متنی که در ادامه می‌بینید، بخشی از کتاب «خون، عرق و پیکسل‌ها: داستان‌های پیروزمندانه و پرتنش درباره‌ی چگونگی ساخته شدن بازی‌های ویدیویی» اثر جیسون شرایر (Blood, Sweat, and Pixels: The Triumphant, Turbulent Stories Behind How Video Games Are Made by Jason Schreier) است.

در ۱۵ می ۲۰۱۲، صدها هزار نفر در سرتاسر دنیا کلاینت اینترنتی بتل‌نت (Battlenet) را اجرا کردند و روی دکمه‌ی لانچ دیابلو ۳ کلیک کردند، بازی‌ای که بلیزارد (Blizzard) نزدیک به ۱۰ سال مشغول به ساخت آن بود. طرفداران صبورانه منتظر این لحظه بودند و روزشماری می‌کردند تا بتوانند با کلیک دیوانه‌وار روی موس راه خود را بین لشکری از موجودات جهنمی در یک جهان گوتیک فانتزی باز کنند. ولی در ساعت ۱۲ نیمه‌شب پانزدهم می، وقتی دیابلو ۳ در دسترس قرار گرفت، هرکس که سعی کرد بازی را راه‌اندازی کند، با یک پیغام مبهم و اعصاب‌خردکن روبرو شد:

اکنون سرورها شلوغ هستند. لطفاً زمان دیگری تلاش کنید (خطای ۳۷)

پس از یک دهه فرآیند تولید پرفرازونشیب، دیابلو ۳ بالاخره منتشر شده بود، ولی کسی نمی‌توانست آن را بازی کند. برخی افراد بی‌خیال شدند و به خواب رفتند. برخی افراد به تلاش کردن ادامه دادند. یک ساعت بعد:

اکنون سرورها شلوغ هستند. لطفاً زمان دیگری تلاش کنید (خطای ۳۷)

«خطای ۳۷» به یک میم تبدیل شد و همچنان که طرفداران در سرتاسر انجمن‌های اینترنتی در حال ابراز اعصاب‌خردی‌شان بودند، این میم بین همه پخش شد. طرفداران دیابلو از قبل نسبت به تصمیم بلیزارد برای این‌که دیابلو ۳ فقط به صورت آنلاین قابل‌بازی باشد، بدبین بودند – نظر آن‌ها این بود که بلیزارد از دانلود غیرقانونی بازی می‌ترسید – و این مشکل صرفاً مهر تاییدی بر ترس آن‌ها بود. طرفداران فوراً به این فکر کردند که اگر می‌توانستند دیابلو ۳ را به صورت آفلاین بازی کنند، اکنون داشتند در تریسترام جدید (New Tristram) با هیولاها مبارزه می‌کردند، نه این‌که سعی کنند پی ببرند خطای ۳۷ یعنی چه.

• ساخته شدن هر بازی‌ای معجزه است! (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت اول)
• کیک‌استارتر علیه ناشرها: داستان ساخت ستون‌های ابدیت (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت دوم)
• اگر کرانچ من را نکشد، قوی‌ترم می‌کند؛ داستان ساخت آنچارتد ۴ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت سوم)
• مصائب یک‌نفره بازی ساختن؛ داستان ساخت دره‌ی استاردو (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت چهارم)

در محل کار بلیزارد در ایروین، کالیفرنیا، گروهی از مهندسین و تهیه‌کنندگان بخش لایو سرویس در مکانی که خودشان اسم «اتاق جنگ» را روی آن گذاشته بودند نشسته بودند و از شدت اضطراب نمی‌دانستند چه‌کار کنند.

دیابلو ۳ فراتر از خوش‌بینانه‌ترین انتظارات‌شان فروش رفته بود،‌ ولی سرورهایشان توانایی استقبال از حجم بازیکنانی را که سعی داشتند به بازی لاگین کنند نداشتند. حوالی ساعت ۱ شب، بلیزارد پیغام کوتاهی منتشر کرد: «لطفاً توجه داشته باشید که به‌خاطر حجم بالای ترافیک، تلاش برای ورود و ساخت شخصیت شاید کُندتر از حالت عادی باشد… امیدواریم این مشکل را به زودی حل کنیم و از شما بابت صبوری‌تان ممنونیم.»

چند کیلومتر آن‌طرف‌تر، در پاساژ سرباز ایروین اسپکتروم (Irvine Spectrum)، بقیه‌ی اعضای تیم سازنده‌ی دیابلو ۳ خبر نداشتند که مردم نمی‌توانستند بازی‌شان را بازی کنند. آن‌ها سرگرم مهمانی گرفتن بودند. صدها طرفدار پروپاقرص بازی که زره‌ی تیغ‌دار به تن داشتند و تبرهای جنگی بزرگ با خود حمل می‌کردند، به مراسم رسمی لانچ دیابلو ۳ آمده بودند. همچنان که بازیسازان بلیزارد داشتند عکس امضا می‌کردند و با طرفداران خوش‌وبش می‌کردند، زمزمه‌هایی مبنی بر سرورهای از کار افتاده شنیدند. خیلی زود معلوم شد که این یک مشکل فنی استاندارد هنگام لانچ بازی نیست و قضیه فراتر از این حرف‌هاست.

جاش ماسکِرا (Josh Mosqueira)، یکی از اعضای بلیزارد گفت: «همه غافلگیر شدیم. گفتنش عجیب به نظر می‌رسد. وقتی این همه آدم انتظار بازی را می‌کشند، چطور می‌توان انتظار وقوع یک اتفاق غافلگیرکننده را داشت؟ ولی یادم می‌آید در جلسه‌ی قبل از لانچ بازی حضور داشتم و می‌گفتم: آیا واقعاً آماده‌ی لانچ بازی هستیم؟ بسیا خب، بیایید پیش‌بینی وقوع مشکلات محتمل را دو برابر بیشتر کنیم، بیایید پیش‌بینی وقوع مشکلات محتمل را سه برابر بیشتر کنیم. ولی حتی این پیش‌بینی‌ها هم بیش‌ازحد محافظه‌کارانه از آب درآمدند.»

چند ساعت بعد در همان روز، همچنان که طرفداران دوباره سعی کردند دیابلو ۳ را راه‌اندازی کنند، دوباره با یک پیغام مبهم مواجه شدند: نمی‌توانیم به سرویس متصل شویم یا اتصال دچار اخلال شد (خطای ۳۰۰۳). خطای ۳۰۰۳ به‌اندازه‌ی برادر کوچک‌تر و باحال‌ترش محبوبیت پیدا نکرد، ولی باعث شد مردم به این فکر کنند که با این وضع آن ۲۹۶۶ خطای دیگر چگونه اتفاق نیفتادند. روز بعد، دوباره سر و کله‌ی خطای ۳۷ پیدا شد، به‌همراه یک عالمه  خطای سرور دیگر که تا روزها پس از لانچ بازی همچنان برای بازیکنان دیابلو ۳ مشکل ایجاد می‌کردند. اتاق جنگ دیابلو ۳ بیست‌وچهارساعته فعال بود؛ در آنجا مهندسین خسته پشت کامپیوترها جمع شده بودند، دم‌به‌دم قهوه می‌نوشیدند و سعی داشتند پی ببرند چگونه سرورهای بازی را تقویت کنند.

پس از حدود ۴۸ ساعت آن‌ها موفق شدند ثبات سرورها را برقرار کنند. خطاها هر از گاهی خودی نشان می‌دادند، ولی در بیشتر اوقات مردم می‌توانستند بدون قطعی بازی را بازی کنند. در ۱۷ می، پس از برقراری ثبات اوضاع، بلیزارد اعلامیه‌ای در راستای معذرت‌خواهی منتشر کرد. آن‌ها گفتند: «اشتیاق شما برای بازی مایه‌ی فروتنی برای ما بود. ما از صمیم قلب متاسفیم که در نهضت شما برای شکست دادن ارباب وحشت، هم لشکر شیاطین جلوی پایتان سنگ‌اندازی کردند، هم زیرساختی شکننده.»

در نهایت دنیا توانست دیابلو ۳ را بازی کند. این بازی نیز مثل عناوین پیشین به شما اجازه می‌داد یک شخصیت بسازید و در محیط‌هایی پر از هیولا و شیاطین راه بیفتید، قلع‌وقمع‌شان کنید و در طول مسیر غنیمت‌های ارزشمند جمع‌آوری کنید. بسته به کلاسی که انتخاب کرده بودید (جادوگر، شیطان‌کش و…) تعداد زیادی قابلیت و طلسم در اختیارتان قرار داده می‌شد که می‌توانستید نوبتی ازشان استفاده کنید. همچنین در بازی سیاه‌چاله‌های زیادی وجود دارد که به‌طور تصادفی تولید می‌شوند و بنابراین هیچ دور بازی شبیه به دور دیگر نخواهد بود. در ابتدا دیابلو ۳ شبیه به همان  بازی‌ای به نظر می‌رسید که طرفداران منتظرش بودند.

با این حال، در هفته‌های آتی، بازیکنان کشف کردند که دیابلو ۳ یک سری مشکل اساسی دارد. جرواجر کردن لشکر هیولاها لذت‌بخش بود، ولی درجه‌سختی بازی به‌شکل تصاعدی افزایش پیدا می‌کرد. آیتم‌های افسانه‌ای (Legendary) خیلی کم در اختیار بازیکن قرار داده می‌شدند. محتوای پایانی بازی (Endgame) بیش‌از حد چالش‌برانگیز بود. از همه اعصاب‌خردکن‌تر، به نظر می‌رسید سیستم غنیمت‌یابی بازی بر پایه‌ی خانه‌ی حراج (Auction House) داخل بازی بنا شده بود که به بازیکنان اجازه می‌داد با استفاده از پول واقعی، تجهیزات قوی خرید و فروش کنند. این سیستم جنجالی باعث شد دیابلو ۳ شبیه به یکی از بازی‌های منفور «پول بده تا برنده شی» (Pay to Win) به نظر برسد. در چنین بازی‌ای بهترین راه برای تقویت شخصیت‌تان این نیست که بازی را بازی کنید و تصمیمات سرگرم‌کننده بگیرید، بلکه کافی است مشخصات کارت بانکی‌تان را در وبسایت بلیزارد وارد کنید.

از تاسیس سال بلیزارد در سال ۱۹۹۱ تاکنون، این استودیو به‌خاطر ساختن بازی‌های عالی معروف شده است. از این بازی‌ها می‌توان به پدیده‌های فرهنگی چون وارکرفت و استارکرفت اشاره کرد. وقتی لوگوی دندانه‌دار بلیزارد را روی یک بازی می‌دیدید، می‌دانستید که قرار است تجربه‌ای داشته باشید که مثل و مانندش وجود ندارد. بلیزارد در سال ۲۰۰۰، با انتشار دیابلو ۲ استاندارد جدیدی برای بازی‌های اکشن نقش‌آفرینی تعیین کرد، بازی‌ای که الهام‌بخش تشکیل شدن میلیون‌ها جلسه‌ی بازی شبانه با اتصال LAN شد. در این جلسات میلیون‌ها نوجوان دور هم جمع می‌شدند تا با هیولاهای بدقواره مبارزه کنند و سنگ‌های جوردن (Stones of Jordan) را – که پیدا کردنشان بسیار سخت بود – پیدا کنند. دیابلو ۲ به‌عنوان یکی از بهترین بازی‌های تاریخ شناخته می‌شد. حال، در می ۲۰۱۲، با لانچ پر از اشکال دیابلو ۳، لوگوی بلیزارد روی پدیده‌ای درج شده بودند که این شرکت تاکنون تجربه نکرده بود: شکست جلوی چشم همه. حتی پس از رفع شدن خطای ۳۷، مشکل تازه شروع شده بود.

***

جاش ماسکرا همیشه از زمستان‌های مونترال بدش می‌آمد. او یک دورگه‌ی مکزیکی-کانادایی بود که لهجه‌ی ترکیبی غلیظ داشت و در مقام سرباز پیاده‌نظام بلک واچ (Black Watch) در ارتش کانادا خدمت کرده بود. ماسکرا در سال‌های ابتدایی کارنامه‌ی کاری‌اش برای شرکت وایت وولف (White Wolf) بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی می‌نوشت و سعی داشت از این راه به صنعت بازی‌های ویدئویی راه پیدا کند. پس از کار کردن روی چند بازی و پشت‌سر گذاشتن دوران کار هفت ساله در رلیک اینترتینمنت در ونکوور، ماسکرا به مونترال رفت تا در آنجا در دفتر بزرگ یوبی‌سافت روی فارکرای ۳ کار کند. در این شهر زمستان‌ها دمای هوا چند درجه پایین‌تر از حدی می‌آید که برای شهری که انسان‌ها ساکن‌اش هستند، استاندارد باشد.

در یکی از روزهای بسیار برفی در فوریه‌ی ۲۰۱۱، یک سال پیش از این‌که سر و کله‌ی خطای ۳۷ پیدا شود، ماسکرا تماسی از جانب جی ویلسون (Jay Wilson)، یکی از دوستان قدیمی‌اش از رلیک دریافت کرد. ویلسون اکنون داشت در ایروین، کالیفرنیا در بلیزارد کار می‌کرد و آن‌ها دنبال یک طراح ارشد جدید برای دیابلو ۳ می‌گشتند، بازی‌ای که ویلسون کارگردان آن بود. یک نفر از یوبی‌سافت برای این پست درخواست کار داده بود، برای همین ویلسون می‌خواست بداند فرهنگ کار در یوبی‌سافت چگونه است. آیا این طراح جدید با محیط کار بلیزارد تناسب داشت؟ این دو دوست به گپ و گفتگو با هم پرداختند و بعد ویلسون پیشنهاد جدیدی مطرح کرد: آیا ماسکرا حاضر است خودش این وظیفه‌ی خطیر را بر عهده بگیرد؟

ماسکرا گفت باید درباره‌اش فکر کند. او از پنجره‌اش به بیرون نگاه کرد، باریدن برف را دید و متوجه شد که چیز زیادی برای فکر کردن وجود ندارد. ماسکرا گفت: «دو ماه و نیم بعد از این مکالمه، در مقام طراح ارشد نسخه‌ی کنسولی دیابلو ۳ در حال قدم زدن در این سالن‌ها بودم.» در ابتدا، کار او مدیریت یک تیم کوچک بود – سه‌نفر، من‌جمله خودش – برای این‌که دیابلو ۳ را برای ایکس‌باکس و پلی‌استیشن مطابق‌سازی کنند. این تجربه‌ای جدید برای بلیزارد بود، چون این شرکت سال‌ها در برابر انتشار بازی‌ها روی کنسول مقاومت کرده بود و عناوین بزرگش مثل جهان وارکرفت (World of Warcraft) و استارکرفت ۲ (Starcraft II) را فقط برای ویندوز و مکینتاش منتشر کرده بود. با انتشار دیابلو ۳، اتاق فکر بلیزارد فرصتی برای اکتشاف جهان بزرگ بازار بازی‌های کنسولی را پیش روی خود دید.

ماسکرا و تیمش داخل بخشی از دفتر مستقر شدند و شروع به آزمون و خطا با طرح‌های اولیه کردند و تلاش کردند تا ببینند چطور می‌توان کاری کرد کنترل دیابلو ۳ روی دسته‌ی کنسولی حس خوبی داشته باشد. بلیزارد به ماسکرا و تیمش آزادی عمل داده بود تا برای ساخت نسخه‌ی کنسولی هر تغییری را که لازم باشد روی بازی اعمال کنند و آن‌ها نیز از این آزادی عمل استفاده کردند و مهارت‌های همه‌ی کلاس‌ها را تغییر دادند تا با چینش کنترل جدیدشان هم‌خوانی داشته باشد. ماسکرا گفت: «زمان‌بندی بسیاری از مهارت‌ها روی کنسول ناجور به نظر می‌رسید، چون به‌جای این‌که تمرکز چشم‌هایتان روی نشان‌گر موس باشد، روی شخصیت‌تان است. برای همین روی همه‌ی مهارت‌های بازی تغییراتی اعمال کردیم.»

در اواخر سال ۲۰۱۱، همچنان که تیم سازنده‌ی نسخه‌ی کامپیوتر بازی داشتند برای انتشار بازی در بهار کرانچ می‌کردند، ماسکرا و همکارانش ساخت نسخه‌ی کنسولی را متوقف کردند تا بتوانند به تمام کردن بازی کمک کنند. «ما سه‌تا –در آن زمان هشت نفر بودیم – ما هشت‌تا همه تازه‌واردانی به بلیزارد بودیم، برای همین فکر کردیم که مجبوریم همکاری کنیم. [می‌خواستیم نشان دهیم که] ما می‌خواهیم بخشی از این پروژه باشیم. این اتفاق قرار است بسیار هیجان‌انگیز باشد؛ قرار است لحظه‌ای بزرگ در تاریخچه‌ی بلیزارد باشد و ما خوشحالیم که جزوی از آن باشیم.»

اما بعد دیابلو ۳ لانچ شد، و خطای ۳۷ و روزهای پرتلاطم در بلیزارد را دیدیم، همچنان که اعضای شرکت سعی داشتند ثبات سرورها را برقرار کنند. همچنان که ماسکرا و خدمه‌اش برگشتند تا روی نسخه‌ی کنسولی کار کنند، بقیه‌ی طراحان دیابلو ۳ سعی کردند مشکلات عمیق‌تر بازی را رفع کنند. مثلاً بازیکنان مشخصاً از سیستم غنیمت جمع کردن بازی راضی نبودند، ولی مشکل آن دقیقاً چه بود؟ بلیزارد چطور می‌توانست محتوای پایان بازی را به‌اندازه‌ی دیابلو ۲ اعتیادآور کند، طوری‌که بازیکنان، حتی پس از تمام کردن بخش داستانی بازی، ساعت‌های متمادی را صرف قلع‌وقمع شیاطین و جستجوی غنیمت بهتر کنند؟

سازندگان فهمیدند بزرگ‌ترین مشکل درجه‌سختی بازی بود. طراحان بازی در ابتدا درجه‌سختی دیابلو ۳ را از درجه‌سختی دیابلو ۲ الگوبرداری کرده بودند، بدین شکل که در ابتدا کل بازی را روی بخش نرمال تمام می‌کردید، بعد بار دوم روی حالت چالش‌برانگیز کابوس (Nightmare) آن را تمام می‌کردید و برای بار سوم روی حالت فوق‌العاده سخت جهنم (Hell). دیابلو ۳ در پی این ساختار درجه‌سختی چهارمی را معرفی کرد: اینفرنو (Inferno). این درجه‌سختی آنقدر سخت بود که تمام کردن آن بدون بهترین تجهیزات ممکن در بازی غیرممکن بود و باعث شد معادل دیابلویی سوال دیرینیه‌ی «اول مرغ بود یا تخم‌مرغ» ایجاد شود: اگر تجهیزات‌تان به‌قدری خوب نبود که درجه‌سختی اینفرنو را پشت‌سر بگذارید، چگونه می‌توانستید تجهیزاتی را که قرار بود در درجه‌سختی اینفرنو پیدا کنید به دست آورید؟

یکی از گزینه‌های پیش‌رو خانه‌ی حراج بود. اگر نمی‌خواستید در درجه‌سختی اینفرنو کله‌یتان را از عصبانیت به دیوار بکوبانید، می‌توانستید با پول واقعی تجهیزات بهتر بخرید؛ این دقیقاً برعکس کاری بود که بیشتر بازیکنان می‌خواستند انجام دهند. برای همین، برخی از بازیکنان زیرک راهی برای سوءاستفاده از سیستم پیدا کردند. به‌لطف سیستم تصادفی تولید رقم در دیابلو ۳، احتمال دریافت غنیمت از یک دشمن قدرتمند در مقایسه با دریافت غنیمت از شکستن کوزه‌ها بیشتر نبود. وقتی بازیکنان به این مسئله پی بردند، دوره‌های ماراتونی گذاشتند و کاری جز شکستن کوزه انجام ندادند. این کار مفرحی نبود، ولی از پرداخت پول واقعی بهتر بود.

