوگی را که شخصیت‌هایی غیر از شخصیت اصلی بیان می‌کردند اجرا نمی‌کرد. مثلاً شخصیت شما چیزی می‌گفت و بعد صدای «بلیپ بلیپ بلیپ» شنیده می‌شد و بعد دوباره شخصیت شما چیزی می‌گفت. شما هم پیش خود می‌گفتید: من نمی‌توانم با این وضعیت سطح کیفی صحنه را قضاوت کنم.»

به‌روزرسانی‌های موتور بازی این پروسه را چالش‌برانگیزتر کردند. هر بار که تیم فراست‌بایت موتور را با پچ‌ها و قابلیت‌های جدید به‌روزرسانی می‌کرد، برنامه‌نویسان بایوویر باید آن را با تغییراتی که در نسخه‌ی پیشین اعمال کرده بودند، ادغام می‌کردند. باید کد جدید را از اول مرور می‌کردند و تمام محتواهای پیشینی را که درست کرده بودند – کوله‌پشتی، فایل‌های ذخیره، شخصیت‌ها – کپی پیست می‌کردند و بعد همه‌یشان را تست می‌کردند تا مطمئن شوند هیچ‌کدام خراب نشده‌اند. آن‌ها نمی‌توانستند راهی برای خودکارسازی پروسه پیدا کنند، برای همین مجبور شدند آن را دستی انجام دهند. کمرون لی گفت: «این کار انرژی زیادی می‌گرفت؛ گاهی پیش می‌آمد که بیلد بازی برای یک ماه کار نمی‌کرد یا به‌شدت غیرقابل‌استفاده بود. وقتی نسخه‌ی جدید موتور بازی منتشر می‌شد، تیم ابزار مشغول کار ادغام‌سازی می‌شد. در تمام این مدت، تیم سازنده‌ی بازی هم در حال کار کردن و پیشروی بود، برای همین شرایط فقط بدتر و بدتر و بدتر می‌شد.»

در این میان، دپارتمان هنری داشت عشق دنیا را می‌کرد. فراست‌بایت، با وجود تمام ضعف‌هایش به‌عنوان موتور ساخت یک بازی نقش‌آفرینی، ابزاری بی‌نقص برای ساختن محیط‌های بزرگ و چشم‌نواز بود و هنرمندان استودیو از این فرصت استفاده کردند تا جنگل‌های پرپشت و مرداب‌های گل‌آلودی را که قرار بود در اینکوییزیشن به‌فراوانی موجود باشند، بسازند. هنرمندان محیطی بایوویر، مطابق با درخواستی که مت گلدمن برای «شوکه و شگفت‌زده» کردن مخاطبان داشت، چند ماه را صرف ساختن محتوا تا حد امکان کردند و هرگاه هم که نمی‌دانستند طراحان به چه چیزی نیاز دارند، سعی کردند حدس‌های آگاهانه بزنند. بن مک‌گرث (Ben McGrath)، طراح ارشد محیط‌های بازی گفت: «طرح‌های هنری محیط‌های بازی زودتر از بقیه‌ی بخش‌های بازی آماده شدند. برای مدتی بچه‌ها به‌شوخی می‌گفتند که قرار است دستگاه اسکرین‌شات‌ساز فوق‌العاده‌ای تولید کنیم، چون می‌توانستید در این مراحل قدم بزنید، ولی نمی‌توانستید داخل‌شان هیچ کاری انجام دهید. فقط می‌توانستید عکس‌های فوق‌العاده بگیرید.»

ولی خب عکس‌های فوق‌العاده به خلق بازی‌های ویدئویی منجر نمی‌شوند. مایک لیدلا، که مدیریت تیم داستان و گیم‌پلی را بر عهده داشت، در حال همکاری با نویسندگان و طراحان بود تا نقاط عطف داستان اینکوییزیشن را تعیین کنند. تعیین کردن طرح کلی داستان کار سختی نبود. آن‌ها می‌دانستند که بازیکن قرار است رهبر محفل تفتیش عقاید و سربازان هم‌فکر و هم‌نظر خودش باشد؛ آن‌ها می‌دانستند شرور اصلی بازی قرار است یک جادوگر شیطانی به نام کوریفیوس (Corypheus) باشد؛ آن‌ها می‌دانستند که مثل همیشه، قرار است شخصیت‌هایی بازیکن را به‌عنوان هم‌گروهی همراهی کنند و شما هم می‌توانستید آن‌ها را استخدام کنید یا با آن‌ها رابطه‌ی رمانتیک برقرار کنید. ولی ایده‌ی اینکوییزیشن به‌عنوان یک بازی «جهان‌باز» برای لیدلا و تیمش به یک چالش تبدیل شده بود. تیم هنری بازی محیط‌های بزرگ و چشم‌نوازی برای بازی طراحی کرده بودند، ولی بازیکنان قرار بود آنجا چه کنند؟ بایوویر چگونه می‌توانست اطمینان حاصل کند اکتشاف جهان بزرگ اینکوییزیشن بعد از ده‌ها ساعت همچنان مفرح باقی خواهد ماند؟

(پاورقی: یکی از ایده‌های بازی که بایوویر هیچ‌گاه جدی نگرفت اژدهایان قابل‌راندن بود. مارک دارا گفت: «جان ریکیتیِلو (John Riccitiello)، مدیر عامل EA، به ما گفت که باید قابلیت راندن اژدهایان را در بازی بگنجانیم. این کار باعث می‌شود بازی ده میلیون نسخه بفروشد.» (قابلیت اژدهارانی در نسخه‌ی نهایی اینکوییزیشن گنجانده نشد.)

در یک جهان ایده‌آل، یک پروژه‌ی بزرگ مثل اینکوییزیشن دارای تیم متخصصی از طراحان سیستم می‌بود که کارشان صرفاً حل کردن چنین مشکلاتی بود. کار آن‌ها این بود که کوئست‌ها، فعالیت‌ها و بقیه‌ی فعالیت‌هایی را که به‌هنگام اکتشاف جهان بزرگ اینکوییزیشن مخصوص سرگرم نگه داشتن بازیکن بودند طراحی کنند. آن‌ها سعی می‌کردند عنصری را که طراحان «چرخه‌ی اصلی گیم‌پلی» (Core Gameplay Loop) صدا می‌کنند طراحی کنند – مثلاً این‌که سی دقیقه بازی کردن بازی چگونه باید به نظر برسد؟ – و در آخر با استناد بر این موارد، آنقدر آزمون‌وخطا انجام می‌دادند تا گیم‌پلی بازی حس خوبی پیدا کند.

در جهان واقعی، لیدلا و تیمش برای چنین کاری وقت نداشتند. فراست‌بایت اجازه‌ی این کار را به آن‌ها نمی‌داد. همچنان که داشتند با بازی کلنجار می‌رفتند، طراحان بازی متوجه شدند که نمی‌توانند ایده‌های جدید را امتحان کنند، چون بسیاری از قابلیت‌های پایه‌ی بازی غایب بودند. آیا در هرکدام از نواحی بازی محتوای کافی برای انجام دادن وجود داشت؟ دوربین بازی کار نمی‌کرد، برای همین پاسخی برای این سوال نداشتند. آیا کوئست‌ها به‌قدر کافی جالب بودند؟ هنوز نمی‌توانستند این سوال را پاسخ دهند، چون هنوز سیستم مبارزه‌ای وجود نداشت.

