عبارت تعلیق آگاهانه‌ی ناباوری را اولین بار ساموئل تیلور کالریج استفاده کرد.

معرفی “تعلیق آگاهانه‌ی ناباوری”

دنیای واقعی در حالت عادی خود (یا اگر کمی بدبین باشیم، در بهترین حالت خود) خسته‌کننده و کسالت‌بار است، قوانین حاکم بر آن نیز همین‌طور. ولی همان‌طور که برای هر چالش و مشکل وسیله‌ای برای مقابله با آن نیز وجود دارد، برای مقابله با این مشکل نیز به ما قوه‌ی تخیل اعطا شده تا زندگی و دنیای پیرامون خود را جالب‌تر و هیجان‌انگیزتر کنیم. قصه قدیمی‌ترین و اساسی‌ترین محصول قوه‌ی تخیل است و از بدو ظهور بشر به او کمک کرده تا امیدها، آرمان‌ها و دغدغه‌های خود را ابراز کند و آن‌ها را در قالبی بگنجاند که قابل ارائه به دیگران نیز باشد. اما اگر بخواهیم از قصه و چیزی که برای عرضه دارد لذت ببریم، باید یاد بگیریم که منطق درون آن را با منطق دنیای واقعی نسنجیم، چون این کار با هدف اصلی قصه که جدا کردن ما از روزمرگی دنیای واقعی است، مغایرت دارد. این‌جاست که مفهومی به نام تعلیق آگاهانه‌ی ناباوری مطرح می‌شود: توانایی چشم‌پوشی کردن از جنبه‌های غیرمنطقی یک اثر داستانی به منظور لذت بردن از آن.

[su_pullquote]اما اگر بخواهیم از قصه و چیزی که برای عرضه دارد لذت ببریم، باید یاد بگیریم که منطق درون آن را با منطق دنیای واقعی نسنجیم، چون این کار با هدف اصلی قصه که جدا کردن ما از روزمرگی دنیای واقعی است، مغایرت دارد.[/su_pullquote]

به عبارت دیگر، لازم نیست اثر یک نویسنده واقع‌گرایانه باشد، بلکه باورپذیر بودن و داشتن انسجام درونی کافی است. نویسنده آزاد است دنیای خود را هر چه‌قدر که می‌خواهد، تخیلی و غیرواقعی بیافریند، ولی باید برای این دنیا قوانینی تنظیم کند و آن را طوری گسترش دهد که تمام جزییات و عناصرش از آن پیروی کنند. در اصل شاید بتوان گفت بزرگ‌ترین چالش یک فانتزی‌نویس خلق همین قوانین و چگونگی استفاده از آن‌ها و ارتباط دادنشان به داستان اصلی باشد. در داستان‌های علمی‌تخیلی هم مخاطبان حاضرند توضیحات علمی «خلاقانه» و یاوه‌گویی‌های علمی نادرست را پیرامون پدیده‌های علمی غیرواقعی داخل داستان قبول کنند، به‌شرطی که پای علم واقعی وسط کشیده نشود، چون استفاده از قوانین علمی واقعی برای توضیح یک مفهوم علمی یا اختراع من‌درآوردی داستان را از دنیای خیالی خود جدا می‌کند و آن را در متن واقعیت قرار می‌دهد. برای همین است که کسی از سیستم سفر بین سیاه‌چاله‌های فضایی انتقاد و به این مساله اشاره ‌نمی‌کند که معجون کوچک کردن اندازه‌ی جسم، قانون پایستگی جرم را نقض می‌کند، چون قوانین واقعیت و تخیل در کنار هم قرار ‌نمی‌گیرند.