طی چند ماه آینده، بلیزارد متوجه شد که مردم علاقه‌ی بیشتری به دور زدن سیستم‌های دیابلو ۳ دارند تا بازی کردن آن؛ این مسئله به مشکلی تبدیل شد که برای حل آن باید راهکاری جدی اندیشیده می‌شد. از ۱۵ می تا آخر آگوست، تیم دیابلو ۳ حدوداً هجده پچ و هات‌فیکس برای بازی منتشر کردند که در هرکدام باگ‌هایی رفع شد، مهارت‌های شخصیت‌ها تغییر داده شد و به شکایت بازیکن‌ها رسیدگی شد. بزرگ‌ترین این پچ‌ها که در ۲۱ آگوست ۲۰۱۲ به بازی اضافه شد، سیستمی به نام ترازهای پاراگون (Paragon Levels) اضافه کرد که به بازیکنان اجازه می‌داد پس از رسیدن به آخرین تراز (تراز ۶۰) همچنان به قوی‌تر شدن ادامه دهند. همچنین این پچ درجه‌سختی اینفرنو را آسان‌تر کرد و یک سری اثر منحصربفرد به تجهیزات افسانه‌ای اضافه کرد، طوری‌که با دریافت یک اسلحه‌ی جدید حس یک ماشین جنگی سهمیگن را پیدا می‌کردید.

ولی بلیزارد می‌دانست این پچ‌ها صرفاً چسب‌زخم هستند؛ یعنی یک سری راه‌حل موقتی هستند تا بازیکنان را مجبور کنند کاری فراتر از کوزه شکستن انجام دهد. از زخمی که به پهلوی دیابلو ۳ وارد شده بود، همچنان خون می‌چکید و زمان زیادی لازم بود تا آن را درمان کرد.

***

در مرکز محوطه‌ی بزرگ بلیزارد در ایروین، مجسمه‌ی غول‌پیکری از یکی از ارک‌های وارکرفت قرار دارد. در اطراف مجسمه حلقه‌ای از پلاک‌ها قرار داده شده‌اند که روی هرکدام پیغامی متفاوت نوشته شده است، پیغام‌ّهایی که قرار است شعاری برای کارکنان بلیزارد باشند. برخی از شعارها انگار از هجویه‌ی پوسترهای انگیزشی برگرفته شده‌اند: «جهانی فکر کنید»، «به کیفیت متعهد باشید»، ولی یکی از شعارها برای تیم سازنده‌ی دیابلو ۳ در طی سال ۲۰۱۲ بسیار ملموس بود: «هر صدایی مهم است». اعصاب بازیکنان خرد شده بود و سازندگان بازی نیز خود را موظف می‌دیدند به حرف آن‌ها گوش بدهند. تهیه‌کنندگان و طراحان بازی به هر پاتوق آنلاینی که به ذهنشان می‌رسید سر زدند تا از بازخورد بازیکنان درباره‌ی چگونگی بهتر کردن بازی باخبر شوند: از ردیت گرفته تا انجمن‌های بلیزارد. در پست‌های وبلاگ و نامه‌هایی که در طول تابستان و پاییز ارسال شدند، بلیزارد به بازیکنان قول داد که برنامه‌ای درازمدت برای رفع مشکلات خانه‌ی حراج، بهبود سیستم غنیمت و مفرح‌تر کردن محتوای پایانی بازی دارد.

این درجه از تعهد غیرعادی بود. معمولاً کار استودیوهای بازیسازی این بود که بازی را منتشر کند و بعد آن را رها کند؛ گاهی هم یک تیم کم‌تعداد را مامور می‌کرد تا پیش از شروع پروژه‌ی جدید، باگ‌های ناجور را رفع کنند. ولی بلیزارد هویت خود را بر پایه‌ی ساختن بازی‌هایی بنا نهاده بود که قرار بود مدتی طولانی ماندگار بمانند. بلیزارد عادت داشت تا سال‌ها پس از انتشار برای بازی‌هایش پچ‌های رایگان منتشر کند و به حمایت از بازی ادامه دهد، چون باور داشت که این حمایت طولانی حسن نیت طرفداران را جلب خواهد کرد و این مسئله به فروش بیشتر بازی‌ها منجر خواهد شد.

(پاورقی: دیابلو ۲ در سال ۲۰۰۰ منتشر شده بود، ولی تا سال ۲۰۱۶ همچنان داشت پچ جدید دریافت می‌کرد. استارکرفت در سال ۱۹۹۸ منتشر شده بود، ولی در سال ۲۰۱۷ یک پچ جدید دریافت کرد. هیچ شرکت دیگری نیست که بازی‌های قدیمی‌اش را برای مدتی این‌چنین طولانی به‌روز نگه داشته باشد.)

تا پایان جولای ۲۰۱۲، دیابلو ۳ به فروش خیره‌کننده‌ی ده میلیون نسخه دست پیدا کرد. نظر بازیسازان بلیزارد این بود که بازی مفرحی ساخته‌اند، ولی این را هم می‌دانستند که بازی‌شان قرار است بسیار بهتر شود. وایات چنگ (Wyatt Cheng)، یکی از طراحان تکنیکی ارشد بازی گفت: «این بازی الماسی بود که بد تراشیده شده بود. می‌دانستیم که باید کمی بیشتر آن را صیقل بدهیم. به کمی کار بیشتر نیاز داشت.» خوشبختانه مایک مورهیم (Mike Morhaime)، مدیر عامل بلیزارد، به تیم دیابلو ۳ گفته بود که تا مدت زمان نامعلوم در آینده به انتشار پچ‌های رایگان ادامه دهند. چنگ گفت: «در شرکت‌های کمی هست که میلیون‌ها نسخه از یک بازی را بفروشیم و همچنان حس کنیم که می‌توانستیم عملکرد بهتری داشته باشیم. با توجه به لانچ پرتلاطم بازی، بازه‌ی زمانی طولانی‌ای در اختیارمان قرار داده شده بود تا آن را بهتر کنیم.»

البته این فقط یکی از دیدگاه‌هایی بود که می‌شد به موقعیت داشت. دیدگاه دیگر این بود که کسانی که روی دیابلو ۳ کار کرده بودند – کسانی که بعضی‌هایشان تقریباً یک دهه می‌شد که مشغول کار روی بازی بودند – وقت استراحت نداشتند. هرکسی که زمان زیادی را روی یک پروژه سپری کرده باشد، می‌داند که به پایان رساندن آن چه لذتی دارد و وقتی هم که به پایان برسد، دیگر هیچ‌گاه دلتان نمی‌خواهد به آن نگاه کنید. چنگ که کار روی دیابلو ۳ را در روزهای اولیه شروع کرده بود گفت: «داشتم پادکستی درباره‌ی روان‌شناسی به نام آنجلا داک‌ورث (Angela Duckworth) گوش می‌دادم که تورهای تبلیغاتی برای معرفی کتابش راه انداخته بود. او درباره‌ی مفهوم جَنَم می‌نوشت. او گفت جنم ویژگی‌ای است که بسیاری از افراد موفق از آن برخوردارند. جنم یعنی پافشاری، یعنی این‌که به هر قیمتی شده پا به جلو نهاد. برای انجام هر کاری که ارزش انجام دادن دارد. جنم داشتن به معنای این نیست که هر روز از زندگی‌تان لذت می‌برید. البته بعضی‌وقت‌ها لذت هم می‌برید و وقتی می‌برید، فوق‌العاده است. ولی برای جنم داشتن، معمولاً باید هدف بلندمدت را ببینید، چشم‌انداز درازمدت را در نظر داشته باشید و هر مانعی را که روزانه به آن برخورد می‌کنید پشت‌سر بگذارید، آن هم در حالی‌که هدف نهایی همیشه جلوی چشم‌تان است.»

هدف «نهایی»، یا حداقل نقطه‌عطف بعدی، بسته‌الحاقی دیابلو ۳ بود. معمولاً رسم بر این بود که بلیزارد بسته‌الحاقی‌های زیادی را برای هریک از بازی‌های مجموعه منتشر کند. سازندگان دیابلو ۳ هم می‌دانستند که بسته‌الحاقی‌شان برای این بازی بهترین فرصت برای متحول کردن بازی است. در اواخر سال ۲۰۱۲، آن‌ها یک پرونده‌ی بزرگ در گوگل باز کردند و در آن همه‌ی مشکلاتی را که باید رفع می‌کردند و قابلیت‌های جدیدی را که می‌خواستند اضافه کنند (مثل بازنگری در یک آیتم یا تعیین اهداف جدید برای بخش پایان بازی) فهرست کردند.

ولی آن‌ها به رهبری جدید نیاز داشتند. جی ویلسون (Jay Wilson)، کارگردان درازمدت دیابلو ۳، اعلام کرده بود که می‌خواهد به‌خاطر خستگی شدید از مقامش کناره‌گیری کند. او دلیل این خستگی را ده سال کار مداوم روی یک بازی اعلام کرده بود. (پاورقی: در کمال تعجب، بلیزارد به جی ویلسون اجازه نداد برای این کتاب مصاحبه شود.)

بلیزارد به کارگردانی جدید نیاز داشت؛ این کارگردان نه‌تنها باید توسعه‌ی بسته‌الحاقی جدید را رهبری می‌کرد، بلکه باید آینده‌ی دیابلو ۳ را نیز شکل می‌داد. یک فرد تازه‌وارد در استودیو وجود داشت که برای این پست بسیار مناسب بود.

وقتی جاش ماسکرا برای اولین بار درخواست کار را در وبسایت داخلی بلیزارد دید، قصد اقدام برای درخواست نداشت. او داشت از چالش‌های پورت کردن دیابلو ۳ برای کنسول‌ها و نظارت بر یک تیم کوچک لذت می‌برد. با این‌که اعضای تیم او از سه نفر به بیست‌وپنج نفر افزایش پیدا کرده بودند، ولی همچنان شرایط با روزهای کارش در یوبی‌سافت زمین تا آسمان فرق داشت. در یوبی‌سافت او باید تیمی متشکل از چهارصد و خورده‌ای نفر را هدایت می‌کرد. حتی وقتی ویلسون و بقیه‌ی رهبران بلیزارد ماسکرا را تشویق کردند تا برای پذیرش این مسئولیت اقدام کند، او تمایل زیادی به این کار نداشت. او گفت: «من به این‌که مدیریت پورت نسخه‌ی کنسولی به من سپرده شود راضی بودم. چون دائماً مشغول کار روی خود بازی بودم، نه سر و کله زدن با پاورپوینت.»

ولی ماسکرا به فرهنگ تیم بازیسازی دیابلو ۳ هم علاقه داشت و طولی نکشید که متقاعد شد تا درخواست کار را مطرح کند. پس از برگزاری یک سری مصاحبه – نه‌تنها با تیم مدیریتی بلیزارد، بلکه با همه‌ی همکاران – ماسکرا به دفتر فرانک پیرس (Frank Pearce)، یکی از موسسین بلیزارد فرا خوانده شد تا خبر پذیرشش به او اعلام شود. مقام کارگردانی به او سپرده شده بود. ماسکرا برای مدت زمان طولانی در تیم دیابلو ۳ قرار نداشت، ولی همکارانش به‌عنوان طراح و رهبر برای او احترام قائل بودند و بلیزارد می‌خواست آینده‌ی بازی در دست او باشد. ماسکرا گفت: «وقتی خبر را به من اعلام کردند، لحظه‌ای فوق‌العاده بود. ولی بلافاصله بعدش اضطراب زیادی به من دست داد. چون دیابلو نه فقط یکی از مجموعه‌های بزرگ بلیزارد، بلکه یکی از مجموعه‌های بزرگ صنعت بازی است. مسئولیت هدایت آن بسیار سنگین بود.»

پس از کارگردان شدن، یکی از اولین اقدامات ماسکرا این بود که کنار بقیه‌ی اعضای دیابلو ۳ بنشنید و از آن‌ها حس‌شان را بپرسد. یک زمانی این افراد همکار او بودند، ولی حالا باید به او جواب پس می‌دادند. آن‌ها چه جنبه‌هایی از دیابلو ۳ را دوست داشتند؟ آن‌ها طی سال‌های آتی چه آینده‌ای را برای دیابلو ۳ می‌دیدند؟ معمولاً ماهیت بسته الحاقی بازی‌های کامپیوتری این بود که محتوای جدید اضافه کنند: مراحل جدید، آیتم‌های جدید، کلاس‌های جدید؛ ولی هدف بلیزارد این بود که با این بسته‌الحاقی دیابلو ۳ را متحول کند. ماسکرا گفت: «طولی نکشید که معلوم شد آن‌ها می‌خواهند از راه بسته الحاقی نه‌تنها مشکلات لانچ بازی را رفع کنند، بلکه آینده‌ای جدید برای دیابلو ترسیم کنند. این فشاری بود که تیم سازنده‌ی بازی روی خود حس می‌کرد و همه داشتند در مقیاس بزرگ فکر می‌کردند.»

چیزی که برای ماسکرا روشن شد، و چیزی که سعی کرد به بقیه‌ی اعضای تیمش منتقل کند، این بود که آن‌ها هنوز نمی‌دانستند ماهیت دیابلو ۳ دقیقاً چیست. ماسکرا دوست داشت خاطرنشان کند که وقتی گیمرها از دیابلو ۲ تعریف می‌کردند، چیزی که در ذهن داشتند نسخه‌ی اولیه‌ی بازی نبود؛ چیزی که آن‌ها در ذهن داشتند نسخه‌ای از بازی بود که در سال ۲۰۰۱ منتشر شد. در آن سال بلیزارد با گوش دادن به بازخورد طرفداران بسته‌الحاقی اربابان نابودی (Lords of Destruction) را منتشر کرد. دیابلو ۲، در کنار اربابان نابودی، نسخه‌ای از بازی بود که در حافظه‌ی طرفداران به جا مانده بود. این بسته‌الحاقی حاصل بازخورد میلیون‌ها بازیکن و واکنش مستقیم بلیزارد به این واکنش‌ها بود.

ماسکرا گفت: «سختی قضیه این است که می‌توانید یک بازی بسازید، می‌توانید یک بازی را تست کنید و حتی می‌توانید فکر کنید که بازی را می‌شناسید، ولی وقتی آن را منتشر کنید، همه‌ی تصورات‌تان به هم می‌ریزند. در همان روز اول، تعداد ساعاتی که بازیکن‌ها بازی را کرده‌اند، از تعداد ساعات بازی کل اعضای تیم سازنده بیشتر می‌شود. برای همین چیزهایی خواهید دید که هیچ‌گاه قرار نبود دیده شوند. شما بازیکن‌ها را در حال واکنش نشان دادن به بازی‌تان خواهید دید… آن‌ها مشغول بازی هستند، با آن درگیر شده‌اند، در حال تعامل با آن هستند. عاملی که باعث می‌شود این مسئله سخت شود، یادگیری انضباط و اراده‌ی لازم برای نشان دادن واکنش درست به این بازخوردهاست.»

اعضای تیم سازنده‌ی دیابلو ۳ در حال آماده‌سازی بسته‌الحاقی بازی – با نام دروگر اشباح (Reaper of Souls) – بودند و در این میان فرصتی برای خود دیدند تا اشتباهات گذشته را جبران کنند؛ نه فقط خطای ۳۷، بلکه همه‌ی ایرادات اولیه‌ی دیابلو ۳. این فرصتی برای تیم بود تا «اربابان نابودی» خاص خود را بسازند و قله‌هایی را فتح کنند که دیابلو ۲ سال‌ها قبل فتح کرده بود. راب فوت (Rob Foote)، یکی از تهیه‌کننده‌های ارشد گفت: «تصورمان این بود که این فرصت ما برای بازپس‌گیری اعتماد طرفداران است. بهتر است از آن استفاده کنیم.»

شاید در نظر کسی که از بیرون به ماجرا نگاه می‌کرد عجیب به نظر می‌رسید که یک بازی که ده سال در دست ساخت قرار داشت، به هنگام لانچ اینقدر عیب و ایراد داشته باشد. نظریه‌ی ماسکرا در این باره این بود: ایرادات دیابلو ۳ تاثیر مستقیم سایه‌ای بودند که دیابلو ۲ روی تیم سازنده‌ی بازی انداخته بود. همان‌طور که ماسکرا در سخنرانی‌ای در سال ۲۰۱۵ گفت: «دیابلو ۲ سایه‌ی بزرگی روی اعضای تیم انداخته بود. فشار ظاهر شدن در سطح این بازی فوق‌العاده بدجوری روی دوش تیم سنگینی می‌کرد و روی بسیاری از تصمیمات اثر گذاشت.»

اعضای تیم سازنده‌ی عصر اژدها: محفل تفتیش عقاید (Dragon Age: Inquisition) تحت‌تاثیر واکنش منفی به عصر اژدها ۲ قرار داشتند (رجوع شود به فصل ۶)، ولی بلیزارد با مشکلی متضاد مواجه شده بود: دیابلو ۳ باید به موفقیت بزرگ دیابلو ۲ می‌رسید و آن را پشت‌سر می‌گذاشت. طراحان دیابلو ۳ حاضر بودند در بعضی زمینه‌ها دست به خلاقیت بزرگ بزنند، مثل سیستم مهارت انعطاف‌پذیر بازی که عموماً به‌عنوان یکی از نقاط قوت آن شناخته می‌شود. ولی در نظر ماسکرا، آن‌ها نسبت به بقیه‌ی عناصر سنتی مجموعه بیش‌ازحد محافظه‌کارانه عمل کردند.

ماسیکرا، به‌عنوان یک عضو تازه‌وارد، حاضر بود پیش‌فرض‌های بقیه را درباره‌ی این‌که چه چیزی باعث می‌شود دیابلو «دیابلو» باشد، به چالش بکشد، حتی اگر در این راستا مجبور می‌شد با یک سری از کارکشته‌های بلیزارد بجنگد. برای نسخه‌ی کنسولی بازی – که در کنار دروگر اشباح در دست ساخت قرار داشت – ماسکرا تلاش زیادی کرده بود تا قابلیت «جاخالی دادن» به بازی اضافه شود. به‌لطف این قابلیت، بازیکن می‌توانست با استفاده از جوی‌استیک روی زمین قل بخورد و در برابر حملات دشمن جاخالی دهد. این تصمیم جنجالی بود.

ماسکرا گفت: «قابلیت قل خوردن برای اعضای تیم بسیار بحث‌برانگیز بود. بسیار بسیار بحث‌برانگیز. سر این‌که چرا روی کنسول به این قابلیت نیاز داریم، درگیر بحث‌های طولانی با دیگر طراحان شدم.»