لیدلا و تیمش ایده‌ای انتزاعی مطرح کردند: این‌که بازیکن، در نقش مفتش، در دنیای بازی پرسه بزند، مشکلات مردم را حل کند و به نفوذ و قدرت خود را افزایش دهد تا بتواند در مقیاس جهانی روی وقایع تاثیر بگذارد. با این حال، برای مدتی طولانی معلوم نبود که این ایده داخل بازی چگونه به نظر خواهد رسید. تیم سازنده‌ی بازی می‌خواست «نفوذ» داشتن عملکردی شبیه به ارز مالی مثل طلا داشته باشد، ولی این سیستم جواب نداد. لیدلا گفت: «این سیستم نیازمند اصلاح و تست بیشتری در مقیاس کوچک‌تر بود، باید به روش‌های مختلف آن را امتحان می‌کردیم. ولی به جایش گفتیم: بیایید یک سری مرحله بسازیم و امیدوار باشیم که همگام با پیشروی پی ببریم که باید چه‌کار کنیم.»

در یکی از آخرین روزهای سال ۲۰۱۲، پس از یک سال فرآیند ساخت پرفراز و نشیب روی اینکوییزیشن، مارک دارا مایک لیدلا را به صرف نهار دعوت کرد. لیدلا گفت: «داشتیم به سمت ماشین او راه می‌رفتیم و به ذهنم رسید که شاید او بخشی از اسکریپت بازی را در ذهن دارد. دارا به من گفت: بسیار خب، نمی‌دانم چطور به این مسئله بپردازم، برای همین آن را رک‌وراست بیان می‌کنم. از یک تا بی‌نهایت… چقدر ناراحت می‌شوی اگر بگویم بهتر است بازیکن بتواند – نمی‌دانم – یک مفتش کوناری (Qunari Inquisitor) باشد؟»

لیدلا گیج شده بود. آن‌ها به این نتیجه رسیده بودند که بازیکن فقط می‌تواند انسان باشد. اضافه کردن نژادهای قابل‌بازی دیگر – مثل کوناری‌های شاخ‌دار که دارا درخواست‌شان می‌کرد – یک معنی داشت و آن هم این بود که آن‌ها باید برای بخش انیمیشن، صداپیشگی و اسکریپت‌نویسی بودجه‌یشان را چهار برابر می‌کردند.

لیدلا گفت: «فکر کنم بتوانیم این ایده را عملی کنیم.» او از دارا پرسید که آیا می‌توانند بودجه‌ی بیشتری برای بخش دیالوگ درخواست کنند یا نه.

دارا گفت اگر لیدلا بتواند ایده‌ی نژادهای قابل‌بازی را عملی کند، او نه‌تنها می‌توانست دیالوگ‌های بیشتر داشته باشد، بلکه می‌توانست یک سال دیگر روی ساخت بازی کار کند.

لیدلا هیجان‌زده بود. او به یاد داشت که گفت: «ایول. باشه.»

بعداً معلوم شد که مارک دارا خودش به این نتیجه رسیده بود که تمام کردن ساخت اینکوییزیشن در سال ۲۰۱۳ غیرممکن است. بازی زیادی بزرگ بود و آن‌ها به‌خاطر مشکلات فراست‌بایت، زمان موردنیاز برای به پایان رساندن بسیاری از کارهای لازم را دست‌کم گرفته بودند. برای این‌که اینکوییزیشن آن نقش‌آفرینی جهان‌بازی بشود که دارا و اعضای تیمش مدنظر داشتند، باید انتشار آن را حداقل تا یک سال به تاخیر می‌انداختند. دارا مشغول آماده کردن پیشنهادی بود که قرار بود به EA بدهد: به بایوویر اجازه دهید بازی را عقب بیندازد و در عوض بازی نهایی به اثری بزرگ‌تر و بهتر از چیزی که حتی خود EA در نظر داشت تبدیل خواهد شد.

دارا و هم‌تیمی‌هایش داخل اتاق کنفرانس نشسته بودند که واقع در طبقه‌ی دوم بود و از آن تفرجگاه هتلی که با ساختمان بایوویر ساختمانی مشترک داشت، دیده می‌شد. در آنجا آن‌ها در حال طرح‌ریزی یک طرح تبلیغاتی جدید بودند که شامل موجودات قابل‌سوار شدن، یک دوربین تاکتیکی جدید و باحال و بزرگ‌ترین طرح جدید یعنی نژادهای قابل‌بازی می‌شد. آن‌ها در حال طرح‌ریزی پیشنهاداتی بودند که «معقول و قابل‌اجرا» باشند. مثلاً تعیین کردن کاری که می‌توانستند در عرض یک ماه انجام دهند، کاری که می‌توانستند در عرض شش ماه بیشتر انجام دهند، کاری که می‌توانستند در عرض یک سال انجام دهند. از همه بدتر، تعیین کردن تمام محتواهایی بود که اگر EA به آن‌ها اجازه‌ی به تاخیر انداختن بازی را نمی‌داد، مجبور بودند حذف کنند.

در یکی از روزهای مارس ۲۰۱۳، مارک دارا و آرین فلین، رییس استودیوی بایوویر، سوار بر هواپیما به‌طور زودهنگام به دفاتر EA در سواحل ردوود، کالیفرنیا مسافرت کردند. آن‌ها مطمئن بودند که EA کمی به آن‌ها آسان خواهد گرفت، ولی این ملاقات همچنان اضطراب‌آور بود، خصوصاً به‌خاطر تنش‌های اخیری که EA داشت تجربه می‌کرد. این ناشر به‌تازگی راه خود را از مدیرعامل پیشینش، جان ریکیتیِلو سوا کرده بود و لری پروبست (Larry Probst)، یکی از اعضای هیئت مدیره را موقتاً جایگزین او کرده بود تا تا موقعی‌که مدیر عامل جدیدی پیدا نشده، صندلی او را گرم نگه دارد. نمی‌شد پیش‌بینی کرد که پروبست چه واکنشی به درخواست بایوویر نشان خواهد داد. به تاخیر انداختن اینکوییزیشن روی پیش‌بینی‌های اقتصادی EA برای آن سال مالی تاثیر می‌گذاشت و این اصلاً خبر خوبی نبود.

(پاورقی: برایتان سوال پیش آمده که چرا بسیاری از بازی‌های بزرگ، مارس هر سال منتشر می‌شوند؟ برای این سوال پاسخ ساده‌ای وجود دارد: مفهومی به نام سال مالی (Fiscal Year) که از آن برای گزارش دادن عملکرد اقتصادی به سهام‌داران استفاده می‌شود و بزرگ‌ترین تاثیر را روی تصمیم‌گیری‌های هر شرکتی دارد که به‌طور عمومی تجارت می‌کند. بیشتر ناشران بازی سال مالی‌شان را در تاریخ ۳۱ مارس می‌بندند، برای همین اگر بخواهند انتشار بازی‌ای را به تعویق بیندازند، ولی همچنان آن را در سال مالی جاری جا بدهند، مارس بهترین بازه‌ی زمانی ممکن است.)