به‌طور کلی می‌توان از خواننده انتظار داشت غیرممکن را باور کند، اما غیرمحتمل را نه. به‌طور مثال خواننده‌ها باور می‌کنند که جادوگر پیر توانایی جابجا شدن بین سرزمین‌ها را دارد یا این‌که فناوری یک سفینه‌ی فضایی به آن اجازه می‌دهد که کاملاً نامریی شود، بدون این‌که حسگرهای خودش از کار بیفتند، اما سکته‌ی قلبی یک جانور وحشی قبل از حمله به شخصیت اصلی و یا حدس زدن رمز عبور حساب کاربری دشمن در اولین تلاش و با تایپ کردن اعداد و ارقام به‌صورت تصادفی چیزهایی هستند که مخاطب نمی‌پذیرد. چیزی که در دنیای واقعی غیرممکن است، باید در دنیای داستان یک هنجار شناسانده شود و به همین صورت هم باقی بماند.

[su_pullquote]به‌طور کلی می‌توان از خواننده انتظار داشت غیرممکن را باور کند، اما غیرمحتمل را نه.[/su_pullquote]

اصولاً همه‌ی آثار داستانی در حد خود به تعلیق آگاهانه‌ی ناباوری نیاز دارند. بیننده باید این حقیقت را که در حال مشاهده‌ی تصاویر متحرک دو بعدی روی یک صفحه‌ی نمایش است، موقتاً نادیده بگیرد تا بتواند با تماشای یک فیلم سرگرم شود. این نادیده گرفتن برای فیلم‌های سیاه‌وسفید نیز شدت بیشتری پیدا می‌کند، چون غیر از افراد کاملاً کوررنگ، کسانی که این فیلم‌ها را تماشا می‌کنند، دنیای واقعی را سیاه‌وسفید ‌نمی‌بینند، ولی با این‌حال باز هم مایل هستند ناباوری را تعلیق کنند و تصاویر را به همان شکلی که به نمایش گذاشته شده‌اند، بپذیرند. نهایتاً این نادیده گرفتن در اکثر فیلم‌های اکشن به حد نهایی خود می‌رسد، چون به منظور القای اکشن باید انتظار هر اتفاق محیرالعقولی را داشت. به‌عنوان مثال، شخصیت مثبت داستان در مکانی عمومی شروع می‌کند به تیراندازی، بدون این‌که از لحاظ قانونی به دردسر بیفتد؛ قهرمان اصلی داستان هیچ‌وقت تیر کم ‌نمی‌آورد (سری رمبو) و یا یک تیر دقیق به باک بنزین، ماشین‌ها را منفجر می‌کند.

لذت بردن از کامیک‌های ابرقهرمانی و انیمه‌ها و مانگاها (و کلاً اکثر محصولات فرهنگی ژاپن!) نیز به‌شدت به توانایی هر فرد برای تعلیق ناباوری بستگی دارد. اما شاید بازی‌های ویدیویی بیشتر از هر فرم داستانی دیگری به این عنصر نیاز داشته باشند، چون برای ساخت یک گیم‌پلِی استاندارد، حتی در بازی‌هایی که ادعای واقع‌گرایانه بودن دارند (پر شدن خودکار جان در بازی‌های نظامی) و یا واقعاً واقع‌گرایانه هستند (برخورد هواپیما به جسم سخت بدون منفجر شدن در شبیه‌ساز پرواز مایکروسافت)، قوانین حاکم بر دنیای واقعی زیر پا گذاشته می‌شوند.

ترجمه شده از: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/WillingSuspensionOfDisbelief

برای دیدن بقیه عناصر به صفحه معرفی عناصر داستان بروید

مشخصات کمیک Sam & Max: Surfin’ the Highway

سال انتشار: ۱۹۹۵

نویسنده: Steve Purcell

سبک: طنز

خلاصه داستان

سم، یک کارآگاه خصوصی آنتروپومورفیک و مکس، دستیار باوفا و شبه‌خرگوشش که دوست دارد یک “لاگومورف” خطاب شود، در راه مبارزه با جرم و جنایت از عجیب‌ترین مکان‌ها و موقیعت‌ها سر در می‌آورند…