استدلال ماسکرا این بود که اگر بازیکنان برای ساعات طولانی این طرف و آن طرف راه بروند و هیچ راهی وجود نداشته باشد تا حالت حرکت کردنشان را تغییر دهند، خسته می‌شوند. دکمه‌ی محبوب پریدن در جهان واکرفت گواهی بر این مدعا بود. استدلال بقیه‌ی طراحان این بود که اضافه کردن قابلیت جاخالی دادن/قل خوردن اثر آیتم‌هایی را که سرعت راه رفتن بازیکن را افزایش می‌دادند – ایده‌ای که از دیابلو ۲ به ارث رسیده بود – کاهش می‌داد و در نتیجه حس رضایت‌بخشی بازی را در درازمدت کاهش می‌داد. ماسکرا گفت: «هردو استدلالی قوی هستند. هردو استدلالی درست هستند. در نهایت باید پیش خود بگویید: بسیار خب، حاضرم یک سری از پاداش‌های درازمدت را فدای حس لذت کوتاه‌مدت کنم… متوجهم که دارم حس پاداش را تا حدی از بین می‌برم، ولی برای این‌که این بازی، حس یک بازی کنسولی داشته باشد، لازم است که انگشت شست من هر از گاهی مشغول انجام کاری باشد. حرکت دادن آن حس خوبی دارد. حرکت دادن انگشت شست با تجربه‌ی بازی روی کنسول گره خورده است.» (ماسکرا در نهایت در این مبارزه پیروز شد و قابلیت جاخالی دادن به بازی اضافه شد.)

ماسکرا و اعضای تیمش، با آزمون‌وخطا روی نسخه‌ی کنسولی بازی، می‌توانستند اقداماتی انجام دهند که در نظر دیگر اعضای تیم زیاده‌روی بودند، چون در طراحی نسخه‌ی کنسولی بازی فشار برای وفادار ماندن به فرمول دیابلو ۲ حس نمی‌شد. او گفت: «فکر کنم یکی از آزادی‌بخش‌ترین اختیارات همین بود. اعضای تیم سازنده‌ی نسخه‌ی کامپیوتر نیت خوبی داشتند، ولی به‌خاطر تمام فشارها و تمام انتظاراتی که از آن‌ها می‌رفت، طرح‌های اولیه‌ای زدند که بسیار محافظه‌کارانه بودند. ولی تجربه‌ی ساختن نسخه‌ی کنسولی مثل جولان دادن در غرب وحشی بود. از بعضی لحاظ، وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم… حس می‌کنیم کمی خام بودیم. ما نزدیک به شش ماه بود که داشتیم با این بازی سر و کله می‌زدیم و از تاریخچه‌ی تمام تصمیماتی که به خلق این لحظه منجر شدند خبر نداشتیم؛ صرفاً مثل چندتا بچه بودیم که وارد گود شده بودیم و داشتیم دکمه فشار می‌دادیم.»

برای بازی‌ای که برای سالیان دراز در دست ساخت قرار داشت، زاویه‌دیدی نو می‌توانست مفید واقع شود، خصوصاً وقتی بلیزارد مشغول بازبینی مکانیزم‌های پایه‌ی دیابلو ۳ (مثل سیستم غنیمت) شد. در نسخه‌ی کامپیوتر دیابلو ۳، دشمنان پس از کشته شدن یک عالمه غنیمت به جا می‌گذاشتند و بازیکنان نیز با برداشتن اسلحه‌ها و تجهیزات باحال جدید هجوم آشنای دوپامین به مغزشان را حس می‌کردند. ولی بدون موس و کیبورد، گشتن بین آن همه حلقه و گردن‌بند درخشان می‌توانست بسیار طاقت‌فرسا باشد. همچنان که تیم سازنده‌ی نسخه‌ی کنسولی دیابلو ۳ در حال تست بازی بودند، ماسکرا متوجه شد که تعداد زیاد غنیمت‌ها مانعی سر راه پیشرفت بازیکنان است و آن‌ها را مجبور می‌کند هر چند ثانیه یک بار بازی را متوقف کنند تا کوله‌پشتی‌شان را مرتب کنند.

در این لحظه بود که تصمیم گرفتند فرمول بازی را دستکاری کنند. ماسکرا گفت: «پیش خود گفتیم: بسیار خب، هرگاه که قرار باشد یک غنیمت سفید یا خاکستری (آیتم‌های کم‌ارزش) بیرون بیفتد، هفتاد درصد موارد به جای آن طلا خواهد افتاد.» شاید این تغییر در نظر طرفداران دیابلو ۳ شدید به نظر می‌رسید، ولی پایه‌واساس سیستمی را فراهم کرد که تیم سازنده نام آن را غنیمت ۲.۰ گذاشت، سیستمی که دیابلو ۳ را نه‌تنها روی کنسول، بلکه روی کامپیوتر هم بهتر کرد. ماسکرا گفت: «به این نتیجه رسیدیم که شاید بتوانیم نرخ افتادن آیتم‌ها را کمتر کنیم. اگر هم قرار بود تعداد آیتم‌ها کمتر شود، لازم بود که کیفیتشان بالاتر برود.»

با سیستم غنیمت ۲.۰، ماسکرا و اعضای تیمش امیدوار بودند که تمام نقدهای وارشده به سیستم تجهیزات و غنیمت در دیابلو ۳ رسیدگی کنند. یکی از اعتراضات طرفداران این بود که دستیابی به آیتم‌های «افسانه‌ای» سطح‌بالا بیش از حد طول می‌کشید، بنابراین در غنیمت ۲.۰ این قانون تعیین شد که از جسد هر باس بزرگ حداقل یک آیتم افسانه‌ای بیفتد. طرفداران خاطرنشان کرده بودند که وقتی بالاخره به آیتم‌های افسانه‌ای دست پیدا می‌کردند، بازی قابلیت‌های این آیتم‌ها را به صورت تصادفی تولید می‌کرد، برای همین این احتمال وجود داشت که بازیکن یک اسلحه‌ی نارنجی پیدا کند و ذوق‌زده شود، ولی پی ببرد که این اسلحه به درد کلاسش نمی‌خورد و توی ذوقش بخورد.

(پاورقی: آیتم‌های تولید تصادفی زیاد با سیستم قابلیت‌های دیابلو ۳ سازگار نبودند. در دیابلو ۲ هر قابلیت برای همه‌ی کلاس‌ها کارآمد بود، ولی دیابلو ۳ رویکردی متمرکزتر را دنبال کرد. مثلاً در دیابلو ۳ تبر قدرت (Axe of Strenght) فقط به درد کلاس بربر می‌خورد، برای همین اگر در نقش شکارچی شیاطین بازی می‌کردید، گرفتن این اسلحه ضدحال اساسی بود. همچنین تیری که قابلیت هوش (Intelligence) را بالا می‌برد – قابلیتی که عموماً برای جادوگران کاربرد دارد – عملاً برای همه بی‌فایده بود. جادوگران نمی‌توانستند از تیر و کمان استفاده کنند و کلاس‌های تیرانداز نیز به قابلیت هوش نیازی نداشتند.)

بنابراین غنیمت ۲.۰ سیستم معیارسنجی‌ای را به بازی اضافه کرد که تولیدکننده‌ی رقم تصادفی را دستکاری می‌کرد تا در شرایطی که بازیکن یک آیتم افسانه‌ای را برمی‌داشت، آن آیتم چیزی باشد که به آن نیاز داشته باشد.

در طول سال ۲۰۱۳ بازیسازان بلیزارد دور هم جمع می‌شدند تا درباره‌ی مسیری که می‌خواستند با «دروگر ارواح» طی کنند، تصمیم بگیرند؛ در طول این جلسات یکی از مفاهیمی که دائماً در بحث‌ها مطرح می‌شد «تصادفی‌سازی» بود. به‌هرحال، ارقام تصادفی همیشه قلب تپنده‌ی دیابلو بودند. از انتشار اولین بازی دیابلو در سال ۱۹۹۶ که در آن بازیکن‌ها در سیاه‌چاله‌های تصادفی زیر شهر ویران تریسترام (Tristram) راه می‌افتادند و هیولا می‌کشتند، سری بازی‌های دیابلو عملاً برای هر کاری به تولیدکننده‌های رقم تصادفی تکیه داشتند. چینش سیاه‌چاله‌ها تصادفی بود. صندوق‌های گنج تصادفی بودند. بیشتر آیتم‌های جادویی تصادفی بودند؛ بازی این آیتم‌ّها را از جدول بزرگی از پیشوندها و پسوندها جمع‌آوری می‌کرد و قابلیت هر آیتم نیز به اسمش پیوند خورده بود. (مثلاً اگر پیشوند یک کمربند «خوش‌شانس» (Lucky) بود، مقدار طلایی را که از هیولاها دریافت می‌کردید افزایش می‌داد. اگر پسوند یک آیتم «زالووار» (Of the Leech) بود، با هر حمله به شما جان اضافه می‌کرد.)

این تصادفی بودن یکی از دلایل محبوبیت گسترده‌ی دیابلو بود. بازی کردن دیابلو مثل به راه انداختن یک کمپین داستانی در سیاه‌چاله‌ها و اژدهایان بود: با هر دور بازی جدید، تجربه‌ای کاملاً متفاوت برایتان رقم می‌خورد. پیدا کردن یک آیتم جدید و کلیک روی گزینه‌ی «شناسایی آیتم» بسیار اعتیادآور بود، چون هر بار ممکن بود با یک آیتم کاملاً جدید مواجه شوید. دیابلو همان بخش از مغز ما را ارضا می‌کرد که باعث می‌شود یک عالمه پول را صرف خرید بلیط بخت‌آزمایی و چرخانک‌های قمار کنیم. جای دیابلو کنار میزهای کارت‌بازی در کازینوهای پرزرق‌وبرق وگاس خالی به نظر می‌رسد.

زمان زیادی طول کشید تا طراحان بفهمند که دغدغه‌ی ذهنی‌شان در راستای حفظ ارقام تصادفی داشت به دیابلو ۳ آسیب می‌زد. کوین مارتنز (Kevin Martens)، یکی از طراحان ارشد گفت: «به‌شخصه پیش درگاه تصادفی‌سازی زانو زده بودم و داشتم آن را ستایش می‌کردم. وقتی هم که می‌توانستم چیزی را تصادفی‌تر کنم، به این دقت نمی‌کردم که تصادفی‌سازی راهی برای افزایش قابلیت تکرار بازی است… وقتی مردم از من می‌پرسند: «تفاوت اصلی بین دیابلو ۳ و دروگر ارواح چیست؟»، کوتاه‌ترین پاسخ من این است: در دروگر ارواح، ما ناخالصی‌های تصادفی‌سازی را رفع کردیم. کاری کردیم تصادفی‌سازی در راستای لذت بازیکن کار کند، نه خلاف آن.»

در اینجا بود که دیابلو ۳ راه خود را از لاس‌وگاس سوا کرد. بلیزارد نمی‌خواست برنده‌ی میدان همیشه کازینو باشد. جاش ماسکرا و اعضای تیمش متوجه شدند که راه راضی نگه داشتن بازیکنان این بود که کمی امتیاز به آن‌ها بدهند. ماسکرا گفت: «وقتی دیابلو ۳ لانچ شد، دستیابی یا عدم دستیابی به آیتم افسانه‌ای فقط به ریخته شدن یک سری تاس بستگی داشت. گاهی‌اوقات شانس با شما یار می‌شد و گاهی هم نه… به هنگام ساختن دروگر ارواح پیش خود گفتیم: بسیار خب، هدف ما تقلب کردن نیست. ما نمی‌خواهیم بازیکن حس کند که داریم بازی را برای او آسان می‌کنیم، ولی لازم بود کمی شرایط را به نفع بازیکن تغییر دهیم تا پیدا کردن یک آیتم افسانه‌ای ۱۰۴ ساعت طول نکشد.»‌

(پاورقی: یکی از خاطرات موردعلاقه‌ی ماسکرا این بود که وقتی داشت برای اولین بار دیابلو ۳ را در نقش یک بربر تبر به دست بازی می‌کرد، ۱۰۴ ساعت طول کشید تا یک آیتم افسانه‌ای پیدا کند (خودش این را چک کرد تا مطمئن شود). وقتی بالاخره افتادن آن آیتم نارنجی درخشان را کف زمین دید، حس لذتی فوق‌العاده به او دست داد؛ تا این‌که دید آیتم مربوطه تیر تیرکمان بود. بربرها نمی‌توانستند از تیرکمان استفاده کنند.)

همچنین لازم بود که اقداماتی برای رفع مشکلات درجه‌سختی بازی انجام شود. وقتی طراحان بلیزارد داشتند روی نسخه‌ی اولیه‌ی دیابلو ۳ کار می‌کردند، به این باور رسیده بودند که بازیکنان دنبال دیابلویی هستند که نسبت به عناوین پیشین مجموعه چالش‌برانگیزتر باشد. مارتنز گفت: «ما ویدئوی تبلیغاتی‌ای ساخته بودیم که شعارش این بود: «دیابلو قرار است دمار از روزگارتان دربیاورد». برخی از اعضای تیم‌مان بودند که خاطرنشان می‌کردند که بازی چقدر سخت بود و با این‌که بازیسازان باتجربه‌ای بودند، باز هم دمار از روزگارشان درمی‌آمد. حقیقت این است – و حالا که با بینش فعلی به گذشته نگاه می‌کنیم به این حقیقت رسیده‌ایم – که بعضی افراد می‌خواهند بازی بسیار سخت باشد و برخی هم می‌خواهند بازی کمی آسان‌تر باشد. برخی هم دنبال چیزی بینابین هستند.»

مسئله فقط این نبود که حالت اینفرنو زیادی سخت بود؛ بازیکنان صرفاً علاقه‌یشان را به تجربه‌ی چندباره‌ی کمپینی یکسان از دست داده بودند، خصوصاً وقتی تنها عامل متغیر جان‌سختی هیولاها بود. آن ساختاری که در سال ۲۰۰۱ لذت‌بخش بود، بنا به دلایل مختلف در سال ۲۰۱۲ کسل‌کننده شده بود. حوزه‌ی طراحی بازی‌های ویدئویی طی دهه‌ی گذشته جهش‌های زیادی را پشت‌سر گذاشته بود. ده‌ها کلون دیابلو طی سال‌های پیشین منتشر شده بودند و حتی بعضی‌هایشان فرمول دیابلو ۲ را ارتقا داده بودند (هرچند که هیچ‌کدام به‌اندازه‌ی دیابلو ۲ به موفقیت نرسیده بودند). وقتی دیابلو ۳ منتشر شد، مردم انتظار ریتمی را داشتند که خیلی تکراری نباشد.

دروگر ارواح فرصتی برای حل این مشکلات بود. راه‌حل کوتاه‌مدت بلیزارد برای دیابلو ۳ این بود که از راه پچ‌های پس از انتشار، درجه‌سختی اینفرنو را آسان‌تر کند، ولی با انتشار این بسته‌الحاقی می‌شد راه‌حل‌ها را وارد سطح جدیدی کرد. مارتنز گفت: «حدوداً اواخر نوامبر ۲۰۱۲ بود که به فکرم رسید که شاید بهتر باشد سیستم درجه‌سختی بازی را از ابتدا طراحی کنیم.» با این حال این کار آسانی نبود. «کلیت بازی بر پایه‌ی این چهار درجه‌سختی ساخته شده بود. تمام ارقام مربوط به هیولاها بر پایه‌ی این چهار درجه‌سختی تعیین شده بودند.»

کوین مارتنز سعی کرد دید خود را وسیع‌تر کند. آیا بهتر نبود به جای نگاه کردن به درجه‌سختی‌ها به‌عنوان مقاطع مختلف پیشرفت در بازی، تیم سازنده ساختار دیابلو ۳ را از ابتدا طراحی می‌کرد و کاری می‌کرد هیولاها همپای پیشرفت بازیکن قوی‌تر شوند؟ غیر از این می‌شد یک سیستم متغیرساز جدید نیز به بازی اضافه کرد، طوری‌که هرکس که دنبال چالش بیشتری می‌گشت، می‌توانست حالت Hard یا Expert را فعال کند تا نوار سلامتی و دمج دشمنان افزایش یابد. اگر می‌خواستید بازی آسان‌تر شود، می‌توانستید حالت بازی را به نرمال برگردانید. برای حل مشکل «اول مرغ بود یا تخم‌مرغ» حالت اینفرنو، راهکار بلیزارد این بود که هم مرغ را بکشد، هم تخم‌مرغ را.

در نظر کسی که از بیرون به ماجرا نگاه می‌کرد، شاید این راه‌حلی واضح به نظر می‌رسید. درجه‌سختی بیشتر بازی‌ها از چنین سیستمی پیروی می‌کند. ولی برای یکی از بازی‌های مجموعه‌ی دیابلو این سیستم انقلابی بود. مارتنز گفت: «در ابتدا [این راهکار] شبیه به کوهی غیرممکن برای بالا رفتن به نظر می‌رسید. می‌دانستیم که باید یکی از مهم‌ترین بخش‌های بازی را تغییر دهیم، ولی تا به آن لحظه به بازی از این زاویه‌دید – از زاویه‌دید درجه‌سختی خودکار –  نگاه نکرده بودیم.»

دلیل این‌که تا به حال از این زاویه‌دید به قضیه نگاه نکرده بودند، دیابلو ۲ بود. تا به حال به ذهن اعضای تیم سازنده نرسیده بود که باید ساختار درجه‌سختی بازی را عوض کنند، چون سنت بازی‌های دیابلو همیشه همین بود؛ این‌که اول درجه‌سختی معمولی را تمام کنید، بعد درجه‌سختی کابوس و در آخر درجه‌سختی جهنم. طی کردن این روند چیزی بود که به دیابلو هویت بخشیده بود. در اوایل لانچ دیابلو ۳ بعضی از طرفداران بلیزارد را به باد انتقاد گرفتند، چون در این بازی برای اولین بار از دشمنان گوی سلامتی بیرون می‌افتاد و در نظر آن‌ها این مسئله خیانت به سنت مجموعه بود. برای همین حتی فکر کردن درباره‌ی متحول کردن ساختار کلی دیابلو ۳ سخت به نظر می‌رسید. ولی اگر این کار را می‌کردند چه؟ اگر برای آن جایگزین بهتری پیدا می‌کردند چه؟

در طی ماه‌ها پس از لانچ بازی، تعدادی از بازیکنان دیابلو ۳ به این‌که نمی‌توانستند بین چهار فصل بازی تله‌پورت کنند اعتراض کرده بودند و بلیزارد دنبال راهی بود تا به این بازخوردها واکنش نشان دهد. راب فوت گفت: «ما با مهندس‌ها همکاری کردیم و آن‌ها گفتند: اوه بله، می‌توانیم راهی برای انجام این کار پیدا کنیم. در واقع فکر کنم یکی از مهندس‌ّها بود که گفت: شاید حتی بتوانیم کار بهتری انجام دهیم.»

آن‌ها دوباره فکرهایشان را روی هم گذاشتند. چه می‌شد اگر به جای اجازه دادن به بازیکن‌ها برای تله‌پورت بین نقاط مختلف، یک حالت جدید به بازی اضافه می‌شد که همه‌چیز را تغییر می‌داد؟ اگر آن حالت به تمرکز اصلی محتوای پایان بازی تبدیل می‌شد چه؟

آن‌ها اسم این حالت جدید را حالت ماجراجویی (Adventure Mode) گذاشتند. پس از تمام کردن دروگر ارواح، می‌توانستید حالت ماجراجویی را باز کنید و وارد هریک از نواحی دلخواه‌تان در بازی شوید: از بیابان‌های کلدوم (Caldeum) گرفته تا کوه‌های یخ‌زده‌ی آریات (Arreat). هریک از پنج فصل بازی یک سری هدف جایزه‌دار تصادفی برایتان تعیین می‌کرد، مثل: «یک باس بکش» یا «یک سیاه‌چاله را پاکسازی کن». هرچه هدف‌ّهای بیشتری کامل می‌کردید، غنیمت بیشتری نصیب‌تان می‌شد. همچنین بخش ماجراجویی ایونت‌های ویژه و بخشی به نام Nephalem Rifts را به بازی اضافه کرد. این بخش شامل سیاه‌چاله‌های چندبخشی می‌شد که در آن‌ها نواحی و هیولاها از تمامی بخش‌های مختلف دیابلو ۳ در یک ضیافت گوتیک کنار هم جمع می‌شدند. طبق چشم‌اندازی که بلیزارد داشت، بخش ماجراجویی قرار بود بازیکن‌ها را تا ساعت‌ها پس از پایان بازی سرگرم نگه دارد. مسلماً درگیر شدن با این بخش از شکستن کوزه مفرح‌تر بود.