دارا و فلین اول‌وقت در دفتر مرکزی EA حاضر شدند. همچنان که در حال قدم زدن بودند، اولین کسی که دیدند رییس جدیدشان لری پروبست بود. دارا گفت: «ما با لری وارد دفتر شدیم و آخر روز همراه با او از دفتر خارج شدیم. فکر کنم از این نظر توجه او را به خود جلب کردیم.» این جلسه حدود ۲ ساعت طول کشید. دارا گفت: «موضوع بحث سناریوهای محتمل و اثر تصمیمات روی مسائل اقتصادی بود. برای همین کمی داد و بیداد اجتناب‌ناپذیر بود.»

شاید درخواست آن‌ها متقاعدکننده بود. شاید تنش‌های بخش اجرایی شرکت زیادی سنگین بودند. شاید سایه‌ی عصر اژدها ۲ روی پروبست و هم‌رده‌هایش سنگینی می‌کرد. شاید هم EA دوست نداشت «بدترین شرکت آمریکا» خطاب شود. یک نظرسنجی اینترنتی مسلماً دلیل پایین آمدن ارزش سهام EA نبود، ولی برنده شدن جایزه‌ی «بدترین شرکت سال» به مدت ۲ سال پیاپی تاثیر قابل‌توجهی روی مدیران اجرایی ناشر گذاشته بود و به یک سری جلسات داخلی پرتنش درباره‌ی این‌که EA چگونه می‌تواند آبروی رفته‌اش را بازیابی کند، منجر شد. دلیلش هرچه که بود، EA با این درخواست تاخیر موافقت کرد. به تاخیر انداختن اینکوییزیشن به‌مدت یک سال شاید درآمد ناشر را در سه‌ماهه‌ی سوم سال مالی پایین می‌آورد، ولی اگر این تاخیر به ساخت بازی بهتری منجر می‌شد، به نفع همه بود.

***

من برای اولین بار اینکوییزیشن را در اتاقی مجلل در هتل گرند هایات (Grand Hyatt) واقع در بخش مرکزی سیاتل دیدم. تاریخ آگوست ۲۰۱۳ بود و روز بعد بایوویر قصد داشت بازی را در مراسم پنی آرکید (Penny Arcade Expo = PAX) – که همان نزدیکی برگزار می‌شد – به طرفداران نشان دهد، برای همین این استودیو خبرنگارانی را دعوت کرده بود تا از قبل بازی را به آن‌ها نشان دهد. من در حالی که داشتم از یک بطری تعارف‌شده آب می‌خوردم، مارک دارا و مایک لیدلا را تماشا کردم که در حال بازی کردن یک دموی سی‌دقیقه‌ای بودند که در دو ناحیه‌ی جنگ‌زده واقع شده بود: کرست‌وود (Crestwood) و وسترن اپروچ (Western Approach). در دمو، مفتش تحت کنترل بازیکن وظیفه داشت از یک قلعه در برابر نیروهای مهاجم محافظت کند، قایق‌هایی را بسوزاند تا جلوی فرار سربازها را بگیرد و قلعه‌ای را در راستای منافع محفل تسخیر کند.

تمام این صحنه‌ها عالی به نظر می‌رسیدند، ولی هیچ‌کدام‌شان به نسخه‌ی نهایی اینکوییزیشن راه پیدا نکردند.

آن دمو، مثل بسیاری از تریلرهای پرآب‌وتابی که در نمایشگاه‌هایی چون E3 می‌بینیم، تقریباً به‌طور کامل مصنوعی بود. در پاییز ۲۰۱۳، تیم سازنده‌ی عصر اژدها بسیاری از اجزای موتور فراست‌بایت – مثل تایرها، میله‌ها و دنده‌های خودرو – را سر جایشان قرار داده بودند، ولی هنوز نمی‌دانستند در حال ساختن چجور خودرویی هستند. لیدلا و هم‌تیمی‌هایش دموی نمایش‌داده‌شده در پنی آرکید را با دست طراحی کرده بودند و منبع الهامشان هم آن چیزی بود که «فکر» می‌کردند ممکن است به نسخه‌ی نهایی راه پیدا کند. بیشتر مراحل و طراحی‌های هنری واقعی بودند، ولی گیم‌پلی بازی واقعی نبود. لیدلا گفت: «ما از امتیاز طرح‌های اولیه‌ی فوق‌العاده منسجم برخوردار نبودیم. یکی از کارهایی که لازم بود انجام دهیم این بود که نمایشی ارائه دهیم و شفافیت خود را نشان دهیم تا مردم فکر نکنند قضیه‌ی عصر اژدها ۲ قرار است تکرار شود. هدف ما این بود که بگوییم: هی، ببینید، بازی در حال اجرا شدن است، آن هم در پنی آرکید. ما می‌خواستیم به طرفداران نشان دهیم که حواس‌مان به آن‌ها هست.»

سایه‌ی عصر اژدها ۲ روی اعضای تیم سنگینی می‌کرد. لیدلا و بقیه‌ی اعضا سعی داشتند پی ببرند که کدام مکانیزم‌های گیم‌پلی برای اینکوییزیشن بهتر جواب می‌دهند. حتی پس از نمایشی که در پنی آرکید داشتند، در زمینه‌ی وفاداری به یک چشم‌انداز با مشکل مواجه شده بودند. لیدلا گفت: «ما حس تزلزل داشتیم، و فکر کنم حس تزلزل پس از بیرون آمدن از یک دوره‌ی پرفرازونشیب اجتناب‌ناپذیر است. برایمان سوال بود کدام‌یک از انتقاداتی که از عصر اژدها ۲ می‌شد، صرفاً محصول زمانه بود و کدام‌یک تصمیمی اشتباه بود؟ لازم است کدام‌یک از جنبه‌های بازی را از نو بسازیم؟ چنین سوالاتی یک عالمه شک و تردید ایجاد می‌کنند.» بحث‌های زیادی سر سیستم مبارزه‌ی بازی شکل گرفت: مثلاً این‌که بهتر است به گیم‌پلی سریع عصر اژدها ۲ برگردند یا به گیم‌پلی تاکتیکی عصر اژدها: ریشه‌ها؟ همچنین بحث‌هایی سر این‌که چگونه به نواحی جنگلی جزئیات اضافه کنند وجود داشت.

در طی ماه‌های آتی پس از پنی آرکید ۲۰۱۳، تیم سازنده‌ی بازی بیشتر چیزهایی را که در دمو نشان داده بودند – مثل سوزاندن قایق و تسخیر قلعه – حذف کردند.

(پاورقی: سال‌های زیادی است که بازیسازان در جواب به این سوال با مشکل مواجه شده‌اند: در دموی بازی‌های ویدئویی چه محتوایی بگنجانند؟ آیا اگر یک دموی نمایش‌داده‌شده در E3 هیچ‌گاه به بازی نهایی راه پیدا نکند، مصداق دروغ گفتن به طرفداران است؟ این مسئله جای بحث زیادی دارد. مارک دارا گفت: «وقتی مردم خشمگین می‌شوند و می‌گویند: شما فلان چیز را نشان دادید، ولی بازی نهایی اصلاً شبیه به آن نبود، جواب ما این است که فکر می‌کردیم قرار بود باشد.»)