بررسی کمیک Sam & Max: Surfin’ the Highway

بعضی از آثار هستند که طرفدارشان می‌شوید و سپس شروع می‌کنید به مقایسه کردنشان و توضیح دادن این که چرا از آثار مشابه بهتر هستند و چه اثر مهمی به جا گذاشتند. به‌عبارتی آن‌ها را جدی می‌گیرید؛ بعضی از آثار هم هستند که  بدون جنجال یا تعصب خاصی دوستشان دارید و بدون نیاز به دفاع کردن از داستان و شخصیت‌پردازیشان و آنالیز پیامی که قرار است به مخاطب منتقل کنند، از آن‌ها به نیکی یاد می‌کنید؛ چون خودشان ذات ریلکسی دارند. یکی از این آثار Sam & Max است، مجموعه‌ای که حتی استیو پرسل، سازنده‌ی سری هم در سال ۲۰۰۷ از میزان محبوبیتش اظهار تعجب کرد؛ خصوصاً با توجه به این که سم و مکس در مقایسه با آثار پرطرفدار دیگر فرنچایز بسیار محدودی دارد و تا آن سال فقط از یک انیمیشن تلویزیونی ده دقیقه‌ای که بعد از دو سیزن (۲۴ قسمت) کنسل شد، دوتا بازی ماجراجویی و یک کمیک ۱۵۴ صفحه‌ای تشکیل شده بود. ولی خوشبختانه Sam & Max نمونه‌ی بارز دیگری از اصل «کیفیت بهتر از کمیت» است که بسیاری از داستان‌پردازها و علی‌الخصوص کمیک‌نویس‌ها به آن توجه نمی‌کنند و فکر می‌کنند بزرگ‌تر یعنی بهتر، در حالی که کاملاً برعکس است. چیزی که ما در این دنیا کم نداریم داستان و دنیا و شخصیت خیالی‌ست؛ پس چه بهتر این‌که آدم کمی برای چیزی که خلق می‌کند احترام قائل باشد و الکی با کش دادنش ارزش آن را پایین نیاورد. یکی از دلایلی که خیلی با کمیک‌های سوپرهیرویی میانه‌ی خوبی ندارم، قوس‌های داستانی بی‌شمار و ریبوت‌شدن‌های خجالت‌آور و کلاً ذات بی‌در پیکر و تجاری‌شان است. کیفیت به‌واقع از کمیت بهتر است و من هم سم و مکس را به خاطر رعایت همین اصل دوست دارم.

خوبی این فرنچایز محدود ولی قوی این است که می‌توانم هر چیزی را که اسم سم و مکس روی آن درج شده پیشنهاد دهم و نیازی نیست تذکر دهم که سریالش را نبین یا بی‌خیال فلان بازی‌اش بشو، چون همه‌یشان به نوبه‌ی خود خوب هستند، ولی با توجه به این که خانه‌ی اصلی Sam & Max کمیک بود، بهتر است ما هم روی جولان در بزرگراه (Surfin’ the Highway) تمرکز کنیم. جولان در بزرگراه مجموعه‌ایست متشکل از داستان‌های کوتاه سم و مکس که استیو پرسل از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۵به صورت پراکنده نوشت و نقاشی کرد. می‌توان گفت هدف اصلی پرسل از ساختن سم و مکس هجو کردن باورها و فرهنگ عامه‌ی آمریکا بود و از این لحاظ می‌توان با انیمیشن خانواده‌ی سیمپسون‌ها مقایسه‌اش کرد؛ منتها با این تفاوت که سیمپسون‌ها لحن انتقادی داشت و در کل می‌خواست در کنار طنز و شوخی حرفی هم بزند و از منطقی خاص پیروی می‌کرد، ولی سم و مکس هجو خالص است و انتقاد و پیام اخلاقی و منطق چندان با حال و هوای بی‌خیال آن سازگار نیست. در واقع می‌توان گفت سم و مکس مخلوطی پنجاه‌پنجاه از کارتون‌های بچگانه (بچگانه را اینجا به معنای منفی به کار نمی‌برم) مثل والاس و گرومیت و کارتون‌های بزرگسال‌پسند مثل سیمپسون‌هاست  و تقریباً اثری (ظاهراً) بچه‌گانه‌ست که بیشتر به درد بزرگسال‌ها می‌خورد؛ البته نه به خاطر محتوای زننده، بیشتر به خاطر این که احتمالاً بچه‌ها متوجه بیشتر شوخی‌ها و اشارات تاریخی و فرهنگی فراوان سری نمی‌شوند.