در آگوست ۲۰۱۳، در نمایشگاه گیمزکام در آلمان، بلیزارد آماده شد تا خبر انتشار دروگر ارواح را به اتاقی پر از گزارش‌گران و طرفداران بدهد. فرشته‌ی مقرب شیطانی مالتائل (Malthael) در مرکز توجه بسته‌الحاقی قرار داشت و در آن یک کلاس جدید به نام نهضت‌گر (Crusader) به بازی اضافه شد. قرار بود این بسته‌الحاقی یک عالمه قابلیت جدید به همراه داشته باشد: اولین‌شان سیستم غنیمت ۲.۰ بود که بلیزارد قصد داشت در پچی رایگان به بازی اضافه کند و امیدوار بود که به طرفداران نشان دهد که انتقادات‌شان به گوش‌شان رسیده است.

جاش ماسکرا گفت: «پیش از این‌که بخواهیم خبر را اعلام کنیم، جو اتاق پرتنش بود. می‌توانستم حس کنم که همه داشتند به این فکر می‌کردند: هومم، بهتر است چیزی که قرار است نشان دهید خوب باشد. تقریباً می‌توانستی حس کنی آن‌ها انتظار داشتند ناامید شوند.» سپس بلیزارد ویدئوی اعلام خبر را نمایش داد: یک میان‌پرده‌ی افتتاحیه‌ی چهار دقیقه‌ای برای دروگر ارواح که مالتائل را به دنیا معرفی کرد. این فرشته‌ی مقرب که در هریک از دستانش داسی وحشتناک در دست داشت، راه خود را از بین گروهی از جادوگران هورادریم (Horadrim) باز کرد و به برادر سابقش، تیرائل (Tyrael)، حمله کرد.» تیرائل گفت: «نفالم‌ها (Nephalem) جلوی تو را خواهند گرفت.» مالتائل پاسخ داد: «هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی مرگ را بگیرد.»

صدای انفجارمانند تشویق حضار بلند شد. ماسکرا گفت: «موجی از هیجان برخاست که می‌توانستی احساسش کنی. پیش خودم گفتم: بسیار خب، ظاهراً مردم حاضرند فرصتی دیگر به ما بدهند. بهتر است خرابش نکنیم.»

در ابتدا بلیزارد قصد داشت دروگر ارواح را در اواخر ۲۰۱۳ منتشر کند، ولی اعضای تیم دیابلو ۳ متوجه شدند که به زمان بیشتری نیاز دارند و آن را تا چهارماه نخست ۲۰۱۴ به تعویق انداختند. این تاخیر برای هیچ‌کس غافلگیرکننده نبود. بلیزارد معروف بود به این‌که برای ساخت بازی‌هایش هیچ عجله‌ای به خرج نمی‌دهد. به‌هرحال ساخت دیابلو ۳ ده سال طول کشیده بود و به‌سختی می‌شد یک بازی را پیدا کرد که حداقل یکی از ضرب‌الاجل‌هایش را رد نکرده بود.

یکی از نقل‌قول‌ها از زبان داستین براودر (Dustin Browder)، کارگردان استارکرفت ۲ به‌عنوان توصیفی دقیق از راه‌وروش بلیزارد برای بازی ساختن معروف شده است. در ژوئن ۲۰۱۲، بیش از یک سال پس از زمانی که بلیزارد امیدوار بود نخستین بسته‌الحاقی استارکرفت به نام قلب سوارم (Heart of the Swarm) را منتشر کند، براودر درباره‌ی پیشرفت بازی با من صحبت کرد. او گفت: ۹۹ درصد از مراحل ساخت بازی تمام شده است، ولی آن یک درصد آخر بدجوری دردسرساز است.» قلب سوارم تا مارس ۲۰۱۳ منتشر نشد. کار روی آن یک درصد نهایی تقریباً یک سال طول کشید.

راب فوت گفت: «عاملی که باعث می‌شود برنامه‌ریزی چالش‌برانگیز باشد، آزمون‌وخطاست. اگر می‌خواهید بازی‌ای عالی بسازید، باید به خود اجازه‌ی آزمون‌وخطا بدهید.»‌ آزمون‌وخطا همان یک درصد آخر بود. تهیه‌کنندگان بلیزارد سعی کردند تا در انتهای برنامه‌ریزی‌شان فضای خالی به جا بگذارند تا بازیسازان‌شان بتوانند همه‌ی جنبه‌های بازی را صیقل ببخشند و به این نتیجه برسند بازی‌ای بی‌نقص ساخته‌اند. فوت گفت: «این کار بسیار چالش‌برانگیز است، چون مردم پیش خود می‌گویند: فایده‌ی این همه وقت گذاشتن چیست؟ در این مدت دارند چه‌کار می‌کنند؟ جواب این است که مشغول آزمون‌وخطا هستند. نمی‌دانیم می‌خواهند چه‌کار کنند، ولی می‌دانیم که قرار است یک کاری بکنند.»

حتی با وجود تمام وقت اضافه‌ای که برای دروگر ارواح تعیین شده بود، جاش ماسکرا و هم‌تیمی‌هایش مجبور شدند یک سری از محتواهایی را که برای بازی در نظر داشتند حذف کنند. اعضای تیم دیابلو ۳ در کنار حالت ماجراجویی، سیستمی به نام دست شیطان (Devil’s Hand) در نظر گرفته بودند که ۵۲ دشمن بسیار قدرتمند را در جهان بازی قرار می‌داد. بازیکنان می‌توانستند در ازای دریافت آیتم‌های قابل‌جمع‌آوری آن‌ها را بکشند، به امید این‌که بالاخره هر ۵۲ آیتم را به دست بیاورند. اعضای تیم زمان کافی در اختیار نداشتند تا سیستم جمع‌آوری آیتم دست شیطان را آنطور که باید و شاید صیقل ببخشند، برای همین ماسکرا تصمیم گرفت آن را از بازی حذف کند. او گفت: «به نظر ما رسید که زمان اضافی در اختیار داریم، ولی نمی‌توانیم هردو محتوا را به بازی اضافه کنیم و حالت مهم‌تر نیز حالت ماجراجویی است، چون واقعاً سبک بازی بازیکنان را تغییر می‌داد. برای همین مجبور شدیم دست شیطان را کنار بگذاریم.»

(پاورقی: ایده‌های مرتبط به دست شیطان در نهایت در قالب مکعب کانای (Kanai’s Cube) در پچ ۲.۳ به بازی اضافه شدند. مکعب کانای یک جعبه‌ی جادویی انعطاف‌پذیر است که به بازیکنان دیابلو ۳ اجازه می‌دهد از تجهیزات افسانه‌ای‌شان قدرت جذب و جمع‌آوری کنند.)

با گذر ماه‌ها، همه‌ی کارکنان بلیزارد نسبت به پیشرفتی که داشتند احساس شعف داشتند. از زمان ظهور خطای ۳۷، آن‌ها موفق شدند فرمول دیابلو ۳ را دگرگون کنند، سیستم غنیمت را از نو بسازند و میلیون‌ها طرفدار دیابلو را با دروگر ارواح به جبهه‌ی خود برگردانند. ولی ماسکرا همچنان حس می‌کرد بازی یک ایراد اساسی دارد که هنوز به آن رسیدگی نکرده‌اند و با شیوه‌ای که دوست داشتند بازیکنان بازی را تجربه کنند در تناقض بود: خانه‌ی حراج.

وقتی بلیزارد برای اولین بار خانه‌ی حراج را – که با پول واقعی می‌چرخید – برای دیابلو ۳ اعلام کرد، افراد بدبین آن را به‌شکل یک سیاست کثیف پول‌پرستانه دیدند. سازندگان بلیزارد استدلال کردند که آن‌ها نیت شرافت‌مندانه‌تری در ذهن داشتند و اصرار داشتند که خانه‌ی حراج را ساخته‌اند تا تجربه‌ی رد و بدل کردن آیتم‌ها بین بازیکنان را بهبود ببخشند. در سال ۲۰۰۲، دیابلو ۲: ارباب تاریکی به بازارهای سیاهی که تحت مدیریت بلیزارد قرار نداشتند آلوده شده بود. در این بازارهای سیاه، مردم در سایت‌های غیرقابل‌اعتماد و مشکوک در ازای پرداخت پول واقعی آیتم‌های قدرتمند می‌خریدند. همان‌طور که کوین مارتنز گفت، هدف بلیزارد این بود که تجربه‌ی «سطح‌بالا» برای چنین بازیکنانی فراهم کند تا بتوانند در کمال امنیت و اطمینان آیتم خرید و فروش کنند.

با این حال، طولی نکشید که پس از لانچ دیابلو ۳ بلیزارد متوجه شد خانه‌ی حراج دارد به بازی آسیب می‌زند. برخی از بازیکنان از داد و ستد لذت می‌بردند، در این شکی نبود – خصوصاً بازیکنانی که مشغول فارم کردن غنیمت بودند و آن را در ازای سود بالا می‌فروختند – ولی برای عده‌ی زیادی خانه‌ی حراج دیابلو ۳ را به تجربه‌ای به‌مراتب ناخوشایند تبدیل کرده بود. وجود چنین چیزی در بازی لذت شکار تجهیزات بهتر را از بین می‌برد. پیدا کردن یک زره‌ی عالی چه لذتی داشت وقتی می‌توانستید به خانه‌ی حراج بروید و بهترش را بخرید؟

گروهی از بازیکنان که اسم خود را فولادزادگان (Ironborn) گذاشته بودند (تحت تاثیر خاندان گری‌جوی (Greyjoy) در بازی تاج‌وتخت)، حاضر نبودند از خانه‌ی حراج استفاده کنند. آن‌ها حتی نظرسنجی‌ای برای بلیزارد فرستادند و از بازیسازان خواستند که حالت فولازادگان را به دیابلو ۳ اضافه کنند. وایات چنگ گفت: «ما با جامعه‌ای از طرفداران مواجه بودیم که حرف‌شان این بود: هی بچه‌ها، دیابلو ۳ همان بازی‌ای است که انتظار داشتیم، منتها من با پرهیز از استفاده از خانه‌ی حراج تجربه‌ای کاملاً جدید برای خودم رقم زده‌ام. می‌توان از این منظر به دیابلو ۳ نگاه کرد و گفت که ما بازی فوق‌العاده‌ای داریم، ولی خانه‌ی حراج اثر مخربی روی دیدگاه بازیکنان نسبت به بازی دارد.»

یک روز در سپتامبر ۲۰۱۳، همچنان که دروگر ارواح در مرحله‌ی تولید قرار داشت، جاش ماسکرا در جلسه‌ای نشسته بود و داشت روی دفترش چیزی می‌کشید. این یکی از جلسه‌های روتین ماهانه‌ی بلیزارد برای طرح‌ریزی استراتژی بود. در این جلسه مایک مورهیم، مدیرعامل شرکت، در کنار تهیه‌کننده‌های اجرایی و مدیران پروژه‌ی شرکت جمع دور هم جمع می‌شدند تا درباره‌ی تجارت گفتگو کنند. وقتی موضوع بحث صحبت‌های فنی درباره‌ی مسائل اقتصادی بود، ماسکرا حواسش جای دیگری بود. اما ناگهان بحث دیابلو ۳ پیش آمد و طولی نکشید که پای خانه‌ی حراج وسط کشیده شد.

ماسکرا گفت: «مایک [مورهیم] نظرمان را از ما پرسید. اگر من هر جای دیگری بودم، احتمالاً می‌گفتم: می‌دانید چیست؟ باید درباره‌ی بعضی مسائل بیشتر فکر کنیم. هنوز مطمئن نیستم. ولی وقتی به حاضرین نگاه کردم و پی بردم که ایمان داشتن بازیکنان‌مان به ما چقدر مهم بود، گفتم: می‌دانید چیست؟ شاید بهتر باشد کلاً حذفش کنیم.»

پس از بحثی کوتاه درباره‌ی جنبه‌های تکنیکی انجام چنین کاری – مثلاً چگونگی اعلام خبر به بازیکنان، چگونگی رسیدگی به حراج‌های فعلی، مدت زمانی که لازم بود برای نهایی کردن طرح صبر کنند – این تصمیم به مرحله‌ی اجرا رسید. بالاخره وقتش رسیده بود خانه‌ی حراج دیابلو ۳ حذف شود. ماسکرا گفت: «پیش خودم فکر کردم: واو، این اتفاق واقعاً در حال وقوع است. فکر کنم مایک هم در این تصمیم سهیم بود. مایک گیمر پیگیری است. او عاشق بازی‌های ویدئویی است. او بیشتر از هر کسی عاشق بازیکن‌هاست. او حاضر است این تصمیمات را بگیرد و بگوید: می‌دانید چیست، این تصمیم بدون تلفاتی نخواهد بود. ولی کار درست همین است.»

در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۳، بلیزارد اعلام کرد که خانه‌ی حراج را در مارس ۲۰۱۴ غیرفعال خواهد کرد. بیشتر طرفداران از شنیدن این خبر خوشحال شدند. حال می‌توانستید با خیال راحت به شکار غنیمت بپردازید. دیگر آن فکر ضدحال که می‌توانید به جای شکار غنیمت با پول واقعی آیتمی بهتر پیدا کنید، ذهن‌تان را آزار نمی‌داد. یکی از اعضای کوتاکو نوشت: «آفرین بر تو بلیزارد. دوباره من را به بازی امیدوار کردی. حالا شاید انگیزه داشته باشم دوباره آن را تجربه کنم.»

وایات چنگ گفت: «بهترین تجربه‌ی دیابلو موقعی اتفاق می‌افتد که یک سری هیولا بکشید و در ازایش آیتم‌های بهتری دریافت کنید که بهتان اجازه می‌دهند شخصیت خود را قوی‌تر کنید. اگر فعالیتی که برای قوی‌تر شدن انجام شود، شامل هیولا کشتن نشود… این یعنی بازی در موقعیت خوبی قرار ندارد.»

حال به نظر می‌رسید که آن‌ها فرمول بی‌نقص را برای دروگر ارواح پیدا کرده بودند. در کنار ناحیه‌ی جدید (وست‌مارچ (Westmarch)) و باس جدید (مالتائل)، این بسته‌الحاقی قرار بود سیستم غنیمت ۲.۰ (که در قالب پچ برای همه‌ی بازیکنان رایگان بود)، حالت ماجراجویی و سیستم درجه‌سختی بازبینی‌شده را نیز عرضه کند. یک هفته پیش از انتشار دروگر ارواح، بلیزارد قصد داشت خانه‌ی حراج را حذف کند. همچنان که آن‌ها مراحل نهایی توسعه‌ی بسته‌الحاقی را انجام می‌دادند و آن را برای لانچ آماده می‌کردند، ماسکرا و اعضای تیمش احساس کردند که این لحظه‌ای بزرگ است. آن‌ها قرار است نظر مردم را به نفع خود برگردانند.

وقتی دروگر ارواح در ۲۵ مارس ۲۰۱۴ لانچ شد، از خطای ۳۷ خبری نبود. بلیزارد این بار زیرساخت سرورهای بازی را تقویت کرده بود. همچنین شرکت تصمیم گرفته بود سیستم پیغام‌رسانی خطاهای بازی را تقویت کند تا در صورت بروز مشکل، پیغام نمایش‌داده‌شده اینقدر مبهم نباشد. جاش ماسکرا گفت:‌ «فکر کنم یکی دیگر از درس‌هایی که یاد گرفتیم این بود که اگر با حالتی مضطرب و منتظر در بازی لاگین می‌کردید و خطای ۳۷ را می‌دیدید، پیش خودتان فکر می‌کردید: خطای ۳۷ چیست؟ من اصلاً نمی‌دانم این خطا چیست. حالا همه‌ی خطاها دقیق‌تر هستند و بدین صورت نوشته شده‌اند: این مشکلی است که اکنون با آن مواجه شده‌ایم. این بازه‌ی زمانی‌ای است که می‌توانید انتظار داشته باشید مشکل حل شود.»

اعضای بلیزارد با مشاهده‌ی واکنش طرفداران نفس راحتی کشیدند. طرفداران دیابلو نیز همچنین. یکی از منتقدان Ars Technica نوشت: «دیابلو ۳ بالاخره موفق شد گیم‌پلی لحظه‌به‌لحظه را که نقطه‌ی قوت مجموعه بود از نو کشف کند و همه‌ی عناصری که مانعی سر راه رسیدن بازی به بزرگی بودند، یا حذف شده‌اند، یا اصلاح. دروگر ارواح راه رستگاری دیابلو ۳ است.»

دو سال پس از لانچ، مردم بالاخره داشتند عاشق دیابلو ۳ می‌شدند. کوین مارتنز گفت: «وقتی به انجمن‌های اینترنتی سر می‌زدیم یا از جانب طرفداران بازخورد مستقیم دریافت می‌کردیم، مشکلاتی که بهشان اشاره می‌کردند مشخص‌تر بودند و کلی‌گرایی کمتری داشتند. در این لحظه بود که واقعاً به این باور رسیدم که داریم موفق می‌شویم.» همچنان که مارتنز و بقیه‌ی طراحان در حال جستجو در ردیت و بتل‌نت بودند، از دیدن بازیکنانی که از ضعیف بودن یک آیتم شاکی بودند یا از بلیزارد درخواست می‌کردند بیلدهای خاصی را باف کند، احساس خوشحالی کردند. دیگر بازیکنان جمله‌ی شومی را که حکم مرگ را برای هر بازی‌ای دارد به زبان نمی‌آوردند: «بازی حال نمی‌ده.»

لذت‌بخش‌ترین اتفاق برای جاش ماسکرا این بود که مردم عاشق نسخه‌ی کنسولی دیابلو ۳ شده بودند که در سپتامبر ۲۰۱۳ روی پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ و در آگوست ۲۰۱۴ روی کنسول‌های جدیدتر (پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان) منتشر شده بود. پس از چند دهه کلیک کردن روی موس، گفتن این حرف کفرآمیز به نظر می‌رسید، ولی بازی کردن دیابلو ۳ روی دسته‌ی پلی‌استیشن ۴ باحال‌تر از تجربه‌ی آن با موس و کیبورد بود.