حتی قابلیت‌های کوچکی مثل ابزار «جستجو» نیز بیش از ده بار مورد بازبینی قرار گرفتند. با توجه به این‌که اینکوییزیشن دوره‌ی پیش‌تولید درست‌حسابی نداشت – دوره‌ای که در آن طراحان می‌توانستند با طرح‌های اولیه‌ی مختلف آزمون‌وخطا انجام دهند و طرح‌هایی را که کار نمی‌کردند دور بیندازند – لیدلا فشار زیادی را روی خود حس کرد. او مجبور شد تصمیمات لحظه‌ای بگیرد. لیدلا گفت: «مطمئنم بسته به این‌که از کدام‌یک از اعضای تیم سوال کنید، بعضی از آن‌ها می‌گویند: واو، فکر کنم با وجود شرایط سخت کار فوق‌العاده‌ای انجام دادیم. برخی دیگر نیز می‌گویند: این یارو مایک یک عوضی تمام‌عیار است.»

بازی‌های پیشین بایوویر نیز بزرگ بودند، ولی هیچ‌کدام به بزرگی اینکوییزیشن نبودند. در اواخر ۲۰۱۳، تیم سازنده‌ی بازی از ۲۰۰ نفر تشکیل شده بود و چند ده آرتیست برون‌سپاری‌شده نیز در روسیه و چین مشغول به کار بودند. هر دپارتمان رییس خود را داشت، ولی هیچ‌کس در خلاء کار نمی‌کرد. اگر یکی از نویسندگان می‌خواست صحنه‌ای را درباره‌ی نبرد بین دو اژدها بنویسد، باید آن را برای چیدمان اولیه به تیم طراحی می‌برد، بعد برای مدل‌سازی آن را به تیم آرت می‌برد و برای این‌که مطمئن شود همه‌ی دوربین‌ها به سمت نقطه‌ای مناسب تنظیم شده‌اند، آن را به سمت تیم سینماتیک می‌برد. آن‌ها به انیمیشن نیاز داشتند، وگرنه دو اژدها صرفاً جلوی هم می‌ایستادند و بر و بر همدیگر را نگاه می‌کردند. بعد از این بحث صدا، افکت‌های تصویری و کنترل کیفیت مطرح بود. تنظیم کردن همه‌ی این کارها با هم کار تمام‌وقت برای چند نفر بود. شین هاوکو (Shane Hawco)، هنرمند ارشد بخش طراحی شخصیت گفت: «مدیریت همه‌ی کارکنان برای این‌که در یک راستا کار کنند بسیار چالش‌برانگیز بود.»

آرین فلین گفت: «فکر کنم برای توضیح دقیق‌تر پیچیدگی‌های ساختن بازی در چنین مقیاسی باید به وابستگی‌ها اشاره کرد. برای این‌که بعضی از عوامل کار کنند و موفق ظاهر شوند، برخی عوامل دیگر باید کار کنند و موفق ظاهر شوند.» اصطلاح رایج در عرصه‌ی بازیسازی «بلاک شدن» (Blocking) است. بلاک شدن موقعی اتفاق می‌افتد که یک بازیساز نمی‌تواند کارش را انجام دهد، چون منتظر کس دیگری است تا یک آرت یا کد برنامه‌نویسی مهم را به دست او برساند. فلین گفت: «ممکن بود پیش خود بگوییم: بسیار خب، قرار بود امروز فلان کار را انجام دهم، ولی نمی‌توانم، چون سیستم کرش کرده است، برای همین باید آن یکی کار را انجام دهم. بازیسازان ماهر دائماً در حال تغییر روزانه بین این وظایف هستند.»

بلاک شدن همیشه یک معضل بود، ولی همچنان که مهندسان – چه در بایوویر، چه در دایس – قابلیت‌های بیشتری را به فراست‌بایت اضافه کردند، از شدت کسل‌کننده بودن کار روی اینکوییزیشن کاسته شد. ابزار به‌تدریج به‌درستی کار کردند. مراحل بازی شکل و شمایل درست به خود گرفتند. کارکنان تیم عصر اژدها که پیش از این به‌خاطر استفاده از فراست‌بایت کارشان با اخلال مواجه شده بود – مثل طراحان سیستم – بالاخره می‌توانستند ایده‌های خود را در جهان دنیاباز بازی اجرا و تست کنند. با این حال وقت آن‌ها رو به اتمام بود و دیگر امکان به تاخیر انداختن بازی وجود نداشت.

هر سال، با فرا رسیدن کریسمس، همه‌ی تیم‌های بایوویر بیلدی از بازی در حال ساخت‌شان را برای کل اعضای استودیو می‌فرستادند تا در تعطیلات کریسمس بازی کنند. هر بازی‌ای که نزدیک به انتشار بود، در اولویت قرار می‌گرفت و در کریسمس ۲۰۱۳ این بازی اینکوییزیشن بود. دارا و هم‌تیمی‌هایش ساعات طولانی را در نوامبر و دسامبر صرف کردند تا نسخه‌ای قابل‌بازی از اینکوییزیشن را آماده کنند. این نسخه لازم نبود بی‌نقص یا صیقل‌یافته باشد (به‌هرحال قرار نبود کسی خارج از EA آن را ببیند)، ولی دارا فرصتی پیش روی خود دید تا سنگ تمام بگذارد: بیلد آن سال قرار بود «دارای روایت قابل‌بازی» باشد؛ بقیه می‌توانستند کل بخش داستانی را بازی کنند، ولی بخش‌های زیادی از محتوای این بخش از بازی غایب بود و گاهی هم به جای یک کوئست جدید، داخل بازی یک متن بزرگ نمایش داده می‌شد که به شما توضیح می‌داد در آن قسمت چه اتفاقی قرار است بیفتد. وقتی بقیه‌ی اعضای بایوویر دمو را بازی کردند و بازخوردشان را به گوش اعضای تیم سازنده رساندند، دارا متوجه شد که آن‌ها به دردسر افتاده‌اند.