Sam & Max طنز خاصی دارد که به شخصه نمی‌توانم با هیچ‌کدام از آثار طنز دیگری که می‌شناسم به طور دقیق مقایسه‌اش کنم. به‌عنوان مثال در یکی از قسمت‌های کمیک که تئوری توطئه‌ی مربوط به ساخته شدن اهرام ثلاثه توسط آدم فضایی‌ها هجو می‌شود، سم و مکس از طریق سفر در زمان به مصر باستان سفر می‌کنند و می‌بینند آدم‌فضایی‌ها مصریان را به اسارت گرفته‌اند و دارند مجبورشان می‌کنند اهرام ثلاثه را بسازند. سپس مکس حواس رهبر آدم‌فضایی‌ها را پرت می‌کند، سم از پشت چشم‌های او را می‌گیرد، مکس شلوارش را پایین می‌کشد، آدم فضایی عصبانی می‌شود و تفنگش را درمی‌آورد، سم با یک اردنگی او را به هوا می‌فرستد، تفنگش را می‌گیرد و با تفنگ بقیه‌ی آدم فضایی‌ها را تهدید می‌کند که به سیاره‌هایشان برگردند. آن‌ها هم با توجه به این که تحقیر شده‌اند اطاعت می‌کنند و بعد در پنل آخر نشان داده می‌شود که سم و مکس در حال پیاده‌روی در زمان خودشان هستند و و سم می‌گوید: «سفر خیلی خوبی بود مکس. منتها  احساس می‌کنم مسیر تاریخو یه جورایی عوض کردیم.» و بعد کنارشان پوستری تبلیغاتی برای سفر به مصر به دیوار زده شده که روی آن عکس مجسمه‌ی ابوالهول درج شده، با این تفاوت که به جای ابوالهل صورت مکس روی آن نقش بسته است.

باقی داستان‌ها هم به مسخرگی همینی هستند که مثال زدم؛ شاید حتی بیشتر از این، ولی این مسخرگی طوری در کمیک پیاده شده که آدم را سرحال می‌کند. کلاً دیالوگ‌های سم و مکس و نحوه‌ی پیشرفت ماجراهایی که درگیرش می‌شوند خیلی بی‌ربط و رندوم است و هرچه‌قدر بی‌ربط بودن و رندوم بودن در آٍثار دیگر همیشه توی ذوقم می‌زدند، در سم و مکس من را به وجد می‌آورند. این اجرای درست را صددرصد مدیون مهارت نویسندگی و طراحی پرسل هستیم، اجرایی که آنقدر قوی هست که طنز و استیل بصری خاص سری از همن اولین کمیک پایه‌ریزی شد و هیچ‌وقت تغییر نکرد.

«Sam & Max» همون‌طور که از نامش پیداست، روی شخصیت سم و مکس متکی‌ست؛ طوری که حتی تلاش برای طراحی شخصیت مکمل برجسته‌ای هم نشده است. کمیک کلاً راجع به سم و مکس و تعامل این دوتا با هم و با درجه‌ای به‌مراتب کمتر، شخصیت‌های سیاهی‌لشکر دیگر است. این نه تنها چیز بدی نیست، بلکه به پرسل فرصت داده روی این دو شخصیت کار کند و فویلی محشر ازشان بسازد.[su_pullquote]سم و مکس هم مثل لورل و هاردی از آن دسته زوج‌هایی هستند که اصلاً نمی‌توان جدا از هم تصورشان کرد و فقط پنل‌های معدودی در کمیک هستند که یکی از این دو داخلش باشد، ولی دیگری نه.[/su_pullquote]