در طی ماه‌ها و سال‌های آتی، بلیزارد پچ‌ها و قابلیت‌های جدید برای دیابلو ۳ منتشر کرد. برخی از آن‌ها مجانی بودند؛ مثل سیاه‌چاله‌ای به نام جزیره‌ی گری‌هالو (Greyhollow Island) و نسخه‌ی بازسازی‌شده از کلیسای نخستین بازی دیابلو. برخی از محتواهای دیگر پولی بودند، مثل کلاس نکرومنسر (Necromancer). با این‌که طرفداران از عدم انتشار یک بسته‌الحاقی جدید ناراحت بودند (تا اوایل ۲۰۱۷ خبری در این زمینه اعلام نشده بود)، ولی بلیزارد نشان داد که به عهد خود در زمینه‌ی پشتیبانی از بازی تا سال‌ها پس از انتشار وفادار است. بازیسازان دیگر شاید اینقدر به خود زحمت نمی‌دادند؛ خصوصاً پس از آن لانچ فاجعه‌بار. وایات چنگ گفت: «مایک مورهیم، رییس شرکت، به ما گفت: «ما می‌خواهیم پیروز شویم و عشق و اعتماد بازیکنان‌مان را جلب کنیم.» روی این بازی یک عالمه کار انجام داده بودیم. ما به بازی باور داشتیم. می‌دانستیم که عالی است و واقعاً غم‌انگیز می‌شد اگر از آن تیپ شرکت‌هایی بودیم که با دیدن خطای ۳۷ می‌گفتیم: آه، بهتر است بی‌خیالش شویم.»

از طرف دیگر، کار جاش ماسکرا با دیابلو ۳ تمام شده بود. در تابستان ۲۰۱۶ ماسکرا بلیزارد را ترک کرد و در کنار راب پاردو (Rob Pardo)، یکی از اعضای باسابقه‌ی بلیزارد و طراح ارشد جهان وارکرفت، استودیوی جدیدی به نام بان‌فایر (Bonfire) تاسیس کرد. ماسکرا گفت: «ترک کردن این تیم و این شرکت سخت‌ترین تصمیم غیرحیاتی‌ای بود که در زندگی‌ام گرفتم. حس کردم که می‌خواهم ریسک کنم و یک کار کاملاً متفاوت انجام دهم.»

حداقل او بلیزارد را با به جا گذاشتن میراثی بزرگ ترک کرد. دیابلو ۳ یکی از پرفروش‌ترین بازی‌های تاریخ بود و تا آگوست ۲۰۱۵ سی میلیون نسخه فروخت. همچنین این بازی درسی یاد داد که تا سال‌ها پس از انتشار بازیسازان دیگر از آن عبرت می‌گرفتند، من‌جمله سازندگان دیویژن (The Division) و دستینی (Destiny) (که در فصل ۸ با آن‌ها ملاقات خواهیم کرد). آن درس این بود: هر بازی‌ای قابل‌اصلاح است.

اغلب سازندگان یک بازی ویدئویی در اواخر پروژه به اوج بازدهی می‌رسند، چون در این مقطع به‌خوبی فهمیده‌اند که تجربه‌ی بازی‌شان چه حسی دارد. برای دیابلو ۳ و بازی‌های مشابه به آن، لانچ بازی تازه شروع فرآیند تولید بود. ماسکرا گفت: «حتی برای یک بازی مثل دیابلو که چشم‌انداز قدرتمندی پشت آن است و هویتی قوی دارد، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها این است که در ابتدای پروژه… پیش از این‌که بازی منتشر شود، همه ایده‌ای متفاوت از بازی در ذهن دارند. یکی از سخت‌ترین کارها متجلی کردن این ایده است. ولی وقتی که ایده متجلی شود، بحث کمتری پیرامون آن شکل خواهد گرفت، چون همه می‌توانند ماهیت بازی را ببینند. بازی‌سازی بسیار سخت است، ولی پیش از انتشار بازی سختی آن جنس دیگری دارد. انگار که وجودی‌تر (Existential) است.»

دیابلو ۳ مدرکی بود که ثابت می‌کرد حتی برای یکی از موفق‌ترین و مستعدترین استودیوهای بازیسازی در دنیا که منابعی تقریباً بی‌حدومرز برای بازی ساختن در اختیار داشت، ممکن بود سال‌ها طول بکشد تا بازی‌ای که ساخته درست‌حسابی جا بیفتد. این بازی ثابت می‌کرد حتی وقتی در حال ساختن سومین بازی از یک مجموعه هستید، همچنان تعداد فوق‌العاده زیادی متغیر وجود دارند که ممکن است هر کسی را گیج کنند. این بازی ثابت کرد که حتی وقتی یک بازی با ایرادات فلج‌کننده منتشر می‌شود، با گذر زمان، صرف هزینه و نشان دادن تعهد کافی می‌توان آن را به محصولی فوق‌العاده تبدیل کرد. وقتی اخبار مربوط خطای ۳۷ در کل اینترنت پخش شد، گیمرها فکر کردند دیابلو ۳ محکوم به نابودی است. ولی ورق برگشت.

ادامه دارد

منبع: Blood, Sweat, and Pixels

انتشار یافته در:

مجله‌ی اینترنتی دیجی‌کالا

متنی که در ادامه می‌بینید، بخشی از کتاب «خون، عرق و پیکسل‌ها: داستان‌های پیروزمندانه و پرتنش درباره‌ی چگونگی ساخته شدن بازی‌های ویدیویی» اثر جیسون شرایر (Blood, Sweat, and Pixels: The Triumphant, Turbulent Stories Behind How Video Games Are Made by Jason Schreier) است.

امبر هیگمن (Amber Hageman) وقتی برای اولین بار اریک بارونی (Eric Barone) را ملاقات کرد، مشغول فروختن پرتزل (Pretzel) بود. امبر قرار بود به‌زودی تحصیل در دبیرستان را به پایان برساند و اریک هم به‌تازگی تحصیل در دانشگاه را آغاز کرده بود و هردو در پاساژ بزرگ شهر آبرن (Auburn) در جنوب سیاتل کار می‌کردند. بارونی مردی خوش‌تیپ با چشم‌های سیاه و لبخندی ملیح بود و هیگمن به ذوق و علاقه‌ی او برای ساختن چیزهای مختلف مثل بازی‌ها، آلبوم‌های موسیقی و طراحی جذب شد. طولی نکشید که این دو با هم وارد رابطه شدند. آن‌ها پی بردند که هردویشان به بازی هاروست مون یا فصل برداشت (Harvest Moon) علاقه دارند. هاروست مون یک مجموعه بازی ژاپنی آرام‌بخش است که بازیکن را در نقش مزرعه‌داری قرار می‌دهد که باید به مزرعه‌ی خودش برسد و آن را احیا کند. در طی قرارهایشان، هیگمن و بارونی کنار هم می‌نشستند و هاروست مون: بازگشت به طبیعت (Harvest Moon: Back to Nature) را روی پلی‌استیشن بازی می‌کردند و همچنان که در بازی با اهالی دهکده دوست می‌شدند و برای کسب سود کلم می‌کاشتند، دسته‌ی بازی را بین یکدیگر رد و بدل می‌کردند.

• ساخته شدن هر بازی‌ای معجزه است! (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت اول)
• کیک‌استارتر علیه ناشرها: داستان ساخت ستون‌های ابدیت (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت دوم)
• اگر کرانچ من را نکشد، قوی‌ترم می‌کند؛ داستان ساخت آنچارتد ۴ (خون، عرق و پیکسل‌ها – قسمت سوم)

در سال ۲۰۱۱ رابطه‌ی این زوج جدی شده بود و داشتند در خانه‌ی والدین بارونی با هم زندگی می‌کردند. بارونی، که به‌تازگی در رشته‌ی مهندسی کامپیوتر از دانشگاه واشنگتن تاکوما فارغ‌التحصیل شده بود، در تقلا بود تا یک کار برنامه‌نویسی در سطح مبتدی پیدا کند. بارونی گفت: «من مضطرب و خجالتی بودم و در مصاحبه‌ها عملکرد خوبی نداشتم.» وقتی بارونی در خانه نشسته بود و به هرجا که می‌توانست تقاضای کار می‌داد، فکری به ذهنش رسید: چرا یک بازی ویدئویی نسازد؟ بازی ساختن راه خوبی برای تقویت مهارت برنامه‌نویسی‌اش، افزایش اعتماد به نفس‌اش و شاید کمک کردن به او برای پیدا کردن یک شغل درست‌حسابی به نظر می‌رسید. او قبلاً یک سری پروژه‌ی بزرگ را آغاز کرده بود، مثل کلون تحت‌وب بازی اکشن بومبرمن (Bomberman)، ولی هیچ‌کدام‌شان را به پایان نرسانده بود. این بار او به خود گفت هر چیزی را که شروع کند، تمام خواهد کرد. او به هیگمن گفت کارش را تا شش ماه دیگر، تا شروع شدن موج بعدی درخواست کار، تمام خواهد کرد.

بارونی چشم‌اندازی دقیق، ولی نه‌چندان باشکوه از بازی‌ای که می‌خواست بسازد داشت: او می‌خواست معادل خودش از هاروست مون را بسازد. این مجموعه به‌خاطر دعوای حقوقی سر اسمش و کاهش تدریجی کیفیت طی سال‌ها محبوبیتش را از دست داده بود و پیدا کردن بازی‌های مدرنی که حس آرامش این شبیه‌سازهای کشاورزی قدیمی را منتقل کنند، سخت شده بود.

(پاورقی: ناتسومه (Natsume)، ناشر بازی،‌ حقوق نشر هاروست مون را از اولین بازی مجموعه در اختیار داشت، ولی در سال ۲۰۱۴، مارولوس (Marvelous)، سازنده‌ی پرسابقه‌ی مجموعه، تصمیم گرفت از ناتسومه جدا شود و بازی‌هایش را خودش منتشر کند. ناتسومه همچنان صاحب نام هاروست مون بود، برای همین مارولوس بازی شبیه‌سازی کشاورزی‌اش را تحت عنوان داستان فصل‌ها (Story of Seasons) منتشر کرد. ناتسومه نیز به انتشار بازی‌های هاروست مون ادامه داد. بله، قضیه پیچیده است.)

بارونی گفت: «من می‌خواستم بازی‌ای بازی کنم که دقیقاً عین دو بازی اول مجموعه‌ی هاروست مون باشد، ولی شخصیت‌ها و نقشه‌ای متفاوت داشته باشد. به‌شخصه می‌توانستم آن بازی‌ها یا دگرگونی‌هایی از آن‌ها را تا ابد بازی کنم، ولی چنین چیزی وجود نداشت. برایم سوال شد که چرا هنوز کسی چنین بازی‌ای نساخته است؟ مطمئنم افراد زیادی هستند که دوست دارند این سبک بازی را از نو تجربه کنند.»

همچنین او می‌خواست این کار را تنها انجام دهد. بیشتر بازی‌های ویدئویی از تیمی متشکل از ده‌ها نفر ساخته می‌شوند که هرکدام‌شان در زمینه‌هایی چون هنر، برنامه‌نویسی، طراحی و موسیقی تخصص دارند. تیم سازنده‌ی برخی بازی‌ها، مثل آنچارتد ۴، از صدها نفر تشکیل شده است و در آن‌ها از کار برون‌سپاری‌شده‌ی (Outsourced) هنرمندانی در سرتاسر کره‌ی زمین استفاده شده است. حتی بازیسازان کوچک و مستقل نیز برای ساخت بازی‌هایشان به پیمان‌کاران و موتورهای بازی ترد پارتی (Third Party) نیازمندند. اریک بارونی، که به گفته‌ی خودش درون‌گرا است، نقشه‌ی دیگری در سر داشت. او می‌خواست تک‌تک خطوط دیالوگ را خودش بنویسد، تک‌تک طرح‌های بازی را خودش بکشد و تمام آهنگ‌های بازی را خودش خلق کند. او حتی تصمیم داشت موتورهای بازیسازی معتبر را نادیده بگیرد و خودش بازی را از پایه برنامه‌نویسی کند، چون می‌خواست ببیند از پس این کار برمی‌آید یا نه. بدون همکار، دیگر نیازی نبود برای به کرسی نشاندن حرفش با کسی بجنگد یا برای انجام شدن کارها منتظر تاییدیه‌ی کسی بماند. او می‌توانست مبنی بر قضاوت خودش – و فقط خودش – تصمیم‌گیری کند.

بارونی تصمیم داشت کلون هاروست مون را که می‌خواست بسازد، روی بازار بازی‌های مستقل ایکس‌باکس لایو (Xbox Live Indie Games) منتشر کند که پلتفرمی پرطرفدار برای بازیسازان مستقل بود. برخلاف بقیه‌ی توزیع‌کنندگان دیجیتال در سال ۲۰۱۱، XBLIG محدودیت‌های کمی داشت و شامل هر نوع بازی‌ای از هر تیپ بازیسازی می‌شد، حتی فارغ‌التحصیلان دانشگاه بدون هیچ تجربه‌ای. بارونی گفت: «ایده‌ی من در آن زمان این بود که شاید ساخت بازی پنج یا شش ماه طول بکشد. بعد می‌توانم آن را روی XBLIG منتشر کنم و با قیمت پایین بفروشم و از آن چیزی حدود هزار دلار کسب کنم. این برایم تجربه‌ی خوبی می‌شد و می‌توانستم سراغ کارهای دیگر بروم.»

بارونی با استفاده از ابزاری پایه به نام Microsoft XNA، شروع به نوشتن کد پایه کرد که به شخصیت‌هایش اجازه می‌داد در صفحه‌های دوبعدی حرکت کنند. سپس او یک سری اسپرایت را از بازی‌های SNES قرض گرفت و به‌شکل خودآموز نحوه‌ی پویانمایی‌شان را یاد گرفت. او به‌طور دستی فریم‌های مختلف را کشید تا تصور به حرکت درآمدن تصاویر را ایجاد کند. بارونی گفت: «هیچ راه‌وروش خاصی وجود نداشت. همه‌چیز کاملاً تصادفی و شلخته بود.» (پاورقی: در دنیای گیم، اسپرایت (Sprite) یک تصویر دوبعدی است که نماینده از شخصیت یا شیئی روی صفحه است.)

در اواخر سال ۲۰۱۱ بارونی دیگر بی‌خیال پیدا کردن کار روزانه شده بود. او کاملاً غرق در این پروژه‌ی جدید شده بود که در ابتدا نامش دره‌ی اسپروت (Sprout Valley) بود و بعداً به دره‌ی استاردو (Stardew Valley) تغییرنام پیدا کرد. او می‌خواست قبل از پیوستن به پروسه‌ی فرسایشی کار تمام‌وقت آن را به پایان بساند. ایده‌ی پشت دره‌ی استاردو ساده بود: در آن باید یک شخصیت مرد یا زن می‌ساختید و ظاهرش را – از مدل مو گرفته تا رنگ شلوار – شخصی‌سازی می‌کردید. در ابتدای بازی، شخصیت شما از شغل دفتری ملال‌آورش در یک ابرشرکت استعفا می‌دهد و به یک دهکده‌ی سرسبز به نام پلیکان‌تاون (Pelican Town) می‌رود، چون در آنجا یک مزرعه‌ی قدیمی و متروکه را از پدربزرگش به ارث برده است. در نقش قهرمان داستان، وظیفه‌ی شما این است که محصولات کشاورزی رشد دهید، با مردم دهکده رابطه برقرار کنید و پلیکان‌تاون را به شکوه گذشته‌اش برگردانید. هدف بارونی این بود که انجام کارهای فرسایشی چون کاشتن بذر و جمع کردن آشغال، همان‌طور که در هاروست مون لذت بخش بود، در دره‌ی استاردو نیز لذت‌بخش باشد. حتی قرار بود بازی بخش چندنفره هم داشته باشد که در آن می‌توانستید به دوستان‌تان بپیوندید.

عادت‌های روزانه‌ی بارونی تقریباً همیشه یکسان بودند: او صبح از خواب بیدار می‌شد، قهوه درست می‌کرد و سراغ کامپیوترش می‌رفت و بین هشت تا پانزده ساعت از وقتش را صرف کار روی بازی می‌کرد. وقتی هیگمن خانه می‌آمد، آن‌ها شام می‌خوردند، برای قدم زدن بیرون می‌رفتند و در آنجا درباره‌ی سوال‌های مهمی با هم گفتگو می‌کردند، سوال‌هایی چون: «کدام شخصیت‌ها باید قابل‌ازدواج باشند؟» و «کدام شخصیت‌ها باید قابل بوسیدن باشند؟»

با توجه به این‌که بارونی اجاره‌خانه پرداخت نمی‌کرد، توانست چند ماه این روش زندگی را ادامه دهد، ولی طولی نکشید که این زوج تمایل پیدا کردند که مستقل شوند. وقتی آن‌ها داشتند در خانه‌ی والدین بارونی زندگی می‌کردند، کمی پول پس‌انداز کردند. این پول کمک‌حال‌شان بود، ولی با آن نمی‌توانستند کل هزینه‌ها را پرداخت کنند، خصوصاً اگر می‌خواستند در قسمت مرکزی سیاتل زندگی کنند. پروژه‌ی ویدئوگیم بارونی صفر دلار در ماه درآمد داشت، بنابراین هیگمن که داشت در مقطع کارشناسی تحصیل می‌کرد، مجبور بود از هردویشان حمایت کند. وقتی آن‌ها خانه‌ای پیدا کردند، او مشغول دو کار شد: یکی باریستای کافی‌شاپ در آخر هفته‌ها و دیگری سرایداری پس از پایان کلاس‌های دانشگاه. هیگمن گفت: «ما زندگی محقرانه‌ای داشتیم و این رویکرد برایمان جوابگو بود.» پس از گذر چند ماه، آن‌ها به این روتین عادت کردند: بارونی روی بازی‌اش کار می‌کرد، هیگمن خرج غذا، مایحتاج روزانه و اجاره‌ی استودیوی آپارتمانی کوچک‌شان را تامین می‌کرد.

دوست‌دختری کم‌صبرتر شاید این شرایط را تحمل نمی‌کرد، ولی ظاهراً هیگمن با قضیه مشکلی نداشت. او گفت: «وقتی داشتیم در خانه زندگی می‌کردیم، اصلاً سخت نبود، ولی وقتی به سیاتل تغییر مکان دادیم، این واقعیت که باید از [اریک] پشتیبانی مالی کنم بیشتر به چشم آمد، ولی این واقعیت هیچ‌گاه به عامل اختلاف تبدیل نشد. او آنقدر داشت سخت کار می‌کرد که واقعاً نمی‌شد از دستش شاکی بود.»

این درست بود. بارونی داشت سخت کار می‌کرد، ولی با بازدهی بالا کار نمی‌کرد. با توجه به این‌که او داشت خودش به‌تنهایی دره‌ی استاردو را می‌ساخت، کسی نبود تا برایش مسئولیت تعیین کند یا مجبورش کند طبق برنامه‌ای مشخص جلو برود. او هیچ کارمند یا خرج اضافه‌ای نداشت. هیچ تهیه‌کننده‌ای نبود که پشت صندلی کامپیوترش قدم بزند و به او بگوید که دیگر بیش از این وقت تلف نکند و بازی لعنتی را منتشر کند. هرگاه که یک ویژگی باحال یا شخصیت جالب برای دوست شدن به ذهن بارونی می‌رسید، آن را به بازی اضافه می‌کرد. هر هفته، بازی به‌طور تصاعدی بزرگ‌تر می‌شد.

با این حال، تشخیص تفاوت بین بازی‌ای که صدها نفر پشت ساخت آن بوده‌اند، و بازی‌ای که یک نفر آن را ساخته، کار سختی نیست. هرچقدر یک بازی ویدئویی واقع‌گرایانه‌تر به نظر برسد – یعنی هرچقدر وضوح آن بالاتر و تعداد پولیگون‌های داخل مدل‌های سه‌بعدی آن بیشتر باشد – احتمالش بیشتر است ساخته‌ی دست یک تیم بزرگ متشکل از متخصصانی باشد که بلدند چطور جنبه‌های بسیار فنی هنر و مهندسی را مدیریت کنند. بازی‌هایی چون آنچارتد ۴ به تیم‌هایی بزرگ و ده‌ها میلیون دلار بودجه برای ساخته شدن نیاز داشتند، چون لازم بود که هوش از سر مردم ببرند.