درباره‌ی داستان بازی شکایت‌های بزرگی مطرح شد. کمرون لی گفت: «طبق بازخورد بعضی افراد، بازی زیاد منطقی به نظر نمی‌رسید و انگیزه‌های بازیکن چندان منطقی نبودند.» در ابتدای اینکوییزیشن، انفجاری بزرگ باعث ایجاد شکافی در ویل (The Veil) می‌شد، یک مرز جادویی که جهان واقعی را از جهان رویاگونه‌ی فید (Fade) جدا می‌کرد. (طبق دنیاسازی عصر اژدها، این اتفاق بدی است). در نسخه‌ی اصلی داستان اینکوییزیشن، در بخش پیش‌درآمد بازیکن امکانش را پیدا می‌کرد تا این شکاف را ببندد و رسماً به یک «مفتش» تبدیل شود، مسئله‌ای که باعث ایجاد یک سری اخلال شده بود. لی گفت: «این اتفاق خدمت بزرگی به داستان نمی‌کرد، چون اساساً شما شکاف را می‌بستید؛ دیگر چه ضرورتی داشت داستان را ادامه دهید؟»

نویسندگان می‌دانستند برای حل این مشکل همه باید چند ساعت اضافه در روز کار کنند، ولی چه چاره‌ی دیگری داشتند؟ آن‌ها با آغاز کردن ماموریتی که اسمش را «عملیات چکش» (Operation Sledgehammer) گذاشته بودند، فصل اول اینکوییزیشن را بازبینی کردند و بعضی صحنه‌ها را تغییر دادند و برخی صحنه‌ها را اضافه کردند، طوری که در این فصل اول بازیکن باید پیش از بستن شکاف و تبدیل شدن به مفتش، از یکی از گروه‌های جنگجوی بازی درخواست کمک کند؛ یا جادوگران یا تمپلارها. لی گفت: «عملیات چکش به‌کل داستان را نابود نکرد؛ فقط معنی‌اش این بود که برای اصلاح مسیر داستان لازم بود که چندتا استخوان شکاند. این اتفاق در عرصه‌ی بازیسازی زیاد می‌افتد.»

از انتقادات واردشده‌ی دیگر به بیلد تعطیلات کریسمس این بود که مبارزات چندان مفرح نبودند. در ژانویه‌ی ۲۰۱۴، دنیل کیدینگ (Daniel Kading)، طراح ارشد درگیری‌های بازی، برای حل این مشکل آزمایشی را شروع کرد. کیدینگ اخیراً پس از ۱۲ سال کار در استودیوی رلیک (Relic) اخیراً به شرکت ملحق شده بود. استودیوی رلیک استودیوی سازنده‌ی بازی‌های استراتژی واقع در ونکوور کانادا بود که به‌خاطر ساختن مجموعه‌ی طلوع جنگ (Dawn of War) شناخته می‌شد. او همراه با خود روش جدید قدرتمندی برای تست کردن مبارزه در بازی‌های ویدئویی آورده بود.

کیدینگ پیشنهادی نزد روسای بایوویر مطرح کرد. پیشنهاد او این بود که به او اجازه دهند کل تیم اینکوییزیشن را چهار هفته‌ی پیاپی، هر هفته به مدت یک ساعت، برای جلسات ضروری مخصوص بازی کردن فرا بخواند. روسا این اجازه را به او دادند. بنابراین کیدینگ آزمایشگاه کوچک خودش را باز کرد و با همکاری بقیه‌ی طراحان یک سری درگیری را طراحی کرد تا بقیه‌ی اعضای تیم بتوانند تست کنند. با توجه به این‌که مبارزات عصر اژدها از عوامل بسیاری تشکیل شده بودند – قابلیت‌های بازیکن، اعداد و ارقام مربوط به قابلیت‌ها، قدرت هیولاها، موضع‌گیری و… – کیدینگ این آزمایش را به چشم فرصتی برای شناسایی دقیق مشکلات دید. پس از هر جلسه، تست‌کننده‌ها باید برگه‌های نظرسنجی درباره‌ی تجربیات‌شان پر می‌کردند. برخلاف بیلد مخصوص تعطیلات کریسمس که گسترده بود، این بیلد بسیار متمرکز بود.

وقتی در اولین هفته‌ی آزمایش‌های کیدینگ نتایج نظرسنجی به دست آمد، میانگین امتیازات، رقم افتضاح ۱.۲ (از ۱۰) بود. در کمال تعجب این رقم برای تیم گیم‌پلی اینکوییزیشن مایه‌ی آرامش بود. کیدینگ گفت: «در آن هفته روحیه‌ی همه به‌شدت بهبود پیدا کرد. دلیل این خوشحالی این نبود که مشکلات را شناسایی کرده بودیم؛ دلیلش این بود که دیگر در حال شانه خالی کردن از آن‌ها نبودیم.»

در طی هفته‌ی بعد، کیدینگ و اعضای تیمش قابلیت‌های سیستم مبارزه‌ی بازی را تغییر دادند، کول‌داون‌ها را افزایش دادند و بر اساس بازخوردی که دریافت کردند، سرعت اجرای انیمیشن‌ها را تغییر دادند. کیدینگ گفت: «افراد بازخورد خود را هر از گاهی به ما اعلام می‌کردند. مثلاً: «چنگال زمستان (Winter’s Grasp) بهبود پیدا کرده، چون هدف را به‌جای ۲ ثانیه، ۴ ثانیه منجمد می‌کند. این درگیری باحال‌تر شده، چون حالا می‌توانم به‌شکلی قابل‌اطمینان‌تر جلوی پیشروی هیولا را بگیرم.» چهار هفته بعد، وقتی آزمایش کیدینگ تمام شد، میانگین امتیازات به ۸.۸ رسید.»

همچنان که سال ۲۰۱۴ ادامه پیدا کرد، تیم سازنده‌ی اینکوییزیشن به پیشرفت‌های چشم‌گیری دست پیدا کردند، هرچند که بسیاری از آن‌ها امیدوار بودند که ای‌کاش می‌شد بازی را برای کنسول‌های قدیمی منتشر نکنند. پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان هردو از پیشینیان‌شان به‌طور قابل‌توجهی قدرتمندتر بودند، خصوصاً وقتی صحبت از رم (RAM) در میان بود، سخت‌افزاری که به بازی اجازه می‌دهد همه‌ی اتفاقاتی را که روی صحنه در حال وقوع است در حافظه‌ی کوتاه‌مدت ذخیره نگه دارد. پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰، که تکنولوژی‌شان متعلق به سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ بود، واقعاً برای بازی جوابگو نبودند. (پاورقی: این گیج‌کننده است، ولی ما فضای داخل هارد درایو را نیز «حافظه» خطاب می‌کنیم، چون متخصصین کامپیوتر دوست دارند همه‌چیز را بیش از حد موردنیاز گیج‌کننده کنند.)

رم یک کنسول به‌نوعی نقش یک سطل را ایفا می‌کند. نشان دادن شخصیت‌ها، اشیاء و اسکریپت‌ها داخل بازی به‌مثابه‌ی اضافه کردن مقادیر متفاوت آب به سطل است و اگر آب از سر سطل لبریز شود، بازی تا سر حد مرگ کند می‌شود یا حتی کرش می‌کند. سطل پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان تقریباً ۱۶ برابر بیشتر از پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ بودند، ولی در اوایل مراحل ساخت، دارا و لیدلا تصمیم گرفته بودند قابلیت‌هایی را به نسخه‌های نسل بعدی بازی اضافه نکنند که اجرایشان روی کنسول‌های نسل قبل غیرممکن می‌بود. آن‌ها نمی‌خواستند کسانی که اینکوییزیشن را روی ایکس‌باکس ۳۶۰ و پلی‌استیشن ۳ بازی می‌کردند، حس کنند که دارند بازی متفاوتی بازی می‌کنند. این کار مقدار آبی را که می‌توانستند داخل سطل‌شان بگنجانند محدود می‌کرد و این مسئله باعث شده بود که تیم سازنده نیازمند پیدا کردن راه‌حل‌های خلاقانه باشد.