سم سگ انسان‌نمایی متشخص و منطقی‌ست (حداقل در مقایسه با مکس) که ویژگی شاخصش استفاده از جملات و تشبیهات پیچیده و طولانی‌ست و مکس موجودی خرگوش مانند است (خودش دوست ندارد او را خرگوش صدا کنند) که روانی کاملاً پاک دارد و به قول خود پرسل قرار است نماینده‌ی قسمت اید (id) روان انسان باشد، ولی برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، با دیوونه‌بازی‌هایش بیشتر فایده می‌رساند تا ضرر.

سم و مکس هم مثل لورل و هاردی از آن دسته زوج‌هایی هستند که اصلاً نمی‌توان جدا از هم تصورشان کرد و فقط پنل‌های معدودی در کمیک هستند که یکی از این دو داخلش باشد، ولی دیگری نه.

نمی‌دانم حس نوستالژی‌ای که نسبت به سم و مکس دارم، در قضاوتم راجع به آن‌ها تاثیرگذار است یا نه، ولی به نظرم این دوتا اینقدر دوست‌داشتنی‌اند که که آدم ناخودآگاه  دوست‌داشتنی بودنشان را به سازنده‌اش و کل طرفدارانش نسبت می‌دهد؛ یعنی از آن دسته شخصیت‌هایی هستند که این تصور را ایجاد می‌کنند کسی که آن‌ها را ساخته یا ازشان خوشش می‌آید، حتماً خودش هم دوست‌داشتنی‌ست. اگر تا حالا چیزی از سم و مکس تجربه نکردید، توصیه می‌کنم از کمیک شروع کنید و بعد به سراغ بازی‌ها و سریال بروید تا ببینید ایده‌ای که خوب روی کاغذ اجرا بشود، تا چه حد می‌تواند در توسعه‌ی فرنچایزی قوی موثر باشد.

مشخصات فیلم فرزندان بشر Children of Men

عنوان اصلی: Children of Men

کارگردان: Alfonso Cuarón

سال انتشار: ۲۰۰۶

ژانر: علمی-تخیلی

خلاصه‌ی داستان

سال ۲۰۲۷ است و آز آخرین باری که یک زن باردار شد، ۱۸ سال سپری شده است. انسانیت در معرض انقراض قرار دارد و ظاهراً انگلستان تنها کشوری‌ست که هنوز نظم و قانون در آن برپاست. در این بین تیودور فارو از طرف همسر سابقش درگیر انجام ماموریتی بسیار حیاتی میشود: اسکورت کردن یک دختر آفریقایی مهاجر به نام کی به یک جای امن؛ دختری که می‌تواند نقشی کلیدی در اتفاقات آتی ایفا کند.

بررسی فیلم Children of Men

فیلم‌های اکشن هالیوودی هیچ‌وقت برایم جذابیت خاصی نداشته‌اند. یعنی تعقیب و گریزها و تیراندازی‌ها و جلوه‌های ویژه‌ی رایج در این فیلم‌ها به جای این که توجهم را جلب کنند، خسته‌ام می‌کردند. این خسته‌کننده بودن حتی برای فیلم‌های تحسین‌شده‌ی ژانر مثل فیلم‌های نولان و اسپیلبرگ هم صادق بود، برای همین به این نتیجه رسیدم که شاید فیلم‌های اکشن به درد من نمی‌خورند. به هر حال هرکس سلیقه‌ی خاص خودش را دارد. ولی وقتی فرزاندان بشر را دیدم، متوجه شدم مشکل از سلیقه‌ی من نیست؛ تا حالا یک فیلم اکشن درست‌حسابی ندیده بودم.