برای بارونی که تک‌وتنها در استودیوی آپارتمانی‌اش نشسته بود، بازیسازی معنای کاملاً متفاوتی داشت. بازی او قرار نبود گرافیک سه‌بعدی فوق‌واقع‌گرایانه یا موسیقی فول‌ارکست داشته باشد. دره‌ی استاردو از اسپرایت‌های دوبعدی دستی استفاده می‌کرد و موسیقی آن را خود بارونی با کمک یک برنامه‌ی تولید صدای ارزان به نام ریزن (Reason) ساخته بود. با این‌که بارونی تجربه‌ی کمی در زمینه‌ی بازی‌سازی داشت، به‌خاطر سال‌ها فعالیت در گروه‌های موسیقی با آهنگ‌سازی آشنا بود (در دبیرستان او می‌خواست موسیقی‌ساز حرفه‌ای شود). او در دانشگاه به‌طور خودآموز برنامه‌نویسی را یاد گرفت و حال داشت به‌تدریج یاد می‌گرفت چطور پس‌زمینه‌ها و اسپرایت‌های ساده‌ای که قرار بود گرافیک دره‌ی استاردو را تشکیل دهند بسازد. بارونی با خواندن نظریات مربوط به آرت پیکسلی و تماشای راهنماهایی در یوتوب فهمید که چطور با کشیدن پیکسل‌های تکی، اسپرایت بسازد. او چیزی درباره‌ی تکنیک‌های پیچیده‌ی نورپردازی در گیم چیزی نمی‌دانست، ولی یاد گرفت که چطور این افکت‌ها را به‌طور مصنوعی ایجاد کند؛ بدین صورت که او دایره‌های نیمه‌شفاف می‌کشید و آن‌ها را پشت مشعل‌ها و شمع‌ها قرار می‌داد تا این تصور را ایجاد کند که در حال روشن کردن اتاق هستند.

او در یک زمینه‌ی خاص می‌توانست از کمک دیگران استفاده کند و آن هم برنامه‌ریزی بود. برخی از بازیسازان نقاط عطف پروژه را بر اساس طولانی‌ترین بخش پروژه می‌چینند، برخی برنامه‌یشان را حول محور دمویی که باید برای نمایشگاه‌هایی مثل E3 آماده کنند می‌ریزند. اریک بارونی رویکردی متفاوت داشت: او هر چیزی را که دلش می‌خواست می‌ساخت. شاید صبح یک روز در حال‌وهوای ساختن تم موسیقی اصلی بازی بود و عصر همان روز حس کشیدن پرتره‌ی شخصیت‌ها یا طراحی مکانیزم ماهی‌گیری به او دست می‌داد. ممکن بود یک روز بارونی به اسپرایت‌های دوبعدی‌اش  – که اکنون از اسپرایت‌های تقلیدی از SNES به آرت پیکسلی اصیل تبدیل شده بودند – نگاه کند و به این نتیجه برسد که همه‌یشان افتضاح‌اند و بهتر است کار را از اول شروع کند.

هیگمن و بقیه‌ی اعضای خانواده عادتی جدید پیدا کردند: این‌که مرتباً بپرسند کار ساخت دره‌ی استاردو کی تمام می‌شود. او می‌گفت یکی دو ماه دیگر کار دارد. دو ماه بعد، دوباره این سوال را می‌پرسیدند. او می‌گفت که چند ماه دیگر. هرچه زمان بیشتر سپری می‌شد، بارونی بازه‌ی زمانی ساخت بازی را طولانی‌تر کرد. دو ماه بیشتر به سه ماه بیشتر و سه ماه بیشتر به شش ماه بیشتر تبدیل شد. بارونی گفت:‌ «یکی از جنبه‌های تنهایی بازی ساختن، وقتی که پول ندارید و دوست‌دخترتان هم می‌خواهد با هم زندگی مشترک داشته باشید، این است که باید به بقیه بقبولانید این کاری است که باید انجام دهید و آن‌ها نباید شما را از انجامش منصرف کنند. من مجبور شدم همه را متقاعد کنم که به من باور داشته باشند. نکته اینجاست که اگر از اول می‌گفتم ساخت بازی قرار است پنج سال طول بکشد، فکر نمی‌کنم کسی آن را قبول می‌کرد. من حتی نسبت به این مسئله آگاه نبودم، چون بسیار حیله‌گرانه به نظر می‌رسد، ولی در ضمیر ناخودآگاهم می‌دانستم که باید پروسه‌ی ساخت بازی را خرده‌خرده به اطلاع‌شان برسانم. بدین صورت که: اوه، شش ماه طول می‌کشد. یک سال طول می‌کشد. باشه، دو سال…»

در اواسط سال ۲۰۱۲، پس از یک سال کار روزانه روی دره‌ی استاردو، بارونی وبسایتی لانچ کرد و در انجمن‌های هواداری هاروست مون پست‌هایی درباره‌ی بازی‌اش به اشتراک گذاشت. در این انجمن‌ها نیز افراد زیادی در زمینه‌ی نزول کیفی هاروست مون با او هم‌نظر بودند. این افراد بلافاصله جذب دره‌ی استاردو شدند. بازی زنده و رنگارنگ به نظر می‌رسید و شبیه یکی از بازی‌های SNES به نظر می‌رسید که یک نفر بعد از دو دهه کشف کرده و به آن رنگ و بویی تازه بخشیده است. درست است که اسپرایت‌ها بدوی به نظر می‌رسیدند، ولی وقتی کشاورز خوشحال دره‌ی استاردو را می‌دیدید که دارد یک شلغم سفید را از زمین درمی‌آورد، بازی جای خود را در دلتان باز می‌کرد.

بارونی، تحت‌تاثیر بازخورد مثبتی که دریافت کرد، به این فکر کرد که دره‌ی استاردو را چگونه به مردم عرضه کند. او از قبل تصمیم گرفته بود بازی را برای کامپیوتر بسازد و نه ایکس‌باکس. بازی‌های منتشرشده روی کامپیوتر مخاطبان به‌مراتب گسترده‌تری داشتند، ولی این بازار تحت انحصار یک فروشگاه انحصاری قرار داشت: استیم. استیم شبکه‌ی بزرگی بود که تحت مدیریت، ولو (Valve)، ناشر بازی قرار داشت. با این حال، سازندگان بازی‌های مستقل نمی‌توانستند همین‌جوری بازی‌شان را در استیم بگذارند؛ آن‌ها باید تاییدیه‌ی استیم را دریافت می‌کردند.

این قضیه مشکل‌زا بود. بارونی آشنایی در استیم نداشت. او هیچ‌کس را در حوزه‌ی نشر بازی نمی‌شناخت. او حتی کس دیگری را که کارش ساختن بازی‌های ویدئویی باشد نمی‌شناخت.

بارونی نگران این بود که کسی حتی از وجود بازی‌ای که یک سال از عمرش را صرف ساختن آن کرده بود خبردار نشود، برای همین به جستجو در اینترنت مشغول شد و به برنامه‌ی جدیدی برخورد کرد که امیدوارکننده به نظر می‌رسید: این برنامه استیم گرین‌لایت (Steam Greenlight) بود. ولو به‌کمک گرین‌لایت تاییدیه‌ی انتشار بازی روی استیم را از کاربران استیم دریافت می‌کرد، چون این برنامه به کاربران اجازه می‌داد به بازی‌هایی که علاقه به بازی کردنشان داشتند رای دهند. برای بازی‌هایی که رای‌شان از رقم خاصی می‌گذشت (رقمی که ولو پنهان‌کار اعلام نکرده بود) جایی برای فروش در استیم باز می‌شد.

در سپتامبر ۲۰۱۲، بارونی دره‌ی استاردو را در استیم گرین‌لایت قرار داد. بارونی گفت: «فکر می‌کردم کار بازی تمام شده است. پیش خودم فکر کردم: بله، می‌توانم تا شش ماه دیگر برای انتشار آماده‌اش کنم.»

کمی بعد، یک بازیساز بریتانیایی به نام فین برایس (Finn Brice) با پیشنهادی نزد بارونی آمد. برایس که مدیر شرکتی به نام چاکل‌فیش (Chucklefish) بود، نسبت به دره‌ی استاردو کنجکاو شده بود. برایس گفت: «هرکسی می‌توانست از همان ابتدا پتانسیل بازی را تشخیص دهد. یک کلون هاروست مون برای پلتفرم کامپیوترهای شخصی با گرافیک چشم‌نواز نظر هرکسی را جلب می‌کرد. بارونی یکی از بیلدهای بازی را با ایمیل برای برایس فرستاد و طولی نکشید که کل کارکنان دفتر چاکل‌فیش پشت کامپیوتر برایس جمع شدند تا بازی کردن او را تماشا کنند. برخی از بخش‌های دره‌ی استاردو ناتمام بودند و بازی هر از گاهی کرش می‌کرد، ولی همه‌یشان جذب آن شدند.

فین برایس پیشنهادی نزد بارونی مطرح کرد: در ازای دریافت ۱۰ درصد از سود بازی، چاکل‌فیش حاضر بود ناشر رسمی دره‌ی استاردو شود. چاکل‌فیش مقیاس و حوزه‌ی نفوذ گسترده‌ی ناشران بزرگ چون الکترونیک آرتز و اکتیویژن را نداشت، ولی به وکیل‌ها، متخصصین تبلیغات و افراد دیگری که می‌توانستند در زمینه‌ی انجام کارهای خسته‌کننده‌ی بازیسازی به بارونی کمک کنند، مجهز بود. (موقعی درک از خسته‌کننده بودن چیزی پیدا خواهید کرد که مجبور شوید یک سری مدارک قانونی درباره‌ی حقوق مالکیت معنوی را مطالعه کنید.)

بارونی چاکل‌فیش را با بازی استارباوند (Starbound) می‌شناخت، بازی‌ای که فقط پیش‌فروش‌هایش صدها هزار دلار به ارمغان آورده بودند. او دوست داشت بازی‌اش با این بازی پیوند داشته باشد. همچنین او پی برد که اگر سراغ ناشر بزرگ‌تری برود، این ناشر از او سهم به‌مراتب بیشتری طلب خواهد کرد، شاید چیزی حدود ۵۰ الی ۶۰ درصد. برای همین ۱۰ درصد معامله‌ی خوبی به نظر می‌رسید. بارونی گفت: «برای همین بدون تردید از این فرصت استفاده کردم.»

در ۱۷ می ۲۰۱۳، دره‌ی استاردو رای کافی برای تاییدیه گرفتن را در استیم گرین‌لایت دریافت کرد. بارونی که هیجان‌زده شده بود، وارد وبسایتش شد تا در قالب به‌روزرسانی‌ای طرفدارانش را – که روز به روز در حال بیشتر شدن بودند – از این موضوع مطلع کند. او نوشت: «من تمام تلاشم را می‌کنم تا در اولین فرصت بازی را در اختیار شما قرار دهم، بدون این‌که به سرگرم‌کننده بودن و غنی بودن آن از لحاظ محتوا خدشه‌ای وارد شود (با در نظر داشتن بازه‌ی زمانی منطقی). همچنان نمی‌توانم تاریخ دقیق انتشار اعلام کنم. پیش‌بینی کردن این چیزها سخت است و من هم نمی‌خواهم وعده‌های توخالی بدهم. با این حال، می‌توانید مطمئن باشید که هر روز دارم سخت کار می‌کنم و به پیشرفت مداوم دست پیدا می‌کنم!»

فقط چند ماه دیگر. فقط چند ماه دیگر! همچنان که فرآیند ساخت بازی پیش می‌رفت، بارونی این شعار را نزد خود تکرار می‌کرد، هرچند که ذهنش داشت وارد نقاط تاریکی می‌شد. او صبح‌ها با این حس از خواب بیدار می‌شد که بازی‌اش به‌قدر کافی خوب نیست. بارونی گفت: «به این نتیجه رسیدم که [بازی] مزخرف است و باید یک کار بهتر انجام دهم. می‌دانستم که بازی در وضعیت فعلی‌اش قرار نیست به یک پدیده‌ی بزرگ تبدیل شود.» او مثل یک نجار بیش‌ازحد متعصب دوباره اجزای دره‌ی استاردو را از هم باز کرد و کدها و عناصر گیم‌پلی را که ماه‌ها صرف نوشتن‌شان کرده بود دور انداخت. بارونی گفت: «از یک‌جا به بعد فکر کردم کارم با بازی تقریباً تمام شده است، ولی بعد نظرم تغییر کرد و پیش خودم فکر کردم: نه، این بازی آماده نیست. از آن راضی نیستم. نمی‌خواهم اسم من روی آن باشد.»

در طی ماه‌های آتی، بارونی همه‌ی اسپرایت‌ها را از نو طراحی کرد، پرتره‌ی شخصیت‌ها را از نو کشید، عناصر اصلی بازی را دور انداخت (مثل بخش‌هایی از معدن‌های زیرزمینی بازی که به‌صورت تصادفی تولید می‌شدند) و بخش زیادی از کد بازی را از اول نوشت تا دره‌ی استاردو روان‌تر اجرا شود. پس از نزدیک به دو سال کار روی بازی، بارونی حس کرد مهارتش در زمینه‌ی ساخت بازی بهبود پیدا کرده است. اکنون او در مقایسه با زمانی که کارش را شروع کرده بود، پیکسل آرتیست بهتری شده بود، برنامه‌نویس بهتری شده بود، در زمینه‌ی خلق جلوه‌های بصری و طراحی صدا مهارت بیشتری کسب کرده بود. بهتر نبود زمان خود را صرف بهبود همه‌ی این بخش‌ها کند؟

امبر هیگمن گفت: «او پرتره‌ها را پانزده بار – یا چیزی نزدیک به این رقم دیوانه‌وار – از اول کشید. اکنون که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که کیفیت آثار هنری‌اش بهبود پیدا کرده بود و کاملاً ارزشش را داشت… ولی در آن زمان، او پشت میز کار نشسته بود و روزهای متمادی روی یک شخصیت کار می‌کرد و دائماً ظاهرش را عوض می‌کرد. من هم اینجوری بودم بی‌خیال، ظاهرش عالی است، نیازی نیست نگرانش باشی. [اریک] یک فرد کمال‌گراست و تا موقعی‌که حس درستی نسبت به کارش نداشت، دلش می‌خواست به کار روی آن ادامه دهد.»

شرایط مالی داشت برای این زوج سخت‌تر می‌شد. آن‌ها بیشتر سرمایه‌ی خود را خرج کرده بودند و هیگمن همچنان که خود را برای فارغ‌التحصیلی از دانشگاه آماده می‌کرد، تنها کسی بود که داشت به‌طور نیمه‌وقت کار می‌کرد. بارونی برای این‌که کمک‌خرج باشد، به این فکر کرد که دره‌ی استاردو را در حالت دسترسی زودهنگام (Early Access) قرار دهد، حالتی که به کاربران استیم اجازه می‌دهد برای تجربه‌ی نسخه‌ی ناتمام بازی پیش از تاریخ انتشار آن پول بدهند، ولی او از فکر این‌که پیش از تمام شدن بازی از مردم پول بگیرد، اضطراب پیدا می‌کرد. این کار فشار فوق‌العاده زیادی به او تحمیل می‌کرد. به‌جایش او شغل نیمه‌وقتی به‌عنوان پادوی سالن سینمای پارامونت در مرکز سیاتل پیدا کرد. او هر هفته چند ساعت اضافه آنجا کار می‌کرد تا ورشکسته نشوند.

هر ماه یک بار، بارونی به‌روزرسانی‌ای در وبسایت دره‌ی استاردو منتشر می‌کرد و محتوای جدید بازی (درختان میوه! گاوها! مکانیزم کود دادن!) را معرفی می‌کرد و چهره‌ای خوش‌بین از خود به طرفداران نشان می‌داد. در اواخر ۲۰۱۳، بارونی صدها هوادار جمع کرده بود که پست‌های وبلاگ او را دنبال می‌کردند و پای هرکدام نظرات دوستانه و انگیزه‌بخش می‌گذاشتند. ولی او روحیه‌اش را کاملاً باخته بود. او به‌مدت ۲ سال تنها پای کامپیوتر نشسته بود و هر روز هم یک بازی یکسان را توسعه می‌داد، هم آن را پلی‌تست می‌کرد. بذر اضطراب در ذهن او کاشته شده بود و در بدترین لحظات به ثمر می‌رسید.

بارونی گفت: «لحظاتی بودند که من افسرده بودم و پیش خود فکر می‌کردم: آخر دارم چه‌کار می‌کنم؟ من مدرک مهندسی کامپیوتر دارم و دارم توی سالن سینما با کمترین حقوق پادویی می‌کنم. مردم از من می‌پرسیدند: کار دیگری هم انجام می‌دهی؟ و من می‌گفتم دارم بازی می‌سازم. وقتی این جواب را می‌دادم، خجالت می‌کشیدم. احتمالاً پیش خود فکر می‌کردند: این یارو بازنده است.»

بعضی روزها بارونی اصلاً کار نمی‌کرد. او از جایش بلند می‌شد، برای خودش قهوه درست می‌کرد، دوست‌دخترش را می‌بوسید و بعد هشت ساعت پشت‌سرهم تمدن (Civilization) و فاینال فانتزی (Final Fantasy) بازی می‌کرد. وقتی هیگمن به خانه می‌رسید، بارونی دوباره کار دره‌ی استاردو را از سر می‌گرفت تا او نفهمد او در حال بازیگوشی بوده است. بارونی گفت: «بعضی دوره‌ها کلاً میلی به کار کردن نداشتم. دائماً Alt-tab فشار می‌دادم و به گشت‌وگذار در ردیت مشغول می‌شدم و کلاً کار نمی‌کردم.» شاید این کار بدن بارونی بود که داشت به او نهیب می‌زد به خودش آسان بگیرد. او به مدت دو سال می‌شد که یک آخر هفته را به خود استراحت نداده بود.

هیگمن گفت: «گاهی پیش می‌آمد که اعصاب [اریک] از دست خودش خرد می‌شد و نسبت به بازی نفرت پیدا می‌کرد، ولی این احساسات منفی هیچ‌گاه به درجه‌ای نرسید که کار روی بازی را متوقف کند. مثلاً او یک روز از بازی بدش می‌آمد و بعد روز بعد روی آن کار می‌کرد تا بهترش کند. آن‌وقت هفته‌ی بعد نسبت به بازی ذوق‌زده می‌شد. منش او همین بود.»

بارونی نیاز به استراحت واقعی داشت. در آغاز سال ۲۰۱۴، او هیگمن را در حال بازی کردن با تبلت جدیدش دید و فکری به ذهنش رسید: این‌که ساخت دره‌ی استاردو را برای مدتی متوقف کند و یک بازی موبایل بسازد: یک بازی کوچک و ساده که بتواند در عرض چند هفته ساختش را تمام کند. تا ماه بعد، بارونی دره‌ی استاردو را نادیده گرفت و شروع به ساختن یک بازی اندروید درباره‌ی یک گلابی بنفش موج‌سوار کرد. در این بازی بازیکنان باید با استفاده از صفحه‌ی لمسی گلابی را در بین موانع هدایت کنند و برای دریافت بالاترین امتیاز رقابت کنند. در ۶ مارچ ۲۰۱۴، بارونی گلابی هوایی (Air Pear) را منتشر کرد، ولی استقبال بسیار کمی از آن شد. بارونی گفت: «این بازی به من ثابت کرد که دلم نمی‌خواهد بازیساز موبایل شوم. من از این کار متنفرم.»