پاتریک ویکس در اشاره به یکی از کوئست‌های بازی به نام «Here Lies the Abyss» گفت: «بخش زیادی از کاری که انجام می‌دهیم، حقه‌بازی با نیت خیر است. وقتی به دژ حمله می‌کنید، میان‌پرده‌ی بزرگی نمایش داده می‌شود که در آن تعداد زیادی از سربازان محفل تقتیش عقاید و بسیاری از نگهبان‌های خاکستری روی دیوارها هستند. وقتی در حال نبرد در دژ هستید، هرکس که حواسش باشد پیش خود می‌گوید: «واو، من در آن واحد فقط دارم با سه یا چهار نفر مبارزه می‌کنم و تقریباً هیچ‌گاه هیچ‌کدام از سربازهای محفل تفتیش عقاید همراه من نیستند.» دلیلش این بود که برای این‌که این تکثر جمعیت روی پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ کار کند، نمی‌شد تعداد زیادی شخصیت روی صفحه داشت.»

آرین فلین گفت: «احتمالاً باید بیشتر تلاش می‌کردم تا ساخته شدن بازی برای کنسول‌های نسل قبل را لغو کنم.» بعداً معلوم شد که حتی انتشار بازی برای کنسول‌های نسل قبل به‌عنوان سوپاپ اطمینان فروش بیشتر لازم نبود. EA و بقیه‌ی ناشران بزرگ موفقیت بازی روی کنسول‌های نسل بعدی را به‌شدت دست‌کم گرفته بودند. هردو کنسول جدید فروشی خارق‌العاده در سال ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ داشتند و طبق گفته‌ی مارک دارا فروش بازی روی کنسول‌های نسل قبل فقط ۱۰ درصد از فروش بازی را تشکیل داد.

با این‌که تیم سازنده‌ی بازی داشت به پیشرفت دست پیدا می‌کرد و کار کردن با فراست‌بایت داشت برایشان راحت‌تر می‌شد، برخی از بخش‌های بازی به‌طور قابل‌توجهی از برنامه عقب بودند. با توجه به این‌که ابزار ساخت بازی تازه دقیقه‌ی نود شروع به کار کردن کرده بودند، و با توجه به این‌که اینکوییزیشن بازی بزرگ و پیچیده‌ای بود، تیم سازنده‌ی بازی موفق نشده بود تا دقیقه‌ی آخر یک سری از امکانات بازی را در آن بگنجاند. پاتریک ویکس گفت: «تازه هشت ماه قبل از انتشار بازی بود که توانستیم همه‌ی اعضای گروه را در بازی بگنجانیم.» ویکس سعی داشت شخصیت همراه محبوب آیرن بول (Iron Bull) را تست کند، ولی پی برد که هیچ راهی برای به عضویت درآوردن او وجود ندارد. «پیش خودم گفتم: صبر کن ببینم، ما هشت ماه دیگر باید بازی را منتشر کنیم و هیچ‌کس در دنیا نیست که بازی را با حضور آیرن بول در گروهش تمام کرده باشد؟ برای همین هیچ ایده‌ای ندارم که آیا هیچ‌کدام از دیالوگ‌ها و بذله‌گویی‌های او حس مناسبی دارد یا نه. دلیلش هم تنبلی شخص خاص نبود. واقعیت همین بود: ما سعی داشتیم یک موتور را از اول بسازیم. همه‌ی برنامه‌نویس ها و اسکریپت‌نویس‌ها داشتند در آن مقطع جهان بازی را می‌ساختند.»

با توجه به این‌که همه‌چیز از برنامه عقب بود، تیم سازنده‌ی بازی فقط توانستند تعدادی از مشکلات اینکوییزیشن را در چند ماه آخر فرآیند ساخت بازی تشخیص دهند. تلاش برای تعیین ضرب‌آهنگ و فلوی بازی پیش از این دوره مثل این می‌مانست که یک خودروی سه‌چرخ را امتحانی برانید. مارک دارا گفت: «داستان را می‌نویسید و آن را بازبینی می‌کنید و پیش خود می‌گویید: بسیار خب، بعضی چیزها را عوض خواهم کرد. بعد پرداخته‌های ذهنی خود را داخل بازی قرار می‌دهید و یک جعبه‌ی سفید (White Box – رجوع شود به پاورقی) طراحی می‌کنید. در مرحله گشت‌وگذار می‌کنید و به نظرتان همه‌چیز خوب است. اما ناگهان صدایی در سرتان پخش می‌شود که می‌گوید: «در واقع این مرحله اصلاً کار نمی‌کند. همه‌چیز افتضاح است.» وقت رو به اتمام بود و بایوویر نمی‌توانست انتشار اینکوییزیشن را برای یک سال دیگر عقب بیندازد. آن‌ها باید بازی را تا پاییز ۲۰۱۴ منتشر می‌کردند.

(پاورقی: جعبه‌ی سفید (White Box) طرح کلی از مرحله‌ای از بازی است که هیچ‌کدام از عناصر هنری به آن الحاق نشده‌اند و کاربرد آن تست سریع و ساختن طرح اولیه است. در برخی از استودیوها، اسم آن جعبه‌ی خاکستری (Gray Box) و در برخی استودیوهای دیگر جعبه‌ی سیاه (Black Box) است. این حقیقت که مفهومی به این سادگی اسم استانداردشده ندارد، نشان می‌دهد که صنعت گیم چقدر جوان است.)

دارا و اعضای تیمش با دو گزینه روبرو بودند: گزینه‌ی اول این بود که به انتشار یک بازی ناکامل راضی شوند که پر از بخش‌های بازبینی‌نشده و ایده‌های تست‌نشده بود. در دنیایی که در آن عصر اژدها ۲ منتشر شده بود، این اصلاً ایده‌ی خوبی به نظر نمی‌رسید. آن‌ها نمی‌توانستند دوباره طرفداران را ناامید کنند. لازم بود که تمام جنبه‌های اینکوییزیشن را بازبینی و اصلاح کنند. کمرون لی گفت: «فکر می‌کنم اینکوییزیشن واکنش مستقیمی به عصر اژدها ۲ باشد. اینکوییزیشن بسیار بزرگ‌تر از حدی بود که باید می‌بود. بازی تا خرخره از محتوا پر شده بود، در حدی‌که فکر می‌کردیم زیاده‌روی کرده‌ایم… فکر کنم انتشار عصر اژدها ۲ و بازخورد منفی‌ای که از آن دریافت کردیم، برای اعضای تیم انگیزه فراهم کرد تا هرچه در توان داشتند، صرف بازی کنند و سعی کنند تمام مشکلات تشخیص‌داده‌شده و احتمالی را برطرف کنند.»