اولین چیزی که راجع به فرزندان بشر باید گفت این است که فیلمبرداری و تدوین بی‌نظیری دارد. دقت کردید در فیلم‌ها وقتی دعوا و درگیری جریان دارد، دوربین دائماً کات می‌خورد؟ Children of Men این کار را انجام نمی‌دهد. دوربین فیلم بسیار جسور و سمج است و از اکشنی که در صحنه جریان دارد نمی‌ترسد. یکی از معروف‌ترین سکانس‌های فیلم که باعث شد این سوال برای خیلی‌ها ایجاد بشود که آیا این سکانس واقعاً در یک برداشت گرفته شده (و صد البته جواب «خیر» هست)، سکانسی‌ست که در آن دار و دسته‌ای عصبانی به خودرویی که شخصیت اصلی سوارش است، حمله‌ور می‌شوند و سپس حین این که راننده در حال دنده‌عقب رفتن در جاده است تا از دستشان فرار کند، دو موتورسوار دنبالشان می‌افتند و برای نشانه‌گیری و تیراندازی در امتداد خودرو حرکت می‌کنند. در کل این سکانس بسیار طولانی و پر التهاب ما شاهد هیچ‌گونه کاتی نیستیم. دوربین دائماً وسط ماشین در حال چرخیدن است و اضطراب سرنشیناش را نشان می‌دهد؛ تا حدی که تماشاچی دیگر تماشاچی نیست و انگار خودش داخل ماشین نشسته، ولی این سکانس با استفاده از روش‌های پیچیده‌ی تدوین به این شکل درآمده و در اصل برداشت‌های متعددی داشته است. اینجاست که Children of Men راه خودش را از فیلم‌های اکشن دیگر سوا می‌کند: دوری از ماستمالی کردن و استفاده از کلک‌های سینمایی بی‌ارزش و تلاش واقعی برای کمرنگ کردن مرز بین تماشاچی و فیلم. از این نظر فیلم شبیه به یک ویدئوگیم از آب درآمده که البته جای تعجب هم ندارد، چون به اعتقاد خیلی‌ها یکی از منابع الهام اصلی کوآرون برای ساخت جو و استیل بصری فیلم بازی نیمه‌جان ۲ (Half-Life 2) بوده است.

حالا که حرف از واقعی بودن شد، باید به این نکته هم اشاره کرد که فرزندان بشر با وجود علمی-تخیلی بودن دنیایی واقعی را به تصویر می‌کشد. راجر ایبرت در نقدش از فیلم به خوبی این مساله را بیان می‌کند:

«کوآرون یک دنیای آینده‌نگرانه‌ی قابل‌قبول را به تصویر می‌کشد. لباس‌های عجیب‌غریب تن شخصیت‌های داستان نیست و هیچ‌کدامشان قصد ندارند به کره‌ی ماه سر بزنند؛ طراحی شهری که داستان در آن اتفاق می‌افتد حاصل یک خیالپردازی پلاستیکی نیست، بلکه کاملاً شبیه به شهرهای امروزی است، با این تفاوت که خسته‌تر و بیروح‌تر به نظر می‌رسد. این دنیایی است که نه با انفجار، بلکه با یک زمزمه در حال به پایان رسیدن است و فیلم نقش یک هشدار را ایفا می‌کند. تنها چیزی که در آینده باید از آن بترسیم، خود گذشته است. گذشته‌ی خودمان. خودمان.»

این واقع‌گرایانه بودن شامل پیرنگ و شخصیت‌پردازی داستان هم می‌شود. برخلاف بیشتر فیلم‌های اکشن ما شاهد الگوهای شخصیتی (سرباز قوی، هکر باهوش و …) نیستیم. تمام شخصیت‌های فیلم (من‌جمله شخصیت اصلی) آدم‌هایی معمولی هستند و ضعف‌های آدم‌های معمولی را نیز دارند.