حتی اگر ساختن کندی کراش (Candy Crush) بعدی سرنوشت نهایی بارونی نبود، این وقفه به او کمک کرد مغزش کمی استراحت کند. کل آن هفته‌های کاری هفت‌روزه حسابی او را از انرژی تخلیه کرده بودند. او از دره‌ی استاردو بیشتر فاصله گرفت و برای وبسایتش وبلاگ نوشت (طرفداران گمان کرده بودند که چون دو ماه آپدیتی از خود منتشر نکرده بود، ممکن است مرده باشد) و در وبلاگ گفت دوره‌های کاری ماراتونی‌اش را کم کرده است تا «نه تنها از زندگی لذت ببرم، بلکه بازدهی کارم روی دره‌ی استاردو نیز بیشتر شود (تا وقتی نشستم تا کاری انجام دهم، تمرکز بیشتری داشته باشم»).

امبر هیگمن پس از فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه به‌عنوان متخصص آزمایشگاه کار تمام‌وقت پیدا کرد و کار او مشکل مالی آن‌ها را رفع کرد. (بعداً، در سال ۲۰۱۵، او تحصیلات کارشناسی ارشدش را آغاز کرد و در آنجا حقوقی ثابت بابت مطالعاتش در زمینه‌ی زیست‌شناسی گیاهان دریافت کرد). هیگمن با این‌که تنها نان‌آور خانه باشد مشکلی نداشت، ولی پس از این‌که هر روز خانه می‌آمد و می‌دید که دره‌ی استاردو چقدر خوب شده است، بارونی را تشویق می‌کرد بازی را زودتر منتشر کند. هیگمن گفت: «کاملاً گیج شده بودم. حرفم این بود که اگر دیگر حالت دارد از بازی به هم می‌خورد، چرا آن را منتشر نمی‌کنی؟» در اواخر سال طرفداران بارونی نیز داشتند همین سوال را از او می‌پرسیدند. دره‌ی استاردو کجا بود؟ چرا هنوز نمی‌توانستند آن را بازی کنند؟

بارونی در وبلاگ خودش در سال ۲۰۱۵ به جواب این سوال پرداخت. او نوشت: «به‌محض این‌که بدانم بازی کی برای انتشار آماده می‌شود، آن را اعلام خواهم کرد. قصد فریب‌کاری و مخفی‌کاری ندارم.» او اضافه کرد که دلش نمی‌خواد تاریخی اعلام کند که بعداً مجبور شود آن را به تاخیر بیندازد. همچنین نمی‌خواست تا موقعی‌که بازی آماده نشده، پیرامون آن جوسازی و هیجان‌سازی کند.

(پاورقی: وقتی برای اولین بار اریک بارونی را در سپتامبر ۲۰۱۶ ملاقات کردم، یکی از هایپ‌شده‌ترین بازی‌های مستقل تاریخ به‌تازگی منتشر شده بود: آسمانی برای هیچ‌کس (No Man’s Sky). در حالی‌که داشتیم در رستورانی نزدیک خانه‌ی اریک نودل می‌خوردیم، گفتگویی طولانی درباره‌ی شکست سازندگان بازی در عمل کردن به وعده‌هایشان داشتیم. بارونی گفت: «با حرف زدن می‌توان حول یک بازی هایپ ایجاد کرد و از این هایپ هم می‌توان پول درآورد، ولی این منش من نیست. من حتی از مفهوم هایپ خوشم نمی‌آید. من اصلاً نمی‌خواهم درگیر هایپ باشم. به‌جایش ترجیح می‌دهم یک بازی عالی بسازم. از صمیم قلب باور دارم اگر بازی درستی بسازید، اگر این بازی خیلی خوب باشد، خودش برای خودش هایپ ایجاد می‌کند. خودش خودش را می‌فروشد.»)

بارونی نوشت: «سال‌ها بود که داشتم روی دره‌ی استاردو کار می‌کردم و به‌اندازه‌ی هرکسی مشتاق منتشر شدنش بودم. با این حال، فقط موقعی حاضرم آن را منتشر کنم که بازی کامل شده باشد و در وضعیتی قرار داشته باشد که از آن راضی باشم. بازی در وضعیت فعلی‌اش قابل‌انتشار نیست…. این بازی تمام‌شده نیست. البته بسیار به وضعیت یک بازی کامل نزدیک است، ولی این پروژه بسیار بزرگ است و فقط هم من دارم روی آن کار می‌کنم.»

بازیسازی تک‌نفره دو چالش بزرگ داشت. اولین چالش این بود که انجام هر کاری زمان زیادی می‌برد. با توجه به این‌که بارونی از برنامه‌ی سفت‌وسختی پیروی نمی‌کرد، زیاد پیش می‌آمد که ۹۰ درصد از یکی از بخش‌های بازی را بسازد، از آن خسته شود و بعد سراغ بخش دیگری برود. با این‌که چهار سال می‌شد در حال کار روی دره‌ی استاردو بود، هنوز بسیاری از مکانیزم‌های پایه‌ی بازی – مثل ازدواج و بچه آوردن – را تمام نکرده بود. غیر از این‌ها، هیجان‌زده شدن برای کدنویسی منوی تنظیمات بسیار سخت بود. بارونی گفت: «وقتی می‌توانید بازی را اجرا کنید و از روز اول آن را بازی کنید، ممکن است این تصور غلط را در شما ایجاد کند که ساخت آن به پایان نزدیک شده است و هر کاری بخواهید می‌توانید بکنید، ولی اگر دقیق‌تر به آن نگاه کنید، همه‌چیز به کار بیشتری نیاز دارد.» بازبینی این قابلیت‌های ناتمام و تمام کردن همه‌یشان ماه‌ها زمان می‌گیرد.

چالش بزرگ بعدی حس تنهایی بود. اکنون چهار سال می‌شد که بارونی کل روز پشت کامپیوتر می‌نشست و با هیچ‌کس جز امبر هیگمن حرف نمی‌زد. او هیچ همکاری نداشت تا با او تبادل ایده کند؛ کسی نبود تا برای ناهار با او ملاقات کند و درباره‌ی آخرین ترندهای صنعت گیم حرف بزند. او در ازای این‌که کنترل خلاقانه‌ی کامل روی بازی داشته باشد، باید تنهایی را می‌پذیرفت. بارونی گفت: «به‌نظرم برای تنهایی بازی ساختن، باید کسی باشید که می‌تواند برای مدت زمان‌های طولانی تنها باشد. من چنین شخصی هستم و با آن مشکلی ندارم. ولی باید اعتراف کنم بعضی‌وقت‌ها حس تنهایی به آدم فشار می‌آورد. یکی از دلایل این‌که شغل کار در سینما را قبول کردم همین بود؛ این‌که بتوانم بروم بیرون و گاهی‌اوقات با افراد دیگر تعامل داشته باشم.»

بارونی در حالی‌که به کوه‌ها و درخت‌های دره‌ی استاردو خیره شده بود، نمی‌توانست تشخیص دهد که آیا بازی‌اش خوب است یا نه. بازی شبیه به هاروست مون به نظر می‌رسید؛ در این شکی نبود. در آن می‌توانستید محصول کشت کنید و به قرارهای رمانتیک بروید و با شخصیت‌های بامزه در فستیوال سالانه‌ی تخم‌مرغ معاشرت کنید. ولی بارونی آنقدر مدت زمان طولانی‌ای روی بازی کار کرده بود که نمی‌توانست بخش‌های ظرافت‌مندانه‌تر آن را قضاوت کند. آیا کیفیت نویسندگی بازی خوب بود؟ موسیقی آن چطور؟ آیا پرتره‌ها به‌قدر کافی خوشگل بودند یا لازم بود از اول طراحی‌شان کند؟ بارونی گفت: «این هم یکی دیگر از مشکلات تنهایی بازی ساختن است. دیگر نمی‌توانید دید عینی به بازی‌تان داشته باشید. هیچ ایده‌ای نداشتم بازی کی سرگرم‌کننده است. در واقع، تا چند روز پیش از انتشار فکر می‌کردم بازی آشغال است. پیش خودم می‌گفتم: این بازی مزخرفه.»

بقیه موافق نبودند. در سپتامبر ۲۰۱۵، گروهی از اعضای چاکل‌فیش در توییچ آنلاین شدند و یک ساعت از تجربه‌ی بازی خود با دره‌ی استاردو را استریم کردند. بازی هنوز تمام نشده بود، ولی به پایان نزدیک شده بود. آن‌ها مکانیزم‌های پایه‌ی بازی را نشان دادند، در نقش شخصیت اصلی آت و آشغال‌های جمع‌شده در مزرعه را جمع کردند و ساکنین خونگرم پلیکان‌تاون را ملاقات کردند. در نظر طرفداران این بازی عالی به نظر می‌رسید. یکی از نظردهندگان نوشته بود: «از همه نظر عالی به نظر می‌رسد. تو حقیقتاً یک ارتش یک‌نفره‌ای.»

فین برایس گفت: «هرچه بیشتر به انتشار بازی نزدیک می‌شدیم، بیشتر مشخص می‌شد که این بازی قرار است سر و صدا راه بیندازد. حتی با وجود باوری که به پروژه داشتیم، سطح آن از انتظارات ما بسیار فراتر رفته بود. سطح انتظار ما هم از سطح انتظار اریک فرسنگ‌ها بیشتر بود.»

در اوایل سال ۲۰۱۵ بود که اریک بارونی به این نتیجه رسید که دیگر قرار نیست محتوای جدیدی به دره‌ی استاردو اضافه کند. به‌جایش او گفت که قصد دارد باقی سال را صرف رفع کردن باگ‌های بازی و اعمال تغییرات کوچک برای مفرح‌تر کردن بازی کند. طولی نکشید که او حرف خود را زیرپا گذاشت. در ماه نوامبر او محصولات جدید برای کشت کردن، دستورالعمل‌های جدید برای ساخت‌وساز، اتاق‌خواب‌های شخصی (که اگر با صاحب‌شان دوست بودید، می‌توانستید بهشان سر بزنید)، فهرست ماموریت (Quest Log)، بازرگان سیار و اسب به بازی اضافه کرد. (بارونی به طرفداران گفت که برای این‌که بازی «استرس‌زا» نشود، نیاز به غذا دادن یا مراقبت از اسب نخواهد بود.)

با وجود این اضافات جدید که با تاخیر اضافه شده بودند، بازی تقریباً تمام شده بود، ولی هنوز یکی از بخش‌های مهم آن باقی مانده بود. بارونی در ابتدا قول داده بود که دره‌ی استاردو هم بخش تک‌نفره خواهد داشت، هم بخش چندنفره، ولی اضافه کردن بخش چندنفره داشت بیشتر از آن چیزی که فکرش را می‌کرد وقت می‌گرفت. همچنان که سال ۲۰۱۵ به پایان نزدیک می‌شد و سیاتل داشت وارد فصل زمستان می‌شد، برای بارونی مشخص شد که منتشر کردن نسخه‌ی «کامل» بازی شاید یک سال دیگر طول بکشد. در این زمان بارونی و هیگمن از استودیوی آپارتمانی کوچک‌شان به یک خانه‌ی محقرانه نقل‌مکان کرده بودند که با دو دوست دیگر به اشتراک گذاشته بودند.

بارونی هفته‌ها را صرف تصمیم‌گیری کرد. منتشر کردن یک بازی ناکامل ناجوانمردانه به نظر می‌رسید. ولی سال‌ها می‌شد که طرفداران از او می‌پرسیدند دره‌ی استاردو کی قرار است منتشر شود. آیا دیگر وقتش نرسیده بود؟ بدون بخش چندنفره، شاید به فروش بازی ضربه می‌خورد،‌ ولی او داشت چهار سال بی‌وقفه کار می‌کرد. بارونی هم مثل شخصیت اصلی صامت بازی از فرسایش روزانه خسته شده بود. بارونی گفت: «آنقدر از کار روی دره‌ی استاردو خسته شده بودم که فقط می‌خواستم آن را منتشر کنم. دیگر به نقطه‌ای رسیدم که ناگهان پیش خودم گفتم: بسیار خب، بازی دیگر آماده شده است. دیگر از کار کردن روی آن حالم به هم می‌خورد. دیگر نمی‌خواهم روی آن کار کنم.»

در ۲۹ ژانویه ۲۰۱۶، بارونی خبر را اعلام کرد: دره‌ی استاردو در ۲۶ فوریه منتشر خواهد شد. قیمت بازی ۱۵ دلار بود. بارونی هیچ ایده‌ای نداشت چگونه یک کارزار تبلیغاتی برای بازی راه بیندازد، ولی به‌خاطر همین بود که موافقت کرد ۱۰ درصد از سود بازی را به چاکل‌فیش بدهد. این شرکت کدهای دره‌ی استاردو را برای روزنامه‌نگاران و استریمرهای توییچ فرستاده بود. بارونی نسبت به استریمینگ بدبین بود و گفت: «می‌ترسیدم قبل از لانچ بازی مردم آن را در توییچ ببینند و حس کنند دیگر بازی برایشان تازگی ندارد و نخواهند آن را بخرند.» ولی استریم‌ها و ویدئوهای اولیه بیشتر از هر پوشش مطبوعاتی‌ای توجه مردم را به دره‌ی استاردو جلب کردند. در آن ماه، دره‌ی استاردو یکی از پرطرفدارترین بازی‌های توییچ بود و تقریباً هر روز در صفحه‌ی اصلی سایت پدیدار می‌شد.

در طی چند هفته‌ی آخر فوریه، بارونی دیگر بی‌خیال مرخصی دادن به خود شد. او تک‌تک ساعات بیداری را پشت کامپیوترش می‌نشست (یا می‌ایستاد، چون با قرار دادن مانیتورش روی جعبه‌ی Wii U خالی یک میز سرهم‌بندی‌شده مخصوص ایستادن درست کرده بود) و باگ‌های بازی را رفع می‌کرد. به‌جز هم‌خانه‌ای‌هایش و چندتا از دوستانش که ازشان درخواست کرده بود بازی را امتحان کنند، او هیچ تست‌کننده‌ای نداشت. از تیم کنترل کیفیت خبری نبود. او باید همه‌ی باگ‌ها را خودش پیدا، ثبت و رفع می‌کرد. بارونی گفت: «این کار جهنمی بود. چند روز نخوابیدم.» صبح یکی از روزهای پیش از انتشار بازی، وقتی او سعی داشت یکی از باگ‌های محلی‌سازی دقیقه‌نود بازی را رفع کند، بارونی در حالی‌که پشت میزش ایستاده بود خوابش برد.

در ۲۶ فوریه ۲۰۱۶، اریک بارونی خسته و درمانده دره‌ی استاردو را منتشر کرد. دوست‌دخترش و هم‌خانه‌ای‌هایش جرد (Jared) و رز (Rose)، به‌مناسبت این اتفاق از کار مرخصی گرفته بودند و همچنان که فروش بازی آغاز شد، آن‌ها در اتاق بالای خانه کنار هم نشسته بودند. وقتی آن‌ها داشتند با هم جشن می‌گرفتند، بارونی در استیم اکانت بازیسازش را ساخت. وقتی او روی نمودار زنده‌ی بازی کلیک کرد، می‌توانست بالا رفتن ارقام فروش بازی را به‌طور بلادرنگ ببیند. به‌محض باز کردن نمودار می‌توانست تشخیص دهد آیا بازی‌اش به موفقیت لحظه‌ای دست پیدا کرده است یا نه.

در این مقطع اریک بارونی نمی‌دانست چه انتظاری داشته باشد. مدت زیادی می‌شد که او از انرژی تخلیه شده بود و حتی با وجود این‌که دوستانش به او می‌گفتند بازی عالی است، او نمی‌دانست که دنیا چه واکنشی به کلون هاروست مونی که ساخته بود نشان خواهد داد. آیا مردم حاضر بودند آن را بخرند؟ آیا از آن خوششان می‌آمد؟ اگر کسی اهمیت نمی‌داد چه؟

او نمودار را باز کرد.

***

شش ماه بعد، پنج‌شنبه، در عصر یک روز گرم در سیاتل، اریک بارونی با قدم‌هایی بلند از پله‌های جلویی آپارتمانش بیرون آمد. او یک جعبه پر از عروسک‌های نرم از شخصیت‌های بازی‌اش در دست داشت و برایش سوال بود که چندتایشان را می‌تواند در ماشینش جا دهد. جمعه روز آغاز نمایشگاه پنی آرکید (Penny Arcade) یا پکس (PAX) بود. پکس مراسمی بود که گیک‌های سرتاسر دنیا در آن شرکت می‌کردند. ده‌ها هزار نفر در محل برگزاری مراسم جمع می‌شدند تا بازی‌های باحال جدید برای بازی کردن پیدا کنند و بارونی هم یک غرفه‌ی کوچک را گرفته بود تا در آن دره‌ی استاردو را در معرض نمایش بگذارد. این اولین باری بود که در نمایشگاهی شرکت می‌کرد و برای همین کمی مضطرب بود. او تا به حال یک بازیساز دیگر را ملاقات نکرده بود، چه برسد به طرفداران احتمالی بازی‌اش. اگر این تعامل افتضاح از آب درمی‌آمد چه؟

بارونی در کنار دوتا از هم‌خانه‌هایش (و من که از نیویورک به آنجا آمده بودم)، صندوق عقب ماشینش را با لوازم ضروری پر کرد: دو مانیتور کوچک، یک بنر دست‌ساز، یک ساک پر از بطری آب، یک سری پونز ارزان و عروسک‌های نرم با سوژه‌ی شخصیت‌های دره‌ی استاردو. وقتی ما بار را بستیم، بارونی در جلویی ماشین را باز کرد و پشت صندلی راننده نشست. او گفت در ماشین چند ماهی می‌شود که خراب بوده است. این ماشین دست‌دوم بیست سالی می‌شد که به خانواده‌اش تعلق داشت. از او پرسیدم که آیا قصد دارد در را تعمیر کند. گفت که زیاد درباره‌اش فکر نکرده است.

با سناریویی آشنا و تقریباً کلیشه‌ای مواجه شده بودیم: بازیساز مستقل در کنفرانسی بزرگ جایگاهی برای خودش دست‌وپا کرده که خیلی‌ها دنبالش بودند و از هم خانه‌ای‌هایش درخواست کرده اداره‌ی غرفه را به دست بگیرند. اگر بازیساز خوش‌شانس باشد، پوشش مطبوعاتی‌ای که بازی‌اش در آخر هفته دریافت کند، چند صد طرفدار جدید جلب خواهد کرد. برای بازی‌های مستقل، این فرصتی طلایی است. تحسین و تمجید بازیکن‌ها از یک بازی در مراسم پکس می‌تواند یک بازی کوچک را به موفقیتی بزرگ تبدیل کند.