گزینه‌ی دوم کرانچ کردن بود. در طی پروسه‌ی ساخت اینکوییزیشن اعضای تیم سازنده در چند دوره، تجربه‌ی اضافه‌کاری را داشتند، ولی این قرار بود بدترین اضافه‌کاری تاریخ ساخت بازی باشد. آن‌ها باید ماه‌ها تا آخر شب در دفتر می‌ماندند و آخر هفته‌ها نیز برای کار می‌آمدند. همان‌طور که شین هاوکو گفت، این مسئله باعث شد که «مقدر زیادی از وقت مخصوص خانواده» را از دست بدهند. آرین فلین گفت: «من عاشق این بودم که هیچ‌گاه مجبور به کرانچ کردن نشوم. فکر کنم در آینده معلوم خواهد شد که آیا کرانچ کردن جواب می‌دهد یا نه. مشخصاً تعداد زیادی نوشته‌جات وجود دارد که در آن‌ها استدلال شده کرانچ جواب نمی‌دهد. ولی فکر می‌کنم هرکس در کارنامه‌ی کاری‌اش درگیر شرایطی می‌شود که پیش خود می‌گوید: فکر نکنم چاره‌ی دیگری جز این داشته باشم.»

جان اپلر، طراح میان‌پرده‌های سینمایی، شرایطی را به یاد آورد که در آن هرشب به فروشگاه خواروبارفروشی یکسان می‌رفت، یک بسته چیتوز برمی‌داشت و برمی‌گشت خانه و جلوی تلویزیون مغزش را خاموش می‌کرد. اپلر گفت: «گاهی پیش می‌آید که دوازده الی چهارده ساعت سر کار هستید. وقتی در مسیر بازگشت به خانه هستید، فکر می‌کنید: الان تنها کاری که دوست دارم انجام دهم این است که سریالی را که قبلاً صد بار تماشا کرده‌ام، دوباره تماشا کنم و فست‌فودی را که قبلاً صد بار خورده‌ام، دوباره بخورم، چون این چیزها در من حس راحتی ایجاد می‌کنند و می‌دانم که قرار است به کجا ختم شوند. چون هر روز سر کار قرار است یک اتفاق غیرمنتظره بیفتد و با اضطراب به یک نفر بگویید فلان چیز را چک کند.» وقتی متصدیان فروشگاه شروع به شناسایی او کردند، او فهمید که لازم است هرچه سریع‌تر سبک زندگی‌اش را تغییر دهد.

همچنان که دارا و هم‌تیمی‌هایش در طی سال ۲۰۱۴ مشغول کرانچ کردن بودند، قابلیت‌هایی را که امیدوار بودند در سال نخست ساخت بازی به پایان برسانند، به پایان رساندند. آن‌ها سیستم «نفوذ» را کامل کردند که به بازیکن اجازه می‌داد با پرسه زدن در جهان بازی و حل مشکل دیگران برای محفل نفوذ جمع‌آوری کند. آن‌ها بیابان‌ها و مرداب‌های جهان اینکوییزیشن را با ماموریت‌های فرعی، گنج‌های مخفی و پازل‌های طالع‌شناسانه پر کردند. ایده‌هایی که جواب نمی‌دادند، مثل محیط‌های واکنشی (نردبان‌های قابل‌نابود شدن، گِلی که به کفش‌تان می‌چسبد) به‌طور قطعی از بازی حذف شدند. طبق شمارش یکی از تهیه‌کنندگان بازی، نویسندگان بخش پیش درآمد بازی را حداقل شش بار از اول نوشتند، ولی زمان کافی نداشتند تا به پایان بازی نیز تا این حد توجه نشان دهند. چند ماه پیش از انتشار بازی قابلیت‌هایی به بازی اضافه شدند که بعداً معلوم شد اهمیت حیاتی دارند؛ قابلیت‌هایی چون دکمه‌ی «پریدن» که به مفتش اجازه می‌داد از روی نرده‌ها بپرد و به‌آرامی از کوه‌ها بالا برود (طبق سنت قدیمی بازی‌های ویدئویی که در آن اگر به‌قدر کافی روی یک کوهپایه بپر بپر کنید، می‌توانید به بالای آن برسید).

تیم سازنده در ابتدا اینکوییزیشن را برای ماه اکتبر آماده کرده بود، ولی در تابستان آن را به بهانه‌ی «صیقل دادن» شش هفته‌ی دیگر عقب انداختند. صیقل دادن (Polish) بخشی از پروسه‌ی ساخت بازی است که در آن همه‌ی محتواها و قابلیت‌های بازی به‌طور کامل در آن گنجانده شده‌اند و تنها چیزی که باقی می‌ماند بهینه‌سازی و رفع باگ‌های بازی است. مارک دارا گفت: «اینکوییزیشن حدود نود و نه هزار باگ داشت. این رقم واقعی است و شاید نیاز به توضیح داشته باشد، چون ما باگ‌ها را به دو دسته‌ی کمی و کیفی طبقه‌بندی می‌کنیم، برای همین حتی اگر یک نفر در یک نقطه از بازی حوصله‌اش سر برود، این هم باگ حساب می‌شود.»

بن مک‌گرث، طراح ارشد محیط‌های بازی گفت: «من تا به حال چیزی شبیه به تعداد باگ‌های موجود در بازی‌های دنیاباز ندیده‌ام. ولی رفع کردن همه‌یشان بسیار ساده است، بنابراین هرچه باگ در بازی پدید بیاید، ما رفعش می‌کنیم.» برای بایوویر، کشف کردن همه‌ی باگ‌ها کاری به‌مراتب سخت‌تر بود. پیدا کردن باگ‌ها از جانب تیم کنترل کیفیت نیازمند آزمون‌وخطا داشت، تیمی که گویی شب‌های در ظاهر بی‌انتها را صرف می‌کرد تا همه‌چیز را تست کند، از پیچیدگی‌های سیستم ساخت‌وساز گرفته تا پریدن از روی لبه‌ی کوه و افتادن داخل محیط بازی.

در طی این چند ماه آخر، پاتریک ویکس، نویسنده‌ی بازی، بیلدهای اینکوییزیشن را به خانه می‌برد و به پسر نه‌ساله‌اش اجازه می‌داد با بازی تعامل داشته باشد. پسرش عاشق سوار شدن و پیاده شدن از اسب بود و این در نظر ویکس جالب بود. یک شب، پسر ویکس نزد او آمد و گفت چندتا عنکبوت او را کشته‌اند. این برای ویکس عجیب بود، چون تراز شخصیت پسر پیکس بالاتر از آن بود که به‌دست عنکبوت‌ها کشته شود. ویکس که گیج شده بود، بازی پسرش را اجرا کرد و در کمال تعجب دید که گروهی از عنکبوت‌ها گروه شخصیت پسرش را قلع‌وقمع کردند.

ویکس پس از کمی کنکاش ریشه‌ی مشکل را فهمید: اگر در نقطه‌ای اشتباه از اسب پیاده می‌شدید، کل تجهیزات همراهان‌تان ناپدید می‌شد. ویکس گفت: «دلیل وقوع این باگ علاقه‌ی شدید پسر من به اسب داخل بازی بود. بعید می‌دانم ما آن را پیدا می‌کردیم، چون برای وقوع این باگ باید دکمه‌ی سوار/پیاده شدن را دائماً فشار دهید. احتمال این‌که در همان نقطه‌ای از اسب پیاده شوید که این باگ اتفاق بیفتد، یک در هزار است.»