درست است که کشمکشی که داستان حول محورش می‌چرخد عملاً راجع به نجات دنیاست، ولی نه به آن شکل پر زرق‌و‌برقی که عموماً به دیدنش عادت کردیم. همه‌چیز بسیار قابل‌باور است و آن چیزهایی هم که قابل‌باور نیستند (مثل باردار نشدن تمام زن‌ها رو کره‌ی زمین به مدت ۱۸ سال) هیچ‌وقت توضیح داده نمی‌شوند، چون تجربه ثابت کرده تلاش برای توضیح دادن این سناریوهای غیرمحتمل، خصوصاً در عرصه‌ی فیلم که زمانی محدود دارد، در بیشتر مواقع کمکی به باورپذیرتر کردنشان نمی‌کند و اگر هم بکند، عموماً  توضیح علمی یا تکنیکی پیچیده‌ایست که مخاطب عادی از آن سر در نمی‌آورد.

یکی از پیام‌هایی که تلاش برای انتقال آن بین آثار اکشن رایج است، تاکید روی ذات خراب انسان است. از کینگ‌کونگ گرفته تا آواتار، بسیاری از فیلم‌های این تیپی می‌خواهند کاری کنند آدم راجع‌به انسان بودن خودش حس بدی پیدا کند (یا حداقل اعمال و خواسته‌های ذاتی خودش و هم‌نوعانش را محکوم کند). تازه ما کاری به فیلم‌های اسلشر و اکشن‌های خشونت‌آمیز نداریم که کاری که خواسته یا ناخواسته انجام می‌دهند، بی‌تفاوت کردن مخاطب نسبت به زندگی انسان‌های دیگر و عادی جلوه دادن خشونت است. البته هیچ‌کدام از این‌ها پیام‌های بدی نیستند؛ اتفاقاً در این دنیایی که هر روزش اشباع شده از اخبار جنایت و کشت و کشتار و فجایع انسانی و طبیعی، رقیق کردن تاثیر منفی خشونت روی ذهن انسان می‌تواند کار مفیدی باشد، چون در غیر این صورت شنیدن این اخبار باعث می‌شوند آب خوش از گلوی آدم پایین نرود؛ اصلاً شاید دلیل روانی پشت ساخته شدن و دیده شدن آثار خشونت‌آمیزی مثل سری فیلم‌های اَره یا کارتون «دوستان شاد درختی» (Happy Tree Friends) همین باشد، ولی Children of Men این جرات را به خودش می دهد که خلاف این جریان شنا کند و در آخر پیام انسان‌دوستانه‌ی قدرتمندی منتقل کند. به نظرم این مهم‌ترین عاملی‌ست که Children of Men را از آثار اکشن دیگر متمایز می‌کند. درست است که داستان فیلم در دنیایی مزخرف اتفاق می‌افتد و در به تصویر کشیدن ذات خراب انسان هم کم نمی‌گذارد، ولی آخرش حسی که به شما منتقل می‌شود این است که تولد یک نوزاد چقدر می‌تواند اتفاق خرسندی باشد و ارزش زندگی انسان چقدر زیاد است. این‌که یک اثر اکشن سعی کند چنین پیام‌های سطح بالایی منتقل کند و موفق هم بشود، کم چیزی نیست.

اگر بخواهم کسی را به سینما معرفی کنم، به او می‌گویم Children of Men را تماشا کند، چون بدون پیچیدگی و فیس و افاده و زیرآبی رفتن قدرت سینما را هم از لحاظ فنی و هم از لحاظ هنری به بهترین شکل ممکن به تصویر می‌کشد و گزینه‌ای مناسب برای آشنایی با این مدیوم فرهنگی‌ست.  درست است که فیلم سالی که روی پرده رفت آنطور که باید و شاید سر و صدا نکرد، ولی به نظرم یکی از آن فیلم‌هایی‌ست که از دهه‌ی گذشته به یاد می‌ماند و با گذر زمان ارزشش بیشتر معلوم خواهد شد.