ولی اریک بارونی به کمک نیاز نداشت. پنج‌شنبه در سیاتل، وقتی سوار صندلی جلوی ماشین شد، دره‌ی استاردو ۱.۵ میلیون نسخه فروخته بود. از وقتی که بازی را لانچ کرده بود، این بازی نزدیک به ۲۱ میلیون دلار سود خالص به ارمغان آورده بود. اریک بارونی ۲۸ ساله که نمی‌توانست صندلی جلوی ماشینش را باز کند، بیش از ۱۲ میلیون دلار پول در حساب بانکی‌اش داشت. ولی همچنان سوار بر یک تویوتا کمری خراب رفت‌وآمد می‌کرد. بارونی گفت: «مردم از من می‌پرسیدند: کی می‌خواهی فلان ماشین اسپورت را بخری؟ ولی من به آن نیازی نداشتم. نمی‌دانم این [خلق‌وخو] کی قرار است تغییر کند. فکر کنم در آینده خانه بخرم، ولی عجله ندارم. من به تجملات نیازی ندارم. می‌دانم این چیزها آدم را خوشحال نمی‌کند.»

در طی چند روز آینده، اریک بارونی در غرفه‌ای پرازدحام در طبقه‌ی ششم مرکز همایش ایالت واشنگتن ایستاد و برای اولین بار در زندگی‌اش، با بقیه دست داد و عکس امضا کرد، طوری‌که انگار یک راک‌استار شده است. کسانی که آمده بودند لباس‌های شخصیت‌های دره‌ی استاردو را به تن کرده بودند، مثل ابیگیل (Abigail) موبنفش و گانتر (Gunther) شیک‌پوش. برخی افراد برای او آثار هنری و هدایای دست‌ساز هدیه آوردند. برخی افراد داستان‌های شخصی تعریف کردند درباره‌ی این‌که دره‌ی استاردو چگونه به آن‌ها کمک کرد از دورانی سخت در زندگی‌شان عبور کنند. امبر هیگمن، که خودش هم مدیریت غرفه را به دست داشت، گفت: «من شنیدم که مردم به شکل‌هایی بسیار دلگرم‌کننده و شیرین از اریک تشکر می‌کردند و مشاهده‌ی این اتفاق برای من بسیار دلچسب بود. این چیزی بود که من می‌خواستم. من می‌خواستم مردم ارزش کار اریک را درک کنند و بقیه هم موسیقی، نویسندگی و بقیه‌ی مهارت‌های او که همیشه تحسین می‌کردم و به‌نظرم درشان عالی بود، تحسین کنند. وقتی دیدم بقیه‌ی مردم آمده‌اند تا او را تحسین کنند و علاقه‌یشان را به گوش او برسانند، برایم خیلی لذت‌بخش بود.»

یک سال گذشته برای اریک بارونی و امبر هیگمن مثل برق و باد گذشته بود. پس از لانچ دره‌ی استاردو، این بازی به راس بازی‌های پرفروش استیم راه پیدا کرد و روزانه ده‌ها هزار نسخه می‌فروخت. بارونی فکر می‌کرد که بازی عملکرد خوبی داشته باشد، ولی ارقام نهایی به‌مراتب از انتظارات او فراتر بود. این رقم هم برای بارونی رضایت‌بخش بود، هم وحشتناک. موفقیت بازی باعث شد او فشار بهتر کردن بازی را روی خود احساس کند. حالا که بیش از پنج نفر بازی را امتحان کرده بودند، بارونی باید کل وقت آزاد خود را صرف برطرف کردن باگ‌هایی می‌کرد که از چپ و راست ظاهر می‌شدند، ولی این کار او باعث می‌شد باگ‌های بیشتری پدیدار شوند. سپس او کل شب را صرف برطرف کردن باگ‌های جدید می‌کرد. این الگو هفته‌ها ادامه پیدا کرد. فین برایس از چاکل‌فیش گفت: «فکر می‌کنم رسیدن به این درجه از موفقیت می‌تواند بسیار شوکه‌کننده باشد. ناگهان احساس می‌کنید به یک عالمه آدم چیزهای زیادی بدهکارید.»

یکی از پیامدهایی که این موفقیت با خود به همراه داشت – و پذیرفتن آن حتی با گذر ۶ ماه سخت بود – این بود که  اریک بارونی اکنون یک میلیونر بود. شاید این را از خانه‌ی محقری که با دوست‌دختر و هم‌خانه‌ای‌هایش به اشتراک گذاشته بود، و تویوتای خرابی که با آن در سیاتل رفت‌وآمد می‌کرد، متوجه نمی‌شدید، ولی او در عرض شش ماه ثروتی به دست آورده بود که بیشتر بازیسازها در کل کارنامه‌ی کاری‌شان به دست نمی‌آورند. زندگی قبلی بارونی – که در آن به‌عنوان پادوی سالن سینما کار می‌کرد و برای مخارج روزانه به هیگمن وابسته بود – انگار در یک بعد زمانی/مکانی دیگر اتفاق افتاده بود. وقتی از بارونی پرسیدم آیا با ثروت تازه‌اش کاری انجام داده یا نه، گفت: «پیش از این‌که بازی منتشر شود، باید برای غذا و مخارج مشابه برنامه‌ریزی می‌کردیم. حالا هر وقت دلم بخواهد یک بطری شراب می‌خرم. دیگر نگران این چیزها نیستم.» او برای چند ثانیه مکث کرد تا فکر کند. «همچنین من بیمه‌ی سلامت گرفتم، چیزی که قبلاً نداشتم.»

بعداً بارونی به من گفت که یک کامپیوتر جدید خریده است.

امبر هیگمن گفت: «حسی که در ابتدا داشتیم بسیار سورئال بود. واقعاً انتزاعی بود. بله، ناگهان به یک عالمه پول دست پیدا کرده‌ایم، ولی این پول‌ها همه ارقامی روی صفحه‌ی کامپیوتر هستند… درباره‌ی این صحبت کردیم که بالاخره می‌توانیم خانه بخریم، و این بسیار خوب بود. همیشه به روزنامه‌ی روز یک‌شنبه یک مجله‌ی خانه‌ی شیک ضمیمه شده بود و ما هم محض تفریح صفحات آن را ورق می‌زدیم، چون اکنون خریدن یکی از آن خانه‌ها ممکن به نظر می‌رسید. البته قرار نیست این کار را بکنیم. صرفاً نگاه کردن بهشان لذت‌بخش بود.»

***

در سال ۲۰۱۴، سایمون پارکین (Simon Parkin)،‌ نویسنده‌ی نیویورکر، مقاله‌ای به نام «عذاب‌وجدان بازیسازهای میلیونر» (The Guilt of Video-Game Millionaires) منتشر کرد که در آن به احساسات پیچیده‌ای که بازیسازان مستقل بابت موفقیت تجاری پیدا می‌کردند پرداخت. در این مقاله، بازیسازانی چون رامی اسماعیل (Rami Ismail)، طراح سریر هسته‌ای (Nuclear Throne) و دیوی وردن (Davey Wreden)، سازنده‌ی استنلی پربل (Stanley Parable)، به احساسات ضد و نقیض‌شان به‌هنگام دستیابی به ثروت پرداختند: افسردگی، اضطراب، عذاب‌وجدان، فلج شدن خلاقیت و… ادموند مک‌میلن (Edmund McMillen)، طراح بازی سکوبازی سوپر میت‌بوی (Super Meat Boy) به پارکین گفت: «من صرفاً یک یاروئم که بازی می‌سازد. من هنرمندی‌ام که دوست دارد تنها باشد. این موفقیت به‌شکلی مصنوعی موقعیت من را بالا برده است. در دیگران حس حسادت یا حتی نفرت برانگیخته است.»

اریک بارونی هم در گرداب احساسی مشابهی گیر کرده بود. در طی ماه‌ها پس از لانچ دره‌ی استاردو، احساساتی شدید و حتی متناقض ذهن او را تسخیر کرده بودند. در ابتدا، همچنان که ارقام بالا می‌رفتند، او از شرکت‌های بزرگی چون سونی و ولو (Valve) تماس دریافت کرد. این تماس‌ها باعث شدند بارونی به خود غره شود. او گفت: «فکر می‌کردم یک آدم کله‌گنده شده‌ام.» مایکروسافت او را به مراسم شام آن‌چنانی برد. نینتندو او را به گردش در مقر فوق‌العاده باکلاسش در ردموند (Redmond) دعوت کرد (مکانی آن‌چنان مخفیانه که برای ورود به آن باید قرارداد عدم افشا (NDA) امضا می‌کردید، قراردادی که شما را ملزوم می‌کند هیچ عکسی از آنجا نگیرید.) بارونی گفت: «همه از من چیزی می‌خواستند. نینتندو می‌خواهد بازی را به کنسول‌هایشان پورت کنم و فکر می‌کنم چیزی که واقعاً دنبالش هستند قرارداد انحصاری است، ولی من با آن موافقت نخواهم کرد.» (پاورقی: بارونی بعداً خبر ساخته شدن پورتی از دره‌ی استاردو را برای پلی‌استیشن ۴، ایکس‌باکس وان و سوییچ اعلام کرد.)

با این حال، حس ناامنی و تزلزل آرام‌آرام در ذهن او رسوخ پیدا کرد. بارونی احساس می‌کرد توریستی در کشوری خارجی است و دارد حین شام خوردن با کارکشتگان صنعت گیم، چند دهه دانش گیم را در یک آن جذب می‌کند. او همیشه بازی‌های ویدئویی را دوست داشت، ولی تا آن موقع چیز زیادی درباره‌ی فرهنگی که حول بازی‌ها شکل گرفته بود نمی‌دانست. او گفت: «من به‌طور ناگهانی به قلب این دنیای دیوانه‌وار پرتاب شده بودم. من از یک آدم گمنام به قلب دنیایی پرتاب شدم که احساس می‌کردم در آن کاملاً غریبه هستم… من صرفاً یک آدم عادی بودم که شانس به او رو کرد و در زمان درست، بازی درست را ساخت.»

بارونی هرچه بیشتر در کارش فرو رفت و خواب و استراحت را فدا کرد تا با سرعت بیشتری برای دره‌ی استاردو پچ منتشر کند. سپس او به فهرست بلندبالای کارهایی که باید انجام می‌داد نگاه کرد: این فهرست علاوه بر تعدادی پچ پر از محتوای جدید، شامل بخش چندنفره‌ی بازی نیز می‌شد که سال‌ها قبل از لانچ بازی وعده‌ی آن را داده بود. بزرگ‌ترین ضدحال برای بارونی این بود که برنامه‌نویسی برای اضافه کردن بخش چندنفره به بازی هیچ چالش خلاقانه‌ای نداشت. صرفاً باید خط پشت خط کد شبکه‌سازی می‌نوشت، کاری که او از آن متنفر بود.

صبح یک روز، در اواسط سال ۲۰۱۶، ناگهان اریک بارونی از کار دست برداشت. او دیگر کار کردن را در توان خود نمی‌دید. پس از چهار و نیم سال کار بی‌وقفه، فکر این‌که ماه‌ها از زندگی‌اش را به اضافه کردن بخش چندنفره به دره‌ی استاردو اختصاص دهد، برایش تهوع‌آور بود. او گفت: «احساس کردم کاملاً از انرژی تخلیه شده‌ام. داشتم مصاحبه‌های زیادی انجام می‌دادم و هر روز پای تلفن با مردم صحبت می‌کردم و قراردادهای تجاری، ساخت اسباب‌بازی و… می‌بستم. بعد از مدتی دیگر نمی‌توانستم ادامه دهم.» او با چاکل‌فیش تماس گرفت و به آن‌ها گفت به استراحت نیاز دارد. ناشر پیشنهاد داد یکی از برنامه‌نویسان خود را مسئول اضافه کردن بخش چندنفره به بازی کند و بارونی با کمال میل قبول کرد.

در عرصه‌ی بازیسازی، برای بازیسازان شرکت‌های بزرگ عادی است که پس از انتشار بازی‌شان به تعطیلاتی طولانی بروند. وقتی کرانچ به پایان برسد و بازیسازها از آتش جهنم جان سالم به در ببرند، به آن‌ها یکی دو ماه مرخصی داده می‌شود تا حالشان جا بیاید. در ماه فوریه که بازی لانچ شد، بارونی این کار را انجام نداده بود، ولی در تابستان بالاخره به این نتیجه رسید که وقت استراحتی طولانی فرا رسیده است. او ساعت‌های متمادی را صرف بازی کردن روی کامپیوتر و فرو رفتن در فکر جلوی کامپیوتر کرد. او زیاد نوشید. زیاد ماری‌جوانا کشید. او به مصرف گیاهی به نام اشواگاندا (Ashwagandha) رو آورد که به او در کاهش استرس و افزایش انرژی کمک کرد، ولی حتی این کارها هم برای او انگیزه فراهم نکردند تا بیشتر روی دره‌ی استاردو کار کند.

در ششم آگوست ۲۰۱۶، اریک بارونی پست جدیدی در وبسایت دره‌ی استاردو منتشر کرد. او می‌خواست طرفداران را از روند پیشرفت پج جدید بازی (نسخه‌ی ۱.۱) – که قرار بود قابلیت‌ها و محتوای جدید به بازی اضافه کند – باخبر نگه دارد. او نوشت: «اگر بخواهم روراست باشم، دلیل این‌که این به‌روزرسانی اینقدر طول کشید این بود که اخیراً حس خستگی ذهنی شدیدی داشتم و بازدهی‌ام به‌شدت کاهش پیدا کرد. به‌مدت تقریباً پنج سال است که تمام فکر و ذکر من در لحظات بیداری دره‌ی استاردو بوده است و فکر کنم درخواست مغزم این بود که مدتی از آن دور باشم.»

بارونی اضافه کرد که در طول تابستان کار کمی انجام داد و به‌شدت نسبت از این مسئله حس عذاب‌وجدان داشت. او نوشت: «راستش همیشه بالا و پایین زیاد داشتم: در بعضی دوره‌ها بازدهی و انرژی به‌شدت بالا داشتم و بعد انگیزه‌ام را از دست می‌دادم. تا جایی که به خاطر دارم سیستم‌ام همین‌طوری بود. این بار کمی بدتر از حالت عادی به نظر می‌رسید، ولی به خود یادآوری کردم که موفقیت دره‌ی استاردو باعث شد که زندگی‌ام خیلی سریع عجیب‌غریب شود. احتمالاً این‌که کمی زمان نیاز داشته باشم تا با شرایط جدید خو بگیرم، امری عادی است. حتی مطمئن نیستم این بی‌انگیزگی اخیر به‌خاطر موفقیت ناگهانی‌ام بوده، یا به‌خاطر شیمی مغزی نامتوازنم یا نتیجه‌ی کار کردن بی‌وقفه به‌مدت طولانی و بدون استراحت. گاهی‌اوقات فراموش می‌کنم که من هم یک انسانم و نیاز دارم که کمی استراحت کنم و تفریح داشته باشم.»

با این حال، دیگر زمان زیادی برای استراحت کردن باقی نمانده بود. پس از پایان مراسم پکس، چاکل‌فیش به بارونی گفت که باید پورت بازی را برای پلی‌استیشن ۴ و ایکس‌باکس وان سر ضرب‌الاجل تعیین‌شده و پچ ۱.۱ بازی را تا آخر سپتامبر آماده کند. بارونی دوباره وارد حالت کار بی‌وقفه شد و هفته‌ها کرانچ کرد تا خود را به ضرب‌الاجل برساند. وقتی خود را به آنجا رساند، دوباره خستگی ذهنی به او غلبه کرد و چرخه از سر گرفته شد.

در نوامبر ۲۰۱۶،‌ همچنان که داشت به کار بی‌وقفه روی دره‌ی استاردو ادامه می‌داد، بارونی ایمیلی از یکی از نمایندگان ناشری به نام ان‌آی‌اس آمریکا (NIS America) دریافت کرد. در این ایمیل پرسیده شد آیا تمایلی برای ملاقات با مردی به نام یاسوهیرو وادا (Yasuhiro Wada) دارد یا نه. بارونی گفت البته که دارم. از دست دادن چنین فرصتی دیوانه‌وار بود. وادا، طراح ژاپنی که از دهه‌ی ۸۰ در حال بازی ساختن بود، به سیاتل آمده بود تا بازی شبیه‌سازی جدیدش به نام Birthdays the Beginning را تبلیغ کند. با این حال، پیش از این وادا به‌خاطر طراحی و کارگردانی یک بازی با موضوع مدیریت مزرعه معروف بود. این بازی هاروست مون نام داشت.

بارونی، مضطرب و کمی وحشت‌زده، با ماشینش به سمت دفتری که ان‌‌آی‌اس آمریکا در مرکز سیاتل اجاره کرده بود، رانندگی کرد. او می‌دانست قرار است مردی را ملاقات کند که کارش بیشتر از هرکسی الهام‌بخش او شده بود. بارونی گفت: «ملاقات با او برایم بسیار اضطراب‌آور بود. ولی به این نتیجه رسیدم که باید این کار را انجام دهم، چون حداقلش تبدیل می‌شد به یک داستان عالی.»

بارونی و وادا با هم دست دادند و احوال‌پرسی کردند. وادا با خود یک مترجم ژاپنی به انگلیسی آورده بود. بارونی گفت که با خود کارتریج SNES اولین بازی هاروست مون را آورده است و وادا نیز با لبخندی روی لب آن را امضا کرد. آن‌ها با هم شام خوردند، آبجو نوشیدند و بازی‌های همدیگر را بازی کردند. بارونی گفت: «صحبت کردن با کسی که هاروست مون را ساخته بود تجربه‌‌ی بسیار سورئالی بود. وقتی اولین بازی هاروست مون منتشر شد او سی سال داشت و من هم بچه‌ای کوچک بودم که داشتم آن را بازی می‌کردم. حال دارم این شخص را ملاقات می‌کنم و با او درباره‌ی ساخته شدن بازی‌اش حرف می‌زنم، و او هم از وجود دره‌ی استاردو خبر داشت.»

وادا به بارونی گفت که از تجربه‌ی بازی کردن دره‌ی استاردو لذت برد و هیجان‌زده بود تا ببیند بارونی چگونه به ژانری که سال‌ها قبل بنا نهاده بود، روحی تازه بخشیده است. بارونی گفت: «او به تمیز کردن مزرعه‌اش معتاد شده بود. او بیشتر زمان خود را به بریدن علف‌های هرز با داس و قطع کردن درختان اختصاص می‌داد.»

پنج سال پیش، بارونی داشت با پدر و مادرش زندگی می‌کرد، مصاحبات کاری را خراب می‌کرد و مانده بود با زندگی‌اش چه‌کار کند. حال سازنده‌ی هاروست مون داشت در بازی فوق‌العاده پرفروش‌اش درخت قطع می‌کرد. واژه‌ی «سورئال» حق مطلب را درباره‌ی موقعیت ادا نمی‌کرد.

***

در دسامبر ۲۰۱۶، حدوداً یک سال پس از لانچ دره‌ی استاردو، با بارونی تماس گرفتم تا ببینم اوضاعش چطور است. ما درباره‌ی مسائل مختلفی با هم صحبت کردیم: ملاقاتش با وادا، چرخه‌های کاری پرفراز و نشیبش و باگ‌هایی که او و چاکل‌فیش سر پورت کردن بازی بهشان برخورد کرده بودند. او به من گفت که باز هم دارد حالش از دره‌ی استاردو به هم می‌خورد و برای پروژه‌ای جدید آماده بود.

از او پرسیدم که‌ آیا طرح بازی جدیدش را ریخته یا نه.

بارونی گفت بله. داشت به این فکر می‌کرد که یک بازی با محوریت گرفتن حشرات بسازد.

از او پرسیدم ساختنش ممکن است چقدر طول بکشد.

بارونی گفت: «این بار سعی دارم واقع‌بین‌تر باشم. امیدوارم دو سال.»

ادامه دارد

منبع: Blood, Sweat, and Pixels

انتشار یافته در:

مجله‌ی اینترنتی دیجی‌کالا