مارک دارا، که وظیفه‌ی هدایت کشتی دزدان دریایی اینکوییزیشن را به آخرین بندر داشت، غریزه‌ی قوی‌ای در تشخیص باگ‌هایی داشت که ارزش رفع کردن داشتند (مثلاً یکی از این باگ‌ها این بود که می‌توانستید روی سر هم‌گروهی دورف‌تان بپرید و به جاهایی دسترسی پیدا کنید که در حالت عادی قابل‌دسترس نبودند) و باگ‌هایی که ارزش رفع کردن نداشتند (مثل باگی که در آن بخشی از اسلحه‌یتان از دیوار رد می‌شد). به‌هنگام ساختن یک بازی نقش‌آفرینی جهان‌باز در این مقیاس، رفع کردن همه‌ی باگ‌ها غیرعقلانی است (و زمان فوق‌العاده زیادی می‌برد)، برای همین آن‌ها نیاز به اولویت‌بندی داشتند. یکی از عواملی که در این زمینه به آن‌ها کمک کرد این بود که تیم سازنده‌ی بازی پر از افراد کارکشته بود و طی سال‌ها همکاری آن‌ها به درجه‌ی خاصی از هماهنگی با یکدیگر رسیده بودند. کمرون لی گفت: «حافظه‌ی عضلانی در این مقطع بسیار تاثیرگذار است. بازیسازی گاهی‌اوقات جهنم است، ولی جهنمی که شما را به یک جوخه‌ی واحد و هماهنگ تبدیل می‌کند، طوری که همه می‌فهمیم که بقیه چه فکری می‌کنند و انتظارات بقیه را می‌فهمیم و می‌دانیم که چه کاری باید انجام شود و صرفاً آن را انجام می‌دهیم.»

در نهایت، آن‌ها به هدف‌شان رسیدند. در ۱۸ نوامبر ۲۰۱۴، بایوویر، با وجود چالش‌های بسیار کار کردن با موتور فراست‌بایت، عصر اژدها: اینکوییزیشن را منتشر کرد. مارک دارا گفت: «فکر می‌کنم حتی به هنگام لانچ بازی نیز همه‌ی ابزار ما «به‌طور کامل» کار نمی‌کردند؛ صرفاً «به‌قدر کافی» کار می‌کردند.»

در عرض زمانی کوتاه، اینکوییزیشن به پرفروش‌ترین عنوان عصر اژدها تبدیل شد؛ در واقع، در عرض چند هفته، فروش بازی از انتظارات EA فراتر رفت. سیستم مبارزه‌ی بازی مفرح (ولی هر از گاهی آشوب‌ناک) بود، محیط‌های بازی زیبا بودند و به‌لطف نویسندگی و صداپیشگی سطح‌بالا، شخصیت‌های همراه بازی عالی از آب درآمده بودند (جا دارد به اجرای عالی فردی پرینز جونیور (Freddie Prinze Jr.)، ستاره‌ی نوجوان سابق در نقش آیرن بول اشاره کرد.) در یکی از صحنه‌های برجسته‌ی بازی، که درست پس از نابودی پایگاه بازیکن اتفاق می‌افتد، بقایای پراکنده‌ی ارتش مفتش نشان داده می‌شود که همه در کنار هم ترانه‌ای سرشار از امید می‌خوانند: «سپیده‌دم فرا خواهد رسید.» اینکوییزیشن، از بسیاری لحاظ، بازی‌ای موفق بود.

با این حال، اگر کمی دقیق‌تر به بازی نگاه کنید، ردپایی از روند تولید آشوب‌ناک آن را خواهید دید. یکی از اولین چیزهایی که در بازی می‌بینید ناحیه‌ای به نام سرزمین‌های پشتی (The Hinterlands)‌ است، ناحیه‌ای متشکل از جنگل‌ها و مزارعی که نقش اولین محیط دنیاباز عصر اژدها را دارند. سرزمین‌های پشتی پر از ماموریت‌های انتقال محموله (Fetch Quest) بود – ماموریت‌هایی که دارا «زباله‌» خطاب‌شان کرد – و در آن‌ها باید گیاهان دارویی برای فلان کس جمع‌آوری می‌کردید و یک عالمه گرگ می‌کشتید. این ماموریت‌ها برای کشتن وقت مناسب بودند، ولی در مقایسه با ماموریت اصلی و جالب اینکوییزیشن شبیه کار زورکی بودند.

مشکل اینجا بود که افراد کمی بیرون رفتند و داستان اصلی را دیدند. برخی از بازیکنان متوجه نشدند که می‌توانند سرزمین‌های پشتی را ترک کنند و به پایگاه اصلی‌شان هیون (Haven) برگردند تا ماموریت اصلی داستانی بعدی را آغاز کنند. برخی دیگر از بازیکنان درگیر چرخه‌ی عجیبی از ارضای اجباری شدند و خود را مجبور کردند قبل از ترک کردن سرزمین‌های پشتی همه‌ی ماموریت‌های فرعی آنجا را انجام دهند (عنوان یکی از مقالات پرطرفدار من در کوتاکو که در هفته‌ی اول لانچ اینکوییزیشن منتشر شد این بود: «اگر اینکوییزیشن بازی می‌کنید، از سرزمین‌های پشتی بیرون بروید.»)

صاحب‌نظران اینترنتی به‌شکلی عجولانه «سازندگان تنبل بازی» را بابت این مشکل شماتت کردند، ولی این مشکل نتیجه‌ی طبیعی کشمکش‌های مربوط به ساخت اینکوییزیشن بود. اگر سازندگان بازی یک سال دیگر فرصت داشتند تا روی بازی کار کنند، یا اگر فرصت این را داشتند تا پیش از بازی ساختن با فراست‌بایت، چند سال را صرف آشنایی با آن کنند، شاید این ماموریت‌ها جالب‌تر از آب درمی‌آمدند. شاید از شدت کسل‌کننده بودنشان کم می‌شد. شاید پیچ‌وخم‌ها و غافلگیری‌های بیشتری در آن‌ها نهفته می‌بود، مثل ماموریت‌های فرعی‌ای که چند ماه بعد در ویچر ۳ شاهد بودیم. آرین فلین گفت: «چالش‌های مربوط به ناحیه‌ی سرزمین‌های پشتی و آنچه که درباره‌ی ده ساعت اول عصر اژدها نمایان می‌کرد، دقیقاً چالش یادگیری ساخت یک دنیای جهان‌باز و مکانیزم‌های آن برای استودیویی بود که پیش از این کارش طراحی روایت‌های خطی بود.»

با تمام این تفاسیر، برای بایوویر اینکوییزیشن یک پیروزی محسوب می‌شد. آرین فلین، مارک دارا و بقیه‌ی اعضای تیم سازنده‌ی بازی به موفقیت رسیده بودند. مایک لیدلا گفت: «عصر اژدها ۲ محصول چالشی بزرگ در زمینه‌ی کمبود وقت بود. عصر اژدها: محفل تفتیش عقاید محصول چالشی بزرگ در زمینه‌ی کمبود دانش فنی بود. ولی بازی زمان کافی برای پخته شدن داشت و برای همین در نهایت به بازی به‌مراتب بهتری تبدیل شد.»

ادامه دارد

منبع: Blood, Sweat, and Pixels

انتشار یافته در:

مجله‌ی اینترنتی دیجی‌کالا